Levensverhalen (pagina 704)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ZoveelGeprobeerd

K kan het echt niet meer aan!! ik heb mezelf al gesneden en medicijnen geprobeerd waarvan ik niet wist wat het was. bedrijgde mezelf met een mes en kreeg stemmen in me hoofd. ondanks kreeg ik ook nog eens anorexia en ben daar gelukkig vanaf gekomen.. Maar toen,, nadat het weer wat beter ging, had ik een jongen ontmoet. hij was super leuk en erg grappig. we hadden als vaak afgesproken met vrienden van hem en mij vriendinnen.. laatst sprak ikk hem op msn, en wilde hij mij alleen zien, zonder onze vrienden. ik dacht dat het Oke was. Toen we eenmaal beide in het park waren, zochten we een bankje op, het was heel romantisch en er waren bijna geen andere mensen. We keken elkaar diep in de ogen en begonnen te zoenen. ik was hopeloos verliefd, en dit ging nog de hele dag door. een paar dagen laten wilde hij dat ik naar hem toe kwam en tuurlijk zei ik ja! Hij kocht spullen voor me maar toen.. Hij vroeg of hij geld kon lenen mar ik zei Nee, ik had zelf namelijk ook geen geld..:(
Word vervolg...
Datum:
02-05-2010
Naam:
MeisjeZonderNaam
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

t stopt geen zin meer

nu is t zover we zijn bij elkaar weg ik en mn zwangere vriendin op 13 -04 2010 deed k ook bericht van geen zin meer ,toen had k nog hoop nu niet meer alles gaat fout echt alles de liefde die k haar heb of had gegeven was niet blijkbaar niet genoeg nu is ze weg voorgoed en dat samen met onze kleine zoon, tzou mijn tweede zoon worden k heb al een zoon in mn vorige relatie,voor haar wou k gaan samen gelukkig worden samen de zwangerschap door brengen tot het einde van de bevalling,helaas heeft t niet zo ver mogen komen,ze is weg nu en waarom?? joost mag t weten onze relatie is over weg ben k gestuurd een schop na kreeg k zo voelde het en nu nog steeds voelt t zo k heb maar besloten om op korte termijn weg te gaan en niet meer terug te keren,nu vragen jullie je vast af van is zelfmoord wel de beste oplossing kijk wat je achter laat,tjaa dat is waar maar als je van iemand hebt gehouden zoals k dan wil je niet meer het spijt me dan ook voor iedereen die k achterlaat sorry meer kan k niet zeggen t doet te veel pijn van binnen om niet meer bij haar te kunnen zijn samen de kleine zien ogroeien samen wachten tot zemoest bevallen nee ook dat wordt me niet gegund jammer k mis haar elk moment van de nacht haar lach haar stem t liefe grappige lachje en nu???? nu is alles weg verdwenen van me,ook zij heeft het er moeilijk mee k weet dat k heb spijt van alles van wat er gebeurt is van alle dingen en fouten wat k begaan heb,maar nee een kans zit er dit keer niet meer in,k voel me hier overbodig t heeft geen zin meer.drank drank is mn enige vriend nog de laatste weken drink k veel drank om zo de pijn te verzachten maar ook dat is geen oplossing,je hebt de volgende dag alleen maar een kater,een ding zou k graag nog willen zeggen mocht t zover komen k heb van iedereen gehouden t spijt me echt ontzettend om hen hier achter te moeten gaan laten veel van hen zullen t vast nooit begrijpen hoeveel pijn t doet als iemand van wie je echt gehouden hebt bij je weg gaat sorry iedereen k heb van jullie gehouden een ding moeten jullie me gaan beloven lach nog een keer als jullie me weg gaan brengen,sorry k heb geen keus zo wil k niet verder leven met dit verdriet t is moeilijk zij hielt me op de been maar alles is weg echt alles
lieve mensen dikke kus k hou van jullie
Datum:
02-05-2010
Naam:
sj
Leeftijd:
25
Provincie:
Friesland

Pijn.

