Levensverhalen (pagina 368)

hoi
mijn verhaal os al lang aan de gang
volgens mijn ouders doe ik nooit wat goed
vrienden laten me altijd in de steek
geen enkele jongen moet wat met me en ik heb me gw al paar keer gesnede met een zakmes op middelbare word ik gepest en ze zeggen altijd praat er met vrienden over maar die heb ik niet ik heb waarschijnlijk anorexia van huiswerk snap ik niks nou je snapt wel warom ik zelfmoord wil plegen en het liefst pijnloosdus ik dacht met medicijne nou dit was mijn verhaal doei

ik woon hier ruim 18 jaar in de zelfde straat, 5 jaar geleden, kreeg ik helaas een scheiding voor mijn kiezen. oke het leven gaat door, mijn buurvrouw haar man overleed, en ja hoor, wij kregen een relatie, dat loopt fijn perfect, en geeft een heerlijk gevoel. Alleen de buurd denk er anders over, bedreigingen, inelkaar geslagen, brandstichtingen, grafitie op de muren enz enz. De politie weet ook geen raad, het is al ruim 5 jaar bezig, ik denk vaak over verhuizen, maar kan het mij niet veroorloven, heel vaak denk ik er aan om uit het leven te stappen, want dit is geen leven meer, dit is lijden. zowel ik als mijn vriendin doen werkelijk geen vlieg kwaad, maar het houd niet op, iederedag is er wel iets, aanmaakblokjes door de bievenbus, eieren tegen de ramen, wij weten het niet meer, en denken er vaak over om er samen uit te stappen, uit het leven rust. Nog nooit iets aan de hand gehad, zowel ik niet als mijn vriendin. wij durven nog amper op de straat te komen, en de buurt die altijd achter ons stond, laat het nu langzamerhand afweten, het is maar een persoon, die constand andere voor het wagentje spant, maar wij zijn echt kapot..

Ik ben een lelijk meisje van 18 jaar en ik wil zo graag dood. Nooit heb ik een vriendje gehad en nooit zegt ooit iemand dat ik mooi ben. Niet eens mijn familie, alleen mijn vader waarmee ik heel goed ben vertel ik alles. De jongen die ik nu verliefd op ben, ik weet zeker dat ie mij lelijk vindt. Ik heb zware wenkbrauwen, donker bruine diep liggende ogen lange wimpers, lang gekrulled donker bruin/zwart haar, een grote ronde neus, dunne lippen, grote tanden en een beugel. Voor de rest heb ik geen grote borsten, grote heupen en mijn billen zijn helemaal niet groot. Ik wil dood, omdat ze me vaak hebben gezegt dat ik lelijk ben. Mijn moeder heeft een hersenbloedig gehad en mijn vader is heel erg depressief. Nu woon ik tijdelijk in een begeleid wonen. Hopelijk kan ik ooit weg van deze wereld.

Daaaaaaaaaaag wereld :(

hallo,
ik ben 18 jaar oud. Ik heb in mijn verleden veel meegemaakt en zit al zeker 6 jaar lang met zelfmoord in mijn hoofd en door wat ik de laatste tijd heb meegemaakt en door het geen wat nog komen gaat weet ik niet meer of ik het allemaal nog wel aankan... Ik heb altijd gezegt in meself dat zelfmoord nooit de manier kan zijn... Maar nu weet ik het niet meer...

Toen ik nog 1,5 jaar oud was heb ik in een pleeggezin gewoont tot en met mijn 4e en zag mijn moeder en vader maar een paar keer in het jaar. Ergens tussen mijn 2e en mijn 3e zijn mijn ouders uitelkaar gegaan en heb ik mijn vader voor een langetijd niet meer gezien.

Vlak voordat met school begon, toen ik dus 4 was kwam ik weer thuis wonen bij mijn moeder, mijn twee broers en mijn zus. Mijn moeder had toen inmiddels een nieuwe vriend. In het begin ging alles nog goed, ik zag mijn vader ook weer en alles voelde gwn goed totdat mijn vader ineens niet meer kwam. Hij beloofde vaak om langs te komen maar dat deed hij toen niet en na een tijd zag ik hem een paar keer in het jaar.

Dit deed me pijn natuurlijk, maar er was ondertussen nog veel meer aan de hand. Op mijn 8ste begon mijn jongste broer (twee jaar ouder dan ik) mij te mishandelen en mij sexueel te betasten. Hij kneep bijvoorbeeld mijn keel dicht, kneep met zijn nagels in mijn been tot het bloeden toe of hij sloeg mij en hij betasten mij sexueel en probeerde zich aan mij te vasten.

