Levensverhalen (pagina 588)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn verhaal

Ik wil echt niet meer verder. Ik heb al gepland , en zal er binnenkort niet meer zijn. Mijn leven is een puin zooi.
Datum:
07-11-2010
Naam:
daphne
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

mijn tijd is gekomen

ik weet dat mijn tijd gekomen is heb de afgelopen weken een paar zelfmoordpogingen gedaan bij een was mijn nierfunctie nog 25 procent toen ze er achter kwamen maar in het ziekenhuis hebben ze dat in een paar dagen goed weten te maken maar toch weet en voel ik dat het mijn tijd is om verder te gaan om dit leven te verlaten ik hoor ze me roepen en voel mijn geest vechten met mijn lichaam omdat hij eruit wil maar het vreemde is dat ik kei bang ben voor wat hierna komt als ik er niet meer ben maar ik ben er tegelijk ook kei rustig onder en heb geaccepteerd dat ik ga ben mijn laatste weekend bij me oma en weet dat zij het niet weet dat ik er over een paar dagen niet meer ben maar het is goed ik heb er rust en vrede mee maar ik wil wel tegen de mensen zeggen die nog niet zover zijn als ik probeer hulp te vinden voor het te laat is en je er vrede mee krijgt want wat er ook is en ik weet je kunt van binnen kapot gaan van pijn maar praat erover en vecht want ik ben op kan niet meer vechten maar ik hoop voor jullie dat er een ander alternatief is en dat jullie een mooie toekomst krijgen door op tijd goede hulp van anderen te krijgen probeer te blijven vechten is wat ik jullie wil aanraden
Datum:
06-11-2010
Naam:
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

nuteloos

als wat ik had is overleden waarom zou ik dan verder gaan mijn neefje en mijn hond
en ik voel me in de steek gelaten en nuteloos als ik wel verder maar hoe
Datum:
06-11-2010
Naam:
ramona
Leeftijd:
11
Provincie:
Friesland

Gebroken

Hallo, ik ben Johan.
Ik ben slachtoffer geworden van een schijnhuwelijk.
Ik ben in mei 2009 getrouwd met een Surinaamse waarvan ik dacht dat ze echt van me hield zoals ik van haar hield, namelijk met heel mijn hart en ziel.
Maar nu ruim een jaar later ben ik erachter gekomen dat ze gewoon met mij getrouwd is om haar Nederlands paspoort want sinds ze in Augustus gehoord heeft dat ze definitief Nederlandse zou worden heeft ze mij verlaten en nadat ze ddadwerkelijk haar Nederlandse paspoort in bezit had is ze terug gegaan en heeft mij en al haar vrienden gewoon achtergelaten en heb ik nu van een advocaat in Nederland het bericht gehad dat ze definitief van mij wil scheiden.
Ondanks alle pogingen die ik gedaan heb om haar op andere gedachten te brengen wil ze gewoon niet meer terugkomen.
Ik zit nu al maanden overspannen thuis, dreig ik nu mijn baan kwijt te raken en zelfs door huurachterstanden word ik misschien wel mijn huis uit gezet zodat ik op straat kom te staan en dat allemaal door een buitenlandse vrouw die mij gebruikt heeft om haar Nederlandse paspoort in bezit te krijgen.
Ik ben psychis, emotioneel en geestelijk helemaal kapot en zou het liefst naar een plek willen gaan waar ik echt tot rust kan komen en waar echte vrede is en dat is in de hemel want God weet wat ik doormaak en alleen hij kan rust en vrede in mijn leven brengen maar dan het liefst niet op aarde want ik heb het hier eigenlijk wel gezien op deze toch wel klote wereld en zou het liefst naar mijn moeder en God willen gaan die al in de hemel is zijn om zo al mijn problemen achter te laten en voor altijd rust en vrede te hebben.
Datum:
06-11-2010
Naam:
johan
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-brabant

