Levensverhalen (pagina 611)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

moe moe moe

na een 23 jarige huwelijk is in een half jaar alles misgegaan,na een lange strijd met jeugdzorg van mijn 22 jarige dochter is mijn 17 jarige dochter er ook weer bij gekomen.met mijn ex vrouw hebben we ons laatste huis gekocht,maar vlak voor de verhuizing is ze verliefd op een andere geworden ,deels schuld van me zelf.omdat ik een eigen bedrijf runt ,was ik veel aan het werk .ik dacht dat ik er goed aan deed om veel werk aan te nemen .ik wou me gezin een onbezorgd en een goed leven bezorgen .maar dat is uit elkaar gespat als een luchtbel .daarom zie ik het ook niet meer zitten om verder te gaan met dit leven .het zal wel slijten zeggen ze allemaal maar daar geloof ik niets meer van. ben vreselijk moe ik stop maar met ademen dat is voor iedereen die ik ken beter ben ik hun niet tot last
Datum:
09-10-2010
Naam:
marcel
Leeftijd:
46
Provincie:
Flevoland

Ben gewoon te moe

Ik ben al mijn hele leven autistisch. Alleen weet ik het sinds mijn 12e. Nu ben ik 17. Sinds ik het weet heb ik alsmaar problemen. Ik word er gewoon gek van alsmaar bang te zijn. De hele tijd nieuwe dingen aan leren wat ongelofelijk veel energie kost. Ik kan nooit mezelf zijn omdat ik anders niet 'normaal' zou zijn. Mensen begrijpen me niet. Niemand begrijpt me. Mijn ouders niet, niemand. Ik begrijp mezelf niet eens. Als iemand vraagt "maar hoe voelt dat dan? Wat voel je op dit moment?" ik weet het gewoon niet. Ik wil niet aan de toekomst denken. Het zal alleen maar erger worden. Werken, samenwonen, dagelijks leven. Alsmaar weer nieuwe angstige dingen. Alsmaar weer vechten. Dan heb ik privé ook nog problemen. Ik kan het gewoon niet meer. Ik ben gewoon te moe nog verder te gaan. Waarvoor doe ik het eigenlijk?? Om de mensen om me heen niet verdrietig te maken.... Maar ik moet ermee leven. Ik wil het niet meer. Ik wil eruit stappen. Of in ieder geval voor heel lang egrnes in een gat verdwijnen. Gewoon rust. Niemand om me heen. Maar zoiets bestaat niet op deze wereld. Ik leef nog voor mijn vriend. Maar dat is ook het enige op dit moment. Ik weet niet of ik over een half jaar nog steeds denk dat ik voor mijn vriend leef. Misschien ben ik dan al in de betere wereld.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

pesterijen

ik word nu al 10 jaar gepest. ik moest blijven zitten dit jaar. ik ben een nieuwe klas gekomen. en ik voelde mij goed in deze klas. kdacht dat ik alles zou kunnen verwerken zoals o.a. mijn zelfmoordgedachten. we gingen op 2daagse en ik was zeer emotieel omdat ik min zelfmoord gedachte aan het verwerken is. en terug eenmaal op school stampt mij terug in de grond en de de zelfmoordgedachten terug. kben terug beginnen krassen maar wegens uit kolere heb ik dat perongeluk gezegdt tege 2 mensen uit de klas en die zo vn als jij het niet zegt tegen de klastitularis zeg ik het. heb het dan gezegdt en ze zei we zullen een oplossing zoeken. maar kweet niet op het gaat helpe om het meer te doen en die gedachte weg te krijgen. het is nu 2 dagen geleden dat ik het gdn heb, maar ben egt aan het flippen, maa kheb het beloofd aan haar.
Datum:
09-10-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
België

zelfmoord gedachten

soms als ik mijn leven tot nu toe overzie heb ik de sterke drang om er maar een eind aan te maken. als ik er dan langer over nadenk durf ik dat niet te doen uit angst voor het onbekende. ondanks alle problemen, de zenuwpijn problemen van mijn zusters schaamte over zelfbgemaakte
fouten, wil imverder leven
ik wil mijn familie ook niet het verdriet aandoen door mijn zelfmoord. ik moet proberren meer vor mij zelf op te komen.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Theo
Leeftijd:
53
Provincie:
Utrecht

