Levensverhalen (pagina 586)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

help

ik wel zelfmoord plegen omda ik het moeilijk heb mijn familie maakt ruzie ik kreeg slaggen van mijn broer en mijn ouders : ik kan niets goed doen in hun ogen
Datum:
08-11-2010
Naam:
anomien
Leeftijd:
14
Provincie:
België

pijn

hallo ik ben een meisje 18jaar
over twee jaar terug ben ik mijn beste maat verloren:( hij is dood gegaan:(
ik kende hem 10jaar ik heb het nog steeds moeilijk mee ik wil ier gewoon niet meer zijn:( in de liefde heb ik ook niet geluk wordt altijd maar gekwest of heb ik iemand dat lief is en dan ga je er mee naar bed en dumpt hij je er na of ben je me iemand die je alleen maar slaag enz :(
thuis is het ook niet meer fijn altijd ruzie :(
ik wil echt naar de hemel gaan :(
Datum:
08-11-2010
Naam:
imke
Leeftijd:
18
Provincie:
België

vrienden

mijn vrieden lachen ùmij altijd uit voor van alle dingen dat is niet meer leuk een ze zeggen ltijd knuffelavond omdat ze mijn smsen hebben gelezen een ook winie de poo wand heb een pul van mijn stief moeder gekregen voor dat ze strierf dus ik wil ook weg
Datum:
08-11-2010
Naam:
mathias
Leeftijd:
13
Provincie:
België

kut

Ik wil geen zelfmoord plegen, maar ik zou het niet erg vinden om nu dood te gaan. Ik heb het gevoel dat ik nergens voor leef. Ik heb het altijd heel goed gedaan op school, muziek, creatieve dingen, en meer. Iedereen verwacht dat dat zo blijft, iedereen verwacht dat ik alles goed doe. Niemand snapt het als ik me niet fijn voel, het enige wat ze dan zeggen is: maar het gaat toch perfect? Ik zou jaloers op jou zijn. Maar juist daardoor weet ik dat ze me niet begrijpen.
Ik heb gewoon een gevoel wat niet weggaat en waarvan ik niet weet hoe het er precies is gekomen. Ik begrijp zelf niet wat ik heb, laat staan dat anderen het begrijpen. Ik geloof niet in leven na de dood, ik denk dat als ik dood ben er niks meer is. Waarom zou ik eerst een heel moeilijk leven door gaan met heel veel nare, en natuurlijk ook leuke dingen, als ik nu ook gewoon kan stoppen? Het heeft gewoon geen zin. Er is niks wat beter wordt door mijn leven. En ik voel me alleen maar kut.
Datum:
08-11-2010
Naam:
niemand
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

