Levensverhalen (pagina 549)

Daar gaan we weer, voor de zoveelste keer.

De roes van de overwinning
Borrelen na de strijd
Winst zonder verdienste
Verlies zonder weet

Zo jong, en ik wil nu al sterven! En dat allemaal om een jongen, we zaten bij elkaar op school hij in de 3e en ik pas in de 1e, ik werd meteen verliefd alleen wist ik totaal niet hoe hij in elkaar zat en met me deed. In het begin kocht hij allerlei mooie dingen voor me, hij noemde me z'n princes en we gingen vaak samen uit eten, hij stelde me zelfs voor aan zijn ouders! Ik dacht dat alles oke was, tot dat ik een keer bij hem logeerde en hij me dronken en stoned voerde, ik wist niet wat er gebeurde we waren met al z'n vrienden ( stuk of 9) en allemaal misbruikte ze me zonder dat ik iets kon doen.. Het was mijn eerste keer, de volgende ochtend begon ik heel erg te bloeden en had ik ontzettende blaas en koppijn ik ging naar huis zonder dat hij het wist. Ik belde gelijk de dokter op en wat bleek in het ziekenhuis dat er 10 verschillende spermacellen in me zaten!! En ze vonden drank en drugs in mijn bloed. Toen ik wat beter werd zetten mijn ouders me de straat op, ze wouden geen vies ontmaagd junkie als dochter zeiden ze. Ik wist niks te doen, sliep 3 dagen op straat tot ik in een kroeg 1 van die jongens tegenkwam hij deed zo lief en gaf me wat te eten en bracht me naar zijn huis, waar ik een dag mocht slapen, toen ik weigerde met hem te vrijen dreigde hij me buiten te zetten dus deed ik het. Toen ik weer voor controle naar het ziekenhuis moest bleek dus ook dat ik nooit kinderen kan krijgen, ik probeer nog zo vaak contact op te zoeken met mijn ouders maar ze weigeren het, ik woon nu bij een vriendin thuis en heb nog elke dag nachtmerries het liefst hang ik me nu meteen op of snij ik me strot door..

Het is allemaal zo vervloekt.. zo fake..
Ik vraag me alleen nog maar af wat ik hier moet vanaf me 10de kreeg ik klappen thuis met mijn broer waar ik allemaal bepaalde herinderingen nog aan heb,
en ik ontmoete een paar mensen die er echt voor mijw aren mij begrepen we deelde alles, ik zag ze als mijn ²e familie,
maar langzamer hand is de slaanpartij uit het huis vertrokken alleen nog schreeuwde mams maar dat doet me ook pijn, alsof niemand om me geeft,
mjn mensen die ik als 2e familie zag hebben bijna allemaal contact gebroken ik weet niet waarom en dat maakt me gek
1 groot vraagteken in me hoofd,alles zit nog in me hoofd van toen naar nu het lijkt alsof er geen einde aan komt zonder Hulp
Kijk misschien zijn er mensen die wel om me geven maar die vergeten het toch wel na een paar weekjes,
Wanneer ik er niet meer zou zijn,
k weet dat ik de sterke mensen alleen zou laten die kunnen doorgaan en strijden waar ik zou ophouden.
mijn school leid hier ook onder dus waarschijnlijk ga ik niet eens over na het examen jaar, het voelt zwaar kloote so geef me 1 reden wat ik heir nog moet als mijn pijn grens al overstroomt is ?

