Levensverhalen (pagina 610)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

kut leven

ik vind het zo moeilijk om te leven .
me vriendin is overreden ik heb altijd ruzie met iedereen ik vind het leven echtn iet meer leuk . thuis is alles niet meer leuk.
ik snij me vaak zodat al mijn pijn in me hart naar me arm of slag aders gaat en ik vind het serieus zwaar k*t
ik wou dat ik een leuk leven had en niet zo
ik zou het liefst niet meer willen leven dat alles wat er is gebuerd dat ik dat achter me laat maar dat vind ik ook weer zo spijtig wat moet ik doen ?
Datum:
10-10-2010
Naam:
Ranya
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

Waarom,

Ik ben Moraya en iik wil graag zelfmoord plegen op dit moment.
Want ik heb veel te vaak ruzie met mijn familie.
Ik zou willen dat het anders was maar ja,
Ze denken dat ik het niet doe maar ik wil het wel ik kamn het niet meer ik wil het niet meer,
Ik heb teveel verdriet maar als ik erover na denk om mijn kleine broerttje in de steek te laten doet het me zeer hij is bijna 1 en dat wil/had ik graag mee willen maken,
Maar een mes doro je heen steken durf ik niet een een touw ophangen kan niet en naar beneden springen durf ik ook niet welke opties zijn er nog meer,
Me vrienden zeggen altijd niet doen maar hun snappen het niet voor hunn is hun leven fantastische. Maar voor mij.?
Nee dat zou iets te mooi zijn,

Bedankt dat ik me verhaal kweit mocht.
Groetjes Moraya
Datum:
10-10-2010
Naam:
Moraya
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

Ik wil niet meer!

Ik heb sinds anderhalf jaar gescheiden ouders. Mijn vader is hopeloos op zoek naar een andere vrouw, mijn moeder heeft een lat-relatie met een getrouwde man van 65 en mijn zus leid haar eigen leven.
Ik heb dat niet, mijn leven bestaat uit het leven van anderen. Ik heb nog nooit een relatie gahad en ik zie mijn vriendinnen zelden. Er is iets mis met mij, blijkbaar, maar ik weet niet wat. Dit leven wil ik niet blijven leiden. Ieder keer als het goed lijkt te gaan, krijg ik weer een klap in mijn gezicht. Af en toe denk ik eens.. ik kan in 1 keer van al dit alles af zijn, maar kan ik nooit die dingen nog doen ik wil doen. Vandaag heb zo'n klap gehad. Ik wil niet meer!
Datum:
10-10-2010
Naam:
Casandra
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

einde

Wanneer? Komt het einde in zicht?? Vorig jaar ben ik van het tweede verdiep gesprongen en heb nadien gedaan of ik gevallen was. Pas na 13 (13!) maand revalidatie pas aan mijn man de waarheid durven vertellen, sindsdien is hij zo kwaad! Ik wil gewoon niet meer, ben als kind door pater nonkel verkracht en mijn man verwijt me dat ik dat gebruik....om gedeprimeerd te zijn en dat was leng voor onze bisschop van Brugge. Ik wil gewoon DOOD
Datum:
10-10-2010
Naam:
reintje
Leeftijd:
49
Provincie:
België

mijn verdriet

ben een vrouw van 57 jaar was 10 jaar getrouwd en ben 11 jaar feitelijk gescheiden maar heb in die 11 jaar een lat relatie gehad met dezelfde man nu een paar maand geleden was er iets veranderd bij hem dat voelde ik wel maar als ik vroeg of er iets was zij hij altijd van niet een week geleden kwam hij opeens zeggen dat hij wil scheiden dat was als of ik een klap in mijn gezicht kreeg ik vroeg waarom hij zij waarom niet we zijn al 11 jaar feitelijk gescheiden nu is het beter dat we uit het echt scheiden ik zij maar we hebben het toch goed samen wat is er dan veranderd voor u toen viel de bom hij heeft al maanden een andere vriendinik ben zo overstuur dat ik niets anders doe dan huilen mijn zoon van 14 jaar lijd daar ook onder en weet er geen raad mee hij houd van zijn vader maar wil mij ni kwetsen met toch nog naar hem te gaan als hij daar is zit hij heel de dag in zijn kamer dat is toch ook ni gezond ik hou nog van mijn man maar ben er wel heel boos op wat kan ik nog doen kan ik de scheiding tegen houden of laat ik hem beter doen hij heeft nooit onderhoudsgeld betaald voor zijn zoon maar nu sta ik er wel alleen voor kan ik daar nog iets aan veranderen ik moet verder met mijn leven maar weet niet hoe ik heb zo veel verdriet het doet zo pijn dat soms denk ik word beter niet meer wakker maar ik moet natuurlijk ook aan mij zoon denken 11 jaar heb ik aan hem geven en blijf ik toch nog alleen achter ik had ook michien nog een ander leren kennen en een goed gezin kunnen hebben nu heb ik niets meer en hij is gelukig met die ander iets wat ik nooit meer zal zijn daar ben ik nu te oud voor ik hoop dat die pijn die ik nu voel snel verdwijnd want ik geraak stilaan in een depresie neem al slaapmiddel maar toch graak ik niet gemakelijk in slaap als ik dan toch wat heb geslapen en wakker word komt alles weer terug wat kan ik er tegen doen kan iemand mij raad geven
Datum:
10-10-2010
Naam:
zanetta
Leeftijd:
57
Provincie:
België

...

