Levensverhalen (pagina 432)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik wil niet meer leven

Ik heb zoveel mee gemaakt ben moe van het strijden ik kan en wil niet meer!
Het begon al voor ik geboren werdt ben een nakomertje me ouders waren 40 en 41 me zus was 14 jaar ouder en me broer 12 jaar ouder. tijdens de zwangerschap stierven mijn moeders ouders, en haar pete kind. een half jaar na me geboorte de ouders van me vader toen ik 1 was lag me vader dood op bed. me zus draaide door en me broer was al moeilijk opvoedbaar ivm een hersen beschadiging dus die ging veel na een internaat was hij thuis was het gevaarlijk want het is ook nog nu een echt sadist. toen ik 6 was hetrouwde me moeder met de broer van me echte vader die ik al snel als vader begon te zien me broer en zus gingen samen wonen me broer ging samen wonen met een jongen en is homo, werd ook hier veel mee gepest net als met de gezins situatie me ouders werden vaak me opa en oma genoemd. toen kregen we nog een zwaar auto ongeluk waardoor ik al me ribben brak en kneusde en ook daar krabbelde ik weer van op. toen begon me stiefvader me sexueel te betasten niemand geloofde het dus slikte alles op den duur maar in. had veel last van allergieen en ook daar werd ik weer flink mee gepest. op me 16 was ik het zat wou nooit meer na school na die pest koppen heb 4 jaar in een super leuke winkel gewerkt waar ik dag en nacht voor klaar stond. tot ik me huidige vriend leerde kennen elke keer was het iets en hij bedonderde me vaak telkens liet ik me werk vallen en uit eindelijk werd ik ontslagen toen ben ik overal maar even gaan werken tot ik weer door me relatie buiten werd gegooid. we zouden samen gaan wonen en ik rij na huis en zit alleen in de auto en er rijd op de snelweg een auto achterop en hou een whiplash over verkeerde advocaat krijg nu niks meer en 4 jaar later kan ik nog steeds niets werken lukt bijna niet door de pijn en concentratie verlies maar uitkering krijgen lukt niet dus heb een flinke schuld. me relatie is wel altijd gebleven maar het botst af en toe nog flink. en nu is me stiefvader een half jaar dood. we kregen te horen 2 jaar terug dat hij alvleesklier kanker had en heeft er net vechtend ander half jaar over gedaan sta nu dag en nacht voor me moeder klaar. zei heeft het financieel niet breedt mijn partner wel maar hij wil me niet helpen. heb nu voort zo veel schuld ddat ik geen rust meer heb, heb steeds meer pijn zowel hij als me moeder hebben in feb een behoorlijk zware operatie te begaan en ik mag weer voor beide zorgen maar ik kan niet meer hou ziels veel van ze maar heb voort zoveel pijn ben zo bang en gestresst ik wil niet meer leven, wou dat ik morgen niet meer wakker word
Datum:
22-01-2012
Naam:
bianca
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

Ik denk aan zelfmoord

Ik ben leeg, op en gevoelloos.
Ik heb 2 kinderen die ik achter heb moeten laten in Syrie.
Ik krijg ze nooit meer te zien.
Ik kan zo niet door leven.
Datum:
22-01-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
België

Ik ben aan het einde van mijn latijn

Ik ben zo intens verdrietig. Heb niet bepaald een gelukkig leven gehad en ben tot voor kort een periode heel gelukkig geweest met iemand. Dit geluksgevoel heb ik nooit eerder gekend. Voelde mij veilig en geborgen. Deze persoon was/is de liefde van mijn leven. Ik heb alles kapot gemaakt door een fout. Ik heb een kind van 10 waar ik heel veel van hou, maar het leve is ondragelijk geworden. ik kan niet meer omgaan met de pijn. Ik wil mijn kind niet in de steek laten, maar ik wil ook niet meer verder. Ik ben echt levensmoe. Wat moet ik nu toch doen? Psychologen, familie etc etc hoef ik niet meer mee te praten want dat verandert helemaal niks meer aan het klaar zijn met mijn leven. Wie heeft er nog wat te zeggen??
Datum:
22-01-2012
Naam:
patricia
Leeftijd:
37
Provincie:
Drenthe