Mijn moeder had inmiddels weer een nieuwe vriend en ze was zwanger. We verhuisde naar een andere plek (ik was 9). Mijn oudste broer was inmiddels het huis uit en ik geloof mijn zus ook. Ik kreeg in het nieuwe huis gelukkig een eigen kamer en hoefde dus gelukkig niet te delen met mijn broer, maar helaas werd het mishandelen erger en het sexueel misbruik ook.. Ik sloot me drm ook vaak op in mijn kamer en kwam dus ook eigenlijk niet meer buiten.

Het ging uit tussen mijn moeder en haar vriend, ik was toen 11. Maar mijn broer ging met die man mee om bij hem te wonen. Ik was toen echt heel blij en alles leek voorbij, ik werd niet meer mishandeld en ook niet sexueel misbruikt. Mijn broer zag ik toen niet meer voor een jaar.

In groep 8, ik was nog steeds 11 bijna 12 toen mijn oma (vaders kant) overleed op 1 november. Ik zag mijn vader dan niet vaak maar mijn oma zag ik heel vaak en ik hou zo ontzettend veel van haar. Mijn oma overleed aan een hartstilstand (ze had hart en bloetvat ziekte en suikerziekte). Ik mis haar nog steeds iedere dag en achteraf weet ik dat het beter is dat ze er niet meer is anders had ze nog meer pijn gehad.

Ik was 12 en mijn moeders zus raakte haar huis kwijt dus kwamen ze 2 maanden bij ons wonen. Dit was totaal geen probleem, maar vrijwel direct nadat mijn tante en haar man ons huis verlieten stond mijn oudste broer en zijn vrouw voor de deur. Ook zij hadden onderdak nodig, dus mij moeder zij jah en de dag daarna kwam ook mijn andere tante bij ons wonen en een maand daarna kwam mijn oudere broer (die mij mishandelde) ook weer thuis wonen. We woonde nu dus met 6 man in het huis en doordat we maar 4 slaapkamers hadden verloor ik mijn kamer aan mijn broer en moest ik bij mijn tante op mijn moeders kamen slapen. Het mishandelen was ook weer begonnen en het sexueel misbruik ook.

Ik ging ondertussen naar de middelbare school, maar doordat ik niks meer durfden te zeggen en mijn gezicht gewoon standaard somber was had ik geen vrienden de eerste tijd, totdat er een nieuw meisje in de klas kwam die ook heel stil was. Ik had dus eindelijk iemand om mee te praten.

Het was december en mijn leven was echt een levende hel.. Ik wou het vertellen wat mijn broer me aan deed, maar ik kon het niet. Ik was bang en aangezien ik me de schaduw van de familie voelde was ik bang dat ze me niet geloofde. Ik hoorde begin december mijn kleine broertje (toen 3 jaar oud) zeggen dat hij mijn broer sexueel moest betasten... Het voelde alsof dit mijn schuld was omdat ik het niet veel eerder durfde te zeggen.
Mijn broer ontkende natuurlijk alles, maar mijn oudste broer werd razend en schreeuwde naar mijn moeder dat ze is wakker moest worden omdat een k.ein kind dit niet verzind. Na deze ruzie vroeg mijn moeder aan mij of mijn broer mij ook sexueel mishandelde.... Ik barstwn toen in tranen uit.

Mijn moeder schakelde de politie in en mijn broer werd opgehaald. Vanf toen werd alles erger, want mijn broertje werd ook uit huis gehaald en ik werd bang voor iedereen en ik moest erover praten en ik kon het niet en het hielp ook niet, want mensen begrepen me niet.

Het leven ging gwn door en mijn leven werd rustiger, maar ik was gestopt met teraphy, ik wilde het niet meer nadat ze een soort van hypnose wilden doen, omdat ik niet kon praten. En dit wilde ik niet, want mijn vrienden hielpen me meer, want tegen hen kon ik wel praten.

