Levensverhalen (pagina 696)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Eenzaamheid

Ik ben het leven echt zo moe, echt verschrikkelijk moe. Iedereen zegt tegen me dat ik een beeldmooi meisje ben, maar waarom ben en voel ik me dan zo eenzaam?

Het is gelijk alsof ik met vriendinnen wil bellen of zo, ze me altijd mijden. Ik begrijp echt niet waarom.
Datum:
12-05-2010
Naam:
Ellen
Leeftijd:
28
Provincie:
België

liefde maakt me langzaam in een diepe slaap...

Ik heb niemand, men ouders, of beter gezegd, moeder is alcoholieker, men vader woont in duitsland en ik leef aleen, niemand die om me geeft. dan denk je tog; leven als niemand om je geeft is zinloos?! Maar dan kom je op een dag het mooiste, liefste, leukste,... meisje tegen, je leert ze beter kennen, na bepaalde tijd ben je zo verliefd, dat je je aleen focust op haar, en niemand anders. Op een dag zei ze, ik houw van je. ik dacht; men leven heeft zin, ik leef voor iemand! je denkt, ik ga met haar samen! je vraagt ze me uit winkelen, maar ze "heeft geen tijd" stiekem merk je wel dat ze naar een andere jongen gaat. weetje hoe het voelt om voor de enigste persoon te leven, en ze je op de 2de plaats zet?! je voelt eht aankomen, je bent haar kwijt voor je ze had, je begint langzaam je plan te bedenken om uti het leven te stappen, en dan het grootste mysterie te onthalen; als ik er neitmeer ben, zouw ze me dan missen? dat weet je niet. maar 1 ding weet ik, als zei me laat staan, of op een of andere manier om het leven komt, zal ik mezelf iets aandoen dat ik nooit overleef... want jah, IK HOUW VAN HAAR!
Datum:
12-05-2010
Naam:
broodje pech
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Nog ff wachten

Binnenkort ga ik naar de Middelbare school. Nu heb ik geen vrienden en pesten me op school met groothoofd enzo ik ben ook groot voor mijn leeftijd en als ik bij een maattabel kijk staat er 15 / 16 van leeftijd! Ik wacht gewoon af of ik volgend jaar wat vrienden heb en als dat goed gaat ga ik gewoon nog een tijdje door. Gaat het dan heel slecht doe ik het toch. Ik weet alleen nog niet hoe. Van een toren afspringen een strop maken mijn keel of polsen door snijden mezelf verzuipen in bad.
Datum:
12-05-2010
Naam:
Jereoen
Leeftijd:
12
Provincie:
Overijssel

wat iik zou moeten doen

ik heb een gevoel dat ik niet op meisjes val

en het klopt
ik val niet op meisjes

wil het graag vertelle aan me ouders
maar
durf totaal niet en weetje ik heb een vriendje hij is heel lief maar heb gister avond zelfmoord poging gedaan en een vriend van me zei vertel het aan hem nu heb ik het vertelt
heeft hij zn vrienden er bij gehaald en zitten ze me zwart te maken ik wil het niet en ik voel me zo eenzaam ik word gek in me hoofd ik allemaal stemmetjes die zeggen dat ik nutteloos ben ik mag binnen kort naar de pysychiator gelukkig werd tijd want het gaat zo niet meer maarja
Datum:
12-05-2010
Naam:
iemand
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Liever dood, dan dood leven

