Levensverhalen (pagina 52)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn moeder

Ik verlang al 2 jaar om zelfmoord te plegen en dat komt door mijn moeder ze is een behoorlijk egoïstsch persoon ze denkt altijd dat ze altijd gelijk heeft en vindt het leuk om over mij te klagen. Ze pakt mijn spullen af en maakt ze soms kapot ze vond het vroeger altijd normaal om mij te slaan waardoor ik wel een gekneusde lichaamsdelen opliep. Ik ben een beetje klaar met het leven, mijn moeder maakte mij altijd duidelijk dat alle ouders hun kinderen slaan en dat, dat heel normaal is.
Ze vindt het ook altijd leuk om snel boos op mij te worden en mij overal de schuld van te geven ik wilde al een paar keer zelfmoord plegen maar ik durfde het niet het leek me te pijnlijk, toen dacht ik aan vergif maar dat kan je bijna nergens vinden.
Mijn moeder laat buiten hete huis altijd zien hoe lief en zorgzaam en positief ze in het leven staat, maar als ik samen thuis met haar ben komt de duivel uit haar. Ik heb haar vaker verteld dat ik het niet leuk vindt wat zij doet en niet met alles moet bemoeien en over mij klagen en uit schelden vervolgens zegt ze dat ze erop zal letten, maar dat gebeurd helemaal niet! Ze gaat gewoon door.
Tegenwoordig pik ik het niet meer dat zij mij slaat en daarom sla ik haar sinds de afgelopen 3 maanden ook terug zodat ze stopt met klappen uit delen. Zij zegt ook altijd dat ze mij nooit heeft geslagen maar ze doet het elke dag!!! Ze ontkent alales wat ik tegen haar zeg en gaat vervolgens tegen mij schreeuwen ik ben er gewoon helemaal klaar mee.
Ik moet nu ook naar een psychooloog maar dat vind ik verschrikkelijk want mijn moeder is er dan ook bij en die houd er van om tegen andere mensen te liegen en zeggen dat ik haar altijd zomaar sla terwijl dat niet waar is. Ik hield vroeger van mijn moeder maar tegenwoordig begint de leifde voor mijn moeder af te nemen en zich te verplaatsen richting haat. Ik ben gewoon klaar met het leven en zou graag dood willen gaan mijn moeder vindt het ook altijd heel leuk om leuke feestdagen e\te verpetsen waar ik al het hele jaar naar uit kijk en dan gaat ze zoals altijd weer gillen en schreeuwen. Ze verpest ook mijn dromen ik wil al mijn hele leven een huisdier of op paardrijden maar dat mag ik mijn hele leven al niet en daarom wil ik doodt ik heb het nog niet gedaan omdat ik ook nog iets wou bereiken in mijn leven maar ik ben er nu klaar mee ik weet 1 ding zeker en dat is dat ik dood wil sorry dat ik jullie opscheep met mijn verhaal maar ik moest het even ergens kwijt

Anoniempje 13 jaar
Datum:
15-06-2018
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Geen doel meer

Ik werd vroeger heel erg gepest, zelfs dat persters tegen mijn zeiden dat ik zelfmoord zou moeten plegen. Nu naar 3 jaar traumatherapie is het nog niet alles. Ik heb mijn nog niet ouders durven te vertelen dat ik al 9 jaar porno kijk. ik schaam me er voor. en ook de flashbacks zijn nog niet weg. daar ben ik wel klaar mee. ik heb een leerstooring en daar merk ik elke dag de lasten van.
vooral in m'n werk. niet een mooi vast contract en dat iedereen je waardeerd.
Ik raak beetje bij beetje weer in de put. zoals een paar jaar geleden.

I can still handle this...
Datum:
15-06-2018
Naam:
Mr. H
Leeftijd:
21
Provincie:
Zeeland

Situatie is uitzichtloos

Mijn naam is June en ik wil graag uit het leven stappen. Ik ben geboren in Nederland, maar mijn ouders komen uit Vietnam.

