Levensverhalen (pagina 66)

Al sinds de basisschool word ik gepest en heb ik er alleen voor gestaan. Vrienden? Ik weet niet wat dat woord betekent. Niemand wilde vrienden zijn met mij, dat kwam omdat ik al vanaf groep 7 in de puberteit zat. Ik wilde geen tikkertje en verstoppertje meer doen want dat vond ik kinderachtig. Ik kreeg al borstgroei, puistjes en met die borstgroei werd ik enorm gepest.
Ik heb toen hulp gezocht bij een psycholoog en toen ging het wel weer, maar het woordje "diktiet" is nog altijd in mijn achterhoofd gebleven.
Ik ben op mijn zeventiende naar de plastische chirurg gegaan, ik wilde af van mijn titel: "het meisje met de dikke tieten' , ik wilde een statemunt maken, dus ik onderging een borstverkleining, niet voor mezelf maar voor de buitenwereld.
Nu ben ik achttien, ik doe een BBL opleiding en werk dertig uur per week bij de Plus. Mijn collega's zijn erg belangrijk voor me, dat maakt het werk ook zo leuk. Maar ondanks de psychologische hulp, ondanks de heftige operatie voel ik me nog steeds bang en onzeker. Bang over wat mensen van mij denken, of wat ze over mij zeggen.
Ik heb misschien een vriendin die ik echt kan vertrouwen, maar die vertrekt binnenkort naar het buitenland voor stage en dan sta ik er helemaal alleen voor.
Bij de gedachten daaraan begin ik me af te vragen wat ik nog waard ben.
Ik zit met mezelf in de knoop en ik trek mijn ouders en broer daar ongevraagd in mee en dat vind ik vreselijk. Maar ook met hun kan ik niet praten.
Ik kan niet zeggen wat ik al maanden lang kwijt wil en dat is dat ik levensmoe ben. Dat kan ik bij niemand kwijt want dan krijg ik weer te horen dat ik 'aandacht te kort' heb. Of 'dat doe jij toch niet'
Ooit heb ik een mes in mijn handen en dan denk ik, zou ik? Maar inderdaad, ik durf niet. Ik heb mezelf al redelijk vaak bezeerd, daar kreeg ik spijt van dus heb ik het weggewerkt met make up en er zelfs een tatoeage overheen laten zetten. Die tatoeage staat voor blijf sterk en geloof in jezelf meer kan je niet doen. Maar ook dat is voor de buitenwereld, niet voor mezelf. Want ik geloof al jaren niet meer in mezelf....
Ik raak iedereen kwijt, langzaamaan totdat ik straks niemand meer heb.
Ik zie geen uitweg meer.

ik krijg veel bedreigingen ik werd hier goed mee geholpen door iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen. maar die laat me in de steek. nu hoor ik het allemaal maar an in de bedreigingen staag dat ik alleen ben en dat dit voor altijd zal blijven dat ik er zelf een eind aan moet maken, en als ik dat niet ga doen dat zij het wel zullen doen.

