Levensverhalen (pagina 47)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

blijf of ga

ik heb een 1 jaar depressie ik weet niet meer wat ik moet doen mijn opa heeft lang kanker ik weet niet hoelang hij nog te leven heeft mijn oma een hersen bloeding en al die stres ik heb het aan men beste vriendin gezegd en zij zegt je kan daar wel doorheen ik heb een paar pogingen gedaan maar ik weet niet of ik het nog vol houd een paar mensen uit men klas maken mijn leven daar zuur,ik kan mij vankant maken maar dan is het toch hetzelfde invloed als mijn opa dood ga of ik blijf het aanzien hoe het leven er van maakt
Datum:
03-07-2018
Naam:
kai
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoord

Hallo,

Misschien is dit een wilde gok, maar ik hoop door mijn verhaal te delen suicidale mensen te kunnen laten inzien dat zelfmoord niet de oplossing is.. en ik weet dat dit vaak gezegd word, door mensen die er verstand van denken te hebben, of die denken te weten hoe je je voelt, terwijl ze geen idee hebben.

Dus hier komt het, mijn verhaal:

Zo’n jaar geleden is er bij mij een depressie geconstateerd. Ik had het idee dat ik voor niemand belangrijk was, weinig vrienden, en de ‘vrienden’ die ik had lieten amper wat van zich horen, als ik niks van me liet horen praatten we niet. Ik ben een trouwe vriendin, en vind dat ik er altijd voor mensen moet zijn. Ik ben van mening dat je vrienden niet laat zitten en dat het contact onderhouden moet worden. Dit heeft er wel voor gezorgd dat ik soms wat onrealistische verwachtingen had van ‘vrienden’. Ik vond dat ze er ook voor mij moesten zijn en dat ik van ze op aan moest kunnen. Maar zij waren vooral bezig met zichzelf en hun eigen leven. Dit zorgde er voor dat ik me onbelangrijk en eenzaam voelde. Ik had het idee dat ik overal alleen voor stond. Vrienden lieten me zitten, ik verloor mijn beste vriendin, ik stelde mezelf teleur en mijn grote liefde liet me keihard vallen. Ik was onzeker. Voelde me zo ellendig dat ik het niet kon opbrengen om uit bed te komen. Ik wilde niet meer, niet meer leven. Avonden lang bedacht ik hoe ik het beste een eind kon maken aan mijn leven en aan de pijn die ik had. Ik had zelfs al afscheidsbrieven geschreven.

Omdat ik niet meer uit bed kon komen begonnen mijn ouders zich af te vragen wat er was, beetje bij beetje vertelde ik ze hoe ik me voelde. Ik schreef een brief aan mijn moeder, waarin ik precies beschreef hoe ik me voelde en waarin ik vertelde dat ik een einde wou maken aan mijn leven. De pijn die ik toen in haar ogen zag vergeet ik nooit meer. Ze vertelde me, dat als ik er niet meer was, zij ook niet meer wilde leven.

Ik heb veel gesprekken gehad met mijn moeder, en veel nachten wakker gelegen. Ik wilde geen hulp zoeken want dan voelde ik me net iemand die niet helemaal spoorde. Maar soms heb je even een enorme schop onder je kont nodig, zodat je aan jezelf denkt en doet wat het beste is voor jou.

Het was een hoge drempel, maar ik heb uiteindelijk hulp gezocht. Wekelijks ging ik met meerdere proffesionals praten, stukje bij beetje ging het beter met me. Maar ondanks dat het iedere keer wat beter ging was alleen praten niet genoeg, ik kreeg medicatie ter ondersteuning. Dit slik ik nog steeds.

Ik werd opener naar mensen toe, nam afstand van de ‘vrienden’ die mij het gevoel gaven dat ik niet belangrijk was en maakte nieuwe vrienden, vrienden die mijn verhaal kennen, waarvan ik zeker weet dat ik er altijd bij terecht kan. Vriendschappen zo sterk als beton. Ik heb met ze gehuild, maar ik heb ook zo vaak met ze gelachen, dat ik me niet zo heel lang geleden besefte hoe blij ik ben dat ik nog leef. Hoe blij ik ben dat ik zulke gelukkige momenten mee mag maken, met zulke fantastische mensen.

Ondanks dat ik erg dankbaar ben dat ik nog leef, zitten er nog steeds slechte dagen tussen. Er zijn nog steeds dagen dat ik mijn bed niet uit kom, avonden dat ik weer lig te bedenken hoe ik een einde kan maken aan mijn leven. Maar die dagen en die avonden gaan weer voorbij, en dan ben ik wederom blij dat ik leef.

