Levensverhalen (pagina 704)

Vorig jaar kwam er vanuit het niets een meisje in mijn leven die ik al ergens van kende. Ik vond haar altijd al leuk maar vorig jaar heb ik haar nog beter leren kennen en ik voelde gewoon dat het klikte, dat het klopte. We zagen elkaar steeds meer en het voelde zo normaal allemaal. Op een bepaalde dag werd ik ontslagen op mijn werk, het weekend daarvoor zijn we nog gaan stappen in de stad. Twee weken nadat ik was ontslagen belde ze mij om te vragen waar ik was, omdat ik al zolang niet aanwezig was geweest. Ik legde uit dat ik ontslagen was en zij zei: we moeten elkaar weer eens gaan zien. Dat was nu bijna een jaar geleden en sindsdien mis ik haar zo erg, dat mijn hele leven is veranderd. Ik ben sindsdien niet meer de oude en reageer prikkelbaar op mijn omgeving. Ik wordt gek en heb alles kapotgemaakt wat ik vroeger had. Ik ben ongelukkig en ik haat iedereen die gelukkig is, hoe kan dat?

ik heb geen vrienden
niemand houdt van mij me moeder niet en
me vader wil niks met me te maken hebben
me zus haat me want we maken atijd ruzie
ik haat het op school omdat iedreen leuk kleding en moooie haar
en ik ben lelijk en ze kijken me altijd arrogrant aaan en als ik tegenze praat kijken ze me aan van hoezo praat je tegen mijj
en de klas heeft altijd ruzie wordt er echt gek van
en mij huis lijkt wel een varkens staal overal in huis ligen zakken met vuilnis en me kamer is echt zo kinderachterkamerr
en onze wc is echt vieze en douhce ook
eeen keer ging ik afspreken met een meisje uit me klas en toen ging ik bij haar binnen hun huis lijkt wel een hotel
ik durft ghaar echt niet mee te nemen naar huis dan gaat ze zeker niet meer met me om
ik wil ook mooi zijn en een vader hebben die me ophaalt in een mooi auto en een moeder die van me houdt en een liefiie zus die ik een vrieddin kan noemen ik wil ook uggs en leren jassen en mooi skinny jeans en een mooi huis maar dat kan niet want we hebben niet zo veel geld
het is echt oneerlijk dat ander dat we hebben en ik niet
ik wil dood gaan want we krijgen nooit voor mooie spullen en kleding en ik zal nooit mooi zijn en ik zal nooit een vriednje krijgen want ik ben lelijk
ik hoop dat ik morgen dood ben ik hoop dat ik morgen sterf

Een oproep aan alle downdenkende mensen!
Blijf erin geloven en geef nooit op. Een tijdje geleden voelde ik me zo rot; problemen op school, thuis, etc. . Ik zag het gewoon niet meer zitten! Tot ik steun zogt bij de plaatselijke dominee. Klinkt misschien wel raar want ik ben helemaal niet gelovig opgevoedt thuis! Met hem heb ik heel diepgaande en ontroerende gesprekken gehad. Na zo'n 2 weken voelde ik me minder depressief, eindelijk een luisterend oor, dat was een hele opluchting! Nu probeer ik elke dag iets uit de Bijbel de lezen om zo ook de positieve kanten te zien in men leven en dat het leven veel meer biedt dan somber zijn ook!

Beste allemaal
ik weet niet waarom, maar ik heb ontzettend last van dingen. Ik ben opgenomen in de psychiatrie omdat ik mijn tweede psychose had en alles zag er goed uit, totdat ik wederom suicidaal werd.
Wederom, want dit is ook in 2007 gebeurd toen ik ook opgenomen was.

Ik heb last van nare gedachten, innerlijke onrust en allerlei angsten zoals voor een bordspelletje Scrabble. Door deze klachten zie ik de zin van het leven niet meer in. Ik kan amper van dingen genieten en ik heb maar een wens: dood willen.
Ik schiet ook van het een naar het ander met mijn aandacht en kan mezelf amper sturen of in de hand houden. Ik kan eigenlijk niet meer met mezelf leven.

Hiervoor heb ik vier studies gedaan aan de universiteit maar allemaal niet afgemaakt omdat ze te zwaar bleken qua hoeveelheid uren. Jammer, want ik haalde wel tienen.

