Levensverhalen (pagina 46)

Hallo, ik ben Indy. Toen ik in groep 1 zat viel ik van een klimmenrek, ik mocht er niet eens op maar ja wat was ik, een persoon die niets wist. Mijn ouders vertelden dat ik in het ziekenhuis was beland. In Groep 2 speelde ik altijd alleen want dat vond ik leuk in het zand. Andere mensen uit groep 6/7/8 deden mij daarom pesten ze duwde me op de grond. Ik moest hard huilen. In groep 3 leerden we schrijven iedereen had al de vulpen gekregen maar ik niet. Dat was hun eerste reden om mij te pesten. In de pauzes speelde ik nog steeds alleen. Ik probeerde touwtje te springen maar dat lukte niet ik viel telkens daarom lachte mensen me ook uit. Uiteindelijk ging ik met hun meespelen maar dat vond ik eigenlijk niet zo want ze trokken mijn onderbroek hoog op omdat ik wat voller was dan de rest. Ik heb een wat uitgetrokken hoofd. Mijn ouders begonnen er ook al over. Ik liep vaak weg en dan ging ik naar school. Daar had ik in de bosjes een springtouw verstopt omdat ik wist dat het vaak van pas kwam. Ik spendeerde daar veel tijd. Soms uren per dag. Ik vond dat ook heel leuk om te doen. Na groep 3 kwam groep 4. Daar werden de 2 groepen 3 gemixt. Degene die mij toen uitlachten waren weg. Ik was zo blij. Ik maakte ook contact met een vriendje, hij speelde ook vooral met de mensen die mij pesten maar soms speelde hij met niemand toen kon ik met hem gaan spelen. We deden samen tikkertje. Ik de klas waren nieuwe mensen die mij uitscholden met ziektes en dat ik dik was. Mijn ouders zijn redelijk klein en normaal qua postuur. Hun zeiden weer dat ik moest afvallen maar hoe? Want denk je dan als zon klein kind. Ik at al alleen een broodje na het avond eten rond 8 uur op de bank terwijl mijn ouders een zak chips leegaten. Ze vonden dat ik geen eens meer mocht snoepen! Toen ze dat zeiden liep ik weg ik ging weer naar het schoolplein waar nog steeds het springtouw lag. Ik wou wat leuks doen. Op het klimrek kon je veel doen, ik ging daar ook op spelen dat vond ik echt super! Ik bleef er tot 11 uur ‘s avonds toen besloot ik om naar huis te gaan mijn ouders zaten bang op de bank voor wat er met mij kon gebeuren. Ze waren erg bezorgd maar durfden niets te doen. Snap ik ook wel ze wouden niet dat ik weer wegliep. Mijn verjaardag was eind groep 4. Ik kreeg een zak knikkers met mijn verjaardag ik was zo blij! Dat wou ik altijd al hebben. Maar aan de andere kant was ik best boos, mijn ouders verdienen super veel geld en wat krijg ik een cadeau van 10 euro, andere mensen uit mijn klas kregen bestuurbare auto's. Eindelijk kon ik ook mee knikkeren. Die periode was mijn leuke tijd uit mijn hele leven! Uiteindelijk was dit schooljaar ook weer afgelopen. Ik mocht over! Naar groep 5 daar was de hel, ik kreeg de stomste leraar genaamd Milan. Hij was zo streng! Ik wist niet wat ik moest doen, maar bij hem leerde ik wel muziek kennen en dat vond ik cool joh! Mijn ouders hadden thuis een radio die gebruikte ik om muziek te luisteren. Ik werd volop gepest omdat ik te dik was vonden hun. Thuis was ik veel op mijn kamer