Levensverhalen (pagina 43)

Tja, hoe kom je op dit punt? Het is niet dat ik zelfmoord zou wíllen plegen.. het is niet echt een leuk iets natuurlijk, laten we eerlijk wezen.. hoe kom ik op dit punt? Ik weet het niet precies.... het is een altijd aanwezige 'depressieve ondertoon' waar je je niet uit kunt denken.. was dat maar zo.... anti-depressiva kunnen misschien helpen bij sommige mensen, maar voor mij voelt dat als een tijdelijk lapmiddel... het is zo jammer dat ik het gevoel heb dat er best veel moois is in dit leven, maar dat ik het op de een of andere manier niet aan kan raken.. Ik zie dat er liefde is tussen mensen.. dat er leuke en interessante mensen zijn... maar op de een of andere manier ben ik, als iemand die met zichzelf overhoop ligt, waarschijnlijk toch niet aantrekkelijk voor die mensen... Ik heb net iemand leren kennen die ik erg leuk vind... maar na een paar keer heel grappig en leuk praten zet ik mijn voet toch weer op de rem. Ik merk dat ik me afhankelijk maak van de goedkeuring of afwijzing van deze persoon.... heel vermoeiend en niet normaal. Dan kan ik mezelf wijsmaken dat dat verliefdheid is, of zoiets.. dat ik steeds aan die persoon moet denken en me afvraag of hij mij ook leuk vindt... dat is ergens misschien zo, maar ik weet dat die depressie die ik voel ook bij een andere partner dan dat ik nu heb, niet zomaar zal verdwijnen.. misschien voor een poosje, maar niet lang.. en dan krijg ik weer dezelfde problemen als dat ik nu heb... dit doet mij erg veel verdriet. Echt heel veel verdriet. Ik zal waarschijnlijk ook niet met een afwijzing van deze nieuwe persoon in mijn leven kunnen dealen... daarom houd ik afstand.. maar ik ben er dus heel erg verdrietig over.. Wat ik ook erg moeilijk vind is om mijn gevoelens (die ik nu heb, voor een nieuwe persoon dus) op de juiste waarde te schatten... voel ik mij gewoon erg eenzaam en denk ik nu dat ik gevoelens heb omdat ik 1 keer aandacht krijg van iemand? Zijn mijn gevoelens een soort vlucht uit de werkelijkheid? Enz. enz. Ik ben de hele dag bezig om mijn 'voetjes op de grond' te houden... tegen mezelf te zeggen dat ik in de realiteit moet blijven en niet moet gaan zitten dromen en fantaseren... het is erg vermoeiend allemaal op deze manier... Antipsychotica slik ik al... ik weet dat ook deze medicijnen geen wondermiddelen zijn... Er zijn misschien 2 mensen die van mij houden.. dat is op zich natuurlijk genoeg... maar het raakt mij niet... 1 van deze personen is familie en daar heb ik nog heel veel oud-zeer zitten.. woede om bepaalde gebeurtenissen in ons leven... de ander is mijn partner... en met die partner heb ik al jaren geen lichamelijke intimiteit... alsof die persoon vies van mij is.. terwijl ik zeker weet dat die persoon wél van mij houdt.. maar dat voelt niet zo... Nou ja, het lucht wél op om het eens op deze manier te verwoorden..

Tja en dan ben je vorig jaar 50 geworden. Moeder al bijna 20 jaar dood, vader dit jaar overleden, 1 zus die op afstand woont. Ik heb wel een vrouw en 2 lieve kinderen. Graag zou ik van werkgever willen veranderen, maar ook dat loopt niet al te vlot. Mijn vrouw werkt veelal als ik thuis ben..😕 en soms ook in het weekend. Bah ik vind er eigenlijk niets meer aan en zou het liefst bij mijn ouders zijn nu. Op mijn werk is er in 1 1/2 jaar heeeel veel gebeurd, helaas niet leuk en dat maakt dat ook dat deel van de dag minder is dan voorheen. Ik ga nog wel gewoon maar het enthousiasme is wel weg en dat vind ik echt triest. Komend weekend zijn de kinderen uit logeren en zijn mijn vrouw en ik alleen thuis. Je zou zeggen leuk, maar zij is doodop ( van zowel haar werk als van het weer van de afgelopen tijd) en wil dus lekker uitslapen morgenochtend. Begrijpelijk, maar ik ben een ochtendmens en zij is een avondmens. We hadden een stille afspraak dat we morgen een eindje zouden fietsen in een naastgelegen provincie, maar ik vermoed dat dat niet doorgaat 🧐. Ook mis is echte liefde, we zijn al bijna 25 jaar bij elkaar, maar die arm om mij heen of een knuffeltje zit er niet vaak in. Dat maakt mij onzeker en ook depressief (snapt iemand dat?). Ik word soms echt zwaar depressief wakker en gelukkig zakt dit dan weer weg in de loop van de dag, maar wat nu als dat niet meer gebeurt?? Ik ben echt bang dat er iets staat te gebeuren over niet al te lange tijd.......
Wat moet ik doen?

