Levensverhalen (pagina 44)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Genoeg

Heb meer dan genoeg meegemaakt, ben vroeger gepest, ben bedrogen door mijn ex, bedrogen op mijn werk, heb veel met ziekte te maken, tel niet meer mee, wordt niet meer geaccepteerd zoals ik ben, heb geen vrienden, ,geen familie, werk alleen nog part-time, zit voor de rest thuis voor me uit te staren, m.a.w. het is genoeg geweest, ga er mee stoppen en dat is OK!
Datum:
09-09-2018
Naam:
Wil
Leeftijd:
63
Provincie:
Noord-holland

Leeg en Aleen

Hoi dit is mijn verhaal
Ik ben 17. Ik heb een verpeste jeugd ik deed nooit sites goed alles was en is fout van af me 12 begon Het me vader heeft een dwang om als zo te hebben als hij wil ik deed natuurlijk niet alles goed maar om da kleinste dingen kreeg ik een klap of een trap of ik was een hoer of een trut of een klote kind in het beging raakte me dat enorm als hij dat soort dingen zij maar na een tijdje voeld het als gewend maar toen hij dat door had kreeg ik nog meer klappen ik liep er blauwe plekken en bloed neuzen van op // op school was ik dik ik werd buiten gesloten en kon er met niemand over praten ik begon te stoppen met eten. Ik ging spugen als ik had gegeten. Gelukkig kwam ik er wel weer van af en ging ik wel weer eten maar nog steeds als ik het vond. Spug ik het er uit maar niet meer zo erg als eerst //ik ben nu ondertussen niet meer thuis ik zit in een pleeg gezin. Ik heb alles achter gelaten broertje en zusje en vrienden vriendinnen nu ben ik heel Aleen en heel erg leeg Want waar ik. Nu zit gaat nooit echt als thuis voellen ik heb nog steeds veel gedoe over thuis spullen en juridische zaken moeten nog steeds aan gevochten worden met mijn ouders ze doen er heel moeilijk over ik moet nu stoppen met mijn op leiding omdat ik het mentaal niet meer red door deze situatie en daar baal ik heel erg van ik heb sins 4mnd de hoop op gegeven en wil zo gwn niet meer veder iedereen en alles laat me vallen terwijl ik somigge nu echt nodig heb en elke keer dat ik er over denk snijd ik me zelf. Dit doe ik nu al ongeveer 7mnd ik kan gwn niet meer zo leven het doet me gwn zo veel pijn en dat wil ik gwn niet meer
Datum:
08-09-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

vierkant

trips and I'll kill myself
Datum:
05-09-2018
Naam:
patricia
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Vandaag ben ik ingestord.

Vandaag is de dag ,ben er klaar mee.
Kan alleen nog maar huilen ,heb zoveel pijn!
Hulp duurt te lang , heb niks of niemand meer in mn leven over.
Sinds ik alles uit mn leven En vooral uit mn verleden op de tafel heb gegooit, heb ik helemaal geen rust meer in mijn leven.
Alles achter volgt me of houd me bezig.
Kan niks meer positief zien.
En neem mezelf alles kwalijk.
Heb heel veel ellende bezorgt aan de mensen van wie ik houd en ben ze daar door allemaal kwijt geraakt.
Omdat ik gewoon niet meer normaal kan functioneren.
En zal mezelf nooit vergeven wat ik allemaal kapot heb gemaakt.
Mn familie heb ik nooit wat mee gehad.
Maar sinds mn ex weg is gegaan omdat hij niet meer met me kon leven.
Gun ik mezelf helemaal niks meer.
Hij was mn alles en zorgde ervoor dat ik nog een reden had om te vechten in mn leven.
Hoe moet ik dit in godsnaam overleven?
Zonder doel of mensen om om te geven?

