Levensverhalen (pagina 697)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

weet niet hoe !

nou ik ben `14 jaar en loop denk ik nu al 2/3 jaar met zelfmoord in me hooft ik snij me zelf ook op me arm
ik doe het sins ik heele erge ruzie kreeg met me moeder irst niet zow diep maar toen werd het steets dieper en dieper heb ook liteksen op me arm en been
ik schaam me er heel erg voor en dan zal die gene die dit nu leest wel van denken hou dan op maar je doet het 1 keer en je wil niet meer stoppen het is een soort verslaving voor mij en ook haast niemand weet het alleen een goeiie vriend van mij maar sins ik dus best wel vaak ruzie hem met me moeder snij me zelf
en denk ik er over na om het door me aders te doen alleen meestal lukt het nooit
het is alsof het bloed dat uit me wond glij me pijn weg haalt en denk ik efe nergens aan
veel mensen schriken als ze me littekns zien en vraagen ze meestal hoe het komt
meestal zeg ik dat ik gevallen ben of dat me kat het gedaan heb
meestal geloven ze het wel of lopen ze nadenket weg
ook zeg ik vaak als ik huil dat het beter is alsd ik dood ben en zulke dingen.
xxx kleine anoniem
Datum:
12-05-2010
Naam:
kleine anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan het niet meer aan.

Ik kan het niet meer aan.. ik leef al mijn hele leven in Friesland en het is verschrikkelijk. Al die boeren overal en iedereen praat plat wat ik zelf niet kan. Elke dag lig ik huilend in bed. Iedereen heeft een tracker maar ik krijg er maar geen van mijn ouders.. ik denk alleen nog maar aan één ding, zelfmoord. Ik heb het zo zwaar mijn leven is zo saai en betekenisloos. Ik heb geen vrienden en niemand wil met mij praten. Mijn ouders vinden mij gefaalt omdat ik al sinds mijn 14e bij de sligro werk. Terwijl ik nu hoofd ben geworden van de afdeling koffie. Ik denk nog maar aan één ding. kan iemand mij helpen?
Datum:
12-05-2010
Naam:
Kay
Leeftijd:
18
Provincie:
Friesland

Mijn vriendin

Ik had een vriendin via internet ontmoet.
We waren hele goede vriendinnen geworden. Zij zat er aan te denken om zelfmoorde te plegen. Ik probeerde haar om te praten en haar goede hoop in te praten. Dat lukte me, maar op een dag ging het toch fout. Ze was s'nachts het huis uit gelopen en is toen voor een trein gesprongen. Ik heb daar heel veel moeite mee. Zij gaf mij hoop en ik haar. Nu is ze er niet meer. Nu heb ik niet echt iemand meer met wie ik alles kan delen. Zij was altijd al depressief en ik wilde haar daar van af helpen. We waren zo goed op weg.
Als iemand dit leest die zelfmoord wil plegen. ik wil je best helpen, maar je moet er echt voor gaan. Ik wil ook mensen die zelfmoord willen plegen vertellen dat je het niet moet doen, want er zijn genoeg mensen die van je houden. je hebt het vaak zelf niet goed door, want je bent depressief. dan denk je vaak slecht over jezelf. Je gaat ook geloven dat niemand van je houdt, maar dat is vaak niet zo.

Blijf hoop houden. Als je het niet meer weet blijf dit dan lezen tot je het uit je hoofd kent.