ik heb geen vrienden .
en heb geen familie die om me geeft ze kijekn nooit naar me om alleen me balachelijke ouders die maar stom doen maar die geven ook niet om me en me broer die me maar blijft slaan op school altijd maar gepest worden in elkaar geslagen en er wordt niks aan gedaan ik heb een vriendje van 18 die om me geeft mar verder ook niemand ...
me hele leven wordt ewr maar niet naar em om gekeken wordt zelf door me eigen vander vanalles uitgemaakt telkens weer eebn klap van me broer krijgen steeds maar weer ruzie met iedereen me vriend zie ik haast nooit we wonen best ver van elkaar dus ...
ik doe volgens mensen nooit iets goeds
ik heb eerder ene mes in me pols gestoken deed pijn en over leef het hellaas ik loop maar syeeds weg maar wordt dsn gevoinden en wordt weer vast gezet ik wil dood maar ben te bang uit het raam te springen maar bem het echt zat nu heb er geen zin meer in iedereen haat me lacht me maar uit ik wil super graag dood heb geen zin meer in het leven en ben toch niet nuttig !....

hallow, mijn naam is joshua en ik wil mijn verhaal vertellen hoe het is gekomen dat ik het leven niet meer zie zitten.
Het is al vroeg begonne met t jaar 4 mijn moeder trouwde met een man, die laterna mij heeft mishandelt, en mijn moeder en zus. Ik heb altijd gezien hoe mijn moeder werd verkracht, geslagen, bedreigt werd met de dood. En dan wendde hij zich op mij om mij weer te pakken. Hij vertelde me altijd om zo vrouwen te behandelen als ik ouder werd.
Dat is 2 jaar zo doorgegaan toen zijn we gevlucht naar een ''blijf van mijn lijf huis'' maar daar moesten we weg omdat je daar maar 1 dag kon blijven. Dus waren we naar een ander dorp verhuist om daar te schuilen in de hoop dat hij ons niet vond.
Maar helaas hij vond ons, hij wilde mijn zus en mij vermoorde in de maas, en hij vertrok.
De dag erna liep mijn beste maatje en ik naar de school toen zat ik in groep 1, enja hoor hij was er weer om mij mee te nemen, hij stond bij de school tege de ruit te kloppen, hij wou de school binnenkomen maar de leraren hielde hem tegen. Dus hij vertrok dachtte we tenminste. Na schooltijd liepe mijn beste maatje en ik na huis met mijn moeder samen, Totdat we een witte busje zage scheuren richting ons. Hij stapte uit en wij rende weg, We zaten in de val na een tijdje er was geen uitweg meer. Hij wou mijn beste maatje en ik ontvoeren om laterna mijn maatje te dumpe en mij om te brengen. Maar mijn moeder riep om hulp bij de snelweg zwaaide naar iedereen zodat ze ons zoude helpe, gelukkig kwam er iemand ten hulp en wij konde alweer verhuizen. Toen zijn we verhuist naar de camping bij het dorpje, Na 1 jaar lang verborgen geleefd te hebben. Had de therapeut van die man onze locatie verraden, Want hij zei tege de therapeut van hem dat hij alleen wou praatte met ons. Wat een domme fout!, toen hij aankwam bij ons huisje waren wij doodsbang..hij had ons gevonden en dat gingen we merken.. Want de dag erna rond 8/9 uur in de ochtend hoorde wij een auto hard remmen. Hij had een bosje bloemen in de hande en een brief. Hij wou mijn moeder spreken. Wij niet open gedaan ik snel naar mijn moeders kamer om haar wakker te make dat hij er was, Dat ze gauw moest bellen..Maar het was te laat..Ik probeerde de deur tege de houde maar hij had de deur aan gort geschopt.. en kwam binnen..
Hij gaf me moeder een bosje bloemen en pakte een groot mes..En zei dat me moeder het moest leven, Anders zou iedereen het bezuren..Na pakweg een uur of 2 in angst geleeft te hebbe kreeg me moeder hem zover om even afscheid te nemen bij vrienden..Maar ze belde de moeder van mijn beste maatje op zijn vader was politie agent dus..mijn moeder op begeve moment geschreeuwt voor politie hulp..En hij had de telefoon kapot gemaakt..We zouden het mischien redden want nu werd hij gek..
Er was gebelt wat nu.. Dus hij ging zich zitten en vertelde dat zijn dood onze schuld zou zijn.. en hij sneed zijn polsen door..
