Levensverhalen (pagina 431)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Verdriet

Verdriet, oh wat ben jij intens en gemeen. Je vreet me van binnen. Je bent gewoon te pijnlijk om te verdragen. Als je jou niet kent, is het moeilijk te geloven. Maar ik ken jou. We hebben een lange achtergrond. Veel geheimen. Zoveel dat ik af en toe vergeet ik dat welke dat ook alweer zijn. Ik negeer je, maar in je fellere gedaanten laat je me zien dat je niet verdwijnt. Nee, je bent net een opgroeiend kind. Je kracht neemt met de dag toe. Je wordt met de dag sterker. Maar waarom toch? Zie ik jou als geen ander? Betwijfel ik... Ik herken jou als je bij anderen bent, maar ik voel jou het beste als je bij me bent. Ik wil het niet meer verdriet. Ik wil dat onze wegen scheiden. Voor nu en altijd. Altijd.
Datum:
24-01-2012
Naam:
Indiaantje
Leeftijd:
28
Provincie:
Zeeland

ik zou gelukkig moeten zijn

eigenlijk is mijn leven perfect... maar zo voel ik me niet.
Ik studeer, heb veel vrienden en kennissen.
en ik lijk altijd gelukkig tenminste ik denk dat mijn vrienden me zo zien maar diep van binnen vraag ik me nog steeds af of ik ooit wel gelukkig zal worden.
Datum:
24-01-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Limburg

Het houdt nooit op...

Toen ik op de basisschool zat begon het, ik was anders... ik was dik en lelijk en heel lang en ik paste niet tussen hun. ik werd altijd aangekeken en de kinderen wilden nooit met me spelen. Ik was vaak alleen en zonderde me steeds meer af van de buitenwereld en de andere kinderen. Hoe ouder ik werd hoe rotter ik me voelde, dus ging ik aan sport doen. maar dit maakte het alleen maar erger, er werd altijd over mij geroddeld en ik hoorde er niet bij. nu zit ik op de middelbare school en al die ogen volgen mij nog steeds, het voelt alsof ik altijd wordt nagekeken. met hun arrogante uitstraling, en ze blijven maar praten.. praten overe mij. in de klas voel ik me niet thuis omdat ik nogsteeds lang ben en ... anders ze doen alsof ze mijn vrienden zijn maar ze zijn er niet voor mij als ik ze nodig heb. ik voel me zo alleen, het is alsof ik alles zelf moet doen. de enige die me altijd gesteund heeft was mijn vriendin, maar nu heeft zij een relatie en zet ze mij min of meer aan de kant. ik ga nu naar een psychiater maar het lijkt of dit niks helpt, ik blijf uren piekeren iedere dag en huil mezelf soms in slaap. het is alsof geluk mij niet gegunt wordt. en de gedachten stoppen niet. de pijn stopt ook niet en het blijft me volgen, net als al die ogen. ze gaan nooit meer weg en ik kan me nergens verstoppen. ze laten me nooit meer met rust wat ik ook doe. ik wil zo graag weg van hier, heel ver weg maar ik zit opgesloten, omdat mijn ouders hier werk hebben en hier ook niet wegkunnen. ik wil zo graag opnieuw beginnen maar dat gaat niet. ik zou willen vluchten naar een plek waar niemand me kent, om gewoon met een schone lei te beginnen. maar de jaren die komen zal ik hier moeten blijven. dicht bij alle pijn en haat en vooral de gedachten en het verdriet dat nooit stopt, het houdt nooit op...
Datum:
24-01-2012
Naam:
K.
Leeftijd:
14
Provincie:
Drenthe

Pffff uitzichtloze situatie...!

Pfff ik zit in zo,n uitzichtloze situatie.. ik kan al zes maanden letterlijk helemaal niks meer doen... zo moe ben ik...! lichamelijk ben ik helemaal gezond, het komt omdat ik emotioneel helemaal opgebrand ben, dat ik daardoor lichamelijk ook totaal uitgeput ben, ik heb gewoon een ontzettende zware burnout, met gemaskeerde depressie, want van mezelf ben ik altijd wel vrolijk en optimistisch en probeer mezelf altijd weer op te beuren.. maar ik draag wel heel sterk die depressieve gevoelens met me mee... en heb ook veel tegenslagen gehad in mn leven.. en ik heb er ook nog es fybromyalgie bij.. Ik weet niet wanneeeer ik beter word... het duurdt zoo lang.. ik heb er wel veel geduld mee.. maar mn geduld houdt wel een keer op... Ik ben iemand die houdt van dingen ondernemen enzo.. maar kan nu echt niksss meer.. en al mn passies, alle leuke dingen kan nu gewoon niet meer... . Ik geloof in God en Jezus en mn geloof is wel sterker geworden.. en had gehoord van een helderziende dat mn band met Jezus wel heel sterk was.. dat doet je wel goed.. maar voel hem nog lang niet zo sterk.. en vrienden en familie zijn er ook niet voor me.. alleen mn moeder is er voor me.. de rest boeit me ook niet meer.. ga geen mensen meer helpen die ook niet voor mij klaar staan.. alleen maar verspilde energie! Aaalles doet gewoon altijd zo,n pijn, ontzettende kramp in mn hart en gewoon in mn hele lichaam en nog heel veel meer klachten.. . Pfff.. het is gewoon zooo uitzichtloos... Het enige wat ik kan hebben is GEDULD... en dan schijnt het wel beter te gaan.. maar hoe lang moet ik nog wachten?? Dood willen past niet bij me.. maar ik krijg er helaas wel een heel warm gevoel van.. en zie nu geen betere oplossing..! maar ik heb nog wel eventjes geduld.... . al doet het alleen maar pijnlijker hoelanger de situatie duurdt.. .