alleen. Want die vriend die ik had was verhuisd en ging ook naar een andere school. Dat was toen een week geleden. Ik voelde me zo in de steek gelaten. Mijn ouders waren ook alleen maar bezig met zichzelf. In een schoolpauze was ik aan het knikkeren toen er een stom joch van groep 8 kwam en die pakte al mijn knikkers en gooide die op het dak. Ik was zo bang. Wat zouden ze nog meer doen? Vanaf dat moment durfde ik nooit meer naar buiten te gaan. In de pauzes sloot ik mezelf op in de wc’s dat was wel een goede plek. Totdat juf Maaike me daar vond. Ik was zo bang voor wat voor straf ik zou krijgen. Maar in tegendeel ze hielp me en wou weten wat ik daar al een week lang in deed. Ze gaf me advies dat ik gewoon met de kinderen buiten moest gaan spelen maar dat weigerde ik. Uiteindelijk kreeg ze me toch zover om naar buiten te gaan. Ik vroeg aan de coole jongens of ik erbij mocht zitten. Dat mocht! Ik was erg opgelucht toen ik ging zitten stonden hun op en gingen ze ergens anders zitten. Juf Maaike zag dat dat was gebeurd. Ze vroeg aan mij of ik wou dat ze er wat van zei. Dat wou ik moet straks was ik de enige die dat zulk dingen door de leraar deed doen. Ik stelde me voor om voor mezelf op te komen, maar dat was geen succes het enige was dat er gebeurde is dat ze me meer gingen pesten. In de volgende pauze rende ik naar de krat en pakte daar een springtouw. Alles was leeg. Een coole jongen kwam naar me toe en zei geef dat springtouw ik wil springen. Ik zei nee, nu ben ik. Hij duwde me op de grond en bond mijn armen aan een hek niemand zag het was het was ik heb donkerste plekje op het speelplein omdat ik daar altijd zit. De pauze was voorbij, intussen tijd was ik aan het nadenken of ik nog wel wou leven. Ik wou heel graag leven zelfs! Maar omdat ik wat dikker was moest ik maar accepteren dat ik gepest werd en dat ze me mochten uitschelden met ziektes. Mijn ouders wouden graag een hond, dus wat denk je we gingen een hond halen. Het was zo leuk, ik mocht de hond kiezen en daarna keken mijn ouders of het de goede hond was die hun wouden. Soort van mocht ik dus kiezen. Uiteindelijk werd het een zwarte hond. Het was mijn nieuwe vriend. Ik spendeerde veel tijd met hem buiten hij vond mij ook leuk. Stel ik had mindere tijden spendeerde ik extra tijd met hem. Uiteindelijk werd ik weer jarig ik kreeg een zak chips, van mij opa en oma’s. Van mijn ouders kreeg ik een keyboard, muziek vind ik erg leuk en daar maakte ik muziek mee ik recorde het via mijn keyboard ik luisterde het terug en probeerde telkens betere muziek te maken. Groep 6, 7 en 8 liepen wat makkelijker ik maakte een nieuwe vriend die mij eerst deed pesten maar nu niet meer hij had zijn excuus gemaakt en we waren grote vrienden aan eind groep 7. Groep 8 wacht wel leuk we deden het spel weerwolven dat vond ik leuk. Maar ik werd ook weer uitgescholden buiten schooltijd dat ik deed valsspelen en dat ik te dik was om af te gaan. Nu zit ik in de brugklas en daar gat het beter. Ze accepteren me dat ik dik ben, en daar ben ik blij mee. Bedankt voor het lezen