Vanaf ik me kan herinneren heb ik te maken met racisme en discriminatie. Nederlandse mensen zeggen wel dat wij (Vietnamese bevolking) hardwerkende mensen zijn (wat ook klopt), maar onder tussen worden wij (Vietnamezen) uitgelachen en belachelijk gemaakt. Waarom? Waarom doen jullie (Nederlandse bevolking) dat? Waarom doen jullie dat alleen bij Vietnamezen? Bij Marokkanen, Turken, Surinamers, Antillianen doen jullie dat niet. Als deze bevolkingsgroep langs loopt, dan durven jullie ze niet eens aan te kijken! Jullie klagen maar al te graag over Marokkanen, Turken, etc. Maar kijk eens naar jezelf, kijk eens goed in de spiegel. Jullie zijn net zo erg. Ik kan jullie vertellen, woorden doen echt wel pijn en jullie gedrag is respectloos tegenover ons, de hardwerkende Vietnamezen.

Omdat mijn ouders de Nederlandse taal niet goed spreken, ben ik van jongs af aan, hun tolk, vertaler, hulpverlener, boekhouder, maatschappelijk werker, etc, etc. Ik moet mijn ouders met alles, écht alles helpen. Ik weet nog dat ik als 10-jarige meisje een energiemaatschappij moest bellen, omdat volgens mijn vader, de eindafrekening niet klopt. Ik was 10 en ik wist niet eens hoe ik de meterstanden moest lezen. Ik moet met mijn ouders mee met alle afspraken, om te tolken en te vertalen.

Wat mensen niet beseffen is dat het voor mij een hele zware last is. Ik moet 24/7 klaar staan voor mijn ouders. Het hoort bij de Vietnamese cultuur. Dat is zwaar, heel erg zwaar. Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik ben in Nederland geboren en voel me eigenlijk meer Nederlander dan Vietnamees. Maar ik ben Vietnamees, dat is mijn DNA.

Ik vind het leven niet leuk, ik vind het leven zwaar. Vanaf de basisschool denk ik al aan de dood. Ik ben psychische en lichamelijke klachten. ik ben al bijna 8 jaar in behandeling, maar ik voel me niet begrepen en gehoord door hulpverleners. Door mijn psychische en lichamelijke klachten was werken niet meer mogelijk. Ik wil wel werken, maar het is nu niet mogelijk. Sinds een paar jaar leef ik van een uitkering. Ik ga van uitkering naar uitkering. Nu heb ik weer een andere uitkering aangevraagd, omdat de max termijn van mijn huidige uitkering is bereikt. Nu lijkt het erop dat ze vinden dat ik gewoon fulltime kan werken. Maar dat trek ik echt niet. Ik lig nu al bijna hele dagen op bed, omdat ik me zo slecht voel. Dat ik me steeds moet verantwoorden waarom ik niet kan werken, geeft mij stress, heel veel stress. De laatste maanden denk ik steeds meer aan zelfmoord. Ik wil serieus uit het leven stappen, maar wel op een humane manier. Maar misschien word ik op een dag zo wanhopig, dat ik het toch anders doe. Het idee dat ik nog jaren zo op deze manier door moet gaan, trek ik niet. Dan stap ik liever uit het leven.

Datum:
14-06-2018
Naam:
June
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