Ik heb nooit echt een leuke jeugd meegemaakt. de basisschool die ging nog wel. Maar toen ik op de middelbare school kwam was het niet meer leuk. 1ste jaar was nog leuk. 2de jaar begon wat minder en kwamen allemaal problemen. Ik zat behoorlijk in de knoop met me zelf. Toen eenmaal de grote vakantie kwam en we op vakantie gingen wilde ik helemaal op nieuw beginnen. Daarna ging het een tijdje goed. 2 jaar geleden heb ik een jongen leren kennen en heb het z'n 2 maanden heel erg leuk met hem gehad.
Ik wist niet dat toen hij met mij was ook nog een ander vriendin had. Toen ik het hoorde voel ik me boos, verdrietig en vies.
Het was mijn eerste liefde mijn eerste keer sex en dat had ik al meteen verneukt. Ik praate er niet over maar dacht er elke dag nog aan. Ik begon toen met heel erg veel roken. Maar van het roken ging het snel naar jointjes en een keer kreeg ik een epileptische aanval omdat ik te veel jointjes op had gerookt. Toen heb k 2 dagen in het ziekenhuis gelegen en me ouders zijn me kapot geschrokken. Sinds dien mag ik ook niet meer naar buiten. Ja af en toe een klein boodschapje doen bij de albert heijn maar ik mag niet op stap niet smiddags gezellig met een vriendin naar de stad. Het enige wat ik mag is op de computer en thuis zitten en als ik naar de stad wil dan moeten me ouders erbij zijn omdat ze geen vertrouwen in me hebben. Ik ben nu al 5 maanden niet naar buiten geweest met vriendinnen. Ik heb zelf mijn 17de verjaardag niet gevierd. Het mag gewoon niet. En als ik iets wil of iets leuks wil gaan doen met vriendinnen dan ben ik altijd heel erg bang om het te vragen en soms vraag ik het uit angst gewoon niet. en zeg ik tegen mijn vriendinnen nee ik mag niet. Voor dat mijn lessen beginnen rook ik af en toe nog een jointje zodat ik me op school gelukkig voel en s'avonds moe word en goed kan slapen. Natuurlijk ben ik nog wel bang dat ik weer een aanval krijg maar daar denk ik op dat moment dan niet aan. Ik voel me heel erg ongelukkig. Me 2 zussen wonen nu allebei op zich eigen en hebben een leuke jeugd gehad. Ze mochten op stap , mochten vriendjes thuis brengen en mochten met vriendinnen naar de stad. Ik mag het niet. Maandag t/m vrijdag zit ik op school en naar school ga ik stiekem naar een vriendin 5 min en daarna fiets ik vanuit daar naar huis en ga s'avonds dan niet naar een vriendin ofzo dan blijf ik gewoon thuis. en ik het weekenden ben ik gewoon heel de tijd thuis. Ik ga niet naar buiten en af en toe mis ik gewoon de geur van buiten. Vakanties ben ik ook thuis en af en toe gaan we naar me zus. Maar met vrienden ben ik nooit. Me vriendinnen zijn nooit goed en altijd maar slecht. Ik mag geen vriendin mee nemen thuis en mag alleen hoi en doei tegen ze zeggen. Ik heb geen zin meer in het leven. Ik wil ook een leuke jeugd hebben. Ik wil ook op stap gaan naar de stad met vriendinnen s'avonds een maskertje opzetten en praten over jongens. Maar helaas. voor mij gebeurt dat nooit.
Datum:
02-05-2010
Naam:
J.
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

...

't Is niet gemakkelijk (en het zal ook nooit gemakkelijk zijn) om over gevoelens te praten. En al zeker niet over zo'n gevoelens. Alles begon ongeveer 3 jaar geleden. M'n ouders scheidden... Op zich kan je dat wel verwerken, maar een hoop rechtzaken bleven aanslepen tot op de dag van vandaag. Ik zit er nog steeds middenin. Dit is natuurlijk niet het enige wat me dwarszit. Ik heb een oudere zus (30) die zichzelf verwond. Ikzelf heb dit een hele periode gedaan, maar al ongeveer een maand ben ik ermee gestopt. Het is niet langer een uitweg voor mij. Ik heb constant het gevoel dat de mensen me niet willen. Zowel bij m'n vriendinnen als thuis en op school. De enige uitweg lijkt me nog zelfmoord plegen. Ik ben sinds drie maand in behandeling bij het CLB. Sommige dingen waren uitgekomen op het medisch onderzoek. Kort daarvoor kreeg ik ook te kampen met een eetprobleem. De gesprekken helpen niet. Op één of andere manier durf ik nooit alles vertellen. Ik vertel ook vaak de dingen verkeerd zodat ze zachter overkomen. Veel mensen zien dat het de slechte kant op gaat en ze willen me helpen. Ik wil ergens hun hulp wel, maar ik ben kapot. Echt waar. Ik wil niet meer. Ik heb sinds 6 maand al altijd veel aan zelfmoord gedacht. Maar de laatste 2 maand heb ik echt concrete plannen gemaakt. Ik word soms bang van mezelf, maar weet tegelijk dat dit is wat ik wil... Niemand zal me missen. Ik moet niemand achterlaten...
Datum:
01-05-2010
Naam:
Einde
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Weg

