Levensverhalen (pagina 396)

Beste mensen,

het is net of ik mn eigen gedachten lees: life sucks indeed! het kan een hel zijn idd.

maar pleeg geen zelfmoord, ik was dat ook, en ben het eigenlijk nog steeds een beetje: maar hellevuur voor altijd als je zelfmoord pleegt bedenk dat!

voor de rest heb ik niet veel toe te voegen, ben het eigenlijk ook. alleen mn religie weerhoudt me ervan thats all!

voor de rest: elke mens creeert zijn werkelijkheid niet waaR?

ik voel em zo verrot vies. hellemaal niet lekker, hoe komt dat nou??!! ik kan met niemand hier over praten wat is het nou zo moeilijk.
waar ik voor bang ben dat ik weer zou gaan drinken en roken, smoken maar ik probeer het wel vol te houden, aan andere kant kan ik het niet alleen en hier voor krijg ik geen steun omdat iedereen ziet mij niet staan. D

Hoi ik ben O,

Ik zit nu zo ongeveer een half jaar in een depressie en dat is niet bepaald goed gegaan. Eigenlijk heb ik moe nooit helemaal op m¡¦n gemak gevoelt, ik was altijd bang en gespannen voor alles wat er ging gebeuren, zelfs verjaardagen van familieleden of zo. Maar in de 3 klas van de Havo ging het dus helemaal fout. Ik vind dus een meisje uit mijn klas super leuk, ik wil echt alles voor haar doen. En dit heb ik dus rond sinterklaas tegen haar verteld. Een paar dagen later, kreeg ik dus een reactie van haar terug, ze vond mij een hele aardige en behulpzame jongen, maar verder als dat kwam het helaas voor mij niet. Ik was daarna zo echt gebroken dat ik echt hele domme dingen heb gedaan. De donderdag voor de kerstvakantie hadden wij dus een gala en deze heb ik helemaal verpest voor mezelf, door helemaal geen plezier te maken en alleen maar somber te zijn, dus misschien ook wel wat voor andere verpest. Die vrijdag daar na (de vrijdag voor de kerstvakantie dus) heb ik echt hele domme en verkeerde dingen tegen haar gezegd, waarvan ik nu ontiegelijk veel spijt heb. En haar moeder heeft dus die middag naar mijn vader gebeld om hem te vertellen dat ze zich bedreigd voelde. Ik ging toen nog verder stuk als dat ik al was. Ook hadden we rond die tijd ons rapport gekregen en die zag er dus ook verschrikkelijk uit. In de vakantie heb ik zoveel nagedacht over alles wat ik daarvoor gedaan had en zo, dat ik als een vreselijk depressief mens de vakantie weer uit kwam. En toen moest ik dus weer naar school. Ik zag er vreselijk tegen op, vooral omdat ik haar nu weer moest zien, want ik wist echt niet hoe ik moest reageren als ze iets tegen me ging zeggen. In de paar weken na de kerstvakantie heb ik een aantal maal geprobeerd van m¡¦n eigen leven af te komen. Dit is toen iedere keer gedwarsboomd door medeklasgenoten en m¡¦n ouders. Na zo een paar weken door te zijn gegaan, heb ik alles verpest. Ik ben iedereen met wie ik contact had en moet wie ik bevriend was kwijt geraakt. Ik stond er toen dus helemaal alleen voor. Ik ben toen alleen nog maar dieper en dieper gezakt, tot ik eigenlijk nog maar 1 uitweg zag en dat was dus weer zelfmoord plegen. Langzamer hand ben ik nu wel weer met wat klasgenoten contact aan het hebben. Ik help iedereen zoveel mogelijk met alles, waardoor ik eigenlijk bijna altijd mezelf helemaal vergeet. In de tussentijd ben ik ook ingeschreven bij Pro Persona (GGZ) en heb daar gesprekken. Overal bij iedereen ben ik mezelf nu helemaal fake aan het opstellen tegen iedereen. Ik doe overal vrolijk zodat iedereen weer denkt dat het goed met me gaat, maar achter iedere glimlach zit mega veel verdriet en haat aan mezelf. Ook heb ik in deze tijd heel vaak groepsopdrachten moeten doen, wat echt finaal mis liep, heel vaak heb ik ook gewoon mega veel commentaar gekregen op alles wat ik deed. Zo heb ik dus heel erg het gevoel gekregen dat ik alles verpruts. Dit gevoel heb ik nu nog steeds. Ook al mijn rapport cijfers zijn als een rotsblok het ravijn ingevallen. Al mijn cijfers kelderen met gigantische snelheid. Zo kreeg ik ook het gevoel dat ik heel dom ben. Doordat ik dit hele jaar (2012 dus) nog niks heb kunnen betekenen voor mezelf of andere, voel ik me nu ook erg overbodig en nutteloos. Het liefste wil ik dus echt heel graag de wereld verlaten. Ik vraag me dagelijks af waarom ik er nog ben. Ook weet ik niet meer waarvoor ik leef, er zijn maar 2 of 3 mensen die om mij geven, dus ik weet ook niet of ik nog ong. 70 jaar moet gaan leven voor maar 2 of 3 mensen. Ook ben ik op school nu verwijderd uit een lokaal waar ik voorlopig niet meer mag komen, omdat dit te gevaarlijk is. Hiernaast zijn er op school verschillende klachten tegen mij ingediend, omdat ik heel sober en down ik het lokaal zit. Er is dus een kans dat ik van school gestuurd ga worden, wat ik absoluut dus niet wil, want dan kan ik haar nooit meer zien. Maar ik wil wel heel graag zelfmoord plegen maar ik durf het niet, want ik ben een erg gelovige Christen. Ben gedoopt, heb de communie gedaan en het vormsel dus ik ben echt bang dat als ik zelfmoord pleeg dat ik in de hel terecht kom. Alleen verder even hier op aarde wil ik ook niet. Dus ik weet echt niet meer wat ik moet doen, ben helemaal ten einde raad. Kunnen mensen mij helpen???? Ik heb echt hulp nodig, alleen red ik dit nooit!