tunnel

Sinds niet zo heel lang lig ik maar te liggen op de bank en in bed. Door een chronische ziekte en bijbehorende medicijnen is mijn hele fijne wereld in één grote bak ellende veranderd. Ik hield van het werk dat ik deed, ik hield van het sporten wat ik naast mijn drukke, zware baan kon doen, ik hield van mijn sociale leven, ik hield van mijn eigen spontatiteit en goed-doen-voor-een-ander. Dat alles is weg, door een chronische ziekte. Een ziekte waaraan je niet dood gaat, maar waardoor je steeds minder kan en je wereld kleiner wordt. Een ziekte waardoor je afhankelijk wordt van medicijnen en andere mensen. Een ziekte waarover de onwetenden zeggem ' ga lekker naar de zon of emigreer naar een warm land dan gaat het wel over'. Het gaat niet over. Mijn wereld wordt kleiner. En kleiner. Op dit moment is die net zo groot als de afstand van mijn bed naar de bank, via de keuken naar de deur en tot de supermarkt. Wandelen, fietsen en autorijden zorgen ervoor dat ik naderhand wordt afsgestraft met pijn en energieloos de dag voorbij moet zien gaan. Mijn man vindt mij zielig en snapt er niks van, maar is altijd te laat met hulp aanbieden. Daarbij doet hij dingen waarmee hij mij vreselijk kwetst en verdrietig maakt, tegen zijn eigen beloftes in. Dus dit huwelijk/verandering heb ik inmiddels in mijn hart opgegeven. Mijn 2 dochters worden beide moeder, dus ik word oma en dat vind ik prachtig. Maar ik weet niet of ik het red om deze 2 kleinkinderen ooit in de armen te kunnen nemen. Want mijn energie is op en ik zie geen licht aan het eind van die ellendige lange tunnel. Ik heb meerdere malen getracht om een einde te maken aan het leven, maar werd elke keer gered. En ik dacht dat ik dat zélf wilde en dat dat goed was. Maar ik wílde het niet zelf. Ik heb gedaan wat anderen wilden, voor zichzelf. Ik ben niet depressief van aard. Ik ben gewoon klaar met dit leven. Als ik geen zin meer in heb, wat heeft het dan voor zin om mij al die dure medicijnen te nemen tot aan mijn dood? Het is toch niet eerlijk als je omgeving vindt dat ik moet blijven, ook al ben ik ongelukkig? Mijn gezondheid zal alleen maar achteruit gaan. Mijn man wil zich niet aanpassen/veranderen - hij is tevreden met zichzelf. Mijn dochters worden tóch wel moeder, met of zonder mij. Ik ben niet bang om alleen door het leven te gaan. Ik wil alleen niet als een hulpbehoevende dit leven te volbrengen.
Datum:
14-06-2018
Naam:
Evalot
Leeftijd:
52
Provincie:
Anders

Klaar ermee

Ik heb echt zoveel meegemaakt dat ik eigenlijk vroeger geen hulp wil maar nu ben ben ik 39 en alles komt hard aan over vroeger in mijn hoofd. Ik kropte alles op maar nu begint het pijn te doen dus als ik hulp lan krijgen of moet zoeken en of er iemandikm kan helpen hoor ik het graag . Nogmaals mijn excuses maar ik zit in de knoop on mijn hoofd ik hoop dat er iemand is die mijn kam helpen .
Datum:
14-06-2018
Naam:
Jup
Leeftijd:
39
Provincie:
Utrecht

zelfmoord gedachten

Hai,

Ik heb continu zelfmoordgedachten. Heb geen baan meer, Geen geld meer, bijna geen vrienden, vriendin kwijt, teveel alcohol, slaap slecht (apneu), ben 58, heb me volledig rotgesolliciteerd ( meer dan 200), word overal afgewezen.Dus wat heeft het allemaal nog voor zin.
Datum:
13-06-2018
Naam:
leonard
Leeftijd:
58
Provincie:
Zuid-holland