Ik weet niet of je dat ooit heb gevoelt. Zon gevoel dat je voor duizenden jaren wilt slapen en nooit meer wakker wilt worden. Of dat je niet bestaat. Of dat je gewild zou hebben dat je nooit bestond… Die gevoelens zijn niet fijn. En ik hoop dat jij ze nooit hoeft te voelen.
Het werd me te veel. Waar zou ik beginnen? Thuis, familie, school, vrienden….. Laten we gewoon alles vertellen. Op de basisschool begon het allemaal. Groep 8: ze zeiden dat groep 8 de leukste groep van de bassischool moest zijn toch?! Dat was bij niet het geval. Mijn vriendinnen begonnen zich tegen mij te keren. Ze sloten mij buiten, negeerden me, zeiden nare dingen. Ik ging van een best populair meisje naar een loser. Elke dag als ik uit school kwam, kwam ik elke keer huilend naar mijn moeder toe gerend. De ouders van de kinderen die mij pesten wisten wel een beetje wat er speelde, maar ze gaven geen fuck. Ook docenten gaven geen fuck. Het leek alsof ik niks betekende voor iedereen. Alsof ze me niet zagen staan. Door de pesterijen durfde ik ook voor een tijd niet meer naar buiten. De zomervakantie kwam er aan en ik was blij dat ik van die basisschool af was. Maarja toen kregen we de middelbare…. Ik ging er met tegenzin heen. Die kinderen op de basisschool vonden me niks dus wat zou er gebeuren op de middelbare? Dat is waar ik in de zomervakantie de hele tijd over na kon denken. Ik was blij dat het zomervakantie was maar heb er niet echt van kunnen genieten. Na het feit dat ik ook al niet naar buiten durfde gingen de pesterijen ook nog gewoon door over internet ( app, snapchat, instagram ). Van mijn moeder moest ik denken aan een frisse start op de middelbare. Alles van de basisschool moest ik achter me laten. En dat deed ik. Met lood in de schoenen ging ik naar mijn eerste schooldag. Bleek het dat ik met de helft van de pesters uit groep 8 in mijn klas zat. Naja die nieuwe start kon ik wel vergeten. Ik had in die klas maar 1 vriendin. Ze was en is nog steeds mijn best vriendin. Maar alsnog voelde ik me enorm eenzaam. Het pesten en treiteren ging door. Ik kreeg reacties…. Een briefje waarop stond dat ik stonk en met namen erbij die dat ook vonden. Ik was gebroken…. Elke avond lag ik huilend in mijn bed. Elke dag verzon ik wel een smoesje om niet naar school te hoeven. Want ik wou gewoon echt niet naar school. Achja het jaar ging voorbij. Ik was nog steeds gebroken. Ik wou nooit meer naar school. Van mijn zomervakantie kon ik weer niet genieten. Het tweede jaar op de middelbare was vreselijk. Maar er zat ook wel een lichtpuntje in. De gene die me voor 2 jaar lang gepest had was in de tweede mijn beste vriendin geworden. Ik was eindelijk blij met iets. Ik kwam door haar onder de wat populairdere kinderen. Daardoor werd ik zelf ook wat populairder. Maar het ging de verkeerde kant op met mij. Ik begon met roken, drinken en zat ook een paar keer aan de drugs. Alle 3 was het een verslaving voor me. Toen mensen er achter kwamen dat ik rookte begon het gepest en het getreiter weer. Even was het gestopt… Maar toen begon alles weer overnieuw. Ik voelde me onwijs kut en erg alleen. Ik werd depressief. Mijn ouders gingen in groep 8 uit elkaar waardoor we een soort thuissituatie kregen. Zon situatie die je liever niet wil hebben. Later kwamen ze wel weer bij elkaar. Maart volgens mij deden ze dat alleen voor mij en mijn zusje. Want ja een band hadden ze niet echt met elkaar. Ik kreeg heel veel ruzie met mijn ouders. Volgens mijn ouders was ik een hele erge puber. Ik kon niet goed opschieten met mijn ouders. Dus werd ik uiteindelijk gestuurd naar jeugdriagg ( jeugdzorg ). Daar moest je praten over je problemen. Ik had gesprekken met en zonder mijn ouders. Het hielp niet echt… Ik werd in groep 8 en in de eerste mishandeld door mijn vader. Dus thuiskomen deed ik ook niet graag. Ik had hevige ruzies met mijn vader maar ook met mijn moeder. Ik heb aan sommige mishandelingen veel blauwe plekken en trauma’s overgehouden. Ik kreeg van alles de schuld. Een tijd later kreeg mijn