zelfmoordnijgingen

Van de week ben ik geschokt door de zelfmoord van Antonie Kamerling. Iemand waar ik echt tegenop keek. Al jaren kamp ik met dezelfde gedachtes als hij. Ik voel zoveel raakvlakken met hem, het is ongeloofelijk. Ik ben perfectionistisch, neem geen genoegen met een 8. Ik wil altijd iets goed doen, maar dan ook echt goed! Als iets niet lukt dan ben ik meteen van het veld geslagen. Soms dan push ik mezelf om door te gaan, maar als het dan ook echt niet lukt, dan kan ik het niet loslaten en kom ik in een negatieve cirkel terecht. Ik ben zo depressief dat ik als enige uitweg zie...mezelf van het leven te beroven.
Ik voel me eenzaam en vooral niet begrepen. Terwijl ik alles heb wat een vrouw zou willen en nodig heb kan ik er niet van genieten. Ik bekijk alleen de negatieve kanten. Terwijl ik ergens diep in mijn hart weet dat er ook positieve kanten aan zitten. Mijn vriend zegt dan waarom ben je altijd zo negatief? Waarom bekijk je niet alleen de positieven kanten. En terwijl ik weet dat hij gelijk heeft, terecht gelijk, blijft mijn gedachtes alleen maar afdwalen in een zwarte, negatieve wolk. Ik zie geen zon meer, ook als tie schijnt. Ik zie geen mooie dingen. Ik kan geen mooie herrineringen naar boven halen. Ik probeer het echt! Maar hoe dan ook, het lukt me niet uit die diepe dal te klimmen. Hoe harder ik mijn best doe....hoe verder de afstand wordt...... Ik weet echt niet wat hier aan te doen. Telkens als ik een poging probeer te doen om mezelf van kant te maken....denk ik aan alles wat ik achterlaat..... en dan doe ik het ook niet. Maar soms is de depressie, die diepe dal, zo bezwarend dat ik niet meer denk aan wat ik achterlaat en is de drang om het juist te doen veel groter..... Het is moeilijk te beschrijven wat ik dan voel. Ik zie ook veel onbegrip voor wat wij voelen (de mensen in een zware depressie toestand). Men ziet ons als egoistisch, maar dat is het niet. Het is misschien inderdaad een schreeuw om aandacht. We roepen dan ook help, ik kom er niet meer uit. En alles wat we horen is " Je moet er zelf uit proberen te komen, anders kunnen we je niet helpen? of ALs je het doet dan ben je egoistisch, Of je bent alleen op aandacht uit. Niets wat je zegt of wat je voelt wordt serieus genomen of naar geluisterd. Dit zorgt ervoor dat de eenzaamheid groeit. Ik voel ook alsof ik de enige ben in deze wereld die voelt hoe ik me nu voel. Gelukkig ben ik dat niet. Met wie kan ik mijn gevoelens delen, wie voelt hetzelfde als ik, wie kan begrip tonen voor wat er in me omgaat. Ik wil geen zelfmoord plegen. Ik wil mooie dingen zien. Hoever moet ik klimmen om dit alles mee te kunnen maken. Hoe kan ik genieten van de mooie, kleine en grote dingen in mijn leven?? Wie kan naar mijn luisteren zonder te oordelen?
Kan er geen AA sessie georganiseerd worden voor dit soort mensen....
Ik heb nog zoveel om voor te leven...........HELP!
Datum:
09-10-2010
Naam:
Emily
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

