Als iemand mij vroeger zou hebben verteld dat ik in staat zou zijn zelfmoord te plegen, zou ik ze waarschijnlijk hebben uitgelachen. Ik was altijd een vrolijk, zorgeloos kind. Tot ik naar de middelbare school ging.
Daar werd ik gepest door een groepje meiden die ik al mijn hele leven kende, en die altijd mijn vriendinnen waren geweest. Ik mocht er niet meer bij horen, alles wat ik deed was fout, ik werd iedere dag uitgescholden en voor gek gezet. Als behoorlijk onzeker meisje heeft dat diepe littekens achtergelaten.
Thuis begreep niemand mijn verdriet, mijn ouders dachten dat het wel over zou gaan en dat ik er uiteindelijk alleen maar sterker van zou worden. Ik werd gek van eenzaamheid en wist niet wat ik met mezelf aanmoest.
De enige manier waarop ik nog controle over mijn leven had was door niet te eten. Ik ontwikkelde een eetstoornis, anorexia. Eerst bracht dit me vooral veel goede dingen, ik viel af en voelde me daardoor gelukkiger. Maar langzamerhand merkte ik ook de nadelen ervan. Er gaat geen dag meer voorbij zonder maagpijn, vermoeidheid, hartkloppingen of andere klachten.
Ik heb de ziekte 4 jaar lang verborgen kunnen houden maar na een tijdje begonnen mijn ouders me steeds meer te controleren. Sindsdien is mijn leven een hel geworden. Omdat ik niet meer zomaar niet kan eten heb ik andere oplossingen moeten zoeken om niet aan te komen. Ik ben verslaafd geraakt aan laxeerpillen.
Om de pijn enigszins te verlichten ben ik sterke pijnstillers gaan slikken en toen dit niet bleek te werken ben ik begonnen met het snijden van mezelf.
De opluchting die ik hier tijdelijk door krijg voelt zo goed. Maar daarna is het schuldgevoel alleen maar groter. Nu zit mijn hele lichaam onder de littekens en durf ik mezelf niet meer in zomerkleding te vertonen.
In mijn omgeving denkt iedereen dat ik ben 'genezen' want ik ben vrolijk en ik lach weer. Niemand komt erbij dat dat alleen een masker is wat ik iedere dag opnieuw opzet. Ik wil niet dat iemand zich zorgen om mij maakt, dat ben ik gewoon niet waard.
Ik weet echt niet meer wat ik met mezelf moet. Iedere dag denk ik dat ik mezelf niet nog meer kan haten maar steeds als ik wakker word is de haat een beetje gegroeid. Het enige wat ik wil is mezelf durven aankijken in de spiegel zonder walging en afkeur. Ik wil niet meer verder zoals het nu gaat.
Mijn psycholoog en psychiater kunnen me niet helpen. De anti-depressiva slaat niet aan en mijn zelfmoordneiging wordt er alleen maar door versterkt. Ik zie geen andere uitweg meer. Het opschrijven van mijn verhaal zorgt even voor een klein beetje rust in mijn hoofd maar ik weet niet hoe lang ik het nog kan volhouden.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.