de politie sirene op de achtergrond het zou goedkomen..terwijl hij daar lag te bloedde hij zat al in een groot plas bloed..ik ben nog nooit zo blij geweest met politie.. maar goed.. Het leve begon beetje positief iedereen beschadigt.. van 1994 tot 1998 in zware ellende geleeft.. het was over totdat mijn oma stierf in 2000 de pijn van vroeger heeft nooit een plek gekregen en dit erbij viel als een baksteen...net paar dagen voor mijn verjaardag.. Mjin moeder leerde een man kenne in 2001 en het leek goed te gaan totdat hij losse hande kreeg en haar sloeg. De geschiedenis herhaalde zich..hij stal de erfenis van mijn oma om accordions te kopen..Wij wiste dertijds nog van nix..zijn we in 2005/06 achter gekomen.
Vanaf mijn 13/14e begon ik drugs te gebruiken om het leven minder zwaar te maken. Het begon met wiet, en al gauw met speed, coke, XTC, XTC met heroine deeltjes in, MDMA, cactussen, blue 69, GHB, Ketamine, in 2006 dat was het heftigste jaar van mijn leven, was paranoide geworden, van de weken die ik wakker was.. 2006 was het jaar dat ik maximaal 5 maande heb geslape
de rest ben ik wakker gebleven op de drugs.. Ik hoorde zag dinge die er niet waren.. en hoe stom ik ook was gewoon doorgaan wedstrijdjes houde wie de meeste pille opkon, de 1 had 20 pille op
dan moest jij der 24 op hebbe ma zover kwamen we niet mijn record kwam op een zaterdag op 17 pille op te hebben en compleet van de wereld te zijn..Mijn moeder wist dertijds nog van nix , hoewel ze zich afvroeg hoe ik in 3 maande tijd zo snel was afgevalle, ik woog begin 2006 bijna 82 kg en 3 maande later woog ik maar een schrale 39,5kg, Was vel over been geworden. En ouwe gevoelens herrinneringe kwamen te boven, Toen ben ik anderhalf jaar depressief geweest.
Ik was dertijds full time hardcore luisteraar geworden..Het verdringen van emoties en verdriet door middel van drugs..En zo steeds meer de foute circuit in te gaan
Dat ik mensen leerde kennen die aan geweren konde komen, kilo's drugs, enzo..
Dat leven was op dat moment te gek omdat ik niet meer mezelf was, was net zo geworden. Ik leefde toen om mensen compleet zwart, bang te maken. Dat heb ik ook gedaan bij 1. Diegene was niet meer veilig, zelfs niet in eigen huis..K ben vaak t huis binnegestormt bij hem..Of ''kameraden'' die ff geld wouden hebbe die ook vaak bij hem binne zijn gestormt.. en geld geeist. Ik merkte na een tijd dat ik gezond verstand weer kreeg en dacht.. Waar ben ik mee bezig?..Ik ben net zo als die man vn vroeger geworden..
Ik schaamde me, haatte mezelf.. Dat ik vaak met bloederige hande thuis kwam omdat ik mezelf deed pijnigen..2009/2010 ben ik gestopt met harddrugs en softdrugs.
Omdat een kaak probleem had ontwikkeld.
het begon in 2007 toen kon ik steeds meer dele vn voedsel late liggen. Wat in 2010 erger was ..vnaf dat jaar kon ik geen vast voedsel meer eten en mijn bodybuild carriere is voorbij...ik leef nu een jaar op puree, soep, pap, en pudding ..
En mijn lijf doet pijn van het vitamiene te kort.. en mijn haat, woede, verdriet heeft nooit plaats kunne geven.. Ben te veel verloren .. Mijn oma in 2000, Mijn oom 2007 de mense waarvan ik zwaar veel vn hou !!!gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hun denk.. En mijn beste vriendin.. die overleden is in 2009.. en dat ik bang ben om me te binden aan een geliefde..Dat probleem is erger geworden vnaf 2007
ik ben nu aantal jaar single.. Omdat ik nog altijd zwaar paranoide ben ..
Om het feit dat ik bang ben dat ik zoals die man wordt... en dat ik me minderwaardig voel..mislukt.. Dat is mij al gezegt sinds 1994 tot op de dag vn vandaag.. en dat gevoel vreet mij op.. en het feit dat ik elke dag honger heb maar het niet kan stillen..
Dat is voor mij de reden dat ik denk, Dat het leven niet deugt en dat ik mezelf van kant wil maken.. Maar het nog niet kan omdat de emmer nog net niet die zet heeft gezet, als die dag komt zal ik er ook echt niet meer zjin. Luister naar mijn verhaal
Begrijp mijn verdriet, haat, pijn, angst en het feit dat de wereld kei hard is..En dat mense die andere mishandele altijd vrijuit komen, en goeie mensen in puin achterlaten om te sterven..
dit was het verhaal, van Joshua