ik ben moegevochten

het begon al in mijn kinderjaren ik heb mijn pa doodgevonden op mijn 10 jaar nooit met niemand kunnen overpraten. nu steeds nog niet verwerkt. toen ik veertien jaar was ben ik misbruikt door mijn schoonbroer ook tot nu toe alles moeten verzwijgen verplicht van mijn moeder terwijl hij mijn stiefdochter ook al misbruikt heeft.
ik heb een relatie gehad van 13 jaar iemand met twee kinderen waar daarna wij ook samen nogeen kindje kregen lotje mijn heeft me psychisch kapot gemaakt ik heb niks meer van elfvertrouwen toen hij me liet zitten bleef ikalleen achter met mijn kind
alles voor mijn kind gedaan toch nog verwijten krijgen dat ik er niks voor doe van mijn moeder en zus wat is er gebeurd ik ben voor mijn pijn en verdiet gaan vluchten in de drank nu van in jan dit jaar drink ik niks meer
en heb proberen vechten en nog steeds maar het lukt niet meer ik heb een vriend die me heel graag ziet maar ook veel problemen heeft dan mijn dochter met gedragstoornissen ook allemaal mijn fout zeggen ze
ik ben met mijn dochter overal gegaan waar ik kon om me te helpen meer tevergeefs
en dan nog mijn eigen moeder die ik zelf bij in huis heb genomen om haar te helpen maar die doet niet anders dan mij te verwijten en mijn schoonbroer die mij en mijn stiefdochter misbruikt heeft dat is nen goeien.
ik kan gewoon nie meer ik ben nooit gewenst geweest alleen ben ik gebruikt als pisspaal ik wil vechten maar het lukt niet meer er zullen er zoveel blij zijn als ik er niet meer ben en mijn pa zal blij zijn als hij me eindelijk terug te zien
vanwege
mijke die gewoon totaal niet meer kan
Datum:
09-10-2010
Naam:
mijke
Leeftijd:
37
Provincie:
België

Wake Up!

Hallo Lieve Mensen,

Ik heb besloten om mijn verhaal in het kort hier met jullie te delen.

Ik ben 32 jaar en alleenstaande moeder van 2 kinderen.
Ik kamp al sinds kinds zijn met depressies, angsten, eetstoornissen, stemmen in mijn hoofd, gedachten aan de dood, een achterlijke culturele achtergrond etc. etc.

En nu heb ik de diagnose chronische vermoeidheid erbij gekregen....logisch na alle negatieve ervaringen.

Ik ben chronisch moe van het leven..

Toch denk ik er niet aan om zelfmoord te plegen.. je kunt de mensen die echt om je geven (al is het er maar 1), niet achterlaten met JOUW pijn.. dat is sadistisch. Dan ben je gewoon een lafaard.

Ik ben super sterk en wordt alleen maar sterker en sterker.

Ik leef maar 1 keer.. en ik zal er persoonlijk voor zorgen, dat ik leef hoe ik het wil.. gezond, sterk, respectvol, liefdevol en vreugdevol.
Of anderen het accepteren of niet, dat is hun keuze. Ik ben diegene die de keuzes voor mij maakt.
Ik kies ervoor om sterk en gelukkig te zijn wat de omstandigheden ook zijn!

Met Liefde en Respect....
Datum:
09-10-2010
Naam:
Ben
Leeftijd:
32
Provincie:
Zuid-holland