Dit zinnetje spookte 10 jaar geleden regelmatig door mijn hoofd... Liever dood, dan dood leven. Ik voelde me zo uitgeput en depressief, de pijn van mijn emoties werd ondraaglijk. Door de problemen tussen mijn ouders, slechte ervaringen op de middelbare school die mijn onzekerheid sterkten, raakte ik op 16 jarige leeftijd in de ban van anorexia, gevolgd door diverse andere eetstoornissen. Na een lange depressie, zelfmoordpoging, veel therapie, andere vormen van hulp proberen, nog meer therapie, opname, therapie.. Uiteindelijk ben ik uit het dal gekropen en pakte mijn leven op zo goed het kon. Eerlijkgezegd ging me dat redelijk goed af. Ik kreeg een relatie en ging samenwonen, volgde een opleiding en vond daarna een baan. Ook al was niet iedere dag even goed, ik leidde een 'normaal' leven. Ondanks dat mijn eetstoornissen altijd zijn blijven sluimeren, was ik erg dankbaar dat ik de depressie had overwonnen, en wenste vaak dat gevoel nooit meer mee te hoeven maken. Relatieproblemen deden me uiteindelijk besluiten om bij mijn vriend weg te gaan (na 6 jaar). Ik zocht en vond werk, een eigen woonruimte... Ik had niet veel, maar was trots op wat ik had bereikt en het leven leek me eindelijk toe te lachen! Eigenlijk was ik ervan overtuigd een mooie toekomst op te bouwen. Zo liep alles op rolletjes. Tot een jaar geleden mijn vader plotseling overleed. Door de problemen uit mijn jeugd, had ik jaren geen contact meer met hem gehad (terwijl ik dat wel weer wilde oppakken).. Nooit afscheid kunnen nemen. Aangezien ik enig kind ben, en mijn vader verder geen familie meer had, stond ik er alleen voor. Nooit eerder heb ik mij zo eenzaam gevoeld als de dag dat mijn vader dood gevonden werd. Vanaf dat moment ging alles bergafwaarts. Het rouwproces was heftig en door alle andere zaken die mis gingen (een opeenstapeling van tegenslagen) was het soms moeilijk om niet in een hevige depressie te vervallen. Na een jaar kan ik zeggen dat de pijn en het schuldgevoel zeker minder worden, al blijft het natuurlijk op sommige momenten erg zwaar. Mijn eetstoornis is ook weer verergerd (hoewel nog steeds verborgen voor de buitenwereld), dit is voor mij een manier om met de pijn om te gaan, een soort 'vlucht'. Ook al voel ik me meestal nog slechter, ik kan het niet opgeven.. Net als het roken van wiet, waar ik rond mijn 20ste mee begon, is tegenwoordig een soort verslaving. Eind 2009 raakte ik mijn baan kwijt. Na twee maanden vond ik tijdelijk parttime werk. Nu heb ik een half jaar contract gekregen. Het punt is alleen dat ik me miserabel voel op het werk! Iedere dag als ik thuiskom, kan ik wel in janken uitbarsten. En sinds ik dit contract aangeboden heb gekregen, ben ik heel hard naar beneden gekelderd. Vooral de afgelopen week is mijn depressie zo opgelaaid, dat zodra ik in de auto op weg naar huis zit, ik mijn tranen niet meer kan bedwingen, en thuis de hele avond zit te huilen. Ik kan het contract niet laten schieten, want ik heb inkomsten nodig. Maar de inkomsten zijn zo relatief laag, dat ik geen groot bestedingspatroon heb. Ik zit zó vast in mijn leven.. Ik had mezelf altijd voorgesteld op mijn leeftijd een man, een kind, een leuk huis te hebben.. Ik zit vast!!! Ik wil ander werk, andere woonruimte, iemand om mee te knuffelen! Ik voel me zo eenzaam, moe en diep ongelukkig. Dit klinkt misschien heel aanstellerig (vanwege een báán??), maar het gaat dieper dan dat. (Ik kan het hele verhaal niet helemaal uit de doeken doen.) Na alle ellende kan ik de negatieve emoties die door mijn lichaam stromen niet meer verwerken. Voorheen dacht ik dat ik nooit meer zo diep zou zinken. Maar nu... Ik zie nog maar 1 uitweg... Jullie weten welke :(
Datum:
12-05-2010
Naam:
Dania
Leeftijd:
26
Provincie:
Limburg

weet niet hoe !