Ik heb het gevoel dat niemand iets om me geeft en zit vol met stress word er gek van het ergste is dat niemand me begrijpt ze zitte aleen maar te zeuren van jij kan niks je leeft voor niks je hebt geen leven maar ze weten niet dat ik vEel aan me hooft heb en denk nog steets aan me verleden maar niemand begrijpt me .

Om een heel lang verhaal toch maar even samen te vatten....
4 jaar ouders gescheiden. mams een nieuwe vriend. vriend van moeder sloeg en trapte me van de trap. Pap een nieuwe vriendin. geen contact met echte vader tot 12 jaar. 9 jaar naar eerste crisisopvang. tot 16 internaat en 3x zelfmoord poging. veel gepest op school. foute vriendjes gehad. weer thuis gaan wonen bij moeder en vriend en na 2 weken had moeder een andere vriend in volendam. ik mee met moeder en later weer op straat gestampt door moeder. bij vader gaan wonen. dit ging ook niet goed. vriendin van vader kreeg hersenbloeding... was mijn schuld. sindsdien krijg ik alleen nog maar te horen dit is jouw schuld. uit de relatie van mijn moeder en haar 2e man kwam er een zoontje voort mijn allerliefste broertje bryan nu 12 jaar. helaas mag ik hem niet meer zien aangezien hij bij moeders 2e man woont (inmiddels exman) deze beweert dat de scheiding mijn schuld is... en misschien is dat wel zo. wie weet. vader en 2e vrouw ook gescheiden en vaders 3e vriendin kreeg de hersenbloeding. en ik hoor nog elke dag dat ene zinnetje Jij hebt dit veroorzaakt jij maakt alles kapot. vader kreeg weer nieuwe vriendin. inmiddels geen contact meer met vader. 2-2-2012 vader getrouwt ik was ook uitgenodigt en ben ook gegaan op aanraden van mijn vriend. nu weer geen contact meer met vader. volgens vader moet ik tippelen voor mijn vriend. is echter niet zo. mijn vriend brak zijn been 3 maanden geleden. en werd een maand geleden opgepakt. ik zie hem nog maar 1x in de week. 1 uurtje. ik mis hem verschrikkelijk. nog meer ellende gekregen. uit huis gezet. nu moet ik naar een crisis opvang met 1 hond en 4 katten. crisis zegt dieren zijn niet toegestaan. maar mijn hond doe ik nooit meer weg.(dit is al vaker gebeurt ik heb al minstens 6x eerder op crisis gezeten afgelopen 2 jaar.) ik mocht bij en vriendin blijven totdat vriend vrijkomt. net ruzie gehad met vriendin. voel me ellendig. wil niet meer. het word tijd dat ik er een punt achter zet. ik breng iedereen enkel ellende dit wil ik niet meer. waarom doe ik dit? waarom ben ik zo? ik kijk in de spiegel elke dag mezelf afvragend waar ging het mis? ik weet nu het antwoord nog niet. over 1 maand en 3 weken komt mijn vriend vrij. ik weet niet of ik dat nog red. de gedachtes worden erger en ik merk steeds vaker dat ik roekeloos rijgedrag vertoon. steeds vaker rijden zonder helm, licht of wat dan ook. op een zwarte scooter met een zwarte jas zonder licht. gewoon rijden met 100 km p/u niet remmen gewoon gas geven. soms wil ik dat politie me zou opsluiten maar dat doen ze niet. waarom niet? mondriaan geweest halfjaar tot jaar geleden. die zeiden het is niet erg genoeg. heb al een afscheidsbrief voor broertje en zusje. echter zullen zij ooit begrijpen waar ik allemaal doorheen ben gegaan? zal ik ooit wel weer de oude ik worden? lekker zorgeloos en ontspannen niet steeds op het puntje van mijn stoel zitten of op mijn tenen lopen. niet steeds pijn veroorzaken bij anderen. nee gewoon relaxed zijn en een fijn ontspannen leventje leiden. is da in de toekomst voor mij weggelegd? ik weet het niet ik wil enkel van die nare gedachtes af maar ik red het niet alleen... Waarom zijn er al die instanties en helpt er geen een? waarom is het niet dringend? waarom red