Levensverhalen (pagina 455)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

haat aant leven

ik hb egt gwn geen zin in meer in mn leven. elke dag wordt ik gepest of het nou op school is of buiten school, ik kom daar gwn niet onderuit :/
door al die stomme kut opmerkingen van anderen begon ik mezelf te haten toen begon ik met mezelf te snijden ik loog tegen iedereen over mijn littekens enz.
maar nu voelt ht gwn of ik nergens meer bij hoor, ik begin steeds meer vrienden te verliezen en ik sta op school meestal in mn eentje.
ik hb een vriend en hij weet dat ik geen zin meer in mn leven hb hij probeert mij dn steeds op andere gedachtes te brengen, alleen lijdt dat heel vaak op meer depressie
ook merk ik dat ik hem heel veel pijn doe met mijn zielige probleemen waardoor ik nog meer haat aan mezelf krijg.
ik draag ook altijd kleren die heel los om mij heen zitten omdat ik anders niet over straat durf omda ik mn lichaam gwn haat
om op school te komen moet ik elke dag met de trein of bus rijden waardoor de kans op zelfmoord bij mij eigenlijk steeds groter wordt :/

ik wil dit gewoon echt niet meer :'(
Datum:
22-11-2011
Naam:
marloes
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

wil echt dood gaan heb geen leven meer

hallo ik 23 jaar.ik heb heel veel meegemaakt met familie bijna met iedereen daarom haat ik leven.mijn broer hebben altijd mijn geslagen ik mocht niks van hun doen alleen bennen blijven niet naar school gaan.ik heb helemaal niemand om me te praten,haat leven haat, leven beter dood dan leven
Datum:
22-11-2011
Naam:
dilan
Leeftijd:
23
Provincie:
Anders

3 pogingen overleefd

Op de één of andere manier wil ik alle mensen die met een zelfmoord gedachte rondlopen een hart onder de riem steken. Ik ben zelf iemand die al heel lang het plezier in het leven kwijt is. Dieptepunt was bij mij het moment dat ik erachter kwam dat mijn vrouw na een relatie vanaf de middelbare school in mijn eigen huis en bed al maanden vreemd bleek te gaan. Ik hield enorm van haar en zij was mijn rustpunt in mijn drukke leven. Door het verdriet en de woede heb ik 3 'onbewuste' zelfmoorpogingen gedaan en overleefd. Onbewust, omdat ik door het verdiet en de woede een soort van tunnelvisie kreeg en niets anders zag dan een boom. Hoe ik hem gemist heb snap ik nog steeds niet. Pas toen ik in het weiland stond kwam ik weer bij en vroeg ik me af wat er gebeurd was. Ik ben alles wat ik had kwijt geraakt. Huis, baan, auto, dochter, zelfvertrouwen, vrienden en noem maar op. Opnieuw beginnen op je 37e!!
Ik ben gered door een jong meisje. Zij heeft mij laten zien dat je kan genieten van de kleine dingen. Van een film, van het naast elkaar in slaap vallen, van het genieten van elkaars lichaam, van rust in je hoofd en lichaam.
Na 4 maanden ging zij terug naar haar ex en zat ik weer terug in de ellende, maar de boost die zij mij gegeven had was genoeg om niet zo ver terug te zakken als daarvoor, hoewel ik me zwaar depressief en moedeloos voelde.
Nu, 2 jaar verder, heb ik het besef dat ik geluk heb gehad in die periode. Het geluk om iemand tegen te komen die je laat zien dat het wel de moeite waard kan zijn. Ondertussen heb ik mijn leven in dienst gesteld van anderen. Door voor anderen zorg te dragen voel ik me nuttig en geniet ik van het genieten van anderen. Daardoor voel ik mij waardevol. Ik heb mijn leven omgegooid, doe waar ik goed in ben en probeer daar mijn voldoening uit te halen. Ik verdien minder dan de helft dan voorheen, maar geniet veel meer van wat ik zelf bereikt heb.
Het knokken is zwaar en is te vergelijken met een achtbaan. Dan zit je hoog, dan weer laag. Maar uiteindelijk is het de moeite waard om door te gaan.