nou ik ben `14 jaar en loop denk ik nu al 2/3 jaar met zelfmoord in me hooft ik snij me zelf ook op me arm
ik doe het sins ik heele erge ruzie kreeg met me moeder irst niet zow diep maar toen werd het steets dieper en dieper heb ook liteksen op me arm en been
ik schaam me er heel erg voor en dan zal die gene die dit nu leest wel van denken hou dan op maar je doet het 1 keer en je wil niet meer stoppen het is een soort verslaving voor mij en ook haast niemand weet het alleen een goeiie vriend van mij maar sins ik dus best wel vaak ruzie hem met me moeder snij me zelf
en denk ik er over na om het door me aders te doen alleen meestal lukt het nooit
het is alsof het bloed dat uit me wond glij me pijn weg haalt en denk ik efe nergens aan
veel mensen schriken als ze me littekns zien en vraagen ze meestal hoe het komt
meestal zeg ik dat ik gevallen ben of dat me kat het gedaan heb
meestal geloven ze het wel of lopen ze nadenket weg
ook zeg ik vaak als ik huil dat het beter is alsd ik dood ben en zulke dingen.
xxx kleine anoniem
Datum:
12-05-2010
Naam:
kleine anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan het niet meer aan.

Ik kan het niet meer aan.. ik leef al mijn hele leven in Friesland en het is verschrikkelijk. Al die boeren overal en iedereen praat plat wat ik zelf niet kan. Elke dag lig ik huilend in bed. Iedereen heeft een tracker maar ik krijg er maar geen van mijn ouders.. ik denk alleen nog maar aan één ding, zelfmoord. Ik heb het zo zwaar mijn leven is zo saai en betekenisloos. Ik heb geen vrienden en niemand wil met mij praten. Mijn ouders vinden mij gefaalt omdat ik al sinds mijn 14e bij de sligro werk. Terwijl ik nu hoofd ben geworden van de afdeling koffie. Ik denk nog maar aan één ding. kan iemand mij helpen?
Datum:
12-05-2010
Naam:
Kay
Leeftijd:
18
Provincie:
Friesland

Mijn vriendin

Ik had een vriendin via internet ontmoet.
We waren hele goede vriendinnen geworden. Zij zat er aan te denken om zelfmoorde te plegen. Ik probeerde haar om te praten en haar goede hoop in te praten. Dat lukte me, maar op een dag ging het toch fout. Ze was s'nachts het huis uit gelopen en is toen voor een trein gesprongen. Ik heb daar heel veel moeite mee. Zij gaf mij hoop en ik haar. Nu is ze er niet meer. Nu heb ik niet echt iemand meer met wie ik alles kan delen. Zij was altijd al depressief en ik wilde haar daar van af helpen. We waren zo goed op weg.
Als iemand dit leest die zelfmoord wil plegen. ik wil je best helpen, maar je moet er echt voor gaan. Ik wil ook mensen die zelfmoord willen plegen vertellen dat je het niet moet doen, want er zijn genoeg mensen die van je houden. je hebt het vaak zelf niet goed door, want je bent depressief. dan denk je vaak slecht over jezelf. Je gaat ook geloven dat niemand van je houdt, maar dat is vaak niet zo.

Blijf hoop houden. Als je het niet meer weet blijf dit dan lezen tot je het uit je hoofd kent.

