Levensverhalen (pagina 48)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Kauwgom

Ik ben niets, ik heb koud, niets rondom mij kan me iets schelen, ik ben een kauwgom, mensen kauwen op me en spugen me vervolgens uit op de grond, ik ben het niet eens waard om naar de vuilbak te lopen.
Datum:
22-06-2018
Naam:
An
Leeftijd:
14
Provincie:
Oost-vlaanderen

Het leven heeft voor mij geen zin

Ik ben nog maar 14 en ben het leven nu al zat. Ik zit vaak te denken aan wat ik later ga doen maar heb echt geen idee. Daarbij bedenk ik me ook dat ik geen doel in het leven zie. Het voelt gewoon als een soort lange tijd die je moet weten te over leven om.... om.... om wat? Ik voel mij ook heel nutteloos en minderwaardig. Ik kan niet veel en er wordt continu op mij gezeurd dat ik alles verkeerd doe. Zelfs wanneer ik niks doe is het nooit goed. Ik vind ook heel weinig leuk. Ik heb niet echt hobby's, doe niet aan sport, heb geen vriendin en weinig vrienden. Mijn ouders hebben het ook niet heel goed waardoor ik dingen als een playstation, computer of een goed merk schoenen niet heb. Ik dood mijn tijd zoal op school, en thuis met spelletjes spelen op mijn telefoon. Maar mijn ouders proberen mij dat zo min mogelijk te laten doen, het liefst helemaal niet. Daarbij zijn ze gescheiden. Ik heb ook in weinig dingen interesse, alleen het paranormale (geesten, demonen die dingen). Ik heb vaker verteld dat ik mij slecht voel, voornamelijk aan mijn 2 beste vrienden maar het lijkt niemand zoveel te kunnen schelen. Ik denk daardoor dat ik geen enkele toegevoegde waarde heb voor wat dan ook. Ik kan niks, ik doe niks, ik wil niks, waarschijnlijk door depressie. Ik wordt ook vaak driftig als mijn telefoon (wanneer ik dat onredelijk vind) wordt afgepakt. Ik zit vaak te denken: ik leef nu pas 14 jaar en ben sinds mijn 11 depressief..... wat moet ik later nog gaan doen dan. Daarom heb ik elke dag de neiging om een einde te maken aan mijn leven. Maar de gedachtes van mensen die me missen houden me tegen, ook al kan ik me tegelijkertijd niet voorstellen dat ze me zullen missen. En het is gewoon eng. Ik hoop een soort gif te kunnen krijgen waar je 100% aan dood gaat. Als iemand waat waar je dat zonder problemen kan krijgen, zeg dat dan.
Datum:
21-06-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Hoop!

Hey, neem even de tijd om dit te lezen? Geen zin? Wat ga je anders doen dan? Precies...ik heb alle verhalen zitten lezen over zelfmoord, en ik het doet mij erg pijn dat mensen hier doorheen moeten gaan. Maar ik wil een ieder echt op het hart drukken dat er HOOP is. Je kunt echt de keuze maken om een compleet ander leven te leiden. Een betekenisvol leven van vreugde en vervulling. Waarom laat je je verleden jouw acties bepalen? Waarom sta je het toe dat die ex van je jou van het leven beroofd? Terwijl die lekker verder leeft en helemaal niet aan je denkt? Is dit echt alles? Was dit echt jouw verhaal? 15, 16, 17,20,30 jaar van mislukking en einde hoofdstuk? NEE. Ik zal je zeggen wat mij heeft vervuld. Jezus Christus! Oh jeej, denken de meesten meteen, daar komt dat verhaal weer aan! Maar als je echt meent ALLES op ALLES te hebben geprobeert lees dan ook even naar wat ik te zeggen heb. Jezus heeft u ZO lief dat Hij op aarde kwam en Zijn heilig, volmaakt,glorieuze leven inruilde voor de jouwe. Aan het kruis nam hij al onze depressie, verdriet, pijn, mislukkingen op zich, zodat jij een volmaakt, gelukkig, glorieus leven mag leiden. Ja, dat deed Hij allemaal voor jouw! Dat wist je misschien niet, maar dat is echt zo. Jij kunt VANDAAG, NU een ommekeer ervaren in je leven als je simpelweg ervoor kiest om Jezus een kans te geven! Je hoeft niks te doen, kom tot Hem zoals jij bent, met al je falen, mislukkingen, gebreken. En Hij zal je omarmen, accepteren en liefhebben zoals jij bent. Hij zal je herstellen, vervullen en bekrachtugen om een nieuw leven vol kleur te leiden. Laat dit moment niet aan je voorbij gaan want echt waar, somebody cares(iemand geeft om u).
Peace out
Datum:
20-06-2018
Naam:
Hope
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-holland

