Levensverhalen (pagina 396)

Om een heel lang verhaal toch maar even samen te vatten....
4 jaar ouders gescheiden. mams een nieuwe vriend. vriend van moeder sloeg en trapte me van de trap. Pap een nieuwe vriendin. geen contact met echte vader tot 12 jaar. 9 jaar naar eerste crisisopvang. tot 16 internaat en 3x zelfmoord poging. veel gepest op school. foute vriendjes gehad. weer thuis gaan wonen bij moeder en vriend en na 2 weken had moeder een andere vriend in volendam. ik mee met moeder en later weer op straat gestampt door moeder. bij vader gaan wonen. dit ging ook niet goed. vriendin van vader kreeg hersenbloeding... was mijn schuld. sindsdien krijg ik alleen nog maar te horen dit is jouw schuld. uit de relatie van mijn moeder en haar 2e man kwam er een zoontje voort mijn allerliefste broertje bryan nu 12 jaar. helaas mag ik hem niet meer zien aangezien hij bij moeders 2e man woont (inmiddels exman) deze beweert dat de scheiding mijn schuld is... en misschien is dat wel zo. wie weet. vader en 2e vrouw ook gescheiden en vaders 3e vriendin kreeg de hersenbloeding. en ik hoor nog elke dag dat ene zinnetje Jij hebt dit veroorzaakt jij maakt alles kapot. vader kreeg weer nieuwe vriendin. inmiddels geen contact meer met vader. 2-2-2012 vader getrouwt ik was ook uitgenodigt en ben ook gegaan op aanraden van mijn vriend. nu weer geen contact meer met vader. volgens vader moet ik tippelen voor mijn vriend. is echter niet zo. mijn vriend brak zijn been 3 maanden geleden. en werd een maand geleden opgepakt. ik zie hem nog maar 1x in de week. 1 uurtje. ik mis hem verschrikkelijk. nog meer ellende gekregen. uit huis gezet. nu moet ik naar een crisis opvang met 1 hond en 4 katten. crisis zegt dieren zijn niet toegestaan. maar mijn hond doe ik nooit meer weg.(dit is al vaker gebeurt ik heb al minstens 6x eerder op crisis gezeten afgelopen 2 jaar.) ik mocht bij en vriendin blijven totdat vriend vrijkomt. net ruzie gehad met vriendin. voel me ellendig. wil niet meer. het word tijd dat ik er een punt achter zet. ik breng iedereen enkel ellende dit wil ik niet meer. waarom doe ik dit? waarom ben ik zo? ik kijk in de spiegel elke dag mezelf afvragend waar ging het mis? ik weet nu het antwoord nog niet. over 1 maand en 3 weken komt mijn vriend vrij. ik weet niet of ik dat nog red. de gedachtes worden erger en ik merk steeds vaker dat ik roekeloos rijgedrag vertoon. steeds vaker rijden zonder helm, licht of wat dan ook. op een zwarte scooter met een zwarte jas zonder licht. gewoon rijden met 100 km p/u niet remmen gewoon gas geven. soms wil ik dat politie me zou opsluiten maar dat doen ze niet. waarom niet? mondriaan geweest halfjaar tot jaar geleden. die zeiden het is niet erg genoeg. heb al een afscheidsbrief voor broertje en zusje. echter zullen zij ooit begrijpen waar ik allemaal doorheen ben gegaan? zal ik ooit wel weer de oude ik worden? lekker zorgeloos en ontspannen niet steeds op het puntje van mijn stoel zitten of op mijn tenen lopen. niet steeds pijn veroorzaken bij anderen. nee gewoon relaxed zijn en een fijn ontspannen leventje leiden. is da in de toekomst voor mij weggelegd? ik weet het niet ik wil enkel van die nare gedachtes af maar ik red het niet alleen... Waarom zijn er al die instanties en helpt er geen een? waarom is het niet dringend? waarom red ik het niet alleen? is het door mijn jeugd? door de schuldgevoelens? of is het toch gewoon dat ik iedereen wil beschermen voor alle pijn? maar