Levensverhalen (pagina 552)

Mensen beland alstublieft weer in een tijd met positieve energie, als je niemand meer ( denkt te hebben ) hebt ga dan op avontuur in de wereld en dan kom je vanzelf weer vanalles tegen. zelfmoord is wel mooi makkelijk maar als je eenmaal weer wat goeds tegenkomt in het leven heb je spijt van die gedachtes dus niet piekeren maar gewoon risico`s durfen nemen, ga op avontuur.

Sinds vorig jaar is het al bezig ... Ik leerde een leuke gast kennen die wel 8 jaar ouder was maar we zagen elkaar graag. Er was nooit een probleem, toch zijn we uit elkaar gegaan. Hij was namelijk meerderjarig en wou geen problemen krijgen door onze relatie. Begrijpelijk en toch deed het zoveel pijn. Hij is nu mijn bestie maar elke keer doet het toch nog beetje pijn. Na hem ben ik mezelf in mijn pols beginnen snijden. Het kon me niet meer schelen of ik dood zou gaan ... Ik wou hier weg, ik had toch meer problemen dan leuke dagen. Een jaar daarvoor was mijn grootmoeder ook al doodgegaan ... Ik bleef maar denken dat het mijn schuld was, ik had een schuldgevoel. Ook al is ze gestorven aan kanker. Ik huil nog steeds om haar.
Maar dit jaar is het erger geworden allemaal. Ik ben van school verandert. En daar is niets mis mee want ik voel me er wel thuis ... Maar wat is gezworen had dat niet meer ging gebeuren, gebeurde toch ... Ik werd verliefd op een lieve jongen van 17. Alles ging goed en ik voelde me trug goed in men vel. Hij gaf me vertrouwen. We waren bijna 3 maand samen toen ik terug problemen kreeg met mezelf ... En even later tijdens mijn examens ben ik erachter gekomen dat hij mij bedroog ... En het ergste is dan nog met een meisje dat 13 is ... Wat heeft zij meer dan ik??? Ik haat haar echt ... Ik ben trug beginnen snijden ondertussen ... En ik ween mezelf elke nacht in slaap. Heb hem vandaag nog gezien en hij was heel lief enz. Nam zelf mijn hand vast en we hebben bijna trug gezoend ... Maar ineens begon hij trug bot te doen en te beweren dat alles door mij komt en over zijn lief (waarmee hij mij bedroog) Ik heb sinds ik thuis ben gekomen van onze afspraak alleen nog meer gehuild ... Ik weet gewoon niet meer wat doen ... Ik wil hem zo graag trug! We waren echt gelukkig, hij was gewoon mijn leven :'( Nu vandaag heb ik ook te horen gekregen dat mijn overgrootmoeder echt hard achteruit gaat ... ben er vandaag ook nog geweest. Ik ben zo hard verschoten .. Ik wil ze echt niet kwijt =(
Zowel mijn ex als mijn overgrootmoeder niet.
Maar ik doe niets anders meer als wenen en mezelf snijden, zoals nu ook mijn pols ligt helemaal open en het doet verschrikkelijk veel pijn, maar ik kan er gewoon niet meer stoppen!
Ik wil zo graag dood ... Zerlfmoord, weg van mijn problemen. Want ik ga vanbinnen zo hard kapot =( Ik wil dit leven niet meer lijden :'(
Mijn beste vriend heeft me al 3 keer kunnen tegenhouden ... Maar ben deze keer zo kapot en gebroken ...
Waarom ik? Ik wil deze problemen niet meer!!!!
Ik wil weg ... Weg van hier, ik wil naar een wereld zonder problemen ...!!! =(

ik heb het gevoel alsof ik niks meer waardt ben alsof iedeeen me haat mijn zusje ik heb 2 vriendinnen nou ja of je het vriendinnen kunt noemen de hele vakantie niets van ze gehoordt. ik wordt na gelachen dat ik lelijk ben ik kan helemaal niets ik raa echt alles kwijt en doordat ik geen vrienden heb vraag ik denk ik veel aandacht van leraaren bijvoorbeeld met gym doe ik net alsof ik iets heb ik walg van mezelf ik ben dik ik ben lelijk ik den dom stom enkan niets er is niets liever wat ik wil dan dood gaan maar dat wil ik mijn opa en oma weer niet aandoen want die nemen me zoals ik ben en zijn de enige waarbei ik me niet minder voel dan anderen please help me wat kan ik doen