hoe moeten mensen mij serieus nemen

Mn hele leven lang heb ik moeite om met andere mensen te communiceren, praten of vriendschappen te maken. Ik weet aan de ene kant wel waar het aan ligt. Maar ik weet echt niet hoe ik mezelf moet helpen. Ja mezelf, dit zeg ik omdat mensen heel erg bang worden als je ze verteld dat je het af en toe niet meer ziet zitten.
Ze willen eigenlijk alleen horen hoe goed het met je gaat. Vragen zoals: heb je een fijn weekend gehad ? Kun je eigenlijk alleen beantwoorden met: heel gezellig of… ja leuk. Als je zegt van: nee helemaal niet ik zat eigenlijk het hele weekend in verdriet. Verdriet omdat ik zoveel van mezelf verlang dat ik helemaal gek van wordt. Dan reageren ze heel schunnig en doen later af lullig omdat ze dit niet als gewenste gedrag zien.
Je merkt het af en toe hoe scheef het in de wereld gaat. Mensen denken alleen enkel om hunzelf. Kon ik dat ook maar eens doen. Dat heb ik namelijk nooit gedaan. Het werd mij namelijk nooit geleerd om voor jezelf om te komen. Sinds dat ik dingen kon onthouden (jaar of 6 ofzo) hadden mijn ouders altijd ruzie. Meestal ging het nergens over, maar toch kon zo’n ruzie toch echt een hele avond bezighouden. Voor mij was verschrikkelijk. Had ik iets leuks meegemaakt op school dat ik thuis wilde vertellen, was er wel weer een ruzie. Dan gingen mijn vader en moeder zo diep met elkaar in gesprek of geschreeuw ( hoe je het wilt noemen) dat je er toch niet tussen kwam.
Zo dacht ik tijden ruzies: laat maar, ze hebben het druk. Ze kunnen me toch niet helpen. Hee .. nu huilt mijn moeder … misschien is mijn moeder zieliger dan mij….
Of als je mijn moeder in een kamertje nam of toch te proberen je gevoelens te uiten dan kreeg je als reactie: Ja meisje het is vervelend… maar wat nog vervelender is, is die vader van je. Hij maakt mijn hele wereld kapot….
Omdat je weet welke reacties gaat komen hou je uiteindelijk al je verhalen toch binnen. Het heeft toch geen zin. Je kunt het wel vertellen maar die ander is zo druk met hunzelf. De woede groeit, omdat je verhalen niet kan vertellen, maar je voelt er zo schuldig over omdat je ouders het ook moeilijk hebben.
Af en toe ben ik heel jaloers om mensen die zo extravert zijn. Heerlijk lijkt me dat , dat je alles kunt vertellen, dat mensen gaan luisteren wat je te zeggen hebt en misschien ook je gaan helpen. Lekker schijt hebben aan het feit dat je zelf weet hoe het zit en niet de anders. Of als je een probleem hebt met je vriend dat vriendinnen van je zeggen: nou meis dan gaan wij vanavond lekker naar de disco en dan zijn we het denken van je vriend even af.
Het is niet alleen de woede omdat ik niet sociaal ben opgevoed. Maar het geeft ook veel verdriet. Ik heb mijn moeder eens horen zeggen: ik wou dat je niet geboren was dan kon ik nu al eerder scheiden van je vader. Dit heb ik zo goed onthouden… ik hoorde het elke dag elke keer op keer in mijn hoofd. Als ik tegen mijn moeder nu zeg: weet je nog dat je tegen mijn zei dat je wou dat ik nooit ben geboren, zodat jij,.. ja jij… je eerder kon scheiden. Ze heeft het altijd ontkend dat ze dit zei… maar wel met een blik dat ze weet dat ze dit wel heeft gezegd.
Eigenlijk kun je het verdriet bij niemand kwijt. Ze kijken me dan aan zeggen: maar je bent zo netjes opgevoed. Nooit hoor je bij jou scheldwoorden. Je hebt een leuke vriend…. Of je hebt een leuk huis en geen geldzorgen.
Nee dat kan me eigenlijk niet zoveel schelen. Ik wil mezelf helemaal terug. Niet bang zijn voor wat de reacties zijn van mensen als ik probeer iets uit te leggen. Geen gedachten dat mensen mijn niet aardig vinden. Misschien wel lekker iets heel fouts doen zoals: bij de buren in het zwembad plontsen in de holst van de nacht.. en daar niet om denken dat mensen mij zien als: ongemanierd mens.
Ik denk eigenlijk te veel voor anderen. Wat zij van mij vinden. Ik wil heel graag geliefd worden. Maar hoe kan je dan geliefd worden, als je jezelf niet kan verwoorden of kan weergeven?
Datum:
06-11-2010
Naam:
tientje
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

