Levensverhalen (pagina 541)

Loop al sinds ik klein ben met de zelfde gevoelens rond als ik nu heb.
Vroeger op de basis en middelbare school ben ik gepest. Ik was heel stil en zei nooit echt wat terug. Ook heb ik nog nooit echte vriendinnen om me heen gehad, wel mensen die luisterden, maar die hadden zelf ook problemen. Mis dat heel erg dat ik geen vriendinnen en vrienden heb.
Toen ben ik aan een vervolg opleiding begonnen en kwam ik daar een meisje tegen wat goed klikte, ik dacht hehe eindelijk een vriendin, maar die dumpte me later omdat ze ging trouwen.
heb al supervaak gedacht er een einde aan te maken, maar nog nooit serieus geprobeerd omdat het me op de een of andere manier gewoon niet lukt.
Niemand begrijpt me en iedereen loopt over me heen.
Heb 2x een relatie gehad en die jongens hebben me allebei links laten liggen. Nu heb ik er weer een relatie van 6/7maanden opzitten en die is ook helemaal fout gelopen. Volgens die jongen zeurde ik zo ontzettend veel dat hij het idee had dat hij psycholoog geworden was. Hij heeft ook dingen tegen me gezegd die me gekwest hebben. Ik ben er zelf ook wel schuldig aan, maar hij wilt niet toegeven dat hij ook één van de veroorzakers is dat doet me toch erg veel pijn. Ook omdat we wel een lange tijd samen waren en het super leuk hadden. Omdat ik geen vriendinnen heb zoek ik steun op een bepaald forum. Alleen is hij hier een x achtergekomen en heeft dingen gezien die ik niet wou dat hij zag. Hierdoor hebben we ruzie gehad en daarom is het onderandere ook uit nu. Hij wist dat ik slecht in me vel zit vanwege me opleiding en heb meerdere keren gevraagd of hij me iets meer met liefde kon behandelen. Ook heb ik het gevoel dat ik iedereen maar in de weg loop, alles was ik aanraak of naar kijkt gaat kapot of verkeerd. Ook heb ik het idee dat ik een behoorlijke mislukkeling ben, me ouders en broer hebben allemaal havo/hbo/uni gedaan en ik moet het doen met vmbo/mbo ook zijn in me omgeving veel mensen met hoge opleiding niveau. Dit knaagd ook heel erg aan mij, omdat ik veel dingen niet goed kan. Zoals alles met rekenen. Ik voel gewoon dat als ik er niet meer ben het voor iedereen makkerlijk is. Alleen op de 1 of andere manier houd iets me tegen. ik kijk het nog even aan.

Ik heb een verhaal.
Een verhaal over liefde en het onvermogen om liefde te leven.
Ik heet Peter. Ik woon in België, in de buurt van Antwerpen.
Mijn verhaal is complex.
Ik ben 17 jaar gehuwd. In die 17 jaar was ik niet gelukkig, mede door mijn eigen toedoen.
Ik ben teruggetrokken in intieme relaties : een patroon uit de kindertijd.
Ik wil niet teruggetrokken zijn en - om een lang verhaal wat korter te maken - werd ik verliefd op een andere vrouw.
Vanuit mijn patroon ga ik dan 'grijpen'.
Onlangs heb ik afscheid van haar moeten nemen.
Mijn vrouw en mijn relatietherapeut hebben mij hiertoe gedwongen.
Vanuit relatieoogpunt wellicht het 'juiste', maar ik hou enorm veel van die andere vrouw.
Alleen : zij had ook een relatie waaruit ze zich niet kon losmaken. Alhoewel ze me in haar leven wilde behouden en hiervoor ook toestemming van haar partner, was het emotioneel te zwaar.
Mede door mijn situatie, die maakte dat ik mijn liefde met haar onmogelijk kon blijven leven.
Ik ben totaal verscheurd.
Ik hou zielsveel van die vrouw. Ik hou echter ook zielsveel van mijn kinderen en daarom kan ik niet scheiden.
Ik ben hard geweest voor mijn vrouw. Ik geef toe dat mijn grijpen naar die andere vrouw mij ongevoelig maakte voor haar.
Mijn relatietherapeut verwijt me nu een 'narcist' te zijn. Ik ben geen narcist, maar heb in deze situatie wel een beetje zo gehandeld. Dat geef ik toe.
Maar nu word ik geconfronteerd met mezelf ... Met mijn onvermogen om te leven zoals ik het wil, met mijn interne zwakte : teruggetrokkenheid versus grijpen.
Die maakt dat ik mensen kwets, zonder het zo te bedoelen.
Ik zie geen uitweg uit dit ingebakken patroon. Ik wil weggaan thuis, maar voel me niet sterk genoeg. Thuis blijven maakt dat ik me volledig moet 'onderwerpen'.
Eigen schuld, voor een stuk.
Ik ben zo ongelukkig door dit onvermogen om gelukkig te zijn, mezelf graag te zien, liefde te geven, ...
Ik ben intens bedroefd en denk voor de eerste keer in mijn leven aan zelfdoding.
Niet dat ik het onmiddellijk zou doen, maar het zit nu wel in mijn hoofd.
Heel laf zou het zijn, ja, dat zeker !
Maar soms kàn een mens niet meer met zichzelf leven ...
Bedankt om even te luisteren.

