Levensverhalen (pagina 46)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

onzeker over mijn uiterlijk

dus ... vroeger op school had iedereen ' Habbo hotel ' toen zaten we in het 4 de leerjaar ( ik ben van België) nu ondertussen zit ik in het 1ste middelbaar ( de groep na de achtste groep ) en ik dacht zo van waarom zou ik dit niet nog eens doen . dus , dat deed ik . hierop was er een jongen die best wel knap was en vroeg hoe ik hete op snap en dat zei ik . hij heeft mijn naam met heel habbo hotel gedeeld en ik krijg heel vaak commentaar op mijn uiterlijk . de meeste zeggen dat ik lelijk ben terwijl mijn vrienden zeggen dat ik best knap ben ... dit maakt me best onzeker , wat moet ik doen ?
Datum:
30-07-2018
Naam:
lore
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

Zelfmoordgedachten

ik loop al een hele lange tijd met zelfmoordgedachten, het begint me steeds meer op te breken zowel lichamelijk als geestelijk. Het maakt me hele dagen gek want het wilt niet uit me hoofd en het enige wat steeds terugkomt is het stemmetje: doe het gewoon doe het gewoon dan ben je overal vanaf en voel je niks meer. Ik heb iemand waarmee ik goed kan praten maar leg maar is uit dat je het liefst niet meer verder wilt leven.. je krijgt gelijk zo blik van die zoekt aandacht.
Datum:
30-07-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
Zeeland

Wie ben ik?

Zolang ik mij kan herinneren sta ik op de laatste plek, ik moet altijd wijken voor een ander (voornamelijk mijn moeder). Ik was toen ik 12 was gediagnosticeerd met autisme (vorig jaar opnieuw en bleek dat niet zo te zijn), hier ben ik het nooit mee eens geweest maar goed, ik moest naar een woongroep. Op een woongroep wordt alles wat je doet onder een vergrootglas genomen en wordt alles wat je "fout" of "verkeerd" doet aangepast, zo goed als alles dus. Een lange tijd was dat ook het enige wat ik hoorde, dat ik het toch anders moet doen. Tot ik maar deed wat ze zeiden dan was het wel oke. Nu 8 jaar later en ik zit nog steeds op een woongroep, ik heb geen vaste kring van mensen on mij heen aangezien ik van plaats naar plaats ben verhuisd en ook van school naar school ben gegaan. Ik heb geen opleiding, geen werk, geen uitkering, mijn ouders betalen amper mee, ik moet inkomen hebben om te kunnen verhuizen en om op de groep te blijven waar ik nu zit. Vandaag was mijn verjaardag maar natuurlijk hoor ik alleen maar wat ik niet goed doe, zo zeiden mijn ouders dat als ik door blijf gaan zoals nu dat zij op een gegeven moment opgeven om mij te helpen. Natuurlijk raakt dat mij want ik werk mijzelf de grond in om de dingen te doen die van mij gevraagd worden, ik zei terug dat ze het al lang opgegeven hebben en toen had ik het gedaan, die opmerking was onder de gordel en niet eerlijk want mijn moeder die "sterft voor mij" en moest zelfs huilen, die woorden zijn leeg voor mij want ze willen mij niet terug in laten trekken en ze willen mij ook amper helpen met de financiele problemen die ik heb, ze komen mee met gesprekken zodat ze kunnen zeggen wat ik moet doen. Dit is een grove samenvatting van de afgelopen 8 jaar, ik krijg het idee maar niet uit mijn hoofd dat het leven dat ik nu leidt niet van mij is, ik leef dit leven voor andere en andere maken belangrijke keuzes voor mij. Ik weet niet meer wie ik ben want ik ben uit elkaar gehaald maar ben niet terug in elkaar gezet, de persoon die ik zie herken ik niet meer. Ik heb geen dromen en kan niet dromen omdat ik "realistisch moet denken" en alles is te ver gegrepen voor mij, ik heb geen hobbies omdat ik nooit momenten heb gehad waar ik mij kon veroorloven om mezelf helemaal op te laten gaan in iets, ik heb geen vrienden omdat op een gegeven moment het contact verwaterd en kan geen nieuwe vrienden maken omdat ik mezelf heb aangeleerd om niet te veel te hechten omdat ik er maar tijdelijk ben. Ik ben dus alleen en kan geen gelukkige toekomst voor mij zien. Daarom wil ik graag een einde er aan maken en stoppen met het eindeloze gevecht voor geluk, geluk voor andere.
Datum:
30-07-2018
Naam:
D
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

Pijn

Ik heb zo veel pijn door mijn chronische ziekte, maar je kan het niet zien. Mensen zien dat ik moe ben en fysieke pijn heb, maar de emotionele schade hebben ze geen idee van, ik wil gewoon niet leven met deze pijn. Het revalideren, niks kunnen en de pijn is gewoon te veel, ik heb niks om naar terug te trekken, ik heb geen hobby’s of vrienden meer. Ik trek alleen maar terug in een hoekje en huil heel veel. Al mijn leeftijds genoten leven, als in ze kunnen doen waar ze zin in hebben zonder na te moeten denken over hoe ze zich de volgende dag voelen. Ik wil dit gewoon niet meer, en niemand ziet dit.
Datum:
27-07-2018
Naam:
.
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

wil niet leven

Zelf zit ik in een moeilijke situatie, omdat ik zelf moet aankomen van de dokter, al heb ik een gezond gewicht.Ik was eerst 44 kilo nu 49 (1.61)Zelf wil de dokter dat ik weer ongesteld wordt en daarvoor moet ik aankomen steeds tot ik weer ongesteld ben. Ik mag zelf niet bepalen wat ik eet,drink en doe en daardoor kan ik geen sociaal leven meer hebben.Ik mag niet naar school,moet elke week naar dokter en Diëtist.Ik moet ook 3 keer in de week naar een zorginstelling toe.Ben al 2 keer opgenomen in ziekenhuis en moet binnenkort naar kliniek.Zelf heb ik geen spullen waarmee ik me kan ophangen en ik kan nergens heen zonder volwassen dus van een gebouw afspringen wordt het niet.
Datum:
24-07-2018
Naam:
Wil niet leven
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