helaas steeds vaker denk ik aan het touw of aan de brug. soms zelfs aan de trein maar dat zal ik nooit doen ik wil geen mensen traumatiseren. misschien is het al te laat daarvoor wie weet. soms bid ik tot de engelen en vraag ik maak het leven wat soepeler. soms spreek ik met de duivel en zeg ik kom me halen, ik smeek je haal me dan eindelijk op. ik heb genoeg meegemaakt ook al zien mensen het niet. ik wil niet dat mensen mij zien zoals ik nu ben. ik wil niet dat mensen denken dat ik zwak ben. misschien ben ik wel laf om aan zelfmoord te denken maar de mensen zouden me toch vergeten. ze zouden het niet merken als ik er niet zou zijn. en als ze het beseffen dan zal iedereen denken ach ja die komt wel weer boven water. ben ik echt zo slecht omdat ik denk aan zelfmoord? maakt het me daadwerkelijk een laf persoon? al die pijn wat moet ik ermee. al die schuld waar moet ik het laten? ik weet het niet meer. ik wil niet langer denken oh kijk weer een verpeste relatie door mij of kijk die vrouw zit in een rolstoel door mij. dit wil ik niet meer. maar ik kan het niet zomaar van me afzetten. zou ik daadwerkelijk rust vinden als ik zelfmoord pleegde? of zouden de nachtmerries blijven? zou er iemand om me rouwen of zouden ze feesten omdat ik weg ben? al die vragen die een normaal mens niet zou stellen. ik weet zeker dat als er al iemand is die me zou missen dat het mijn vriend en me kleine broertje zouden zijn. als ik denk aan zelfmoord denk ik aan alle ruzies met mijn moeder van wie ik ondanks alles zoveel hou. echter deze liefde is maar van 1 kant en niet van 2. ook al zeg ik tegen ieder ik mis haar niet ik haat haar. nee ik lieg ik haat haar niet maar mezelf omdat ik al die gemene dingen zei over haar. mijn moeder die misschien niet eens weet wat ze gedaan heeft. mijn vader van wie ik hou maar wie ik ook tegelijkertijd veracht. de vrouw van mijn vader die me probeerde te helpen maar het niet kon. de vriend van mijn moeder die het probeerde en ook niet kon helpen. al die internaten en hulpverleners die hun best deden voor mij. mijn kleine broertje die me probeert te begrijpen met zijn 12 jaar. die zich afvraagt waarom zijn grote zus niet op bezoek komt of hem een kus op zijn wang meer geeft. die zich afvraagt wat er met me is dat ik van het ene moment op het andere zomaar op hem uitval terwijl hij niets doet of deed. mijn onverwachte stemmingswisselingen die mij meer pijn doen als de mensen om mij heen. omdat ik weet waarom ze zijn. omdat ik na elke ruzie weer denk ik ben dit niet waard. ik verdien het niet dat mensen me helpen. ik die zo zwak is dat ze na elke ruzie denkt was ik maar dood dan was er geen ellende meer. en dan denk ik aan mijn hond gino die ik meer mis dan wat dan ook. zelfs een nieuwe hond maakt zijn verlies niet goed ook al ben ik hem al bijna 5 jaar kwijt. ook al was het mijn eigen keus om het te laten gaan slapen. die 2 spuiten wat hij moest hebben die mij zoveel pijn deden dat ik het niet meer trok. mijn moeder die in tranen was voor die leuke kleine witte hond. zelfs nu jaren later huil ik nog voor hem en voor mijn oma die lieve oude oma. soms denk ik als ik dood zou zijn kan ik bij ze zijn. de gedachtes worden erger iedere keer. soms denk ik aan het touw soms aan de brug een enkele keer zelfs dat ik me gewoon kapot zou moeten rijden tegen die muur. en soms denk ik er zelfs over om mijn kleine broertje mee te nemen naar het dodenrijk. maar wie ben ik om hem zijn geluk te ontzeggen?