ben in 2001 terecht gekomen in de psychiatrie en nu tien jaar later
ben ik er nog steeds niet uit gekomen of er veel veranderd is of ben ik er beterder van geworden nee alleen maar erger er is tien jaar later nog een drugs verslaving bij het maakt mijn batterij leeg dus gaat de gedachte van zelfmoord vaak door mijn hoofd

na 2 mislukte relaties met mannen met losse handjes en vluchten naar een blijf van mijn lijf huis. nu mijn huidige man waarmee ik 16 jaar getrouwd ben zit in een midlifecrises eerst riep hij 2x per jaar over een scheiding en nu bija iedere week. hij gaat nu sinds kort na een psygiater, maar als haar daar geweest is dan heeft hij zijn antwoorden, het ligt niet aan hem en constant de antwoorden. van ja maar jij doet dit of dat. hij praat mij vanalles aan. sinds de trouwerij begon hij al te veranderen en toen onze dochter geboren werd werd het weer erger. 6 jaar geleden hebben we het huurhuis wat op mijn naam stond gekocht en nu voelt hij zich heer en meester en moet ik maar oprotten. dan sta ik voor de derde keer in mijn leven op straat. ik kan dit niet nog een keer. hoe ouder hij word hoe viezer hij word. douchen doet hij maar een keer per week zo lang houd hij zijn ondeebroek ook aan. dan wil je toch geen seks met zo man. ik heb geen volledige baan dus een huurhuis kan ik niet vinden. een uitkering kan ik pas aanvragen als ik gescheiden ben een een huis heb dus dit is zo'n vicieuse cirkel. als ik uit de buurt verhuis ben ik zelfs mijn baan kwijt. wat moet ik nu nog. ik kan het niet meer

Heb juni vorig jaar een ernstig ongeval gehad. Sommigen dachten dat ik het niet zou redden, maar loop weer rond. Heb er kort gezegd geen zin meer in. Onbekend hoe lang het nog gaat duren en hoe lang ik het vol kan houden. Dood houdt me dagelijks bezig. Leven ook wel, maar wil verder niemand meer kwetsen. Rust wil ik, maar nog niet gevonden.

