Levensverhalen (pagina 73)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Voel me alleen en in de steek gelaten

Al jaren last van stress en depressief, door mijn ziekte waar je elke dag stapjes achteruit. Voel me in de steek gelaten door iedereen, familie wil ik niks mee te maken hebben daardoor. Vrienden heb ik niet, komt doordat men mij niet begrijpt. Ik voel me door mijn chronische botziekte als ongewenst. Vaak voel ik me ook als een sta in de weg. Ik heb vaak aan zelfmoordpoging gedacht die Voor mij het makkelijkste kan zijn, zodat ik niet meer tot last ben. Ik heb in mijn al veel meegemaakt, veel operaties gehad, familiedramas.
Datum:
16-09-2017
Naam:
Misterd
Leeftijd:
36
Provincie:
Drenthe

Pesten

ik wil dood
Datum:
15-09-2017
Naam:
sybren
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Genegeerd

Mijn leven was (WAS) super leuk, ik had veel vriendinnen het ging goed op school. Maar toen moest ik naar de 1ste van de middelbare school. Ik had er super veel zin in want ik kende al wat mensen. Maar ze negeerde me allemaal en ik weet niet wat ik nu moet doen k huil bijna elke avond, het klinkt vast heel
Overdreven maar ik ben elke dag helemaal alleen, k heb nooit is iemand die met mij wilt afspreken ofzo. Dus wat heeft het voor zin om nog te leven als niemand je mag.....
Datum:
14-09-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Zie het niet meer zitten ik wil stoppen met het leven

Mijn naam is m ik heb veel problemn en dat is al heel lang aan de gang zo als geestelijke problemen .daar door ben ik aan de drugs geraakt .me moeder kwam er achter op zich bind ik het niet erg.alleen zij zet mijn op schandpaal ze verteld het tegen iedere famillie lid en ook op een hele vieze manier bij voorbeeld als zij gebeld word begint ze gelijk over mijn wat ik allemaal doe en ik hoor alles ze doet als of ik dood ben terwijl ik alles hoor em zij weet dat wat voor moeder ben je dan en dat gaat zo dag in dag uit en ik kan nergens terecht dus ik moet dit verdragen nee ik kan het miet meer en denk heel veel aan zelfdoding
Datum:
14-09-2017
Naam:
M
Leeftijd:
38
Provincie:
Zuid-holland

Verdriet

Ik heb heel veel verdriet omdat ik altijd het gevoel heb dat niemand mij snapt. Als ik iets wil vertellen aan mijn vrienden/vriend dan lijkt het wel of ze vinden dat ik me aanstel. Ik ben gewoon depressief en niemand die het in ziet. Ik vraag me af hoe ik het zo goed kan verbergen. Mensen gaan er al vanuit dat ik boos/chagrijnig ben op hun terwijl ik dat niet eens zo bedoel. Ik voel me super machteloos omdat ik dingen wil veranderen maar niemand het toelaat. Ik voel me zo alleen terwijl er zoveel mensen om me heen zijn. Ik mis vroeger zo erg. Was het allemaal nog maar zo onschuldig en makkelijk.
Datum:
14-09-2017
Naam:
Joris
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

zie het niet meer zitten

me leven lijkt allemaal leuk en aardig goed baantje, opleiding. het lijkt allemaal leuk maar ik weet niet wat ik doe in de maatschappij. me vriendin heeft het pas geleden uitgemaakt en dat was voor mij moeilijke tijd. sinds kort probeer ik het opnieuw bij mijn vriendin ik probeer de slechte dingen die ik heb gedaan goed te maken. maar elke keer als ik iets goed probeer te doen gaat het de dag erna fout. ik doe dit niet expres maar ik weet niet hoe ik dit moet fixen. me ouders hebben pasgeleden ook drugs op me kamer gevonden. naja pas geleden. vandaag. ze willen me het huis uit hebben denk ik en nu weet ik niet wat ik moet doen. ik weet als ik uit huis word getrapt dat het ophoud met het leven voor mij. mensen zeggen steeds tegen me dat ik dingen verkeerd doe terwijl ik het echt probeer goed te doen. me vrienden laten me hangen. had vroeger vrienden genoeg dacht ik maar echte vrienden niet alleen mensen die met me wouden omgaan niet om me te steunen als ik het moeilijk had. ik heb altijd me emoties ingehouden maar dat hou je niet vol. op een moment komt er een eind aan waarneer en hoe weet ik niet aar het zal denk ik niet lang duren.
Datum:
12-09-2017
Naam:
ben
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Mijn verhaal

Het liefst vertel ik alles. Dit is geen optie. Maar dit is wat ik delen wil met iedereen die ik niet ken die dit gewoon lezen of door iets soortgelijks gaan. Blijf sterk er is hoop.

