Levensverhalen (pagina 546)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

te veel

ik ben jong, maar heb al veel mee gemaakt. Ik heb 2 kindjes opgevoed van men ex die alcoholikier is. Maar dit is niet alles, ik heb bij hem gewoond, hij sloeg me, hij dronk en hij had schuldbemiddeling. Ik wou hem helpen, ik heb dit geprobeerd, maar dit is mislukt. Ik begon zelf te drinken. ook al wist ik dat dit niet goed was, het interseerde me niet. Mijn ex vriend wist van mijn verleden, en dan zei hij dat het mijn schuld was. Ik ben men beste vriendin verloren aan zelfmoord! en mijn ex vriend zei dat dit mijn schuld was, mss kon ik haar wel geholpen hebben, mss maar, het enige dat ik weet is dat het leven voor mij niet meer hoeft. klap na klap als het een beetje beter gaat met me krijg ik opnieuw een klap. Men beste vriend heeft nu mijn een mes in men rug gestoken en me bedrogen. ik dacht dat hij te vertrouwen ws maar zo zie je maar, niemand is te vertrouwen. voor mij hoeft het niet meer, het is me allemaal te veel!
Datum:
20-01-2011
Naam:
cynthia
Leeftijd:
21
Provincie:
België

praten,praten,praten

Alles wat ik had ben ik kwijt, mijn vader pleegde zelmoord, mijn moeder vond ik dood naast haar bed, hartaanval. Mijn broer verkoos zijn gezin en mij voor pillen leugens en waanzin. Ik wilde hem helpen, maar hij wou zelf niet. Inmiddels was in mijn toenmalige relatie mijn zoon geboren, luuk. 1,5 jaar mocht ik genieten van het gezinsleven waarna zij er met een ander vandoor ging. Na wat tind leerde ik mijn huidige vriendin kennen. Aan haar heb ik tot op de dag van vanndaag heel veel steun. Maar toch heb ik mijn depri tijd gekend, vorig jaar rond deze tijd zag ik het helemaal niet meer zitten. niks wilde ik nog, alles was teveel, heb veel aan zelfmoord gedacht, maar ik weet wat je achterlaat, en dat wide ik niet. Er over praten was uiteindelijk de sleutel, en schaam je niet om te praten, iedereen die je de mogelijkheid en het vertrouwen geeft, praat ermee. Ik heb nog wel mijn mindere dagen, maar weet waarvoor je leeft, ga niet thuiszitten, onderneem wat, kom onder de mensen, leer andere mensen kennen. Echt, ik zag het eerst ook niet zo zitten, maar je zult zien, een mens kan veel hebben, ook ik. En waarom jij niet! DAAROM, PRATEN.
Datum:
19-01-2011
Naam:
eric
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland

ik weet het niet meer

Er is nooit een vast moment geweest waaraan ik terugdacht dat ik zelfmoord wou plegen. Ik had altijd al levensvragen maar het wordt nu steeds erger. Vandaag heb ik mezelf wel tien keer gevraagd wat is mijn doel in dit leven, ik heb gebeden tot God, geschreeuwd en gehuild tot ik niet meer kon. Ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, ze vinden me maar raar. Ik lig opzich wel goed in de groep maar ik heb een masker op. Ik heb een neppe lach op m'n gezicht wat ook zelfbescherming is, omdat ze m'n ware ik niet mogen zien. M'n gebroken, minder grappige en minder leuke ik. Wie ben ik eigenlijk? ik heb geen eens een identiteit, dus doe ik maar mensen na en loop ik de wereld achterna. Ik weet het niet meer, wat is m'n doel hier op aarde?! Ik zeg zo vaak dat ik de wereld wil zien, nieuwe plekken ontdekken. maar wat bereik je daarmee.. Je rent weg van je problemen en dat lost het niet op. Ik krijg nooit het gevoel dat ik gewaardeerd word. Al m'n moeite die ik eens een keer ergens instop worden nooit beloond. Ik doe 't allemaal voor niks. Vroeger heeft m'n broer aan me gezeten en een meisje uit de klas waar ik logeerde heeft me ook gedwongen dingen te doen die ik niet wilde. Ik ben altijd gepest. vroeger op m'n sportclub en later op school. De laatste 3 jaar gaan stukken beter op dat gebied, maar ik heb nog steeds het overheersende gevoel dat ik niets waard ben. En het idiote is; IK BEN OOK NIETS WAARD. Wat heb IK als toevoeging op deze wereld? Helemaal NIETS. Ik denk veel aan zelfmoord, maar ik denk dat ik m'n omgeving niet kan kwetsen op zo'n manier. Ik geef het niet op, maar ik loop wel over een zijden draadje en het zal niet lang genoeg meer duren totdat het zijden, fragiele draadje zoveel last moet dragen dat het knapt. En ik meedogenloos in de afgrond val.
Datum:
19-01-2011
Naam:
Tinkerbell
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