ik het niet alleen? is het door mijn jeugd? door de schuldgevoelens? of is het toch gewoon dat ik iedereen wil beschermen voor alle pijn? maar helaas steeds vaker denk ik aan het touw of aan de brug. soms zelfs aan de trein maar dat zal ik nooit doen ik wil geen mensen traumatiseren. misschien is het al te laat daarvoor wie weet. soms bid ik tot de engelen en vraag ik maak het leven wat soepeler. soms spreek ik met de duivel en zeg ik kom me halen, ik smeek je haal me dan eindelijk op. ik heb genoeg meegemaakt ook al zien mensen het niet. ik wil niet dat mensen mij zien zoals ik nu ben. ik wil niet dat mensen denken dat ik zwak ben. misschien ben ik wel laf om aan zelfmoord te denken maar de mensen zouden me toch vergeten. ze zouden het niet merken als ik er niet zou zijn. en als ze het beseffen dan zal iedereen denken ach ja die komt wel weer boven water. ben ik echt zo slecht omdat ik denk aan zelfmoord? maakt het me daadwerkelijk een laf persoon? al die pijn wat moet ik ermee. al die schuld waar moet ik het laten? ik weet het niet meer. ik wil niet langer denken oh kijk weer een verpeste relatie door mij of kijk die vrouw zit in een rolstoel door mij. dit wil ik niet meer. maar ik kan het niet zomaar van me afzetten. zou ik daadwerkelijk rust vinden als ik zelfmoord pleegde? of zouden de nachtmerries blijven? zou er iemand om me rouwen of zouden ze feesten omdat ik weg ben? al die vragen die een normaal mens niet zou stellen. ik weet zeker dat als er al iemand is die me zou missen dat het mijn vriend en me kleine broertje zouden zijn. als ik denk aan zelfmoord denk ik aan alle ruzies met mijn moeder van wie ik ondanks alles zoveel hou. echter deze liefde is maar van 1 kant en niet van 2. ook al zeg ik tegen ieder ik mis haar niet ik haat haar. nee ik lieg ik haat haar niet maar mezelf omdat ik al die gemene dingen zei over haar. mijn moeder die misschien niet eens weet wat ze gedaan heeft. mijn vader van wie ik hou maar wie ik ook tegelijkertijd veracht. de vrouw van mijn vader die me probeerde te helpen maar het niet kon. de vriend van mijn moeder die het probeerde en ook niet kon helpen. al die internaten en hulpverleners die hun best deden voor mij. mijn kleine broertje die me probeert te begrijpen met zijn 12 jaar. die zich afvraagt waarom zijn grote zus niet op bezoek komt of hem een kus op zijn wang meer geeft. die zich afvraagt wat er met me is dat ik van het ene moment op het andere zomaar op hem uitval terwijl hij niets doet of deed. mijn onverwachte stemmingswisselingen die mij meer pijn doen als de mensen om mij heen. omdat ik weet waarom ze zijn. omdat ik na elke ruzie weer denk ik ben dit niet waard. ik verdien het niet dat mensen me helpen. ik die zo zwak is dat ze na elke ruzie denkt was ik maar dood dan was er geen ellende meer. en dan denk ik aan mijn hond gino die ik meer mis dan wat dan ook. zelfs een nieuwe hond maakt zijn verlies niet goed ook al ben ik hem al bijna 5 jaar kwijt. ook al was het mijn eigen keus om het te laten gaan slapen. die 2 spuiten wat hij moest hebben die mij zoveel pijn deden dat ik het niet meer trok. mijn moeder die in tranen was voor die leuke kleine witte hond. zelfs nu jaren later huil ik nog voor hem en voor mijn oma die lieve oude oma. soms denk ik als ik dood zou zijn kan ik bij ze zijn. de gedachtes worden erger iedere keer. soms denk ik aan het touw soms aan de brug een enkele keer zelfs dat ik me gewoon kapot zou moeten rijden tegen die muur. en soms denk ik er zelfs over om mijn kleine broertje mee te nemen naar het dodenrijk. maar wie ben ik om hem zijn geluk te ontzeggen?