Ik ging vroeger naar school. Ik merkte dat ik steeds minder begin te eten en me ziek begin te voelen. Elke keer als ik iets moest doen koste me het steeds meer moeite en ik at dan ook niks daarvoor tot ik thuis was. Er waren dagen dat ik helemaal niks at en ik voelde me de hele dag slecht. Toen was er een keerpunt. Het lukte me niet meer om die kracht uit mezelf te halen om naar school te gaan. Ik was al depressief. Toen ik thuis zat was het elke dag hetzelfde. Ik werd heel laat wakker zodat ik minder van de dag mee hoeft te maken. Ik at niet veel. Ik ging op een bank liggen. En ik keek uit het raam. Alles deed pijn. Mentaal en lichamelijk. Ik had niemand. Niemand die ik kende voelde zich hetzelfde. Iedereen die ik kende liet me achter. Zelfs me bloedeigen vader. Ik had maar een persoon en dat was mijn moeder. Ik ging ook niet naar buiten. Dat was voor mij onmogelijk. Ik was bang maar ik probeerde altijd hoop te houden en te denken dat alles beter komt. Als een donkere tunnel met aan het einde licht. Het licht is hoop. Het donker is waar ik nu doorheen ga. Ik kan niet zien hoever het licht van mij weg is. Elke dag leek het minder tot ik niet meer zag. Ik werd suïcidaal. Ik zat vast in mijn hoofd. Niemand die me begreep. Niemand die er was. Ik had niks. Ik zat op het randje van hetzelfde raam waar ik al maanden uit kijk. Tranen in mijn ogen. Ik was klaar om te springen en het te beindigen. Alleen ik twijfelde nog. Omdat ik rechtop zat begon mijn buik weer pijn te doen. Ik voelde me licht in mijn hoofd. Ik zakte in elkaar. Ookal zat ik op het randje viel ik toch naar binnen en ik werd een paar uur later wakker op de houten vloer. Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik ging naar me moeder en gaf haar een knuffel en begon te huilen.
Dit was een tijd geleden. Ik voel me nu niet meer altijd zo en het gaat een stuk beter. Ik heb nu een therapeut. Als iemand zich ook zo voelt kan ik maar een tip geven. Praat. Zoek mensen die je kunnen helpen. En wees niet bang. Wat is het ergste dat kan gebeuren als je toch al leeft in een hel.
Datum:
11-09-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Drenthe

Gesneden

Ik heb Mn zelf gesneden gaan die ooit snijden ook weg
Datum:
11-09-2017
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Is dit alles?

Ik heb alles om voor te leven of zo ziet de buitenwereld het toch. Een kast van een huis en schitterende job en een fantastisch zoontje van 5. Maar eigenlijk heb ik niks. Buiten mijn werk heb ik slechts 2 mensen waar ik tegen kan spreken mijn moeder die ik wel heel regelmatig zie omdat zij mij helpt met mijn zoontje en een vriend die ik eens om de 6 maand zie maar mij steeds wel via chat te woord sta. Maar over deze negatieve gevoelens kan ik dat niet. Ze begrijpen dat niet en het antwoord is toet toet toet en begint over iets anders. Ik voel me eenzaam, alleen en moe. S nachts kan ik niet slapen en s morgens sta ik moe op. Ik doe mijn werk en het huishouden en dan weer naar dat bed enz... Zeker als mijn zoontje weg is bij de papa voel ik me zo alleen... ik ga niet naar buiten want zie het niet zitten om nieuwe mensen te leren kennen. Niet dat ik een hoge pretentie heb, maar gewoon relaties onderhouden ligt me niet. En dan denk ik: waarom wachten waarop wacht ik... Eenzaamheid is een stille doder van de geest
Datum:
09-09-2017
Naam:
Holly
Leeftijd:
42
Provincie:
België

Eenzaam en verlegen

Ik heb nooit zelfmoord gedachtes gehad tot in het eerste jaar van de hoge school, nadat ik thuis kwam dacht ik "niemand zal me missen, wat doe ik hier nu nog ? Waarom ben ik geboren?" gelukkig heb ik niks gedaan want later maakte ik toch drie vrienden uit mijn klas. Maar nu doe ik een opleiding die ik al altijd wilde doen ik was zo gelukkig maar ik woon niet hier lang en ken niemand buiten school (ken zo ie zo weinig al op school.) dus de meeste kennen elkaar al, het doet me pijn als het pauze is of als dag voorbij is en iedereen heeft vrienden of een vriend bij zich. Ik ben allang verlegen omdat ik teveel denk wat andere van mij vinden, maar ik had altijd vriendinnen zelfs al kwam ik op een nieuwe school nog steeds met mensen die ik niet kenden. Maar uiteindelijk heb ik mezelf pijn gedaan voordat iemand dat kon doen, mezelf sociaal buiten gesloten ik weet niet hoe ik het moet doen...maar wel gewoon 'fuck it' en gewoon doen zoals ieder sociaal mens die vrienden maakt en goeie herinneringen op school, anders zie ik het nut niet meer als je geen vrienden hebt om iets te doen en mee te praten of winkelen...
Datum:
09-09-2017
Naam:
Ebele
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.