Ups en Downs

Het is zover, ik ben weer in een downperiode aan het raken. Elke keer in een upperiode denk ik dat het nooit meer heel slecht wordt, of dat ik het allemaal wel aan kan als het wat minder wordt. Gisteren geblowd. Als ik iets niet moet doen is dat het wel. Ineens was daar weer de gedachte om te stoppen met leven, om mezelf op te hangen, of ergens te springen. Ik voelde toen ineens een enorme vlinder in mijn buik. Ik weet niet of die van angst en schrik was, of dat het een gevoel was zoals bij verliefdheid. Toen ik stoned was gisteren schrok ik me rot van alle documenten die ik had geschreven zo vlak voor Oud en Nieuw. Plannen om me beter te gaan voelen, dagboekjes. Ineens besefte ik hoe ziekelijk het was om te lezen. Zo'n behoefte aan controle. Ik bedacht me dat ik eigenlijk altijd gek ben, in ieder geval altijd met mezelf en mijn leven. Als ik vrij ben van verslaving en depressies ben ik blijkbaar alleen maar bezig met controle van mezelf, het allemaal opschrijven. Ik fantaseer vooral een leuk leven bji elkaar in mijn hoofd. Dan ga ik blowen, het lukt toch niet, er hoeft maar een kleine aanleiding voor te zijn. Zo gaat het nu al mijn hele leven. Die ups en downs, zo vermoeiend. Als ik het doe maak ik mijn ouders niet alleen psychisch kapot, maar ook financieel, mijn woningen zijn gekoppeld aan de hypotheek van hun. Maar moet ik daar dan voor verder? Zelfmoord is eigenlijk al asociaal, en al helemaal als het degene van wie ik het meeste houd ook nog eens een financiele strop oplevert. Aan de andere kant: als ik het doe zijn ook die gedachten en emoties verdwenen, foetsie. Maar ach, misschien gaat het over een tijdje weer beter. Op naar de volgende down. Kreeg ik maar een hartaanval.
Datum:
19-01-2011
Naam:
Mick
Leeftijd:
30
Provincie:
Utrecht

geen moed meer

Ik lees ergens iemand die het heel goed bedoelt, ' laat iedereen weten dat je het zo moeilijk hebt' . want dan is er iemand die iets voor je doet. Dan hoeft het niet zo ver te komen.

Dat is niet zo!!!!! Ik heb me te pletter gewerkt om er bovenop te komen.........

Ik dacht dat ik een aantal goede vrienden had en familie die mij wel zou zien vallen. Maar nee. En niet omdat ik het niet vertel of uitdraag. maar die mensen kunnen niet geloven dat het ZOOOO slecht met je gaat. Ze sluiten hun ogen en kunnen het niet aan om je zo te zien lijden.

