10 jaar geleden heb ik een verschrikkelijke tijd gehad.
Een vriendin van me die toen 18 was is voor een trein gesprongen. Haar ouders waren net gescheiden en ze was depressief geworden. Ik ben er kapot van geweest. Ik voelde me schuldig, boos en verdrietig tegelijk. Schuldig omdat ik het niet had zien aankomen en ging denken 'had ik niet dit of had ik niet dat', boos omdat ik het achterlijk vond. Hoe kan je als je 18 bent nu zelfmoord plegen? je hebt een heel leven voor je, hoe kan je dan al beslissen dat je niet verder wilt? En natuurlijk verdriet, omdat je een vriendin kwijt bent.
Een half jaar later is ook mijn moeder aan kanker overleden. Alsof dit nog niet genoeg was heeft ook een kennis uit
onze familie zelfmoord gepleegd door zichzelf uit te hongeren. Ik ben toen zwaar depressief geworden. Het liefst was ik er toen ook mee gestopt. Ik voelde me afwisselend moe, rot, leeg, en depri. Ik wilde niet naar buiten omdat ik niet wilde dat mensen mijn ogen konden zien. Ik schaamde me in de supermarkt als ik een grote reep chocolade op de band legde, omdat ik dacht 'ze zien het aan me'. Ik had veel vreetbuien en voelde me elke keer alleen maar slechter. Deze periode heeft zo'n 3 jaar geduurd, waarna ik 15 kilo zwaarder was.
In die tijd ontmoette ik iemand met borderline en we hebben het toen vaak over zelfmoord gehad. Toch heb ik het
uiteindelijk niet gedaan. Ik denk vooral doordat ik 1 iemand had die me begreep, waardoor je je toch 'normaler' voelt. We leven in een wereld waarin alles perfect moet zijn. Ik heb vaak het gevoel dat iedereen om mij heen een spelletje speelt, niet echt is, een toneelstukje voordraagt. Een tijdje terug hoorde ik bijvoorbeeld dat de Amerikaanse sesamstraat een klacht had ingediend bij Hilversum over meneer Aart. Hij zou te weinig lachen en te nors zijn, en is daarom een 'negative role model'. Dat is onze wereld, doe de hele dag alsof je blij en vrolijk bent.
Toch bestaan er ook 'echte' mensen. Zo af en toe ontmoet je er een. Mijn ervaring is dat dit ook vaak mensen zijn die veel van muziek genieten. Al mijn goede vrienden heb ik ontmoet door of via iets met muziek.
Hoe is het nu, 10 jaar later? Ik heb nog wel eens een melancholisch momentje, een dag dat ik door de stad loop en kan verdrinken in mijn eigen gevoel. Toch zijn dat momenten, en is het niet continue. Ik ben iemand die veel voelt, Als ik mensen tegen kom voel ik vaak iets bij ze. Als ik muziek hoor dan gebeurt er van alles in mijn hoofd. Mensen zien dat ook aan me, want ik trek vaak mensen aan die over dingen willen praten. Dat is positief en negatief.
Ik heb nu als levensmotto dat bij alles wat ik doe ik dat kies waarvan het leven mooier wordt. Ik ben daarom van baan gewisseld, (van een stom consultancy bedrijf waar mensen alleen maar konden praten over geld en auto's werk ik nu in het onderwijs). Ik probeer regelmatig een bijzonder recept te zoeken om wat lekkers te koken voor mijn vriendin. In
plaats van een avond buis hangen nodig ik vaker mensen uit.
Het leven is hard, soms onrechtvaardig en zeker niet vanzelf mooi, maar ondanks alle zwaarte zoek ik toch steeds naar hoe ik het mooier kan maken, en ervan kan genieten.
Ik kan je geen advies geven. Ik zie depressie als een grote wond. Die moet vanzelf helen. Een wond moet je alleen niet steeds open krabben.
Nu, 10 jaar later zit er nog steeds een litteken, maar ik heb er weinig last meer van. Alleen af en toe, bij bepaalde muziek, of een bepaalde gebeurtenis komt het gevoel weer even terug. Wat het beste helpt in zo'n geval is een half uur hardlopen :)
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.