Hoi,. ik was eerder op een zo'n site als deze. Iemand zat me te fucken. Hij of zij, zei tegen me dat er iets zal zijn dat me straks heel boos zou maken met als excuusje dat dat een reden zou hebben. Nu wordt ik met de dag al pisnijdiger. Ik denk dat het beter is daty men mij niety pissiger maak voordat ik domme dingen ga doen. Maw ik denk niet dat er een oplossing komt voor het geheel. Ik ben enkel opzoek naar m'n vrouwtje die ik heb ontmoet in een club, kom ik haar weer tegen en gaat ze voor mij dan is mijn dag weer goed na alles wat er is geschiedt. Voor de rest: laat me met rust. Ik kan abnormaal uit de hoek komen. Ik zou die persoon wel nog eens een x willen spreken.

Hallo

Ik zie het niet meer zitten all meer dan 20 jaar ben ik nu aan het Knokke tussen wel en niet ik maak uit vroustratie van mijn lichaam een bonk spier uit alende ik zie al jaren biet meer dan aleen mijn vrouw en mijn moeder eer word veel dol met mij gemaakt en word nooid ns serieus genomen deze zaterdag is mijn 40e verjaardag en zo als altijd en als gewoonlijk maar met vrouw en mijn moeder mijn broer wil ook al niks met mijn meer te maken hebben mensen maken mijn als viez manneke uit vroeger had ik verkeerde vrienden en zijn er rare dingen gebeurd was vroegger erg beinvloed. Baar en dat gaat nu rond zone meer dan 20 jaar tot zelfs opmerkende leedvermaak daaar over van uit mijn vrou familie en buiten wereld en voel dat de drang na bij is wil hulp maar dat is de laatste tijd niet gemaklijk sta er erg veel alleen voor alleen dan mijn moeder tussen mijn moeder en mijn kan geen speld tussen komen zeggen we altijd maar zelfs mijn moeder lacht er mee van wat er gebeurd is als ze onder de familie op bezoek is dat merk ik als ik ze bel anderzeids als we melkaar spreken dan snap ze het wel en zeg ze ook dat ik maklijk beinvloed ben geweest mijn vrouwtje presies het zelfde als we thuis zijn ben ik alles voor haar maar puntje bij paaltje als we ergens zijn of komen kan zij mijn erg verlagen of pijn doen door mijn verleden te verspreide zo word ik niet alleen als vies manneke uitgemaakt maar erg onaangenaam door het leven en nu al meer dan 20 jaar word ik niet serieus genomen maar alleen maar zwaar voor de gek gehouden kort om leef ik al meer dan 20 jaar voor me zelf alleen ben al tig keer met mijn vrouw verhuist en overal gebeurd het zelfde denk om dat mijn vrouw een flap uitis en zo nooit meer er niks aan over heb gehouden geen sociale contacten of vrienden en of familie weet niet eens meer hoe ik een sociale contact nog moet leggen of moet behouden en als er een vreemde t wel leuk lijkt om een sociale contact te willen leegen is er een door schakel van uit de buurd of mijn vrouw zo dat het weer verdwijn mag ik de rest van mijn leven zo door gaan het is zwaar vermoeid zo sta nog altijd recht op maar ergens hoeft het voor mijn niet meer naar zo veel jarren vecht ik alleen nog om mijn moeder geen pijn te hoeven doen want ik weet dat ze mee doe om familie contacten te behouden voor sociale contacten heb ik veel pijn en verdriet heb al heel mijn leven een wajong uitkering die maar zeurend door mijn kop jaagd van ik wil onder de mens komen je ziet niet eens aan mijn dat ik een beperking heb maar heb wel degelijk een afwijking en dat word door veel mensen niet gezien of ook weer serieus genomen ben in mijn leven veel voor de gek gehouden heb geen echte jeucht gehad kort om een verzameling van alende en dat word erg zwaar zie het niet meer zitten maar heb een zware wil van 2 strijd hoop op een beetje sociale contacten maar weet niet meer hoe.

Patrick

hey...! ik ben ondertussen 13 jaar en ik voel me totaal niet fijn ik zit in een zware depressie. Ik heb heel vaak de gedachtes om uit men leven te stappen (zelfmoord te plegen)... Ik heb et huis echt heel mogelijk ik ben al bet vaak weg gelopen omdat et gewoon te zwaar is thuis. Men moeder zit zelf tegen mij te zeggen "ga maar van een brug springen enzovoort" ik word daar echt heel sad van en men depressie word alleen maar erger der door. Men vader weet dit maar hij gelooft et niet. Ik heb vorige week op een treinspoor gestaan maar men bff is mij komen zoeken en heeft me der vanaf gehaald. Ik wil heel graag naar een ander gezien. Ik heb ook een vriendje maar ik moet et uitmaken van men ouders want zij vinden hem niet goed genoeg voor mij, maar ik ben der zo gelukkig mee dus ik maak et sowieso niet uit voor men ouders. Ik weet gewoon niet meer wat te doen met men kut leven!!

Soms denk ik ze doen het expres. Gewoon om mij een rotgevoel te geven, zodat ik zelfmoord zou gaan plegen en dat ik het dan niet meer aan kan. Als ik niets meer kan, vinden ze heerlijk. Krijgen ze een kick van. Ze doen het expres nu weet ik het zeker.

Ik ben zo moe, al jaren loop ik op eieren.
Ik hou ontzettend veel van hem maar ik haat hem zo intens. Vroeger sloeg die me dat is omgezet in andere mishandeling ik heb liever de klappen. Het vernederen en me kapot maken het uitschelden en me zwart maken bij kind ik schaam me dat ik er nog een van hem in buik heb zitten wat doe ik dat meisje aan met zo een vader. Ik heb het lef niet om weg te gaaan ach wat heeft voor nut. Ik zal toch toch niet boven water komen dan doe ik het liever zelf. Wat ik wel niet over heb voor een klein beetje rust. Ik doe alles alles om hem
Gelukkig te maken om ons beter te maken hoger te laten komen niks goed niks genoeg ik blijf slecht .
Ik wil zo graag rust maar ik kan me dochter toch niet achter laten !
Of mischien wel mischien is ze dan ook beter af zonder mij ik ben moe zo moe
Ik heb zo intense pijn van jaren ik kan er nie mee leven

dus ... vroeger op school had iedereen ' Habbo hotel ' toen zaten we in het 4 de leerjaar ( ik ben van België) nu ondertussen zit ik in het 1ste middelbaar ( de groep na de achtste groep ) en ik dacht zo van waarom zou ik dit niet nog eens doen . dus , dat deed ik . hierop was er een jongen die best wel knap was en vroeg hoe ik hete op snap en dat zei ik . hij heeft mijn naam met heel habbo hotel gedeeld en ik krijg heel vaak commentaar op mijn uiterlijk . de meeste zeggen dat ik lelijk ben terwijl mijn vrienden zeggen dat ik best knap ben ... dit maakt me best onzeker , wat moet ik doen ?

