Levensverhalen (pagina 53)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord

Hallo
Ik heb altijd al nagedacht over zelfmoord maar nooit geprobeerd. Afgelopen avond had ik weer eens flinke ruzie met mn moeder. Ze heeft me geslagen, geschopt etc... ze zei dingen zoals dat ik niks heb, dat ik naar jeugdzorg moest en nog veel meer. Verder heb ik veel “vriendinnen” die ineens heel gemeen tegen me doen wat me ook veel pijn doet (fysiek). Ik doe zo mijn best om erbij te horen en alles goed te doen, maar het lijkt alsof niemand het doorheeft en ook maar iets om mij geeft. Ik wil niet dood, maar toch ook wel. Ik huil mezelf regelmatig in slaap en lig nu ook (4:30 snachts) met barstende koppijn in bed. Ik haat mijn leven.
Datum:
12-05-2018
Naam:
K
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Geen zin meer.

Wil nix meer doen, besta voor niets. Doe al nix, hou een masker op. Alles lijkt zo zwaar. Durf het niet te doen. Maar ben mezelf helemaal zat.
Datum:
11-05-2018
Naam:
Nietmeerverder
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-holland

Ik ben er klaar mee

Mijn hele leven heb ik niet echt geweten wat er met me aan de hand was.

Sinds ik van de middelbare school af ben, ben ik gediagnostiseerd met depressie. Ik heb een paar keer geprobeerd om zelfmoord te plegen, maar ik vond het te eng. Sinds vorig feb 2017 ben ik ook gediagnostiseerd met ASS (autisme spectrum stoornis). Ook ben ik sinds vorig oktober op mezelf gaan wonen wel begeleidend. Mijn depressie ging op en neer. De ene keer ben ik "blij" en een maand later wil ik niks meer doen. Maar sinds deze week wil ik weer zelfmoord plegen. Het leven voor mij is gewoon te veel. Maar ik weet ook als ik het doe zal ik veel mensen pijn doen. Ik weet het gewoon niet meer. Zo net voor de eerste geprobeerd in mezelf te snijden. Ik vind het eng om alleen te zijn. Ik wil niet dood maar toch ook wel.
Datum:
05-05-2018
Naam:
KT
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

Story of my life?

Hoe ik me voel? Ellendig, bang, verdrietig, boos, jalours, gebruikt, in de steek gelaten en depressief. Hoe dat allemaal komt, lang verhaal... op deze site lees je veel over mensen die misbruikt zijn of erger... dat ben ik niet (gelukkig) maar toch voel ik me zo ellendig... ik huil vaak en voel me vaak waardeloos, niet goed genoeg voor de wereld... en ongeluk die niet had moeten gebeuren.. het liefst wil ik mijn hele verhaal vertellen... maar dan ben ik morgen nog niet klaar... lang verhaal kort, ik ben 14 jaar en heb voor mijn gevoel geen vrienden, geen goeie, geen vrienden die echt om me geven.. ik heb een zus die heeft al kinderen en een man, ze is heel gelukkig en ik ben blij voor haar, maar ze mag mij niet, ze doet altijd super boos en negeerd me heel vaak. Ik mis de behoefte aan een zus, een echte zus voor het leven.... ik heb ouders die veel van mij houden maar mijn moeder houdt meer van mijn zus, ik denk omdat ze ouder is en veel met haar mee heeft gemaakt, ik heb een super leuke pony! Ik ben verliefd op haar! Maar ze heeft en blessure al een half jaar, ik heb sinds die tijd helemaal niks met haar gedaan, alleen hele kleine stukjes lopen en poetsen, dat is ook leuk! Maar ik mis het rijden... Ik heb een ex, een hele lieve ex, die veel om me geeft, maar hij heeft problemen, ik wil hem graag helpen maar dat kan ik niet... dat vind ik zelf heel moeilijk als hij dan af en toe super verdrietig bij me aan komt. Ik app vaak met hem, waarom het uit is? Hij is het broertje van mijn ‘oude’ beste vriendin, en het was gewoon niet leuk samen als stel. Zelf ben ik ook snel jalours en daar had ik vaak last van. Jaloezie is mijn slechte eigenschap... hij is heel lief en ik kan wel eens mijn hard bij hem luchten maar hij snapt me niet... ik probeer hem wel eens te vertellen hoe ellendig ik mezelf voel maar op een of andere manier snapt hij het niet. Ik heb nog wel meer dingen waar ik mee zit maar dat ga ik allemaal niet vertellen. Dit allemaal is een gevoel, mijn gevoel, misschien zijn sommige dingen niet waar, misschien houdt mijn zus wel super veel van mij?... ik weet het allemaal niet? Ik weet wel dat ik me schaam hiervoor, voor mijn depressie dus ik hoop dat ook NIMAND erachter komt dat IK dit heb geschreven... de reden dat ik dit schrijf? Ik wil het kwijt, ik moest het kwijt, waarom ik er nog ben? Geen zelfmoord heb gepleegd? Ik wil mijn ouders geen verdiet doen en ik zou niet zonder mijn liefste pony kunnen en ook mijn lieve hond natuurlijk. Maar ook ben ik bang... bang voor de dood, dat er niks is als je dood bent, dat je gewoon weg bent, helemaal weg, verdwenen.... als je dit allemaal heb gelezen?! Dankjewel! Je hoeft mij niet te helpen, maar begrijpen... dankjewel x
Datum:
02-05-2018
Naam:
Marit
Leeftijd:
14
Provincie:
Friesland