Mijn familie heeft mij in de steek gelaten omdat ik verteld heb dat ik met een autist getrouwd ben. Hij heeft geen idee van gevoelens. Hij probeert heel erg zijn best te doen, maar heeft geen idee van compassie of empathie. Ik heb een dochter met problemen, Annorexia. En denk maar niet dat we van laag allooi zijn. HBo opleiding en goed inkomen.
Ben onlangs geopereerd aan aangboren hartafwijking die 47 jaar niet onderkend is . jaren verkeerde medicijnen geslikt. en nu eindelijkeen operatie ondergaan. Maar denk je dat iemand zich nog bezorgd maakt? nee iedereen heeft zijn eigen leven en bekommerd zich niet om het jouwe. Wat een kille wereld.
Mijn moeder is onlangs overleden, ik heb haar niet meer kunnen zien, want ze was al 3 dagen dood voordat we mijn zus haar vond. ik heb haar al helemaal niet meer kunnen zien. We hebben een kist begraven. Pas op het moment dat de kist de grond inging realiseerde ik me dat ik haar nooit meer zou kunnen zien, horen voelen aanraken. Heb geshocht gereageerd. Nu is het 1.1/2 jaar later en kan nog steeds niet geloven dat ze dood is. ben intussen in therapie , maar mijn familie heeft mij in de steek gelaten en mijn autistische man is helemaal doorgedraaid omdat hij niet om kan gaan met mijn verdriet en mij voortdurend ontwijkt.

Ik ben in een ander huis gaan wonen omdat hij me 3 keer heeft buitengezet. ik ben in mijn hele leven nog nooit zo EENZAAM geweest. Hij is een leuke vent en niemand gelooft mijn verhaal als ik vertel dat hij alleen maar boos en geirriteerd kan zijn over mijn verdriet.

En weet je wat nog het ergste is, dat de huisarts geen flauw idee heeft wat ie moet doen. Ben er misschien al 5 keer geweest. Maar niemand ziet de nood waarin ik ben
En op het net vind je dan alleen dit soort flauwekul sites.
Ook geen echte hulp.

Als ik help of zelfmoord of zo google, krijg ik commerciele sites.

Ik heb geroepen en geschreeuwd voor mijn gevoel om hulp.
Maar ik ben zo op, uitgebrand, eenzaam, de weg kwijt, wat moet ik doen??? Nu ben ik inmiddels 56 jaar, zou je denken dat je eindelijk weet waar het leven over gaat. En het wordt alleen maar moeilijker., sorry dat ik je geen hoop kan geven. Ik ben enrom de weg kwijt en nog nooit zo verdrietig geweest.
Datum:
19-01-2011
Naam:
mrsmsjosie
Leeftijd:
56
Provincie:
Noord-brabant

Het leven

Hallo
Ik ben een jongen van 20 jaar.
In mijn leven heb ik veel vervelende dingen mee gemaakt.
Het grootste deel van me leven heb ik aan zelfmoord gedacht.
Heb het zelfs 2 keer geprobeert.
Mijn ouders zijn er achter gekomen en hebben toen hulp gezocht.
Na anderhalf jaar in behandeling hebben gezeten zag ik het licht weer.
Ik heb veel geleerd in die tijd.
Ik hoop ook voor de rest van de mensen hier dat ze het licht ook weer zullen zien.
Soms gaat het gewoon kut in het leven maar geloof me ooit zul je iets of iemand tegen komen waar jij wilt voor leven.

Nu gaat het weer goed met me ik heb nu een relatie met iemand waar ik heel veel van hou.
Verder heb ik een leuke baan en ik heb zelfs een hond die er altijd voor me is.

Groet
Datum:
19-01-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

hoe ga je verder?

Hallo, mijn naam is Julie...
Ik heb de laatste tijd echt heel veel problemen om niet te denken aan de mogelijk heden om zelfmoord te plegen. Ik ben een meisje dat sociaal is, en niet opvalt. Maar daardoor zouden mensen me nooit begrijpen, elke keer opnieuw denken ze in zichzelf: 'dat waait wel over...'
Maar nu hebben ze het mis!!! Ik wil niet aan het einde komen, maar ik kan niet meer leven, mijn ouders hebben constant ruzie en weten niet wat ze willen en wat ze wel willen, ik haat het gewoon. Ik heb een broer die achter me staat, maar me niet begrijpt. Ik ben verliefd op een jongen die in een ander land woont, maar we zien elkaar elke vakantie, toch hoop ik elke keer dat het iets word, maar duidelijk gaan mijn ouders dat afkeuren. Ik dacht hier hulp te zoeken, in de hoop dat iemand dit zou lezen en me helpen. Ik smeek het je, denk na voor dat je iets doet, Ik kan niet stoppen met denken over zelfmoord plegen, maar durf niet. Want ik weet niet wat erachter komt, na de dood... niemand weet dat...

help me...
Julie
Datum:
18-01-2011
Naam:
Julie
Leeftijd:
14
Provincie:
België

..