Datum:
01-09-2018
Naam:
Melissa
Leeftijd:
28
Provincie:
Drenthe

weer wakker geworden

Ik hoop elke avond dat ik s'morgens niet meer wakker wordt. Ik ben het gehandicapten en chronisch zieken beleid in Nederland meer dan zat...24 uur per dag en 365 dagen per jaar pijn. Ik heb geen geld om goede zorg in te kopen en dan mag je van deze regering gewoon een pijnlijke dood sterven. Geen geld, geen goede medische begeleiding, medicijnen die te duur zijn, behandelingen die niet of nauwelijks vergoed worden. Moet ik maar 3 sterren nemen bij de verzekering en dat kan ik niet betalen en enkeling geeft om je maar dat is niet genoeg. Zelf er een einde aan maken durf ik niet omdat ik (heb nooit geluk) bang ben dat het mislukt en ik er nog erger aan toe ben dan nu. Maar hoelang hou ik het nog vol voordat ik wel de grens over ga.....voorlopig wordt ik elke ochtend helaas weer wakker terwijl ik het verdien om in mijn slaap te overlijden na het leven ik heb gehad en nog ga krijgen.....ben zooooooooooooo moe......
Datum:
30-08-2018
Naam:
Lodewijkje
Leeftijd:
65
Provincie:
Zuid-holland

Onzichtbaar

Het gevoel dat je niet goed genoeg bent en ook nooit zou zijn. Dit gevoel heb ik vaak genoeg gehad in mijn achterhoofd. Ik was nooit mooi genoeg. Ik heb overgewicht, striemen over mn hele lichaam en littekens van mn auto ongeluk. Ik haat mijn lichaam. Ik zie hou mannen en jongens altijd met een afkeurende blik naar me kijken. Ik ben lelijk. Maar dat weet ik al. Nu ik 18 ben en niet weet wat ik wil in het leven. Ik heb geen motivatiee voor wat dan ook. Door suicidale depressie zijn de gevoelens van waardeloosheid alleen maar sterker geworden. Vooral als je veel mee hebt gemaakt en er nooit iemand voor je was maakt dit alleen maar erger. Vroeger als ik aan suicide dacht kon ik nooit ermee leven dat ik iedereen om me heen in de steek zou laten en verdriet zou doen. Nu maakt het me niet meer uit. Ik ben 18 en ik heb mijn hele leven nog voor me, maar ik wil helemaal niet meer leven. Ik wil niet langer meer ademen. Ik wil niks meer want ik weet toch dat het uiteindelijk niks uitmaakt. Ik wil dood
Datum:
26-08-2018
Naam:
Ella
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Geen titel waard