To be or not to be that is the question

Mijn tevroeggeboorte door een traumatische ervaring van mijn moeder (mijn vader zou evt overlijden nav een ongeluk)gevolgd met 9 maanden steriele couveuse verblijf waarbij ik niet werd aangeraakt( dat was toen de werkwijze)heb ik het trauma opgelopen niet gewenst te zijn, gedumpt en in de steek gelaten worden, het niet waard zijn dat er van je gehouden kan of mag worden. Na een leven van mislukte, diverse liefdespogingen, drank etc was de bodem bereikt. Ik was op maar het vonkje willen leven weigerde uit tegaan. Op laatste krachten ben ik psychotherapie gaan studeren en natuurgeneeswijze later gevolgd met chinese geneeskunde en heb er 17 jaar over gedaan in mijn eigen praktijk waar ik de eerste client en de belangrijkste client ben met hulp van mijn echte clienten die als spiegel en bevestiging mij onbewust steunden om de veiligheid die ontbrak weer te creeren. Zo kan ik heel langzaam met heel weinig energie er tot voor mij zelf zijn en mij alles geven wat mij als baby onthouden werd, rust,liefde,zorg,bescherming en uiteindelijk met veel bijvoeding van chinese kruiden mijn lichaam weer sterk heb kunnen maken om de depressiviteit aan te kunnen. De kracht had om de pijnen aan te gaan en nu op het punt sta om mijn leven met mijn echte ik te gaan ontdekken en beginnen. Niet meer overleven maar leven. Iedere seconde opnieuw die keuze maken. Ben ik er voor mezelf, wat is mijn behoefte van dit moment. Hoe kan ik het liefst zijn voor mezelf. Hou van je.
Datum:
09-10-2010
Naam:
R
Leeftijd:
47
Provincie:
Zuid-holland

Zelf in te vullen

Lieve mensen, dit is het leven. Vaak niet leuk, maar het is de kunst de momenten er uit te pakken die er toe dien. Misschien lijken ze op het eerste gezicht niet de moeite waard, maar voor niemand gaat iets vanzelf (ook al lijkt het soms zo). Doe daarom je best om om die momenten te pakken. Je wilt niet dood, en al zeker niet als je geeft om de mensen in je omgeving. Het zit in onze natuur om door te gaan, de mens is een vechter.

Het valt mij trouwens op dat er veel tieners zijn die op dit forum reageren. Tiener zijn is ook een hele moeilijke en verwarrende periode. Hoe cru het ook klinkt, het zijn fases in je leven die je door moet maken. De één heeft het zwaarder dan de ander. En vaak is het in je eigen optiek dat jou situatie zwaarder is dan die van een ander. Daar kan je niet over oordelen, want je weet niet hoe een andere situatie is, ook al is het je beste vriend of vriendin. Het komt er namelijk op neer dat iedereen het zwaar heeft in zijn of haar leven. De populaire klasgenoten, de loners, de sexy collega's, de underdogs, de nerden, de grijze muizen. Iedereen twijfelt en is onzeker. Een verschrikkelijk bestaan, en ook eenzaam. Want zelfs als je mensen je beste vrienden of je geliefde durft te noemen deel je dit soort zaken niet snel met elkaar. Waar mijn verhaal op neerkomt is dat het vaak lijkt alsof er meer tegenslagen zijn dan mooie kansen. Dat komt doordat negatieve ervaringen vaak minder snel vergeten worden fan de positieve. Er zijn weldegelijk kansen, maar probeer en durf ze vooral te pakken. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat mensen je niet meer leuk of aardig vinden? Dat is dan hun probleem want blijkbaar zijn dat dus niet de mensen voor jou. Heb je last van je omgeving of van andere sociale druk/beperkingen? Verhuis dan, of ga liften. Ga je dromen achterna. Sociale zelfmoord is veel meer waard dan de makkelijke, lijfelijke weg. Op die manier geef je jezelf een nieuwe kans. Ook al lijken dingen niet mogelijk, waarom probeer je het niet? Je hebt echt niets te verliezen. Geluk is niet voor het leven, je haalt het uit dierbare momentenkeen als je jezelf hebt geaccepteerd je je omgeving dwingt jou moet te nemen zoals je bent heb je die gelukmomenten misschien wel drie kwart van de tijd. Ik geloof in vechters, dus in de mens, dus in jou.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Doet er Niet toe
Leeftijd:
99
Provincie:
Zuid-holland

Feel me dead

ik leef nog wel, maar ik voel me dood van binnen.
Ik lach nog wel, maar van binnen ben ik kapot,
Ik heb wel vrienden, maar ik voel me alleen.

Ik hoop dat mijn ademhaling stopt. Ik hoop dat mijn hart stopt met kloppen. Ik hoop dat ik na een nacht slapen niet meer wakker hoef te worden.

Ik hoop dat ik dood ben.
Datum:
08-10-2010
Naam:
Anoniem.
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.