ik weet niet of dit nog of de site terecht komt, omdat er vanaf begin april ineens niks meer is gepost, maar toch wil ik even proberen jullie iets te vertellen. (naar aanleiding van een zelfmoordpoging vandaag tussen amsterdam sloterdijk en centraal, diegene leeft dus nog...)

Aan alle mensen die zelfmoordgedachten hebben wil ik zeggen, niet doen.
Dit zal je vast al vaker gehoord hebben maar het is echt nooit te laat!(bekijk anders de film The shawshank redemption eens). Ga dingen doen die je leuk vind, op een cursus of een sport, muziek maken of creatief bezig zijn! Het maakt niet uit als jij je er maar prettig bij voelt. Of ga lekker je eigen weg als je niet meer gelukkig bent op de plaats waar je nu bent, ga er op uit! des noods naar het buitenland, ontmoet andere mensen. er zijn zoveel leuke mensen in de wereld en zoveel leuke dingen nog om te doen! het is echt niet erg als je in je eentje bent. zoveel mensen lopen of doen dingen in hun eentje. en je leert vanzelf wel leuke mensen kennen. je hoeft niet zo je best te doen daarvoor;)
en al denk je dat je iets fout doet, het maakt niet uit. iedereen maakt fouten, het is maar net wat jij er daarna van maakt.

zoek de zon op, geniet van alles wat er om je heen gebeurt, bekijk het positief!

Ik hoop dat jullie weer het leuke in het leven kunnen vinden, ik weet dat het er is...

ik word helemaal gek van mn ouders, mn vader zegt dat ik helemaal niks kan(ikben12jaar), en alles wat ik fout doe, zegt hij dat ik het expres doe. Hij denkt helemaal niet aan mijn puberteit, hij zegt dat hem niks kan schelen dat ik aan het puberen ben, ik moet me maar aanpassen. mijn moeder werd weer boos omdat door mij voor de 3e keer de accu van haar auto leeg is, tewijl dat helemaal niet door mij komt.
en elke keer, krijg ik dus zelfmoord gedachtes, ik heb geprobeerd, om mn adem in te houden, maar ik automatisch, weer ademen, ik wou uit het raam proberen te springen, maar........
ik denk steeds, als ik dat nou ga doen, zijn ze tenminste van me af, hoeven ze niks meer voor me te kopen, en is de accu van de auto ook niet meer leeg.

Hallo,

Ik ben vorig jaar uit de selectie gezet en heb 5 jaar in de selectie gezeten.
Mijn hele leven draaide om het sporten en je doelen halen.
wat moest ik met al mijn energie en woeden toen ik eruit ben gedonderd..!
ik ben nog steeds woedend. ik ben er niet uit gezet wegen prestaties maar omdat een paar meiden mij niet mochten omdat ik geen meisjes meisje ben. ik vind het niet erg om vies te worden. om op mijn bek te gaan en weer op te staan, ook al heb ik veel pijn..! ik had in die tussentijd een vriend, dat was een soldaat, en hij was zo lief. alleen hij kon niet goed praten, niet over wat hij vond en niet over zijn gevoel..
ik heb het gevoel dat hij me alleen maar wou zien als het hem uitkwam.. hij was veel weg, en had veel lol met zijn kameraden, ik kreeg met de minuut steeds meer pijn.. elke dag leek het alsof ik een marathon moest lopen alsof mijn leven er van af hing. ik was gesloopt en kapot..! er was een klein stuk je hoop, ik had een goede opleiding, goede baan. alleen ik was al zo ver met mijn gedachten bij het zelfmoord, dat ik geen plezier meer kon hebben. ik was al zo ver, ik had alles al gepland, datum, hoelaat ga zo maar door. ik had zelfs al een brief klaar liggen onder mijn kussen. ik sneed mijzelf, ik wou pijn hebben.. ik heb er nu lelijke littekens aan over gehouden. mijn beste vriend zag mijn wonden en die was er kapot van. hij zat er zo mee dat hij het tegen zijn beste vriend had gezegt (mijn vriend dus) we waren altijd met z'n 3e. mijn vriend schrok er zo van, dat hij mij dumpte, met al mijn problemen. echt helpen deed ie dus niet. ik ben blij dat mijn beste vriend het niet verder heeft late komen, hij verrtelde het tegen zijn moeder, en ik was daar buiten aan het roken dus ik wist nergens vanaf. hij vertelde wat ik deed bij mezelf tegen zijn moeder, zijn moeder liet mij niet naar huis gaan. ik was het zo zat al dat geschreeuw en gejank van iedereen. ik dacht echt zo van, laat me met rust en laat me gaan en ik kom niet meer terug. Ik ben achteraf blij dat ze me niet hebben late gaan. ze belde mijn ouders(en ik was woedend en ik wou gewoon weg) mijn ouders kwamen en mijn moeder nam me meteen mee naar huis, ze wou mijn arm zien, ze pakte mijn arm vast en deed mijn mouw omhoog. ze schrok zich dood.. ze wou weten waar mijn mes lag. ik spaarde messen, van vlinder messen tot styletto's. ze wou ze alle maal. ze zaten in een kast. netjes opgehangen. die had ik nog nooit gebruikt. er zaten een stuk of 45 messen in die kast. en ze liggen nu overal en nergens. daar gaat een kleine 1000 eu.. ik was woedend, de volgende ochtend moest ik naar de huisarts. ik moest van alles doen, allerlei onderzoeken enzo. ik ben blij dat ze me niet hebben laten gaan, anders was ik er niet meer geweest. ik spreek mijn vrienden nooit meer. maar ik ben ze dankbaar, nu weet ik wat er met mij aan de hand is. ik krijg medicijnen en loop bij een maatschappelijk werkster.
nu ben ik vrolijk, ik kan weer lachen en gieren en brullen.

