Levensverhalen (pagina 536)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik wil gewoon naar huis...

ik heb me altijd anders gevoeld en daarom alleen. Ik begreep nooit dat mensen elkaar zo konden kwetsen en zo weinig inlevingsvermogen hadden. Ik had dat altijd wel. Daardoor gaf ik mezelf altijd weg, ik was er altijd voor iedereen, paste de onderwerpen waarover ik sprak aan aan hun interesses. Ik stuitte elke keer op het feit dat dit altijd alleen van mijn kant kwam. Ik kan het zo moeilijk begrijpen dat mensen anderen veroordelen of dat ze dingen doen uit egoistische motieven. Ik voel me gewoon niet thuis in deze individualistische maatschappij. Ik geef geen **** om geld, of bezit of status. Waar ik om geef, is echtheid, liefde en vriendschap, onvoorwaardelijke acceptatie. Ik ben ontzettend eenzaam. Ik vraag nooit veel, maar wil ook zo graag een keer gezien worden.. En dat het gewoon een keertje om mij gaat. Maar ik ben er altijd voor anderen. Als ik mij rot voel, trek ik mij terug. Als anderen zich rot voelen, neigen ze het op mij af te reageren. En daarna sorry zeggen.

Ik worstel al heel lang met de wetenschap dat ik vaginisme heb en daardoor geen gemeenschap kan hebben. Dit hou ik altijd voor mezelf, maar het heeft me een depressie in gesleurd en als gevolg overspannenheid. Ik heb altijd jongens onbewust op afstand gehouden omdat ik zo bang was voor afwijzing, juist omdat ik vaginisme heb.
Tot mijn 25ste ben ik altijd alleen geweest. Ik heb me zo alleen gevoeld, omdat iedereen om me heen vriendjes kreeg en uiteindelijk trouwde. Ik was altijd blij voor anderen en probeerde mijzelf ondertussen sterk te houden. Ik begon de hoop op te geven dat ik ooit iemand zou vinden die mij zou begrijpen en waarop ik verliefd zou worden. (ik ben niet zo'n standaard persoon hoe ik het leven beleef, en voel me noodgedwongen dus eigenlijk altijd alleen, omdat maar zo weinig mensen je echt begrijpen of daar moeite voor willen doen). Maar ik ontmoette een jongen. We hadden zo'n diepe emotionele klik. Ook al woonde hij helemaal in de VS, we wisten het gewoon. Toen hij afgelopen lente voor het eerst naar Nederland kwam, hebben we iets gekregen. Een relatie die ontstond uit een heel diepe vriendschap. Toch was ik bang. Ik durfde mezelf niet te geven aan hem, maar hij zei met tranen in zijn ogen: ik weet zeker dat God ons bij elkaar heeft gebracht. Ik wil je leren liefhebben met de liefde van God. En ik was zo geraakt, dat ik me stapje voor stapje aan hem gaf. Uiteindelijk vertelde ik hem mijn grootste geheim, mijn vaginisme. Hij vond het heel moeilijk om te horen en reageerde er in eerste instantie niet zo goed op. Ik was zo geschrokken daarvan dat ik het uit wilde maken. Maar hij draaide bij en zei dat het ok was, en dat ik vanaf nu niet meer alleen hoefde te vechten. Na 10 jaar moest ik het voor het eerst gaan 'facen'. Maar hij beloofde dat hij er bij was, dat ik het niet alleen hoefde te doen. Dus ik liet me meetrekken. Ik ging naar de dokter, maakte een afspraak met de seksuoloog. Allemaal doodsangsten voor mij. Maar hij zei dat hij er bij zou zijn.

Hij heeft daarna 3 maanden bij me gewoond (langer mag niet van de wet) en ging toen weer terug naar de VS. Twee weken later heeft hij het plotseling over internet uitgemaakt.

Ik ben er kapot van. Het is al bijna 2 maanden geleden, maar ik mis hem zo. Hij is in een heel ander persoon veranderd. Ik vertrouwde hem volledig en nu....

Ik voel me zo verraden. Hij heeft me gedwongen deze beerput open te trekken terwijl ik het veel te eng vond. En nu is hij weg en moet ik het helemaal alleen doen. Ik weet niet eens waarom.

Ik wil zo graag wat anderen hebben: de liefde van je leven ontmoeten, trouwen, kinderen... Maar ik heb hem ontmoet en nu zie ik hem nooit meer. Ik ben bijna 27 nu. Ik droom al zo lang van moeder zijn. Maar ik weet nu hoe mannen zijn. Ze laten je in de steek als ze niet met je naar bed kunnen, ook al heb je zo'n diepe emotionele band met elkaar.
'
Ik was er altijd zo bang voor en hield daardoor mannen op afstand. Hij lokte mij uit die schuilplaats en deed uiteindelijk precies waarvoor ik bang was.

Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen? En bovendien, ik hou nog steeds zoveel van hem. Ik mis hem zo, ik trek het niet meer. Ik probeer sterk te zijn en ik wilde er al uit stappen 6 weken geleden en toen heeft mijn familie me overgehaald het niet te doen, er was nog hoop.

Ik heb 6 weken gewacht op God of op maar iets, waaruit ik hoop kon halen. Maar ik zie het niet. Wat ik zie is een plek zonder liefde, waar mensen elkaar verraden, waar ik maar geen baan krijg, waar ik maar niet zie wat mijn rol, mijn doel is. Waarin ik me zielsalleen en niet thuis voel.

Ik wil gewoon naar huis. Ik wil naar God. Ik kan niet tegen doelloosheid. En ik dacht zo dat God ons bij elkaar had gebracht.

Ik weet het gewoon niet meer. Ik wilde zo graag met hem trouwen. Ik hield zoveel van hem. Zoveel...

Hij woont helemaal daar. Ik zal hem nooit meer zien. Ik trek dit niet.
Datum:
24-02-2011
Naam:
Rogue
Leeftijd:
26
Provincie:
Overijssel

Wat kan ik nog ondernemen?

Ik zie nog goed hoe mijn moeder werd weggedragen op een deken door de verplegers omwille van har zelfmoordpoging. Ze was psychisch ziek en ik kan nu pas begrijpen dat haar leven ondragelijk was...

Nu, zo veel jaren later denk ik zelf om uiteindelijk een stap te wagen.
Ik voel me al een aantal jaren niet goed in mijn vel. Alles wat ik onderneem, mislukt na een tijdje. Ik ben net mijn job kwijt en tegelijk is mijn huwelijk zeer slecht op moment. Wij spreken niet meer met elkaar en mijn man is razend dat ik werkloos ben.

Ik woon in België al 17 jaar maar mocht het effectief gebeuren dat ik alleen kom te staan, dan ben ik werkelijk helemaal alleen. Alleenstaande moeder met een klein kind is een vogel voor de kat. Belgen zijn niet bepaald open en empatisch in deze situatie.

Ik ben erg beu om steeds behandeld te worden als een stuk vod… ik heb zelfs geen zin meer om steeds hierover te moeten piekeren. Ik ban alles moe en niet enkel in mijn hoofd, maar ook lichamelijk.
Datum:
23-02-2011
Naam:
VB
Leeftijd:
37
Provincie:
België

woord er gewoon moe van

Hallo,
ik ben rasha 13 jr ik woon in denhaag en ik zit in de brugklas.
sinds mn 9e zijn mn ouders gescheide.
ik zie het leven steeds minder zitte.
familie en vrienden wat heb ik daar nou nog aan ooit gaan ze toch dood of laten ze je in de steek ik voel me zo alleen.
ik wil gewoon dood gaan ik probeer al sinds mn 11e zelfmoord te plegen alleen het is zo moeilijk om mezelf neer te steken of op te hangen, mijn vrienden snappen me ook niet en met docenten kan ik niet praten die gaan dan toch weer met me ouders praten over me.
ik voel me niet lekker in het leven en wil het liefst dood.
maar ik kan het gewoon niet ik wil mijn cavia en de mense die van me houde niet in de steek laten maar waarom doe ik het gewoon niet ze gaan toch ooit weg het leven is zo verkloot dat ik het voor eeuwig wil blijven slapen.
ik hoop dat er iemand is die me kan helpen en die met me kan praten dat zou ik fijn vinden.


veel liefs Rasha
Datum:
23-02-2011
Naam:
Rasha
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

