Levensverhalen (pagina 540)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Moeilijk moment

Hoi,

Mijn relatie is half september 2010 uitgegaan. Met mijn vriendin heb ik anderhalf jaar een relatie gehad. Daarvan hebben we ook bijna anderhalf jaar samengewoond. Het was mijn eerste echt serieuze relatie en wilde dan ook oud worden met haar. We hadden een mooi huis, allebei werk en een fijn huisdier. Ik was erg gek op mijn vriendin en zij op mij. Ondanks dat hadden we veel ruzie en dat liep vaak hoog op. Al met al heb ik veel gehuild gedurende mijn relatie. Mijn vriendin was voor mij in veel opzichten mijn droomvrouw, maar als ze teleurgesteld was werd ik aldoor erg door haar gekwetst. Andersom had ik misschien meer voor haar klaar moeten staan. In mei 2010 was de relatie bijna stuk gegaan, maar hebben we besloten om het nog een kans te geven. In september 2010 ging het alsnog mis. Ik heb haar toen het huis uit gezet. Daarna hebben we nog contact gehad en leken we weer wat naar elkaar toe te groeien, maar opeens ging het weer mis. Enkele weken later liet ze weten dat ze een nieuwe vriend had. Toen werd ik heel verdrietig en wilde ik hoog op een gebouw staan en ben toen meerdere flats bijlangs geweest. Net toen ik 1 had gevonden waar ik naar binnen kon kwam ik een bekende tegen. Die heb ik het verhaal uitgelegd en ben naar huis gegaan. Ik had me toen voorgenomen om hulp te zoeken als ik nog een keer zo labiel zou zijn. Niet veel later werd ik weer labiel en ben toen naar een flatgebouw gegaan. Ik vond het erg hoog en kwam tot de conclusie dat ik niet durfde te springen. Daarop ben ik naar het spoor gegaan en ben toen naast het spoor gaan staan. Toen er een trein voorbij kwam dacht ik, als ik nu er voor was gaan springen dan had ik inderdaad wel eens dood kunnen zijn. Daarop ben ik weggegaan en kwam toen tot de conclusie dat als ik zelfmoord zou plegen ik dat zou doen door voor de trein te springen. Omdat ik weer labiel was geweest ben ik hulp gaan zoeken. Eerst 113 bellen om m'n verhaal te doen. Daarna naar de dokter geweest. Deze persoon verwees me dezelfde dag nog door naar een specialist. 2 uur gesproken en de specialist kwam tot de conclusie dat er met mij niets geks aan de hand is. Zonet had ik na een ruime maand weer een moeilijk moment. Ik dacht aan m'n vriendin en weet dat ik nog veel van haar hou en wou dat onze droom niet uitgespat was. Ze is nog steeds bij haar nieuwe vriend en ik heb geen reden om hoop te hebben dat het nog goedkomt. Ik mis haar en de gedachte om zelfmoord te plegen kwam weer boven. Die gedachtes komen meestal boven als ik een periode van rust heb, waarin ik een tijdje alleen ben, bijvoorbeeld het weekend. Veel vrienden heb ik niet, een sterke band met familie evenmin. Het toekomstperspectief dat ik met haar had is nu weg. Het leven kent nou eenmaal momenten van teleurstelling. Als ik naar mijn ex-vriendin kijk heeft ze het veel zwaarder gehad dan ik. Toch is zij krachtiger want ze zet stappen in de goede richting en is actief met haar toekomst bezig, ik maar half en blijf treuren. Wil ik dood? Of wil ik leven? Wil ik leven als het zonder haar is? Wil ik alleen leven? Wil ik gaan leven en zien wat het leven voor mij in petto heeft? Er zullen momenten komen dat ik treur om het uitgaan van mijn relatie, ga ik door met leven of zal ik er een keer over struikelen en weer labiel worden? Als ik labiel word, kan ik dan echt de stap zetten om uit het leven te stappen? Kan ik niet alleen op basis van gevoel maar ook op basis van verstand zelfmoord plegen? Kan ik vrede hebben met mijn vroege dood? Kan ik mezelf plaatsen boven de machinist en de reizigers? Wat voor invloed zal mijn dood hebben op mijn ouders en oma? Waarom kan ik niet terug in de tijd om de rijkdom te ervaren die ik had op gelukkige momenten met mijn vriendin? Moet ik de gelukkige momenten met mijn vriendin niet koesteren en blij zijn dat ik dat meegemaakt heb?