weet niet hoe ik moet beginnen ben de oudste van een gezin van 7 kinderen ik werd als astepoester behandeld en mishandeld op ,mijn 17 uitgehuwd door mijn ouders mocht niet me school afmaken.uitgehuwd aan een iligaal ik had alleen een uitkering hij werkte niet gebruikte wiet alcohol ,ik mocht van mijn moeder geen pil gebruiken en van mijn man ook niet ze dachten als ze kids krijgt blijft ze met hem.ellende na ellende ik had angst was bang van mijn ouders .en mijn man mocht niets werd gevangen gehouden in een oude huis vol muizen en ratten ,dochter 1 werd geboren en 2 jaar later dochter 2 en 4 jaar later zoon na 14 jaar huw gescheiden dacht eindelijk verlost. heb verschillende ziektes nu ,moet ik er mee leren leven.nu is het 7,5 jaar dat ik gescheiden ben ,maar nu zijn mijn kids 20,18,14 die maken mijn leven een hel heb alles voor hun gedaan mijn zelf altijd opgeofferd maar stank voor dank.de oudste wil soms mijn slaan dan zorg ik dat ik uit haar beeld ben anders gaat ze mijn wat aan doen .ze wil thuis blijven wonen en mijn gewoon treiteren.ik wil niet meer leven ik wil graag hulp bij zelfdoding is mijn wens waarom wat heb ik gedaan dat ik dit leven van een hel moet meemaken help me aub ....ik ben levend dood nu .

ik heb al veel meegemaakt in mijn leven!!
ik ben een goeie vriendin verloren zij is gestorven aan kanker maar dat was nog niet de doorbraak!
mijn mama had heel fel ruzie met mijn oma dus ging mijn mama niet meer met haar om dus wij kwamen bijna nooit meer bij onze oma daardoor ontstond er ruzie tussen mijn ouders en gingen ze scheiden wij verkochten ons huis en mijn mama ging met een andere man in een appartemant wonen ze hadden iedre dag ruzie en daarom sliep ik elke nacht op de zetel omdat ik niet kon slapen maar toen er tusen hen ook serieuze ruzie ontstond was mijn mama het slachtoffer van hem want die man kreeg ineens de nijging om mijn mama te slaan en op te sluiten,slaan kwam er niet van maar opsluiten wel maar al gouw kwam de politie maar mijn mama en papa geraakte trug samen en met mijn oma en mijn mama was ook ales opgelost,dat was eigelijk het ergste nja het minst ergste is dat mijn lief het net heeft uitgemaakt ik ben er gewoon kapot van en ik ben lesbien dus mijn ouders snapte het niet helemaal maja en daarom dus de neiging om zelfmoord te plegen maar ik durf het aleen niet en ik heb niemand om tegen te praten die mij egt begrijpt.

Ik snap niet waarom dingen zo moeilijk moeten zijn. Je moet je toch veilig kunnen voelen op deze wereld.. Maar doe ik dat dan niet. Ik kan mijn verhaal niet eens kwijt. Er is niemand die ik vertrouw, en als ik het uit wil leggen, dan begrijpen ze het toch niet!
Ik weet het niet meer.. Ik ben liever ergens waar het beter is, en waar je er van af bent. Dan hier op aarde...

En dan zit je daar, alleen in je woonkamer. Na te denken over alles wat je zoal meemaakt in het leven. Ik ben natuurlijk net 40 geworden en ik had altijd als doel Carpe Diem en op je 40e zorgen dat je alles goed voor elkaar hebt. Nou….daar is heel weinig van terecht gekomen, eigenlijk niks. Carpe Diem zou ik momenteel een moord voor doen.. Hoe kan dat dan? Die vraag hoor je heel vaak als ik antwoorde “slecht” als iemand vroeg hoe het nu met me ging. Hoe kan iemand die zo (voor het oog) vrolijk in het leven staat nu slecht antwoorden. Hij, die altijd lacht, altijd zegt wat hij denkt….die heeft het toch wel goed voor elkaar. Nou was dat maar waar. Ze zeggen wel eens, zou je als je ooit terugkomt bepaalde dingen over willen doen. Ik draai het om, ik denk dat er maar weinig dingen zijn die ik hetzelfde zou doen. Volgens mij doe ik al vanaf mijn 18e alles op een manier die niet de juiste is.

Als je alles achter je laat en je begint opnieuw in een stad ver weg van waar “bekenden” zitten kom je in een isolement. In het begin is dat heerlijk, want als je geen prater bent wil je rust. Wil je geen medelijden, geen aandacht.

Ik heb mijn hele leven de revue laten passeren, en kom echt tot de conclusie dat er een duidelijke lijn in het hele verhaal zit. De welbekende rode lijn. Die begon toen ik 18 was, vlak na het overlijden van mijn broertje. Zoek ik excuses? Nee, want excuses maken het hele verhaal niet anders, het zijn ook feiten.