Ik weet niet waarom ik die gedachten etc. heb maar ik kan gewoon niet ontspannen en afleiding zoeken is zwaaaar. Ik vind het immens zwaar het leven en eigenlijk kan ik er niet tegenop en daarom wil ik dood.
Dit is mijn verhaal.

Ik schreef hier voor het eerst een verhaal toen ik 13 was geloof ik.
pff.. En voor die eerste keer zat ik ook al een behoorlijk tijdje met troep in mijn hoofd.
Troep die erger werd, troep die nogsteeds niet weg is.
Vanaf mijn 13de (eind 2006) kreeg ik individuele therapie. Ook kreeg ik systeem gesprekken. Al snel ging het niet meer zo verder, mijn eerste echte zelfmoordpoging. Wist ik veel dat het veel te weinig pillen waren!?
Ik werd op de wachtlijst voor een opname gezet. Ze kwamen achter mijn eetstoornis en ik werd naar de kinderarts gestuurd en ook een dietist. 1x in de 2 weken, soms zelfs elke week.
Ook kwam ik langs bij een psychiater die me allerlei spul gaf, wat overigens niet werkte.
Eind 2007 kwam ik eerst in de crisisopname, toen in een appart eetstoorniscentrum. Ik at NIKS, ziekenhuis en toen een andere kliniek voor eetstoornissen en persoonlijkheidsproblemen.
School was al vanaf begin 2007 prut. allemaal onvoldoendes..
Mja, toen kwam 2008. Een moeilijk periode van opname.
sonde erin, sonde eruit, sonde erin, waarschuwingen en uiteindelijk een RM.
Het was zomer en ik voelde me kut, héél kut.. In en uit de separeer..
Toen liep ik weg. Langs de snelweg om 1 uur snachts -ik wilde net oversteken- toen stopte een paar onbekende mannen die de politie bellen.
2 weken separeer. Eerste 2 dagen daarin heb ik geweigerd ook maar iets te eten of te drinken. Uiteindelijk hield ik het niet meer. Mijn hart deed pijn, mijn keel en die standaard beketjes water waren té verleidelijk.
Toen ik er eenmaal weer uit was duurde het maar een week tot ik een heel doosje paracetamol nam.
Ik biechte het op. Ziekenhuis, maag leegpompen, infuus etc.
Februari 2009 mocht ik weer naar huis.
April 2009 was ik 12 kilo afgevallen en als ik niet werd opgenomen zou ik doodgaan en in iedergeval in het ziekenhuis belanden. Dat hoefde gelukkig net niet omdat op de afdeling ook sondevoeding gegeven kon worden.
Een moeilijk tijd brak aan.. alwéér.
Eind augustus 2009 mocht ik weer naar huis.
Ik begon mijn nieuwe school. VMBO, eindexamenjaar. Terwijl ik daarvoor altijd VWO had gedaan. Maar ik was bang het anders gewoon niet te redden.

Vroeger in mijn kinderjaren ben ik trouwens ook nog een jaar in therapie geweest. Tijdens ruzie's (en die waren er elke dag wel, soms meerdere keren) schreeuwde ik als klein meisje al dat ik dood wilde. En huilen en stampen, schreeuwen etc. Perfectionistisch en aangepast, lief als ik was voor de buitenwereld, binneshuis was ik een hel.
Zelfs als baby was ik een huilbaby.. een wonder dat mijn ouders het volhielden/volhouden..

Heden- over 3 weken mijn eindexamen. Ik ga het makkelijk redden. Mijn laagste cijfer is een 8.1, mijn hoogste ene 9.5
Ben goed in mezelf te onderschatten.

Ik heb al Prozac, Citalopram, Zyprexa, Sertraline en nu Trazolan gebruikt.
Sommige van deze deden mij niks. Sommigen maakte mijn stemming alleen maar erger. Prozac bracht mij zelfs een soort van psychose..
En nu, Trazolan, sinds ik dat slik, nu 2 weken heb ik gigantische stemmingswisselingen, erger dan hiervoor en is mijn suicidaliteit heel erg toegenomen..

WAT MOET IK NOU!?