ik ben kapot

Soms in je leven weet je dat het genoeg is. En dan kan je gewoon niet meer, je hebt alsmaar keihard gevochten om er door heen te komen en het weer fijn te proberen te krijgen. Maar het lukt je gewoon ietdat is niet omdat je geen zin meer hebt of omdat je geen positief mens probeert te zijn, nee dat is het echt allemaal niet maar je bent gewoon op. Thuis heb ik het niet gezellig met mijn moeder, altijd hebben wij ruzie, of ontloop ik haar, ik weet niet zo goed hoe het komt maar ik haat haar en dat zit zo vreselijk diep. Ik loop nu bij een psygoloog, vind het zo eng om daar te moeten praten. Zij wil met me moeder er bij praten en regels samen maken, en dat ik normaal met haar ga praten maar dat kan ik gewoon echt niet, het is te moeilijk. Ze heeft nu zomaar zonder dat ik daar van wist een afspraak met mij moeder er bij gemaakt, ik ben echt heeeel erg boos geworden, nu gaat het gelukkig niet door omdat ik het niet wil en heb gezecht dat ik niet mee naar huis ga als die afspraak door gaat. Ze mag gewoon van helemaal niks weten, voor ales in mij leven wat ik tot nu toe heb berijkt moest ik kei hard vechten en knokken, nooit is het soepel verlopen, ouders die scheiden, dilsexie, add, depresief, andere school, aanranding door je eigen vader. Na een tijdje is het gewoon echt genoeg. Ik zou er zo vreselijk graag niet mer zijn, dan heb ik einelijk rust en stilte in mijn hooft, nooit meer zorgen en gezijk, echt daar verlang ik zo vreselijk erg naar. Ik wil niet meer.
Datum:
23-02-2011
Naam:
-------
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Het gaat maar niet over

Jongens! ik weet het echt niet meer!
Ik denk er vaak aan om mezelf van kant te maken. De druk is zo hoog dat ik er maar niet uitkom.

IK heb al jaren last van depressie. Het komt en gaat weer weg. Sinds maanden na ontslag thuis te hebben gezeten, is het alleen maar erger geworden

Niets gaat zoal het gaan moet. Depressie wordt steeds erger. Ik val steeds dieper in een dal en kan er niet uit komen.

Het ergste van alles is dat ik er eigenlijk alleen voor sta. Er is niemand die mij begrijpt. Mijn vriend niet, vrienden en familie niet. Ik sta er alleen voor. En dat moet misschien ook?? Maar er is niets of niemand die mij de zonneschijn kan brengen.

Ik heb een kleine en ben in verwachting van mijn tweede. Mijn vriend wilde dat ik het weghaalde. Omdat ik en hij er niet klaar voor zouden zijn. Ik natuurlijk TEGEN. Ik ben TEGEN abortus. IK ben tegen het beeindigen van een leven. Maar mezelf van kant maken, graag zelf. Maar nu ben ik niet meer alleen. Kindje in me, kan het niet maken.

Op een of andere manier is mijn zwangerschap de rode draad naar een nieuw begin.

Maar mijn vriend dreigt bij me weg te gaan. Dit allemaal door mijn depressie. Het lijkt allemaal wel simpel. Maar dat is het niet. Men zegt vaak " je moet gewoon positief denken en dan komt het goed" Maar dat is natuurlijk niet zo.

Depressie heeft zoveel oorzaken. Bij mij is dat prikkelbaar zijn, geen voldoening kunnen halen uit dingen die ik vroeger hartstikke gek op was, geen zin in het huishouden, en geen prioriteiten kunnen stellen.....

Het enige wat ik hoor is alleen maar dat ik dit en dat moet doen en lui ben. Ook dat de relatie niet werkt!......

Ik kan dit allemaal niet verdragen. Ik heb er jaren alleen uit proberen te komen zonder succes. Het is zelfs zover gekomen dat ik een misstap in onze relatie gemaakt heb, omdat ik de wederzijdse liefde niet voelde. Ik was alleen......niemand die naar me luisterde......

Ik heb dit jaar, afgelopen week contact opgenomen met PSYQ. Ik weet anders niet hoe ik dit ooit overleef, zonder hulp van mijn naasten.
Het is best belangrijk dat ook je naasten je begrijpt en ondersteunt, maar als die wegvallen dan is het alsof je dieper in een dal zakt.

Ik doe mijn best. Ik probeer lief te zijn. Ik probeer een betere vrouw te zijn. Maar waar ik ook ga, wat ik ook doe, hoe ik het ook doe, mijn depressie loopt met mij mee. En het laat me niet los.

Wanneer ik denk dat ik er uit ben ( net als gisteren) dan zit ik er toch weer in (net als vandaag)

Ik zag weer licht aan het einde van deze lange donkere tunnel. Maar die licht zie ik niet meer.

Ik ben bang, Bang dat het fout gaat, want zodra ik totaal in het donker zit, kan ik zo fout gaan dat ik mezelf moord.

Ik heb alles zo goed mogelijk proberen te doen. Maar als je geen moeder meer heb die ervoor je is, geeen vader die je serieus neemt, geen zussen die zich zorgen maken (misschien ook wel) dan wil je ook niet meer.

Maar toch wil ik mezelf redden. IK heb daarom ook PSYQ gebeld. Misschien wordt het straks toch allemaal beter he, maar misschien ook niet.

