Levensverhalen (pagina 608)

Het is eigenlijk erg tegenstrijdig. Ik heb heel erg veel, 3 kinderen die gek op me zijn. Een lieve vriendin. Twee banen. Goed huis. Maar ik ben iedere dag zo ontzettend druk met het hoofd boven water te houden. Het voelt echt als watertrappelen met kleren aan, doorgaan tot het echt niet meer gaat. Nu gaat het even weer iets beter, zodat ik ook in staat ben hulp te zoeken.
Vorige week ging het niet meer. Ik kon niet stoppen met huilen. Oh, ik weet wel wat me belast. Ik mis mijn kinderen heel erg al ze een week bij mijn ex zijn. Mijn vriendin wil niet in mijn leven stappen, met mijn kinderen. Mijn zussen hebben het druk met hun eigen leven. Mijn ex heeft me financieel bedrogen, en gaat nu rijk door het leven. Ik ben kwaad op mezelf dat ik me zo heb laten beetnemen. Ik heb niet genoeg geld om rond te komen, heb erg veel schulden. Mijn gezondheid laat me in de steek, heb twee benen die me niet goed kunnen dragen. En heb mijn arm recent gebroken, plus mijn andere arm een schouderontsteking. Ik heb ADD, kan niet goed ordenen en kan heel verward zijn in mijn hoofd. Ik stel erg hoge eisen aan het leven en aan mezelf en omgeving. Ben niet erg vergevingsgezind naar mezelf. Mis mijn moeder nog steeds, ook al is ze al bijna 20 jaar geleden overleden.
Naast mijn werk kom ik tot niets, zak voor de TV als ik klaar ben. De leuke dingen, zoals muziek maken, fietsen, koken, ik kan het niet meer opbrengen. Ik moet toegeven dat ik weer depressief ben. Ik wil uit dit leven en denk dan dat de dood een oplossing is. Ik zal het niet doen, omdat ik dat mijn ouders en mijn kinderen verschuldigd ben. Zij hebben er recht op dat ik mijn best blijf doen iets van mijn leven te maken en vooral nooit op te geven. Ik zoek hulp, ik denk dat dat voor iedereen die met de gedachte rondloopt het beste is. Zelfmoord is geen oplossing, alleen een gebrek aan creativiteit en vaak gebrek aan vertrouwen in je vrienden. Echt, je kunt altijd vertrouwen op de liefde van anderen. Ikzelf zie het vragen om hulp als falen, het hebben over mijn verdriet en onvermogen het leven te nemen zoals het komt. Maar ik faal ook als ik mijn kinderen verlaat. Ik vind dat zij recht hebben op mij. Maar dan wel in gezondere staat.
Ik ga hulp vragen om mijn leven beter georganiseerd te krijgen. Plannen en organiseren, dat is heel erg moeilijk voor mij. Zo heb ik steeds geen geld of vrije dagen om iets leuks te doen. Of plan iets op een weekend dat al bezet is, maak dubbele afspraken. De grootste fout is, dat ik probeer voor anderen iets te doen, waardoor ik zelf in de problemen raak. Ik doe beloften die ik niet waar kan maken.

Hallo ik ben een meisje van 13 en ik kan het leven niet meer zo goed aan!

Ik heb vaak ruzie met mijn ouders en mijn zussen soms heb ik gewoon het gevoel dat ik niks voor hun beteken!
en dat vind ik eigelijk best wel erg
op school heb ik vaak ruzie en woord wel is gepest omdat ik zogenaamd anders ben dan hun
ik ben anders!
ik heb 1 beste vriendin daar heb ik veel steun aan.
ik heb haar vertelt over mijn zelfmoordgedachten ze vind dat ik sterk in mijn schoenen moet staan en ze heeft gelijk dacht ik maar ik kan er gewoon allemaal niet meer tegen ik spijbel vaak door dat ik gepest woord!
mijn ouders slaan me wel is als ik ze niet help met iets ofso.
ik heb me ouders al is een brief geschreven en ben toen weg gelopen maar ik moest hellaas weer trug als niemand mij hier helpt ga ik echt zelfmoord plegen ik heb al zoveel geprobeert dat dit mijn laatste hoop is

bedankt voor het lesen en ik hoop dat julie me kunnen helpen

gr anoniempje!