leegte

het begon allemaal toen ik op de basisschool zat, ik had het gevoel dat ik anders was dan de rest. iedereen speelde had broertjes en zusjes. maar ik niet. op een gegeven moment toen ik in groep 6 zat viel het de rest van de kinderen ook op. ze begonnen me te pesten omdat ik 'anders' was. ik was heel snel verdrietig en had er geen zin meer in. mijn ouders waren gescheiden, mijn stiefmoeder sloeg me, mijn moeder was heel erg ziek en kon niet voor mij zorgen, mijn vader kon een tijdje niet voor mij zorgen etc. ik dacht dat de scheiding mijn schuld was, ookal was ik toen 3 die gedachtes gaan nog steeds dag en nacht door mijn hoofd. maar de basisschool periode ging het niet goed met mij, ik wou dood super graag maarja ik was nog jong dus ik had geen idee hoe. toen ik na de middelbare school ging kreeg ik opeens vrienden, ik had extra voor een school gekozen waar niemand van mijn basisschool heen ging. ik voelde me stukken beter zelfmoord neigingen gingen ook weg totdat het uit ging met mn vriendje waar ik 3 jaar ongeveer meer had. ik stortte h-e-l-e-m-a-a-l in. ik wou toen echt niet meer ik heb zelf al een aantal keer een afscheidsbrief geschreven en stond ik weer voor de medicijnen kast. maar dan zag ik mijn lieve vrienden en moeder weer voor me. uiteindelijk ging het door de therapie weer wat beter. maar om de kleinste dingen kwam dat gevoel weer terug. bijv. ruzie met mn ouders. ik voelde me toen wel beter totdat ik een nieuwe klasgenoot kreeg, ze heeft hetzelfde probleem als mij. ik kreeg toen een nieuw vriendje, waar ik nu nog steeds heel gek op ben. sindsdien gaat het weer beter. alleen de laatste tijd gaat het niet zo goed met hem, en ik trek me altijd alles heel erg aan. voorral omdat die met andere wel goed kan praten behalve met mij. ik voel me dan gelijk weer heel schuldig en denk, wat doe ik verkeerd? donderdag avond had ik ruzie met hem ik wou het toen doen. maar er kwam iets tussen. ik kan het niet verdragen als het uitgaat. ik vecht ervoor om dat stemmetje in mn hoofd weg te krijgen. maar dat stemmetje overheerst alles! mijn vriendje en beste vriendin weten ervan. ik kan er gelukkkig goed met hun over praten. als ik hun niet had wist ik niet hoelang het nog had geduurd...
Datum:
22-01-2012
Naam:
mandy
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

geen

voel me leeg van binnen niks om te leven veel schulden wa nooit meer kan uitkomen ik denk eg vaak om uit het leven te stappen ma om 1of andere reden het niet durf te doen wat zal mij kunnen gaan doen het lef te gaan krijgen om het toch te doen want eg ik wil graag na het hiernaast omdat me leven eg zo doel loos is alleen me kids is wa ik hier nog voor ben ma ook die zijn al bijna oud genoeg om hun eigen leven te gaan leiden.
Datum:
21-01-2012
Naam:
p
Leeftijd:
43
Provincie:
Friesland

Eczeem ;(

IK HEBB VOORTDUREND ECZEEM IK VOELME vaak onzeker daarover en anderen lachen me uit voor eczeem zo wil ik echt niet meer leven hoor ROTTE ECZEEM ik zoek een opplosing tegen eczeem maar dan wel een oplossing die voor altijd blijft snap je mijn probleem of weet je een opplosing wil je dan aub reageren ;(
Datum:
21-01-2012
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
10
Provincie:
België

Wanneer begint mijn leven dan?

Nee, bah, Ik vindt er eigenlijk geen bal aan Ik heb twee kinderen en ben getrouwd, maar ik heb niets wat mij nou echt gelukkig maakt
Tuurlijk hou ik van mijn kinderen en mijn man, maar ik kan het allemaal niet meer dragen ook de liefde niet.
Ik ben geboren maar was een ongelukje, daar begint het al mee. Mijn jeugd was niet wat je zecht gezellig. Mijn vader was een ziekelijk persoon en mijn moeder een pathologische leugenaar(ook om de vrede te bewaren).
Misschien te snel het huis uit gegaan en samen gaan wonen, ben nu nog steeds bij mijn huidige man, al ruim 22 jaar.
We hebben twee jongens, de oudste is gediagnostiseerd PDD-nos en de Jonste heeft ADHD met mogenlijk ODD.
Mijn man blowde in zijn tienerjaren en had mij destijds beloofd om te stoppen, maar uiteindelijk is hij nu 40 en nog steeds niet gestopt. Het kost veel geld.
Ik had toen al een punt moeten zetten achter de relatie, maarja liefde maakt blind en ik heb veel liefde om te geven. Alleen kan het niet van een kant komen De maatschappij van tegewoordig maakt het je ook niet makkelijk met twee kinderen met een beperking. Ik ben alleen maar aan het regelen en besparen en achter mijn kinderen aan hollen om ervoor te zorgen dat ze straks een teokomst op kunnen bouwen. Maar ik kan echt niet meer. Er zijn financiele problemen, gezinsproblemen en ga zo maar door Het stopt ook niet en kom niet uit die circel.
het laaste jaar ben ik enorm ziek en natuurlijk wordt het dan op stress gegooid. Maar ik geloof daar niet in en er zijn echte klachten, zoals bloed niet goed, beenmerg kleurt op Pet-scan veel pijn. Ik ben niet bang om een erge ziekte te hebben, dus een hypochonder ben ik ook niet. Als ik vandaag te horen krijg dat ik morgen dood ga, dan ga ik een feestje bouwen. Maar zoalng ik niet weet wat ik heb, moet ik doorgaan voor de kinderen en ik ben zo ziek dat dat heel zwaar is
Bovendien heb ik het gevoel dat mijn man mij ook niet serieus neemt. Ik heb hem gevraagd om met de huisarts te praten, Dat moet hij nu nog steeds doen en heeft niet een keer geprobeert de telefoon etr hand te nemen. Hij laat alles maar door sukkelen en maakt zich nergens druk over.
Maar sex is voor hem heel belangrijk, ik kan het niet opbrengen, veel te moe om voor mijn kinderen te zorgen, te werken, laat staan dat ik zijn behoefte kn bevredigen. Voorlopig heeft hij voor mij nog niets betekend, gaat nooit met de kinderen naar hun sport, regeld niets betreft hulpvraag kinderen, financien heeft hij nog nooit naar gekeken. Ja, stofzuigen zo af en toe en een beetje helpen met de was, dat doet hij wel, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil meer bemoeienis in alles. het is gewoon een dooie.
Ik wil weg, maar ben moe en kan niet meer. Voor mij het leven saai en net een gevangenis. Ik wil vrij leven of niet leven.
Datum:
21-01-2012
Naam:
wanhoopje
Leeftijd:
37
Provincie:
Zuid-holland