IK weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen.. toen ik 13 was kwam ik er achter dat mijn moeder alcoholist is/was.. Ze gaf mij de schuld hiervan als ze dronken was. Ik heb mezelf toen uitgehongerd, lichte vorm van anorexia was daarvan de oorzaak.
Toen ging ik naar een andere school en daar ben ik door 2 jongens verkracht, waarvan 1 mijn beste vriend was.. Leuk zo'n vriend! Dit is inmiddels dik 4 jaar terug, en heb het er nog elke dag heel erg moeilijk mee! Ik kan om alles huilen en weet me geen raad met me zelf.. ben gewoon kapot....
Datum:
18-01-2011
Naam:
...
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

Depressief

Hallo beste mensen,

Al een gelange tijd loop ik rond met een leeg gevoel, een gevoel alsof ik hier niet van nut ben. Ik voel me hoe ze dat noemen, depressief. Ik heb geen ''beste'' vrienden. Alleen vrienden met wie ik op school omga.
Als ik naar mijn stage ga, zal ik er geen plezier van inzien. Daarnaast game ik, altijd als ik van me stage afkom. Altijd achter de pc wanneer het kan, tot een uur of 1 s'nachts doordeweeks en in het weekend zolang mogelijk (uur of 5-6 s'nachts). Daarbij rook ik ook nog wiet.
Eigenlijk vind ik de enigste rust wanneer het 11 uur s'avonds is want, dan kan ik mijn joint benuttigen en zullen alle problemen voor 1 uurtje weggaan. En de volgende dag begint het weer van voor af aan. Mijn vader speelt hierbij ook een rol. Mijn opleiding en werk wat ik wil gaan doen worden totaal afgekraakt door me vader omdat, ik denk dat ik in zijn ogen niet voldoe zoals hij zijn zoon voorgesteld zou hebben. Ik zie mijn zusje met haar vriend die haar helemaal gek maakt, haar dingen aanspoort om te doen(alcohol, hard drugs).
Het liefst vertel ik dit aan mijn ouders maar, dan zal ik weer gezien worden als een verrader. Ik heb deze gevoelens met niemand gedeeld, vertelt hoe ik me voel en dat het er alleen maar erger op word.
Terwijl ik mijn gevoelens aan het opschrijven ben rollen de tranen van me gezicht. Het doet pijn om me zelf zo te zien leven. Zelfmoord is geen optie vind ik, alhoewel mijn gedachten er wel naar gericht zijn.
Ik hoop dat ik hier steun kan krijgen en tips om dit gevoel weg te vegen en weer een normaal en plezierig leven kan leiden.

Ik dank u voor uw tijd,

Anoniem.
Datum:
17-01-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

KK leve

hoi
ik ben vanaf mijn 11e het huis uitgezet. vanaf dat ik geboren ben hebben mijn ouders altijd problemen gehad en ik ben er dus mee opgegroeid. Dus vanaf mijn 11e werd ik uit huis geplaatst. ik heb vanaf toen 7 jaar achter mekaar mijn moeder nie meer gezien. en 8 jaar mijn vader niet. in die tussetijd heb ik veel last van depressie gehad en heb ik nog steeds. het word steeds erger, als k boos naar buiten loop heb ik altijd agressieve gedachtes zovan als iemand nu mij verkeerd aan kijkt of iets zegt klap ik hem neer of juist andersom dat ik zelf dood wil. elke keer krijg ik rare gedachtes en wil ik dood, kzou nie weten hoe ik er vanaf komt. ik hoop dat alles beter gaat komende maanden anders loopt het verkeerd af. en als het beter gaat deel ik dat graag met jullie .. groeten
Datum:
17-01-2011
Naam:
hoop op betere tijden
Leeftijd:
19
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.