moeder ook hartproblemen en uiteindelijk ook hartaanvallen. Moet je raden waarom ze dat kreeg. Omdat dat mijn schuld was zei mijn vader altijd. Ongelofelijk! Toen ik in de tweede zat waren de mishandelingen er nog wel maar wel minder. Jeugdriagg waren we uiteindelijk mee gestopt. Maar misschien was dat niet zon goed idee. De ruzies werden erger. Dat was het moment dat ik er allemaal niet meer zo zin in had. Ik had zo veel gevoelens. Op dat moment voelde ik zo veel. Dat ik het niet meer wist. Ook al hield ik niet echt van mijn ouders besloot ik toch te vertellen wat me dwars zat. Met mijn vader heb ik nooit goed kunnen praten dus het werd mijn moeder dan maar. Na een tijdje kwam eruit dat ik depressief was. Wat ik dus al zelf eerder door had. Alles ging slechter. Op school, mijn cijfers daalde, ik werd meer gepest, thuis, tussen mij en mijn ouders. Ik kon het allemaal niet meer aan en besloot mezelf te gaan snijden. Ja door alles wat er was gebeurd besloot ik mezelf te gaan snijden. In mijn arm deed ik het. Ik wou dood. Ik wou zelfmoord plegen. Het boeide mij allemaal niet meer. Vooral op school. Ik had altijd ruzies met docenten. Het was normaal dat ik me elke ochtend moest melden. Dat ik elke week wel een verwijdering had, dat ik vaak voor mijn teamleider op school moest verschijnen. Of dat ik vaak veel te laat kwam. Of nog een voorbeeld: het roken. Ik rookte elke dag. Toen me ouders er achter kwamen was mijn vader best boos. Mijn moeder kon het wel accepteren. Of nog een voorbeeld: drinken. Mij n ouders troffen mij vaak dronken aan. Altijd in het weekend, soms door de weeks. Of drugs. Toen me ouders daar achter kwamen was het echt klaar. Mijn ouders herkenden hun dochter niet meer. Mijn ouders werden gek van mij. Elke dag werd het mij ook te veel en begon ik weer te snijden. Het gaf me zon goed gevoel. Ik moest elke dag een jasje of een vest naar school dragen. Maar tijdens gym mocht dat niet… En ja hoor ik kreeg reacties. Het gepest werd erger. Ik kreeg ook veel reacties over dat ik dik was. Zo kreeg ik ook een eetstoornis. Elke dag at ik helemaal niks. Ik beschouwde mezelf als een problemen kind. Ik bedoel wat moet je nou met mij. Ik ben niet nuttig. Waarom ben ik hier nog? Dat waren dingen die elke dag door mijn hoofd gingen. Ik had het snijden een tijdje achter me gelaten. Want ja je kon het zien op mijn armen. Ik vond het moeilijk om niet meer te snijden dus ik dacht waar kon je het nou niet zien. Ik begon in mijn tong te snijden. Toen begon ik pas echt goed te denken over zelfmoord. Ik zocht op internet allemaal dingen. Ik was zo verdrietig. Ik had veel vrienden verloren waaronder mijn beste vriendin uit de tweede. Ik hoorde even later dat ik ook nog een lager niveau moest doen en dus ook naar een andere school moest. De zomervakantie was en weer heb ik er niet van kunnen genieten. Uiteindelijk was de vakantie afgelopen en ging ik met tegenzin naar mijn nieuwe school. Ik kwam daar en voelde me gewoon niet lekker in mijn vel zitten. Ik had in het begin niemand. Ik voelde me zo alleen… Een tijdje later was er een groepje meiden dat mij onwijs aardig vonden. Ze namen mij met open armen in hun groepje. Wat was ik blij. Eindelijk mensen die me zien staan. Ik was onwijs blij met hun. Maar alles van mijn oude school achtervolgde me nog steeds. Een tijdje later wou ik op snapchat ( een app waar je foto’s en filmpjes op kan maken, die je vervolgens naar mensen kan sturen of kan opslaan ). Maar dat kon ik niet. De app zei dat ik was uitgelogd. Ik probeerde in te loggen maar dat kon niet. Bleek het dat iemand mijn snapchat had gehackt. Op mijn snap stonden foto’s en filmpjes opgeslagen van het snijden. Het mens die de filmpjes gevonden had heeft ze vervolgens door gestuurd. Het ging overal rond. Zowel op mijn oude als nieuwe school. Ik kreeg zoveel reacties. Ik durfde niet meer naar school. Ik durfde zelfs niet eens meer naar buiten. Ik was bang voor meer reacties en de mensen om me heen. Ik durfde niks meer. Ik was bang mijn