Levensverhalen (pagina 547)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

..

IK weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen.. toen ik 13 was kwam ik er achter dat mijn moeder alcoholist is/was.. Ze gaf mij de schuld hiervan als ze dronken was. Ik heb mezelf toen uitgehongerd, lichte vorm van anorexia was daarvan de oorzaak.
Toen ging ik naar een andere school en daar ben ik door 2 jongens verkracht, waarvan 1 mijn beste vriend was.. Leuk zo'n vriend! Dit is inmiddels dik 4 jaar terug, en heb het er nog elke dag heel erg moeilijk mee! Ik kan om alles huilen en weet me geen raad met me zelf.. ben gewoon kapot....
Datum:
18-01-2011
Naam:
...
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

Depressief

Hallo beste mensen,

Al een gelange tijd loop ik rond met een leeg gevoel, een gevoel alsof ik hier niet van nut ben. Ik voel me hoe ze dat noemen, depressief. Ik heb geen ''beste'' vrienden. Alleen vrienden met wie ik op school omga.
Als ik naar mijn stage ga, zal ik er geen plezier van inzien. Daarnaast game ik, altijd als ik van me stage afkom. Altijd achter de pc wanneer het kan, tot een uur of 1 s'nachts doordeweeks en in het weekend zolang mogelijk (uur of 5-6 s'nachts). Daarbij rook ik ook nog wiet.
Eigenlijk vind ik de enigste rust wanneer het 11 uur s'avonds is want, dan kan ik mijn joint benuttigen en zullen alle problemen voor 1 uurtje weggaan. En de volgende dag begint het weer van voor af aan. Mijn vader speelt hierbij ook een rol. Mijn opleiding en werk wat ik wil gaan doen worden totaal afgekraakt door me vader omdat, ik denk dat ik in zijn ogen niet voldoe zoals hij zijn zoon voorgesteld zou hebben. Ik zie mijn zusje met haar vriend die haar helemaal gek maakt, haar dingen aanspoort om te doen(alcohol, hard drugs).
Het liefst vertel ik dit aan mijn ouders maar, dan zal ik weer gezien worden als een verrader. Ik heb deze gevoelens met niemand gedeeld, vertelt hoe ik me voel en dat het er alleen maar erger op word.
Terwijl ik mijn gevoelens aan het opschrijven ben rollen de tranen van me gezicht. Het doet pijn om me zelf zo te zien leven. Zelfmoord is geen optie vind ik, alhoewel mijn gedachten er wel naar gericht zijn.
Ik hoop dat ik hier steun kan krijgen en tips om dit gevoel weg te vegen en weer een normaal en plezierig leven kan leiden.

Ik dank u voor uw tijd,

Anoniem.
Datum:
17-01-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

KK leve

hoi
ik ben vanaf mijn 11e het huis uitgezet. vanaf dat ik geboren ben hebben mijn ouders altijd problemen gehad en ik ben er dus mee opgegroeid. Dus vanaf mijn 11e werd ik uit huis geplaatst. ik heb vanaf toen 7 jaar achter mekaar mijn moeder nie meer gezien. en 8 jaar mijn vader niet. in die tussetijd heb ik veel last van depressie gehad en heb ik nog steeds. het word steeds erger, als k boos naar buiten loop heb ik altijd agressieve gedachtes zovan als iemand nu mij verkeerd aan kijkt of iets zegt klap ik hem neer of juist andersom dat ik zelf dood wil. elke keer krijg ik rare gedachtes en wil ik dood, kzou nie weten hoe ik er vanaf komt. ik hoop dat alles beter gaat komende maanden anders loopt het verkeerd af. en als het beter gaat deel ik dat graag met jullie .. groeten
Datum:
17-01-2011
Naam:
hoop op betere tijden
Leeftijd:
19
Provincie:
Drenthe

zelfmoord

ik wil graag zelfmoord plegen omdat ik altijd alles verkeerd doe . het is nooit goed. ik groei ook niet meer en ben nog maar 12.
ik moet een beugel dragen en iedereen pest me
Datum:
17-01-2011
Naam:
chloë
Leeftijd:
12
Provincie:
België