Ja hoe begin ik.ik kan nu al mn ellende wel opschrijven.wat schiet je dr mee op he.ik zie het al een tijd niet meer zitten,gaat geen dag voorbij,dat ik denk,pak die pillen.stap in de auto,rij na en plek.waar niemand me ziet,en doe het gewoon.kon altijd goed met mn vader praten,die is dr niet meer,8 jaar geleden overleden.mn vriend en ik.lieverd hoor.maar hij weet niet waarom ik plots boos ben,dan ruzie,omdat ik boos ben,om de domste dingen.de dagen zn zo zwart.en niemand die mij begrijpt.ik zie het echt niet meer zitten,ik dan zit ik hier mn zielige verhaal te vertellen.en geen daden.ik snap het leven niet,en het leven snapt mij niet

Ik ben S en ik ben 19 jaar oud.
Ik kom net uit een relatie van 4 jaar en 7 maanden.
Het is gedaan vanaf midden november 2010.
In het begin deed het pijn en ik dacht zoals iedereen: tijd heelt wonden.
Der is niets van waar.
Het blijft godverdomme veel zeer doen en zeker wanneer je hoort op 1 januari 2011.
De persoon waarvoor je alles voordoet : ik heb seks gehad met een ander.
Dan nog twee dagen hoor je : ik ben bijna met iemand anders samen.
Nu is het voor mij genoeg.
Ik zie het leven echt niet meer zitten .
Als hij niet aan mijn zijde staat, dan wil ik niemand.
Ik weet alleen niet goed hoe ik er een einde moet aan maken.
Ik wil het met pillen en alcohol doen maar ik weet niet hoe.

...

Alvast iedereen veel succes!

Hier zit ik dan te schrijven,
hoe kon het ooit zover komen,
het gaat gvd allemaal zol slecht,
ik lijk iederen te verliezen, en weetje het scheelt me geen fuck meer.
maar ik weet niet, wat als ik zelfdmoord pleeg.
dan kom ik facking in the hell.
ik wil neit meer dat die tranen komen,
ik wil hard zijn,
maar ik kan het aan niemand vertellen, want zo ga ik kapot! xs

WAAROM MOET HET LEVEN OOK ZO VERDOMD ZIJN & KAN ER NIET EEN BEETJE GELUKKIG AF VOOR ME.

ik haat het.

ik wil dood omdat ik drepresief ben oa geen famielie meer heb ik heb autisme en ben hartpatient en me leven is ondragelijk geworden ik kan het niet meer aan en ik heb niets meer kan de goede hulp niet vinden ivm mijn autisme ben vergeetachtig erg en vergeet me medicatie voor me hart en me broer wil me nooit meer zien kan mijn probleem situatie niet aan loopt er voor weg al 7 jaar lang nu en ik verkeerde hulp die niet voor autisme is zo zit ik dus als hartpatient en met autisme op verkeerde plek en niemand helpt me me ouders zijn in 1997 en 1999 doodgegaam en ik bleef als autist alleen over zonder sat er iets gegegeld was vooraf en nu heb ik er genoeg van dam maar overdosis pillen met alcehol want het wordt steeds erger