SORRY

Sorry voor een ieder die ik hiermee pijn doe.
Maar ik kan niet meer. M’n batterij is leeg. Ik ben op.
Opgesloten in een verstikkende cocon van stress, zorgen, spijt en pijn.
Te veel negatiefs en te weinig positiefs.
Zij die niets voor mij betekenen, bepalen mijn leven.
Zij die alles voor mij betekenen, doe ik onbedoeld pijn.

De balans is zoek. Alsof je op een wip zit, maar er zit niemand aan de andere zijde.
Hoe kan ik dit herstellen. Waar ben ik de controle kwijt geraakt? Ik weet het niet.
Is dit mijn lot? Is dit mijn leven? Is dit leven nog de moeite waard?
Alsof mijn leven te vroeg voltooid is. Heb het geleefd. Heb ook mooie tijden gekend.
Maar nu…. Nu heeft het leven zijn glans verloren. Mooie herinneringen vervagen langzaam.
Tijd krijgt ineens een heel ander perspectief. Hoe lang nog?
Het is tijd… Het is nu tijd… Tijd voor mijn vrede, mijn rust…

Aan allen die ik in mijn hart gesloten heb, vergeef het mij.
Aan allen die mij in hun hart gesloten hebben, vergeef het mij.
Vergeef het mij en houdt vast aan de leuke herinneringen.
We’ll meet again, sometime, somewhere. Till then…

Datum:
20-01-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
51
Provincie:
Limburg

Ik ben er klaar mee 15 jaar

Hallo jongens ik ben 15 jaar ben toen ik 14 was in elkaar geslagen door m'n vader hij heeft me sinds toen 132 keer een kutkind genoemd en dat komt heel hard binnen want m'n vader was altijd m'n grote voorbeeld maar sind m'n 14 niet meer ik ben nu weer voor kutkind uitgescholden, op school ben ik verder heel populair en ik ben heel gesierd he altijd veel vriendinnetjes gehad en kan heel goed sporten Zat altijd op voetbal maar dat werd een beetje saai en toen gong ik op karate en nu doe ik aan wakeboarden en waterskieen en Ik denk er over na om een epen te kopen en voor m'n pa m'n zegje te houden en mezelf door m'n hoofd te schieten en probeer me er niet van af te halen want ik heb het al een keer geprobeerd maar dat wil niet toen Ik 13 was en weet iemand en snelle goedkope manier om me van de pijn te verlossen en graag niet voor de trein want op het moment durf ik niet dus het is 1 klik ofzo en klaar alvast bedankt

Hou van jullie en succes met de anderen xx (no homo)
Datum:
20-01-2012
Naam:
S*
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

Lege batterij

Hoe lang houdt een mens het vol wanneer hij alleen maar negatiefs op zijn pad vind? Voelt alsof mijn batterij leeg is. Krijg geen kans om weer eens op te laden. Weet niet wat ik zou kunnen doen om dit te bewerkstelligen. Ben (nog) niet suicidaal, maar verlang steeds heviger naar het einde. Een ongeluk, hartstilstand, korte hevige ziekte. Misschien vreemd voor jullie, maar voor mij klinkt het aantrekkelijk. Er zit geen balans meer in mijn leven. Alsof je op een wip zit, maar er zit niemand meer aan de andere kant. Eenzaam, stress, onduidelijke toekomst. Is dit mijn lot? Is dit mijn leven? Hoeveel is zo'n leven waard?
Datum:
20-01-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
51
Provincie:
Limburg
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.