Datum:
12-05-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

ben nu al ruim 6jaaraf en aan, aan het worstelen met gedachtens

hoi, ik ben chris
vader van een mooie lieve zoon van 6.
mijn eerste gedachten aan zelfdoding gaan terug naar de lagere school(kak school), daar was ik het pispaaltje van zowel leerlingen als leerkrachten. gewoon omdat ik niet uit een welgesteld gezin kom. geen levi's nike's oxbow,enz. daar was geen geld voor.
toch ben ik niks te kort gekomen, mijn ouders deden hun best. vader werkte wel 15 uur per dag, zag hem alleen maar bij avondeten een uurtje of zo.
maar dat is al lang geleden. nu terug naar het heden. mijn huidige gedachten begonnen toen mijn eigen zaak failliet ging 9 jaar geleden. ik met partner belande in schuldsanering en dat maakte het niet beter op. zeker niet als bewindvoerder z'n werk niet goed doet.
3 jaar werd 5 en ben er na 9 jaar nog niet van af.

ik had na het faillissement een redelijk leven met gezellige 'vrienden' en zo.

dat veranderde toen een van onze vrienden zwanger werd. het begon toen bij mijn toenmalige partner te kriebelen om ook een kind te hebben.
in een vlaag van zwakte heb ik er mee ingestemd en diep wilde ik ook wel een zoon.

vlak voor de geboorte van onze zoon moesten we het huis uit ivm sloop en nieuwbouw. ik had wel al een andere woning gehad van de woningbouw maar die was zeer te laat met opleveren van de nieuwe woning. zodoende dat mijn zoontje geboren werd te midden van ingepakte dozen.
de verloskundige was net overgestapt naar een andere gsm provider en was tijdens de bevalling onbereikbaar.

maar dat zijn we te boven gekomen.
echter gezien het faillissement en schuldsanering en kind op komst en gedwongen verhuizing en ontslag en familie trubels en natuurlijk de financiën/geld zaken, ging het niet goed met mij. ik maakte me zorgen om geld,mijn zoon en de toekomst.

van de huisarts kreeg ik toen oxzazepam voorgeschreven, dat is de nekslag geweest, ik deed niks meer en de wereld ging aan me voorbij, zo heb ik de eerste 5 maanden van mijn zoon niet echt meegemaakt. en de relatie ging ook al niet geweldig. ik maakte me druk over de financiën en mijn partner maar geld uitgeven. we hadden daar ook vaak ruzie over.

tot ik na een weekendje beunen voor wat extra geld thuis kwam en mijn partner al vroeg op bed lag. raar normaal wachtte ze wel tot ik thuis was.
tevens was mijn beste maat dat weekend bij ons geweest zoals bijna elk weekend en weken als hij geen werk had, en dat was vaak. (achterafgezien een grote parasiet!)

de volgende ochtend liep ik de trap af en nog voordat ik beneden was kwam zij met de mededeling dat het over was....
geen discussie of gesprek mogelijk. ze ging weg en nam onze zoon mee.

daar was ik dan echt helemaal alleen. alle vrienden lieten me vallen en bij familie kon ik ook niet terecht voor steun.

toen heb ik wel een aantal keer op het spoor gestaan en een strop op zolder gehangen.
MAAR de gedachte aan mijn zoon hielden me op de been.

zij woonde toe zolang bij vrienden van haar die een verleden hebben met drugshandel. hij is in verleden gepakt maar is onder z'n straf uitgekomen door informant te worden.

de rechter wees het huis aan mijn ex toe en ik had 3 weken de tijd om mijn spullen te pakken.

na 3 maanden kreeg ik een mailtje dat ze gingen verhuizen. ze had het huis geruild tegen de flat van die vrienden van haar.
ik verwachte toen elk moment een vergeldingsactie ivm die drug zaken van de vorige bewoner en dat terwijl mijn zoontje daar verbleef. slapeloze nachten heb ik er van gehad. gelukkig is ze verhuist.

toen ik via via vernam dat het huis van die vroegere beste maat leeg stond heb ik na vraag gedaan bij mijn ex. En toen wilde ze wel praten. ze ging met hem samenwonen. mijn familie had het al vaker gezegd maar ik wilde het toen niet geloven.nu kon ik niet anders.