ik loop al een hele lange tijd met zelfmoordgedachten, het begint me steeds meer op te breken zowel lichamelijk als geestelijk. Het maakt me hele dagen gek want het wilt niet uit me hoofd en het enige wat steeds terugkomt is het stemmetje: doe het gewoon doe het gewoon dan ben je overal vanaf en voel je niks meer. Ik heb iemand waarmee ik goed kan praten maar leg maar is uit dat je het liefst niet meer verder wilt leven.. je krijgt gelijk zo blik van die zoekt aandacht.

Zolang ik mij kan herinneren sta ik op de laatste plek, ik moet altijd wijken voor een ander (voornamelijk mijn moeder). Ik was toen ik 12 was gediagnosticeerd met autisme (vorig jaar opnieuw en bleek dat niet zo te zijn), hier ben ik het nooit mee eens geweest maar goed, ik moest naar een woongroep. Op een woongroep wordt alles wat je doet onder een vergrootglas genomen en wordt alles wat je "fout" of "verkeerd" doet aangepast, zo goed als alles dus. Een lange tijd was dat ook het enige wat ik hoorde, dat ik het toch anders moet doen. Tot ik maar deed wat ze zeiden dan was het wel oke. Nu 8 jaar later en ik zit nog steeds op een woongroep, ik heb geen vaste kring van mensen on mij heen aangezien ik van plaats naar plaats ben verhuisd en ook van school naar school ben gegaan. Ik heb geen opleiding, geen werk, geen uitkering, mijn ouders betalen amper mee, ik moet inkomen hebben om te kunnen verhuizen en om op de groep te blijven waar ik nu zit. Vandaag was mijn verjaardag maar natuurlijk hoor ik alleen maar wat ik niet goed doe, zo zeiden mijn ouders dat als ik door blijf gaan zoals nu dat zij op een gegeven moment opgeven om mij te helpen. Natuurlijk raakt dat mij want ik werk mijzelf de grond in om de dingen te doen die van mij gevraagd worden, ik zei terug dat ze het al lang opgegeven hebben en toen had ik het gedaan, die opmerking was onder de gordel en niet eerlijk want mijn moeder die "sterft voor mij" en moest zelfs huilen, die woorden zijn leeg voor mij want ze willen mij niet terug in laten trekken en ze willen mij ook amper helpen met de financiele problemen die ik heb, ze komen mee met gesprekken zodat ze kunnen zeggen wat ik moet doen. Dit is een grove samenvatting van de afgelopen 8 jaar, ik krijg het idee maar niet uit mijn hoofd dat het leven dat ik nu leidt niet van mij is, ik leef dit leven voor andere en andere maken belangrijke keuzes voor mij. Ik weet niet meer wie ik ben want ik ben uit elkaar gehaald maar ben niet terug in elkaar gezet, de persoon die ik zie herken ik niet meer. Ik heb geen dromen en kan niet dromen omdat ik "realistisch moet denken" en alles is te ver gegrepen voor mij, ik heb geen hobbies omdat ik nooit momenten heb gehad waar ik mij kon veroorloven om mezelf helemaal op te laten gaan in iets, ik heb geen vrienden omdat op een gegeven moment het contact verwaterd en kan geen nieuwe vrienden maken omdat ik mezelf heb aangeleerd om niet te veel te hechten omdat ik er maar tijdelijk ben. Ik ben dus alleen en kan geen gelukkige toekomst voor mij zien. Daarom wil ik graag een einde er aan maken en stoppen met het eindeloze gevecht voor geluk, geluk voor andere.

Ik heb zo veel pijn door mijn chronische ziekte, maar je kan het niet zien. Mensen zien dat ik moe ben en fysieke pijn heb, maar de emotionele schade hebben ze geen idee van, ik wil gewoon niet leven met deze pijn. Het revalideren, niks kunnen en de pijn is gewoon te veel, ik heb niks om naar terug te trekken, ik heb geen hobby’s of vrienden meer. Ik trek alleen maar terug in een hoekje en huil heel veel. Al mijn leeftijds genoten leven, als in ze kunnen doen waar ze zin in hebben zonder na te moeten denken over hoe ze zich de volgende dag voelen. Ik wil dit gewoon niet meer, en niemand ziet dit.