Levensverhalen (pagina 70)

De laatste tijd zie ik geen toekomst voor mezelf, ik denk elke dag na over zelfmoord, ik voel me zwaar depressief en ben alles en iedereen zat. Maar elke keer als ik iets probeer ben ik bang dat het pijn doet. Niet alleen mijzelf maar ook mijn familie, en dan denk ik aan mijn broertje en zusje die mij zo enorm gaan missen en mijn jongere broertje, die mij nooit zou herinerren. Maar ik kan het niet meer aan.

Ik ben dus verliefd geworden op iemand die, terwijl ik haar had verteld dat ik verliefd op haar was, mn beste vriend werd. Ze was echter al met iemand en hield veel van hem, ook al hield ze ook van mij. Ik weet dat ik mn hele leven waarschijnlijk niet met haar kan doorbrengen, enkel als besties. Dus waarom zou ik de moeite doen om te leven? Het leven is veel te veel gevoelens en moeite, doodgaan is zoveel makkelijker.

Het beeld van het overlijden van mijn vader wil niet weg het blijft draaien als een film voor mijn ogen het ging gepaard met veel gweld hij is niet in vrede heengegaan mijn moeder is nu ook overleden ik voel mij alleen ik heb niets meer het wordt tijd om er een eind aan te maken hoe dat weet ik nog niet maar ik blijf zoeken ik ben het leven spuugzat

Hoi.
Ik weet niet hoe ik dit moet beginnen dus ik zal wat over mezelf vertellen eerst. Ik ben een meisje van 14 jaar. Zit op het vwo tto. En ik ben depressief
Ik wil dood. Zelfmoord zit de laatste tijd altijd in mijn hoofd. Ik snij mezelf al vaak maar nooit diep genoeg. Sinds mijn 3de schooljaar ben ik steeds misselijk als ik ook maar de kleinste dingen doe dus school gaat ook aardig out. Iedereen zegt dat mijn depressie door andere dingen komt. En ik weet eerlijk gezegd ook niet waardoor het komt. Ik ben erg onzeker en krijg paniekaanvallen als het komt tot grote groepen. Ik haat gevoelens en ben erg slecht in ze uiten. Er zijn mensen die goede redenen hebben om depressief te zijn. Maar die heb ik niet. Ik ben het gewoon. Het voelt alsof ik me aanstel. Ik moet blij zijn met wat ik heb maar toch ben ik elke dag weer aan het verdrinken in depressieve gedachten. En ik heb door dat niemand er over wilt horen dus ik heb geen idee waarom ik dit aan het schrijven ben maar hier heb je het

Ik ben depressief voor 4 jaar nu. Wanneer ik dit vertelde aan mijn ouders of aan een vriendin was meteen de vraag "Hoe komt het? Wat is de trigger?". Ik weet het niet.
Mijn leven is eigenlijk best goed. Mijn ouders zijn lief, ik heb eigenlijk alles wat ik nodig heb, op school gaat het nu wel goed. Op de middelbare school ging alles steeds slechter. Ik dacht dat op de nieuwe school een nieuwe start misschien de knop opgezet kon worden. Maar nee, ik voel me nog steeds zo nutteloos, leeg, ongewild en slecht als eerst. Waarom ben ik uitgekozen om mezelf zo veel pijn te doen? Waarom laat ik mezelf dit doen? Ik weet dat ik de grootste vijand ben van mezelf.

Zelfmoordgedachten kon ik eerst meteen wegduwen. Ik kom tegen mezelf zeggen dat ik niet zo gek moest denken. Maar ik kreeg hrt steeds vaker en vaker. Nu denk ik eigenlijk elke dag wel "het zou zo veel makkelijker zijn om er een eind aan te maken, geen pijn meer, alles is dan opgelost". Maar waarom doe ik het dan niet? Elke dag blijf ik met de gedachten hangen hoe ik mijn leven kan laten stoppen. Elke dag als ik naar school ga en weer op het perron sta, denk ik "ik zou ook gewoon een keer kunnen springen". Maar waarom doe ik het dan niet een keer echt? Het liefst zou ik willen dat iemand me doodschiet. Ik heb al vaker gedacht om contact op te zoeken op internet met iemand die voor geld alles doet, en dus ook iemand neerknallen. Ik vraag me af hoeveel geld zo'n persoon nodig heeft. Ik ben echt bereid om al mijn geld te geven.
Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Waarom leven we. Ik was niet gepland en lag dwars bij de geboorte. Dat zegt toch genoeg dat ik er niet had moeten zijn.