Ik heb dus nog zoveel vragen. Nu overheerst het gevoel dat ik haar bij me wil hebben, dat we elkaar lief hebben, dat we samen zijn. Maar dat de realiteit niet zo is. En ik van binnen heel erg stil en heel erg druk tegelijk ben.
Datum:
06-02-2011
Naam:
Robin (m)
Leeftijd:
29
Provincie:
Groningen

donker verleden

mn moeder was al voor mijn geboorte erg ziek maar kreeg wel een gezond kind> ik
maar in groep 6 ging het helemaal mis
mn moeder kreeg een aanval van haar ziekte en werd helemaal velamd
ik was thuis en belde snel mn vader dat mama niet goed werd
in de tijd dat mn vaders zo snel naar ons toe kwam probeerde ik mama te helpen
maar ik kon niks doen
ik moest hard huilen omdat ik machteloos stond en moest toekijken hoe erg mn moeder er aan toe was
mn vader kwam bij ons thuis en belde de ambulance de ambulance kwam en voerde mn moeder weg
ik mocht niet mee
het was verschrikkelijk om te wachten terwijl je moeder naar het ziekenhuis word gebracht
mn moeder heeft daar weken op intencif care in coma gelegen
zelfs nu ik in de eerste zit kan ik die dag niet vergeten op school gaat het slecht en mn gedachte is er niet bij
ze willen me nu ook van school af halen omdat mn score veel te laag is voor mn niveau
ik krijg wel hulp met omstandigheden maar het helpt niet echt
soms denk ik dat ik me alleen uit deze situatie kan halen om zelf moord te plegen ...
Datum:
06-02-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Elke seconde eraan denken

eigenlijk is dit niks voor mij om medelijden met mezelf te hebben om een verhaal over me o zo gelukkige

Me leven begon wel goed, goeie cijfers, vrienden en kon genieten van het leven. Ik dacht dat alles wel zo mooi zou blijven, enige probleem was dat het leek alsof ik niet gewenst was bij me ouders, nou eigenlijk bij me vader. Met hem heb ik nog nooit wat leuks kunnen doen, we hebben niks gemeen en als ik wat tegen hem zei kraakte hij het metteen af. Dus ik zou nooit een band met hem op kunnen bouwen. En ik ben er ook achter gekomen dat het ook niet de bedoeling was dat ik geboren zou worden. Dusja dat maakt het nog leuker. Voor me pa is zijn paard belangrijker dan zijn zoon. Ik heb mezelf altijd al afschuwelijk gevonden en ik zou nooit kunnen begrijpen waarom iemand mij leuk zou vinden.

Achja alsnog kreeg ik ongeveer iets langer dan een jaar geleden een relatie met iemand. Dat was misschien wel de gelukkigste tijd van me leven. Al duurde dat totdat ze het weer uitmaakte, dus maar 3weken..........
Vanaf dat moment ging alles fout wat fout kon gaan, ben 2 niveau's gezakt op school, ben veel vrienden kwijtgeraakt, en nu willen me ouders misschien ook nog gaan scheiden!, het zou eig niet zo erg zijn, ben ik tenminste weg van me vader, maar ik heb geen zin in al dat gedoe. En ik zit met dat en al die andere problemen in me hoofd. Die vriendin waarmee ik dus had dat is nu gewoon een vriendin voor me en dat hebt ik allemaal dus achter me gelaten. Maarja ik heb een periode gehad dat ik me elke avond mezelf sneed, ben er nu mee gestopt omdat het dadelijk opvalt en ik word al soms op school emo genoemd omdat ik niet altijd meega met iedereen van de klas. Ik heb iets van autisme ofzo dus ik ben ook niet een jongen die veel praat op school. Alleen is het zo gek dat ik als ik ga hockeyen dan ben ik weer de jonge die het meest kan praten. Ik word hier allemaal zo gek van dat ik dus al bijna een jaar alleen maar over zelfmoord kan denken, zelfs wanneer ik met een paar vrienden naar de bios ga, dan denk ik erover. Ik kan het gewoon niet voor 1 dag uit me kop zetten en 1x gelukkig voelen....

