Levensverhalen (pagina 696)

ik ben een jongen van 16 die een prachtmeid heeft ontmoet,het was liefde op het eerste gezicht maar het was een misverstand.ik heb haar zoveel aandacht geschenkt en ze deed hetzelfde nar mijn kant toe.paar dagen geleden ben ik achter gekomen dat ze ook met een goeie vriend van mij sms't.ze loog tegen mij dat ze gevoelens begint te krijgen voor mij.maar mijn vriend heeft haar smsjes aan mij laten lezen en daar in zag ik dat ze hem heel tgraag wil trug zien dat ze niet zonder hem kan leven enzo van die kwetsende dingen :( ik haat echt mensen die mij een valse hoop geven en ik wil dat al die mense voorgoed uit deze wereld verdwijnen.toen ik die berichten las had ik een gedachte om mijn brommer op te stappen en in tegenovergestelde richting van het verkeer rijden in hoop dat ik ovvereden word door een vrachtwagen :(

Ik heb geen zin meer in mijn leven. Ik zit echt op mijn kamer te hopen op een acute hartstilstand ofzo, maar dat komt maar niet ik zie echt geen andere weg meer dan zelfmoord. En waarom zou ik het niet doen?! Mijn leven is ronduit en grof gezegd KUT.
Alles wat je maar voor kunt stellen, gaat kut ik ben het zat. Vaarwel wereld, iedereen(als iemand mij überhaupt mist). Het was mij geen genoegen, ben er klaar mee.

