Levensverhalen (pagina 429)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mes tussen ribben!

Van binnen zo eenzaam en allen.
hoe kan ik nog naar bed en slapen?
hoe kan ik er nog zijn voor me vriendin?

Ik laat tranen om mijn bestaan.. het leven voelt zo pijnlijk aan. Ik weet niet wat ik moet.. ik de situatie onder ogen zien. Dat doe ik en dat doet mij zo pijn. Ik heb geen kut leven gehad.. alleen nooit plezier in mijn leven gehad. Voor de rest sta ik er in mijn eentje voor. Mijn vader is niet 100%, mijn moeder vraagt steeds aandacht van me. Niemand zal echt iets voor mij doen.. dat kan ik niet toelaten en dat ben ik niet waard
Datum:
31-01-2012
Naam:
Vincent
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

ik weet het niet meer..

hallo,

Ik heb zoveel mee gemaakt in me 20 jarige leven.. dat ik bijna dagelijks denk moet ik hier nog wel zijn, is het niet beter als ik gewoon verdwijn... Mensen zoeken alleen contact als ze me nodig hebben, verder hebben ze geen interesse. Vooral mijn ouders die dat doen. Ik haal elke dag gekke dingen in me hoofd betreft me vriendin, ouders, zus het maakt eigenlijk niet uit met wat! Ookal zie ik der misschien aan de buitenkant vrolijk uit, van binnen is het gewoon ellende om het maar zachtjes uit te drukken.. Doe ik wat verkeerd?! Vertrouw niemand gewoon echt niemand! omdat mensen gewoon niet te vertrouwen zijn. Hoeveel aandacht ik me vriendin ook geef telkens heb ik het gevoel dat ze wat te kort komt en haal dingen in me hoofd. Ik ken heel moeilijk nee zeggen en daar maken mensen misbruik van! ik weet het gewoon niet meer...

Gr,
JD
Datum:
30-01-2012
Naam:
JD
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

ben het zat!

Hallo ik ben iemand die het leven echt niet meer aan kan... En dat alleen door school... Denk ik... Ik zit op de Havo en ik kan het niet aan alleen me school is een hele leuke school k wil daar zo graag blijven... En blijvenzitten kan niet in de 2e... En ik wil hier gewoon weg... Niemand wilt me helpen zelfmoord teplegen... Me vriendinen ook niet... Ik heb echt een probleem...
Datum:
30-01-2012
Naam:
shabno
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

ik haat het leven

ik snap het niet meer. ik weet het niet meer.
ik ben er klaar mee. ik wil nu weggaan.
het kan niet meer zo. dit duurt me te lang.
ze zeggen dat het beter met me gaat. maar ik weet alles beter te verbergen.
ik zie het nut niet te leven. wat doe ik hier eigenlijk?
ik ben een meisje en zit in een mannen wereld.
ik voel me nergens fijn, en wil er mee stoppen.
ik denk letterlijk 24/7 aan om er mee te kappen, maar mijn vriend trekt me er steeds uit.
aan hem heb ik ook steeds minder. ikwil ook weg bij hem.
ik doe mijn moeder te veel pijn, en met mijn zus heb ik geen band.
mijn vrienden zie ik bijna niet meer. ik heb er geen zin meer in.
ik zie geen toekomst voor me.
ik ben vanaf mijn 13e 2 jaar lang verkracht.
ik wil mijn leven niet meer verder met een label dat zegt:
het verkrachtte meisje.
ik ben altijd het doelwit geweest van iedereen.
ik wil dit niet meer.
de enige reden het niet te doen is omdat ik niet weet hoe
en ik mijn moeder geen pijn wil doen.
bang dat ze zichzelf ook wat aandoet.
ik haat het op deze wereld als meisje zijnde.
ik trek iedereen omlaag.
het zal niet meer lang duren.
voor ik eindelijk weg kan gaan...
Datum:
29-01-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