ik word er schijt ziek van

mijn leven begon al kut op het moment dat ik geboren werd, mijn vader verliet het huis 2 maanden voordat ik geboren werd en ging naar een vrouw wat nu mijn stiefmoeder moet voorstellen, als klein kind ging ik vaak heen en weer tussen men ouders niet echt begrijpend wat er aan de hand was, toen ik in groep 5 kwam begreep ik het beter en het maakte me te onzeker, het begon klasgenoten optevallen en dat maakte het makkelijker voor ze om me als pispaaltje in de kals te zetten, in groep 6 ging ik ook naar een psychiater omdat ik geen uitweg vond ik had 1 vriend in die tijd waar ik vele mee optrok maar afentoe deed hij zelf ook mee tot groep 8 stopte het peste eigelijk niet en in de tussen tijd van groep 8 naar de eerste ben ik nog een keer langs een psychiater gegaan theeft wel geholpen maar nog altijd had ik veel ruzie met mijn stiefmoeder, in de eerste kon ik wel redelijk goed met klasgenoten omgaan maar door mijn onzekerheid zei ik niet veel, zal wel aan puberteit liggen ofso, in de 2e ging het veel beter kwam een vriend tegen waarmee ik nog steeds bevriend heeft en bijna het enigste is die me op de been houd, in de derde leerde ik een meisje kennen die ik erg leuk vond na een leuke avond bij haar film te hebben gekeken liet ze me de week erna eigelijk weer hard vallen en ging met een klasgenoot ervan door, best wel pijnlijk, in de 4e was ik er wel overheen en leerde ik iemand anders kennen ik was heel goed met dr bevriend en ik kreeg wel signalen van dr dat ze me leuk vond maar nooit durfde ik het haar te vertellen dat ik haar ook wel leuk vond, maar twas soms meer een schommeling ik denk dat je het wel bindingsangst kan noemen soms vond ik dr eigelijk niks en soms juist heel wel, ik heb het dr toen de tijd ook niet verteld, pas na de zomer toen ik weer bij haar in de klas zat en ze bijna met iemand anders had heb ik het haar verteld, het heeft 2 maanden geduurt voordat we eindelijk zoende wat tevens ook men eerste was toen ik net 17 werd, en op mijn leeftijd word je daar best onzeker van, weer geen week later liet ze me vallen en sinds dien ook niet meer gesproken en in deze tijd had ik nog veel meer last van andere mensen die mijn leven zuur probeerde te maken maar als ik het daarover moet hebben ben ik morgen waarschijnlijk nog aan het type, en ook eigelijk sinds gister het meisje met wie ik had het uitmaakte na 2 en halve week, ze had ook bindingsangst zei ze ik ben er gewoon helemaal kapot van ook omdat ik bij haar veder was gegaan wat voor mij gewoon heel speciaal was en ik heb dr ook aardig wat verteld van mijn dingen, wat er ook gebeurde dit jaar is dat de zomer niet meer bij men vader kom, vanwege allemaal redenen die vroeger zijn gebeurd en omdat ik mijn stiefhoer gewoon zo haat vanwege ook allemaal redenen, ik ben gewoon kapot van alle tegenslagen ik kan me geen enkel leuk moment herinneren uit mijn jeugd en tklinkt stom omdat ik de 24e 18 word, maar er is gewoon niks leuks, terwijl ik dit type springen de tranen me in de ogen, het is misschien allemaal geen goeie reden om op deze site te zitten omdat ik er soms wel eens aan denk maar het maakt me allemaal zo kapot ik heb er zo gewoon geen zin meer in,, :(
Datum:
17-01-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

heey,

hallo ik wete niet presie hoe ik dit moet vertellen, maar goed het is allemaal zo kut alles zit tegen ik heb dikke schulden iedereen laat me vallen ik ben dakloos, al bijna 2 jaar nu hebben 2 zogenaade vrienden vandaag wta gedaan en nu ben ik ineens voortvluchtig ik ben dan een sterke jongeman maar dat trek ik ook allemala niet meer! het lijkt wle of ik dagelijks het leven door loop met een rots blok op men schouders, mensen snappen niet dat ik ook een leven wil maar dat is alleemaal niet meer te realisher dus bij deze zeg ik ben je jong denk ana je toekomnst er kan veel voor je gedaan worden maak een opleiding af en doe wat voor je troekomst leef voor jezlef en niet voor het rijk! maar je zal altidj iemand pijn doen met je/mijn besluit, ik zeg veder niet hoe en wat maar ik hoop dat je je bedenkt, maar voor mij is er geen weg meer terug, bedankt voor dat je de oeite neemt om dit verhaal te lezen greetzz
Datum:
16-01-2011
Naam:
sorry
Leeftijd:
19
Provincie:
Drenthe

Hoelang nog????