12 jaar was ik
toen ik m'n eeerste vriendje kreeg
ik was zo trots en blij.
ik dacht dat ik in lovewas.
na met hem afgesproke te hebben
dacht ik na,
wil ik dit wel?
ik voelde me vast.
ik besloot het uit te maken.
toenik zijn reactie hoorde wist ik pas wat ik had aangericht
het vriendje dt me ontgroent heeft
dt me voor het eerst liefde heeft laten kenne
doe ik pijn
ik deed hem so erg pijn ,
hij sloeg het ruit eruit.
maar blijkbaar, was het zoveel pijn.
paar dagen hadden we geen contact we spraken elkaar alleen nog via msn ,
ik vond hem nog leuk en hij mij
maar tog vergat hij niet,
dat ik hem zo veel pijn heb aangedaan
nee datvergeet ie niet.
een jaar ging voorbij,
en ik was nog steeds in love op die boy,
en hij wist dat & dat ik hem zoveel pijn heb aangedaan,
dus we spraken af,
ik voelde me zo goed , echt zo goed.
dat ik niet wist dat het fake was,
ik hoorde, soms 3/4 weken niks meer van hem
dat deed me zoveel pijn,
ik was een speeltje voor hem
maar dat wist ikniet,
ik voelde me steeeds kutter en kutter,
ik begon te roke voor de stress,.
en dan opeens na 3/4 krijg ik weeer een sms dat ie me mist en weer wil afspreke,
als ik datsmsj lees voel ikme zo blij
alsof ik de wereld aankan.
dus ik smsde snel terug dat ik hem ook mis & met em wou afspreke,
ik ging weer naar hem toe,
elke keer begon ie speciaaler voor me te worden.
maartoen ik dacht dat het leuk werd,
begon ie te praten , hij wist dat het niet goed met mij gign,
hij begon over dat roke &dat hij veel bronne heeft, die mij in de gaate houden.
hij begon steeds dieper,
en dieper,
hij wist me zwake punten
en uitendelijk kreeg ieme aan het huile
en daar profiteerde hij van
ik voelde me nu nog beter bij hem
hij was de enige bij wie ikme durfde te uite;,
daarnaa hoorde ik weer 4/5 weken niks meer van hem
dat maakt me stuk,
stukje bij stukje.
dan dacht je dat het enige was waardoor je kut voelde,
maar nee, je stiefvader en je moeder krijgen weer eens ruzie.
niet een kleine ruzie,
nee dat ken ik niet.
me stiefvader begon me moeder te slaan,
en ik was naar boven gevlucht met de hondjes want daarmee ging hij gooie,
hij smeet met alles.
dan zit je bovenhelemaal alleen,
je hoort je eigen moeder je naam schreeuwe,
emily help me !
emily !
help me ...
je hoort haar gillee en huile
als je dat hoort,
je breekt kapot
je begint zelf ook te huile.
ik ging de trap af,
gluurde het hoekje om
me moeder uitgezakt op de grond
me stiefvader en stiefbroer stonden naast elkaar,
me stieffvader zei; kijk kevinn (stiefbroer) dit doe je met een hoer en spuugde recht in m'n moeders gezcht.
hij schreeuwe alle kleren van me moeder af,
begon haar te slaan
ik kon het niet meer aanhore & aanzien.
en was weer naar boven gerent
dit zulk dingen had ik om de week,
dat maakt een kind zoals mij kapot.
en dan smste hij nog steeds niet,
je voelt je zo kut,
je wilt wel praten maar met wie?
echte vrienden had ik niet,,,
alleen maar vooral op school dat was het,
ik propte alles in mezelf op
werd depressief,
begon in mezelf te snijden , zodat ik andere pijn had.
begon te drinken zodat ik mezelfin coma zuip.
maar dat hielp niet,
ik was wel eens bewusteloos,
het lukteme niet
toen begon ik aan de pille,
begon overdosisse te neme,
en ook daarmee, bewusteloos,
wat bloedbraaksels.
maar thats it.
het gaf m een kick
om bijna bij de dood te zijn
maar opeens kreeg ik weer een smsje,
hij wou weer afspreke,
ik voelde me weer goed.
en ging heen
het was weer fanatish bij hem.
ik wist het cker, hij was het voor mij
maar ik kreeg steeds meer probleme met m'n moeder
en ook stond ze er niet achter tussen met en hem,.
ik werd zo crzy thuis
dat ik was weggelope,
om 10 uur kreeg ik allemaal smsjes
en werd ik gebelt door m'n moeder.
maar ik nam niet op & reageerde ookniet.
half 11 werrd ut en steeds meer smste me of belde me, mar tog nam & smsde ik niet terug, na 32 km gelope te hebbe, ging ik bij een groot bushalte zitten, het was onderhant 12 uur en, -10 graden ikhad het ijskoud & het sneeuwde ook nog eens, en ik voelde me voeten nietmeer, dus eben ik inmekaar gezakt, opeens kreeg ik een smsje, als je nu niet reageert bellen we de politie, ik reagereerde niet, en het werd s teeds later opeens werd ik elke x gebelt door een nummer, ik nam op, en het was die jonge, ik voelde me zo goed.