bak elende

deze hele wereld is een grote bak elende. ik had een moeder die al vanaf mijn tweede zwaar verslaafd was aan heroine. en alleen maar aan zich zelf denkt. ze bracht me bijna nooit naar school en deed ze dat wel dan was het wel zonder eten. me vader was (is) alcholist (hij ontkent alleen dat hij dat nu nog is) en hij kwam regelmatig aan de deur bij me moeder en zorgde wel voor problemen of dan sloeg hij me moeder weer eens de tyfus in. op me 7de ben ik uit huis geplaatst. door jeugdzorg. en tot me twaalfde van hot naar her gesleurd. wel 21 keer verhuisd in 5 jaar. toen 4 jaar op een plek gewoont maar ging ook niet heel lekker. al die tijd heb ik me moeder niet gezien of gesproken. ong 8 a 9 jaar niet.op me 16de zag ik haar voor het eerst weer. maar wat ik zag was niet mijn moeder voor mij. maar een junk. zo mager als een lat en ze zag er echt niet uit. maar toch raakte me het zo erg dat ik ben weg gelopen van waar ik woonde richting waar zij woonde. toen kwam ik dus op straat te staan en heb een jaar rondgezworven. tot me 17de en toen ging ik samen wonen.duurde anderhalf jaar en toen stond ik weer op straat. een half jaar later ontmoete ik de vader van mijn kinderen. ik was twee jaar met hem toen ik zwanger raakte en geloof me die twee jaar waren geen pretje maar ja ik was verliefd en pikte alles wat hij me deed van vreemd gaan tot me het ziekenhuis inslaan. en toen ik zwanger was flikkerde die me op straat. me hele zwangerschap alleen gedaan en de bevalling ook. daarna weer contact gekregen en ja hoe kon het ook anders, dat ik zo dom zou zijn om weer zwanger van hem te worden. een ook dit weer heb ik voor de grootste tijd alleen gedaan. en toen kwam de klap met twee kinderen. ik was natuurlijk voor dat ik kinderen had meer dronken en stonded dan nuchter en had dus ook nooit mijn problemen van vroeger verwerkt. maar ja nu ik kinderen heb drink ik niet meer en blowen ook niet meer. en de stress word elke dag erger. ik heb twee schatten van kinderen. van 4 en 3. maar ik vind dat ze een beter gezin verdienen dan bij mij. ik ben te vaak verdrietig. en daar komt dan nog de problematiek bij van mijn vader die alles wil beslissen. en denkt dat hij in alles gelijk heeft( want volgens hem is iedereen gek(inclusief zijn psycholoog) behalve hij) en een moeder waar ik ook amper wat aan heb. ze is dan wel afgekickt sinds 5 jaar. maar ja 20 jaar verslaving gaat niet in de koude kleren zitten. en dan ook nog alle rekeningen die je krijgt elke maand en de papier werk. op dit moment zit ik zo ver . dat ik er gewoon niet uitkom. over zelfmoord denk ik vaak maar zou het niet doen. ik kan het mijn kinderen gewoon niet aan doen. maar aan de andere kant doe ik ze zoveel pijn met mijn buien en geschreuw omdat ik het gewoon niet meer aan kan. ik zit zelfs aan een adoptie gezin te denken zodat hun geluk hebben en rust. maar eerlijk gezegd heb ik spijt dat ik kinderen heb gekregen. want deze wereld is een bak elende. en ik had ze daar voor kunnen behoeden door ze simpel weg niet te krijgen. maar ja voor de rest blijf ik proberen om een goede moeder voor ze te zijn en mijn uiterste best te doen om alles er aan te doen om ze bij me te houden en goed voor ze te zorgen. ik weet alleen niet hoelang ik daar de kracht nog voor heb:(
Datum:
08-11-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

junk?

Ik ben nu 17 jaar en begon met roken op me 12ste en begon met blowen op me 14e , eerst niet zo veel maar al 1-2jaar lang blow ik elke dag. Kvindt et normaal.. En heb ook me wiet nodig want tjah kheb nix anders. Vader die ik niet ken na me 3ejaar , moeder die stom doet en waar je liever nix tegen zegt anders krijg je weer straf omdat je "de vekeerde dingen doet" , ben al vaker met politie in aanraking gekomen. Zo ver dat als ik nu gepakt word ik dan een strafblad krijg. Mja me familie ken ik amper, vriendin nooit gehad was altijd een van de lelijkste, dus heb liever me wietje die breekt me hart niet en een meisj wel.. En vriende heb ik ook amper na grote ruzies, ben ontslagen want heb geld gestolen daar omdat ik weinig / geen geld had om wiet te kopen. En nu al een aantal dingen gedaan voor geld om me passie uit te voeren.. Heb nooit ZELFMOORD dinge gehad maar zit er wel soms aan te denke want tjah? Wie mist er nau een junk die pas 17 is ? Juist niemand weetj maar dan rook ik weer een blowtje en ben ik rustig (H) ik zie mezelf niet als een junk maar als een dagelijks gebruiker.
Datum:
08-11-2010
Naam:
nietbestemd
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