Aan iedereen die de gedachte heeft. Knok! er komt een moment dat het je wel mee zit. Ik weet hoeveel energie en kracht het kost. Maar als ik het kan na 3 zelfmoordpogingen kan jij het zeker!!
Datum:
22-11-2011
Naam:
gerard
Leeftijd:
39
Provincie:
Zuid-holland

help...

heey allemaal,
Ik ben 14 en ik voel me al meer als een jaar slecht nee wacht nog erger als slecht. onze hond is een jaar geleden dood gegaan en dat was een harde klap voor mij. toen we eenmaal een nieuwe hadden uitgezocht ging deze ook dood ze was nog geen week bij ons. nu hebben we een andere ze is echt heel lief.... maar ik mis de andere nog steeds elke dag... in de zomer hoorde ik dat mijn opa kanker heeft ( longkanker) en ze kunnen er niet veel meer aan doen... dus het is in mijn ogen een tikkende tijdbom... mijn opa is alles voor mij ik heb altijd maar een opa gehad de andere was er nooit... dus het voelt alsof ik straks 2 opa's verlies en dat wil ik niet!!! mijn vriend heeft ook nog eens iets aan zijn hart en word daar voor geopereerd maar ik vind het allemaal zo eng... op school word ik gepest ( niet alleen ik ook vriendinnen van mij) en het word me allemaal te veel... ik weet niet mier wat ik moet doen... wat ik kan doen... ik zou het liefste in mijn bed onder de dekens gaan liggen en dood gaan....
help me!!!!!!
Datum:
22-11-2011
Naam:
Ja97
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Littekens

Elke dag leef ik met de littekens van mijn verleden. Ik kan het niet meer aan om mijn vader recht in z'n ogen te kijken, wetende wat hij mij heeft aangedaan maar ik kan nergens anders terecht. Ik kan mijn familie en vrienden niet vertellen wat er werkelijk gebeurd is en het maakt me kapot van binnen. Elke ademhaling doet pijn, elke stap is er één teveel. Ik denk vaak aan hoe het zou zijn als ik er niet meer was, of ik dan eindelijk rust zou hebben en gelukkig zou kunnen zijn en of ik erg zou worden gemist...
Datum:
21-11-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland

Verloren

Ik snap er helemaal niets meer van.
Soms voel ik me zo rot dat het daadwerkelijk fysiek pijn begint te doen.
De wereld is zo donker en het licht is al zo lang uit.
Ik verlies het onderscheid tussen realiteit en mijn eigen denkwereld.

Ik heb boulimia, al zó lang, ik voel me zó waardeloos. Ik praat met niemand, kan met niemand praten, de mensen die ik tot nu toe ik vertrouwen nam stelden mij telkens weer teleur.
Misschien ook wel logisch, ik ben het tenslotte maar.

Ik voel me zo ongelofelijk eenzaam. Als ik er niet meer ben zijn deze gevoelens er ook niet meer...

Ik vraag me af: hoe erg rot moet ik me voelen om dood te "mogen"? Hoe erg moet het zijn?
Ik voel me gewoon zo verloren.
Datum:
21-11-2011
Naam:
Meisje, 20
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Hoe lang moet ik dit leven nog lijden???

Ik ben 36 jaar, heb een zwaar incest en verwaarlozing meegemaakt. En, inderdaad, de straf op incest is levenslang.
Drie kinderen met 4 kleinkinderen houden me tegen om uit het leven te stappen.
Ik heb een héél lieve vriend maar die kent het lijden niet en ik kan niet te lang bij hem zijn. Na een dag of wat wil ik alleen zijn terwijl ik hélemaal niet alleen kan zijn...
Dan wil ik enkel verdoven.
Uiterlijk functioneer ik perfect ha ha...

Moet me écht blijven leven omdat men zo zot geweest is kinderen op de wereld te zetten???
Datum:
20-11-2011
Naam:
trees
Leeftijd:
63
Provincie:
België

rotleven

ik heb dit omdat ik tevaak gezeur heb met mijn ouders. het is altijd zo dat mijn moeder me teveel opdringt om iets te doen en dat ze boos wordt om dingen die er niet zijn. ook omdat ik op school gepest word en ik helemaal gek wordt want het gebeurt achter mijn rug om.
Datum:
20-11-2011
Naam:
dathoefjenietteweten
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