Hallo allemaal, ik ben echt levensmoe!
Ik heb vroeger veel van me jeugd in moeten leveren. Ik had een sociale fobie en contact met mensen dat moest ik gewoon niet hebben. Ik had een zeer intense angst om onder mnsen te zijn of op een feest. Als je eraan denkt dt je naar een feest gaat is er vrijwel niets aan de hand, tot je telkens een stp dichterbij komt de angst word intenser ik kan het niet. De angst word gewoon zó erg dat je figuurlijk wegrent van de situatie. Dus omdat te vorkomen vermijde ik gewoon alle sociale situties in mijn leven. Wat het alleen nog erger maakte. Ik heb van me 13e tot me 17e geisolleerd van iedereen om me heen. ik sloot mezelf letterlijk op in me kamer, want daar kon ik mezelf zijn zonder angstig te zijn. Daar kan ik denken wat ik wil! Niet lang daarna begon ik zelfmoord gedachtes te krijgen je gaat nadenken over hoe je leven eruit gaat zien als je over 10 jaar nóg steeds met angst leeft voor mensheid. Ik heb me eerste poging gedaan op me 14e 30 paracetamol pilln, ik werd s'ochtens wakker met een scherpe stekende pijn in me maag, en ik moest veel brakn maar kwam er bijna niks uit. Na me mislukte poging voelde ik me alleen maar slechter en slechter, En kwam ik in en depressieve spiraal terecht nu ging ik ook niet meer naar school, ik at niet meer. Enigste wat ik wou is sterven. Ik wist gewoon niet wat ik kon doen. Ik heb op me 15e ook een poging ondergaan met paracetamol pillen,en op me 16e met een overdosis Concerta waar ik echt gewoon zó gek van geworden was, ik zat heel de nacht naar me computer beeldscherm te kijken en van elk geluidje werd ik zo bang van dat ik iedere keer angstig om me heen zat te kijken, het leek net of er nog iemand in me kamer was en heel de tijd over me schouder zat mee te kijken. De dag erna ben ik direct naar de dokter ben gegaan om te vragen of hij iets had tegen de angst. Dat had hij en heb ze toen voorgeschreven gekregen. Na ongeveer 8 weken begon ik me beter te voelen ik begon weer naar buiten te gaan en nieuwe mensen ontmoeten. Het voelde goed, ik voelde me eindelijk een tiener. Maar ik was al bijna volwassen maar zo voelde ik me nóg lang niet. Voor mij gevoel was ik nog 14 jaar en ik wilde weten hoe het i om van iemand te houden en om iemand te geven dat heb ik nog nooit ervaart. Ik begon een meisje te leren kennen en kreeg at met haar, ik was toen bijna 18. Zij was toen 15, na ongeveer een paar maanden voelde ik me echt goed en ik voelde hoe het was om van iemand te houden en om iemand te geven. Ik was bereid me leven te geven voor dit meisje , ik heb het nog nooit gevoelt, maar daardoor zijn er problemen ontstaan! Ze begon van huis weg te lopen om bij mij te kunnen zijn omdat haar moeder mij niet zo mocht. Maar omdat ik nog nooit dit gevoel heb gehad ik wist echt niet hoe ik hier mee moest omgaan en hoe te handelen. Enigste wat ik deed is bij de'r zijn en van haar houden. Maar dat maakte de situatie alleen maar erger en voor ik het wist moest ze naar een crisis opvang, omdat haar moeder gewoon niet wilde dat ze met mij omging. Maar ik wou bij haar zijn, en voor mij gevoel kon niemand mij stoppen en ik liet een crisisopvang mj ook niet stoppen. Ze mocht me wel bellen 2x in de week, toen had ze me gebelt en zei ze dat ze haar raam in de'r kamer zo heeft kunnen openmaken dat ik in haar kamer kon komen via het raam. Dus ik in de nacht naar het crisisopvang gegaan en op het dak geklommen en via hert raam haar kamer in gegaan. Het was gewoon het domste wat je kan doen, maar ik had hier helemaal geen ervaring mee. Tot slot ging het beetje bij beetje over allemaal leugens ze begon vreemd te gaan. Ik begon mezelf aan haar te irriteren, en wilde van haar af. Maar dat pikte ze niet ze zei je hbt me leven verkloot en nu ga je weg. Ik zei sorry ik was verliefd ik dacht niet na. Maar gevoelens gaan weg. Ik maakte het uit en ze bleef achter me aanlopen en ik werd boos en had haar geslagen. Het goede nieuws is dat het werkte want ik had eindelijk na 9 maanden rust, maar haar moeder had de politie ingelicht. Ik heb er veel problemen aan overgehouden een torenhogen schuld van ruim € 6000 en dat door een meisje in 9 maanden tijd. Om me 19e begon ik met werken in de logistiek wat ik wel wat vond omdat me vader zelf ook in de logistiek zat. Heb het daar totaal 6 maanden vol gehouden en toen hebben ze me ontslaan omdat ik geen diploma had en ik was teveel ziek. Sinsds ik daar onslagen ben zit ik alleen thuis en begint de angst langzamer hand weer controle over me leven te krijgen. En zit ik nu weer in een depressieve stemming. Ik heb eergister nacht een zelfmoord poging ondergaan ik had een plastic zak over me hoofd gedaan en daarna gaan slapen i.c.m met alcohol en wiet zodat ik in een diepe slaap kom. Ik had ook gelezen dat je echt veel slaappillen moet hebben maar daar kon ik niet aankomen ik ben afgelopen weken naar de dokter geweeest of ik geen slaappillen kon krijgne omda ik moeilijk in slaap kwam. Maar hij bleef me telkens zeggen probeer veel te bewegen drinkt melk voordat je gaat slapen of lezen tot je echt moe word. Maar hij wilde me echt geen slaappilllen voorschrijven. Dus had ik die poging maar ondergaan zonder slaap pillen. Ik deed de zak over me hoofd en ben express op me armen gaan liggen zodat als ik onverwachte beweging maakte dat ik nit de zak van me hoofd kan halen.Ik ben in slaap gevallen en werd denk k in 40 min weer wakker. Mijn gezicht lag bijna op me grond ik zag de zak op de grond liggen en met de 3 gebroken tyrips. Sinds die dag voel ik me alsmaar slechter en slechter ik eet nu niets meer drink niks gewoon omdat ik zo levensmoe ben en echt dood wil. Ik wil binnenkort proberen een koolstofvergiftiging te krijgen zodat ik sterf aan zuurstofgebrek. Ik hoop echt dat ik me wens die ik sinds me tienerjaar heb eindelijk in vervulling kan gaan...