Ik heb tot een half jaar geleden met een depressie gekampt voor bijna 2 jaar, iedereen zei dat ze zagen dat het weer goed ging. Ik zei altijd maar van ja, al wist ik dat ik nog lang niet de oude was. Ik durfde niemand teleur te stellen, want zo voelde het. Zelfs tegen hulpverleners, die er juist voor zijn om je te helpen zei ik dat alles weer beter was en heb ik nooit het achterste van mijn tong laten zien. En iedere keer nam ik voor dat ik deze keer wel echt zou vertellen hoe ik me voelde en wat ik deed, maar ik kon het niet.
En nu is het te laat, ik kan niet zo maar terug, die stap is te groot en ik kan zo niet door blijven gaan, ik voel me steeds weer verder afglijden in dezelfde put en ik kan niks doen om mezelf te stoppen, ik heb de kracht niet om mezelf terug omhoog te werken en de moed niet om om hulp te roepen. Soms sou ik dat ik dan ten minste de moed had er een einde aan te maken.

voor de geboorte : moeder probeert 2 keer zelf om abortus te plegen (ik was een ongewenste zwangerschap)
0-2 jaar moeder verwaarloost kind, houdt een café, zit meestal te drinken of zware medicijnen te slikken, verlaat mijn vader voor de zoveelste man
3-7 jaar verschillende keren gestuurd voor een paar maanden tot een jaar naar kostscholen, bij de nonnekes, homes
8-12 jaar weer een nieuwe stiefvader, kinderen zijn niet echt gewenst, veel slaag ondanks prachtige resultaten op school
13 jaar na het binnenbrengen van mijn rapport 96/100 te horen krijgen dat ik nu zoals mijn 2de stiefvader mag beginnen werken met de schop en gedaan met studeren en de bolleboos uithangen
14-18 jaar na weglopen thuis na de zoveelste pak slaag voorgoed tot mijn 18de in een home (geen liefde, enkel groot worden en dan zo rap mogelijk buiten vanaf er geen kindergeld meer komt)
18 jaar via middenjury geslaagd in mijn humaniora, eindelijk een lichtpuntje
begin grotere studies in sociale studie, midden in schooljaar ongeluk (buis in voorhoofd in de slaap gelukkig maar 3 maand out en geen middelen meer om jaar af te maken laat staan genoeg geld om te te kunnen studeren)

Dus gaan werken 2 jobs tegelijkertijd 16h per dag gedurende 2 jaren en hard sparen.

Eerste voorzichtige kontakten met vrouwen, leer lise kennen (9 jaar ouder, blond, beheerd door vele mannen met grote mannelijke vriendenkring, ze vindt me leuk maar onervaren en ze flirt er maar op los)

Eerste liefde Monique, 4 jaar gaat alles redelijk goed, dan stort ze langzaam in elkaar, ze is 7 jaar ouder, heeft veel rugpijn na een val op haar staartbeentje en ze dooft volledig uit, geen vreugde meer, verliezen alle vrienden en kennissen en na 2 jaar kan ik het niet meer aan, ik ga alleen wonen

Paar weken later ontmoet ik terug Lise, nu is ze al 38 en blijkbaar tikt haar biologische wekker, ze versiert me en we gaan naar bed (ze neemt de pil zegt ze me nog), 4 weken later belt ze me op : "ik ben zwanger"

Slechte jeugd, geen ouderliefde dus ik zal het beter doen denk ik : ik ga met ze trouwen. Lise heeft wel materiële zuchten, mijn appartement en het hare zijn te klein, moet een villa in een chique buurt zijn. Mijn job als gerant met 2500 euro per maand in een topwinkel is niet genoeg meer, moet zelfstandige worden 7/7 dagen werken om haar te kunnen onderhouden. Vele ruzies en niet veel liefde.