Het is heerlijk om mn verhaal aan jullie te vertellen, want jullie begrijpen me als de beste. Maar ik hoop dat niemand ook echt zelfmoord gaat plegen, hoe zwaar het ook allemaal is.... . Hoe ver God en Jezus ook bij ons weg lijkt te zijn.... Hij is echt wel bij je... ! Daar haal ik dan mn krachten uit. xxjes
Datum:
24-01-2012
Naam:
Loes
Leeftijd:
24
Provincie:
Groningen

Mijn verhaal

Hallo ik ben een jongen van 12 jaar en ik voel me niet fijn mijn ouders gescheiden mijn moeder word kwaad als ik terug kom van een weekendje bij mijn vader ik ben slecht met sport ik zit zoiets de hele dag te huilen omdat ik me zo rot voel ik denk dan in mezelf ik wil dood maar ik heb zoveel mensen die ik aardig vind en dan denk ik van als ik zelfmoord pleeg vinden hun dat ook niet leuk ik ben nou eenmaal anderser dan veel andere jongen ik doe niet stoer (ben ik ook niet) mijn moeder weet niet dat ik het heel irritant vind als zij de hele tijd te zeggen dat mijn vader stom is enzo mijn ouders weten ook niet dat ik mijn leven zat ben en dat ik me de hele dag niet fijn voel ik hoop dat ik niet begin aan zelfmoord maar ik weet niet of ik dit nog lang vool houd Groeten van Nicky
Datum:
23-01-2012
Naam:
Nicky
Leeftijd:
12
Provincie:
Limburg

Ik wil niet meer leven

Ik heb zoveel mee gemaakt ben moe van het strijden ik kan en wil niet meer!
Het begon al voor ik geboren werdt ben een nakomertje me ouders waren 40 en 41 me zus was 14 jaar ouder en me broer 12 jaar ouder. tijdens de zwangerschap stierven mijn moeders ouders, en haar pete kind. een half jaar na me geboorte de ouders van me vader toen ik 1 was lag me vader dood op bed. me zus draaide door en me broer was al moeilijk opvoedbaar ivm een hersen beschadiging dus die ging veel na een internaat was hij thuis was het gevaarlijk want het is ook nog nu een echt sadist. toen ik 6 was hetrouwde me moeder met de broer van me echte vader die ik al snel als vader begon te zien me broer en zus gingen samen wonen me broer ging samen wonen met een jongen en is homo, werd ook hier veel mee gepest net als met de gezins situatie me ouders werden vaak me opa en oma genoemd. toen kregen we nog een zwaar auto ongeluk waardoor ik al me ribben brak en kneusde en ook daar krabbelde ik weer van op. toen begon me stiefvader me sexueel te betasten niemand geloofde het dus slikte alles op den duur maar in. had veel last van allergieen en ook daar werd ik weer flink mee gepest. op me 16 was ik het zat wou nooit meer na school na die pest koppen heb 4 jaar in een super leuke winkel gewerkt waar ik dag en nacht voor klaar stond. tot ik me huidige vriend leerde kennen elke keer was het iets en hij bedonderde me vaak telkens liet ik me werk vallen en uit eindelijk werd ik ontslagen toen ben ik overal maar even gaan werken tot ik weer door me relatie buiten werd gegooid. we zouden samen gaan wonen en ik rij na huis en zit alleen in de auto en er rijd op de snelweg een auto achterop en hou een whiplash over verkeerde advocaat krijg nu niks meer en 4 jaar later kan ik nog steeds niets werken lukt bijna niet door de pijn en concentratie verlies maar uitkering krijgen lukt niet dus heb een flinke schuld. me relatie is wel altijd gebleven maar het botst af en toe nog flink. en nu is me stiefvader een half jaar dood. we kregen te horen 2 jaar terug dat hij alvleesklier kanker had en heeft er net vechtend ander half jaar over gedaan sta nu dag en nacht voor me moeder klaar. zei heeft het financieel niet breedt mijn partner wel maar hij wil me niet helpen. heb nu voort zo veel schuld ddat ik geen rust meer heb, heb steeds meer pijn zowel hij als me moeder hebben in feb een behoorlijk zware operatie te begaan en ik mag weer voor beide zorgen maar ik kan niet meer hou ziels veel van ze maar heb voort zoveel pijn ben zo bang en gestresst ik wil niet meer leven, wou dat ik morgen niet meer wakker word
Datum:
22-01-2012
Naam:
bianca
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