helemaal alleen

Ik heb geen zaken meegemaakt zoals schulden, verkrachting, ik voel me gewoon alleen. Ik ben mijn vader verloren toen ik nog een baby was. Ik heb geen spijt omdat ik hem verloren heb, maar omdat ik hem niet gekend heb. Iedereen zegt altijd dat ik goed op hem lijk. Ik heb hem altijd willen vragen hoe hij het uithield toen hij zo oud was als ik. Ik ben altijd al een stil meisje geweest, maar ik ben niet stil uit mezelf, maar omdat ik niet wil opvallen. Ik ben niet mager, ik ben niet mooi, vroeger lachtte ik zelf veel, maar sinds ik in het middelbaar zit word ik gepest en krijg ik hatelijke opmerkingen omdat ik dik ben en omdat ik niet voor mezelf kan opkomen. Ik ben altijd al gepest door mijn zus, ze weet soms niet hoeveel pijn het doet als iemand tegen je zegt dat je een walrus ben of een koe, als iemand zegt dat je volkomen nutteloos bent. Mijn moeder steunt altijd de kant van mijn zus. In het tweede was het zelf zo erg dat ik me iedere minuut van de dag in de speeltijd opsloot in de wc. Soms hoorde ik vanvachter die deur dat ze vroegen of ik in slaap gevallen was. Ik had helemaal niemand die voor me opkwam, zelf mijn leerkrachten wisten het maar deden er niets aan. Mijn echte zus , mijn stiefzus en stiefbroer zaten op dezelfde school en deden er niets aan, ze hielpen zelf niet voor me opkomen. Ik heb altijd al graag dieren gehad, zeker mijn pony. ik had soms meer steun aan haar dan aan een persoon. Ik was dan er ook kapot van toen ze op een dag haar voetje brak. ik wilde eerst dat ze in het gips ging, maar mijn moeder zei dat ze veel pijn had en dat ze moest inslapen, ik wou dat ze een spuitje kreeg maar mijn moeder wilde er geen geld meer aanhangen, dus moest ze naar de slacht. Ik had gewoon geen zin meer in leven, al mijn steun/houvast was weg. Ik bedacht me toen wel dat het egoïstisch zou zijn als ik zelfmoord pleegde. Hoe zou mijn moeder dit moeten overleven vroeg ik me af? Ik overleefde het 2de jaar en ging naar een andere school in het 3de. Iedereen was heel vriendelijk in het begin, maar ze zeiden dat ik niet moest achterlopen en dat ik niet bij hen hoorde. ik kwam iedere dag met een bang hart naar school. Toen ik met een van hen op kamp ging in de zomer had ik het heel leuk gehad en het 4de jaar was het topjaar, want ik had eindelijk 2 vriendinnen die het populairst waren in de klas. In het 5de jaar had ik het wat moeilijk met dat ze alletwee naar een andere zelfde klas waren gegaan. Ze hadden plots geen tijd meer voor me en toch ging ik nog iedere speeltijd en middag bij hen zitten, maar ik was niet meer goed genoeg voor hen en op een gegeven moment was hun klas te ver gegaan en ben ik weggerend en dacht dat mijn beste vriendin me ging volgen, maar een valse vriendin zal je niet volgen. een klas gaat voor je beste vriendin bij haar. Ik heb het toen geprobeerd goed te maken, maar het resultaat was dat het nog slechter gaat. nu zit ik in het 6de ben altijd degene die overschiet, diegene met niemand mee wil samenwerken, diegene die iedereen negeert en diegene die geen woord daarover durft te zeggen. Ik ben diegene die niemand uitnodigd, diegene die elke vrijdag en zaterdag avond thuis zit. Kom alstublieft niet zoals ik, het levert je alleen maar pijn op. Durf iets in het leven! Durf te leven.
Datum:
20-11-2011
Naam:
Eline
Leeftijd:
17
Provincie:
België

dood

ik ben een meisje van 18 jaar.
vanaf me 14de begon de gedachten over dood al in me hoofd te spoken.
ik ben vanaf me 14de tot nu zit ik nog steeds bij een psycholoog.
Net heb ik me eigen weer gekrast met mijn nagels. Het voeld dan zo fijn om me pijn te voelen. Voel me niks meer waard.
elke dagen ruzie met me vader..
Ben al wel vaker afgelope jaren terug bedacht om voor de trein te springen en die gedachten heb ik nu heel helder in me hoofd zitten..

weet echt niks meer waarom, ik hier nog wilt zijn en wat ik nog moet of kan doen ?

x
Anoniem
Datum:
20-11-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.