ik weet niet of dit nog of de site terecht komt, omdat er vanaf begin april ineens niks meer is gepost, maar toch wil ik even proberen jullie iets te vertellen. (naar aanleiding van een zelfmoordpoging vandaag tussen amsterdam sloterdijk en centraal, diegene leeft dus nog...)

Aan alle mensen die zelfmoordgedachten hebben wil ik zeggen, niet doen.
Dit zal je vast al vaker gehoord hebben maar het is echt nooit te laat!(bekijk anders de film The shawshank redemption eens). Ga dingen doen die je leuk vind, op een cursus of een sport, muziek maken of creatief bezig zijn! Het maakt niet uit als jij je er maar prettig bij voelt. Of ga lekker je eigen weg als je niet meer gelukkig bent op de plaats waar je nu bent, ga er op uit! des noods naar het buitenland, ontmoet andere mensen. er zijn zoveel leuke mensen in de wereld en zoveel leuke dingen nog om te doen! het is echt niet erg als je in je eentje bent. zoveel mensen lopen of doen dingen in hun eentje. en je leert vanzelf wel leuke mensen kennen. je hoeft niet zo je best te doen daarvoor;)
en al denk je dat je iets fout doet, het maakt niet uit. iedereen maakt fouten, het is maar net wat jij er daarna van maakt.

zoek de zon op, geniet van alles wat er om je heen gebeurt, bekijk het positief!

Ik hoop dat jullie weer het leuke in het leven kunnen vinden, ik weet dat het er is...

ik word helemaal gek van mn ouders, mn vader zegt dat ik helemaal niks kan(ikben12jaar), en alles wat ik fout doe, zegt hij dat ik het expres doe. Hij denkt helemaal niet aan mijn puberteit, hij zegt dat hem niks kan schelen dat ik aan het puberen ben, ik moet me maar aanpassen. mijn moeder werd weer boos omdat door mij voor de 3e keer de accu van haar auto leeg is, tewijl dat helemaal niet door mij komt.
en elke keer, krijg ik dus zelfmoord gedachtes, ik heb geprobeerd, om mn adem in te houden, maar ik automatisch, weer ademen, ik wou uit het raam proberen te springen, maar........
ik denk steeds, als ik dat nou ga doen, zijn ze tenminste van me af, hoeven ze niks meer voor me te kopen, en is de accu van de auto ook niet meer leeg.