vriendinnen kwijt te raken die ik had gemaakt. Ik wist dat als hun die foto’s en filmpjes zouden zien ze me raar zouden vinden. En dat ze dan niet meer met me om wouden gaan. Ik was kapot van dit. Elke dag was het huilen.. Dus ja genezen van mijn depressie was ik nog niet. Ik zocht door al dit door op internet. Ik vond veel tips voor het plegen van zelfmoord. Ook vond ik hulplijnen. De hulplijnen negeerde ik.. Mijn moeder wist het van mijn zelfmoord neigingen en was bang dat het een keer mis zou gaan. En ja dat gebeurde. Een paar dagen later lag ik in het ziekenhuis. En waarom? Eigenlijk door alles. Dat van snapchat was de laatste druppel. Ik had pillen genomen als zelfmoord poging. Toen ik het deed ging alles goed. Ik had de pillen ingenomen en ging naar bed. Ik wachtte en wachtte.. De pillen had ik ingenomen in de badkamer, maar het bleek dus dat ik de overige pillen in een bakje had laten liggen. Mijn moeder vond die pillen. Ze stormde naar boven en riep: jij gaat nu mee!! Ik werd naar de eerste hulp in leiden gebracht. Ik hoorde daar dat als ik niet naar het ziekenhuis was gebracht ik het waarschijnlijk niet overleeft zou hebben. Ik dacht bij mezelf: besef het was me gelukt. Ik moest anderhalve dag in het ziekenhuis blijven. Na het ziekenhuis pakte ik mijn gewoonte weer op. Het snijden in mijn arm ging door. Het gaf zon goed gevoel. En dat gevoel had ik gemist. Mensen wisten het van mijn probleem. Ze probeerden mij te helpen. Alles ging zoals vroeger maar het werd erger. Een jongen had een onwijs lelijke foto van mij doorgestuurd. Ik kwam er achter in de avond. Ik kreeg weer reacties. Die avond heb ik ook de hele tijd lopen huilen. Ik kon er niet van slapen. Dat was niet het enige. Mijn vader pakte ook weer zijn oude gewoontes op. De mishandelingen gebeurden weer. Ik kreeg ruzie met mijn vader. Ik werd geslagen en gepakt bij mijn keel. Door dat stootte ik mijn hoofd. Daarvan heb ik een blauwe plek en een bult gekregen. Een dag later werd mijn moeder boos op me. Omdat ik de afwas verkeerd deed. Ik deed in hun ogen niks goed. Ik was klaar met ze. Die zelfde dag was ik in de avond weggegaan naar mijn oma. Daar had ik geslapen. Ik was uit huis gezet voor 3 dagen. Na twee dagen mocht ik alweer thuis slapen. We zijn nu een paar dagen verder.. Het snijden is iets dagelijks geworden. Mijn rechterarm zit vol van mijn bovenarm tot mijn onderarm. En ook op mijn rechterhand. Net zoals mijn rechterbeen hetzelfde verhaal.. Ik heb meer verdriet, ik heb meer ruzie’s, meer problemen.. Ik zie het steeds allemaal minder zitten hier. Ik weet het allemaal niet meer zo goed. Owja nog even over mijn eetprobleem. Ik eet bijna niets meer. Ik heb mezelf ook opgegeven voor een sportschool van ik vind mijzelf echt te dik. Voor de rest ik heb op instagram een depressief account. Op dat account plaats ik depressieve quotes en plaats ik dingen over hoe ik me voel. Mensen die hetzelfde hebben als mij volgen mijn account en dat vind ik fijn. Dan weet ik teminste dat ik niet de enige ben met dit probleem.. het snijden heb ik voor een tijd al even niet meer gedaan. Mijn rechterarm zit namelijk vol en der kan niks meer bij. Ik voel me leeg, verdrietig, niet belangerijk. Ik voel me genegeerd. Door mijn ouders, door school, door iedereen. Het is moeilijk om elke dag weer een lach op je gezicht te zetten en blij te doen terwijl je van binnen gebroken ben. Mijn moeder heeft net zoals mij ook een lange brief geschreven. Daar heeft ze haar mening en gevoelens in gestopt. Die brief was voor mij geschreven. En emotioneel was het zeker. Ik heb de brief doorgegeven aan een paar vriendinnen want ik zat er best mee. Mijn beste vriendin heb hem ook gelezen en vond het zielig voor mijn moeder. In die brief stond namelijk alleen maar negativiteit over mij. Dus ze had veel medelijden met me moeder. De andere meiden aan wie ik hem ook heb gegeven zeggen er niet zo veel over. Dus ik weet niet wat zij er van vinden. dit is een beetje mij verhaal meer heb ik niet te zeggen. groetjes