melanie

ik heb al vier jaar een relatie met melanie een relatie die niemand weet we hebben hele mooie tijden gehad sinds kort is ze draagmoeder voor haar zus marijke sinds dien dat ze weet dat ze zwanger is is ze haar zelf niet meer tegen mij ze wil me niet zien spreken of iets van me horen terwijl ik altijd voor haar klaar stond en nog steeds klaarsta ik heb vele dingen voor haar betaald voor haar vele dingen gemaakt en gekocht ik voel me zo gebruikt en misbruikt door haar dat ik het zelf effe niet meer weet ik zit vol verdriet en emoties ik ben mezelf niet meer sinds een paar maanden
Datum:
17-06-2018
Naam:
alex
Leeftijd:
42
Provincie:
Overijssel

Als je even gelukkig was wordt dat ook afgenomen

Lieve allemaal

Ik heb in me leven gigantisch veel meegemaakt en ben in de steek gelaten,daardoor moest ik mensen leren vertrouwen maar ook die lieten me in de steek nu alleen verder met de dieren om me heen.
Ik stort me op me studie dat wilde Rian zo zij is er ook niet meer door zelfmoord.
Nu moet ik haar wens vervullen een reis naar de Ginkelse heide afscheid nemen van iemand die me zo ontzettend dierbaar was.
Maar ook die liet me in de steek en zou me trouw blijven de dag dat ik die me blokte werd ik echt gek het laatste was dat ik hem wilde verliezen.
En toch dumpte hij me hij was me mentor meester.
Ik heb gruwelijk gefaald naar Rian ik kan het alleen goed maken voor mezelf door hem nog 1 keer te zien de tijd zal het leren wanneer morgenavond 16 juni misschien?
In het programma het spijt me komt altijd alles weer goed zou het nu ook weer goed komen of zal het altijd de eeuwige straf zijn?.
Ik heb straf al heel lang een half jaar al hoe het is begonnen dat ik weet ik niet meer zo goed wel dat die me al die tijd voor de gek hield en dat doet een hart zo zeer.
Het contact is weg hij was alles wil afscheid nemen daarom moet ik misschien meerdere malen die lange reis maken.
Wil alleen zijn met de paardjes moet ook nog naar de rechter toe.
Voor me trauma schade maar nu alleen verder zonder de mensen waar ik zo enorm om gaf nooit zal Marc meer trots op me zijn ik heb er echt spijt van waarom doet die zo.
Hoe kan hij ineens zo veranderd zijn.
Ik kan hier niet mee omgaan op een dag zien we elkaar weer en lieve Rian hoop dat deze brief naar de hemel gaat.
Dan weet je dat ik morgen op trek ga maar dat weet je wel he meis?.
Zal je me gids zijn en me leider op die moeilijke reis naar de ginkel?.
IK had er voor hem moeten zijn Rian ja ik weet het,hoe kon ik zo dom zijn he.
Hoop echt en ik weet dat je dat zal doet met een engelenveer over zijn hart zal strijken.
Ik mis de tijd met Marc zo en met jou.
Het is bijna weer een jaar geleden van jou en dat ik Marc leerde kennen.
Nooit zal ik meer van iemand zoveel houden als van hem of heb ik nooit iets betekend bij hem.
Waarom dan dat afscheid of hield die meer van me dan dat die dat wilde toegeven na deze zomer nooit meer Marc helaas ben ik zelf ziek geworden anorexia en uitbehandeld mensen vertrouw ik niet meer.
Ooit vind ik weer nieuw geluk ooit op een dag.
Tot die dag houdt ik de herinnering levend in me hart.
En voor alle andere hoe zwaar ons leed ook is we moeten blijven geloven in betere tijden dieren zijn nog altijd je beste vrienden.
Mijn paard dumpt me niet das wederzijds mensen doen dat wel houdt van dieren dan zal je altijd vrienden houden.
Datum:
15-06-2018
Naam:
yequa
Leeftijd:
35
Provincie:
Gelderland