Hier zit ik nu, alleenstaande moeder van 3 geweldige kinderen, kostwinnaar, net een huis gekocht, zo goed als volledige baan. En in een zware depressie. Ik ben al een paar maanden onder behandeling met medicijnen, soms gaat het even wat beter maar eigenlijk alleen als ik denk aan de verlossing van alle pijn. Mijn leven lang al depressief geweest, ik kan me herinneren dat ik met een jaar of 9 al mijn eerste "zelfmoordpoging" deed, altijd angsten, hyperventilatie, mezelf altijd op de been gehouden... en nu het beter zou moeten gaan, gaat het juist slechter. Ik ben er zo ontzettend moe van, al die mensen, al die drukte en verplichtingen. Ik probeer mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Ik vind dat ik niet veel waarde meer heb in het leven, eigenlijk wil ik gewoon maar weg zijn zodat anderen mijn rumte en tijd die ik niet verdien kunnen innemen. Mijn kinderen houden me in leven, nog een paar jaar volhouden, tot ze volwassen zijn, als het me maar lukt...
Datum:
01-05-2010
Naam:
Mij
Leeftijd:
41
Provincie:
Groningen

Ik mis haar

Vorig jaar kwam er vanuit het niets een meisje in mijn leven die ik al ergens van kende. Ik vond haar altijd al leuk maar vorig jaar heb ik haar nog beter leren kennen en ik voelde gewoon dat het klikte, dat het klopte. We zagen elkaar steeds meer en het voelde zo normaal allemaal. Op een bepaalde dag werd ik ontslagen op mijn werk, het weekend daarvoor zijn we nog gaan stappen in de stad. Twee weken nadat ik was ontslagen belde ze mij om te vragen waar ik was, omdat ik al zolang niet aanwezig was geweest. Ik legde uit dat ik ontslagen was en zij zei: we moeten elkaar weer eens gaan zien. Dat was nu bijna een jaar geleden en sindsdien mis ik haar zo erg, dat mijn hele leven is veranderd. Ik ben sindsdien niet meer de oude en reageer prikkelbaar op mijn omgeving. Ik wordt gek en heb alles kapotgemaakt wat ik vroeger had. Ik ben ongelukkig en ik haat iedereen die gelukkig is, hoe kan dat?
Datum:
01-05-2010
Naam:
-
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

ik wil dood

ik heb geen vrienden
niemand houdt van mij me moeder niet en
me vader wil niks met me te maken hebben
me zus haat me want we maken atijd ruzie
ik haat het op school omdat iedreen leuk kleding en moooie haar
en ik ben lelijk en ze kijken me altijd arrogrant aaan en als ik tegenze praat kijken ze me aan van hoezo praat je tegen mijj
en de klas heeft altijd ruzie wordt er echt gek van
en mij huis lijkt wel een varkens staal overal in huis ligen zakken met vuilnis en me kamer is echt zo kinderachterkamerr
en onze wc is echt vieze en douhce ook
eeen keer ging ik afspreken met een meisje uit me klas en toen ging ik bij haar binnen hun huis lijkt wel een hotel
ik durft ghaar echt niet mee te nemen naar huis dan gaat ze zeker niet meer met me om
ik wil ook mooi zijn en een vader hebben die me ophaalt in een mooi auto en een moeder die van me houdt en een liefiie zus die ik een vrieddin kan noemen ik wil ook uggs en leren jassen en mooi skinny jeans en een mooi huis maar dat kan niet want we hebben niet zo veel geld
het is echt oneerlijk dat ander dat we hebben en ik niet
ik wil dood gaan want we krijgen nooit voor mooie spullen en kleding en ik zal nooit mooi zijn en ik zal nooit een vriednje krijgen want ik ben lelijk
ik hoop dat ik morgen dood ben ik hoop dat ik morgen sterf
Datum:
01-05-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Hulp!

Een oproep aan alle downdenkende mensen!
Blijf erin geloven en geef nooit op. Een tijdje geleden voelde ik me zo rot; problemen op school, thuis, etc. . Ik zag het gewoon niet meer zitten! Tot ik steun zogt bij de plaatselijke dominee. Klinkt misschien wel raar want ik ben helemaal niet gelovig opgevoedt thuis! Met hem heb ik heel diepgaande en ontroerende gesprekken gehad. Na zo'n 2 weken voelde ik me minder depressief, eindelijk een luisterend oor, dat was een hele opluchting! Nu probeer ik elke dag iets uit de Bijbel de lezen om zo ook de positieve kanten te zien in men leven en dat het leven veel meer biedt dan somber zijn ook!
Datum:
01-05-2010
Naam:
Pieter Wasaby
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Geen zin meer in het leven

Beste allemaal
ik weet niet waarom, maar ik heb ontzettend last van dingen. Ik ben opgenomen in de psychiatrie omdat ik mijn tweede psychose had en alles zag er goed uit, totdat ik wederom suicidaal werd.
Wederom, want dit is ook in 2007 gebeurd toen ik ook opgenomen was.