hoe zou het zijn om de dood in de ogen te kijken
om naar de hemel te reiken
hoe zou het zijn om weg te zijn
te ontsnappen van al die pijn

ik ben een meisje van 14 jaar en ik heb gekozen mezelf van mijn leven te roven
om die constante pijn te doven
er is niks dat iemand kan doen om mij te helpen

ik heb gekozen en ik ga het waarmaken

Hallo,
Op de eerste plaats kom ik op deze site gewoon om mijn gedachten op papier te zetten.
Zonder een heel verhaal maar to the point
Als baby was ik niet gewenst mijn vader heeft mijn moeder zo hard geschopt in haar buik in de hoop dat ze een miskraam kreeg.
Maar eenmaal geboren en tot 12 jaar alles meegemaakt op sexueel fysiek geweld waar mijn moeder niks tegen kon beginnen omdat zij elke dag in elkaar geslagen werd.
Jawel mijn vader was een narcist (vroeger wist je niet van het bestaan)toen ik 12 jaar was ben ik weggelopen wat een leven was van alles wat god verboden had en zwerven en in verschillende opvangs terecht gekomen of crisis opvang
Toen ik 18 was weer contact met mijn moeder genomen die als moeder mij weer met open armen ontving ze was een echte moeder.
Mijn vader vanaf dat moment nooit meer gezien een zeer verstoorde jeugd met alle mogelijke geweld
Ben vroeg getrouwd mijn man was 13 jaar ouder met hem ging het in begin ook moeilijk omdat ik geen mannen echt vertrouwde.
Uiteindelijk 25 jaar getrouwd geweest .
Hier kwam een einde aan omdat door plotselinge ziekte en hij is geheel onverwacht overleden in mijn armen .12 jaar is dit een hel geweest en heb ptts ontwikkeld en door alle spanningen veel lichamelijke kealen en geondheid zeker niet best.
Daarna samen met moeder een gezin we hadden een eigen woning maar ik was van in de ochtend tot avond bij haar we deden alles samen behalve slapen dan ging ik naar me eigen huis me man moeder en ik hadden een hele sterke band met elkaar
Op 13 juni kreeg zij in bijzijn van mij een hersinfarct
8 weken hele dagen bij haar bed gezeten elke dag tussen hoop en leven na 8 weken heeft ze de strijd opgegeven en 4 augustus overleden.
Op dat moment was ik alleen had niemand meer mijn hele leven op zijn kop nu een paar maanden verder
Durf niet te rouwen bang omdat ik zoveel heb doorstaan met mijn man bang om weer zo diep weg te zinken
Alleen thuis alleen eten zorgmijdend voor andere mensen.
Ik moet mijn eigen begrafenis gaan regelen orde op zaken stellen oa testament.
Als dit alles getegeld is wil ik afscheid nemen van het leven.
Ik blijf voor de buitenwereld een actrice niemand laat ik toe in mijn gedachtte of verdriet.
Alles word gepland door mij.
Mijn dood gaat zeker onvetwacht gekomen niet voor mij zo alleen wil ik niet verder leven.