maar hij was boos,
hij wist dt ik wegwas gelope,
en schold me voor van alles uit,
hij zijdat ik moest zegge waar ikwas,
hij zei als ik zeg waar ik was,
dat hij naar me toe kwam om te pratte,
maar ik wou het nietzegge,
en toen werd ie nog bozzer
dus vertelde ik het maaar,
en hij zei dat hij even op moest hangn omdat mobiel leeg was en hij even andere ging pakke, later belde hij weer,
en hij hield me aan de praat,
ik moest huilen
en toen kwam er opeens een vent,
ik zag het niet,
en hij pakte me bij de arm en sleure me mee,
hoe iik ook tegenstribbelde,
hij sleurde me mee,
en ik hing op
bleek het me stievfader te zijn
die hufter had me verade
ik voelde me zo kud
dat ik gevonden was,
ik zag me moeder in de auto die aan het huile was,
dus begon ik ook weer,
ik heb toen wel 2 uur 1 stuk dood achter elkaar gehuilt.
toen we thuis waren moest ik snel in bad want, anderszouden me voeten afsterven want ik kon er al niet meer op lope.
me moeder, durfde me niet in bad te laten gaan, ze was bang dat ik zelfmoord pleegde,
maardat deed ik nietl.
2/3 weken later heb ik er nog steeds met niemand erovergepraat..
alles zit opgekropt.
en opeens smste die jonge weeer,
hij wou weer afspreke,
ik kwam weer zoals gewoonlijk
omdat hij me elke keer weer blij maakte,
hij maakte gebruik van me vedriet,
ik was 12, bijna13.
en hij vroeg me of ik hem wou pijpe,
ik wou niet zei ik,
en toen begon ie weer met me te prate over dinge
en toen kreeg hij me meer aan het huile,
hij trooste me en zij dat allesgoed kwam als ik alles deed wat hij zei,
hij vzei dat ik hem moest pijpe,
ik wou nietm
maar hij zei dat er anders gekke ding gebeurde,
dus hij begon mij uit teklede en streelde me borste en trok me broek uit,
en me onderbroek,
vooor ik het wist werd ik gebeft.
toen moest ik het bij hem doen
hij trok z'n broek uit,
en duwde dat ding in me mond
sloeg 2 handen op me hoofd,
en drukte die op enneer,
ookal stikee ikhalf hij ging door,
ik kreeg allemaal wit spulin me mond,
ik stike half dus slikte ik het maar door
later toen ik naar huis fietste voelde ik me zoo viees,
maar ik moest nog 20 km naar huisfietse voor ikthuis was, het was weer koud,
-15
en op eens voelde ik me voete nietmeer,dus
probeerde iik te renne met mevoete en fiets in me hand,
mischien dat ik ze dan weer voelde?
neee nog steeds niet, en viel op de grond,
ik probeerde op me fiets te kome
en begon weer te fietse,
zo snel als ik kon
want ik wist als dit lang duurde,
ik me voete kwijt was.
eindelijkwsik thuis
ik probeerde te lopen
so snel als ik kon naar de badkamer,
deed de deur op slot,
en begon de badkraaan om te draaien
liet het bad vol lope,
trok me schoene en sokken uit,
en ik zagdat me voete donker waren
dus ik deed ze in heeet water
wat niet slim was,,
even later ondooide ze
maar waaren ze vebrand
op die avond is het me allemaal duidelijk geworden
naar 1 jaaar,
ben ik erachter gekome,
dat hij mij ook pijn wou doen,
ik was een speeltje voor hem
enn het is hemgelukt,
want ookal is het 2 jaar gelede,ik huil er nog steeds om,
omdat ik er met niemand over kon praate
daar tussen hb ik wel vriiendjes gehad,
maar dat ging naar een week stuk,
want, dankzijhem heb ik nu last van bindingsangst,
Maar,
ik ken ontmoete een andere jonge,
ik sprak wel is met hem af,
en steeds vaker,
uitendelijk kregen we iets,
deze zondag haddn wedan 2 weken,,
maar,
het was te mooi,
ik dacht eindelijk weer in love te zijn
smst hij niet,
hoorik van een vriend vann mij,
dat hij sinds gister met een meisje, heeft.
ik wist dat er iets niet klopte,
dus ik smste hem
maarhij negeert me
en het raare is,
ik had van te vore al een kud gevoel.
ik heb me net, weer kapot gehuilt,
ik wil dat nietmeer,
ik wil met iemand kunnne praten,
ik wil niet meer kapot zijn,
ik wil rust?
is dat wat ik wil?
maar datwas niet het enige,
krijg ik deze avond ook nog te hore
dat me broer, van 15 jaar,
eeen dodelijke ziekte heeft,
ik ken geen liefde meer,
en ik wil het ook niet meer leren
kennen.
en nog steeds, loop ik met de gedachte zelfmoord rond,
niemand die me problemen ziet,
niemand die me helpt
niemand, nee helemaal niemand,

