Levensverhalen (pagina 591)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geprobeert zelfmoord te plegen

met mij gaat het al 2 jaar niet goed, ik had 2 weken geleden besloten om zelfmoord te plegen voor de 2e keer. de eerste keer had mijn vriendin me het weten te stoppen, maar deze keer heb ik het aan niemand en heb ik in deze 2 weken heb ik afscheidsbrief gemaakt en een cadeau gekocht. ik heb gisteravond geprobeert om zelfmoord te plegen maar dat is niet gelukt. ik moet nu dus een andere manier bedenken om zelfmoord te plegen maar weet niet hoe.
Datum:
03-11-2010
Naam:
mislukkeling
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

waarom??

Ik schrijf dit omdat ik het niet begrijp.
Ik wil geen zelfmoord plegen, maar heb wel vaak zulke gedachtes.
De ene keer erger dan de andere keer , en soms ook heel lang niet.
En hoe ik aan deze gedachtes kom begrijp ik niet, want ik ben gezond heb vrienden (als ik somber ben wil ik daar geen contact mee) en heb geen finaciele zorgen.
Ik heb geen perfect leven, want elk huisje heeft zijn kruisje maar niet echt noemenswaardige dingen.

Hoe komt dit, ik wil deze gedachtes niet
Hoe kom ik er vanaf!??
Datum:
03-11-2010
Naam:
anoniem1984
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Ik weet het gewoon niet meer. Waarom ben ik toch zo labiel?

Al jaren voel ik mij ongelukkig. Ben al die tegenslagen beu. De verzieking van de maatschappij, de onrechtvaardigheid die mij steeds wordt aangedaan. Ik maak telkens de verkeerde keuzes ondertussen ik het telkens goed meen. Ik heb een alcoholprobleem omdat dit mijn vluchtoord is. Ik heb mij laten opnemen hiervoor en kwam weer zelfverzekerd naar buiten. Momenteel ben ik al 5 maanden nuchter, maar de moed zakt mij weer in de schoenen. Ik heb altijd gevochten en geprobeerd om weer possitief te denken. Ik had eindelijk een innerlijke rust gevonden, maar toch is dit alles weer om zeep. Ik leef telkens met de gedachte dat er een vloek over mij heerst. Mijn slechte jeugdjaren dacht ik achter mij te gelaten hebben, maar met het ouder worden betert dit maar niet. Waarom leven wij? Ik heb geprobeerd om te genieten van de kleine dingen. Ik ben in therapie gegaan. Noem het maar allemaal op. Ik heb al zolang gevochten en telkens lukt het mij weer om uit een diepe put te komen. Ik ben nog maar 24 jaar oud en ik ben het vechten echt waar zo kotsbeu. Heb het gevoel dat dit nooit zal beteren en daarom kan ik beter dit gevecht opgeven. Ik heb een yzersterk doorzettingsvermogen, maar genoeg is genoeg. Als dit zo verder blijft gaan zal er toch een dag komen dat ik stop met vechten. En ik denk dat ik dan pas echt gelukkig zal zijn. Maar aan de rest wil ik toch meegeven dat je eerst moet vechten en blijven vechten. Het niet zomaar opgeven. Bij mij zitten deze gedachten al jaren omdat ik het telkens nog een kans wil geven. Nadien kan ik er dan pas echt achterstaan om mezelf uit deze ellendige wereld te halen moest er niets veranderen.
Datum:
03-11-2010
Naam:
SDC
Leeftijd:
24
Provincie:
België

moe

zo ik heb een paar verhalen gelezen en veel lijkt op zelf medelijden,
Ik heb er ook last van ik haat vaak het leven en vraag me vaak af wat k heb gedaan om zoveel ellende te voelen.
sexueel misbruik van 8 tot 14jaar, mijn pa probeerde zelfmoord te plegen op mijn verjaardag, mijn ex zat in mijn hoofd en schold me voor alles uit, mijn volgende ex gaf me 30.000 euro schuld en ik kan nu de rente niet eens betalen. ik zit nu in de prostitutie om te poberen het geld bij elkaar te krijgen heb wel een pimp voor bescherming maar weet nog niet of het geld ook mijn kant op gaat, het leven is kut en zwaar en vermoeiend. maar naast het gevoel dat ik niet meer wil denk ik ook vaak stel je niet aan het leven gaat ooit beter worden. alle ellende wat je nu hebt gekent zal omslaan naar het goeie. ik heb wel voor mezelf een bepaalde tijd gezet als ik op de helft van mijn leven ben dat is dus rond mijn 37 en het is dan nog steeds ellendig zal ik er idd een eind aan maken.
Maar ik ga nu nog zeker 9 jaar ellende tegemoet al hoop ik dat mijn geluk eerder komt. voor iedereen die dit leest zoek een uitweg waardoor je je beter gaat voelen 1 dag een goed gevoel en 10 niet is al een begin. veel liefs de vermoeiste maar doorzettende oja als alles je te snel gaat pak dan een tak en blijf er aan hangen tot dat je weer de kracht hebt om verder op te gaan in de maatschappij. je mag best wel even rusten hoor en alles op een rij zetten.
Datum:
02-11-2010
Naam:
moe
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