ik ben een persoon die meer om andere geeft dan om mezelf. ik probeer iedereen altijd te helpen en ervoor te zorgen dat ze happy blijven en ik denk dus nooit aan mezelf, ik weet dat dat niet goed is maar ja z’n persoon ben ik nu eenmaal. al vanaf ik geboren ben hebben we thuis altijd problemen gehad, me echte vader sloeg me moeder waar ik en mijn zus altijd bij waren. me moeder heeft hem uit huis gezet toen ik ongeveer 2/3 jaar was. toen moest ik van jeugdzorg en veilig thuis naar hem toe blijven gaan terwijl ik dat zelf niet wou. hij heeft me wel een betast toen ik jong was. me moeder kreeg een nieuwe vriend die tot nu toe nog steeds bij ons woont. ik ben nu 17 bijna 18 jaar oud. hij sloeg en slaat nog steeds soms me moeder ze heeft al paar keren in het ziekenhuis gelegen, hele gezicht verbouwt. me zus is uit huis gezeg door me moeder toen ze 15/16 was omdat ze nooit luisterde, nu is ze 20 en met haar gaat het goed. ik krijg soms wel eens klappe van me moeders vriend als ik niet luister. ik heb elke dag ruzie met ze ik zit alleen nog maar in het donker op me kamer na school. ik begin weer depressief te worden ik huil weer elke dag. ik heb ook een vriend hij is al 4 jaar mijn beste vriend en ook zeg maar me vriendje maar de laatste paar dagen doet hij alsof het hem niks meer boeit hoe het met me gaat. ik vertelde hem altijd alles en het hielp me altijd als ik er met hem over me problemen kon praten. maar hij zegt dat ik er niks tegen doe dat het daarom hem niks meer boeit. hij noemde me laatst een aansteller, dat ik aandacht zoek vanwege me thuis situatie en soms ook hoer. nu heeft me beste vriendin vandaag ook gezegt dat ik aandacht zoek. vroeger als ik me zo kut, verdrietig en boos voelde sloeg ik wel eens me vuisten tegen de muur kapot. ik heb me laatst ook weer gesneden waar ik nu een beetje spijt heb van gekregen. het voelt alsof niemand om me geeft. ik probeer zo me best te doen om alles goed te doen maar het lukt me niet. ik heb geen zin meer om elke dag en nacht te huilen. ik voel me leeg. het voelt alsof ik niks waard ben. dat niemand om me geeft. veel mensen zeggen dat ik de jongen waar ik ziels veel van hou moet laten gaan en dat ik beter verdien en dat snap ik ook wel maar dat kan ik niet ik hou te veel van hem. ik probeer het altijd goed te houden tussen ons maar op een of andere manier verpest ik het toch weer. ik heb de laatste paar dagen ook het gevoel dat ik er gewoon niet meer wil zijn. ik voel me zwak. ik ben gewoon een zwak persoon. ik heb het al die jaren vol kunnen houden maar nu lukt het me gewoon niet meer. misschien is mijn tijd om te gaan nu gekomen...

ik vind het leven stom

Dit is mijn verhaal … sinds mijn zware ongeluk paar maanden geleden voel K me zelf helemaal niet gelukkig zo ongelukkig sat K een einde aan me leven wilde maken ik was bijna dood bij me ongeluk en K wens nu nog steeds dat K daar maar dood was gegaan … er is in deze drie maanden zoveel gebeurd ik word door kinderen in elkaar geslagen uitgescholden voor kanker hoer Kech en dat soort dinge en dood bedreigingen krijg ik ik kom helemaal blauw thuis ik probeer het altijd zo goed mogelijk te verbergen voor mijn ouders afentoe vertel ik mijn zussen wel wat en kort geleden is er een filmpje van mij rondgegaan dat K een beetje sexy dans ik huilde en stopte maar niet toen schreef ik een brief en liet me familie achter … maar ik wilde het nog een keer proberen maar het helpt niet ik word gepest uitgescholden in elkaar geslagen en ben totaal niet gelukkig K wou maar dat hun is wisten wat ze doen hoe ze een leven van iemand Kan kapot maken nou dat hebbe ze al bij mij gedaan ik weer niet hoe k verder moet ik wil dood maar ik wil me familie niet in de steek laten dus ik zit erg in de put

Hallo!

Mijn verhaal..
Ik kwam op me 4e hierheen en er was niks aan de hand tot dat ik een pleeg broertje kreeg en hij al de aandacht op eiste.
En hij kon ook woede aanvallen krijgen..
Zo erg zelfs dat hij mij bedreigde met een mes.
Toen ben ik naar de middelbare school gegaan.
Daar werd ik gepest omdat ik anders was.
Toen ben ik uit huis gezet.. op me 16e
Na een paar woongroepen ben ik verslaafd geraakt..
En toen ben ik gaan afkicken maar toen ik op mezelf ging wonen ben ik weer gaan gebruiken..
Ook uit eindelijk wat hard drugs gebruikt.
Toen kreeg ik epilepsie ofzo iets
Want heb nog geen echte test gedaan.. maar daardoor kreeg ik paniek aanvallen en ben ik nu 24/7 bang geworden en ik wil daarom echt niet meer leven.
Dan heb ik tenminste geen angst meer!

Moeder van 2 kinderen die ik met moeite heb kunnen krijgen. Enorme angststoornis vanaf kleuns af aan. Niet naar buiten durven. Geen eigenwaarde. Geen zelfrespect. Altijd gekleineerd worden door mijn partner, familie en vriendinnen. Waar doe ik het fout? Wat doe ik dat ik dit leven verdien?? Ik wil niet meer leven. Ik hou het niet meer vol... ik kan het ook aan niemand kwijt...