Hoelang nog?.............hoelang nog?.....hoelang nog?.......
Krijg ik tegenslag op mn werk,ruzie met mn vrouw,gezeur van een ieder.M.a.w moet ik tegen slagen opvangen......hoe lang nog?.............moet ik moed op bouwen voor dat ik de stap kan zetten.
Ik ben er klaar voor,maar mn dochtertje is de enige wat mij dwars staat tot wat ik wil doen om er een einde aan te maken.
Waarom?............,omdat ik mij telkens de vraag stel.Wil ik haar dit wel aan doen?ze is pas 2jr. en als ze later groot wordt zal ze dan ook zo snel opgeven omdat dr vader dat ook had gedaan?

Maar wat te doen als de emmer bijna vol is.
Niks wat je doet is goed.Niks wat je zegt is waar.Dag en nacht ben je aan het denken op de paar uurtjes na dat je in slaap valt.

Hoelang nog?...................
Als je klaar bent ben ik klaar voor jouw.

m.v.g
Mn gedachten
Datum:
16-01-2011
Naam:
wayne
Leeftijd:
33
Provincie:
Groningen

gewoon slapen..

ik ben wendy,weer een wendy,nog een wendy wat maakt het uit.
ik ben altijd wel al suicidaal geweest denk ik.. behalve toen ik zwanger was....ik ben niet opgevoed in een liefdevol huis. vader ken ik niet en met me moeder heb ik nooit een band(alcoholist) gehad,mijn broer(tjes) en zusje zijn anders egoistisch enz. toch houd ik van ze. in ieder geval op een manier.
ik vind dieren belangrijker als mensen,ze kwetsen me niet. dat maakt mij zeker weer egoistisch....
Ik raakte zwanger toen ik 17 was net terug na een 4 jaar uit huis plaatsing (afkicken van de naald)... mijn vriendje wou abortus ik niet dus had hem gedumpt.
Helaas liep het anders en heb ik mijn zoontje moeten begraven tot 2 maal toe (gemeente maakte een foutje)..mijn zusje (4 jaar jonger ) komt op haar 17de vrolijk en trots vertellen dat ze zwanger is...deed pijn, ze kreeg een prachtig lief dochtertje...gezond kreeg er alles voor betaald en hulp tot en met,ik was alleen mja who cares right.

mensen zien mij als een vrolijk populaire sterke meid die het allemaal heeft overleefd ..dat komt omdat ik altijd alles weg lach,achter dat masker zit de werkelijke ik,een rotte junk met een dode baby in haar arme, eigenlijk ben ik al jaren dood..ik heb mijn rugzak in een kast gegooid, de ellende is dat de kastdeur op spanning staat en dat als hij openklapt ik weet wat ik echt wil... en dat is slapen dromen over hoe mooi het leven had kunnen zijn..voor altijd slapen
Datum:
16-01-2011
Naam:
wendy
Leeftijd:
23
Provincie:
Limburg

Al 11 jaar vechten, maar waarvoor?