Voor mijn gevoel is het erg lastig om dit neer te zetten omdat ik nog nooit in mijn hele leven mijn echte verhaal heb kunnen vertellen, zelfs niet aan mijn psycholoog, moeder of vriend(in). Het begon allemaal in groep 8 dat is nu ongeveer twee jaar geleden. Mijn eerste rare leugen begon, ik had een jongen ontmoet via internet spel, vroeger noemde ze dat ook wel 'role playing game' het was een hele nieuwe wereld voor me omdat niemand in mijn klas dezelfde passie had als ik, Japan. Met die jongen praatte ik soms wel acht uur achter elkaar, mijn moeder werd vaak erg boos en verbande me als het ware van de computer vandaan. Dan ging ik meestal 's nachts gewoon stiekem verder en niemand die het door had. Op een moment kwam ik erachter wie die jongen in het echte leven was, en ik werd meteen verliefd op hem. De eerste sterke gevoelens speelde op. Op een dag nadat ik zoals gewoonlijk de hele nacht achter de computer had gezeten kwam het in me op om die jongen (ik noem hem even David, zijn echte naam was totaal anders maar ik wil niet dat mensen dit ineens herkennen) te gebruiken in mijn altijd saaie verhalen die ik had te vertellen aan vriendjes en vriendinnetjes. Dus verzon ik de meest leuke verhalen en na een tijdje werden mijn verhalen zelfs bekend in heel de school! Ik had me nog nooit zo fijn gevoeld, eindelijk had ik de macht over het hele schoolplein. De leugens werden steeds groter en groter totdat het einde van groep 8 in zicht was, ineens stopte ik met mijn verhalen en wou ik een klein stukje van de échte ik laten zien, het leven als een dubbelpersoon stopte. De vakantie ging snel en mijn eerste dag op de middelbare school was eindelijk zo ver. Ik had geen flauw idee wat ik moest of kon verwachten en dus voor de zekerheid nam ik mijn moeder mee, mijn beste vriendin in voor- en tegen spoed. Toen we met de fiets in de hand het plein opkwamen voelde ik meteen de ogen over me heen glijden, ik was de enige die een ouder had mee genomen. Niet echt een hele goede eerste indruk. Gelukkig zag ik al snel een meisje van mijn oudere basisschool op het plein staan, ik holde naar haar toe en begroette haar vriendelijk, nou .. Dat is wat ik probeerde. Ze herkende me meteen en vondt het geweldig dat ik in haar klas zat. Zelf vond ik het ook erg leuk en zo begon de eerste dag op de middelbare school voor mij. De volgende dag was ik helemaal niet nerveus en voelde ik me zwaar op mijn gemak toen ik het schoolplein op kwam lopen, totdat ik zag dat er niemand voor me was, mijn vriendin stond bij een groepje meisjes en ik was ineens zo nerveus dat ik er niet op af durfde te wandelen, ik ging op het eerste de beste bankje zitten en trok mijn broodtrommeltje uit mijn tas, ineens voelde ik weer de strakke blikken in mijn rug snijden, ik keek opzij en zag dat ik pal naast een prullenbak zat. Ik schaamde me heel erg en stond een beetje rood op ik wist niet waar ik kijken moest en met al mijn moed liep ik naar binnen toe, alleen zonder iemand om me heen. De lessenn begonnen eindelijk en ik vond een meisje die ik op het eerste gezicht erg lief er uit vond zien, zelf ben ik niet zo'n knappert en ik geef al helemaal niet om iemands uiterlijk daarom kijk ik altijd verder dan een laag foundation. (wegens privacy noem ik het meisje Esther) Esther en ik werden al snel vriendinnetjes en we zaten bijna overal naast elkaar, ik voelde me al stukken beter met haar om me heen! De andere vriendinnen en vrienden volgde en ik had een supertijd op school totdat ik in december ziek werd, ik kreeg de mexicaanse griep. Hiermee begon alle ellende, als eerste de griep waar ik zeker wel drie weken van moest herstellen en daarna kreeg ik ook nog eens een long ontsteking. Ik was net herstellende van een longontsteking en toen werd er Pfeiffer in mijn bloed ondekt. Het was een vreselijke tijd voor mezelf, want ik leefde vanaf toen al met te veel geheimen. Het geheim van mij en een toen zestienjarige jongen. Dat begon allemaal in eind juli, ik had een nieuw spel account aangemaakt en vanaf die tijd begon ik met een hele bijzondere jongen te praten, hij gaf me aandacht, hij was lief, hij deed sociaal, hij vond me niet haar, het enige nadeel wat er was, hij was zestien en ik was elf. Een mega groot verschil dus, hij merkte er helemaal niets van omdat mijn woordenschat, grammatica, en spelling beter zijn dan gemiddeld en er was toch niets om over te piekeren, diegene zou toch nooit de ware ik zien! Een maand of drie, vier later vroeg hij mijn msn. Dus ik schoot in de stress omdat ik absoluut niet wist wat ik moest doen, hij was ondertussen zeventien en ik was twaalf geworden. Dus bedachte ik me het meest rare, vreemde en domme plan ooit, ik maakte een msn aan speciaal voor de mensen die dat karakter van me leuk vonden, ik gaf haar een naam, ik zocht een paar foto's op en gebruikte dit om mensen te laten geloven dat ik dat echt was. Ook vervalste ik de leeftijd, lengte, gewicht en problemen. Het was eigenlijk een heel nieuw mens bedacht door mezelf. Zo ben ik verder en verder gegaan tot dat mijn moeder mijn gespreksgeschiedenis ging lezen zonder dat ik het door had. Ze vroeg me natuurlijk wie die jongen was en waarom Esther er zo raar op reageerde. Ik vertelde dat het een jongen van mijn school was en dat ik bijna verkering met hem had. Ze was natuurlijk erg nieuwsgierig en ze wou meteen dat ik hem liet zien en aanwees in de stad. Maar mijn leugens werden groter en hoe ik het ook probeerde, elke keer kwam ik er makkelijk vanaf. Geen een van mijn vriendinnen hadden door dat ik de hele boel bij elkaar loog en dat ik gewoon een dubbelpersoon had gemaakt zodat ik al mijn dingen kwijt kon bij mensen die niet eens weten wie de echte ik ben. Verder over mijn ziektes, want wat gebeurde er nou, mijn knie ging ook onwijs veel pijn doen omdat ik het verrekt heb, en dus kon ik niet meer meegymen. Dat is het enige wat niemand maar dan ook echt niemand begrijpt. Hoe vaak je het ook uitlegd het wil niet doordringen. Dit was een beetje het verhaal over het verleden, nu ga ik vertellen over hoe mijn leven nu is. En waarom ik dit op deze site post. Ondertussen ben ik dertien jaar oud en zit in de 2e klas van de Mavo+ mijn gevoelens voor de jongen waar ik het eerder over had zijn nog steeds niet weg en ik ben nu zeker al rond de vijftien maanden met hem bezig, en nog steeds speel ik een dubbelpersoon en nog steeds ben ik wie ik ben. Maar nu over de gevoelens, ik voel me altijd somber, verdrietig, dom, lelijk, stom, waardeloos, en ga zo maar door. De leugens worden op het moment te veel voor me en ik kan er ook niet meer tegen. Ik kan niet eens de waarheid tegen mijn psycholoog zeggen omdat mijn moeder zo nodig in de groep moest gooien over de relatie met die jongen. Dus nu zit ik vast in een soort van routine van leugens en de enige optie voor mij is alleen nog maar: er een einde van maken. Hoe hard het ook klinkt, ik ben niet goed genoeg voor deze wereld. Ik ben bisexueel dus ik val op beide geslachten en ik zie er gewoon totaal anders uit dan de andere kinderen op school. Ik heb er erg vaak aan gedacht op wat voor 'n manier ik er een einde aan wil maken maar daar ben ik nog steeds niet achter. Mensen die hetzelfde hebben of herkennen in mijn verhaal, alsjeblieft zoek hulp en laat het niet zo ver komen als dit bij mij, een oneindige routine hebben is vreselijk.