Voor de mensen die hetzelfde voelen, you're not alone, en schrijf gewoon je verhaal als je over zelfmoord blijft denken, dit schrijven lucht me hart voor deze dag, and now? Just wait and see what tomorrow brings....
Datum:
06-02-2011
Naam:
Carlo
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

ik snap het..maar jullie begrijpen het zelf niet

ik weet even niet precies hoe ik op deze site kwam..maar dat maakt ook niet uit. ik liep zelf met gedachtes rond 2jaar geleden..datk er maar moest stoppen..wat had het voor zin? nu voel ik me vaak nog steeds klote maar daar heb ik dan schijt aan..ik leer van slechte dagen en goede dagen, opgeven is het domste wat je kan doen..al heb je geen vrienden, en wordt je geslagen en gepest..jezelf van kant maken is niet eerlijk tegenover je ouders. zij hebben jouw op de wereld gezet, al was je van mijn part een foutje. je bent redelijk opgevoed als je al op deze site kan komen en je verhaal kunt doen.. je bent waarschijnlijk alleen nog niet in staat om met ernstige problemen om te gaan.. al ben je 80 en kan je het niet.. ooit zul je het snappen waarom zelfmoord gewoon bullshit is.. dus ik hoop dat mensen snapt.. ik heb het gevoel 2jaar lang gehad maar ik kijk naar de goede dingen hoe weinig het er ook zijn. doe dit ook aub....
Datum:
05-02-2011
Naam:
ANTIzelfmoord
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

het einde

weet niet hoe ik moet beginnen ben in de steek gelaten door mijn grote liefde.
Ze wil niet meer ook niet praten heb niemand meer en heb geen zin meer in het leven. waarom altijd ongeluk niemand die helpt. Er wordt alleen maar gelachen met mij.
ze wil alleen maar terug naar huis in Brasil.
Ik heb er alles aan gedaan en alles verloren voor mij heeft het geen zin meer.
Datum:
05-02-2011
Naam:
paul
Leeftijd:
48
Provincie:
Limburg

marianna

Ik wil niet leven zonder Marianna.
Datum:
05-02-2011
Naam:
piotr
Leeftijd:
44
Provincie:
Zuid-holland

diepe pijn

Hallo,
Ik zit al een tijdje te denken om zelfmoord te plegen , een paar jaar geleden heb ik erge dingen meegemaakt zoals huiselijk geweld , ik kan er met niemand over praten omdat ik niet durf omdat ze me toch niet zullen begrijpen , met mijn moeder kan ik het ook iet omdat zij er ook nog zoveel pijn van heeft en ik wil het haar nog niet meer lastig maken.Ik zit met zoveel verdriet en wil het aan niemand tonen , en wil er voor iedereen zijn maar soms wordt het echt te veel en krijg ik echt het gevoel dat ik in elkaar zak , ik kan gewoon niet meer , niemand zal me toch missen
Datum:
04-02-2011
Naam:
Amber
Leeftijd:
15
Provincie:
België

geen zin meer.

Loop al sinds ik klein ben met de zelfde gevoelens rond als ik nu heb.
Vroeger op de basis en middelbare school ben ik gepest. Ik was heel stil en zei nooit echt wat terug. Ook heb ik nog nooit echte vriendinnen om me heen gehad, wel mensen die luisterden, maar die hadden zelf ook problemen. Mis dat heel erg dat ik geen vriendinnen en vrienden heb.
Toen ben ik aan een vervolg opleiding begonnen en kwam ik daar een meisje tegen wat goed klikte, ik dacht hehe eindelijk een vriendin, maar die dumpte me later omdat ze ging trouwen.
heb al supervaak gedacht er een einde aan te maken, maar nog nooit serieus geprobeerd omdat het me op de een of andere manier gewoon niet lukt.
Niemand begrijpt me en iedereen loopt over me heen.
Heb 2x een relatie gehad en die jongens hebben me allebei links laten liggen. Nu heb ik er weer een relatie van 6/7maanden opzitten en die is ook helemaal fout gelopen. Volgens die jongen zeurde ik zo ontzettend veel dat hij het idee had dat hij psycholoog geworden was. Hij heeft ook dingen tegen me gezegd die me gekwest hebben. Ik ben er zelf ook wel schuldig aan, maar hij wilt niet toegeven dat hij ook één van de veroorzakers is dat doet me toch erg veel pijn. Ook omdat we wel een lange tijd samen waren en het super leuk hadden. Omdat ik geen vriendinnen heb zoek ik steun op een bepaald forum. Alleen is hij hier een x achtergekomen en heeft dingen gezien die ik niet wou dat hij zag. Hierdoor hebben we ruzie gehad en daarom is het onderandere ook uit nu. Hij wist dat ik slecht in me vel zit vanwege me opleiding en heb meerdere keren gevraagd of hij me iets meer met liefde kon behandelen. Ook heb ik het gevoel dat ik iedereen maar in de weg loop, alles was ik aanraak of naar kijkt gaat kapot of verkeerd. Ook heb ik het idee dat ik een behoorlijke mislukkeling ben, me ouders en broer hebben allemaal havo/hbo/uni gedaan en ik moet het doen met vmbo/mbo ook zijn in me omgeving veel mensen met hoge opleiding niveau. Dit knaagd ook heel erg aan mij, omdat ik veel dingen niet goed kan. Zoals alles met rekenen. Ik voel gewoon dat als ik er niet meer ben het voor iedereen makkerlijk is. Alleen op de 1 of andere manier houd iets me tegen. ik kijk het nog even aan.
Datum:
04-02-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