Dag iedereen,

Zelfmoord is iets dat in je opkomt en je het besluit te doen zonder er bij na te denken. Maar er is wel altijd iemand die om je geeft en mischien zelfmoord gaat plegen omdat jij er niet meer bent. zelf al wordt je geslaan of gepest of wat dan ook je mag niet opgeven. degeene die dit jouw lapt gaat huilen op je graf. pleas mensen doe het niet. het leven heeft zijn mooie en negatieve kantjes.

alleen maar problemen
eerst horen dat je zelf bijna kanker heb, een halfjaar ondercontrolen.. gelukkig was er niks.. en verdorie een half jaar later hoor je dat je vader kanker heeft.. na een jaar was dat gelukkig over, trouwens nog steeds onder controlen komende 5 jaren.
en dan hoor je ineens dat het niet goed gaat met je opa, en dat die naar het ziekenhuis moet!
en dan heb je weer gezeik met 2 klasgenootjes & gezeik met een groep waarmee je elk weekend goed optrekt.. & er word een grote roddel verspreid en zelf je vriendje gelooft dat verhaal..die roddel was inmiddels erg dom en schaamend..
het zit gewoon allemaal niet mee, werkelijk allemaal.. ik hoop dat deze tijd vol met gezeik snel weg is en verdwijnt.. want anders ben ik over twee weken weg van deze wereld.. dan kijken of er nog steeds mensen zijn die over me roddelen.
ik haat iedereen op dit moment

Ik ben het leven echt zo moe, echt verschrikkelijk moe. Iedereen zegt tegen me dat ik een beeldmooi meisje ben, maar waarom ben en voel ik me dan zo eenzaam?

Het is gelijk alsof ik met vriendinnen wil bellen of zo, ze me altijd mijden. Ik begrijp echt niet waarom.

Ik heb niemand, men ouders, of beter gezegd, moeder is alcoholieker, men vader woont in duitsland en ik leef aleen, niemand die om me geeft. dan denk je tog; leven als niemand om je geeft is zinloos?! Maar dan kom je op een dag het mooiste, liefste, leukste,... meisje tegen, je leert ze beter kennen, na bepaalde tijd ben je zo verliefd, dat je je aleen focust op haar, en niemand anders. Op een dag zei ze, ik houw van je. ik dacht; men leven heeft zin, ik leef voor iemand! je denkt, ik ga met haar samen! je vraagt ze me uit winkelen, maar ze "heeft geen tijd" stiekem merk je wel dat ze naar een andere jongen gaat. weetje hoe het voelt om voor de enigste persoon te leven, en ze je op de 2de plaats zet?! je voelt eht aankomen, je bent haar kwijt voor je ze had, je begint langzaam je plan te bedenken om uti het leven te stappen, en dan het grootste mysterie te onthalen; als ik er neitmeer ben, zouw ze me dan missen? dat weet je niet. maar 1 ding weet ik, als zei me laat staan, of op een of andere manier om het leven komt, zal ik mezelf iets aandoen dat ik nooit overleef... want jah, IK HOUW VAN HAAR!

Binnenkort ga ik naar de Middelbare school. Nu heb ik geen vrienden en pesten me op school met groothoofd enzo ik ben ook groot voor mijn leeftijd en als ik bij een maattabel kijk staat er 15 / 16 van leeftijd! Ik wacht gewoon af of ik volgend jaar wat vrienden heb en als dat goed gaat ga ik gewoon nog een tijdje door. Gaat het dan heel slecht doe ik het toch. Ik weet alleen nog niet hoe. Van een toren afspringen een strop maken mijn keel of polsen door snijden mezelf verzuipen in bad.

ik heb een gevoel dat ik niet op meisjes val

en het klopt
ik val niet op meisjes

wil het graag vertelle aan me ouders
maar
durf totaal niet en weetje ik heb een vriendje hij is heel lief maar heb gister avond zelfmoord poging gedaan en een vriend van me zei vertel het aan hem nu heb ik het vertelt
heeft hij zn vrienden er bij gehaald en zitten ze me zwart te maken ik wil het niet en ik voel me zo eenzaam ik word gek in me hoofd ik allemaal stemmetjes die zeggen dat ik nutteloos ben ik mag binnen kort naar de pysychiator gelukkig werd tijd want het gaat zo niet meer maarja