Hallo,

Ik ben vorig jaar uit de selectie gezet en heb 5 jaar in de selectie gezeten.
Mijn hele leven draaide om het sporten en je doelen halen.
wat moest ik met al mijn energie en woeden toen ik eruit ben gedonderd..!
ik ben nog steeds woedend. ik ben er niet uit gezet wegen prestaties maar omdat een paar meiden mij niet mochten omdat ik geen meisjes meisje ben. ik vind het niet erg om vies te worden. om op mijn bek te gaan en weer op te staan, ook al heb ik veel pijn..! ik had in die tussentijd een vriend, dat was een soldaat, en hij was zo lief. alleen hij kon niet goed praten, niet over wat hij vond en niet over zijn gevoel..
ik heb het gevoel dat hij me alleen maar wou zien als het hem uitkwam.. hij was veel weg, en had veel lol met zijn kameraden, ik kreeg met de minuut steeds meer pijn.. elke dag leek het alsof ik een marathon moest lopen alsof mijn leven er van af hing. ik was gesloopt en kapot..! er was een klein stuk je hoop, ik had een goede opleiding, goede baan. alleen ik was al zo ver met mijn gedachten bij het zelfmoord, dat ik geen plezier meer kon hebben. ik was al zo ver, ik had alles al gepland, datum, hoelaat ga zo maar door. ik had zelfs al een brief klaar liggen onder mijn kussen. ik sneed mijzelf, ik wou pijn hebben.. ik heb er nu lelijke littekens aan over gehouden. mijn beste vriend zag mijn wonden en die was er kapot van. hij zat er zo mee dat hij het tegen zijn beste vriend had gezegt (mijn vriend dus) we waren altijd met z'n 3e. mijn vriend schrok er zo van, dat hij mij dumpte, met al mijn problemen. echt helpen deed ie dus niet. ik ben blij dat mijn beste vriend het niet verder heeft late komen, hij verrtelde het tegen zijn moeder, en ik was daar buiten aan het roken dus ik wist nergens vanaf. hij vertelde wat ik deed bij mezelf tegen zijn moeder, zijn moeder liet mij niet naar huis gaan. ik was het zo zat al dat geschreeuw en gejank van iedereen. ik dacht echt zo van, laat me met rust en laat me gaan en ik kom niet meer terug. Ik ben achteraf blij dat ze me niet hebben late gaan. ze belde mijn ouders(en ik was woedend en ik wou gewoon weg) mijn ouders kwamen en mijn moeder nam me meteen mee naar huis, ze wou mijn arm zien, ze pakte mijn arm vast en deed mijn mouw omhoog. ze schrok zich dood.. ze wou weten waar mijn mes lag. ik spaarde messen, van vlinder messen tot styletto's. ze wou ze alle maal. ze zaten in een kast. netjes opgehangen. die had ik nog nooit gebruikt. er zaten een stuk of 45 messen in die kast. en ze liggen nu overal en nergens. daar gaat een kleine 1000 eu.. ik was woedend, de volgende ochtend moest ik naar de huisarts. ik moest van alles doen, allerlei onderzoeken enzo. ik ben blij dat ze me niet hebben laten gaan, anders was ik er niet meer geweest. ik spreek mijn vrienden nooit meer. maar ik ben ze dankbaar, nu weet ik wat er met mij aan de hand is. ik krijg medicijnen en loop bij een maatschappelijk werkster.
nu ben ik vrolijk, ik kan weer lachen en gieren en brullen.

wat ik hier uit heb geleerd is dat: voor elk probleem is er een oplossing, ook al is de oplossing niet altijd even makkelijk en leuk.