wat ik hier uit heb geleerd is dat: voor elk probleem is er een oplossing, ook al is de oplossing niet altijd even makkelijk en leuk.

Zie het echt allemaal even niet meer zitten. '' Nadat het even weer goed leek te gaan.. bleek niets minder waar ''. Die woorden stormen soms vanzelf bij mij binnen. Laatst was ik even helemaal er niet meer bij, ik hoorde alles veel minder. Het leek als of ik kon gaan vliegen.. soldaat wordt, allemaal fantasien.. als of ik wou doen wat dat de TV wou. Iemand vermoorden?
Ik voelde me echt even ziek, echt helemaal niet op aarde. Nu gelukkig wel wat meer.. ik weet niet wat het was.
Het had met een gebeurtenis onlangs te maken denk ik.. maarja. Het is zoals het is.
Keep on fighting! En anders hak ik me hoofd er wel af

op 15 jarige leeftijd kreeg ik te maken met een auto ongeluk. Ik werd aangereden op mijn fiets. Aan de buitenkant niets te zien. Maar van binnen wel degelijke schade. Mijn tophockey en eindexamen heb ik daarvoor moeten opgeven. Na 3 lange en moeizame jaren, kan ik zeggen, dat ik het eindelijk een redelijk plekje heb kunnen geven. Dat komt mogelijk ook door de 2 jaar intensieve therapie die ik heb gehad.
Een jaar na het ongeluk, kreeg ik te maken met een aanranding binnen mijn familie. De vriend van mijn moeder heeft daar zo gezegde spijt van. Maar thuis wordt er niet over gesproken en alles gaat door met waar we gebleven waren. Soms vraag ik me af of het gewoon niet is vergeten. Door dat dit vreselijke incident 3 weken voor mijn eindexamen gebeurde. Heb ik het helaas niet zo ver kunnen schoppen en helaas voor de 2e keer het niet gehaald. Wat wel degelijke consequenties had voor mijn toekomst. Ik kon mijn binnenhuisarchitectuur vervolg opleiding vergeten. Ik heb een opleiding gevonden waar ik zonder diploma mocht beginnen. Wat tot nu toe redelijk goed gaat.
Graag zou ik op mezelf willen wonen, weg van thuis. Weg van het grote verdriet en zelf opnieuw kunnen startten. Maar sinds mijn ouders op mijn tiende uit elkaar zijn. Gaat het financieel niet heel soepel. Mijn vader spreek ik amper en alimentatie word niet gegeven. Kortom, mijn moeder werkt vreselijk hard om mijn broer en mij goed te kunnen onderhouden. Daar ik heb grote respect voor. Maar het liefst zou ik weg willen, mijn verleden echt een plekje kunnen geven en niet elke dag tien tallen keren willen worden geconfronteerd met het feit wat er 2 jaar geleden gebeurd is.