ik zie het niet meer zitten

hallo,
het begon al in mij jeugd,mij ouders hadden altijd ruzie,mij vader was alcohollist,wij waren met 5 kinderen,4 meiden 1 jongen,ik was de jongste van de meiden,mij broer was de jongste.ik heb echt veel verdriet gezien bij mij moeder,mij tweede oudste zus was 15 toen ze zwanger thuis kwam,ik was 12 toen mij moeder die zorg erbij kreeg,toen ging het fout bij mij,ik voelde mij afgestoten kreeg geen aandacht meer,op mij 12 jaar leerde ik mij eerste vriendje kennen,hij hield mij voor de gek,sloeg mij,vernederde mij,maar toch hield ik veel van hem,deze relatie heeft 6 jaar geduurt,hij kwam in de gevangenis terecht toen hij 16 jaar was iemand dood gestoken,ik raakte verlost van hem en werd verliefd op een ander,toch kreeg ik hem niet uit mij hoofd,ook deze relatie liep slecht af van 2 jaar,hij was al uitgehuwelijkt,maar maakte misbruik van mij,hij was een zigeuner,tussentijds ben ik ook nog verkracht geweest door een marrokaan,daar wil ik het niet over hebben,toen leerde ik iemand kennen die zo lief was dacht ik,hij was lief voor mij maar hij had een drugsverslaving,in het begin had ik het niet door,ik was verliefd en wij wilde kinderen,helaas lukte dat niet,toen ik erachter kwam van die drugs toen ben ik het voor de eerste keer gaan gebruiken alleen speed,ik kon heel de wereld aan dacht ik,ook die relatie duurde ander half jaar,hij trouwde met een ander,ik ben blijven gebruiken ik nam het mee naar mij werk,toen leerde ik de vader van mij dochter nu 15 jaar tegen,ik was niet meteen verliefd,dat kwam later,hij gebruikte ook speed,coke,extexie pillen,hij begon er ook in te dealen,ik woonde intussen al op kamers,dat was mij eerste keer dat ik een halve pil innam,op aanraade van hem,het kon geen kwaad zei hij,ik nam het in en ging in bad,hij zei als je iets voel dan moet je mij roepen,ik begon inneens te gillen zo eng was dat,hij kwam gelijk naar mij toe en kalmeerde mij door sex te hebben,ik was inneens zo relex,het werd van kwaad tot erger,we gingen alleen nog maar uit met drugs op,hij dronk er nog flink bij,toen had ik mij ogen al open moeten doen,op een ochtend werd ik zo ziek dat ik niet meer kon lopen van de pijn,ik had een hoge bloedbezinksel,onsteking dus en werd gelijk opgenomen in het zieken huis,om het verhaal kort te houden,ben ik naar dijkzicht ziekenhuis gegaan,daar hebben ze mij gelijk geopereerd,ik bleek maar 1 eierstok te hebben die onstoken was,ze hebben mij goed geholpen,alleen mij kans op zwangerschap was niet zo goed,ik was nog steeds bij hem,ik besloot met de pil te stoppen,ik kon toch niet zwanger raken dacht ik,nou 3 maanden later was ik zwanger van hem,ik was zo gelukkig,hij was teleurgesteld,hij zei dat ik het exspres gedaan had,ik voelde geen blijdschap bij hem,toen ik hoorde dat ik zwanger was dat was mij redding,ben ik overal mee gestopt met alle drugs,ik wilde tenslotte een goede moeder zijn,als je wilt kan je het dat geld voor iedereen,mij is het gelukt,ik was toen 23 jaar,alleen hij begon zich jaloers en bezitterig te gedragen,ik heb ook geen fijne zwangerschap gehad,ik kreeg geen steun,hij bleef maar gebruiken,toen mij dochter geboren werd,toen werd het nog erger,hij dronk heel veel samen met coke,geld was altijd op en ik kreeg overal de schuld van,hij vernederde mij.toen mij dochter 3 jaar was heb ik moeten vluchten naar blijf van mij lijf huis met haar een verschrikkelijke tijd,weer thuis gekomen probeerde wij het weer ik had medelijden met hem,hij beloofde mij van alles,niet dus ik vond overal in huis verstopte blikjes bier,het begon weer,alleen nu met lichaamelijk geweld,ik heb toen aangifte gedaan en hij kwam vast te zitten,eenmaal er weer uit gaf ik hem nog 1 kans hij is tenslotte de vader van mij kind dacht ik weer,om het even kort te houden,nu anderhalf jaar geleden liep het weer ui de hand,hij sloeg mij in het ziekenhuis,mij dochter was alweer 14 jaar,zij wilde mij beschermen en sloeg haar vader,hij pakte mij dochter bij haar keel met haar voetjes van de grond,ik wilde omhoog kruipen want ik lag op de grond hij had mij van de trap afgeschopt van boven naar beneden,toen kreeg ik weer een schop tegen mij nieren,hij vluchte weg,ik belde de politie,ik kon niet meer lopen,er moest een ziekenwagen komen en ik werd gelijk meegenomen met infuus en morfiene,sindsdien zijn wij nu anderhalf jaar uitelkaar,ik stopte ermee,ik kon niet langer aanzien wat het met mij dochter deed,20 jaar van mij leven weg met hem,vanaf mij 12 jaar tot nu ik word 40,zijn mij wonden nog niet geheeld,ik krijg geen allementatie,hij belooft mij dochter vanalles,maar zij blijft teleurgesteld,en ik ook,wat moet ik doen,ik denk nog steeds dat hij kan veranderen,ik word gek van de gedachten,ik zit thuis en hij leeft lekker door,uitgaan enz.ik voel mij in de steek gelaten,verdrietig,moe,futloos en heel erg eenzaam.ik kan een heel boek erover schrijven,dit is nog niet alles,ik probeer me sterk te houden,dat heb ik te danken aan mij dochter,maar waarom spook de dood toch in mij hoofd,om overal vanaf te zijn mij verdriet en pijn,maar vooral de moeheid en eenzaamheid,maar dan denk ik aan mij dochter,en ik wil het haar niet aandoen,zij heeft dit niet verdiend en niet om gevraagd,en eerlijk gezegd ik ook niet.
ik stop er nu mee en ga slapen.
Datum:
05-11-2010
Naam:
wil
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-brabant