Ik denk aan zelfmoord

Ik ben leeg, op en gevoelloos.
Ik heb 2 kinderen die ik achter heb moeten laten in Syrie.
Ik krijg ze nooit meer te zien.
Ik kan zo niet door leven.
Datum:
22-01-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
België

Ik ben aan het einde van mijn latijn

Ik ben zo intens verdrietig. Heb niet bepaald een gelukkig leven gehad en ben tot voor kort een periode heel gelukkig geweest met iemand. Dit geluksgevoel heb ik nooit eerder gekend. Voelde mij veilig en geborgen. Deze persoon was/is de liefde van mijn leven. Ik heb alles kapot gemaakt door een fout. Ik heb een kind van 10 waar ik heel veel van hou, maar het leve is ondragelijk geworden. ik kan niet meer omgaan met de pijn. Ik wil mijn kind niet in de steek laten, maar ik wil ook niet meer verder. Ik ben echt levensmoe. Wat moet ik nu toch doen? Psychologen, familie etc etc hoef ik niet meer mee te praten want dat verandert helemaal niks meer aan het klaar zijn met mijn leven. Wie heeft er nog wat te zeggen??
Datum:
22-01-2012
Naam:
patricia
Leeftijd:
37
Provincie:
Drenthe

leegte

het begon allemaal toen ik op de basisschool zat, ik had het gevoel dat ik anders was dan de rest. iedereen speelde had broertjes en zusjes. maar ik niet. op een gegeven moment toen ik in groep 6 zat viel het de rest van de kinderen ook op. ze begonnen me te pesten omdat ik 'anders' was. ik was heel snel verdrietig en had er geen zin meer in. mijn ouders waren gescheiden, mijn stiefmoeder sloeg me, mijn moeder was heel erg ziek en kon niet voor mij zorgen, mijn vader kon een tijdje niet voor mij zorgen etc. ik dacht dat de scheiding mijn schuld was, ookal was ik toen 3 die gedachtes gaan nog steeds dag en nacht door mijn hoofd. maar de basisschool periode ging het niet goed met mij, ik wou dood super graag maarja ik was nog jong dus ik had geen idee hoe. toen ik na de middelbare school ging kreeg ik opeens vrienden, ik had extra voor een school gekozen waar niemand van mijn basisschool heen ging. ik voelde me stukken beter zelfmoord neigingen gingen ook weg totdat het uit ging met mn vriendje waar ik 3 jaar ongeveer meer had. ik stortte h-e-l-e-m-a-a-l in. ik wou toen echt niet meer ik heb zelf al een aantal keer een afscheidsbrief geschreven en stond ik weer voor de medicijnen kast. maar dan zag ik mijn lieve vrienden en moeder weer voor me. uiteindelijk ging het door de therapie weer wat beter. maar om de kleinste dingen kwam dat gevoel weer terug. bijv. ruzie met mn ouders. ik voelde me toen wel beter totdat ik een nieuwe klasgenoot kreeg, ze heeft hetzelfde probleem als mij. ik kreeg toen een nieuw vriendje, waar ik nu nog steeds heel gek op ben. sindsdien gaat het weer beter. alleen de laatste tijd gaat het niet zo goed met hem, en ik trek me altijd alles heel erg aan. voorral omdat die met andere wel goed kan praten behalve met mij. ik voel me dan gelijk weer heel schuldig en denk, wat doe ik verkeerd? donderdag avond had ik ruzie met hem ik wou het toen doen. maar er kwam iets tussen. ik kan het niet verdragen als het uitgaat. ik vecht ervoor om dat stemmetje in mn hoofd weg te krijgen. maar dat stemmetje overheerst alles! mijn vriendje en beste vriendin weten ervan. ik kan er gelukkkig goed met hun over praten. als ik hun niet had wist ik niet hoelang het nog had geduurd...
Datum:
22-01-2012
Naam:
mandy
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

geen

voel me leeg van binnen niks om te leven veel schulden wa nooit meer kan uitkomen ik denk eg vaak om uit het leven te stappen ma om 1of andere reden het niet durf te doen wat zal mij kunnen gaan doen het lef te gaan krijgen om het toch te doen want eg ik wil graag na het hiernaast omdat me leven eg zo doel loos is alleen me kids is wa ik hier nog voor ben ma ook die zijn al bijna oud genoeg om hun eigen leven te gaan leiden.
Datum:
21-01-2012
Naam:
p
Leeftijd:
43
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.