Leegte

Ik ben ....., 14 jaar. Ik heb ongeveer nu 2 jaar last van een depressie met verschrikkelijke stemmingswisselingen. Ik heb de diagnoses adhd en depressie. Maar waarschijnlijk komt daar nog borderline bij. In het verleden heb ik van alles geprobeerd, automutilatie, een eetstoornis, overdosis. Het helpt allemaal niet vandaar dat de dood de enige uitweg lijkt. Elke keer als ik aan zelfmoord dacht, had ik altijd de gedachte aan mijn relatie, die is nu voorbij. Nu wacht ik op mijn komende behandeling. Als die niet goed verloopt is het voor mij wel echt klaar. De constante leegte en de paniekaanvallen worden me teveel. De zelfhaat neemt me hele leven over.
Datum:
22-04-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

eenzaam

hoi
ik ben net 13 jaar oud en ik wil beginnen bij het begin

in groep 1,2,3 had ik gewoon veel vrienden, nouja iedereen ging gewoon met elkaar om. In groep 3 verhuisde een meisje waarmee ik goed bevriend was. Tegerlijkertijd kwamen er 3 meisjes van een andere school naar mijn school. Zij waren eigenlijk de enige opties voor vrienden voor mij. Vanaf groep 4 ging ik wel met ze om, maar ik was nooit echt hun vriendin geweest zo ging het dan tot groep 6 door. Toen besloten ze om mij gewoon buiten te sluiten. Elke pauze liep ik achter hun aan en soms had ik geluk, dan mocht ik 'meespelen'. Maar meestal zeiden ze dat ze even zelf met elkaar wouden zijn. Tijdens de pauze liep ik dan alleen rond, met mezelf te spelen. In groep 7 ging het weer wat beter. ik ging gewoon weer met ze om zoals ik dat deed vanaf groep 3, gewoon weer alsof ik hun 'vriend' was. In ongeveer het midden van groep 7 besloten ze om me helemaal buiten te gaan sluiten. Op een dag toen ik op school kwam en bij hun kwam staan zeiden ze geen hoi, ze negeerden me helemaal wanneer ik iets zei, wanneer de bel ging liepen ze met zn 3en weg zonder ook maar aan mij te denken. Op die dag deed ik alles uit mezelf. Ik praatte met niemand, ik kon wel helemaal gaan huilen en het tegen mijn leraar zeggen, maar dat is niet hoe ik ben.
Die dag bleven we in de pauze binnen, ik kon toch al niet vragen om met hun mee te doen dus ik liep naar de wc en keek de hele tijd huilend vanuit het wc raampje. Nadat de dag was afgelopen ging ik zelf alleen naar huis. Ik heb de hele middag gehuild en me afgevraagd waarom ze dit zouden doen. De volgende dag verwachtte ik toch weer hetzelfde maar toen vonden ze het toch niet goed wat ze deden. We hebben toen wat gepraat en daarna zouden we weer met elkaar omgaan. Vanaf groep 7 tot het einde van groep 8 heb ik gekeken hoeveel jullie met mij omgingen. Het antwoord is bijna niks. Ik behandelde jullie altijd heel aardig, heb nooit wat fout gedaan maar toch zagen jullie mij niet staan?! Toen ik uiteindelijk naar de brugklas ging zag ik dat als een redding, een plek waar ik een nieuw leven kon beginnen. Ik leerde een aantal meiden kennen en die waren wel aardig. Tot het midden van het jaar, ik werd vaak kutwijf genoemd om de kleinste foutjes die ik maakte, en die meiden gingen ook meer met elkaar om dan met mij en soms hoorde ik van de een dat ze mij heel irritant vonden. Maar ik ben niet zoals hun, ze zijn meer best wel stoer en zeggen alles wat ze willen. Ik ben niet zoals dat, ik ben een rustig iemand die heel aardig is en om een ander geeft. Nu ben ik bijna aan het eind van het jaar, het enige wat hun doen voor mij is niet om mij geven.