Roxanne wordt geboren, ze gaat weer aan de pil, 3 maand later weer zwanger (pil is blijkbaar niet voor 99.7% feilloos), vanaf 2de zwangerschap ben ik lucht voor haar, een vloermat die juist goed is om geld binnen te brengen.
Alex wordt geboren, ondertussen villa gekocht, 100 uur werken per week, slaap nu meestal beneden in het washok of in het toilet op de 2de verdieping, mijn kleren zijn al in een oude kast in de garage want madame heeft niet genoeg plaats in de driedubbel grote kleerkast, alle dagen pesterijen, afgebroken worden bij familieleden, ik zonder me meer en meer af en de kinderen (oh de kinderen) die ik zo veel liefde wil geven (die ik altijd heb gemist) die moeten de ruzies aanhoren

een klant wil een grote videotheek starten, grootste klant ooit, koopt voor 55.000 euro materiaal met bankwaarborg
vraagt 2 weken voor betaling te leveren, bank zegt ok geen probleem cheque ligt voor je klaar op 1 april (was normaal geen aprilgrap)
op 1 april sorry, klant had als waarborg huis opgegeven maar deze is nog van zijn grootmoeder, dus we kunnen deze cheque niet geven

goederen weg, winkel en huis dicht, niemand meer te bespeuren, rechtbank ok maar als 3 maand later de deurwaarder na de vakantie (mag 2 maanden niets doen) in gang schiet is alles al weg door de deurwaarder van het vredegerecht (die gaan niet op vakantie), alles verkocht voor een appel en ei ... firma failliet

na 7 jaar huwelijk moet ik de hoop opgeven (ik bleef enkel voor de kinderen maar die lijden nu ook)

terug alleen en mij begraven in mijn nieuwe job als sales manager
4 jaar werken werken werken, en aan niks anders denken, terug van nul beginnen en vechten alle dagen vechten met mijn ex om mijn kinderen af en toe te kunnen zien, en liefst zonder scenes voor en achter het bezoek, rechtbanken, nogmaals rechtbanken, politie als ik weer al eens mijn kinderen niet thuis vindt als ik ze mag halen

Christine
Mijn eerste echte en grote liefde. De mooiste en liefste vrouw die ik ooit heb ontmoet. Ik zou voor haar de grootste bergen beklimmen, de diepste oceanen doorzwemmen, de sterren van de hemel plukken.
Ik ben doodverliefd, wordt katholiek en zelf echt gelovig omdat zij dat ook is. We trouwen, mooiste dag van mijn leven.

Dan komt de ex weer roet in ons leven strooien, ze is nog erger nu, een echte feeks die mij geen geluk wil laten kennen, elke bezoek van de kindjes gaat met veel stress, getier en woede gepaart. Christine lijdt hier erg onder en de eerste koele momenten zijn hier de oorzaak van. Ik ben terug zelfstandig en ze helpt me mee met de zaak, het is hard werken en het is niet gemakkelijk om altijd de eindjes aan elkaar te knopen. We wonen in een tof huis met alles erop en eraan en we rijden in een Mercedes. Maar de ex, altijd maar de ex. Christine zou graag een eigen zaak beginnen (restaurantje en karaoke bar) en het liefst in het zuiden, in Spanje, waar we terug tot rust kunnen komen, waar we onze grote liefde kunnen herontdekken.. En natuurlijk zeg ik ja, ik zou ze alles geven, zelfs mijn hart als dit het hare zou kunnen doen verder kloppen...
We verkopen alles, doen nog een grote lening en we investeren in een toffe zaak met nota bene een belgisch immobilienkantoor.
The Sting (de grote oplichting), geen licenties, vervalste dokumenten, de zeepbel spat uit elkaar. Onze laatste centen kwijt, ondanks het harde werk worden we 2 maal bedot en moeten we leven van dag tot dag, van stukje brood tot stukje brood, terwijl (ondanks alles toch een beetje vreugde) 2 kindjes het daglicht zien Gabriela en Michael.
Elke dag zoeken voor een beetje werk, veel stress en lijden onder deze situatie, mijn geloof in god is verbrijzeld en onze liefde is dikwijls zoek (oh wat haat ik deze situatie). Dan minuscus, knie gescheurt, terug in de middeleeuwen wat gezondheidszorg betreft (2 maanden wachten op specialist, 6 maanden voor operatie), complicaties, bijna been kwijt, terug naar België met hangende pootjes en met geen rooie duit op zak.
Operatie gelukt, zeer klein appartementje, veel stress met wat nu gaat gebeuren, schulden, zeer moeilijk werk vinden op niveau, zware depressie na verlies werk na 3 maanden herwaardering.
Terug werk, terug uit depressie maar al het gebeuren heeft zware klauwen geslagen in onze relatie, zware spanningen, vermoeidheid van beiden, wenende kindjes, nog meer slaaptekort en extra willen werken, nog meer stress tot de bom ... Zij wil dat we elk alleen gaan wonen, terug proberen te bekomen, proberen onze relatie te redden en proberen te zorgen dat onze kindjes gelukkig kunnen opgroeien