Na 4 jaar erg hard werken had ik mijn leven weer redelijk op orde tot ik weer ging malen en piekeren over mijn financiën.
zeker nadat ik weer een eigen woning had en nogmaals een foute vrouw tegen kwam. ik werd weer depri en verloor daardoor ook mijn baan.

nu zit ik in de zw en heb nergens geld voor,zelfs niet voor de medicatie die de huisarts voorschrijft.ik ben daar dan ook mee gestopt. alles zit weer tegen en ik weet niet hoe ik me er nu weer uit moet redden.
de rekeningen stapelen zich op en ik doe echt m'n best om het te regelen maar het lukt niet. ik heb zelfs alles wat ik maar in huis heb en kan verkopen verkocht. en nog red ik het niet. zelf met hier en daar klussen lukt het ook niet

mijn gemoedstoestand gaat met de dag verder achteruit. en als men vraag hoe het gaat zeg ik niet goed en men is snel weer weg.

ik leef nu alleen nog maar voor mijn zoontje, ik ben zijn vader en niet die parasiet van een vroegere maat.
Maar het wordt steeds moeilijker voor mij.
ik zien geen zin in mijn eigen leven meer.

Veel mijn mijn problemen komen voor uit zorgen over dat klote geld, terwijl er toch wel meer in het leven moet zijn? ik zie het niet meer maar heb nog sprankje hoop, mijn zoon.

Chris






Datum:
12-05-2010
Naam:
chris
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

Ik wil dood door al dat gepest!

Het begon allemaal toen ik in groep 7 zat ik was heel slim en het bleek dat ik,Hoogbegaafd was en ik mocht een groep overslaan.Ik moest naar groep 8 ik dacht dat is niet zo erg toch? Maar de eerste 5 minuten vond ik het al vereselijk ik zat naast een pest meisje die zichzelf geweldig vind en zei was ook mooi en slim.Maar een stom pest kind ze had ook een groepje iedereen keek me belachelijk aan van, ben jij in de verkeerde klas ofzo? Op dat moment kon ik de klas wel uitlopen maar de juffrouw had het al gezien en zette me naast het meisje die me met een gemene lach aankeek en zei dit word een leuk schooljaar voor jou haha lachte ze gemeen.Toen het taalles was kreeg ik meteen een briefje waarop stond:In de pauze pakken we je!! Ik keek om me heen waar een groepje meisjes omgedraaid zaten te fluisteren en naar me keken.Toen het pauze was wou ik meteen mezelf gaan verstoppen maar ik had de kans niet want er stond een meisje achter me ik was bang en rende weg het meisje rende achter me aan en zei wacht ik wil je niet pesten! .Echt niet? vroeg ik.Het meisje bleek ook gepest te zijn door het zelvde meisje ik en het meisje werden vriendinnen Het meisje heette F en zei was aardig tegen me.We waren allebei bang om weer gepest te worden we werden zulke goede vrienden dat wel samen naar huis gingen fietsen.Toen we allebei bijna thuis waren kwamen we de pestmeiden weer tegen die bleken ons gevolgd te zijn. F en ik wilden wegfietsen maar een van de meisjes pakte mijn stuur van mijn fiets vast zodat ik niet kon fietsen. En een van de pestmeiden gaf me een klap in mijn gezicht toen.F haar de hardere schop gaf zodat ze mijn stuur loslieten en we konden weg fietsen.De volgende dag werd F niet meer gepest maar ik wel ik vond het verselijk ze vonden F schattig en haar bijnamen waren zoal: hello cutie of schattigkindje of cute girl of schattigkleintje.Iedereen was helemaal weg van haar en ik werd nog gepest.Toen ik thuis kwam dacht ik aan morgen ik werd gespest geduwt,geslagen,geschopt. Ik dacht na over zelfmoord maar ik ging naar mijn moeder die zei dat ik gek werd.Ze had me gestimuleerd en ik durvde meer ik sprak van me af en het gepest was over!!
Datum:
12-05-2010
Naam:
R
Leeftijd:
13
Provincie:
Zeeland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.