tja

Kan het niet zo zijn.. dat er aanleg voor is. Dus dat er geen reden is. Natuurlijk heb je dingen meegemaakt. Maar zijn ze anders dan bij anderen. Ik denk het niet. De één reageert er anders op. Gevoeliger noemen we dat. Maar dan is het wel voor de hand liggend. ik heb twijfels omdat deze aarde niet voor mij is weg gelegd. Ik kan me prima redden nu. Dat kon ik eerst niet. Veel therapie gehad. Maar het lijkt wel of mensen langs elkaar leven. En als er contact is. is dat vaak sexsueel of omdat de ander aandacht nodig heeft. ik hoor hier niet helemaal thuis. Ik ben iemand die liever vriendschap heeft met iedereen. Dat we niet meer dingen moeten doen, zoals voortplanten, oorlogen voeren, aandacht moeten geven en ontvangen.. en dan heb ik het over de drang naar aandacht. Hier doe ik niet aan mee.. maar ik denk dat de meeste mensen daar niet over nadenken omdat de werkelijkheid toch anders is. Maar dat is het grappige.. Ik zie die werkelijkheid niet anders. Dus de drukte om me heen vind ik raar en afleidend.. Soms wil ik boedist worden maar zelfs zij.. nou goed.
ik voel me hier niet thuis. Toen ik jonger was moest ik elke nacht huilen .. af en toe heb ik nog nacht merries en wil ik dood wanneer ik wakker word. Ik denk dat het gewoon in me zit. Ik kan mezelf niet goed uitschakelen, omdat ik sowieso toch een keer dood ga en de uitdaging probeer op te zoeken om te leven. Maar ik denk er elke dag wel aan. Ik schenk weinig aandacht aan mijn vluchtgedrag. Soms hoop ik wel eens dat er meerdere mensen zijn die dit hebben. NIet de negatieve, sombere mensen maar de mensen die snappen dat liefde niet bestaat. Daar is deze wereld veel te gevaarlijk en te wreed voor.
Ik wou dat we daar eens meer naar gingen kijken en over gingen praten. Dat maakt ons misschien wel meer mens.
Datum:
08-11-2010
Naam:
mijke
Leeftijd:
29
Provincie:
Friesland

even geen zin meer

effe mijn vehaal kwiijt hoop dat het helpt
ik word een beetje gek van de stemmingswisselingen in mijn hoofd. dit heeft alles te maken doordat ik in mijn hoofd vrouw ben en in het echt man 2 mtr in het doorsnee. nu dacht ik dat ik mij daar bij neer gelegd had. ik ben man vergeet de rest maar helaas foutje bedankt. ik wil het graag uit leggen ik heb dit al vanaf mijn jeugd ik voel me niet thuis in mijn eigen lichaam. ik kom uit een dorpje en was altijd onzeker over mijn genderindentiteit toen kon ik het niet benoemen. ik groeide op had altijd mijn twijfels wie ik was. vanaf mijn vroege jeugd was ik stiekum bezig met verkleden als vrouw, die drang is altijd gebleven. ik werd een puber inmiddels drie keer betrapt met kleding en een schuld gevoel verder mijn uitgaanstijd. ik had alles verdrongen en was nu echt man dat hoorde zo, ik naar amsterdam op school en ja ik heb de beest uitgehangen als een echte student vergat een ding elke keer als ik langs het rembrantsplein liep zag ik mijn droom. echt mooie travestieten. bijna als echte vrouw en bleef hangen om te kijken. nee moed had ik niet maar het zaadje was er al ik wou dat ook maar was al de 190mtr gepasseerd en vond ehet niet sociaal passend meer. geloof me dit was oorlog in mijn hoofd voor een jaar. de druk bleef en ik paste me sociaal aan goeie baan, nog steeds, veel geld groot huis. sociaal acceptabel dacht ik. was heel belangrijk voor me. zo hield ik mijn man beeld overeind. ik kreeg een vriendin leuke meid ging lekker huisje boompje beestje echt top ik was vergeten dat ik een tweede veel belangrijkere ik had. ging 6 jaar goed. het was er wel maar op de achtergrond. toen gingen we voor kinderen, gelijk een eerste miskraam en ik was in rusland eerste deukje in de relatie. Ik kon niet thuis komen. de tweede ging gelukkig wel goed een leuke dochter Lisa. en ik weer heel blij ik kon het en was in mijn hoofd weer een jaar verder. ook 2e 3e 4e miskraam gehad van mijn vriendin het volgende jaar. mijn hoofd begon weer te melken, het gevoel dat ik de ander zou willen zijn de vouw dus stak de kop op met een kracht van ongekende orde. en dit was een bekende kracht ik kon hem van vroeger. ik gaf steun waar ik kon aan mijn vriendin maar trok het niet meer. mijn hoofd ontplofte ik was zo mistig kon de simpelste vragen slecht beantwoorden. ik werd een zombie. klinkt gek maar leefde niet meer. door een externe oorzaak plofte ik en heb een mail gestuurd naar mijn vriendin waar ik vertelde liever vrouw te zijn. ik was toen extreem suicidaal en dacht over zelfmoord op elk moment. Ik kreeg weer een beetje grip door externe hulp en door de scheiding, geen mensen om me heen en kon me vrouw zijn weer botvieren. Ik kreeg een pak lucht en ruimte nu een jaar verder helaas mijn ritme werkt niet ik kon man zijn naar de buitenwereld, het dorp weet van mijn vrouwgevoelens en ik heb daar geen moeite mee. 4 weken terug was ik een man die dacht controle te hebben nu ben ik weer mezelf. Ik wil vrouw zijn het doet zo zeer om het niet te zijn.

