Levensverhalen (pagina 367)

ik was een heel rustig meisje toen ik nog in bloemendaal woonden met me beide ouders en zus en broer maar alles verandere me zus werd uir huis geplaatst me ouders hadden vaker ruzie die gingen op een gegeven momet scheiden daar zat ik dan als 10 jarige meisje huilend in me kamer tegen de deur nachte lang huilde ik, ik ging met moeite naar school ik dacht altijd aan zelfmoord te plegen ik hoorde vaak stemmetjes in me hoofd tijdje later ging me moeder in goverwellen wonen en ik moest mee me vader ging in kortakkeren wonen en zag me vader niet vaak maar ik voelde me niet zo goed ik ging steeds domme dingen doen ik kende opeens elke jongen uit gouda en ik had opeens een vriendje die alleen maar spelletjes speelden en ik huilde tog nog elke nacht om alles meer om me zus ik heb haar 4jaar niet gezien dat deed me er pijn me moeder zij altijd vergeet haar ze is de moeite niet waard maar voor mij was ze alles je mag haar noemen hoe je wilt maar voor mij blijft ze 1 en al een sgat en zo ging me leven door toen ik 14 was had een een paar goede vrienden die me echt steunde en helpte met verdriet me beste vriend had opeens zelfmoord gepleegd hij ging voor de trein springen hij kon ze leven niet meer aan en dat deed me zo een pijn hij was een goede leuke jongen mashallah maar hij is niet de enige die er zo negativ over denkt over het leven ik heb het ook ik wil ook vaak zelfmoord plegen maar iets in me houdt me tegen jammer helaas maar op een dag gaat die zelfmoord me lukken let op mijn woorden ben 14 jaaren kom uit gouda dit is echt gebeurd mijn levensverhaal

mijn leven is gewoon baggerbaggerbagger.
Overal haten mensen mij, nergens voel ik me thuis. Mijn vriendinnen laten me in de steek. Mn klasgenoten roddelen over mij op tiwtter. Ik deed vwo en nu doe ik vmbo-t en nog vind ik het moeilijk. Mn ouders zijn zwaar telleurgesteld in mij. Bij mij op de sportclub haten ze me ook. Bij mij op werk haten ze me. Ik snap het niet, ben ik dan zo zwak ? Soms vraag ik me af waarom ik geboren ben? Wat doe ik op deze planeet als iedereen mij haat? Elke dag ben ik depressief, elke dag is een dag die je moet overleven. Dan komt eindelijk je idool naar nederland, is het uitverkocht en heb je geen kaartjes. Het lijkt wel alsof de hele wereld mijhaat. Alsof ze niet willen dat ik leef. Liefde, laten we het daar maar niet over hebben. Ik ben al vaak verliefd geweest maar nooit vind een jongen mij ook leuk. Ik mis van alles in mijn leven, iedereen wilt mij kapot maken op de een of andere manier. Het liefst ren ik weg, weg van alle mensen, weg van alle problemen, weg van alles gewoon alles. Maar dat gaat niet :(
Ze zeggen wel ja het komt wel goed. Maar al sinds groep 3 is mn leven shit en het word steeds meer shit. Nobody wants me. Everybody hates me. Mensen van mijn leef tijd lachen en genieten van het leven. Nou ik overleef meer dan geniet. Ik leefniet om te leven maar om te overleven. Soms zou ik wel willen weten hoe het is om dood te zijn en dan om te zien wie me dan zouden missen.
Ik blijf doorzetten, maar mijn doorzettingsvoormogen word steeds minder. De problemen worden meer en niet minder.
Diepe respect als je dit verhaal gelezen hebt wat eigenlijk helemaal niet interessant is. Ik ben gewoon een kansloos persoon, een neukfout. Ze konden beter iemand anders op de wereld zetten!

25 jaar gehuwd.
20 jaar ingezet voor de kinderen.
na 22 jaar zelfmoordpoging echtgenote.
Gans alleen gedurende die nacht en weken.
en non stop werken
nu is alles weer ok
Nieuw huis nieuwe omgeving
zelfde personen
het knaagt
niets vergeten
verdrietig
vroegere leven is verknald voor de zelfmoord
sprookjes bestaan niet
en
ik doe verder
uitnodigen
het leven is mooi
opvoeding
uiterlijke schijn
Ik ben het beu
ik wil leven en niet leven
en nu
mijn 4 kinderen
alleen laten ... nee

toch zal het ervan komen
ik voel het

Wat moet ik hier mee, het is iemand die ik niet ken. En het doet mij toch wel heel erg veel. Het doet mij zo veel, ik heb er erg veel verdriet over. De vraag die iedereen zich stelt, waarom. Gelieft bij zo veel mensen, ik ben er erg van geschrokken, hoe veel mensen er bij het condoler waren........ Vele honderden mensen, heb gelukkig nog nooit zo veel mensen bij elkaar gezien..... Kan iemand mij hier bij helpen om dit te laten begrijpen ???