Ik was 15 en zat in de 3e van de middelbare school ik had nu meer vrienden, maar was nog steeds een buitenbeentje, stil en verleen. Mijn vader kreeg een herseninfarct en raakte recht verlamd. Ik heb hem 2 keer opgezocht in het ziekenhuis en toen hij uioit het ziekenhuis kwam zocht hij mij op en zei hij dat hij over een week wwer zou komen en met mij de stad in zou gaan, maar natuurlijk kwam hij niet... Ik heb sindsdien de contacten verbrfoken met mijn vader

ik zat in de 4e en Het was examen tijd, het hele jaar was al stres en nu nog het ergst en tijdens mijn examens overleed mijn oom en ik kon niet naar zijn begravenis...
Ik haalde mijn examen en ging een opleiding mediadesign volgen. Ik maakte wat makkelijker vrienden en ik begon mijn kledingstyle te verandere en voolr het eerst echt te werken aan mijn uiterlijk..

Ik voelde me altijd lelijk, maar mensen zeiden eindelijk dat ik mooi was en ik had ineens jongens achter me aanlopen. Maar besteden er geen aandacht aan.
Ik leerde in juni vorig jaar een jongen uit egypte kennen en kregen in spetember een relatie.

Na mijn 18e verjaardag besloot ik om naar mijn vriend in egypte te gaan om het leven hier voor een tijd achter me te laten. Ik had een goede tijd, maar begin july kregen ik en mijn vriend een grote ruzie met zijn familie. Zijn vader had mij een aantal keer geslagen, mijn vriend stuurde me terug naar nederland omdat we geen plek meer hadden om te wonen en ik niet meer in veiligheid was.

Een maand nadat ik terug was werd ik ineens ziek, dachtren we. Ik kon een week lang niks van mijn eten binnenhouden, zelfs water braakte ik soms uit. Ik bleek achteraf zwanger te zijn, maar doordat myn moeder zei als je de baby niet weg laat halen zet ik je op straat, dus ik had geen andere keus dan de baby te laten weghalen.

Sinds dat ik weer terug ben in nederland voel ik me al helemaal ongewenst. Me moeder zei direct nadat ik de baby had weggehaald dat ik weer moest werken of terug naar school moest gaan. Ze geloofde niet dat ik zoveel pijn had... Maar die had ik dus wel.. En dat deed pijn.

Mijn vriend is een moslim en mijn moeder heeft een hekel aan moslims en ze zei dat hij maar in egypte moet blijven en dat alles niet kan gaan zoals ik wil..

Elke minuut denk ik aan mijn vriend. Die alles voor mij wil opofferen en naar nederland wil emigreren en het zelfs accepteerd dat ik geen islamitische huwelijk wil... Maar we moeten eerst 2 jaar wachten want hij kan niet weg door zijn werke n het is nog maar de vraag of nederland hem binnen laad.

Ik weet niet meer of ik het allemaal nogwel trek... Door de regels in nederland wordt het haast onmogelojkl om hem hier te krijgen. Ik zal hem haast niet kunnen zien.. Want hij kan de eerste 2 jaar niet reizen.

Mijn moeder maakt mijn leven nu echt te moeilijk hier in nederland en we hebben alleen maar ruzie..

Ik weet niet meer of ik het allemaal trek. Mijn hoofd is vol en de enige persoon van wie ik echt hou en ook zijn liefde naar mij voel is niet bij me... Hij is voor mij nu nog de enige reden wrm ik hier nog levend ben.. Maar ik kan hem niet zien... En ik hoop echt dat ik die plaats vind waar we normaal kunnen leven ...

Hewt is een lang verhaal ik weet en het is nog stteds niet alles... Maar het zijn de grootste pijnlijke gebeurtenissen in mijn leven...

ik voel me waardeloos.Ik heb nog steeds geen leuke baan.Mensen vinden my te stil waardoor ze op me afknappen.Ik voel me echt waardeloos.Heb geen vrienden waarschijnlijk omdat ik stil ben.Ik probeer positief te zijn maar het zit me nooit echt mee.Ik denk heel vaak ja als ik dood ben dan ben ik pas echt happy

hoi allemaal ik wil zelfmoord plegen omdat ik het gewoon niet meer aan kan ik word elke dag gepest ik wil het gewoon niet meer en als het eindelijk ophoud heb ik alsnog trauma's en ik kan ook nergens anders meer aandenken, ik weet dat ik het niet moet doen maar wat moet ik anders elke dag in elkaar worden geslagen en uitgescholden dan lijkt me doodgaan beter eerlijk gezegd dus... ik denk ook niet dat ook maar iemand me gaat missen, oke mischien m'n ouders maar die zijn niet echt dol op me ze hebben zelfs een keer gezegd dat ze m'n broer veel beter vonden terwijl ik een heel rustig verlegen, onzelfverzekerd, superslim(waarom denk je dat ik gespest word), en gewoon lief en ik doe niemand wat kwaad waarom pakken ze mij? nou ja dit is waarschijnlijk 1 van mijn laaste berichtjes ooit want morgen is het voorbij...