Ik heb last van nare gedachten, innerlijke onrust en allerlei angsten zoals voor een bordspelletje Scrabble. Door deze klachten zie ik de zin van het leven niet meer in. Ik kan amper van dingen genieten en ik heb maar een wens: dood willen.
Ik schiet ook van het een naar het ander met mijn aandacht en kan mezelf amper sturen of in de hand houden. Ik kan eigenlijk niet meer met mezelf leven.

Hiervoor heb ik vier studies gedaan aan de universiteit maar allemaal niet afgemaakt omdat ze te zwaar bleken qua hoeveelheid uren. Jammer, want ik haalde wel tienen.

Ik weet niet waarom ik die gedachten etc. heb maar ik kan gewoon niet ontspannen en afleiding zoeken is zwaaaar. Ik vind het immens zwaar het leven en eigenlijk kan ik er niet tegenop en daarom wil ik dood.
Dit is mijn verhaal.
Datum:
01-05-2010
Naam:
Diana
Leeftijd:
28
Provincie:
Limburg

Te lang gewoon..

Ik schreef hier voor het eerst een verhaal toen ik 13 was geloof ik.
pff.. En voor die eerste keer zat ik ook al een behoorlijk tijdje met troep in mijn hoofd.
Troep die erger werd, troep die nogsteeds niet weg is.
Vanaf mijn 13de (eind 2006) kreeg ik individuele therapie. Ook kreeg ik systeem gesprekken. Al snel ging het niet meer zo verder, mijn eerste echte zelfmoordpoging. Wist ik veel dat het veel te weinig pillen waren!?
Ik werd op de wachtlijst voor een opname gezet. Ze kwamen achter mijn eetstoornis en ik werd naar de kinderarts gestuurd en ook een dietist. 1x in de 2 weken, soms zelfs elke week.
Ook kwam ik langs bij een psychiater die me allerlei spul gaf, wat overigens niet werkte.
Eind 2007 kwam ik eerst in de crisisopname, toen in een appart eetstoorniscentrum. Ik at NIKS, ziekenhuis en toen een andere kliniek voor eetstoornissen en persoonlijkheidsproblemen.
School was al vanaf begin 2007 prut. allemaal onvoldoendes..
Mja, toen kwam 2008. Een moeilijk periode van opname.
sonde erin, sonde eruit, sonde erin, waarschuwingen en uiteindelijk een RM.
Het was zomer en ik voelde me kut, héél kut.. In en uit de separeer..
Toen liep ik weg. Langs de snelweg om 1 uur snachts -ik wilde net oversteken- toen stopte een paar onbekende mannen die de politie bellen.
2 weken separeer. Eerste 2 dagen daarin heb ik geweigerd ook maar iets te eten of te drinken. Uiteindelijk hield ik het niet meer. Mijn hart deed pijn, mijn keel en die standaard beketjes water waren té verleidelijk.
Toen ik er eenmaal weer uit was duurde het maar een week tot ik een heel doosje paracetamol nam.
Ik biechte het op. Ziekenhuis, maag leegpompen, infuus etc.
Februari 2009 mocht ik weer naar huis.
April 2009 was ik 12 kilo afgevallen en als ik niet werd opgenomen zou ik doodgaan en in iedergeval in het ziekenhuis belanden. Dat hoefde gelukkig net niet omdat op de afdeling ook sondevoeding gegeven kon worden.
Een moeilijk tijd brak aan.. alwéér.
Eind augustus 2009 mocht ik weer naar huis.
Ik begon mijn nieuwe school. VMBO, eindexamenjaar. Terwijl ik daarvoor altijd VWO had gedaan. Maar ik was bang het anders gewoon niet te redden.

Vroeger in mijn kinderjaren ben ik trouwens ook nog een jaar in therapie geweest. Tijdens ruzie's (en die waren er elke dag wel, soms meerdere keren) schreeuwde ik als klein meisje al dat ik dood wilde. En huilen en stampen, schreeuwen etc. Perfectionistisch en aangepast, lief als ik was voor de buitenwereld, binneshuis was ik een hel.
Zelfs als baby was ik een huilbaby.. een wonder dat mijn ouders het volhielden/volhouden..

Heden- over 3 weken mijn eindexamen. Ik ga het makkelijk redden. Mijn laagste cijfer is een 8.1, mijn hoogste ene 9.5
Ben goed in mezelf te onderschatten.

Ik heb al Prozac, Citalopram, Zyprexa, Sertraline en nu Trazolan gebruikt.
Sommige van deze deden mij niks. Sommigen maakte mijn stemming alleen maar erger. Prozac bracht mij zelfs een soort van psychose..
En nu, Trazolan, sinds ik dat slik, nu 2 weken heb ik gigantische stemmingswisselingen, erger dan hiervoor en is mijn suicidaliteit heel erg toegenomen..

WAT MOET IK NOU!?
Datum:
01-05-2010
Naam:
Meisje
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.