Mijn verhaal

Ik ben een meisje, 17 jaar. 2 jaar geleden ben ik aan de kant gezet door mijn ex vriendje waar ik erg van hield. Het deed mij ook veel pijn en heb hier lang last van gehad. Een jaar daarna stelde iemand voor aan mij of alcohol te gaan drinken met een groepje buiten. Ik werd de eerste keer ook erg dronken. Ik ben hier seksueel misbruikt. Ik was nog nooit eerder contact geweest met alcohol en het stond me ergens vaag bij. Maar de jongen stond er zo op vast dat ik zo lief, mooi en geweldig was dat ik gem geloofde dat er niks was gebeurd. Ik vond alcohol drinken fijn omdat ik de pijn van het verlies van met ex vergad. Wij zijn hierna nog een keer met dezelfde groep gaan drinken en het seksueel misbruik is weer gebeurd. Ik zei steeds stop en hij ging maar door. Hij probeerde maar door. Ik was toen 15 en ik wou het helemaal niet. De dag hierna wist ik zeker dat ik mij niks inbeelde. Ik heb hem toen geconfronteerd en hij ontkende alles. Hij werd uiteindelijk boos. Ik wou hem nooit meer zien. Ik heb als ik iets meemaak dat ik het liefst gewoon alles weg stop en er niet meer aan denk. Ik doe alsof het er niet is. Dat kon natuurlijk niet en ik had soms angstaanvallen voor angst dat het terug kwam. Ik vond het heel moeilijk om het te vertellen en heb dit uiteindelijk gedaan aan mijn beste vriendin. Zij had haar eigen problemen en vond mijn problemen een last. Wij kregen ruzie kort hierna en zij heeft mijn verhaal door verteld aan haar moeder en haar moeder aan mijn moeder. Ik voelde me veraden en mijn vertrouwen was kapot. Zomervakantie brak aan en ik had een huis voor mij alleen. Ik nodigde wat vrienden uit die vrienden meenamen. Er was hier een jongen die een vriendin had en mij zoende toen ik heel erg dronken was. Ik voelde mij erg schuldig. De dag erop zijn wij buiten gaan drinken. Ik werd erg dronken en de jongen ook. Hij zei dat hij dood wou en pakte mijn hand en duwde hem tegen zijn keel aan. Ik trok terug maar hij kneep in mijn arm. Iemand gaf hem een stoot en toen liet hij los. Ik was verschrikkelijk over stuur. De jongen zei steek me ik wil niet meer leven. Hij maakte mij gek. Toen we hem naar huis hadden gebracht gingen wij ook naar huis en ik stortte in. De dag erna trilde ik de hele dag. Ik voelde me vreselijk. Ik probeerde alles achter me te zetten wat er afgelopen tijd gebeurd Was en er een leuke vakantie van te maken. Toen we weer naar school moesten ging dat in eerste instantie goed. Ik kwam erachter dat er verhalen over mij rond gingen. Die jongen die mij misbruikt had, was bevriend met iemand van mijn klas en vertelde allemaal verdraaide verhalen. Ze gingen de hele school rond. Ik had mensen gepijpt, seks gehad met meerdere mensen. Ik was een dronken slet. Ik had nog nooit seks gehad met iemand. Iedereen dacht van wel. Ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan. En ik dronk meer. Ik begon ook doordeweeks te drinken. Het liefst drink ik altijd. We waren een keer op een feestje en de jongen die bevriend was zat allemaal verhalen rond te schreeuwen omdat hij heel dronken was. Iedereen keek me aan en vroeg waar het allemaal over ging en ik voelde me vreselijk. Ik kreeg te horen dat het allemaal mijn schuld was. Dat ik mensen verkrachten en dat ik een domme slet was. Er was een jongen die tegen mij zei dat het weer goed komt, dat ik me er niet veel van aan moet trekken. Ik had oprecht vertrouwen in hem. We zoende en ik vond hem leuk. Later liet hij mij vallen en kwam ik erachter dat hij alles had doorverteld. Ook dit probeerde ik achter me te laten en verder te gaan. Laatst liep ik oo straat met een vriendin. Er kwam een vriendengroep langs en die sloeg op mijn kont. Ik schrok erg en barste in tranen uit. Ik weet niet wat het is maar het Triggerde iets. Mijn herinneringen kwamen terug van de jongen die mij misbruikte. Bij alles wat ik zeg ben ik bang dat ik verlaten wordt en door wordt verteld. Ik heb het gevoel dat ik beter weg kan gaan. Ik moet drinken om mij oke te voelen en ik moet vaak huilen als ik alcohol op heb. Ik weet gewoon niet goed meer wat ik moet doen.
Datum:
11-06-2018
Naam:
Anna
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Pijn