Ik ben een meisje van 13, als klein kind had ik leukemie en heb ik 2 keer een infectie opgelopen waardoor het heel fataal werd en ik het bijna niet zou overleven. Als kleuter werd ik gepest, ik was niet dik of wat dan ook maar werd alsnog “anders” beschouwd. Toen ik leukemie kreeg ben ik gepest door meerdere kinderen uit de buurt voor bolle, kale, jongetje etc. Toen ik schoon werd verklaard ben ik een paar jaar heel gelukkig geweest, totdat ik op m’n eind 11e begin 12e weer werd gepest. Ik werd weer dikke genoemd, (ik was wat dikker dan de rest) lelijk omdat ik een spleetje tussen m’n tanden had, kleine wenkbrauwen en dat soort dingen. Ik werd op m’n 12e dagelijks gepest door een meisje die ik ooit mijn beste vriendin kon noemen totdat ik meer aandacht kreeg van anderen doordat ik ooit leukemie had. Zij kon daar heel slecht tegen en begon allemaal leugens over mij te verspreiden waardoor niemand me eigenlijk meer mocht. Eind van dat nare jaar ben ik naar de brugklas gegaan, heb er nieuwe vrienden gekregen en ik had het heel erg naar m’n zin. Totdat ik verliefd werd op een jongen die mij niet zag zitten, ik baalde ervan en zat er een paar weken mee maar kon daarna weer verder. Ik heb het een maand later uitgepraat met die jongen en we werden beste vrienden. Weer wat maanden later waren me vriendinnengroepje (die ik begin van het jaar had) en ik uit elkaar gegroeid, we waren nog wel vriendinnen maar kregen andere groepjes, alleen 1 vriendin en ik bleven over. In de klas zelf hadden we geen vriendengroepje maar buiten de klas wel! We hadden het erg naar ons zin en kregen dus een nieuw vrienden groepje waarvan er 2 jongens en (wij) 2 meiden waren. Ik zag op school weleens een jongen uit de 2e lopen, ik was wel geïnteresseerd in hem en kwam erachter wat zijn instagram was. Na een tijdje kregen we contact en begon hij zelfs een beetje tegen me te praten als hij me op school zag. We hadden iets maar geen relatie ofzo, we vonden elkaar wel leuk totdat ik erachter kwam dat hij een depressie had en hij ineens heel afstandelijk deed en niks meer tegen me zei. Ik was er oprecht kapot van en heb er heel lang mee gezeten, m’n oma was toen ook net dood en zij betekende echt alles voor me. Ik heb het heel zwaar gehad want ik werd op school ook nog weleens dikkie dik enzo genoemd. Ik begon met snijden, eerst aan de binnenkant van m’n bovenarm, daarna aan de buitenkant van m’n arm en later ook nog bij me pols. Ik heb 2x geprobeerd me pols door te snijden maar dat is helaas niet gelukt.. Eind van het schooljaar zat eraan te komen en ik merkte dat mijn beste vriendin ineens heel bazig en bot begon te doen.. Ze liet mij iedere keer voor dr betalen en zij bepaalde waar ik wel en niet heen mocht en met wie ik we en niet mocht omgaan. Toen ze ontdekte wat er op mijn arm gaande was vond ze dat ik aandacht zocht en was ze dr klaar mee. Ze heeft me de jongens (uit de groep) gepraat en toen hebben ze me gewoon laten vallen. Vervolgens hebben ze op social media aan al m’n andere vrienden en kennissen (ik was best wel bekend op school en instagram had meer dan 1000 volgers) verteld over mijn depressie en pogingen. Mensen begonnen me te beschouwen als “gek”. En weer begon ik met snijden, totdat mijn ouders erachter kwamen doordat mijn oude vrienden naar m’n mentor zijn gegaan en zeiden dat ik alleen maar aandacht zocht daarmee. Mijn ouders hebben meteen een therapeut geregeld en ik moet eerlijk zeggen dat het fijn is om er een beetje over te kunnen praten, maar het helpt niet echt.. Mijn grootste probleem is nu dat ik mijn nieuwe beste vriendin (die trouwens echt de beste is) niet durf te vertrouwen, ik ben heel onzeker over mezelf want ik vind mezelf ontzettend lelijk en dik en de jongen van een paar maanden terug zoekt weer een beetje contact met me.. Hij wilt weer “vrienden” zijn maar ik vind het erg moeilijk omdat er teveel is gebeurd. Sinds bijna een maand terug kon ik verder met me leven en begon alles weer een beetje oke te worden. Nu hij terug is ben ik uiteindelijk nog steeds niet over hem heen en dat doet me pijn. Ik denk iedee dag aan hem.. nouja dit was het wel, denk niet dat mensen het gaan lezen maarja joe.
Datum:
23-08-2018
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Tja

Tja, hoe kom je op dit punt? Het is niet dat ik zelfmoord zou wíllen plegen.. het is niet echt een leuk iets natuurlijk, laten we eerlijk wezen.. hoe kom ik op dit punt? Ik weet het niet precies.... het is een altijd aanwezige 'depressieve ondertoon' waar je je niet uit kunt denken.. was dat maar zo.... anti-depressiva kunnen misschien helpen bij sommige mensen, maar voor mij voelt dat als een tijdelijk lapmiddel... het is zo jammer dat ik het gevoel heb dat er best veel moois is in dit leven, maar dat ik het op de een of andere manier niet aan kan raken.. Ik zie dat er liefde is tussen mensen.. dat er leuke en interessante mensen zijn... maar op de een of andere manier ben ik, als iemand die met zichzelf overhoop ligt, waarschijnlijk toch niet aantrekkelijk voor die mensen... Ik heb net iemand leren kennen die ik erg leuk vind... maar na een paar keer heel grappig en leuk praten zet ik mijn voet toch weer op de rem. Ik merk dat ik me afhankelijk maak van de goedkeuring of afwijzing van deze persoon.... heel vermoeiend en niet normaal. Dan kan ik mezelf wijsmaken dat dat verliefdheid is, of zoiets.. dat ik steeds aan die persoon moet denken en me afvraag of hij mij ook leuk vindt... dat is ergens misschien zo, maar ik weet dat die depressie die ik voel ook bij een andere partner dan dat ik nu heb, niet zomaar zal verdwijnen.. misschien voor een poosje, maar niet lang.. en dan krijg ik weer dezelfde problemen als dat ik nu heb... dit doet mij erg veel verdriet. Echt heel veel verdriet. Ik zal waarschijnlijk ook niet met een afwijzing van deze nieuwe persoon in mijn leven kunnen dealen... daarom houd ik afstand.. maar ik ben er dus heel erg verdrietig over.. Wat ik ook erg moeilijk vind is om mijn gevoelens (die ik nu heb, voor een nieuwe persoon dus) op de juiste waarde te schatten... voel ik mij gewoon erg eenzaam en denk ik nu dat ik gevoelens heb omdat ik 1 keer aandacht krijg van iemand? Zijn mijn gevoelens een soort vlucht uit de werkelijkheid? Enz. enz. Ik ben de hele dag bezig om mijn 'voetjes op de grond' te houden... tegen mezelf te zeggen dat ik in de realiteit moet blijven en niet moet gaan zitten dromen en fantaseren... het is erg vermoeiend allemaal op deze manier... Antipsychotica slik ik al... ik weet dat ook deze medicijnen geen wondermiddelen zijn... Er zijn misschien 2 mensen die van mij houden.. dat is op zich natuurlijk genoeg... maar het raakt mij niet... 1 van deze personen is familie en daar heb ik nog heel veel oud-zeer zitten.. woede om bepaalde gebeurtenissen in ons leven... de ander is mijn partner... en met die partner heb ik al jaren geen lichamelijke intimiteit... alsof die persoon vies van mij is.. terwijl ik zeker weet dat die persoon wél van mij houdt.. maar dat voelt niet zo... Nou ja, het lucht wél op om het eens op deze manier te verwoorden..
Datum:
19-08-2018
Naam:
J
Leeftijd:
49
Provincie:
Gelderland