waarom ben ik geboren?is er geen manier om een pil te maken voor zelfmoord.

Waar moet ik beginnen? Bij het begin dan maar? Als ik terug kijk op mijn leven, denk ik GVD, what the f*ck - hoe is het mogelijk. Maar het is de waarheid - en het is zo ongelooflijk zwaar om te dragen & er mee te leven. Ik heb zovaak op het randje gestaan, zovaak zelfmoord willen plegen. Maar iets staat het gewoon niet toe. Elke keer als ik zelfmoord wil plegen, dan krijg ik een enorme boost van leven & stop ik met wat ik aan het doen was met mijzelf. Het is zo vermoeiend! Waarom kom ik niet over dat ene randje heen? Kon ik maar gewoon ergens liggen, mijn ogen sluiten & gaan. Soms wens ik dat ik ongeneeslijk ziek wordt (heel erg & ondankbaar - I know); maar dat is het enigste wat ik dan nog niet heb overleefd/meegemaakt in mijn tijd op deze zieke wereld.

Mijn moeder wilde abortus plegen, mijn biologische vader zegt mij gered te hebben omdat hij mij wel wilde. Daarbij moet ik zeggen dat zijn verhaal & mijn moeders verhaal totaal verschillend zijn. Dus ja, was ik gewenst? Ik weet het niet, zal dat ook nooit weten. Hij was ook een player en had in dezelfde periode dat mijn moeder zwanger was van mij - ook een andere vrouw zwanger gemaakt. Mijn moeder is nooit getrouwd geweest met hem & ze heeft mij alleen opgevoed met behulp van mijn opa en oma.

Ik was volgensmij nog geen eens 1 jaar, toen ze mijn stiefvader leerde kennen. Ik ben dus opgegroeid met de gedachte dat hij mijn echt vader was. Ze trouwden met elkaar toen ik een jaar of 4/5 was. En ik een jaar of 6/7 was, vertelde ze me dat mijn stiefvader niet mijn echte vader was & dat er een andere man was die mijn biologische vader moest zijn. Begreep er niks van, kan ook niet anders op die leeftijd. Ohja, mijn moeder en stiefpa helemaal verliefd enzo op elkaar die twee & kregen hun eerste liefdeskind, mijn (halfbroertje) ik noem hem nu even "S". Ik voelde mij totaal buitengesloten, hij kreeg alle aandacht & mijn moeder natuurlijk helemaal gelukkig met een kind die gemaakt is uit liefde. Ik ben maar dat kind van een ander.

Toen ik opgroeide als klein kind, speelde ik veel alleen. Was veel op mijzelf - wel populair onder klasgenootjes. Maar ik voelde mij altijd een 'loner', ik vond dat wel prima; Ik heb mij altijd anders gevoeld. Focus was altijd nog op mijn (half)broertje & mij leren kennen als kind zat er niet in. Ik was niet belangerijk. Toen mijn broertje werd geboren, stopte mijn moeder met zeggen dat ze van mij hield. Ik zal dat nooit meer vergeten & het heeft mij tot op de dag van vandaag heel erg beschadigd. Ik voelde mij alleen, het enigste waar ik gelukkig mee was (en nog steeds ben), zijn mijn opa en oma - zij gaven mij alle liefde wat ik thuis niet kreeg.