Er zijn eigenlijk maar weinig mensen die mij kennen. Die mij van kinds af aan hebben meegemaakt en dus weten hoe ik in elkaar zit. Dat er achter die grote bek een hele rustige verlegen man schuil kan gaan die eigenlijk nooit tevreden is met zichzelf. Die een vader (ik zou hem zo niet eens willen noemen, maar je hebt het niet voor het uitkiezen helaas) heeft die volgens mij in het Oostblok geboren is. Ik heb zelden zo’n nare, vervelende man meegemaakt, eentje die vol was van zichzelf, maar niet van zijn kinderen. Ja, van eentje. Want mijn broertje was alles wat ik niet was. Hij luisterde, ging naar school, had aan het eind van de week al zijn zakgeld nog (wat hij dan deelde met mij) en was inderdaad een schat. Ik was de vervelende. School vond ik drama, een krantenwijk betekende dat er weer ergens in de bossen een stapel kranten werd neergepleurd (zodat mijn ouders dachten dat ik een wijk liep terwijl ik ondertussen gewoon aan het voetballen was) bollenpellen (terwijl ik liever de Tour keek en dus altijd om een uur of twee ineens ergens last van had) Dat was ik, een lastig ventje, ook voor mijn ouders. Ik zal dat ook nooit ontkennen.

Toen mijn broertje in in 1989 overleed woonde ik nog thuis. Maar de band die ik al niet had met mijn ouders werd nog minder. Ik ging snel het huis uit en ging iets doen vanaf dat moment dat tot mijn 39e mijn leven heeft beheerst. Iets wat ik iedereen kan afraden. De één gaat drinken, de ander gaat aan de drugs, weer een ander gaat het criminele circuit in en ga zo maar door. Ik niet…ik was geen prater, wilde veel alleen zijn en vond mijn maatje in een gokkast. Ik denk, en dat is best vreemd voor iemand die altijd veel neerzet op Hyves, dat er buiten de mensen die mij uit Hoofddorp kennen, weinig mensen zijn die dit weten. Waarom ik dit nu vertel? Kom ik later op terug.

Ik heb in die jaren ook het contact met mijn ouders verbroken. De rest van de familie had ik al geen contact mee, want dat had mijn vader al verpest. Mijn leven zoals dat tot mijn 39e is gegaan heeft toch altijd deels met hem te maken. Alsof ik me altijd maar moest bewijzen. Want hij had het goed voor elkaar. Hij werkte fulltime en mijn moeder ook en konden alles doen wat ze wilden. Of ze gelukkig waren? Ze waren getrouwd, laat ik het zo zeggen. In die tijd ging je niet zo snel uit elkaar, je maakte liever elke dag ruzie, want dat ziet de buitenwereld niet. Afijn, daar ga ik verder niet op in, als hij dood neervalt stap ik erover heen ! Hard? Erg? Klopt, maar het is wel zo!

Daarna heeft mijn leven vooral bestaan uit voetbal, gokken en doen wat ik wilde. Verantwoordelijkheden? Die nam ik, als het me uitkwam. Ik had veel mensen om me heen, maar voelde me altijd alleen. Is ook niet uit te leggen. Ik heb ooit met een psychiater en een maatschappelijk werker (na het overlijden van mijn broertje) maar dat vond ik niks. Ik sprak al met niemand, laat staan met één of andere malloot die ik niet kende. Misschien had ik het wel moeten doen, maar ik dacht dat ik alles kon verwerken op mijn manier. Ik weet heel goed dat ik als ik verdrietig was het casino opzocht. In het begin om mijn verdriet te verbergen op een gegeven moment omdat het een gewoonte was geworden. Een hele slechte gewoonte kan ik zeggen!