In het midden van het jaar kreeg ik een depressie en anorexia, de depressie kreeg ik van de 'vriendinnen' die ik nu heb. Doordat ze me ook buitensloten deed dat me denken aan vroeger, datgene dat ik niet leuk vond. En anorexia kreeg ik vooral door mijn oude vriendinnen, ze vroegen in groep 8 hoeveel ik woog. Ik ben best wel lang en ik zei dat ik 47 kilo was en dat woog ik ook. Toen vonden ze dat raar en keken ze me apart aan omdat zij heel erg weinig wegen. In de brugklas kreeg ik bredere heupen en begon ik een ander lichaam te krijgen. Dit zag ik toen ook als dik zijn

Ik heb vragen,
waarom doen jullie dit voor mij? ik heb jullie nooit iets aangedaan, en ben altijd aardig geweest.

Ik wil wel zelfmoord plegen aangezien ik me heel erg eenzaam voel. Maar de enige reden waarom ik het niet doe is omdat ik het niet kan aanzien hoe mensen verdriet om mij kunnen hebbem, vooral mijn gezin. Ik wil hun niks aandoen. Maar ik voel me enorm eenzaam nu

Ik krijg nu steeds meer plannen van zelfmoord in mijn hoofd. Als ik het zou doen zou ik het doen met heel veel paracetamol.

doei
Datum:
21-04-2018
Naam:
Lisa
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Tweestrijd

Elke avond huilend gaan slapen en opstaan met het idee dat je weer een dag door moet om vervolgens weer huilend te gaan slapen. Elke dag opnieuw en dan te bedenk dat je nog zo'n 60 jaar elke dag opnieuw moet opstaan.
Mijn vader in 2011 overleden. Hoeveel verdriet je kunt hebben is niet te omschrijven in woorden. Tweestrijd. Ik wil niet meer verder maar ik kan mijn moeder en zus niet nog een keer zoveel verdriet doen. Kies ik voor mezelf zodat ik nooit meer huil, nooit meer lach en nooit meer hoef na te denken? Of kies ik voor de ander en ga ik door met weer een nieuwe dag en huilend in slaap vallen? Tweestrijd.
Datum:
20-04-2018
Naam:
Daph
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Een mooie zomerdag

Na een, voor mij, veeeeel te lange winter is daar dan eindelijk de eerste bloedhete zomerdag. Een dag waar ik stiekem ontzettend naar heb uitgekeken. Elk jaar worstel ik met een zware winterdepressie en deze trekt pas merkbaar weg wanneer de zomertijd weer is in gegaan. De eerste warme zomerdag doet echt wonderen. Althans, dat dacht ik.

Financieel heb ik het niet breed, of zeg maar gerust, ben ik straatarm. Ik woon in IJmuiden, terwijl mijn sociale kring zich in Haarlem bevindt. Een afstand die je net niet ff op de fiets aflegd want er zit toch een flinke 20km tussen. En laat ik nu net op een dag als deze niet financieel in staat zijn om Haarlem op te zoeken. Een leuke uitnodiging van een vriendin moeten afslaan omdat ik geen geld heb. M'n vriend die lekker zit te bbq'en met z'n vrienden, maar geen geld heeft om naar mij toe te komen. Hij me wel 5 minuten belt, maar na die 5 minuten wel echt al weer terug moet want hij heeft mensen in de tuin zitten. Ik voel me schuldig en bezwaard. En verder ook niks horen verder van m'n vrienden, geen reacties... Ik weet natuurlijk niet wat iedereen op z'n agenda heeft staan, maar goh, wat zou het fijn zijn es een invite te ontvangen, iets te horen, een beetje te mogen voelen dat ik er voor hun ook toe doe en dat ze me graag zien. En dat ze zo'n mooie dag als deze ook graag met mij als goede vriendin hadden gespendeerd.

