op 15 jarige leeftijd kreeg ik te maken met een auto ongeluk. Ik werd aangereden op mijn fiets. Aan de buitenkant niets te zien. Maar van binnen wel degelijke schade. Mijn tophockey en eindexamen heb ik daarvoor moeten opgeven. Na 3 lange en moeizame jaren, kan ik zeggen, dat ik het eindelijk een redelijk plekje heb kunnen geven. Dat komt mogelijk ook door de 2 jaar intensieve therapie die ik heb gehad.
Een jaar na het ongeluk, kreeg ik te maken met een aanranding binnen mijn familie. De vriend van mijn moeder heeft daar zo gezegde spijt van. Maar thuis wordt er niet over gesproken en alles gaat door met waar we gebleven waren. Soms vraag ik me af of het gewoon niet is vergeten. Door dat dit vreselijke incident 3 weken voor mijn eindexamen gebeurde. Heb ik het helaas niet zo ver kunnen schoppen en helaas voor de 2e keer het niet gehaald. Wat wel degelijke consequenties had voor mijn toekomst. Ik kon mijn binnenhuisarchitectuur vervolg opleiding vergeten. Ik heb een opleiding gevonden waar ik zonder diploma mocht beginnen. Wat tot nu toe redelijk goed gaat.
Graag zou ik op mezelf willen wonen, weg van thuis. Weg van het grote verdriet en zelf opnieuw kunnen startten. Maar sinds mijn ouders op mijn tiende uit elkaar zijn. Gaat het financieel niet heel soepel. Mijn vader spreek ik amper en alimentatie word niet gegeven. Kortom, mijn moeder werkt vreselijk hard om mijn broer en mij goed te kunnen onderhouden. Daar ik heb grote respect voor. Maar het liefst zou ik weg willen, mijn verleden echt een plekje kunnen geven en niet elke dag tien tallen keren willen worden geconfronteerd met het feit wat er 2 jaar geleden gebeurd is.
Ik voel me zo ontzettend ellendig. Ik kan niemand vertellen over mijn thuis situatie. Mijn moeder heeft hier ook vreselijk veel verdriet van gehad. En die is na al die jaren eindelijk gelukkig met een man die mij misschien niet goed behandeld heeft. Maar haar wel. Hij is geen slechte man. Dit past absoluut ook niet bij wie hij is. Maar het is gebeurd en daar kan niemand meer omheen. Het liefst zou ik iedereen willen vertellen wat er voor een verdriet van binnen bij mij zit. Maar ik doe dit niet, voor mijn moeder. Mama mag niet weer alleen zijn. En als zij wel gelukkig is met hem. Gun ik haar al het geluk wat er bestaat. Alleen het gaat zeker ten koste van mij. Ik ga weinig naar school, denk aan dingen die een 18 jarig meisje niet moet denken. Ik voel me zo ontzettend elledig. Al 3 jaar lang. Ik ben er hard door geworden. Misschien wel te. Mijn gevoelens zijn niet het zelfde. Ik ben kill en kom vaak ongevoelig over. Zo ben ik niet. Ik heb wel degelijk gevoel. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het kan veranderen. Ik ben zo geworden door alles wat ik meegemaakt hebt. Maar daardoor stoot ik mensen van me af. Wat wederom me veel verdriet doet. Ik vraag me soms af, wat ik hier eigenlijk nog doe. Ik probeer me al 2 jaar groot te houden tegen de buitenwereld. Maar ik kan er niet meer tegen. Mijn onverdraagbare pijn, verdriet en woede zijn te sterk. Als ik zo door ga, ga ik er aan onderdoor. Daarom heb ik vandaag, mijn psycholoog een berichtje gestuurd, met de vraag of ik deze maand nog langs mag komen. Nergens kan ik troost vinden. Niemand kan mij helpen. Ik hoop voor dat het te laat is, zij mij nog enig hoop en vertrouwen kan geven. Want op dit moment zijn de dagen zwaar en te lang om zo door te moeten gaan.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.