De moeilijkheid het leven te leven

ik werd al geboren in een tehuis. ongewenst. Maar mijn moeder wilde wel hoor,deed haar best, alleen was ze zelf niet in staat mij liefde en steun te geven. Ze is zwakbegaafd.Daarna een stiefvader die niet van me af kon blijven, internaat 2. Heroïneverslaving en nu voor de buitenwereld perfect lijkend:leidinggevende baan maar alcoholist met paniekaanvallen. ik ben zo moe dat ik elke dag weer zo mijn best moet doen. Maandag op vakantie naar italie met mijn vriend. Het doet me allemaal niks. Lijk wel verdoofd. Niemand weet dat ik aan de dood denk, maar het is er gewoon. la difficultie d'etre zei ooit iemand. en dat is het. Ik vind het zo verdomme moeilijk gewoon te leven.
Datum:
05-11-2010
Naam:
babet
Leeftijd:
36
Provincie:
Zeeland

vriendje

het is eigelijk heel simpel ik wil er mee stoppen om dar iedereen mij lelijk vind en ik de menzen het leven alleeen maar zuur mnaar het heeft gewoon geen zin meer het is beter voor iedereen als ik er niet meer ben ik wacht nu op die ene dag dat het voorbei is en als die niet snel komt maak ik er zelf een einde aan...
Datum:
05-11-2010
Naam:
eva
Leeftijd:
12
Provincie:
Drenthe

never give up!