Durf niet meer

Ik heb lange tijd over zelfmoord nagedacht, nu nog steeds en was op het punt om de stap te nemen. Heb namelijk een lange relatie achter de rug, waarvan ik gewoon niet kan accepteren dat het voorbij is.Hij houd nog wel van mij, maar ziet geen toekomst meer in me..we zijn vrienden, maar dat werkt echt niet! Een of twee keer per week zie ik hem, en steeds krijg ik een brok in mijn keel, hoop ik steeds dat het weer goed komt, dat zijn gevoelens terugkomen,maar weet dat ik mezelf voor de gek houd. Hij zal nooit meer van mij zijn. En de enige reden dat we elkaar nog zien, is dat ik nog steeds heel veel van hem houd en hij dat voor mij doet. Maar ik voel pijn en verdriet, steeds als ik hem zie..hoe kan je nu vrienden zijn met iemand met wie je alles hebt gedeeld, alles hebt meegemaakt? Dat is in mijn geval onmogelijk..ik kan niet stoppen om hem niet meer te zien en het doet me erg veel verdriet als ik hem wel zie..Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Heb echt het gevoel dat ik niet zonder hem kan. En ik weet dat hij nog van me houdt , maar niet meer op " die" manier. Ik wil hem geen pijn doen, want hij heeft alles voor mij over, maar hij heeft er gewoon geen idee van hoe diep hij mij geraakt heeft op de dag dat we uit elkaar zijn gegaan.. ik kon de pijn en onzekerheid op een gegeven moment niet aan en heb alles gepland. Rekeningen betaald, kleren klaargelegd, etc en een sms gestuurd naar mijn vriend. Met de mededeling dat er geen morgen meer voor mij was en dat hij gewoon gelukkig moet zijn. Diep in mijn hart weet ik ook wel dat hij ongelukkig is, aangezien hij zelf erg verdrietig is, omdat hij me niet kan geven wat ik van hem verlang.. Ik dacht dat als ik er niet meer zou zijn, hij dan ook geen rekening met mij hoeft te houden.. Ik heb het allemaal verkeerd ingeschat... Nadat ik het berichtje had verzonden, heeft hij me wel tien keer gebeld, voordat ik uiteindelijk opnam.. Hij was op dat moment op werk en ging door het lint! Hij was boos, maar het ergste ook heel verdrietig. Hoe kon ik in godsnaam zoiets doen? En hij zou me letterlijk achterna gaan, als ik het daadwerkelijk zou doen.. Hij Zou hier nl niet mee kunnen leven. Na het telefoongesprek ben ik echt bang geworden, niet voor mezelf maar voor hem! Ik Hiermee doe ik hem zo pijn en dat is het laatste wat ik wil! Ik weet dat we beiden ongelukkig zijn: hij kan niet verder met zijn leven, omdat hij steeds rekening met mij moet houden en ik ben ongelukkig omdat ik nog steeds hoop dat het goed komt tussen ons.. Zo komen we beiden niet verder..wil dat de pijn stopt, wil dat mijn hart stopt, maar dat zou t einde betekenen voor degene voor wie ik het meeste houd. Wil alleen dat mijn leven eindigt, zodat die van hem kan beginnen.. Ben gewoon bang en durf niet meer!Weet niet hoe het nu verder gaat tussen ons... Maar hoe we nu leven gaat het ook niet..
Datum:
02-11-2010
Naam:
J.S
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland

het is genoeg geweest,het leven heeft me kapot gemaakt

ik wil al veel langer dood,na mijn laatste opname is het veel erger geworden,ik ben daar mishandeld en in een isoleercel gegooid...daarna hebben zoveel mensen zo rot tegen mij gedaan,meteen in de opname al trouwens,na mijn suicidepoging...ik kan gewoon niet leven,ik wil dood.Ik kan niet weer een lange donkere winter in,ik wil niet meer..
Datum:
02-11-2010
Naam:
gaby dunja elena
Leeftijd:
40
Provincie:
Drenthe

dood

ik wil dood.
Datum:
02-11-2010
Naam:
leana
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