Mijn moeder

Ik verlang al 2 jaar om zelfmoord te plegen en dat komt door mijn moeder ze is een behoorlijk egoïstsch persoon ze denkt altijd dat ze altijd gelijk heeft en vindt het leuk om over mij te klagen. Ze pakt mijn spullen af en maakt ze soms kapot ze vond het vroeger altijd normaal om mij te slaan waardoor ik wel een gekneusde lichaamsdelen opliep. Ik ben een beetje klaar met het leven, mijn moeder maakte mij altijd duidelijk dat alle ouders hun kinderen slaan en dat, dat heel normaal is.
Ze vindt het ook altijd leuk om snel boos op mij te worden en mij overal de schuld van te geven ik wilde al een paar keer zelfmoord plegen maar ik durfde het niet het leek me te pijnlijk, toen dacht ik aan vergif maar dat kan je bijna nergens vinden.
Mijn moeder laat buiten hete huis altijd zien hoe lief en zorgzaam en positief ze in het leven staat, maar als ik samen thuis met haar ben komt de duivel uit haar. Ik heb haar vaker verteld dat ik het niet leuk vindt wat zij doet en niet met alles moet bemoeien en over mij klagen en uit schelden vervolgens zegt ze dat ze erop zal letten, maar dat gebeurd helemaal niet! Ze gaat gewoon door.
Tegenwoordig pik ik het niet meer dat zij mij slaat en daarom sla ik haar sinds de afgelopen 3 maanden ook terug zodat ze stopt met klappen uit delen. Zij zegt ook altijd dat ze mij nooit heeft geslagen maar ze doet het elke dag!!! Ze ontkent alales wat ik tegen haar zeg en gaat vervolgens tegen mij schreeuwen ik ben er gewoon helemaal klaar mee.
Ik moet nu ook naar een psychooloog maar dat vind ik verschrikkelijk want mijn moeder is er dan ook bij en die houd er van om tegen andere mensen te liegen en zeggen dat ik haar altijd zomaar sla terwijl dat niet waar is. Ik hield vroeger van mijn moeder maar tegenwoordig begint de leifde voor mijn moeder af te nemen en zich te verplaatsen richting haat. Ik ben gewoon klaar met het leven en zou graag dood willen gaan mijn moeder vindt het ook altijd heel leuk om leuke feestdagen e\te verpetsen waar ik al het hele jaar naar uit kijk en dan gaat ze zoals altijd weer gillen en schreeuwen. Ze verpest ook mijn dromen ik wil al mijn hele leven een huisdier of op paardrijden maar dat mag ik mijn hele leven al niet en daarom wil ik doodt ik heb het nog niet gedaan omdat ik ook nog iets wou bereiken in mijn leven maar ik ben er nu klaar mee ik weet 1 ding zeker en dat is dat ik dood wil sorry dat ik jullie opscheep met mijn verhaal maar ik moest het even ergens kwijt