als bijna 30 jaar leef ik ,met de wetenschap dat ik het zwarte schaap ben in mijn schoonfam. ik deed niets goed werd als vuil behandeld ,maar voor mijn kids en man heb ik dit volgehouden .mijn oudste jongen ging samen wonen en ik was ineens ook vuil voor hem??heb hem af en toe gezien in 8 jaar .vorig jaar werd ik oma ja dat dacht ik weg kleinkind nadat ze hun kado hadden gehad ,deze relatie met zoon en schoondochter was goed dacht ik dit doet pijn alle twee je kinderen en kleinkind ,en niemand wil me begrijpen ,ze denken dat ik gek ben ,ik ben alleen op van verdriet ,zelfs mijn man ziet het anders ,maar ik weet drommels goed wat ik voel.dood zijn zou voor mij een opluchting betekenen wil mijn kinderen zien of horen waarom begrijpen ze dat niet ????? een echte radeloze moeder

Wat is het toch erg dat het nieuwe jaar begonnen is en iedereen je een gelukkig nieuw jaar wenst. Nou wat een gelukkig nieuwjaar.
- ik ben 100 procent afgekeurd
- ik heb nog minder dan het minimum inkomen.
- woon genoodzaakt bij ouders.
- ik zie de kinder van mijn broer steeds verder verwaarloost worden.
- ik kan niet meer beter worden en zal er nu echt aan moeten geloven dat ik er mee zal moeten leven.

Ik knok al jaren tegen bovenstaande punten maar ik ben op. Ik heb geen kracht meer ik wil rust. Helaas is daar maar één oplossing voor.

Bedankt voor diegene die dit heeft willen lezen. Het geeft wel een goed gevoel om het met. iemand gedeeld te hebben.

Chantal