Met lood in de schoenen begin ik een appartement te zoeken, nog meer stress, nog meer verscheurende gevoelens binnen in mij (ik wil het uitschreeuwen, ik wil er een einde aan maken aan al die pech al die pijnen in mijn geest en hart), ik hou nog zo veel van haar ...

Uit elkaar, ik ben alleen tussen al die muren, ik ga langzaam kapot, ik zie mijn kindjes af en toe, een paar lichtpuntjes maar toch het is zo hard ...

een lichtpuntje, we zien elkaar terug regelmatig, we komen nooit meer samen maar we gaan toch nog af en toe heel dicht bij elkaar, dit is mijn redding, ik probeer mezelf te verbeteren, ik wordt terug kalmer, vrediger, laat een beetje mijn hart ontdooien, de slechte gedachten gaan uit mij weg, leven heeft toch nog een beetje zin, alles door dat beetje warmte af en toe

tot vanavond
ze wil geen warmte meer geven, enkel nog een vriendelijke kennis zijn, moeder van mijn kindjes en terug een ander leven beginnen, misschien een nieuwe man, een nieuwe papa voor de kindjes

ik stort in, wat heeft het nog voor zin, zij was de ware, ik ben te oud om nog eens opnieuw te beginnen, nog eens te moeten meemaken dat mijn kinderen van mij vervreemden dat ik al die liefde toch kwijt zal spelen

wat heeft het voor zin, zonder warmte, geen leven zonder leven is er enkel nog de ... dood

Eigenlijk loop ik al 5 jaar rond met zelfmoordgedachte's. Ik heb een vriendje gehad dat mij anderhalf jaar lichamelijk & geestelijk mishandeld heeft. Wurgen, slaan het maakte hem niets uit, ik verdiende dat volgens hem.. Ik ben mezelf leren haten door hem ..ik verdien het geslagen te worden ik ben een kutwijf. Ik ben lelijk van zowel binnen als buiten en dit allemaal door hem. Voor mij is het niet meer je leven leven, het is voor mij het leven OVERLEVEN. Wat moet ik met mezelf? Ik zie het nut van het leven niet in & ik weet niet eens wat ik moet bereiken met dit leven. Laatst hebben ze bij mij borderline ontdekt ..dit maakt het allemaal wat helderder, maar toch wil ik hier een eind aanmaken. Ik word moe.. van alle gedachtes in mijn hoofd. Over het verleden, of ik echt zo'n kut wijf ben, piekeren over de toekomst. IK WIL NIET MEER

Ik ben een vrouw van 51 jaar en heb al veel meegemaakt. Verkrachting, gewapende overval, beroving zelfs een arrestatie met daarna drie etmalen politiecel. Nu ga ik scheiden en het is chaos in mijn hoofd. Ik heb borderline persoonlijkheidsorganisatiestoornis en lijdt hier erg onder. Ook heb ik een lichamelijke handicap. Ik heb namelijk geen dikke darm meer zodat ik erg vaak naar het toilet moet en dus weinig weg kan. Ik voel me een gevangene in mijn lichaam waarvan ook het brein ziek is en ik vind dat mijn leven mij geen enkele kwaliteit meer te bieden heeft. Al jaren ben ik op zoek, na herhaalde suicidepogingen, naar een humane manier van zelfdoding die ook definitief is. Ik ben geen lafaard maar vind dat als een dier een spuitje kan krijgen bij een onwaardig bestaan, een mens daar dan toch zeker recht op heeft. Kort, krachtig, pijnloos en definitief. Maar hoe ik ook zoek, niemand waagt zich eraan en ik moet verder.