Dit soort momenten doen me vooral pijnlijk beseffen hoe eenzaam ik nog steeds in het leven sta. Dat ondanks dat ik sociaal probeer te blijven, veel dingen voor anderen doe, ik er onvoldoende toe doe bij mensen. Wat zijn mensen toch een nare wezens. Dat ik na 29 jaar nog steeds het nut van mijn leven niet inzie. Dat ik er wel voor andere mensen ben, maar zij niet voor mij. Dat ik me opnieuw afvraag "wat doe ik op deze planeet?". "Waarom zou ik er niet gewoon uitstappen". Ik vraag me dit al van jongs af aan af. Omdat ik simpelweg geen interne motivatie om te leven bezit. De enige reden dat ik er niet uitstap is omdat mensen in mijn omgeving hebben gezegd dat ze dat heel erg zouden vinden, me ontzettend zouden missen en er heel erg verdrietig om zouden zijn als ik zelfmoord pleeg. Ik voel me dan schuldig dat ik er überhaupt aan denk om uit het leven te stappen.

Op dit soort eenzame momenten denk ik vooral; waar zijn nu die mensen die beweren me te gaan missen. Die beweren om me te geven. Die beweren me nodig te hebben. Loze lege woorden zonder actie. Ik zie niemand. Ik hoor niemand. Ik huil, want ik zit gevangen in een lichaam, in een leven waar ik geen liefde voor voel. Vroeger niet, nu niet, dus waarom zou dat in de toekomst anders zijn. Ik wil eruit. De drang om van m'n flat te springen wordt met de seconde groter en groter. De messen roepen me. De trein lokt aan. De pillen fluisteren "ik help je er wel uit, ik ben er wél voor je". Wat zou het toch fijn zijn als er nu een bom op m'n huis zou vallen.

Morgen weer een dag
Datum:
19-04-2018
Naam:
Flo
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

Geeft het nut

Hoi ik ben Farah maar ik word liever roos genoemd wil je weten waarom? Nou dat ga ik je uitleggen. Vroeger leefde ik met mijn moeder en vader, broer en broertje en later kwam mijn zusje. Ons gezin zou je een ramp noemen maar er bestaan er veel meer en geen enkel gezin heeft geen littekens dus ja bij ons lag het aan onze vader hij was niet zo�n beetje aardig maar heel erg geweldadig echt alles moest perfect voor hem zijn meubels en geld dan heh niet ons als dat dacht wij waren net slaven in huis als je iets fout deed krijg straf met alles wat hij in zicht had echt alles inclusief de scherpe dingen maar ja, dat ging ook nog voort na mijn geboorte. Alleen ik werd heel anders bij mijn familie behandeld alsof ik werd gehaat door hun, ik voelde me echt geen kind wist je dat. Ik had op school nooit vrienden want ik werd gepest of geslagen thuis ik vroeger toen ik klein was ook nog zelfmoordneigingen oke na mijn negende dan want wil je dit horen. Nou een dag kwam ik van school thuis en mijn vader zat lekker te vpwachten voor de deur met een grijns. Ik werd bang op zulke momenten maar ja en zette toch mijn glimlach op en hij vroeg me met nog steeds een grijns op zijn gezicht hoe het op school ging, ik wist al gelijk waar het over ging maar hij wist nog steeds niet dat ik gepest werd en daarom ik me zelf verdedigde maar inplaats van dat te zeggen loog ik, ik kreeg mijn straf niet, nee ik werd verteld hoe ik zelfmoord moest plegen dat heeft mijn vader me geleerd je weet toch dat van jezelf ophangen hij deed het voor bij mij en trok me omhoog en wil je weten hoeveel dat pijn deed. Maar ik had vroeger geen gevoelens meer ik kon niks meer ik wou me doden maar ik had hoop, mijn eerste zelfmoordpoging was dat ik aangereden was maar dat mislukte, ik had geluk die dag zei een oude vrouw maar zei wist niet dat ik het expres deed. Mijn tweede was dat ik mezelf ging stikken met mijn kussen ja klimt heel clich� maar toch het lukte voor een nachtje maar volgende dag werd ik wakker geschud bleek dat ik toch niet dood ben gegaan ik was gestopt met zelfmoordpogingen en wou mijn hoop niet stoppen, tot nu. Een jaar geleden werd ik weer depressief. Oja ik moest nog vertellen dat ik al weg was van mijn vader en dat we allemaal bij mijn moeder woonde. Maar ik werd dus ineens heel depressief ookal had ik een vriendin, ze voelde niet echt als een echte vriendin, want als ik tegen haar praatte was ik net lucht voor haar maar ik beslootte gewoon met haar om te gaan. Zij zat ook in een depressie mode maar ik hielp haar zonder aan mezelf te denken dus een dag wou ik mijn verhaal vertellen maar ineens kapte ze me af van dat ik moet stoppen met aan mezelf denken, ze gaf mij de schuld dat ik niks deed en dat ik de reden was dat zij haar zelf sneerde want ik sneedde mezelf ook een paar keer omdat ik vaak ruzie had met mijn mijn moeder en je kunt misschien die gevoel weten van spijt had je nooit ruzie met haar gehad en dat je eigen schuld was dat had ik en ik vertelde het aan mijn beste vriendin mijn moeder kwam er de volgende dag achter dat ik mezelf snee maar Hey ik was een gevoelloze rat aan de buiten kant en zei tegen haar dat ze met zich zelf moest bemoeien dus dat ja. Maar dus mijn vriendin maakte ruzie met mij en gaf mij de schuld en ik ben zo gevoelig voor mensen die zeggen dat het mijn schuld is dan draai ik door in mijn hoofd ik had die avond een zelfmoordpoging gedaan ik pakte mijn broer zijn insuline en prikte dat in mijn buik. Maar die poging lukte ook niet. Dus ik was hopeloos om zelfmoordpogingen te maken. Wat ik duidelijk wil maken is. Waarom is zelfmoord een optie als je er veel meer hebt. Wil je het zo vroeg eindigen je leven is het niet genoeg wat je krijgt in je leven? Ik weet een stukje daarvan dat het zwaar moet zijn zo�n leven maar je kan toch wel dromen hebben die je wil volgen of niet is er echt geen stukje hoop in je hart dat zegt dat je het nog niet moet opgeven. Moet je het opgeven als je arm bent? Nee. Moet je het opgeven als je rijk bent? Nee. Moet je het opgeven als je ziek bent? Nee. Moet je het opgeven als je in de problemen komt? Nee. Moet je het opgeven als je iemand verliest? Nee. Moet je het opgeven als je het echt niet meer kan? Nee. Zo kan ik er nog meer opnoemen. Ik dwing je niet om het te volgen maar ik vraag de mensen die het willen opgeven toch nog voor de laatste keer naar hun hart willen luisteren of het de juiste keuzen is en jezelf niet onder vragen. Want you only live ones, you only can do ones and you only can be one. Ik zelf volg mijn hart maar denk met mijn hersenen maar heb toch hoop ookal vooral je die nog niet aankomen. Groetjes Farah
Datum:
14-04-2018
Naam:
Farah
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Levensmoe