Ik heb mij altijd als jongetje gevoeld & gedragen. Was er als kindje eigenlijk niet van bewust dat ik een meisje was; tot ik een keer aan m'n moeder vertelde dat ik verliefd was op een meisje uit m'n klas (groep 3 ofzo) - mijn moeder vertelde mij dat zoiets niet mogelijk was - je kan alleen van elkaar houden als vrienden - zei ze. Ik was hier verdrietig van en heb er nooit meer wat over gezegd, ik begreep het gewoon niet. Ik wilde toen een jongetje zijn & begon mij nog meer zo te gedragen. Maar mijn moeder en stiefvader hadden hier geen oog voor, geen aandacht voor mij - alles ging om hun liefdeskind. Het ging om hun happy huwelijk, hun verliefdheid en hun baby. Tsjah...en ik bungelde er dan naast ofzo.

Naarmate ik ouder werd, ging ik in de zomer vakantie als kind - naar de ouders van mijn stiefvader. Zij beheerden een camping, dus daar spendeerde ik grotendeels mijn vakantie. Naast de camping woonde een meisje die een aantal jaren ouder was dan ik, ik was nog net maar 8 of 9 jaar oud. Ik moest met haar spelen van mijn ouders & die opa en oma (stiefvaders kant). Maar dat veranderde gauw, dat meisje (tiener) begon mij seksueel te misbruiken. Ze kuste en zoende mij en elke keer als ik dan weer naar haar werd gestuurd gebeurde dit. Ik had helemaal niet door wat zij met mij aan het doen was, ze deed allemaal dingen met mij & ik moest dingen terug doen. Als ik dat niet deed zou ze ruzie met mij maken & ze had het altijd over een kinderlokker die daar rondliep om mij te pakken. Ik wilde op een gegeven moment niet meer met haar spelen, ik voelde mij niet goed en was boos en chagrijnig als ik werd verplicht naar haar toe te gaan. In diezelfde periode werd ik ook meerdere malen misbruikt door een wat oudere neef, tijdens verjaardagen of als mijn ouders bij zijn ouders op bezoek kwamen. Moest ik met hem "spelen". Het werd bijna normaal, nu ik ouder ben besef ik mij wat die personen mij hebben aangedaan. Mijn ouders zagen mij nooit staan & ik werd altijd maar buiten beeld gezet - omdat "S" hun lieve baby kindje was en altijd alle aandacht kreeg. Ik werd stiller en stiller, was altijd buiten & fietste rond om mijzelf te vermaken. Als ik in m'n bed lag, zat ik na te denken dat ik met een pakje appelsap en een boterham of koekjes in mijn rugtasje, weg kon lopen. Via mijn slaapkamer raampje, naar beneden klimmen via de klimop aan de muur & weg rijden op m'n driewieler. Mensen, even serieus ik was nog geen eens 10!

Toen "S" een jaar of 1 bijna 2 was, gingen wij verhuizen. Mijn stiefvader zat in het leger en ivm zijn nieuwe baan, wilden ze verhuizen. Ik moest naar een nieuwe basisschool & weer nieuwe vrienden zien te maken. Nog altijd een loner, maar het was een voordeel om naast mijn lieve opa en oma te wonen. Ik spendeerde veel tijd met ze, omdat m'n ouders altijd aan het werk waren. Eigenlijk hebben mijn opa & oma mij opgevoed, bij hun voel ik mij op m'n gemak en veilig. Wij woonden in een dorp & er was een super grote speeltuin waar je mij dagelijks kon vinden. Ook daar was ik best wel populair onder de andere kinderen, ik had eigenlijk altijd wel speelkameraadjes - maar het boeide mij niet veel. Ik speelde vaak alleen, lekker in m'n eigen wereld. En ja, waarom ook niet: er woonde een oudere jongen naast de speeltuin, ik speelde wel eens met zijn kleine zusje. Hij was zeker al een jaar of 15/16 en ik pas 10. Vroeg aan mij of we even gingen wandelen, hij had het over een bos & we zouden daarna met z'n zusje samen gaan spelen. Hij bracht mij ergens in de bosjes, zei dat ik moest zitten & begon op mij te liggen. Hij was zo zwaar, het deed pijn. Ik wilde dit niet en begon tegen te stribbelen en zei dat hij mij pijn deed. Ik ben hard weggerend. Ik wilde toen niet meer naar de speeltuin & ik wilde niet meer met zijn zusje spelen. Ik wilde met niemand meer spelen. Dit was de eerste keer dat ik het gevoel kreeg dat ik echt dood wilde en niet meer wilde bestaan.