Mijn leven veranderde een beetje toen ik kinderen kreeg. Ondanks mijn keiharde mening over mijn ouders heb ik ze wel een geboortekaartje gestuurd. We hebben daarna ook nog een tijdje contact gehad, maar dat ging gewoon niet. Mijn vader en ik, water en vuur. Meer verschillende mensen bestaan er niet. En toch, zou ik bepaalde dingen die hij had ook wel gehad willen hebben. Omgaan met geld, verantwoordelijkheden nemen. Maar goed, dat is niet zo, ik ben ik…een man waarvan er (gelukkig) maar weinigen zijn kan ik zeggen. Moeilijk? Men, zo ontzettend moeilijk, vooral voor mezelf. Ik kan het zo goed begrijpen als mensen mij niet kunnen begrijpen….want ik begrijp mezelf vaak niet eens!

Zo kan ik nog uren doorgaan. Dat ik mijn voetbalcarrière om zeep heb geholpen, vriendschappen etc etc. En doordat je moeilijk bent voor jezelf, laat je het allemaal toe. Je bent toch niet dom werd er altijd gezegd. Misschien, ben ik wel de domste van allemaal. Geen idee, maar slim is anders kan ik zeggen.

Mijn kinderen zijn me alles. Sinds ik weggegaan ben bij de moeder van mijn kinderen hebben we onderling een goede regeling getroffen. Ik heb ze om het weekend en vanaf medio 2009 om de woensdag. De rest van het verhaal kennen we, en als je kinderen je alles zijn en je mag ze niet meer zien door drogredenen, dan heb je dus niks meer. En zo voelt het ook! En ik vecht al 16 maanden tegen onrecht, want ondanks dat ik veel fout doe, heb ik hier toch niks gedaan wat een reden is om ze niet meer te zien! Van dat hele verhaal van a tot en met z heb ik genoeg gezegd, elk woord wat ik daarover getikt heb is waar! Kan wel zeggen meer dan waar, maar er is maar één waar!

En dat is het punt waar ik nu ben. Diverse malen geholpen, maar het is gewoon zo dat je door je fouten in het verleden kei en keihard ingehaald wordt. Je betaalt het ene en het komt aan de andere kan dubbel terug. Medelijden? Ja, dat heb ik…maar met mezelf. Erg he, medelijden hebben met jezelf! Maar ik weet als geen ander dat het 75 procent mijn eigen schuld is. En dat je nooit iemand anders de schuld kan geven, en dat heeft ook geen zin.

Waarom ik dit nu allemaal zo tik? En neerzet? Ik heb (bewust, onbewust, het is in ieder geval gebeurd) veel mensen pijn gedaan. Dat komt doordat ik mensen die te dichtbij komen op afstand wilde houden. Mensen op afstand weten niet wat er speelt, die hoef je niks te vertellen. En zo heb ik dat jarenlang volgehouden. Mezelf terugtrekken als ik me klote voelde.

Mijn ogen waren al een tijdje open, en heb dit verhaal al 100 keer anders beschreven. Dit weekend gebeurde er weer iets waardoor ik dacht, misschien ben ik gewoon te verschillend en sta ik anders in het leven. Ik speel wel eens spelletjes op msn (kaarten) en met alle mensen met wie ik kaart kreeg ik mot Mot omdat ik niet voor de gezelligheid speelde, maar omdat ik wilde winnen. Dat ik af en toe een kaart niet opgooi omdat dit tactisch beter was. Ik ben gestopt met spelen, heb ze verwijderd en ben eens gaan nadenken. Dat ik inderdaad iemand ben die geen mensen om zich heen verdient. Ik kreeg ook mail waarbij er werd gezegd…schop eens niet zo tegen de mensen die om je geven. Maar ik ben nu eenmaal zo, ik zeg wat ik denk, ik doe wat ik wil en ik ben een klootzak. Dat laatste is trouwens bij vele bekend En boeit me ook niet. Ik heb liever met een paar procent goed contact dan met iedereen hypocriet een allemansvriendje te zijn. Is dat fout? Ja, want eerlijkheid, hardheid worden niet gewaardeerd, mensen hebben liever dat je het achter de ellebogen doet.