ik heb de laaste tijd het gevoel dat ik dood moet.
ik praat er over met mensen maar alles wat ze proberen help niet
ik zeg zo vaak tegen ze :als ik er niet meer ben vergeet dan nooit dat ik van jullie hou!
en dan zeggen ze dat vergeten we niet en dat ik het niet moet doen.

lieve wie dit leest..
ik ben een moeder van twee heerlijke jongens, heb een lekkere man en ben zelf ook niet onaantrekkelijk. maar ik ben moe...zo moe van ons leven. il heb schulden, ondanks wat ik met mijn vent heb ben ik op zoek naar spanning, ik wordt gek van mezelf en w alles stoppen....wie heeft een tip?

hallo allemaal,

ik ben een jongen, theoretisch gezien een man, van 20 jaar oud.

Today i wanna talk about my daily problems, which have been playing a role since i was a kid around 10 years old.

vanaf vroegs af aan ontdekte ik dat ik op hetzelfde geslacht viel. Jammer genoeg leverde dat veel schaamte, onzekerheden en depressie op. Mijn familie, grotendeels de mannen, accepteren homos in het algemeen niet in onze familie.

Het gevoel dat je vanaf kleins al aan niet thuis voelt, heeft een slechte invloed gehad op mijn jeugd.

A few years passed, familieleden, leelingen en collega's begonnen aan mij te twijfelen of ik het daadwerkeljk was; homo! Uiteindelijk heb ik ht tegen paar goede vriendinnen verteld wie ik werkelijk ben en dit geldt hetzelfde voor mijn collega's. Ik voel me een stukker prettiger en comfortabeler bij hun, integendeel tot mijn familie; heb ik het helaas nog niet verteld alhoewel heb ik het gevoel dat ze afwachten wanneer ik het ze gaan vertellen.

I have faced the issues related for being gay.

Ik begon mezelf te zoeken en ik heb mezelf uiteindelijk gevonden in Fashion. Een tijdje heb ik me daarin gespecialiseerd, maar plotseling werd ik al snel kaal vanaf mijn 18e! ik ben inmiddels al 20 jaar oud en realiseerde dat ik bijna kaal ben; terugtrekkende haargrens en het verdunnen van mijn haar.

It's pointless for me to specialise in fashion because im bald, which means im ugly. I do not like me at all i do not even walk outside.

Ik heb nog nooit liefde meegemaakt...
wat is liefde?..........

laat staan als ik het ga hebben over mishandeling......

i want my hair back
i want experience some love
i want my confidence back
i want both that god trusts in me again and i have the faith in god again
i want being accepted by people

but all these are IMPOSSIBLE, not matter what! i have tried best, but nothing works NOTHING

ONLY SOLUTION SO FAR TO SOLVE MY PROBLEMS IS:

SUICIDE!!!!

why am i stated as gay and as not as one who is called....

heey! ik ben jasmijn en ik ben 14 jaar. vroeger was ik altijd erg gelukkig. Ondanks het feit dat mijn broer het syndroom van down heeft, en dat ik rond mijn 9e achter kwam dat de man die als een oom voor mij was, mijn grote voorbeeld, stiekem foto's van mij maakte als ik omkleedde (Benno L).
Maar sinds 2 jaar ben ik erg depressief. Ik heb al verschillende psychologen gehad, maar niemand lijkt mij te begrijpen en te kunnen helpen. Veel mensen blijven doorzeuren over dat gedoe met Benno, terwijl ik hem al een tijdje geleden een brief heb geschreven met daarin dat ik hem vergeven heb, waarmee ik dat hoofdstuk van mijn leven heb afgeesloten.
Ik denk persoonlijk dat het temaken heeft met de overgang naar de middelbare school, maar niemand lijkt dat serieus te nemen. De depressie begon namelijk na de herfstvakantie in de 1e, en in de zomervakanties lijkt het zo goed als weg.
In de 2e ging het wel beter met me dan in de 1e. In de 1e heb ik ook een poging tot zelfmoord gedaan.
maar nu ik in de 3e zit, lijkt het of ik weer helemaal teruggezogen word. Ik slaap nauwelijks, heb dagelijks hoofdpijn en snij mezelf.

ik wou dat er een oplossing was:(

xxx