Hoi ik wilde graag mijn verhaal kwijt omdat ik het niet meer zie zitten het begon allemaal nadat mijn ouders scheiden toen ik 6 was me vader kreeg een nieuwe vriendin dit ging een tijd goed en ik vond het leuk tot ze vaak midden in de nacht ruzie kregen over mij of de andere 3 kinderen ook over allemaal andere dingen ook zijn er veel dingen om gegooid en de vriendin was nooit geïnteresseerd in mij ik hoorde er eigenlijk nooit bij nu ben ik 15 en er is laatst een behoorlijke ruzie geweest tussen mij en me vader en hij duwde me zo hard de grond in met alles wat ik fout deed en ook over mijn favoriete plek op de manege alles kwam volgens hun door de paarden toen papa klaar was kwam de vriendin er nog bovenop met alle slechte eigenschappen van me en toen kwam mijn stiefbroer ook nog dat ik maar moest opritten als ik t niet meer leuk vond dus het voelde zoals het vaker voelde als ik ruzie had 5 tegen 1 ook waren er super leuke dingen in deze afgelopen jaren maar deze ruzies de opstapeling van alles ik was er klaar mee ik was naar me moeder gegaan en wilde bij me moeder slapen we wilde de tas ophalen met mijn spullen en me stiefvader en me moeder gingen mee omdat papa en de vriendin vaker ruzie hadden uiteindelijk heeft me vader mijn stuefvader en me moeder aangevallen en me moeder bij de keel gegrepen ik schreeuwde de hele buurt bij elkaar ( er was buurtfeest) uiteindelijk zijn hun binnengekomen want hoe het anders was afgelopen weet ik niet maar ik wist wel dat ik super bang was het weer zou gebeuren en nu nog steeds ben ik bang hun tegen te komen ook hebben papa en de vriendin veel nare appjes verstuurd om me nog verder de grond in te duwen en de beelden die ik heb hoe me vader vocht en hele boze ogen had en hoe de vriendin gewoon mee ging alle dingen die gezegt zijn en hoe ik nu verder moet ik weet het echt niet meer hoe ik dit ooit ga vergeten of hoe het ophoud
Datum:
10-06-2018
Naam:
Anno
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Verkracht

Twaalf jaar geleden ben ik verkracht op een herentoilet door een studiegenoot. Sindsdien leef ik wel maar niet echt. Mannen vertrouw ik niet meer, vroeger was ik dol op ze maar nu niet meer, ik heb nooit meer een relatie gehad. Het werk gaat ook niet goed en ik wordt als creatief steeds financieel uitgebuit. Mijn zus heeft me verrot gescholden, waarom
Weet ik niet. Ik wil graag dood. De enige reden waarom ik blijf leven is omdat ik geloof in God en Hij heeft me een talent gegeven dat ik door niemand mag laten kapot maken niet door die verkrachter en niet door mijn zus die zelfs mijn geloof belachelijk heeft gemaakt. Ze zijn allebei duidelijk door de duivel gevonden. Maar God houdt van me zoals ik ben. Voor hem ben ik niet besmet ook al lag ik
machteloos op de vloer van het herentoilet en werd tot op het bot vernederd. Er zijg wel veel slechte mannen. Iedereen die echt slecht is,is man zoals Hitler, Michael P. Alle moordenaars en verkrachters, pedofielen, allemaal mannen. Maar er moet toch ergens ook een goede man zijn?
Datum:
10-06-2018
Naam:
Betty
Leeftijd:
48
Provincie:
Noord-holland

Zie het leven dan weer wel en dan weet niet zitten

Met dit rot geheugen gedachten en lichamelijk iets. Zit ik al heel lang mee het gaan periodes goed en dan denk ik ik probeer mijn leven positief te zien, maar dan zie ik mijn vrienden die er dan wel beetje voor mij zijn maar niet helemaal voel mij zo Alleen en weet niet meer wat liefde is, voel mij zovaak gebruikt en mensen hebben verhalen over mij dat ik met iemand ben gegaan en ik het gewoon niet meer weet wat ik goed en fout doe, als ik drink dan kan ik gewoon te ver gaan. Want Ik denk in mijn hoofd niemand boeit mij toch meer kan alles doen wat raar is. Wat ik nooit van mijn leven niet kan doen is roken maar nu denk ik van ja als ik toch al zon leven heb laat ik ht hellemaal verzieken, hele dag wacht ik op iemand die aan mij denkt en als iemand iets reageerd raakt mij het niet meer 99% nee mijn vertrouwen is weg. Heb zovaak gedacht ikan ik niet beter weggaan Voor iedereen niemand zal mij toch missen want iedereen gebruikt mij toch. alleen mijn ouders en familie zoude mij missen maar verder ja is nooit iemand ja 1 iemand Djaya is er altijd voor mij maar het raakt mij niet meer mijn oude ik is weg ik huil te veel door kut dingen en weet niet meer wat ik aandoet kan beter verhuizen naar een ander land. in mijn 1 tje alle rust want ja niemand zal mij toch missen iedereen doetv zijn eigen ding en ik heb niks!
Datum:
09-06-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.