Iedereen heeft wel eens een slechte dag, en als je depressief bent geweest val je op een slechte dag in het meest grote zwarte gat wat je maar kunt bedenken, maar ook hier kom je weer uit.

Deel je verhaal, al is het maar met 1 persoon, dit lucht op. Zoek hulp, zodat je hier weer uit kunt komen, ook al is de drempel nog zo hoog. Besef je dat je niet alleen bent, er zijn echt mensen die oprecht snappen hoe je je voelt, en die hier begrip voor hebben. En het allerbelangrijkste; er is altijd iemand die van je houdt, iemand die jou niet kan missen, al is het maar 1 persoon, jij telt voor die persoon.

Het kan even duren voordat het besef komt, maar zelfmoord doet meer kwaad dan goed.

Jij bent belangrijk en jij wordt gemist. Ookal voelt dat niet zo.
Datum:
03-07-2018
Naam:
Dana
Leeftijd:
19
Provincie:
Overijssel

Mijn verhaal.

Ik ben depressief omdat we een leuk groepje meiden hadden maar daar ben ik uitgezet. Ik heb slechte cijfers. Gescheiden ouders. Niveau lager ga. Overal slecht in ben. Ik ben lelijk. Ik verpest andermans levens. Ik ben een plank. Niemand begrijpt me. Waarom zou ik nog door gaan leven met dit gevoel?
Datum:
03-07-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

Ik ben het zat

Ik ben het zat met mijn leven alles wat ik doe is fout ierdereen haat me dus wat heb ik dan nog aan m’n leven zelfs m’n eigen moeder haat me
Datum:
02-07-2018
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
Overijssel

Ziek

Hoi allenmaal,

Ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt.
Vanaf jongs af aan ben ik eigenlijk een half jaar ziek van 1 jaar, ik word weer onderzocht ik ben te vaak ziek. Ik maak me erg zorgen over werk later en mijn toekomst. Op mijn werk (bijbaantje kassa bij lidl) beginnen ze nu helemaal moeilijk te doen en denken ze dat ik niet wil werken. Ik val super vaak in ik geef geen 100 maar 200%, vragen ze in eens naar een dokters verklaring die de dokter niet mag geven. Ook op mijn school doen ze al super lang moeilijk. Ik ben nu weer 2 weken ziek, ik begin weer in mijn neerwaarste spiraal te zitten. Op mijn kamer heb ik een mes waar ik me vaak mee snijd in mijn armen want pijn is fijn en bloed is goed... mijn beste vrienden begrijpen mij niet, mijn moeder moet alleen maar huilen als ik er over begin en mijn vader is er heel nuchter onder. Ken je het de vraag waarom leef ik nog ? Waar doe ik het nog voor? Missen ze me als ik dood ben? Nou die vragen stel ik me al af sinds ik 8 ben. Zit nu echt na te denken over zelfmoord hoe ga ik het doen en wanneer. Mijn brief die ik achter wil laten begin ik nu te schrijven.

Het enige wat ik nu denk is ik wil er niet meer zijn.... het leven heeft geen zin meer....😭
Datum:
30-06-2018
Naam:
Sharon
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Kapot..

Ik ben altijd opzoek geweest naar de waarheid
Mijn leven is verwoest door angst en depressie inrichtingen
Ik heb zo veel meegemaakt
Zoveel verschillende plekken gezien
Dat ik niet meer weet wie ik ben
Het begon met justitie en uiteindelijk psychiatrie
Als 14 jarig jongentje wist ik niet wat ik deed
Ik werd opgepakt het dee me niks
Ik leefde door een waan
van gangster zijn
En werd beinvloed door mensen om me heen
Begon met blowen
Ik kwam op internaten terrecht waar ik altijd heb moeten vechten
En overal kreeg ik schuld
Mensen die me op fouten wezen
Van besloten groepen, waar 2 jongens zichzelf al hadden opgehangen van die afdeling naar
2 jaar Jeugd ditentie
Ik heb verkeerde dingen gezien
En ik ben naar beneden gepraat door mensen
Ik werd uitgelachen
Geslagen door begeleiders
En gefikseert
Mijn woede is daarom ook zeer groot naar de wereld
Ik heb deze momenten nooit een plek kunnen geven
Ik heb mijn ontwikkeling op stop
School was ellende
Ik ben zoveel gepest ook in de eerste klas
Al die tijd dat ik gezocht heb naar geluk
het voelt gewoon mislukt
Want ik ben niet wat ik had kunnen zijn
Mijn energie is leeg gezogen mijn hoop is weg...
Ik kom niet buiten
Ik sluit mezelf af
En in mijn achterhoofd de gedachte van hoe ik behandeld ben
door al die jaren
telkens komt het verleden
ik zie geen nut van dit leven meer
ik knok mijzelf door de dagen heen
met schijt aan alles
want als je zou weten wat ik voel
zou je geen dag verder kunnen
24/7 dag en nacht. ik voel mij als een monster
die niet wakker word er is geen wekker
de tijd tikt door
en de mensen gaan verder met werken
ik snap deze wereld niet
en ik heb het nooit begrepen
ik dee maar wat het beste was
en dat was iets zoeken wat niet voor mij was
want ik zat in een verkeerd persoon
mijn leven is verpest
ik heb verkeerde keuzes gemaakt
en dit is wat het nu is
ik slaap bijna niet
ik vind het goed zo
als het morgen voorbij is
zou het niks uitmaken voor mij
want ik heb nooit een kans gehad
Datum:
29-06-2018
Naam:
Jesse
Leeftijd:
23
Provincie:
Overijssel