Anoniempje 13 jaar
Datum:
15-06-2018
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Geen doel meer

Ik werd vroeger heel erg gepest, zelfs dat persters tegen mijn zeiden dat ik zelfmoord zou moeten plegen. Nu naar 3 jaar traumatherapie is het nog niet alles. Ik heb mijn nog niet ouders durven te vertelen dat ik al 9 jaar porno kijk. ik schaam me er voor. en ook de flashbacks zijn nog niet weg. daar ben ik wel klaar mee. ik heb een leerstooring en daar merk ik elke dag de lasten van.
vooral in m'n werk. niet een mooi vast contract en dat iedereen je waardeerd.
Ik raak beetje bij beetje weer in de put. zoals een paar jaar geleden.

I can still handle this...
Datum:
15-06-2018
Naam:
Mr. H
Leeftijd:
21
Provincie:
Zeeland

Situatie is uitzichtloos

Mijn naam is June en ik wil graag uit het leven stappen. Ik ben geboren in Nederland, maar mijn ouders komen uit Vietnam.

Vanaf ik me kan herinneren heb ik te maken met racisme en discriminatie. Nederlandse mensen zeggen wel dat wij (Vietnamese bevolking) hardwerkende mensen zijn (wat ook klopt), maar onder tussen worden wij (Vietnamezen) uitgelachen en belachelijk gemaakt. Waarom? Waarom doen jullie (Nederlandse bevolking) dat? Waarom doen jullie dat alleen bij Vietnamezen? Bij Marokkanen, Turken, Surinamers, Antillianen doen jullie dat niet. Als deze bevolkingsgroep langs loopt, dan durven jullie ze niet eens aan te kijken! Jullie klagen maar al te graag over Marokkanen, Turken, etc. Maar kijk eens naar jezelf, kijk eens goed in de spiegel. Jullie zijn net zo erg. Ik kan jullie vertellen, woorden doen echt wel pijn en jullie gedrag is respectloos tegenover ons, de hardwerkende Vietnamezen.

Omdat mijn ouders de Nederlandse taal niet goed spreken, ben ik van jongs af aan, hun tolk, vertaler, hulpverlener, boekhouder, maatschappelijk werker, etc, etc. Ik moet mijn ouders met alles, écht alles helpen. Ik weet nog dat ik als 10-jarige meisje een energiemaatschappij moest bellen, omdat volgens mijn vader, de eindafrekening niet klopt. Ik was 10 en ik wist niet eens hoe ik de meterstanden moest lezen. Ik moet met mijn ouders mee met alle afspraken, om te tolken en te vertalen.

Wat mensen niet beseffen is dat het voor mij een hele zware last is. Ik moet 24/7 klaar staan voor mijn ouders. Het hoort bij de Vietnamese cultuur. Dat is zwaar, heel erg zwaar. Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik ben in Nederland geboren en voel me eigenlijk meer Nederlander dan Vietnamees. Maar ik ben Vietnamees, dat is mijn DNA.

Ik vind het leven niet leuk, ik vind het leven zwaar. Vanaf de basisschool denk ik al aan de dood. Ik ben psychische en lichamelijke klachten. ik ben al bijna 8 jaar in behandeling, maar ik voel me niet begrepen en gehoord door hulpverleners. Door mijn psychische en lichamelijke klachten was werken niet meer mogelijk. Ik wil wel werken, maar het is nu niet mogelijk. Sinds een paar jaar leef ik van een uitkering. Ik ga van uitkering naar uitkering. Nu heb ik weer een andere uitkering aangevraagd, omdat de max termijn van mijn huidige uitkering is bereikt. Nu lijkt het erop dat ze vinden dat ik gewoon fulltime kan werken. Maar dat trek ik echt niet. Ik lig nu al bijna hele dagen op bed, omdat ik me zo slecht voel. Dat ik me steeds moet verantwoorden waarom ik niet kan werken, geeft mij stress, heel veel stress. De laatste maanden denk ik steeds meer aan zelfmoord. Ik wil serieus uit het leven stappen, maar wel op een humane manier. Maar misschien word ik op een dag zo wanhopig, dat ik het toch anders doe. Het idee dat ik nog jaren zo op deze manier door moet gaan, trek ik niet. Dan stap ik liever uit het leven.