Ik voel me zo ontzettend ellendig. Ik kan niemand vertellen over mijn thuis situatie. Mijn moeder heeft hier ook vreselijk veel verdriet van gehad. En die is na al die jaren eindelijk gelukkig met een man die mij misschien niet goed behandeld heeft. Maar haar wel. Hij is geen slechte man. Dit past absoluut ook niet bij wie hij is. Maar het is gebeurd en daar kan niemand meer omheen. Het liefst zou ik iedereen willen vertellen wat er voor een verdriet van binnen bij mij zit. Maar ik doe dit niet, voor mijn moeder. Mama mag niet weer alleen zijn. En als zij wel gelukkig is met hem. Gun ik haar al het geluk wat er bestaat. Alleen het gaat zeker ten koste van mij. Ik ga weinig naar school, denk aan dingen die een 18 jarig meisje niet moet denken. Ik voel me zo ontzettend elledig. Al 3 jaar lang. Ik ben er hard door geworden. Misschien wel te. Mijn gevoelens zijn niet het zelfde. Ik ben kill en kom vaak ongevoelig over. Zo ben ik niet. Ik heb wel degelijk gevoel. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het kan veranderen. Ik ben zo geworden door alles wat ik meegemaakt hebt. Maar daardoor stoot ik mensen van me af. Wat wederom me veel verdriet doet. Ik vraag me soms af, wat ik hier eigenlijk nog doe. Ik probeer me al 2 jaar groot te houden tegen de buitenwereld. Maar ik kan er niet meer tegen. Mijn onverdraagbare pijn, verdriet en woede zijn te sterk. Als ik zo door ga, ga ik er aan onderdoor. Daarom heb ik vandaag, mijn psycholoog een berichtje gestuurd, met de vraag of ik deze maand nog langs mag komen. Nergens kan ik troost vinden. Niemand kan mij helpen. Ik hoop voor dat het te laat is, zij mij nog enig hoop en vertrouwen kan geven. Want op dit moment zijn de dagen zwaar en te lang om zo door te moeten gaan.

Welkom op planeet aarde. De planeet waar dieren elkaar doden en opeten, om in leven te kunnen blijven. De planeet waar mensen elkaar doden, om zelf niet gedood te worden, of om er zelf beter van te worden.
Welkom in de wereld waar alles draait om geld en status. De wereld waar de 'hoge heren' steeds rijker worden (over de ruggen van anderen), en de armen (tegenwoordig ook de middenklasse) steeds armer.
Full-time werken en nog steeds niet de rekeningen kunnen betalen, ook al leef je zuinig. In een flatwoning in een pauperbuurt. Nooit iets leuks ondernemen, want: geen geld voor. Alles moet worden afgedragen aan de belastingen en andere vaste lasten. Ander/beter werk zoeken zegt u ? Haha. Welkom in de 21 eeuw. Al vanaf 2001 ging het steeds slechter. Recessie. Crisis. Niks anders dan bezuinigingen. Massaontslagen. Er is geen beter werk. Had ik beter mijn best moeten doen op school zegt u ? Haha. Dat heb ik ook altijd gedaan. Heb alle diploma's in mijn vakgebied. De banen liggen niet voor het oprapen. Je bent gewoon gedwongen genoegen te nemen met minder. Je werkt je kapot en wat krijg je er voor terug ? Niets. Maar ach, wat zou ik in hemelsnaam moeten doen als ik wel geld over zou houden ? Ik heb toch geen vrienden om iets leuks mee te doen.
Vrienden bestaan niet. Mensen zijn niet te vertrouwen.

Het zit gewoon IN de mens om elkaar KAPOT TE MAKEN. Op wat voor manier dan ook.