Dit zinnetje spookte 10 jaar geleden regelmatig door mijn hoofd... Liever dood, dan dood leven. Ik voelde me zo uitgeput en depressief, de pijn van mijn emoties werd ondraaglijk. Door de problemen tussen mijn ouders, slechte ervaringen op de middelbare school die mijn onzekerheid sterkten, raakte ik op 16 jarige leeftijd in de ban van anorexia, gevolgd door diverse andere eetstoornissen. Na een lange depressie, zelfmoordpoging, veel therapie, andere vormen van hulp proberen, nog meer therapie, opname, therapie.. Uiteindelijk ben ik uit het dal gekropen en pakte mijn leven op zo goed het kon. Eerlijkgezegd ging me dat redelijk goed af. Ik kreeg een relatie en ging samenwonen, volgde een opleiding en vond daarna een baan. Ook al was niet iedere dag even goed, ik leidde een 'normaal' leven. Ondanks dat mijn eetstoornissen altijd zijn blijven sluimeren, was ik erg dankbaar dat ik de depressie had overwonnen, en wenste vaak dat gevoel nooit meer mee te hoeven maken. Relatieproblemen deden me uiteindelijk besluiten om bij mijn vriend weg te gaan (na 6 jaar). Ik zocht en vond werk, een eigen woonruimte... Ik had niet veel, maar was trots op wat ik had bereikt en het leven leek me eindelijk toe te lachen! Eigenlijk was ik ervan overtuigd een mooie toekomst op te bouwen. Zo liep alles op rolletjes. Tot een jaar geleden mijn vader plotseling overleed. Door de problemen uit mijn jeugd, had ik jaren geen contact meer met hem gehad (terwijl ik dat wel weer wilde oppakken).. Nooit afscheid kunnen nemen. Aangezien ik enig kind ben, en mijn vader verder geen familie meer had, stond ik er alleen voor. Nooit eerder heb ik mij zo eenzaam gevoeld als de dag dat mijn vader dood gevonden werd. Vanaf dat moment ging alles bergafwaarts. Het rouwproces was heftig en door alle andere zaken die mis gingen (een opeenstapeling van tegenslagen) was het soms moeilijk om niet in een hevige depressie te vervallen. Na een jaar kan ik zeggen dat de pijn en het schuldgevoel zeker minder worden, al blijft het natuurlijk op sommige momenten erg zwaar. Mijn eetstoornis is ook weer verergerd (hoewel nog steeds verborgen voor de buitenwereld), dit is voor mij een manier om met de pijn om te gaan, een soort 'vlucht'. Ook al voel ik me meestal nog slechter, ik kan het niet opgeven.. Net als het roken van wiet, waar ik rond mijn 20ste mee begon, is tegenwoordig een soort verslaving. Eind 2009 raakte ik mijn baan kwijt. Na twee maanden vond ik tijdelijk parttime werk. Nu heb ik een half jaar contract gekregen. Het punt is alleen dat ik me miserabel voel op het werk! Iedere dag als ik thuiskom, kan ik wel in janken uitbarsten. En sinds ik dit contract aangeboden heb gekregen, ben ik heel hard naar beneden gekelderd. Vooral de afgelopen week is mijn depressie zo opgelaaid, dat zodra ik in de auto op weg naar huis zit, ik mijn tranen niet meer kan bedwingen, en thuis de hele avond zit te huilen. Ik kan het contract niet laten schieten, want ik heb inkomsten nodig. Maar de inkomsten zijn zo relatief laag, dat ik geen groot bestedingspatroon heb. Ik zit zó vast in mijn leven.. Ik had mezelf altijd voorgesteld op mijn leeftijd een man, een kind, een leuk huis te hebben.. Ik zit vast!!! Ik wil ander werk, andere woonruimte, iemand om mee te knuffelen! Ik voel me zo eenzaam, moe en diep ongelukkig. Dit klinkt misschien heel aanstellerig (vanwege een báán??), maar het gaat dieper dan dat. (Ik kan het hele verhaal niet helemaal uit de doeken doen.) Na alle ellende kan ik de negatieve emoties die door mijn lichaam stromen niet meer verwerken. Voorheen dacht ik dat ik nooit meer zo diep zou zinken. Maar nu... Ik zie nog maar 1 uitweg... Jullie weten welke :(