Datum:
12-05-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

ben nu al ruim 6jaaraf en aan, aan het worstelen met gedachtens

hoi, ik ben chris
vader van een mooie lieve zoon van 6.
mijn eerste gedachten aan zelfdoding gaan terug naar de lagere school(kak school), daar was ik het pispaaltje van zowel leerlingen als leerkrachten. gewoon omdat ik niet uit een welgesteld gezin kom. geen levi's nike's oxbow,enz. daar was geen geld voor.
toch ben ik niks te kort gekomen, mijn ouders deden hun best. vader werkte wel 15 uur per dag, zag hem alleen maar bij avondeten een uurtje of zo.
maar dat is al lang geleden. nu terug naar het heden. mijn huidige gedachten begonnen toen mijn eigen zaak failliet ging 9 jaar geleden. ik met partner belande in schuldsanering en dat maakte het niet beter op. zeker niet als bewindvoerder z'n werk niet goed doet.
3 jaar werd 5 en ben er na 9 jaar nog niet van af.

ik had na het faillissement een redelijk leven met gezellige 'vrienden' en zo.

dat veranderde toen een van onze vrienden zwanger werd. het begon toen bij mijn toenmalige partner te kriebelen om ook een kind te hebben.
in een vlaag van zwakte heb ik er mee ingestemd en diep wilde ik ook wel een zoon.

vlak voor de geboorte van onze zoon moesten we het huis uit ivm sloop en nieuwbouw. ik had wel al een andere woning gehad van de woningbouw maar die was zeer te laat met opleveren van de nieuwe woning. zodoende dat mijn zoontje geboren werd te midden van ingepakte dozen.
de verloskundige was net overgestapt naar een andere gsm provider en was tijdens de bevalling onbereikbaar.

maar dat zijn we te boven gekomen.
echter gezien het faillissement en schuldsanering en kind op komst en gedwongen verhuizing en ontslag en familie trubels en natuurlijk de financiën/geld zaken, ging het niet goed met mij. ik maakte me zorgen om geld,mijn zoon en de toekomst.

van de huisarts kreeg ik toen oxzazepam voorgeschreven, dat is de nekslag geweest, ik deed niks meer en de wereld ging aan me voorbij, zo heb ik de eerste 5 maanden van mijn zoon niet echt meegemaakt. en de relatie ging ook al niet geweldig. ik maakte me druk over de financiën en mijn partner maar geld uitgeven. we hadden daar ook vaak ruzie over.

tot ik na een weekendje beunen voor wat extra geld thuis kwam en mijn partner al vroeg op bed lag. raar normaal wachtte ze wel tot ik thuis was.
tevens was mijn beste maat dat weekend bij ons geweest zoals bijna elk weekend en weken als hij geen werk had, en dat was vaak. (achterafgezien een grote parasiet!)

de volgende ochtend liep ik de trap af en nog voordat ik beneden was kwam zij met de mededeling dat het over was....
geen discussie of gesprek mogelijk. ze ging weg en nam onze zoon mee.

daar was ik dan echt helemaal alleen. alle vrienden lieten me vallen en bij familie kon ik ook niet terecht voor steun.

toen heb ik wel een aantal keer op het spoor gestaan en een strop op zolder gehangen.
MAAR de gedachte aan mijn zoon hielden me op de been.

zij woonde toe zolang bij vrienden van haar die een verleden hebben met drugshandel. hij is in verleden gepakt maar is onder z'n straf uitgekomen door informant te worden.

de rechter wees het huis aan mijn ex toe en ik had 3 weken de tijd om mijn spullen te pakken.

na 3 maanden kreeg ik een mailtje dat ze gingen verhuizen. ze had het huis geruild tegen de flat van die vrienden van haar.
ik verwachte toen elk moment een vergeldingsactie ivm die drug zaken van de vorige bewoner en dat terwijl mijn zoontje daar verbleef. slapeloze nachten heb ik er van gehad. gelukkig is ze verhuist.

toen ik via via vernam dat het huis van die vroegere beste maat leeg stond heb ik na vraag gedaan bij mijn ex. En toen wilde ze wel praten. ze ging met hem samenwonen. mijn familie had het al vaker gezegd maar ik wilde het toen niet geloven.nu kon ik niet anders.