Is dit een verhaal om mezelf schoon te praten? Als dat zo zou zijn zou geweldig zijn. Maar dat is het niet. Ik heb angst, veel angst. Waarvoor? Voor mezelf. Ik denk (en kom niet met cliché teksten als dat is niet zo, genoeg mensen zouden je missen blablabla) dat de wereld er niet slechter van zou worden als ik er niet meer zou zijn. Ik heb dat vorig jaar al eens geprobeerd (schokkend? Nee hoor, was toen ook een manier van aandachttrekken denk ik) maar nu denk ik daar serieus over na. Als een Anthony Kamerlingh dat doet praat heel Nederland goed over hem…misschien is dat voor mij de manier om mensen ook over mij eens goed te laten praten. De laatste keer dat ik hier over na heb gedacht werden degenen boos. Op mij, omdat het egoistisch zou zijn etc etc. Dat mag, en het boeit me ook niet wat mensen er nu van vinden. Het is mijn mening! Als je niks hebt en alles is je afgenomen is het helemaal niet gek dat je in een situatie komt dat je het allemaal wel gezien hebt!

Ik heb dit verhaal al honderden keren op hyves willen zetten…maar ik deed dat niet….ik sloot liever mijn hyves af voor iedereen en ging mezelf zitten opvreten thuis. En thuis is al een groot woord, want ik voel me helemaal niet thuis hier. Voel me nergens thuis trouwens, maar dat is weer een ander verhaal. Volgens mijn dokter (die wel van alles op de hoogte is) is het goed om van je af te schrijven. Hij heeft daar voor geleerd, ik niet. Dus als hij dat zegt…denk ik dat ik het beter weet en is het niet zo… Want ik blijf een klootzak, ik blijf eigenwijs.

Het verhaal gaat van de hak op de tak hoor. Ik haal er geen spelfouten uit, lees het niet na...geloof het allemaal wel!
Boeit ook niet trouwens want je hoeft het niet te lezen. Als je dit allemaal zo leest kan je best denken, wat een klootzak is het inderdaad. Weet je wat het gekke is…dat ik zo keihard kan zijn, maar vanavond wel met tranen in mijn ogen zat te kijken naar het afscheid in Boer zoekt Vrouw. Mensen die je niet kent die verdrietig zijn…en dat doet wat met me… Ik blijf mezelf verbazen…met alles….

Wat ik nu wil? Ik zou mijn kinderen willen zien maar dat gaat nog wel ff duren. Want de advocaat heeft het uitgesteld omdat ik niet alles betaald heb. Vind je het gek als je zelf al een jaar lang moeite hebt om rond te komen! En dat duurt nog tot 1 juli 2011, daarna schijnt de zon…is me gezegd. Nieuw contract, nieuwe baan, nieuwe uitdaging. Klinkt goed zeggen ze dan. Ik vind het niks goed klinken, ik voel me alleen, voel me leeg en op en ik zou er het liefst niet meer zijn. Egoïstisch he..ik weet het, maar dan maar ego….ik zou er een moord voor doen….(is een nadenkertje) En ik weet het...als je mij hoort of ziet lijkt het net alsof ik altijd vrolijk ben...is buitenkant....ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst echt gelukkig was! ik denk het laatste weekend dat ik mijn kinderen heb gezien.....

Na een weekend me opgesloten te hebben heb ik besloten dit verhaal op mijn hyves te zetten. Waarom? Ach…mensen denken vaak, die Vos is zielig en het zit hem vaak tegen. Believe me, dat is iets wat ik grotendeels zelf in de hand gewerkt heb. Dus medelijden is niet nodig…dat heb ik wel met mezelf

Kijk er niet gek van op als ik er ooit voor kies om eruit te stappen. Het is niet iets wat ik zomaar doe, het is iets waar ik serieus over nadenk. En ergens over nadenken…dat had ik vaker in mijn leven moeten doen, dan had ik veel meer gehad dan wat ik nu heb….

Excuses? Ik kan dat wel tikken…schiet niet op, zijn maar letters en ik meen er momenteel ook niks van. Je kan beter iets rechtzetten dan excuses aanbieden en weer doorgaan waar je gebleven bent.
Ik woon alleen, ben alleen en heb bijna niemand om me heen. En dat is goed, hoe minder mensen ik om me heen heb, hoe minder ik er verdriet kan doen.