Verborgen verdriet

Mijn moeder is 27 april
Mijn enige houvast in dit leven
Ik hield erg van haar we deden veel samen
Aan mijn vader moet ik steeds meer denken

Ik heb er geen zin meer in voel mij alleen
Zoek een uitweg
Datum:
28-06-2018
Naam:
JAN
Leeftijd:
57
Provincie:
Friesland

Overbodig

Ik vraag me vaak af wat ik hier doe op deze aarde. Mijn vrienden zien mij precies nooit echt staan en ik zie geen doel in mijn bestaan.
Ik heb al heel vaak gedacht om zelfmoord te plegen maar kan ik dit mijn ouders en familie aandoen??
Datum:
26-06-2018
Naam:
Meeldraar
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Geen zin meer.

Ik heb 2 dochters. 2009 gescheiden. Reden zijn heftig en dus al jaren therapie. Nu dacht ik met om de week B12 dat het goed ging. Maar nu kan ik niet meer. Ben op. M'n oudste is altijd afstandelijk geweest. Weinig contact. 26 jaar en jongste 19 ging altijd goed. Maar nu ruzie. Heb sleutel moeten inleveren. Ik mijne terug. En nog zo een dingen. Ze kijkt me vol haat aan. Maar de grootste oorzaak is mijn moeder. En omdat ik niet tegen mijn moeder opdurf is zij kwaad dat ik haar niet steun. Wat niet zo is. Maar dat ligt dieper. Mede dat haar vader haar nu opjut.,wij hebben geen contact, is het uit de hand aan het lopen. Dus wat doe ik nog hier.. Ik wil eruit. Maar liefst met hulp. Tabletten werkt niet en al het andere durf ik niet. Ik wil altijd alles geregeld hebben. Heb 3 katten en die moeten goed terecht komen. Om mijn spullen mogen ze zich slaan.
Datum:
24-06-2018
Naam:
Tina
Leeftijd:
47
Provincie:
Limburg

Zelfmoordgedachten - studie

Hallo. Ik ben 27 jaar oud en ik studeer momenteel Social Work. Ik zit in m'n 5de jaar (ik had eigenlijk vorig jaar af moeten studeren maar vanwege psychische problemen heb ik in de derde een maand of 7/8 vertraging opgelopen). Ik heb eind mei mijn scriptie ingeleverd en ik zou eigenlijk hierna nog een eindassessment hebben en dan was ik klaar geweest. Nou is mijn scriptie afgekeurd en heb ik nog een week om van een 3,7 een voldoende te halen en ik ben er echt zo klaar mee. Ik krijg hulp van allerlei mensen, maar ik heb echt het gevoel dat ik hier te dom voor ben en dat het zinloos is. En ik MOET het echt halen. Ik MOET m'n diploma halen want anders weet ik echt niet meer wat ik moet doen. Ik heb er echt geen zin meer in. Ik heb daarnaast een hele dominante vader en ik heb al een mini-trauma van toen ik m'n laatste jaar HAVO over moest doen. Hij heeft geschreeuwd en gescholden en me voor van alles uitgemaakt. Nou had ik er toen ook met de pet naar gegooid, maar nu werk ik keihard. Ik ben echt bang dat we dat weer gaan krijgen anders.. Ik weet dat het niet normaal is om zo bang te zijn voor de reactie van je vader, maar zo voel ik het echt. Ik MOET het halen en falen is geen optie. Ik ben echt bang dat ik mezelf dan wat aan ga doen...Ik heb geen concrete plannen maar ik zie het mezelf in een wanhopige bui wel doen... Ik kan dit daarnaast gewoon echt niet nog een jaar aan...

Gr. Ano Niem (moest het even van me afschrijven)
Datum:
23-06-2018
Naam:
Ano Niem
Leeftijd:
27
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.