'Narcist' ...

Ik heb een verhaal.
Een verhaal over liefde en het onvermogen om liefde te leven.
Ik heet Peter. Ik woon in België, in de buurt van Antwerpen.
Mijn verhaal is complex.
Ik ben 17 jaar gehuwd. In die 17 jaar was ik niet gelukkig, mede door mijn eigen toedoen.
Ik ben teruggetrokken in intieme relaties : een patroon uit de kindertijd.
Ik wil niet teruggetrokken zijn en - om een lang verhaal wat korter te maken - werd ik verliefd op een andere vrouw.
Vanuit mijn patroon ga ik dan 'grijpen'.
Onlangs heb ik afscheid van haar moeten nemen.
Mijn vrouw en mijn relatietherapeut hebben mij hiertoe gedwongen.
Vanuit relatieoogpunt wellicht het 'juiste', maar ik hou enorm veel van die andere vrouw.
Alleen : zij had ook een relatie waaruit ze zich niet kon losmaken. Alhoewel ze me in haar leven wilde behouden en hiervoor ook toestemming van haar partner, was het emotioneel te zwaar.
Mede door mijn situatie, die maakte dat ik mijn liefde met haar onmogelijk kon blijven leven.
Ik ben totaal verscheurd.
Ik hou zielsveel van die vrouw. Ik hou echter ook zielsveel van mijn kinderen en daarom kan ik niet scheiden.
Ik ben hard geweest voor mijn vrouw. Ik geef toe dat mijn grijpen naar die andere vrouw mij ongevoelig maakte voor haar.
Mijn relatietherapeut verwijt me nu een 'narcist' te zijn. Ik ben geen narcist, maar heb in deze situatie wel een beetje zo gehandeld. Dat geef ik toe.
Maar nu word ik geconfronteerd met mezelf ... Met mijn onvermogen om te leven zoals ik het wil, met mijn interne zwakte : teruggetrokkenheid versus grijpen.
Die maakt dat ik mensen kwets, zonder het zo te bedoelen.
Ik zie geen uitweg uit dit ingebakken patroon. Ik wil weggaan thuis, maar voel me niet sterk genoeg. Thuis blijven maakt dat ik me volledig moet 'onderwerpen'.
Eigen schuld, voor een stuk.
Ik ben zo ongelukkig door dit onvermogen om gelukkig te zijn, mezelf graag te zien, liefde te geven, ...
Ik ben intens bedroefd en denk voor de eerste keer in mijn leven aan zelfdoding.
Niet dat ik het onmiddellijk zou doen, maar het zit nu wel in mijn hoofd.
Heel laf zou het zijn, ja, dat zeker !
Maar soms kàn een mens niet meer met zichzelf leven ...
Bedankt om even te luisteren.
Datum:
04-02-2011
Naam:
Peter
Leeftijd:
47
Provincie:
België

de weg is te lang

ben in 2001 terecht gekomen in de psychiatrie en nu tien jaar later
ben ik er nog steeds niet uit gekomen of er veel veranderd is of ben ik er beterder van geworden nee alleen maar erger er is tien jaar later nog een drugs verslaving bij het maakt mijn batterij leeg dus gaat de gedachte van zelfmoord vaak door mijn hoofd
Datum:
03-02-2011
Naam:
flipper
Leeftijd:
29
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.