ik ben een meisje van 16 jaar,
misschien nog te jong en mensen denken dat het komt omdat ik in de pubertijd zit maar dat is het em juist niet!

ik zie het niet meer zitten omdat;
* ik duizend keer hoor dat ik een ongeluk ben, ze wouden mij niet als hun dochter.
* me moeder is ziek door mij, zonder mij zou ze nog gezond zijn.
* ik heb zelf ook een ziekte, wat niet zomaar weggaaat.
* me vader ging 4x vreemd en ik ben er ook nog zelf achtergekomen.
* ik heb geen vrienden, niemand waar ik ooit nog op kan vertrouwen.
* ze willen mij buiten huis plaatsen.
* ik zie geen toekomst meer voor me.

ik weet niet meer wat ik moet doen,
ik denk elke dag om dood te gaan..
het lijkt misschien overdreven maar ik kan er echt niet meer tegen, :(

na jaren op de basis school uitgemaakt te worden voor alles wat je niet wil zijn.
kom je op de middelbare..hopend op een frisse start.
het jammere is dat verhalen mee gaan en het op de middelbare nog een beetje word gestuurt in de slechte richting door mensen die je uiterlijk er nie bij vinde passe
dan begin je in de 2e met iets heel slechts: snijden. jah het werkt maar het werkt even
dan ga je iets no slechtes doen: je rookt een jointje,het werkt, maar na 2/3 uur houd het op. en daar ga je weer
even hard, het gaat onderhand slecht op school, thuis en op het werk, k zie me moeder nu niet meer al 5 jaar...en zo kom je er even agter dat de zachte kant van de opvoeding gelieft mag zijn. en vaak door de moeder word gedaan. ook het geval bij mij. k mis de tijden van de basis school nu. die tijden waar k toen ook een hekel aan had., word het dan egt alleen maar erger denk ik starks op het MBO was k maar weer trug in deze tijd? dan hoef ik ut niet meer egt niet. ik denk al veel te lang: het word beter. maar dat word ut gvd niet
k heb sinds kort 2 meisjes lere kennen, die houden mij nu in leven, hebben bijde ook veel gezeik, we helpen elkaar mah k ben bang dat er 1 van de 3 instort, ik denk dat dit het eind betekend voor ons 3en, en k weet niet of k mezelf kan houde
hoop ut maaar, doe me best maar ben gewoon kapot.. en neej k ben geen homo(waar k niks tegen heb) geen idioot omdat kl gevoelens heb. k snap niet waar dit vandaan komt voor iedereen jongens met gevoel zijn niet meteen idiooten...maar volges mij ik wel........

Ik ben sarrah en ik ben 14.
ik word thuis altijd geslagen door mijn vader en ik ben verkracht door een 2 jongens uit mijn klas. Als ik naar de politie ga dan gan ze het doen bij mijn kleine zusje.
alles gaat slecht op school en thuis.
mijn opa (waar ik altijd terecht kon) is begin dit jaar overleden. ik wil hier weg, ik moet hier weg. ik vind het alleen erg voor mn zusje :(

Ik wil zelfmoord plegen omdat ik in de steek ben gelaten door iedereen. Zelfs m'n beste vriendin is weggelopen. ik voel me gewoon schuldig omdat ik geen goede vriendin was en ik voel me ook een slet want een week na dat het met m'n ex uit was nam ik alweer verkering met iemand anders. Daar was het de volgende dag ook alweer mee uit omdat ik me schuldig voelde.

Ik denk dat ik nu echt zelfmoord ga plegen
tot nooit