Levensverhalen (pagina 455)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Littekens

Elke dag leef ik met de littekens van mijn verleden. Ik kan het niet meer aan om mijn vader recht in z'n ogen te kijken, wetende wat hij mij heeft aangedaan maar ik kan nergens anders terecht. Ik kan mijn familie en vrienden niet vertellen wat er werkelijk gebeurd is en het maakt me kapot van binnen. Elke ademhaling doet pijn, elke stap is er één teveel. Ik denk vaak aan hoe het zou zijn als ik er niet meer was, of ik dan eindelijk rust zou hebben en gelukkig zou kunnen zijn en of ik erg zou worden gemist...
Datum:
21-11-2011
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland

Verloren

Ik snap er helemaal niets meer van.
Soms voel ik me zo rot dat het daadwerkelijk fysiek pijn begint te doen.
De wereld is zo donker en het licht is al zo lang uit.
Ik verlies het onderscheid tussen realiteit en mijn eigen denkwereld.

Ik heb boulimia, al zó lang, ik voel me zó waardeloos. Ik praat met niemand, kan met niemand praten, de mensen die ik tot nu toe ik vertrouwen nam stelden mij telkens weer teleur.
Misschien ook wel logisch, ik ben het tenslotte maar.

Ik voel me zo ongelofelijk eenzaam. Als ik er niet meer ben zijn deze gevoelens er ook niet meer...

Ik vraag me af: hoe erg rot moet ik me voelen om dood te "mogen"? Hoe erg moet het zijn?
Ik voel me gewoon zo verloren.
Datum:
21-11-2011
Naam:
Meisje, 20
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Hoe lang moet ik dit leven nog lijden???

Ik ben 36 jaar, heb een zwaar incest en verwaarlozing meegemaakt. En, inderdaad, de straf op incest is levenslang.
Drie kinderen met 4 kleinkinderen houden me tegen om uit het leven te stappen.
Ik heb een héél lieve vriend maar die kent het lijden niet en ik kan niet te lang bij hem zijn. Na een dag of wat wil ik alleen zijn terwijl ik hélemaal niet alleen kan zijn...
Dan wil ik enkel verdoven.
Uiterlijk functioneer ik perfect ha ha...

Moet me écht blijven leven omdat men zo zot geweest is kinderen op de wereld te zetten???
Datum:
20-11-2011
Naam:
trees
Leeftijd:
63
Provincie:
België

rotleven

ik heb dit omdat ik tevaak gezeur heb met mijn ouders. het is altijd zo dat mijn moeder me teveel opdringt om iets te doen en dat ze boos wordt om dingen die er niet zijn. ook omdat ik op school gepest word en ik helemaal gek wordt want het gebeurt achter mijn rug om.
Datum:
20-11-2011
Naam:
dathoefjenietteweten
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

helemaal alleen

Ik heb geen zaken meegemaakt zoals schulden, verkrachting, ik voel me gewoon alleen. Ik ben mijn vader verloren toen ik nog een baby was. Ik heb geen spijt omdat ik hem verloren heb, maar omdat ik hem niet gekend heb. Iedereen zegt altijd dat ik goed op hem lijk. Ik heb hem altijd willen vragen hoe hij het uithield toen hij zo oud was als ik. Ik ben altijd al een stil meisje geweest, maar ik ben niet stil uit mezelf, maar omdat ik niet wil opvallen. Ik ben niet mager, ik ben niet mooi, vroeger lachtte ik zelf veel, maar sinds ik in het middelbaar zit word ik gepest en krijg ik hatelijke opmerkingen omdat ik dik ben en omdat ik niet voor mezelf kan opkomen. Ik ben altijd al gepest door mijn zus, ze weet soms niet hoeveel pijn het doet als iemand tegen je zegt dat je een walrus ben of een koe, als iemand zegt dat je volkomen nutteloos bent. Mijn moeder steunt altijd de kant van mijn zus. In het tweede was het zelf zo erg dat ik me iedere minuut van de dag in de speeltijd opsloot in de wc. Soms hoorde ik vanvachter die deur dat ze vroegen of ik in slaap gevallen was. Ik had helemaal niemand die voor me opkwam, zelf mijn leerkrachten wisten het maar deden er niets aan. Mijn echte zus , mijn stiefzus en stiefbroer zaten op dezelfde school en deden er niets aan, ze hielpen zelf niet voor me opkomen. Ik heb altijd al graag dieren gehad, zeker mijn pony. ik had soms meer steun aan haar dan aan een persoon. Ik was dan er ook kapot van toen ze op een dag haar voetje brak. ik wilde eerst dat ze in het gips ging, maar mijn moeder zei dat ze veel pijn had en dat ze moest inslapen, ik wou dat ze een spuitje kreeg maar mijn moeder wilde er geen geld meer aanhangen, dus moest ze naar de slacht. Ik had gewoon geen zin meer in leven, al mijn steun/houvast was weg. Ik bedacht me toen wel dat het egoïstisch zou zijn als ik zelfmoord pleegde. Hoe zou mijn moeder dit moeten overleven vroeg ik me af? Ik overleefde het 2de jaar en ging naar een andere school in het 3de. Iedereen was heel vriendelijk in het begin, maar ze zeiden dat ik niet moest achterlopen en dat ik niet bij hen hoorde. ik kwam iedere dag met een bang hart naar school. Toen ik met een van hen op kamp ging in de zomer had ik het heel leuk gehad en het 4de jaar was het topjaar, want ik had eindelijk 2 vriendinnen die het populairst waren in de klas. In het 5de jaar had ik het wat moeilijk met dat ze alletwee naar een andere zelfde klas waren gegaan. Ze hadden plots geen tijd meer voor me en toch ging ik nog iedere speeltijd en middag bij hen zitten, maar ik was niet meer goed genoeg voor hen en op een gegeven moment was hun klas te ver gegaan en ben ik weggerend en dacht dat mijn beste vriendin me ging volgen, maar een valse vriendin zal je niet volgen. een klas gaat voor je beste vriendin bij haar. Ik heb het toen geprobeerd goed te maken, maar het resultaat was dat het nog slechter gaat. nu zit ik in het 6de ben altijd degene die overschiet, diegene met niemand mee wil samenwerken, diegene die iedereen negeert en diegene die geen woord daarover durft te zeggen. Ik ben diegene die niemand uitnodigd, diegene die elke vrijdag en zaterdag avond thuis zit. Kom alstublieft niet zoals ik, het levert je alleen maar pijn op. Durf iets in het leven! Durf te leven.
Datum:
20-11-2011
Naam:
Eline
Leeftijd:
17
Provincie:
België