Datum:
14-06-2018
Naam:
June
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

tunnel

Sinds niet zo heel lang lig ik maar te liggen op de bank en in bed. Door een chronische ziekte en bijbehorende medicijnen is mijn hele fijne wereld in één grote bak ellende veranderd. Ik hield van het werk dat ik deed, ik hield van het sporten wat ik naast mijn drukke, zware baan kon doen, ik hield van mijn sociale leven, ik hield van mijn eigen spontatiteit en goed-doen-voor-een-ander. Dat alles is weg, door een chronische ziekte. Een ziekte waaraan je niet dood gaat, maar waardoor je steeds minder kan en je wereld kleiner wordt. Een ziekte waardoor je afhankelijk wordt van medicijnen en andere mensen. Een ziekte waarover de onwetenden zeggem ' ga lekker naar de zon of emigreer naar een warm land dan gaat het wel over'. Het gaat niet over. Mijn wereld wordt kleiner. En kleiner. Op dit moment is die net zo groot als de afstand van mijn bed naar de bank, via de keuken naar de deur en tot de supermarkt. Wandelen, fietsen en autorijden zorgen ervoor dat ik naderhand wordt afsgestraft met pijn en energieloos de dag voorbij moet zien gaan. Mijn man vindt mij zielig en snapt er niks van, maar is altijd te laat met hulp aanbieden. Daarbij doet hij dingen waarmee hij mij vreselijk kwetst en verdrietig maakt, tegen zijn eigen beloftes in. Dus dit huwelijk/verandering heb ik inmiddels in mijn hart opgegeven. Mijn 2 dochters worden beide moeder, dus ik word oma en dat vind ik prachtig. Maar ik weet niet of ik het red om deze 2 kleinkinderen ooit in de armen te kunnen nemen. Want mijn energie is op en ik zie geen licht aan het eind van die ellendige lange tunnel. Ik heb meerdere malen getracht om een einde te maken aan het leven, maar werd elke keer gered. En ik dacht dat ik dat zélf wilde en dat dat goed was. Maar ik wílde het niet zelf. Ik heb gedaan wat anderen wilden, voor zichzelf. Ik ben niet depressief van aard. Ik ben gewoon klaar met dit leven. Als ik geen zin meer in heb, wat heeft het dan voor zin om mij al die dure medicijnen te nemen tot aan mijn dood? Het is toch niet eerlijk als je omgeving vindt dat ik moet blijven, ook al ben ik ongelukkig? Mijn gezondheid zal alleen maar achteruit gaan. Mijn man wil zich niet aanpassen/veranderen - hij is tevreden met zichzelf. Mijn dochters worden tóch wel moeder, met of zonder mij. Ik ben niet bang om alleen door het leven te gaan. Ik wil alleen niet als een hulpbehoevende dit leven te volbrengen.
Datum:
14-06-2018
Naam:
Evalot
Leeftijd:
52
Provincie:
Anders

Klaar ermee

Ik heb echt zoveel meegemaakt dat ik eigenlijk vroeger geen hulp wil maar nu ben ben ik 39 en alles komt hard aan over vroeger in mijn hoofd. Ik kropte alles op maar nu begint het pijn te doen dus als ik hulp lan krijgen of moet zoeken en of er iemandikm kan helpen hoor ik het graag . Nogmaals mijn excuses maar ik zit in de knoop on mijn hoofd ik hoop dat er iemand is die mijn kam helpen .
Datum:
14-06-2018
Naam:
Jup
Leeftijd:
39
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.