mijn man laat ons in de steek met baby van 5 maand/zoon van 7 en

we zijn al 5 jaar een samengesteld gezin, 4 jaar getrouwd, en 3 jaar heeft mijn man mijn zoon geadopteerd die nu 12 is. zijn zoon is 7. we hebben altijd een heel hecht gezin geweest. vorige jaar is onze zoon geboren. eindelijk alles compleet; 2 weken geleden zegt mijn man dat hij niets nog ziet zitten, huwelijk voetbal, en dat hij wil scheiden. mijn wereld stort in. vorige vrijdag heeft hij alles ingepakt en is terug naar zijn ouders gaan wonen en die laten hem zomaar binnen.ipv hem verantwoordeljkheid te leren, volgend weekend komt zijn zoon normaal terug. ik word er zot van, wil voor geen futuliteiten uit mekaar, mijn ouders zijn kapot , mijn zoon... ons babytje dat niet eens weet wat er gebeurd. ik heb jaren gevochten voor een geod gezin, iedereen hangt aan mekaar, maar als dit alles fake blijkt te zijn en je kan het zomaar afbollen, zonder boe of ba, ik mis hem immens, hij antwoordt niet op smsjes, helemaal niets. alsof ik niet meer besta, i kga hieraan kapot, wat moet ik doen??????? ja ik denk aan zelfmoord, want ik ben jaren alleenstaande mama geweest, heb dan mij terug opengezet, het klikte, getrouwd, alles was perfect en nu dit. niet opnieuw ik heb geen kracht en moed meer, mijn oudste zoon is groot genoeg en heeft mijn ouders. alleen mijn ventje van 5 maand.. zonder kinderen was ik al lang van de wereld weg. alles waarin ik geloofde blijkt nu fake. hoe kan dat nu??? mijn vader stuurt ons naar een relatieterapeut maar hij werkt op niets mee, en wil niet eens; hoe kan dat nu... het maakt me kapot !!!
Datum:
29-01-2012
Naam:
eef
Leeftijd:
36
Provincie:
België

uitgekotst en eenzaam

van de ene school naar de andere school naar de andere school naar de andere school and so on, alsof ik niet al gebrek aan zelfvertrouwen had haha, nergens nooit geweten aar ik heen ging of waar ik was, nu 29, en vrouwen gaan er nu maar van uit dat er iets mis met je is als je nog zo bent... ik heb het godverdomme nergens aan verdiend alleen te blijven, alleen trek ik het niet meer....
Datum:
29-01-2012
Naam:
Alexander
Leeftijd:
29
Provincie:
Zuid-holland

Het leven loopt mij voorbij.

Dingen die vroeger gebeurt zijn. Heb er nog geen vrede mee gekregen. Ik bedoel en probeer alles goed. Maar het is alsof ik niet word gewaardeerd in deze samenleving. Mijn religie is liefde. Liefde heeft de juiste richtlijnen om naar te leven. Maar tergelijke tijd geloof ik erin dat liefde niet voor mij is besteed. Ik heb het warme gevoel van liefde kunnen ervaren. Wakker worden en weten dat er iemand is die net zo veel om je geeft als jij van dat andere persoon. Na een dag bezig geweest te zijn je wederhelft kunnen omhelsen en niet meer los te laten nadat de zon je ogen weer opent. Maar ik heb te kort van haar kunnen genieten. Ze stierf. Daarna lukte het me niet snel om opnieuw verliefd te worden. Ik zag in dat leeftijd genoten een compleet andere mentaliteit dan ik hadden. Ze waren wild en vrij, en noemde lust liefde. Ik pasde daarvoor. Liefde had voor mij een vele diepere betekenis dan dat hun zich voor konden stellen. En nu voel ik mij eenzaam. Mensen die ik kende, heb ik uitgezwaaid. En ben nu alleen. Als ik opsta ben ik alleen, en kan in de nacht niet rusten door mijn gevoel van onrust. Dan loop ik door de straten als een verloren ziel. Mensen die aan het stappen zijn, of net uit de kroeg komen zien mij en begrijpen het niet. Waarom is die jongen alleen? Wat doet hij. Maar ik probeer mijn onrust kwijt te raken. Mijn eenzaamheid. Ik geloof er in dat het de bedoeling is geweest dat mensen liefde hebben. Maar ik weet dat de mens geeft om materilasime, en macht. En dat daar de wereld nou eenmaal om draait. En ik voel me daar het slachtoffer van. Daar zit ik dan op een bankje, terwijl tevreden mensen die hebben gefeest langs mij heen lopen. Terwijl dat gebeurt rol ik nog maar een sigaretje en steek hem op. Ik bekijk de mensen. Ze zijn samen en lijken gelukkig. Ik neem een diepe heis en denk: Waarom ben ik zo eenzaam?