Ik lees hier zoveel verhalen en veel ervan zijn zo bekend. Ik ben nu 25 en heb bepaalde dingen meegemaakt waardoor ik mijzelf weer heb moeten zoeken, maar ook het vertrouwen in mijzelf heb moeten vinden, maar ook zeker in mijn omgeving en de mensen om mij heen. Toen ik 11 was gingen mijn ouders scheiden (zoals vele doen tegenwoordig). Er zijn in die tijd veel dingen gebeurd waardoor ik het vertrouwen in alles ben verloren. Wie kan je namelijk nog vertrouwen als je moeder je elke keer weer teleur steld en als die niet te vertrouwen blijkt te zijn en haar eigen dochter zoveel pijn kan doen. dat heeft het gevolg gehad dat ik zovaak met een touw en mes in mijn hand heb gestaan en de uitstapjes naar de spoorlijn waren er ook regelmatig. Vrienden had ik niet veel, er moest namelijk erg veel gebeuren wilde ik iemand dichterbij laten komen, laat staan vertrouwen. Van buiten was een zo spontaan en aardig meid te zien, maar van binnen zat ik opgesloten met een hele dikke muur om mij heen. Nu 10/15 jaar laten kan ik eindelijk zeggen dat ik gelukkig ben, dat had ik nooit durven dromen. Dat wil niet zeggen dat ik nooit gekwetst ben of dat mijn vertrouwen niet op de proef is gesteld. Maar ik ben het, iemand die veel heeft overwonnen. Ik zal nooit snel mensen toelaten of vertrouwen, maar is dat eigenlijk wel zo erg, want de mensen die nu in mijn leven zijn die kan ik snachts wakker bellen en dan zullen ze er voor mij zijn. Gelukkig ben je niet altijd 7 dagen in de week en 24 uur per dag. Het klotegevoel hoort soms bij het leven en dan is het niet erg om even zelfmedelijden te hebben. Het belangrijkste is dat ik weet dat ik het waard ben om gelukkig te zijn en dat ik het nooit meer toe zal laten dat iemand mijn geluk in de weg staat laat staan dat iemand mij ongelukkig maakt met de daarbij behorende twijfel of het allemaal wel zin heeft. Bij een grensgeval kan ik niet vergeven en doorgaan en de personen die mij kennen weten dat.... mijn leven is mij op dit moment gelukkig weer teveel waard om op te geven en ik hoop voor iedereen dat ze dat punt ook bereiken. Want niemand kan je ongelukkig maken, daar kies je op dat moment zelf voor en ja iedereen heeft zeldmedelijden momenten waarbij je het niet meer ziet zitten en overal om huild en het liefst alles op wilt geven. maar dan is de grote vraag of het mogelijk is om het gevecht te winnen en of het je eigen keus is of dat iemand je het heeft aangedaan. Want niemand hoort het toe te laten om gedachtes als deze te hebben door een ander persoon. Daar ben je zelf te belangrijk voor, wat je ook hebt gedaan.... Je leeft om fouten te maken en als je dat zelf door hebt dan heeft die fout iig iets opgeleverd!

Ik hoop dat iedereen dit gevoel ook ooit weer zal hebben!
Datum:
05-11-2010
Naam:
-X-
Leeftijd:
25
Provincie:
Zeeland

zie geen uitweg meer

bijna 2 jaar geleden is mijn vriendin bij me weg gegaan naar een relatie van 12 jaar,ik heb 4 kids die ze heefd mee genomen,1 leefd niet meer en die is bij mij in de urn.
door dat ze weg is gegaan heefd ze mij met bijna 45000 euro schuld achter gelaten,het het huis verkocht met 40000 in de min ,ben verhuisd naar een berjaarde woning.nu aangemeld bij het gkb,dat loopt nu al bijna 2 jaar,nu is nog niks geregeld.kinderen krijg ik niet te zien ,mag niet van haar ,ze zijn 9,10 en 2
de ene naar de andere rechtspraak nu al bijna 2 jaar en ik schiet er niks mee op,
verder heb ik de ene ongeluk naa de andere ,rechter duim uit de kom .nu de linker gebroken .blijfende rug pijn ,wia kom ik niet voor in anmerking,zit nu bijna 2 jaar in de ziekte wet men daarna weet ik het niet meer,recht op ww heb ik ook niet.
moet straks geopareed worden aan rechterduim dus kan dan weer niet werken.
krijg nu 50 in de week ,maar nu hebben het uwv beslag gelegdt op mijn loon ,dus nu kunnen ze mijn huur niet meer betalen,kinderen heb ik bijna 2 jaar niet gezien,ik zie nu nog maar een mogelekheid ,als ik er een eind aan mijn lefen maak ben ik wel van al het gezuur af,en heb ik nergens geen last meer van ,reageer ik niet meer dan ben ik bevrijdt van al het geauwehoer,dan ben ik 1 met mijn overleden zoontje,groeten marco
Datum:
05-11-2010
Naam:
marco
Leeftijd:
34
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.