Depressie

Tja en dan ben je vorig jaar 50 geworden. Moeder al bijna 20 jaar dood, vader dit jaar overleden, 1 zus die op afstand woont. Ik heb wel een vrouw en 2 lieve kinderen. Graag zou ik van werkgever willen veranderen, maar ook dat loopt niet al te vlot. Mijn vrouw werkt veelal als ik thuis ben..😕 en soms ook in het weekend. Bah ik vind er eigenlijk niets meer aan en zou het liefst bij mijn ouders zijn nu. Op mijn werk is er in 1 1/2 jaar heeeel veel gebeurd, helaas niet leuk en dat maakt dat ook dat deel van de dag minder is dan voorheen. Ik ga nog wel gewoon maar het enthousiasme is wel weg en dat vind ik echt triest. Komend weekend zijn de kinderen uit logeren en zijn mijn vrouw en ik alleen thuis. Je zou zeggen leuk, maar zij is doodop ( van zowel haar werk als van het weer van de afgelopen tijd) en wil dus lekker uitslapen morgenochtend. Begrijpelijk, maar ik ben een ochtendmens en zij is een avondmens. We hadden een stille afspraak dat we morgen een eindje zouden fietsen in een naastgelegen provincie, maar ik vermoed dat dat niet doorgaat 🧐. Ook mis is echte liefde, we zijn al bijna 25 jaar bij elkaar, maar die arm om mij heen of een knuffeltje zit er niet vaak in. Dat maakt mij onzeker en ook depressief (snapt iemand dat?). Ik word soms echt zwaar depressief wakker en gelukkig zakt dit dan weer weg in de loop van de dag, maar wat nu als dat niet meer gebeurt?? Ik ben echt bang dat er iets staat te gebeuren over niet al te lange tijd.......
Wat moet ik doen?
Datum:
10-08-2018
Naam:
Karel
Leeftijd:
50
Provincie:
Anders

Ik wil al 1 jaar niet meer

Het begon allemaal vorige zomer kinderen op school scholden me uit mn moeder begon me heel de tijd te slaan knijpen enz ze tuft ook in mn face de 1e keer schrok ik pas echt ik kwam huilend thuis omdat kinderen me in elkaar hadden geslagen en uitgescholden en mn moeder begon toen ook nog ik heb al heel vaak gedacht wat is een snellere dood heel veel slaap pillen , voor een trein springen of me zelf dood steken ik weet het gewoon niet meer heel mn leven is gewoon verkloot (mn moeder tuft zelfs in mn face als er mensen bij zijn) (ik ben 11 en een meisje)
Datum:
10-08-2018
Naam:
Ik wil dood
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.