eerst probleem op prive sfeer toen op het werk mij ziek gemeld hier begon alle ellende een bedrijffsarts die andere dingen tegen mij zegt en naar het werk vertelt hierdoor ruzie met leidinggevende gekregen en ben ik steeds verder in de put gezakt bij elk gesprek was ik de gene die het fout zag met mijn vriendin ging het ook al niet goed met haar gezondheid dus raakte ik nogal depresief zo depresief dat ik mijn eerste poging heb gewaagt om iets om mijn nek te doen en mij van het leven te beroven, tot het momend kwam dat mijn vriendin dit zag die heeft mij gestopt. nu met prof. hulp is het nog een paar keer gebeurd maar nu is de crisisdiens om de hoek komen kijken heb zware medicijnen en hoop er nu uit te komen maar ik denk nog steeds aan was ik maar dood ik hoop op een goede afloop als mij dat gaat lukken word dit vervocht

Ik zou zo graag gelukkig zijn, ook al heb ik een hele lieve partner
Ik wou dat ik kon wat ik niet kon
Ik zou zo graag eens hebben dat het lukt met werk..
Ik wou dat ik aanvaard werd zoals ik echt ben, ik heb een diploma ingenieur maar de bedrijfswereld was te hard voor mij.
Ik wou dat ik mijn verleden kon achterlaten en mensen die me enorm hebben gekwetst echt vergeet en niet meer zal missen.
Ik wou dat ik nooit een psychotische depressie heb gehad want de bedrijfswereld wil je dan niet meer en het is een groot taboe in deze maatschappij.
Ik wou dat ik kon wegvliegen naar een wereld vol met geluk.
Ik wil dat mijn partner geen perfecte vrouw van me maakt, want ik ben wie ik ben maar ik wil mijn best te doen om goed te zijn.
Ik wil lieve kindjes maar ik moet stabiel zijn daarvoor.
Ik ben een keiharde doorzetter
Ik wil....dat leven niet zo hard is.
Ik ben te lief voor deze maatschappij...
Ik heb te weinig zelfvertrouwen.
Ik wil dat ik minder downs heb in mijn leven.
Ik wil een goede vrouw zijn voor mijn man.
Ik wil ooit een mooie job hebben ooit en niet financieel afhankelijk zijn van dierbaren.
Ik heb schuldgevoel omdat ik mijn man heb gekwetst door te smsen naar een man die me totaal niet waard is.
Ik wil sterk zijn.
Ik wil nooit niet opgeven om te leven.
Er is altijd een oplossing ook al ben ik soms erg verdrietig.

Ik heb zo lang na gedacht over zelfmoord, en heb zelf een aantal keer bij het spoort gestaan en gedacht: spring ik wel... spring ik niet?
maar dat is 2 dagen geleden flink veranderd.

mijn vriend heeft vaker woedenuitbarstingen naar zichzelf toe (hij is al eens een keer door ambulance broeders onder handen genomen met het feit dat hij een hersenschudding bij zichzelf had geslagen!)

maar 2 dagen geleden was het echt erg.

hij had weer eens ruzie met zijn ouders, en was alweer boos op zichzelf geworden.
hij besloot na wat praten in een bushokje vlak bij mijn woning met wat vrienden, dat hij een stukje wilde lopen.

nou dat was een deal, ik zou met hem mee lopen want ik durfde hem op de een of andere manier niet alleen te laten.

we hebben ongeveer 3 km gelopen, naar het station in driebergen-zeist.
we liepen naar spoor 2 waar mijn vriend tegen mij zei: "laat me even alleen, bel een van de jongens maar om je op te komen halen met de auto" dus ik deed net alsof ik hem alleen wilde laten en belde mijn vrienden die toen nog in mijn huis zaten te wachten tot wij thuis zouden komen.
alles ging nog oke...