als het leven te zwaar is

Ik zie dat veel mensen externe factoren voelen als een reden om niet meer hier te willen zijn. bijvoorbeeld een vriendje die het uitmaakt of iemand verloren zijn. Ik heb dat niet. Ik ben 34 en geniet niet van het leven. wat ik ook probeer, opstaan is zwaar, de dag doorkomen is zwaar en denken dat ik morgen weer een dag moet doorkomen maakt het nog ondraaglijker. Ik heb dat al van jongs af aan. op mijn 7de was ik al geïnteresseerd is de dood en zocht het ook op. (drie hoog van een reling hangen) Alleen begreep ik toen nog niet zo waar ik mee bezig was. Ik heb al van alles geprobeerd, heb in een tehuis gewoond, vanaf mijn 6de jaar therapie en 3 jaar geleden voor een half jaar opgenomen geweest anti depressie pillen etc.. Hoever moet ik nog gaan om te proberen gelukkig te zijn? Is het niet gewoon zo dat er mensen gelukkig zijn en mensen die dat gewoon niet zijn.. wat ze ook proberen. geloof me, mijn grootste wens is gelukkig zijn. Ik vind het verschrikkelijk om mij zo de dag door te moeten slepen. Ik ben nu 34 jaar en heb altijd gehoopt dat het een soort van depressie was die over zou gaan. maar het wordt alleen maar erger. Ik probeer ook dingen om afleiding te zoeken, waar ik me misschien beter van ga voelen. Ik heb een hond waar ik mee ga wandelen in het bos. Genoeg vrienden alleen geen puf en energie om leuke dingen te gaan doen. ga ik wel mee dan vind ik het moeilijk er van te genieten. Volg nu sinds drie jaar weer een opleiding aan de universiteit. het idee dat ik klaar ben over een jaar maakt me ook weer angstig.

Maar goed, ik heb dus leuke vrienden, leuke baan, volg een leuke studie en toch vind ik het leven niet leuk. Ik ben bang voor zelfmoord anders had ik er allang tussenuit geknepen. Egoïstisch? En hoe zit het dan met mijn gevoel, moet ik blijven leven omdat het anderen mensen pijn doet? Misschien kunnen zij het ook omdraaien en er rust in vinden dat dit is wat ik wil.... niet meer op deze aarde zijn..

Ik zeg niet dat ik het makkelijk heb gehad, tehuis gewoond, gevlucht, mishandeling. Maar dit was in mijn jeugd en als je na bijna 20 jaar therapie, medicatie enz.. Toch geen gelukkig mens bent.. Laat me dan alsjeblieft gaan. Ik ben alleen bang.. Bang voor de dood, bang dat ik eeuwig als geest moet ronddwalen omdat ik te laf was om mijn leven niet af te maken.

Had ik maar een keu gehad om hier niet te zijn, om nooit geboren te zijn en gewoon rust te hebben in mijn hoofd.

Ik ben moe, ik wil niet meer!!
Datum:
02-11-2010
Naam:
esther
Leeftijd:
34
Provincie:
Utrecht

kapot

ik ben opgegroeid met me moeder en me stiefvader hij was een goede man maar helaas is hij overleden aan kanker me echte vader is een klootzak hij is naar frankrijk gevlucht voor zijn problemen hier dus ook gelijk maar mij in de steek gelaten me moeder heeft al haar hele leven last van depressies, pysogses,sytzofreen en een drank verslaving dus heb me hele jeugd voor me zusje gezorgt op school viel het wel mee dat ik gepest werd maar ik was wel iemand die er niet bij hoorde toen op de middelbare school me pa overleed werd ik gek thuis ben 2 keer weggelopen toen was em moeder het zat als ik thuis was gingen de deuren op slot toen trok ik het niet meer en heb toen een poging gedaan om zelfmoord te plegen toen kwam ik en een leefgroep en kamer trainning ik was 16,5 toen ik op me zelf woonden ik zou nog begeleifing krijgen maar nee hoor het syteem hier in nederland is naar de klote!!!! ik kreeg een vriend waar ik 3 en een halfjaar mee samen heb gewoond waar van hij 5 keer heeft vast gezeten we zijn 6 keer verhuisd die relatie heeft me zo uitgeput hij heeft me kapot gemaakt me uitschelde zeggen dat ik niet goed voor deze wereld was dan zou je denken ga toch bij die vent weg maar dat kon ik op een of andere manier niet .
ik ben kapot ben naar de kloote ik heb alles altijd maar weg duwd en als ik een keer moest praten met iemand bergepen ze mij niet n iemand begrijpt mij hoe ik me voel.
en nu ,nu sta ik op een punt van wat zou ik gaan doen verder in deze verrote maatschappij of er uit stappen ik ben er klaar mee met me werk met alles maar vooral met me zelf!....
Datum:
02-11-2010
Naam:
r.s.
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Waarom wel een spuitje voor een hond wel en niet voor een mens ?

Als een hond uit zn leiden verlost moet worden krijgt hij een spuitje.
Als je als mens uit je (psygisch) leiden verlost wilt worden krijg je geen spuitje.

Was ik maar een hond, die wordt nog beter behandeld als een mens !

Wat moet ik nu......onder de trein springen of zo ?
Ze vragen er toch zelf om......
Datum:
02-11-2010
Naam:
Henk
Leeftijd:
42
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.