Zie het echt allemaal even niet meer zitten. '' Nadat het even weer goed leek te gaan.. bleek niets minder waar ''. Die woorden stormen soms vanzelf bij mij binnen. Laatst was ik even helemaal er niet meer bij, ik hoorde alles veel minder. Het leek als of ik kon gaan vliegen.. soldaat wordt, allemaal fantasien.. als of ik wou doen wat dat de TV wou. Iemand vermoorden?
Ik voelde me echt even ziek, echt helemaal niet op aarde. Nu gelukkig wel wat meer.. ik weet niet wat het was.
Het had met een gebeurtenis onlangs te maken denk ik.. maarja. Het is zoals het is.
Keep on fighting! En anders hak ik me hoofd er wel af

op 15 jarige leeftijd kreeg ik te maken met een auto ongeluk. Ik werd aangereden op mijn fiets. Aan de buitenkant niets te zien. Maar van binnen wel degelijke schade. Mijn tophockey en eindexamen heb ik daarvoor moeten opgeven. Na 3 lange en moeizame jaren, kan ik zeggen, dat ik het eindelijk een redelijk plekje heb kunnen geven. Dat komt mogelijk ook door de 2 jaar intensieve therapie die ik heb gehad.
Een jaar na het ongeluk, kreeg ik te maken met een aanranding binnen mijn familie. De vriend van mijn moeder heeft daar zo gezegde spijt van. Maar thuis wordt er niet over gesproken en alles gaat door met waar we gebleven waren. Soms vraag ik me af of het gewoon niet is vergeten. Door dat dit vreselijke incident 3 weken voor mijn eindexamen gebeurde. Heb ik het helaas niet zo ver kunnen schoppen en helaas voor de 2e keer het niet gehaald. Wat wel degelijke consequenties had voor mijn toekomst. Ik kon mijn binnenhuisarchitectuur vervolg opleiding vergeten. Ik heb een opleiding gevonden waar ik zonder diploma mocht beginnen. Wat tot nu toe redelijk goed gaat.
Graag zou ik op mezelf willen wonen, weg van thuis. Weg van het grote verdriet en zelf opnieuw kunnen startten. Maar sinds mijn ouders op mijn tiende uit elkaar zijn. Gaat het financieel niet heel soepel. Mijn vader spreek ik amper en alimentatie word niet gegeven. Kortom, mijn moeder werkt vreselijk hard om mijn broer en mij goed te kunnen onderhouden. Daar ik heb grote respect voor. Maar het liefst zou ik weg willen, mijn verleden echt een plekje kunnen geven en niet elke dag tien tallen keren willen worden geconfronteerd met het feit wat er 2 jaar geleden gebeurd is.
Ik voel me zo ontzettend ellendig. Ik kan niemand vertellen over mijn thuis situatie. Mijn moeder heeft hier ook vreselijk veel verdriet van gehad. En die is na al die jaren eindelijk gelukkig met een man die mij misschien niet goed behandeld heeft. Maar haar wel. Hij is geen slechte man. Dit past absoluut ook niet bij wie hij is. Maar het is gebeurd en daar kan niemand meer omheen. Het liefst zou ik iedereen willen vertellen wat er voor een verdriet van binnen bij mij zit. Maar ik doe dit niet, voor mijn moeder. Mama mag niet weer alleen zijn. En als zij wel gelukkig is met hem. Gun ik haar al het geluk wat er bestaat. Alleen het gaat zeker ten koste van mij. Ik ga weinig naar school, denk aan dingen die een 18 jarig meisje niet moet denken. Ik voel me zo ontzettend elledig. Al 3 jaar lang. Ik ben er hard door geworden. Misschien wel te. Mijn gevoelens zijn niet het zelfde. Ik ben kill en kom vaak ongevoelig over. Zo ben ik niet. Ik heb wel degelijk gevoel. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het kan veranderen. Ik ben zo geworden door alles wat ik meegemaakt hebt. Maar daardoor stoot ik mensen van me af. Wat wederom me veel verdriet doet. Ik vraag me soms af, wat ik hier eigenlijk nog doe. Ik probeer me al 2 jaar groot te houden tegen de buitenwereld. Maar ik kan er niet meer tegen. Mijn onverdraagbare pijn, verdriet en woede zijn te sterk. Als ik zo door ga, ga ik er aan onderdoor. Daarom heb ik vandaag, mijn psycholoog een berichtje gestuurd, met de vraag of ik deze maand nog langs mag komen. Nergens kan ik troost vinden. Niemand kan mij helpen. Ik hoop voor dat het te laat is, zij mij nog enig hoop en vertrouwen kan geven. Want op dit moment zijn de dagen zwaar en te lang om zo door te moeten gaan.