En jaar later gingen wij weer verhuizen, ik moest weer naar een andere school. Had het zwaar om in groep 6 vrienden te maken. Ik had het zwaar op school, ik kon mij niet goed concentreren. Wederom genoeg vrienden gemaakt & was best wel populair - maar alsnog deed het mij niet veel. Ik begon mij op te sluiten in mijn slaapkamer, muziek luisteren was mijn redding.

Geen relatie met mijn moeder, ze was altijd kwaad op mij & ik was nooit genoeg. Ze kleineerde mij, samen met haar man. Uiteraard was "S" nog steeds het belangerijkste in huis, kreeg alle aandacht. Verwend en altijd janken als zijn vader in de avond wegging voor z'n werk en was niet stil voor hij thuis kwam. Verschrikkelijk. Mijn moeder schreeuwde veel tegen mij, waarom weet ik eigenlijk niet. Ik sloot me op in de garage, waar ik dingetjes maakte van oude planken en schroeven. Ik speelde alleen buiten, fietste veel rondjes door het dorp of de woonwijk. Ik deed nooit iets goed, ik heb altijd problemen gehad met rekenen & werd daar zo op neergehaald door mijn ouders. Ik mocht naar kinderfeestjes omdat ik daar echt om moest zeuren, slaapfeestjes mocht ik nooit & ik mocht ook niet allemaal vrienden uitnodigen om te chillen. Alleen omdat school in gesprek ging met mijn ouders mocht ik mee op kamp in groep 8. Alles koste altijd zoveel moeite en daarna straf krijgen voor weet ik veel wat.

Mijn moeder was zo koud & kil tegen mij. Ik begon mij af te vragen hoe het nou zat met mijn bioloische vader & als we er over spraken dan zei ze alleen maar dat hij een klootzak was. Ik was jaloers op kinderen uit m'n klas met gescheiden ouders, want die deden altijd leuke dingen met hun vaders; ik wilde dat ook. Doordat mijn moeder mij nooit zag staan, raakte ik in een zware depressie toen ik net 12 werd. Ze had echt mijn hart gebroken, ik voelde mij ziek, verdrietig en zwak. Brandend gevoel op de plek waar mijn hart zit, dat gevoel vergeet ik nooit weer.

Ik wilde voor het eerst zelfmoord plegen. Ik pakte een schaar en zette deze op mijn pols. Het was bot en daarmee kreeg ik natuurlijk niets open; het werden krassen en ik bleef maar krassen op mijn polsen. Dit voelde zo goed, dat ik het dalijks ging doen. Het voelde als een kick, heerlijk. Vele nachten keek ik uit mijn zolderraam; huilen, hopend en vragend of er iemand was die van mij zou houden - onvoorwaardelijk. Ik bedacht mij toen dat ik nooit ouder zou worden dan misschien 18 ofzo. Ik kraste elke dag wel een keer op mijn armen, zeker wanneer er naar me geschreeuwd werd of ik weer op mijn donder kreeg voor niks - ik rende naar boven en meteen krassen zodat ik weer kon ademen.

Weetje wat er toen gebeurde? Mijn stiefvader begon mij te misbruiken. Dan sloop hij 's ochtend's mijn kamer in, naakt met een stijve. Tegen me aan liggen en m'n lichaam te strelen. Mijn hele wereld stortte in. Het enige waar ik aan kon denken was het geluk van mijn moeder. Haar happy life met d'r man en d'r liefdeskind. Ik wilde haar leven beschermen, dus zei ik niks. Ik raakte gebrainwashed - want mijn stiefvader was er altijd voor mij wanneer mijn moeder en ik ruzie hadden. Ze sloeg en trapte mij regelmatig. Door hem kwam het dan na een ruzie weer wat oke tussen mij en haar; hij vertelde dat hij mij altijd begreep. En dat mijn moeder hem ook zo behandelde. Ze had een miskraam gehad. Maar toch kreeg ik nog 1 halfbroertje erbij, ik noem hem "J". Met hem had ik meteen een band en voelde mij beschermend om hem.