Op mijn 19e kreeg ik voor het eerst de diagnose:"Depressie", ook had ik Anorexia en ben ik in mijn jeugd (4 t/m 9 jaar) misbruikt waardoor ik een Dissociatieve Identiteitsstoornis heb ontwikkeld.
Sinds mijn 19e ben ik aan de medicijnen, heb behandelingen gehad door het hele land. Er zitten jaren tussen waarin ik 11 van de 12 maanden opgenomen was (open- en gesloten afdelingen).
Ik heb ieder medicijn wat er binnen de psychiatrie kan worden voorgeschreven, gehad. Waaronder 32x Electro Convulsie Therapie, oftewel Electroshocks.
Niets, scheen te helpen.
Uiteindelijk heb ik in 2008 een zelfmoordpoging gedaan. Bij toeval werd ik toen gevonden, ik lag toen al in coma. Ik lag nog maar net in de ambulance toen ik een hartstilstand kreeg, dus als ik 5 min later was gevonden was het te laat geweest. In totaal heb ik 2 weken in coma gelegen waarvan de eerste 3 dagen/nachten in levensgevaar.
Na deze zelfmoordpoging werd ik opgenomen op een gesloten afdeling. Ik heb toen als "laatste redmiddel" een medicijn gekregen die officieel niet in nederland wordt voorgeschreven vanwege de, soms gevaarlijke bijwerkingen en je moet je hele levensstijl aanpassen.
Toch bleek het medicijn te werken en kwam uit de depressie.
In 2009 ben ik weer en opleiding gaan volgen en ik was weerin staat een leven op te bouwen. Maar helaas bleek dat maar van korte duur want in september vorig jaar begon ik me weer depressief te voelen. Het werd al snel steeds erger en op 2 november ben ik, voor de zoveelste keer, opgenomen. Mijn zoveelste kerst en oud&nieuw op een psychiatrische afdeling...
De opname heeft niet geleid tot enige verbetering en omdat ik in eerste instantie vrijwillig ben opgenomen, heb ik besloten a.s. vrijdag met ontslag te gaan.
Voor mezelf is er op dit moment geen enige twijfel dat ik dood wil en als ik niet de inpact had gezien die mijn zelfmoordpoging in 2008 heeft gehad op mijn omgeving, had ik dat ook al gedaan. Ookal hebben mijn ouders verschillende keren gezegd dat ze niet willen dat ik alleen voor hun vecht en blijf leven en dat ze mijn keuze zouden respecteren als ik er uiteindelijk voor zou kiezen om een einde aan mijn leven te maken, dat is wel hetgene wat me tegenhoud.
Net als dat op dit moment de liefste kat van de wereld op mijn schoot ligt te slapen. Dit katje heb ik gevonden toen ze amper 4 weken was (8 jaar geleden) en heb haar 3 weken lang zelf, om de 2 uur gevoed. Ik ben alles voor deze kat, ze loopt me alles achterna en op momenten dat ik opgenomen was en ze bij mijn ouders was, werd ze letterlijk ziek van heimwee en zat de hele dag, alleen op zolder verscholen...

Maar na 11 jaar, nu ik weer alles kwijt ben wat ik in de afgelopen 1.5 jaar had weten op te bouwen en ik een donkere toekomst tegemoet ga, omdat nu echt alles is geprobeerd...ben ik zo moe van al het vechten, al die pijn en eenzaamheid dat ik nu echt klaar ben met dit leven en verlang naar de dood...

Ik begrijp dus als geen ander wanneer iemand besluit om zelfmoord te plegen, maar ik heb in de afgelopen 11 jaar ook zoveel mensen ontmoet die keihard voor zichzelf hebben moeten vechten en uiteindelijk al dan niet mbv medicatie nu toch heel blij zijn dat ze het gevecht in eerste instantie zijn aangegaan.

Dus alsjeblieft; geef de strijd nog niet op voordat je het gevecht bent aangegaan.

En de eerste stap in dat gevecht is toch: hulp zoeken...
En er zijn echt mensen die echt naar je willen luisteren en je echt willen helpen...
Datum:
16-01-2011
Naam:
Yvonne
Leeftijd:
30
Provincie:
Friesland

Ik wil echt niet meer leven

Ik zal me verhaal vertellen ik ben een jonge van 20 jaar,toen ik 10 was kwam ik naar Nederland om wat moois op te bouwen blijk baar niet,ik ben hier met me moeder gaan wonen,ik weet niet waarom ik ben gewoon een grote mislukkeling in het leven,omdat ik ADHD heb willen veel mensen niet met me om gaan,en het mooiste is ik ben nog homo ook :P,en tja ik heb een vriendje,maar me ouders hebben moeite mee om het te acpteren en verder tja wat moet ik eigenlijk zeggen,ik had een baan in 2007 tot nu en nu ben ik nog me baan kwijt en verder,tja wie kan me verder helpen niemand dus ja wat moet ik eigenlijk verder in het leven ik woon bij me ouders en ik krijg altijd gezeik van hun van je doet niks in huis enzo en verder heb ik constant ruzie met me ma en dus tja en verder heb ik wel een vriendje maar ja dat is ook niet echt voldoende ik weet niet waarom ik nog eigenlijk leef het zou toch beter zijn als ik dood was dan zou toch alles een stukje fijner zijn dan al die stomme problemen met iedereen met me ouders en me familie enzo maar zou dat een oplossing zijn?
Datum:
16-01-2011
Naam:
Alan
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.