liefde doet alleen maar pijn

ik weet niet meer wat ik moet. ik heb een aantal jaren geleden in mezelf zitten te snijden. toen wist ik nog niet waarom. Zelfmoord denk ik veel aan. Er hoeft maar iets tegen te zitten en ik denk er aan.
Ik ben door een (vermoedelijk) autistische moeder opgevoed en door mijn vader. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Soms wordt het me te veel en wil ik alleen rust. Door de autisme van mijn moeder heb ik een heleboel gemist. Ik kreeg wel mijn natje en droogje maar meer ook niet. Ik ben nooit door mijn moeder geknuffelt en op schoot zitten was uit de boze. Mooit een arm om me heen enz. Nu ik 2 kinderen heb heb ik zelf moeten aanleren wat het is. Nu mis ik dat zelf ook en de tijd kun je niet terug draaien. Ik ben gewoon veel verdrietig omdat ik de warmte heb gemist die ik mijn kinderen (gelukkig) wel kan geven. Maar die zelfmoordgedachten komen iedere keer weer terug. Er zijn meer dingen gebeurd waardoor ik er niet meer wil zijn. ik denk nog steeds na. Ik hoop ooit de rust in mijn hoofd weer te vinden.
Jammer genoeg heb ik geen vrienden en ben nog al terug getrokken persoon.

Ik heb gewoon een kanker leven, stom rot leven.. Ja sorry dat ik met kanker scheld, maar dat boeit niet.
Me broers (2) en zus(1) doen alles fout, en ik? Hun doen helemaal niks, this altijd : LAURA!!! Doe de afwas, doe de was, del de tafel, rap de ramen, en ik word altijd geslagen. : s. Maarja, Ben dik, lelijk, stom, noem maarbop. Ik denk elke dag aan Zelfmoord, en heb Zelf ookal eens geprrobeerd, ik heb een heel pakje pillen ingenomen, en Ben er eerst mee in het ziekebhuis gekomen, en het leven HELAAS nog goesgekomen, het lykt allemaal soft hoe het er staat, maar sta in mojn schoenen, dan heb je echt een leven, erger alls een nachtmerrie. HELP ME PLEASE

Ik ben dus van plan om zelfmoord te plegen, ik weet dat dit moeilijk is en dat ik het waarschijnlijk niet aandurf. Maar ik heb genoeg miserie in mijn leven. Ik heb de voor mij ware liefde ontdekt maar ze heeft al een heel goede relatie met iemand anders en ik zie haar elke dag omdat ze in mijn klas zit. Dit is helemaal niet leuk. Daarbij heb ik geen vrienden om alles tegen te zeggen. Ik leef alleen en ik kan ook moelijk vrienden maken. Daarom is zelfmoord voor mij de beste oplossing.

iedereen laat mij in de steek!!
mijn vader ken ik niet mijn mama heeft mij op 10 jarige leeftijd buitegegooit en ik ben zo bij mijn groodouders terecht gekomen waar ik sins kort weg wil maar ik wil niet zomaar weg ik wil geen ruzie meer krijgen voor een slech rapport waar maar 1 buis op is ik heb er gewoon genoeg van ik kan alleen nog maar op mij abf rekenen maar zelf zij krijgt mij hier nooit uit ik wil gewoon weg van deze wereld en zelfs mijn mama weet hiervan maar doet er niks aan dus doe ik het zelf maar ik wil gewoon... DOOD!!!