Na 4 jaar erg hard werken had ik mijn leven weer redelijk op orde tot ik weer ging malen en piekeren over mijn financiën.
zeker nadat ik weer een eigen woning had en nogmaals een foute vrouw tegen kwam. ik werd weer depri en verloor daardoor ook mijn baan.

nu zit ik in de zw en heb nergens geld voor,zelfs niet voor de medicatie die de huisarts voorschrijft.ik ben daar dan ook mee gestopt. alles zit weer tegen en ik weet niet hoe ik me er nu weer uit moet redden.
de rekeningen stapelen zich op en ik doe echt m'n best om het te regelen maar het lukt niet. ik heb zelfs alles wat ik maar in huis heb en kan verkopen verkocht. en nog red ik het niet. zelf met hier en daar klussen lukt het ook niet

mijn gemoedstoestand gaat met de dag verder achteruit. en als men vraag hoe het gaat zeg ik niet goed en men is snel weer weg.

ik leef nu alleen nog maar voor mijn zoontje, ik ben zijn vader en niet die parasiet van een vroegere maat.
Maar het wordt steeds moeilijker voor mij.
ik zien geen zin in mijn eigen leven meer.

Veel mijn mijn problemen komen voor uit zorgen over dat klote geld, terwijl er toch wel meer in het leven moet zijn? ik zie het niet meer maar heb nog sprankje hoop, mijn zoon.

Chris






Datum:
12-05-2010
Naam:
chris
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

Ik wil dood door al dat gepest!

Het begon allemaal toen ik in groep 7 zat ik was heel slim en het bleek dat ik,Hoogbegaafd was en ik mocht een groep overslaan.Ik moest naar groep 8 ik dacht dat is niet zo erg toch? Maar de eerste 5 minuten vond ik het al vereselijk ik zat naast een pest meisje die zichzelf geweldig vind en zei was ook mooi en slim.Maar een stom pest kind ze had ook een groepje iedereen keek me belachelijk aan van, ben jij in de verkeerde klas ofzo? Op dat moment kon ik de klas wel uitlopen maar de juffrouw had het al gezien en zette me naast het meisje die me met een gemene lach aankeek en zei dit word een leuk schooljaar voor jou haha lachte ze gemeen.Toen het taalles was kreeg ik meteen een briefje waarop stond:In de pauze pakken we je!! Ik keek om me heen waar een groepje meisjes omgedraaid zaten te fluisteren en naar me keken.Toen het pauze was wou ik meteen mezelf gaan verstoppen maar ik had de kans niet want er stond een meisje achter me ik was bang en rende weg het meisje rende achter me aan en zei wacht ik wil je niet pesten! .Echt niet? vroeg ik.Het meisje bleek ook gepest te zijn door het zelvde meisje ik en het meisje werden vriendinnen Het meisje heette F en zei was aardig tegen me.We waren allebei bang om weer gepest te worden we werden zulke goede vrienden dat wel samen naar huis gingen fietsen.Toen we allebei bijna thuis waren kwamen we de pestmeiden weer tegen die bleken ons gevolgd te zijn. F en ik wilden wegfietsen maar een van de meisjes pakte mijn stuur van mijn fiets vast zodat ik niet kon fietsen. En een van de pestmeiden gaf me een klap in mijn gezicht toen.F haar de hardere schop gaf zodat ze mijn stuur loslieten en we konden weg fietsen.De volgende dag werd F niet meer gepest maar ik wel ik vond het verselijk ze vonden F schattig en haar bijnamen waren zoal: hello cutie of schattigkindje of cute girl of schattigkleintje.Iedereen was helemaal weg van haar en ik werd nog gepest.Toen ik thuis kwam dacht ik aan morgen ik werd gespest geduwt,geslagen,geschopt. Ik dacht na over zelfmoord maar ik ging naar mijn moeder die zei dat ik gek werd.Ze had me gestimuleerd en ik durvde meer ik sprak van me af en het gepest was over!!
Datum:
12-05-2010
Naam:
R
Leeftijd:
13
Provincie:
Zeeland

liefde en warmte

ellende verdriet pijn

hoelang ken ik zo nog blijven doorgaan. ik haaaaaaat alles aan mezelf... hoe ik mn opleiding heb verkloot en niet heb afgerond met diplomas, het feit dat ik mn vriendinnen allemaal kwijt ben en dat ik te dik ben en dus absoluut niet lekker in me vel zit en me shit voel..