Het begon allemaal vorige zomer kinderen op school scholden me uit mn moeder begon me heel de tijd te slaan knijpen enz ze tuft ook in mn face de 1e keer schrok ik pas echt ik kwam huilend thuis omdat kinderen me in elkaar hadden geslagen en uitgescholden en mn moeder begon toen ook nog ik heb al heel vaak gedacht wat is een snellere dood heel veel slaap pillen , voor een trein springen of me zelf dood steken ik weet het gewoon niet meer heel mn leven is gewoon verkloot (mn moeder tuft zelfs in mn face als er mensen bij zijn) (ik ben 11 en een meisje)

waarom?
waarom ik?
waarom moet ik iedereen kwijt raken waar ik van hou?
stuk voor stuk,
iedereen laat me alleen op deze
vreselijke plek aarde.
ik kan er gewoon niet meer tegen, ik wil er een eind aanmaken.
maar ik kan het niet,
ik wil de mensen die er nog zijn en nog van mij houden, niet de zelfde de zelfde pijn aan doen die ik heb
#pain

Ik wil gewoon dood
Ik mis mijn moeder
We deden veel samen
Ik mis dat

Hoi, ik heb zelfmoordgedachten aangezien dat ik ben verkracht. Dat is nu ongeveer 6 maanden geleden. Nu ben ik wel helaas zwanger. Maar het belangrijkste is, is dat het is gebeurd. Zelf vind ik dat dit te vaak gebeurd. En ik ben nu 3 maanden 17, dat betekend dat ik al op de leeftijd van 16 ben zwanger geraakt. Toch is een moeder worden al een lange tijd een droom. Maar nu is het van een vreselijke man die iemand van straat plukt.Elke keer dat ik er aan denk vliegen de tranen mijn ogen uit. Hoe vreselijk wil je zijn, wij vrouwen hebben ook recht. Toch heb ik tijdens de verkrachting keihard om help geschreeuwd, heb ik tegen gevochten. Wij hebben ook gevoelens, en zeker als wij vrouwen nog jong zijn zoals ik. Zo'n verkrachting maakt je overgang naar volwassenen echt kapot! Dit bericht is nar de verkrachter: Ik hoop dat je spijt heb, en dat ik je enige slachtoffer ben. Ook hoop ik dat je je excuses aanbied, en ook dat je de bak in gaat.

Ik kan niks goed doen en ik wil erg graag zelfmoord plegen maar ja ik ben bang voor de dood tegelijk ik heb depresie en 2 vrienden en die willen ook zelmoord plegen mijn ouders haten mij denk ik ook want ze geven mij altijd de schuld van random dingen
oja en ik ben maar 11 en ik wil nu al zelf moord plegen (ik wil zo graag dood)