Gokken doe ik niet meer, al ruim een jaar niet meer. Maar goed, iets wat je 20 jaar hebt gedaan, is niet in een jaar uitgewist…was dat maar zo! Schaam ik me ervoor? Ach…zelfs dat weet ik niet. Ik schaam me er meer voor dat er mensen voor me klaarstonden in al die jaren maar dat ik daar weinig mee opgeschoten ben…dat ik die mensen onbewust (want expres is het zeker niet) gekwetst hebt.

Mij bellen of langskomen heeft geen zin. Ik heb er geen behoefte aan. Ik los dit alleen op, of niet...maar heb geen zin in al die goedbedoelde adviezen. Daarbij, als je zo'n verhaal verteld vallen er vanzelf mensen af....want dan zetten ze je snel in een hoek..."oh kijk eens wat hij heeft gedaan". Het leven selecteert zichzelf hoef ik niet veel voor te doen. Mocht ik er straks goed uitkomen dan weet je aan welke mensen je wat hebt, mocht ik er niet meer zijn...dan weet ik dat zelf niet ;P

Nu stop ik ermee, en ga ik me bezatten aan de koffie… )

Ik schrijf dit verhaal voor de zoveelste keer op....en ja, na een tyfusweekend dus ik dacht...laat ik het er maar eens neerzetten...dat ze weten waarom ik zo in elkaar zit momenteel....afstand neem van iedereen.......dus misschien zit er een hoop frustratie in.....lekker he....als je dat ook vindt...ben ik het met je eens...en geniet daarvan...ben het zelden met iemand eens...

En zo kwam alles er eindelijk weer eens uit. Wanhopig, in tranen op het CS Amsterdam. Iedereen staarde, maar het maakte niet uit.
Ik liet mijn hart praten en..

De conclusie.
Een psychiater voor mn neus. Ik ken haar al zo lang. "Oke, ik geef je de keuze. Je laat je vrijwillig opnemen op de gesloten crisisafdeling of ik vraag een IBS aan."
"En tijdens jou verblijf daar, hebben je ouders even rust en zal ik gaan uitzoeken of ECT een optie voor jou is. Je knokt nu al jaren keihard. Je bent in behandeling geweest, hebt nu ambulante hulp, hebt meerdere medicatie geprobeerd. Uitzoeken of ECT voor jou een optie is, is het laatste wat ik voor je kan betekenen. Sorry."

Mijn hoofd bonkt.
Ik open de 3de reep chocola en neem een hap. Daarna een slok bittere koffie.
O MIJN GOD. IK MOET DRANK. IK WIL DOOD. IK GA MEZELF DODEN.
..Een angstige stem staat op; "Niet doen! niet doen! je wilt helemaal niet dood. denk even na meisje!" zachtjes, fluisterstem.
Gevoelens walsen er zo overheen.
Een zwaar depressief gevoel. Ik ga er een einde aan maken verdomme! tranen stromen.
"neeneenee..!" de angstige fluisterstem.

Ik ben zo bang.
Ik wil zo graag dood!
Maar ik wil zo graag leven..
Ik ben bang dat ik het mezelf aandoe, er een einde aan maak.
Maar ik ben ook zo bang voor wat er nog komen gaat als ik het niet doe..

..net gepraat met mijn ouders.
Gepraat over vroeger, wanneer het begon.
Nu; Een bijna 18-jarig meisje met boulimia en een ernstige depressie.
13 jaar; Anorexia en een ernstige depressie.
Toen ik 8/9 jaar was; Ik zei regelmatig tegen mijn ouders dat ik dood wilde.
Vanaf mijn 5de; op school was ik de perfecte leerling, té perfect zelfs.. maar thuis had ik elke dag wel onwijze woedeaanvallen.
Ook praatte ik regelmatig met geesten, wat doorging tot rond mijn 15'de.
Als baby; ..Een huilbaby. Mijn ouders zeggen dat ik meer huilde dan dat ik sliep, dronk, speelde etc..

Er is iets serieus mis met mijn hersenen.
Help. !?