Het misbruik stopte niet, de jaren gingen voorbij en had een hele zware tijd op het VMBO. Ik kraste nog dalijks op mijn armen of benen. Ik werd op school wel gepest "omdat ik een jongen wilde zijn en me stoer kleedde". Op school kleedde ik mij om in de wc's, gad een hekel aan die meisjes kleren wat m'n ouders voor mij kochten. Veel ruzie thuis omdat ik vond dat "S" verwend was, hij kreeg altijd zijn zin, ik was nooit goed genoeg. Mijn schoolprestaties waren laag & kreeg nooit complimenten op goede cijfers. Ik mocht niets. Ik mocht niet eens met vriendinnen een patatje eten in het dorp. Toen mijn ouders weer besloten te verhuizen op mijn 16e, werd ik kwaad & mocht ik gelukkig bij mijn lieve opa en oma blijven wonen (die waren de vorige keer mee verhuisd naar t zelfde dorp). Ik wilde mijn examen jaar afmaken en bij mijn opa en oma wonen, helaas moest ik in de weekenden wel naar huis bij m'n ouders. Ik had mijn vmbo diploma behaald, maar mijn ouders waren niet trots op mij. Ik kreeg geen bosje bloemen of een schouder klopje, ze vonden dat ik mijn diploma niet had verdiend ofzo. Want ik had 2 lage cijfers. Ik ging vervolgens naar de HAVO, woonde toen verplicht bij m'n ouders. Ik zat op voetbal & had 2 bijbaantjes, zo had ik genoeg te doen om zo min mogelijk thuis te zijn.

Het seksueel misbruik was niet gestopt, mijn stiefvader deed er elk jaar nog een schepje boven op. Toen ik net 17 werd, ging mijn moeder een maandje op vakantie met haar ouders. Voor haar vertrek vertelde ik mijn moeder dat ik ongelukkig was en haar liefde miste; haar antwoord was dat ze geen tijd had voor mij. Ik was gebroken, helemaal op. Wanneer ze op vakantie was, had Mijn stiefvader Op een nacht zulke erge dingen met mij gedaan, dat ik brak. Toen hij de volgende dag aan het werk ging heb ik uren onder de douche gestaan; na te denken over hoe ik verder moest. Ik kon het niet meer. Ik wilde weg. Ik ging naar school, vertelde 2 klasgenootjes over m'n situatie & vertelde hun dat ik wegging. Ik belde mijn beste vriendin ( ze was veel ouder dan ik) of ze mij kon ophalen en wat er met mij gebeurde al die jaren. Ik pakte thuis spullen & ze haalde mij op met de auto.

Ik kon niet lang bij haar blijven, verbleef hier en daar bij vrienden of familie. Ze hadden mij geholpen met aangifte doen etc. Mijn moeder belde mij, ik moest naar huis toe. Maar ik ben nooit meer teruggekeerd. Ik heb in een crisisopvang gezeten - omdat er nog geen plek was bij Jeugdzorg (internaat). Later werd ik wel bij jeugdzorg opgevangen, maar omdat dat systeem mij zo aan het verpesten was - liep ik weg. Ik ging bij mijn lieve opa en oma wonen. En je zal het niet geloven, maar Mijn moeder stond achter mijn stiefvader, zelfs nadat ik de rechtszaak had gewonnen. Ze steunde hem & ik was maar een leugenaar ofzo. Van mijn 13e tot mijn 17e had hij mij misbruikt: en mijn moeder stond aan zijn zijde. Mijn ziel brak.