Hallo, ik ben Indy. Toen ik in groep 1 zat viel ik van een klimmenrek, ik mocht er niet eens op maar ja wat was ik, een persoon die niets wist. Mijn ouders vertelden dat ik in het ziekenhuis was beland. In Groep 2 speelde ik altijd alleen want dat vond ik leuk in het zand. Andere mensen uit groep 6/7/8 deden mij daarom pesten ze duwde me op de grond. Ik moest hard huilen. In groep 3 leerden we schrijven iedereen had al de vulpen gekregen maar ik niet. Dat was hun eerste reden om mij te pesten. In de pauzes speelde ik nog steeds alleen. Ik probeerde touwtje te springen maar dat lukte niet ik viel telkens daarom lachte mensen me ook uit. Uiteindelijk ging ik met hun meespelen maar dat vond ik eigenlijk niet zo want ze trokken mijn onderbroek hoog op omdat ik wat voller was dan de rest. Ik heb een wat uitgetrokken hoofd. Mijn ouders begonnen er ook al over. Ik liep vaak weg en dan ging ik naar school. Daar had ik in de bosjes een springtouw verstopt omdat ik wist dat het vaak van pas kwam. Ik spendeerde daar veel tijd. Soms uren per dag. Ik vond dat ook heel leuk om te doen. Na groep 3 kwam groep 4. Daar werden de 2 groepen 3 gemixt. Degene die mij toen uitlachten waren weg. Ik was zo blij. Ik maakte ook contact met een vriendje, hij speelde ook vooral met de mensen die mij pesten maar soms speelde hij met niemand toen kon ik met hem gaan spelen. We deden samen tikkertje. Ik de klas waren nieuwe mensen die mij uitscholden met ziektes en dat ik dik was. Mijn ouders zijn redelijk klein en normaal qua postuur. Hun zeiden weer dat ik moest afvallen maar hoe? Want denk je dan als zon klein kind. Ik at al alleen een broodje na het avond eten rond 8 uur op de bank terwijl mijn ouders een zak chips leegaten. Ze vonden dat ik geen eens meer mocht snoepen! Toen ze dat zeiden liep ik weg ik ging weer naar het schoolplein waar nog steeds het springtouw lag. Ik wou wat leuks doen. Op het klimrek kon je veel doen, ik ging daar ook op spelen dat vond ik echt super! Ik bleef er tot 11 uur ‘s avonds toen besloot ik om naar huis te gaan mijn ouders zaten bang op de bank voor wat er met mij kon gebeuren. Ze waren erg bezorgd maar durfden niets te doen. Snap ik ook wel ze wouden niet dat ik weer wegliep. Mijn verjaardag was eind groep 4. Ik kreeg een zak knikkers met mijn verjaardag ik was zo blij! Dat wou ik altijd al hebben. Maar aan de andere kant was ik best boos, mijn ouders verdienen super veel geld en wat krijg ik een cadeau van 10 euro, andere mensen uit mijn klas kregen bestuurbare auto's. Eindelijk kon ik ook mee knikkeren. Die periode was mijn leuke tijd uit mijn hele leven! Uiteindelijk was dit schooljaar ook weer afgelopen. Ik mocht over! Naar groep 5 daar was de hel, ik kreeg de stomste leraar genaamd Milan. Hij was zo streng! Ik wist niet wat ik moest doen, maar bij hem leerde ik wel muziek kennen en dat vond ik cool joh! Mijn ouders hadden thuis een radio die gebruikte ik om muziek te luisteren. Ik werd volop gepest omdat ik te dik was vonden hun. Thuis was ik veel op mijn kamer alleen. Want die vriend die ik had was verhuisd en ging ook naar een andere school. Dat was toen een week geleden. Ik voelde me zo in de steek gelaten. Mijn ouders waren ook alleen maar bezig met zichzelf. In een schoolpauze was ik aan het knikkeren toen er een stom joch van groep 8 kwam en die pakte al mijn knikkers en gooide die op het dak. Ik was zo bang. Wat zouden ze nog meer doen? Vanaf dat moment durfde ik nooit meer naar buiten te gaan. In de pauzes sloot ik mezelf op in de wc’s dat was wel een goede plek. Totdat juf Maaike me daar vond. Ik was zo bang voor wat voor straf ik zou krijgen. Maar in tegendeel ze hielp me en wou weten wat ik daar al een week lang in deed. Ze gaf me advies dat ik gewoon met de kinderen buiten moest gaan spelen maar dat weigerde ik. Uiteindelijk kreeg ze me toch zover om naar buiten te gaan. Ik vroeg aan de coole jongens of ik erbij mocht zitten. Dat mocht! Ik was erg opgelucht toen ik ging zitten stonden hun op en gingen ze ergens anders zitten. Juf Maaike zag dat dat was gebeurd. Ze vroeg aan mij of ik wou dat ze er wat van zei. Dat wou ik moet straks was ik de enige die dat zulk dingen door de leraar deed doen. Ik stelde me voor om voor mezelf op te komen, maar dat was geen succes het enige was dat er gebeurde is dat ze me meer gingen pesten. In de volgende pauze rende ik naar de krat en pakte daar een springtouw. Alles was leeg. Een coole jongen kwam naar me toe en zei geef dat springtouw ik wil springen. Ik zei nee, nu ben ik. Hij duwde me op de grond en bond mijn armen aan een hek niemand zag het was het was ik heb donkerste plekje op het speelplein omdat ik daar altijd zit. De pauze was voorbij, intussen tijd was ik aan het nadenken of ik nog wel wou leven. Ik wou heel graag leven zelfs! Maar omdat ik wat dikker was moest ik maar accepteren dat ik gepest werd en dat ze me mochten uitschelden met ziektes. Mijn ouders wouden graag een hond, dus wat denk je we gingen een hond halen. Het was zo leuk, ik mocht de hond kiezen en daarna keken mijn ouders of het de goede hond was die hun wouden. Soort van mocht ik dus kiezen. Uiteindelijk werd het een zwarte hond. Het was mijn nieuwe vriend. Ik spendeerde veel tijd met hem buiten hij vond mij ook leuk. Stel ik had mindere tijden spendeerde ik extra tijd met hem. Uiteindelijk werd ik weer jarig ik kreeg een zak chips, van mij opa en oma’s. Van mijn ouders kreeg ik een keyboard, muziek vind ik erg leuk en daar maakte ik muziek mee ik recorde het via mijn keyboard ik luisterde het terug en probeerde telkens betere muziek te maken. Groep 6, 7 en 8 liepen wat makkelijker ik maakte een nieuwe vriend die mij eerst deed pesten maar nu niet meer hij had zijn excuus gemaakt en we waren grote vrienden aan eind groep 7. Groep 8 wacht wel leuk we deden het spel weerwolven dat vond ik leuk. Maar ik werd ook weer uitgescholden buiten schooltijd dat ik deed valsspelen en dat ik te dik was om af te gaan. Nu zit ik in de brugklas en daar gat het beter. Ze accepteren me dat ik dik ben, en daar ben ik blij mee. Bedankt voor het lezen