Ik ben te vaak teleurgesteld door mensen. En ik vraag niet veel. Gewoon vriendschap. Mensen zijn alleen nog maar met zichzelf bezig tegenwoordig. Het individualisme viert hoogtij. Een gesprek voeren met iemand gaat niet meer. Zijn alleen maar bezig met hun mobieltje.

De hele westerse wereld is gebaseerd op geld. Al van jongs af aan word het er ingestampt dat je goed je best moet doen op school, zodat je later een goede en leuke baan kan krijgen en veel centjes kan verdienen. Haha.

Ook ik werd volgestopt met hoop en idealen. En ook mijn ouders hadden al een levensstramien voor mij uitgestippeld hoe ik zou moeten gaan leven. Hoe mijn leven er uit zou moeten gaan zien; veel diplomaatjes halen. Goede baan zien te bemachtigen. Groot huis, dure auto's. Veel vrienden. Geliefd door iedereen. Kortom succesvol. Helaas heb ik gefaald, ook al heb ik altijd mijn best gedaan.

Nu ben ik al jaren op het punt beland dat het me allemaal niks meer kan schelen. Als ik morgen niet meer wakker zou worden... prima. Het leven interesseerd me niks meer. Niemand kan mij nog gelukkig maken. Geen enkele meid. Ik KAN gewoon niet meer van iemand houden. Ik ben daartoe niet meer in staat. Soort verdediginsmechanisme. Je wordt toch gedumpt vroeg of laat. Het is nooit goed genoeg. Te vaak ben ik vernederd. Te vaak hebben mensen mij geprobeerd kapot te maken. Laatste jaren achter mijn rug om. Waarschijnlijk omdat ze het niet meer recht in mijn gezicht durven te roepen. Ik heb een bepaalde blik in mijn ogen. Een muur om me heen gebouwd. Wat mensen afschrikt. Ik haat mensen. Mensen denken alleen aan zichzelf. Voor 5 euro kunnen ze je al vermoorden. En er zal altijd oorlog blijven bestaan. Dat zit gewoon in de mens. Krijg je er niet uit.

Het liefst zou ik in een hutje op de hei gaan wonen, ver weg van iedereen. Ben een natuurmens. Maar zelfs dat kan al niet meer. Onbetaalbaar. En je krijgt toch geen hypotheek meer.

Mijn haat jegens mensen begon al op de basisschool.

Hoi iedereen,

Ik ben een 20 jarige jongen. ik heb nooit egt iets goed kunnen doen. Altijd maar falen...ik heb het gevoel dat ik altijd de klos ben het gaat niet goed met me opleiding en ik zie het serieus niet meer zitten... ik heb als hobby bushcraft een soort van survival maar dan veel uitgebreider.. dit zie ik als mijn uitweg. het bos is altijd me favoriete plek geweest dat is waar me rust altijd terug komt..dit is de plek waar ik wil verdwijnen..wind door de bomen...de geur van dennetakken....en de vogels die je hoort...dat is is de plek waar ik voor altijd wil zijn..........gewoon weg van de rest van de wereld..want deze wereld heeft alleen maar ellende! death...thats all I want....nothing more.. I took more than enough!.......

Ik loop al sinds ik 10 ben met zelfmoord neiging

Ik denk altijd waarom leef ik, Waarom ben ik geboren?
Ik heb mijn moeder al 3 jaar niet gezien want ik mag haar niet zien.
Ik word altijd boos als iets negatiefs over haar word gezegd
ik heb zelf ook problemen met andere mensen
Mijn zelfmoord neiging is gekomen door ik ben weggehaald bij mijn moeder
Ik ben het zat!! Waarom NOU IK??

Ik ben een meisje van 14 bijna 15....
BEN HET ZAT

ik ben het kots ma echt kots beu wil dood gaan van al die miesery men ouders maar altijd ruzie over geld dit dat en ik denk dat mijn stomme pa mijn mama bedriegt als een neiwe vrouw! ben het gewoon beu ik vraag me altijd waarom ik waarom moet dat in mijn familie komen,mijn zus heeft zijn man en kind kwijtgeraakt al 5 jaren ben het gewoon beu waarom ik help mij