ik ben even hopeloos nu en heb geen zin meer sorry moest mijn verhaal even kwijt
Datum:
07-11-2010
Naam:
coos
Leeftijd:
43
Provincie:
Noord-holland

Een woordje voor jullie

Paar weken geleden heb ik hier ook een berigtje getypt , tging toen egt ni mr na alles wat grondig heb late bezinke en de ged8te te verzetten ben ik er weer boven op ^^ denk niet drekt het ergste soms kun je door te prate,sgrijve,... Al een pak voor uit komen , een keer goed wenen kan ook heel oplugtend zijn , laat de tranen maar eens vloeien , na regen(tranen) komt zonne sgein tog ? Ik wil jullie wat moet toe spreken en ik hoop dat je altyd ieman hebt waar je teregt kan ik had zeker vriende die klaarstonde greetz S.
Datum:
07-11-2010
Naam:
S.
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Te moe!

Nog maar 22 en nu al zo moe.
Hoeveel gaat er nog komen in mijn leven?
Na jaaaaren lange depressies en moeilijkheden waar ik nog veel te jong voor was ben ik het nu helemaal zat!!
Ik ben helemaal alleen! 'Vrienden' blijken toch geen vrienden te zijn en laten me in de steek in een moeilijke periode.
Familie belt mij niet, ik moet hun bellen anders spreek ik ze nooit.
De liefde van mijn leven wil me niet meer. Ik kan hier niet mee omgaan. Echt niet, ik wil het niet en ik kan het niet. Ik ben zo verdrietig. Moe. Boos. Verdrietig. Heel erg verdrietig. Alles doet zeer, elke vezel in mijn lichaam doet zeer.
Waarom gaat bij mij alles verkeerd? Soms denk ik dat ik gek word, dan ben ik zo vreselijk boos of verdrietig en kan ik alles wel bij elkaar schreeuwen.
Ik ben bang dat wanneer ik besluit een einde aan mijn leven te maken, dat ze me pas laat vinden. Dat wil ik niet dus misschien moet ik het maar doen binnenkort op mijn verjaardag. Ze zullen op mn werk wel afvragen waar ik blijf dus dat wil ik niet. Het moet dus in het weekend.
Toch weet ik niet of ik het durf. Alleen de gedachte aan die verjaardag, kerst, een nieuw jaar en dat nog mijn hele leven lang.. Dat ga ik nooit volhouden.
Ik weet het niet hoor, ik kan gewoon niet meer. Ik wil me niet meer zo voelen. Maar ik wil ook niet blij worden. Ik wil gewoon niks meer.
Datum:
07-11-2010
Naam:
zeg ik niet
Leeftijd:
22
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.