Ja, ik weet het, ik ben 11 en dus veel te jong om zelfmoord te plegen. Al zou daar eigenlijk geen leeftijd voor moeten zijn, het is een soort ongeschreven regel. Ik voel me hartstikke ongelukkig. Ik huil regelmatig om dingen waar ik niet om zou moeten huilen, mijn vrienden, dat zijn niet echt echte vrienden, en ik wil zo graag geloven dat ze het wel zijn, maar ik weet, dat zijn ze niet.
Als ik moet huilen om iets, en ik heb het ze zo vaak duidelijk gemaakt, gaan ze lachen. Ze trekken aan mijn haren, schoppen me, en vinden dat grappig. Ook moet ik altijd voor de flauwe grappen als prooi gebruikt zijn. Als ik de verhalen die hier staan lees, denk ik, nou dan heb ik het nog goed. Maar geloof me, ik wil zo niet verder...
Datum:
10-10-2010
Naam:
Mellissa
Leeftijd:
11
Provincie:
Zuid-holland

In de war

Ik snap mijn manier van denken niet. Hoe kan het zijn dat ik anderen zo kan laten lachen, een gezelligheidsmens ben en hoge teddybeer-gehaalte heb, ,maar toch het gevoel heb dat ik niet werkelijk deel uitmaak van die leuke momenten. Alsof ik een klein toneelstukje opvoer in de hoop dat anderen mijn echte aard zien.

Het lijkt alsof ik het allemaal zo duister wil inzien, terwijl anderen het veel erger hebben en zo positief in het leven staan. Hoe kan dat ik een hoge opleiding heb genoten en aan het begin van mijn carriere sta, maar jaloezie gevoelens krijg als ik denk aan het simpele leven die een bijvoorbeeld een stratenmaker heeft. Hoe kan het? Dan denk ik bij mezelf:" Dan ga je toch ook een normaal baantje zoeken, waarbij je, je werk thuis kunt laten", maar nee...IK WIL MEER! Dan komt die ambitieuze kan van mij naar boven die zich van anderen wil onderscheiden; die het verschil wil maken en bij de top wil horen. Maar dan..vraag ik mezelf af kan ik het wel? Mijn moeder zegt altijd tegen me: "jij kunt alles, maar die onzekerheid is je grootste vijand". Stel nou dat ze ongelijk heeft en dat ik niet alles kan bereiken wat ik wil? Stel ik haar dan niet teleur? En ben ik dan niet een mislukkeling? Wil ik wel leven als een mislukkeling?

Soms zie ik het allemaal niet meer zitten, want wat als ik niets meer uit m'n leven kan halen? En verdient een mislukkeling wel een plaatsje op deze wereld?

Toch probeer ik niet te veel bij dit soort dingen stil te staan, maar ik merk dat het mijn tol eist (fysiek en mentaal) en betrap mezelf dat ik er steeds weer overnadenk. Moet ik wel verder? Ik leef van dag tot dag en probeer dat die innerlijke bom niet ontploft.
Datum:
10-10-2010
Naam:
Dave
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Passende locatie

Ja zo zat ik te denken en rondlopend in een verlaten huis, mijn huis, ons huis wat zou een goede locatie zijn om mij eigen op te hangen, maar dan schiet het je in een keer te binnen ondanks dat je nog kinderen en kleinkinderen hebt hou je het nog even vol, maar hoe lang nog kun je de pijn verdragen van verdriet, het plotselingen huilen dat zo maar gebeurd, zonder reden, de drang naar het woord wil ik niet gebruiken maar zelfmoord, van de wererld af zonder verdere problemen meer te veroorzaken voor fam en gezin, maar zouden zei mij ooit kunnen vergeven, !!
Datum:
09-10-2010
Naam:
Bert
Leeftijd:
50
Provincie:
Noord-brabant

ik wil dood

ooit had ik een fantasie vriendje. hij was er altijd voor me als ik hem nodig had. ik had dingen verzonnen om aandacht te krijgen. ook tegen een jongen gelogen over dingen. die jongen maakte het uit met mij. hij schold me uit en maakte me zwart bij mensen. iedereen haat me nu.
Datum:
09-10-2010
Naam:
Eva
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

kortsluiting

sinds ik aan de methyl zit. Zijn mijn zelfmoord gedachtes steeds vaker aanwezig. Telkens na een teleurstelling. Het gaat zelfs zover dat als ik tot rust kom, er allerei emoties boven komen. Die leiden tot een soort kortsluiting in mijn hoofd, waardoor ik deze week al 2 keer een poging gedaan heb. Maar telkens toch optijd bij bewustzijn kwam. Dit is een hele nare ervaring. En ik wil dit ook absoluut niet.
Datum:
09-10-2010
Naam:
T
Leeftijd:
27
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.