je wilde nooit een kind. je werd toch zwanger, bent nu 35 jaar en je hebt nu sinds vier weken een lief zoontje. maar lieve meid de oma van je zoon is zo onwijs verdrietig want ze mag niet op jouw kindje passen. je zwangerschap was mooi om samen te delen. de geboorte van je zoon was een ramp. kindje wat heb ik met je te doen gehad.na dertig uur werd het uiteindelijk een spoed keizersnede. met jou mijn lieve dochter ging het niet goed en met je kindje ook niet. Hij werd geboren en had een trauma en met je mamma ging het ook niet fijn. nu na vier weken gaat het stukken beter met jullie. als dochter vind ik je een kanjer en op mijn kleinzoon ben ik verliefd en hou van hem. we hebben en babykamer ingericht voor ons kleinkind en nu mogen we er niet op gaan passen. de bedoeling was dat wij een dag in de week op de kleine zouden passen. als klein meisje ging jij al naar je oma om alle ellende die je was overkomen te vertellen. op een gegeven moment wist de hele familie dus al mijn broers en zusjes hoe het er ons thuis aan toeging. hun kinderen kwamen daarvoor niet bij hun oma en opa daar zorgde hun vaders en moeders wel voor maar ik had niets over jou te vertellen. toen overleed oma je was toen 21 jaar jong. oma had een ziekbed gehad. nu komt bij het moment naar boven dat ik oma zomaar belde in het ziekenhuis en hoorde dat het van chronische naar acute leukemie was geworden. meteen stapte ik mijn auto om naar naar mamma te gaan. in het ziekenhuis wilde ik haar zo graag troosten en kwam als eerste bij haar binnen en ging bij haar op bed zitten en sloeg mijn armen om haar heen.meteen voelde ik een lichte lichamelijke afkeer van haar kant en begon ik te huilen. toen kwamen mijn jongste zusje en mijn dochter binnen, kropen bij haar op bed en dat liet mijn moeder allemaal toe. dat deed zeer en nog steeds na 13 jaar. na het overlijden van mijn vader had ik het contact met mijn moeder moeten verbreken maar doordat mijn man en moeder stapel op elkaar waren was ik totaal verloren. op het sterfbed van mijn moeder werd ik door mijn oudste broer gebeld met de mededeling: je moet nu komen wil je mamma nog levend zien. nou ik ben uiteindelijk samen met mijn man gegaan. mijn man en broer hielden ieder een hand van mij vast en zo kon ik afscheid nemen van mijn moeder. mijn man vroeg nog: wil jij je moeder nog een keer aanraken. bij de gedachte alleen al werd ik gek laat staan dat ik zoiets deed. mijn moeder was tot niets meer toe in staat en herkende mij ook niet maar toch was ik bang dat zij nog een keer een klauw naar mij zou uitslaan. dertien jaar later werd mijn dochter zwanger. samen hadden we de afspraak gemaakt dat als zij met het bevallen zou beginnen dat ik naar het graf van haar oma dus mijn moeder zou gaan en daar voor haar zou bidden en naar de kapel zou gaan om daar een kaars te branden. dit heb ik natuurlijk gedaan voor mijn dochter ook al deed het mij bij het graf van moeder en oma helemaal niets. Dit verhaal zou mijn moeder prachtig vinden en het gevolg nog mooier want ik mag niet op mijn kleinzoon gaan passen zoals afgesproken want ik heb iets gedaan wat niet kan en durf dit zelfs niet nu neer te zetten. dramatisch is het niet maar het heeft mijn dochter wel een deuk en haar vertrouwen in mij gegeven. jammer dat haar oma er niet meer is om het allemaal te vertellen. inmiddels zijn mijn broers en zussen volwassen en zien de situatie die er toen was tussen mijn dochter en ouders als ziekelijk. zelfs zijn dezelfde personen de omgang tussen mijn moeder en man gaan zien als iets dat absoluut niet kon en kan. alles kon tussen die twee behalve een ding dat deden ze niet voor zover ik weet. lieve dochter ik heb een foutje gemaakt maar door jou word ik gestraft en niet alleen ik maar ook je vader. lief meisje en toch hou ik nog steeds zielsveel van jou,
je mamma