ik voel me ALLEEN.... Dr is ook niemand die me echt kent...hou me altijd groot in het bijzijn van andere en nu ik dit typ, rollen de tranen over mn wangen... want het doet me allmeaal zoveel pijn...

het enige dat ik nodig heb is dat ene kleine beetje liefde, die arm om me heen, die kus op mn wang, de woorden "hou van jou"... nooooooooit, maar dan ook noooooooit heeft iemand dat tegen me gezegd... terwijl ik altijd en voor iedereen klaar sta... te pas en ontepas

ben nu 27, verschillende dates gehad, maar allemaal uitgelopen op niks... ja op een vriendschap, mara ik wil geen vriendschap, maar echt liefde en warmte... waarom willen ze niet meer als vriendschap, is het omdat iik te dik ben? JA, DAT MOET WEL...op zulke moment, spring ik het liefst van een brug of voor een trein, om van het probleem af te zijn...

dit is ook weer zo een moment, dat ik het moeilijk heb.... door min of meer weer een afwijzing.... waarom, waarom zit het niet een keer mee. waarom zit het me altijd tegen... waarom kan niemand me lief hebben... waarom ben ik zo dik.. kan wel kotsen van mezelf als ik in de spiegel kijk.... de enige plek waar ik me veilig en prettig voel is mn kamer.. ik zonder me ook steeds vaker en vaker af van de rest van de buitenwereld..

1 ding weet ik wel, ik trek dit niet meer... ik wil zo niet verder.... wil of dood, of zou wel graag aan een andere fase, een positievere fase van mn leven beginnen
Datum:
12-05-2010
Naam:
ongelukkige 27 jarige
Leeftijd:
27
Provincie:
Overijssel

het drama dat jeugdzorg heet

eind 2008 worden na een aantal meldingen onze 4 kinderen uit huis geplaatst na een flinke strijd tegen jeugdzorg winnen we gedeeltelijk een rechtzaak dit was in maart 2009 in plaats van nog een heel jaar uit huis plaatsing nog maar een half jaar maar de vreugde was van korte duur de bezoeken werden steeds korter van 2 uur per kind naar 1.5 en ok de tussen tijd werd langer eerst eens per 3 toen 4 en later eens per 5 weken de moed zakte in onze schoenen maar dit is het nog niet de kinderen vertonen zorgelijk gedrag zeiden ze wat dat was zeiden ze niet maar vorige week kwam de aap uit de mouw we werden beschuldigt van sexueel misbruik hoe kwamen ze hierbij???????? wij weten bij eer en geweten echt van niets de kinderen van 10 8 6 en 4 doen het heel goed op school hoe kan dit we zijn heel bang dat het door jeugdzorg voor waar word aangenomen en dat we ze nooit meer zullen terug zien ok kregen we nog even te hooren dat we de kinderen 8 tot 9 maanden niet meer mogen zien dit was voor mij de druppel dit voelde alsof er langzaam een spijker door je hart word geslagen hoe moet dit verder ??? ik weet het niet meer . een zeer verdrietige vader.
Datum:
11-05-2010
Naam:
arnoud
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Welke momenten nog