Ik zie allemaal verhalen van mensen die behoefte hebben om te praten. Dat heb ik nou ook. Ik wil aandacht, Iemand die me begrijpt. Niet iemand die alleen maar de zon ziet schijnen in zijn leven en die mij niet begrijpt. Ik moet geloven dat die persoon op mijn pad komt.

En als dat niet de man is waarmee ik mijn hele leven mee zou willen delen, so be it!!


Groetjes,

Exceptionel
Datum:
22-02-2011
Naam:
Exceptionel
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

geen uitwegmeer

problemen stappelen zich op probleem in relatie kinderen uit huis geplaats je weet geen uitweg meer ik loop steeds meer met zelfmoord in mijn hoofd
Datum:
22-02-2011
Naam:
ik
Leeftijd:
35
Provincie:
Utrecht

ik wil dood

mijn leven is een en al kanker ik ben altijd de pineut bij me ouders ik ben altijd de slechte mijn ouders zien me liever dood of weg dat hebben ze zelf gezegd, omdat ik niet kan sparren en mijn geld zomaar weg gooi aan alles en het slecht gaat op school moet k weg en een baan zoeken maar liever hebben ze dat ik voor de trein spring, ik heb al vaak nagedacht omzelfmoord te plegen gwn om hun te laten voelen wat ik voel snapje en die gevoelens heb ik nu heel sterk ik zou egt dood willen gaan alleen om hun te laten voelen dat ik niet zomaar iets ben maar een iemand en tog uniek ben en dat ze het kut gaan vinden als ik er niet meer ben en het aller aller ergste is dat ze een voetje willen steken tussen mij en mijn vriendin
Datum:
21-02-2011
Naam:
luis
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

lekker origineel leve is kut t leve is klote maar nogsteets als ik jou zie heb ik zin om een stickie te roke zo begon het dus toen coke heroine uit huis getrapt nuu woon ik bij een vriend bn afgekikt van de heroine maar nog moeite met de coke nu is me vriendin opgekankert door moi kn ik niks aan doen zij denkt vn wel maar mijn geest is behoorlijk aangetast (zieke geest )mja nu ik toch letterlijk niks meer hbt om voor te leve weer zow origineel eigelijk niiet.. ik spring wel van eendere vandere berg af helemaal stijf en strak aan de pille drux idk wat en dan splash dikke doodsmack lijkt me wel ziek
Datum:
21-02-2011
Naam:
lars
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Luisteren

Waarom ben ik altijd diegene die luistert, maar luistert er niemand naar mij? Die complimenteert, maar zelf nooit te horen krijgt wat er leuk is aan mij? Het doet me twijfelen. Nee, ik word niet gepest. Niet meer. Ik heb mezelf twee jaar geleden al uit die put geholpen, had mezelf geaccepteerd zoals ik was. Tegenwoordig voelt het weer aan alsof ik een vreemde moet zijn om geaccepteerd te worden.
Ik haat het. Ik haat het allemaal, en mensen beseffen niet dat ik mezelf niet haat, maar mijn leven. Vroeger was het andersom.
Ik hield van iemand. Houd. Hield. Ik weet niet exact hoe het te verwoorden. Hij was/is mijn alles en nu is het al een maand geleden dat hij eigenlijk echt de mijne was. Een maand geleden heeft hij het uitgemaakt met me - net op de dag waarop ik hem alles wilde vertellen. Over hoeveel het voor me betekende dat hij me mocht oppakken en aanraken in mijn nek zonder dat ik de reflex had hem te slaan. Dat komt door mijn andere ex. Die sloeg me, gooide me neer, kraste me, brandde me. En op de laatste ontmoeting wurgde hij me bijna.
En dan heb je nog al de rest, waarvoor ik het fut niet eens meer heb om dat op te schrijven. Het enige wat ik te zeggen is, is dat ik dit leven niet verdien. Ik ben hier te goed voor, ik had mezelf geaccepteerd, was van mezelf gaan houden. Ik haat het, ik haat het, ik haat het. En ik hoop dat het anders gaat.
Datum:
21-02-2011
Naam:
Emma
Leeftijd:
14
Provincie:
België

ik ben kapot

ik heb juist een relatie van een half jaar achter de rug,, en meestal kan ik meisjes direct uit mijn hoofd zetten maar dit meisje niet ze is zo uniek zo iemand heb ik nog nooit ontmoet :( en als ik een nieuwe relatie wil beginnen slaag ik stil en kan ik niet meer verder,, en ik wil mij nu van kant maken omdat het nooit meer goed gat komen tussen ons en ik wil niemand anders,, zonder haar heb ik geen leven,, weet iemand wat ik kan doen want mijn moed is aan het zakken
Datum:
21-02-2011
Naam:
Looney_tuneZz
Leeftijd:
18
Provincie:
België
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.