dood

ik ben een meisje van 18 jaar.
vanaf me 14de begon de gedachten over dood al in me hoofd te spoken.
ik ben vanaf me 14de tot nu zit ik nog steeds bij een psycholoog.
Net heb ik me eigen weer gekrast met mijn nagels. Het voeld dan zo fijn om me pijn te voelen. Voel me niks meer waard.
elke dagen ruzie met me vader..
Ben al wel vaker afgelope jaren terug bedacht om voor de trein te springen en die gedachten heb ik nu heel helder in me hoofd zitten..

weet echt niks meer waarom, ik hier nog wilt zijn en wat ik nog moet of kan doen ?

x
Anoniem
Datum:
20-11-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

ga niet dood

hey geen zelfmoord plegen dat brengt geen geluk aan je familie je famielie zal dan af zien als je zelfmoord hebt gepleegt
Datum:
20-11-2011
Naam:
Aldo
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Tja

hoe verwoord je zoiets ?, hoe kan je aan iemand duidelijk maken dat je het "einde" ziet, dat er anders niks meer is, niks meer rest ?, niks meer om te verliezen, niks meer om naar toe te leven ? praten helpt niet, van mij afschrijven ook niet, soms, is die laatste druppel er echt teveel aan, ik weet niet wat ik hier doe, nog doe
Datum:
20-11-2011
Naam:
marc
Leeftijd:
54
Provincie:
België

Ik wil niet meer leven!!

Ik wil niet meer leven en waarom niet? Doodsimpel omdat het een gigantisch rotjaar is geweest. Zoveel negatieve dingen dit jaar. Scheiding, zelf ziek, pa ziek en in augustus overleden, maar de druppel voor was dat de liefde van mijn leven is overleden. Ik leefde nog voor hem, hij hield me op de been. Voor wie moet ik nog leven? M'n moeder zoekt ruzie met me, ik stoot haar af zegt ze. M'n kids kunnen naar hun vader.
Ik wil gewoon niet meer leven zondre de liefde van mijn leven. Ik mis hem zo verschrikkelijk erg!!
Datum:
20-11-2011
Naam:
Alhurah
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-holland

alleen maar `het zusje van`.. en niemand meer dan dat.

Elke dag is anders, maar steeds vaker gaat het slecht.. dan grijp ik naar de vodka om de pijn te stillen.. ik heb lieve ouders, maar ze worden boos als ik zeg dat ik ongelukkig ben.. heb al eerder een hele zware depressie gehad en ben er toen na veel dure hulp uitgekomen.. nu heb noch ik noch mijn ouders geld voor hulp... ik voel me gewoon erg alleen.. en kan met niemand behalve mijn hond echt mezelf zijn.. alleen aan mijn hondje kan ik mijn problemen vertellen want zij oordeelt tenminste niet.. vaak kijk ik in de spiegel en begin ik spontaan te huilen.. laatst had ik eindelijk weer eens de moed gevonden om iemand echt leuk te vinden, een goede vriend van mijn broer.. maarja, ik ben alleen maar het `zusje van`.. het is alsof ik voor niemand belangrijk ben op het moment.. al mijn vriendinnen hebben een relatie en wonen samen, terwijl ik weer bij mijn ouders woon.. af en toe spookt het door mijn hoofd om me gewoon dood te zuipen of mijn polsen in het vleesmes op mijn werk te duwen.. nu denk ik wel te goed na en weet ik dat het niks oplost.. maar soms is het wel gewoon fijn om te denken aan een uitweg.
weglopen en alles achterlaten en gewoon met 1 tas en de hond vertrekken naar het buitenland zou ik het allerliefste doen..
ik wil gewoon een uitweg, that´s all.. en moet toegeven dat het wel oplucht om het op te schrijven een keer.. en ik kom er ook wel weer overheen.. daar ga ik alles aan doen. en ik hoop dat de andere mensen die met diezelfde gedachten kampen datzelfde doen, probeer zelfs in je duisterste dagen te denken aan degene die van je houden, je ouders, je huisdier.. dat werkt bij mij om gewoon het bij denken te houden ipv actie.
Datum:
19-11-2011
Naam:
kate
Leeftijd:
21
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.