Altijd maar denken wat heb ik er aan
elkedag weer opstaan met verdriet
wat doe ik er aan
mensen om me heen (mijn vriend)
met problemen
maar ik heb ook veel te veel aan me kop
samen komen we er vaak wel uit maar de emmer is vol
spanningen komen vaak op met (geld of verleden)
loop ik weg voor me gevoel
k weet niet wat ik moet
werken slapen eten en opstaan

tijd voor mezelf heb ik genoeg maar weer het niet te nemen
Datum:
11-05-2010
Naam:
babystyle
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Mijn reden dat ik er aan denk

Het begon allemaal toen ik 12 was en net op de middelbare kwam. Iedereen was lekker bezig in de klas en iedereen was stoer, hip en dat soort dingen. Iedereen behalve ik. Ik vond het wel oke, dacht dat ik lekker veel rust zou hebben, omdat ik toch niet populair was. Maar juist omdat ik niet populair was, en ik toevallig net iets anders was dan anderen, kwamen de beschuldigingen binnen. Je kreeg altijd de klappen tijdens de pauzes en tijdens je sportuurtjes op school was je het 3e team van de 2. Ik vertelde mijn mentor en ouders dat ik in een dip zat en dat ik er mee wou ophouden, en dat er dus maar 1 uitweg was. M'n ouders lachten me uit en op school kreeg ik een psychiater ingepland tussen de andere vakken. Nu, 6 jaar later, heeft die psychiater geen zin gehad, alhoewel ik maar 1 jaar gesprekken had. Mijn ouders lachen me nog steeds uit, en de gedachten aan moord zijn nu sterker als gedachten die normaal zouden zijn.
Nu woon ik dicht bij een snelweg en een spoorverbinding waar je gemakkelijk een paar 'treintjes zou kunnen pakken'. Ik heb het tot nu toe kunnen uitstellen, maar ik weet niet of dat me nog lang zou lukken. Misschien krijgen mijn gedachten de overhand en is mijn tijd bijna voorbij...
Datum:
11-05-2010
Naam:
BP
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Waarom nog?

Waarom nog leven? Zo verdrietig zijn en al zo vaak hulp gevraagd. Zoveel verdriet, maar waarom? Het gevoel hebben dat je voor anderen leeft en dat je zelf niet belangrijk bent. Sterker nog, je haat jezelf. Al zolang als ik me kan herinneren ben ik nooit echt lang gelukkig geweest. Natuurlijk zijn er wel momenten dat ik denk wat is het heerlijk om te leven, maar te vaak denk ik ook weer wat doe ik op deze aardbol. Buiten de deur ben ik een heel positief en vrolijk mens(waar mensen tegenop kijken), maar eenmaal thuis dan hoeft het voor mij niet meer. Echt dood wil ik ook niet (denk ik), maar het leven heeft zo weinig betekenis voor mij!! Ik heb 2 kinderen die echt wel van mij houden denk ik, maar ze laten het niet merken, sterker nog, ze maken mij alleen maar verdrietig door hun manier van omgaan met het dagelijkse leven en verpichtingen die daar bij horen. Ben ik een slechte moeder?? Ik vind van niet, maar ze vinden alles maar heel gewoon. Mijn ouders leven niet meer, en ondanks dat ik een nieuwe vriend heb vind ik het erg moeilijk om de zin van het leven in te zien. Zou het liefste alles achter me laten en misschien ergens anders helemaal opnieuw te beginnen. Maar wordt ik dan wel gelukkig? Wie zal het zeggen. Ik mis mijn ouders vreselijk en ik zou mijn kinderen ook geen pijn willen doen, maar moet ik daarvoor leven? Is dat belangrijker dan mijn eigen leven. Ik weet het niet meer hoor. De hulpverlening in nederland is zo vrijblijvend dat je wel een zelfmoordpoging moet doen om serieus genomen te worden!! Moest dit gewoon even kwijt, wat er verder met me gebeurd weet ik ook nog niet, zie het nu gewoon even niet meer zitten. Wou dat mijn ouders er nu nog voor mij waren, maar helaas........
Datum:
11-05-2010
Naam:
JJ
Leeftijd:
46
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.