Ik leerde een jongen kennen, hij was erg lief voor me. Ik was eenzaam en verward. We zouden chillen maar hij wilde blijkbaar alleen sex. Ik had dit nog nooit echt gedaan en het deed pijn, ik wilde het ook niet. De 2e keer dat dit gebeurde raakte ik zwanger. Ik had het niet door en toen ik een test deed wilde ik abortus plegen, maar het was al te laat. Ik schaamde me en was zo bang. Die jongen zat opeens vast & Ik was 18 toen ik moeder werdt. Mijn kindje overleed toen ik 21 was.
Sindsdien ben ik nooit meer hetzelfde.

Jaren lang therapie, mijn moeder is nog steeds getrouwd met mijn stiefvader. Halfbroertje "S" is super verwend, krijgt alles wat hij wil & de jongste "J", wordt net zo verwaarloosd als ik. Ze weten niet dat hun vader de reden is van mijn vertrek. Ik ben nu na jaren geen contact, toch alweer een aantal jaren lang mijzelf aan het wegcijferen door cool te doen tegen mijn moeder en stiefvader omwille van mijn halfbroertjes. Nooit erkenning gekregen van mijn moeder, van wat mij allemaal is overkomen door haar man. En hij doet alsof ik ook schuldig was aan wat er tussen mij en hem gebeurde "wij hebben allebei een fout gemaakt". Nee lul - ik was gvd een kind!!! Het doet mij pijn dat "S" altijd het middelpunt is & zoveel steun krijgt met alles wat hij doet. Hij wordt de hemel in geprezen.

Maar ik zit sinds mijn 17e op mijzelf, helemaal traumatisch gefucked in mijn hoofd. Met een wajong te struggelen om normaal te kunnen leven, m'n rug te breken met een kutbaan. Ik wil zelfmoord plegen, maar het lukt mij niet. Ik ben zo geestelijk uitgeput. Mijn lichaam staat stijf van de stress & mijn gezondheid gaat achteruit. Daarbij ben ik ook nog eens transgender & was dat een hele levensopgave om daarmee uit de kast te komen, ik identifiseerde mij eerst als lesbienne.

De geslachtswisseling naar man, zal mij gelukkiger maken. Omdat ik weet dat ik een man ben, heb helaas alles mee moeten maken wat een vrouw kan meemaken in haar leven.

Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet suicidaal ben. Dat ben ik wel. En het zou zomaar eens kunnen zijn; dat als ik straks het lichaam heb van een man - ik in alle rust en vrede zelfmoord zal plegen en zal sterven als mijn ware ik. Dat ik rust heb gevonden in mijzelf en het ultieme heb gedaan wat ik moest doen. Want ik ben zo moe. Ik kan niet meer. Maarja..dan moet ik wel een keer over dat ene randje vallen. Misschien is het dan wel mijn tijd om te gaan.

15 bijna mbo ja leuk oh wacht verbouwing dus helpen thuis niks mis mee toch nou ze denken dat als je een beetje getraind lijf hebt dan ben je een robot bent.. ik zie het niet zitten kan iemand me helpen

Iedereen zo doelgericht en ambitieus, de mens op de achtergrond. Men ziet alleen een goed scorende robot in mij, de gevoelens blijven ergens hoog in de lucht. Wat bezielt mensen nou wat betreft depressie? Niemand die de signalen leest ookal mogen zij duidelijk zijn. Ben al een keer bijna voor een trein gesprongen waarbij ik een stap terugzette door de snelheid waarmee een Intercity voorbij onze station langs racet. Ooit zal de depressie mij goed raken en mij voor die trein duwen. Wat mij hoop geeft zal ooit ook stoppen met het geven van een visie op de toekomst.

Mijn ouders hebben de mensenkennis niet en zijn zwart-wit vooroordelenmachines. Mijn broers zijn niet geïnteresseerd in mij. Vrienden waartegen ik kan vertellen waar ik mee zit heb ik ook niet. De meeste mensen willen zelf aandacht krijgen maar niet aandacht geven. Tijd is geld en het menselijke mechanisme is niet van belang.