Bij deze een berichtje aan de mensen met hun zogenaamde good will berichtjes en ons vertellen dat we niet voor ''de makkelijkste'' oplossing moeten kiezen..
Mensen hebben hun eigen redenen om uit het leven te stappen en ieder heeft zijn sores.. Wij kiezen ook niet voor een kut leven en de keuze die zo'n 1600 mensen per jaar nemen door er een einde aan te maken maken een hele moeilijke keuze en geloof me als ik zeg dat je toch wel flink wat lef in je mag hebben als je er een einde aan wilt maken.... Soms is er idd geen uitweg meer, ik praat zelfmoord niet goed, maar ik kan inkomen in het idee dat het soms gewoon teveel is.. Wens iedereen die op deze site terecht komt veel sterkte met z'n ding

Hallo allemaal,

Ik ben nu al zo'n 4jaar depressief en slik ook al één jaar anti depressiva.. Ik werk al 6 maanden niet meer (doe verder ook zo goed als niks, ja binnen zitten) woon nog bij mijn ouders..
Het enige leuke is dat ik af en toe nog langs kan gaan bij mijn broer, heb zo goed als geen vrienden meer en mijn ouders begrijpen mij toch niet..

Natuurlijk is dit niet het hele verhaal maar ik zit nu om 5uur snachts achter de computer.. ik weet het ook niet meer...
Zovaak de gedachte gehad om er een einde aan te maken maar daar ben ik te bang vooor.. mietje dat ik ben

Ik ben niet depressief, ik ben niet negatief, maar ik ben me leven uitgeleefd.
Ik heb nergens meer echt zin in. Niet in een m'n werk, maar ook niet in ander werk in een ander vakgebied. Ik heb gewoon helemaal geen zin meer.

Het maakt me niet bedroefd, maar ik denk aan hoe lang ik nog hier wel rondlopen, terwijl je nergens meer zin in hebt.

Ik heb veel over bijna dood ervaringen gelezen en volgens mij moet dood gaan een verlossing zijn. Je ziel gaat verder en je komt op een materiaalloze en tijdloze "plek" (plek staat met aanhalingstekens omdat een plek ook materialisme is)

Ik weet niet wat ik hier verder nog te zoeken heb, maar ik wil er ook geen einde aanmaken.
Dus ik vrees dat ik nog een lang leven te gaan heb met deze instelling.

Ik zat ook 2 jaar diep in de put. Ik heb toen medicijnen genomen en dat hielp! ik had geen kwade gedachten meer. Nu ben ik zo'n half jaar gestopt met de medicijnen. ik heb nu in de winter af en toe nog negatieve gedachten, maar dan zoek ik steun bij mijn ouders, vrienden poëzie of muziek. zoek dus afleiding als je slechte gedachten hebt!

Sterkte!