Als er mensen zijn die dit zelfde voelen. En dit lezen. Laat dit een schrale troost zijn voor een ieder met deze zeer pijnlijke gevoelens. U bent niet de enige die dit voelt.
Datum:
29-01-2012
Naam:
Shai
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

zelfmoord is geen keuze

Ik zat, en zit nog steeds, in een diepe depressie. Ik probeerde nu bijna twee jaar geleden ook zelfmoord te plegen. Dat was op dat moment geen keuze, maar de enige uitweg die me overbleef. Velen hielden van mij, zegden ze, maar ik zag dat zelf anders en zag mezelf vooral als een last. Op een bepaald moment was ik er rotsvast van overtuigd dat de hele wereld, en mijn naasten in het bijzonder, beter zonder me zouden kunnen voortbestaan. Die overtuiging is nog steeds niet helemaal weg.
Datum:
28-01-2012
Naam:
X
Leeftijd:
42
Provincie:
België

Mijn leven

Mijn leven. Een best tragisch iets, besef ik me nu opeens. Ik was vroeger altijd smoorverliefd op een jongen, maar ben er pas afgelopen september of november achtergekomen dat hij ook al die tijd verliefd op mij is geweest. Ik heb nu alleen nooit meer contact met hem, en we zouden een keertje afspreken, maar tegen mijn vriendin loog hij dat hij me na vorig schooljaar nooit meer heeft gesproken. Ik zit nu in de brugklas, en ik heb geen enkele vriend of vriendin. Ik word door iedereen volkomen genegeerd, en ik pieker elke nacht in mijn bed en ben extreem verlegen op school. Ik zie ook altijd tegen school op, terwijl ik vroeger de populairste van de klas was en iedereen me aardig vond, haat iedereen me nu. Ik word niet gepest, maar wel genegeerd en ik huil bijna dagelijks. Ook mijn opa is laatst overleden, en daar heb ik het best moeilijk mee, al kan ik nog steeds niet beseffen dat hij dood is. Er is nu wel een jongen in mijn leven, maar die ken ik alleen via internet en hij wil volgens mij alleen seks, terwijl ik dag en nacht aan hem denk. Ik wil dood, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen? Ik wil een pijnloze dood. Niemand zal me toch missen, dus ja.
Datum:
28-01-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

geen zin meer

Ik ben een jongen van 12 en heb lieve ouders en veel vrienden maar toch heb ik geen zin meer..

Op school probeer ik me gewoon normaal te gedragen maar eigelijk ben ik gewoon heel erg ongelukkig.. ik heb veel stress en altijd verdrietig

Mijn ouders weten ervan maar mijn vader denkt dat het gewoon komt door de pubbertijd maar mijn moeder wou al hulp gaan zoeken ...

Maar eigelijk wil ik geen hulp eigelijk wil ik gewoon dood .. ja misschien denken jullie hij is pas 12 hij weet niet wat ie zegt maar het is gewoon zo...

Ik heb al aan zelfmoord zitten denken maar het lukt me gewoon niet ... als ik denk aan mijn ouders die zo verdrietig zullen zijn .. als ik denk hoeveel pijn het wel nietkan doen .. als ik denk: waarom beindig ik mijn leven nu al ?? .... maar toch ik wil gewoon die eeuwige rust en vrede , zonder zorgen zonder stress zonder alles wat naar is...

Ik hoop dat jullie die het aan kunnen een goed , leuk leven hebben , maak er wat van !

Dat was mijn verhaal...
Datum:
28-01-2012
Naam:
niks
Leeftijd:
12
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.