Hoi,. ik was eerder op een zo'n site als deze. Iemand zat me te fucken. Hij of zij, zei tegen me dat er iets zal zijn dat me straks heel boos zou maken met als excuusje dat dat een reden zou hebben. Nu wordt ik met de dag al pisnijdiger. Ik denk dat het beter is daty men mij niety pissiger maak voordat ik domme dingen ga doen. Maw ik denk niet dat er een oplossing komt voor het geheel. Ik ben enkel opzoek naar m'n vrouwtje die ik heb ontmoet in een club, kom ik haar weer tegen en gaat ze voor mij dan is mijn dag weer goed na alles wat er is geschiedt. Voor de rest: laat me met rust. Ik kan abnormaal uit de hoek komen. Ik zou die persoon wel nog eens een x willen spreken.

Hallo

Ik zie het niet meer zitten all meer dan 20 jaar ben ik nu aan het Knokke tussen wel en niet ik maak uit vroustratie van mijn lichaam een bonk spier uit alende ik zie al jaren biet meer dan aleen mijn vrouw en mijn moeder eer word veel dol met mij gemaakt en word nooid ns serieus genomen deze zaterdag is mijn 40e verjaardag en zo als altijd en als gewoonlijk maar met vrouw en mijn moeder mijn broer wil ook al niks met mijn meer te maken hebben mensen maken mijn als viez manneke uit vroeger had ik verkeerde vrienden en zijn er rare dingen gebeurd was vroegger erg beinvloed. Baar en dat gaat nu rond zone meer dan 20 jaar tot zelfs opmerkende leedvermaak daaar over van uit mijn vrou familie en buiten wereld en voel dat de drang na bij is wil hulp maar dat is de laatste tijd niet gemaklijk sta er erg veel alleen voor alleen dan mijn moeder tussen mijn moeder en mijn kan geen speld tussen komen zeggen we altijd maar zelfs mijn moeder lacht er mee van wat er gebeurd is als ze onder de familie op bezoek is dat merk ik als ik ze bel anderzeids als we melkaar spreken dan snap ze het wel en zeg ze ook dat ik maklijk beinvloed ben geweest mijn vrouwtje presies het zelfde als we thuis zijn ben ik alles voor haar maar puntje bij paaltje als we ergens zijn of komen kan zij mijn erg verlagen of pijn doen door mijn verleden te verspreide zo word ik niet alleen als vies manneke uitgemaakt maar erg onaangenaam door het leven en nu al meer dan 20 jaar word ik niet serieus genomen maar alleen maar zwaar voor de gek gehouden kort om leef ik al meer dan 20 jaar voor me zelf alleen ben al tig keer met mijn vrouw verhuist en overal gebeurd het zelfde denk om dat mijn vrouw een flap uitis en zo nooit meer er niks aan over heb gehouden geen sociale contacten of vrienden en of familie weet niet eens meer hoe ik een sociale contact nog moet leggen of moet behouden en als er een vreemde t wel leuk lijkt om een sociale contact te willen leegen is er een door schakel van uit de buurd of mijn vrouw zo dat het weer verdwijn mag ik de rest van mijn leven zo door gaan het is zwaar vermoeid zo sta nog altijd recht op maar ergens hoeft het voor mijn niet meer naar zo veel jarren vecht ik alleen nog om mijn moeder geen pijn te hoeven doen want ik weet dat ze mee doe om familie contacten te behouden voor sociale contacten heb ik veel pijn en verdriet heb al heel mijn leven een wajong uitkering die maar zeurend door mijn kop jaagd van ik wil onder de mens komen je ziet niet eens aan mijn dat ik een beperking heb maar heb wel degelijk een afwijking en dat word door veel mensen niet gezien of ook weer serieus genomen ben in mijn leven veel voor de gek gehouden heb geen echte jeucht gehad kort om een verzameling van alende en dat word erg zwaar zie het niet meer zitten maar heb een zware wil van 2 strijd hoop op een beetje sociale contacten maar weet niet meer hoe.

Patrick