Waar zal ik beginnen? Ik kan eens mijn verhaal doen zonder dat ik het idee heb dat ik me aanstel. Ik heb veel meegemaakt totdat mijn kind bij me weg is gehaald. Ik raakte in een psychose. Alle negatieve ervaringen eiste zn tol. Ik heb geen goede ervaringen met jeugdzorg. Me jeugd was ook niet zo liefdevol weinig aandacht gekregen en me ouders hadden vaak ruzie. Ik zocht mijn eigen weg waardoor ik veel fouten maakte en in een gesloten internaat belandde. Dat was van me 16e tot me 20e. Sinds ik daaruit ben heb ik geen vrienden meer gemaakt. Ik voel me soms eenzaam. Ik doe weinig leuke dingen. Voor mezelf zorgen en het huishouden doe ik wel maar soms stel ik het uit. Elke dag is hetzelfde. Ik ben spiritueel ingesteld en geloof in een leven na de dood. Ik durf geen zelfmoord te plegen. Heb al wel het 1 en ander geprobeerd maar zonder succes. Ik geloof ook dat je je leven opnieuw moet leven na de zelfmoord. Om lessen te leren. Het spirituele geeft me houvast maar ik wil het soms gewoon opgeven. Ik ben weleens boos. Waarom moet het zo moeilijk zijn. Ik wou dat ik tenminste wat vrienden had. Dat zou al heel wat zijn. Ik zie mezelf geen 80 jaar worden. Ben het allang al zat. Ik ben door alles geestelijk ziek geworden. Waardoor ik niet meer zonder medicijnen kan en die hebben bijwerkingen. Een halve oplossing dus. Kon ik er maar op een makkelijke manier eruit stappen. Dan kom ik er wel achter waarom ik voor dit leven koos. Want ik weet nu in me bewustzijn niet veel. Ik loop in cirkels ik doe mijn best om me leven zinvol te maken. Het blijft moeilijk. Ik wil terug naar huis.
Datum:
14-04-2018
Naam:
Mona
Leeftijd:
36
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.