Geen wil meer om te leven

Het begon allemaal op de lagere school.
Ik was altijd al anders dan de rest, en werd daarom gepest. Dan denk je het is eindelijk voorbij want je mag naar de middelbare school! Helaas pindakaas de waarheid was nog harder dan ik verkroppen kan. Op de middelbare school is het nog erger en de leraren deden zelfs mee! Na de middelbare school ben ik gaan feestten op hardcore/hardstyle feesten een uitlaatklep gevonden! Maar dan word je op de afters belachelijk gemaakt en getreiterd.
Zit ik daar alleen in de keuken voor me uit te staren naar de zon en te denken. Waarom is de wereld zo hard tegen mij? Wat heb ik iemand aangedaan om dit te verdienen?
Nu een aantal jaren verder gestopt met feesten en keihard aan het werk om serieus iets op te bouwen. Een eigen huis gekocht en verhuisd naar Friesland om een nieuw leven te beginnen...

Maar ik loop weer tegen mezelf aan. Eenzaam, alleen geen vrienden dichtbij om mijn hart te luchten. Het gevoel niet bij de maatschappij te horen is groter dan de hoop dat het met mij wel goedkomt...

Waarom lacht het leven mij niet toe zoals bij een ieder wel gebeurd?

Ik zit hier te piekeren hoe ik dood wil gaan en om het zelfs met mijn ouders te bespreken...

Ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten ik wil van mijn pijn, verdriet en eenzaamheid af. Ik wil rust en vrede in mijn hoofd die ik nooit heb gehad
Datum:
24-07-2018
Naam:
Kevin
Leeftijd:
26
Provincie:
Friesland

Kapot

Waarom mij? Waarom altijd mij?
Het begon allemaal in groep 7, ik werd gepest, geslagen. Ik kon niks. Niemand hielp me. Ze lieten me allemaal in de steek. Ik heb niks gezegd tegen mijn familie. Ik was bang dat ze verdrietig zouden worden. Na het eerste jaar middelbare school werd het erger. Er werden foto’s gemaakt van me terwijl ik niks door had. Werden grappen over gemaakt. Werden doorgestuurd. Ik was van slag. Mijn docent die lachte er zelfs om. Nu ben ik 15 en zit in de 4e klas van het middelbare. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben kapot gemaakt. Ik durf niet meer. Het liefst wil ik naar de blauwe lucht met de witte wolken, maar ik ben bang.
Datum:
21-07-2018
Naam:
Anoniem.SS
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Ik ben niet overbodig op deze wereld

ik wil dood
Hoe hoe hoe
Ik voel me niet thuis op deze wereld
Overal wordt iknaar de tering gescholden en getrapt en ben er klaar mee
Datum:
20-07-2018
Naam:
Scott
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Moeder en vader

Ik ben met een reden bij me moeder weg gegaan voor een reden en nu heeft mijn moeder me vader om gepraat dus nu wil niet meer bij me vader zijn. En nu heb ik ruzie met ze allebei
Datum:
20-07-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

K schiet te kort

Soms dan heb ik echt het gevoel dat mensen willen dat ik dood ga. soms heb ik het gevoel dat mensen me zat worden. eigenlijk niet soms maar meestal heb ik dat gevoel. vaak voor mijn gevoel iedere dag misschien soms een dag niet maar wel meestal denk ik, dan denk ik na over het onderwerp zelfmoord. ja zelfmoord, maar mensen zien het niet dat ik met die gevoelens rond loop en dat ik me depressief ofzo voel. ik zou namelijk niet weten wat het anders is dus het zal wel een depressief gevoel zijn. oke de mensen kunnen het ook niet zien. maar tog het geeft een gevoel van leegte en eenzaamheid. en als mensen er iets van te weten komen dan vinden ze het meer iets als aandacht vragen terwijl het ook maar een gevoel is. het probleem is dat ik niet wil leven omdat ik ontzettend bang ben voor de toekomst en omdat ik zo onzeker ben ik ga daar kapot van. maar ik wil ook niet dood want God gaat over het leven en over de dood. en bij Hem kan ik terecht met mijn zorgen. maar uit mijn diepe ongeloof en door mijn enorme zondaars hart doe ik dat meestal niet. ik denk het alleen maar zelf te kunnen vaak. een egoïstisch persoon ben ik. het is beter zonder mij denk ik dan. ik wil niet dood maar ook niet leven. ik ben zo ontzettend bang en zo vol onzekerheid en schaamte voor alles wat nog komen gaat. het erge nog is dat geen 1 mens je begrijpt. tenminste zo'n persoon ben ik nog niet tegengekomen. ja dit was mijn verhaal het verhaal of ja een verhaal is het eigenlijk niet. ik schiet overal in te kort.

dit ben ik een onzeker meisje van 15 jaar wat zelfmoordgedachten heeft.
Datum:
18-07-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.