tot mijn vriendje besloot door te lopen over het spoor.
toen ontstond er een gevecht tussen mij en hem.
ik heb al mijn kracht moeten gebruiken om hem tegen te kunnen houden!
ik trok hem weg al schreeuwend en huilend, toen we al een paar min stonden te duwen en te trekken vond ik kans om de politie te bellen, de politie snapte niet waar ik stond! terwijl ik nog zei, DRIEBERGEN-ZEIST STATION DRIEBERGEN-ZEIST HELP DAN!!!!!!! maar er kwam een trein aan dus ik moest iets doen! en ik wist dat mijn vriend alles op alles zou geven om voor die trein te belanden.
dus ik gooide mijn mobiel weg en die van hem (die van hem had ik omdat hij de vorige uitbarsting zijn hoofd begon in te slaan met zijn i-phone) ik lapte hem voor de 1e trein hem kon overrijden.
daar zat ik dan boven op mijn vriend en nee we hadden geen verliefde seks, we hadden geen hevige vrijpartij.
nee... we lagen vlak langs een spoor een trein rechts van me die voorbij zoeft! en een in paniek geslagen vriendje onder mij.

ronde2
natuurlijk was het nogsteeds niet voorbij! mijn vriend was nog zo in paniek.
er reden een aantal voorbijgangers voorbij, 2 auto's met ieder 2 inzittende, en 5 fietsers... NIEMAND stopte voor ons, NIEMAND wilde mij helpen, de liefde van mijn leven te stoppen met een einde maken aan zijn leven!

toen alsof het faith was, was er ineens een jongen van mijn leeftijd die kwam helpen!
dit gaf mij de kans om nog een keer die klote politie te bellen!
ze vertelde me dat ze al onderweg waren, en ons zouden komen helpen.
maar dat hielp me geen flikker, want ik stond nog steeds met die jongen mijn vriend tegen te houden! de politie wilde dat ik aan de telefoon kwam, maar er kwam nog een trein aan in de verte, en ik wist niet of we hem zouden kunnen tegen houden voor de 2e trein...

als een engel uit de hemel! kwam Roman aan rennen (een van mijn vriend en mijn beste vrienden) hij hield samen met die andere jongen mijn vriend in bedwang, eentje links en de andere rechts, en ik stond hem van achter vast te houden. hij kon gelukkig geen kant meer op.... nu nog wachten op die politie!
en ja hoor toen uiteindelijk de 3e trein aankwam rijden in de verte, kwam er een grote politie agent, die mijn vriend in de houdgreep nam en hem mee sleurde tegen de politie auto aan, handboeien om en hup inde auto.




ik ken dit gevoel wel. dat ongelukkige gevoel. dat gevoel dat je nergens meer terecht kan. niemand je wilt, niemand je ziet staan of uberhoubt de echte JOU ziet...



mijn verhaal:
ik ben op mijn 15e weg gelopen van huis, mijn vader sloeg mij 3 keer in de week in elkaar.
jeugdzorg veranderde daar niets aan, en gaf mij de schuld van alles.
ik was gek zeiden ze!
ik moest naar een psychiater op mijn 16e, mijn vader ook.
ik bleek ADD te hebben... waar ik vrij weinig van geloofde. mijn vader en ik moesten nog 2 jaar naar die psychiater, maar nee hoor.
hij kapte het af.
de psych had blijkbaar iets verkeerds gezegd.

toen ik 17 was mocht ik mijn examen doen, maar vlak voor mijn examen (2 dagen voor de toetsen) vertelde mijn vader dat hij al 2 jaar een relatie had met een andere vrouw met een ander gezin.
en hup ik verneukte mijn examen.

ik besloot bij mijn vader te gaan wonen en zijn vriendin. omdat tijdens de scheiding mijn moeder geen geld meer had, want haar bankrekening stond samen met die van mijn vader. en mijn vader zorgde er voor dat mijn moeder niets had om uit te geven.
dus mijn broer mijn hond en mijn moeder hadden elke dag nouwelijks eten.
mijn hond werd geadopteerd, en ik besloot weg te gaan naar mijn vader zodat mam weer eten had en mijn broer ook.
(gelukkig woonde mijn broer toen al op zichzelf dus kon hij ook goed voor zichzelf zorgen)

ik heb nogsteeds moeite met dit stuk van mijn leven, dus ik houd het kort.

11-11-2010 kreeg ik ruzie met mijn vader, en heeft mijn vader me totaal in elkaar geslagen en mij proberen te vermoorden.
de politie deed hier niets aan.

toen heb ik mijn vader proberen aan te klagen, wat na 1 jaar lang zwoegen en zweten niet is gelukt.
wat wel was gelukt is: ik heb mijn studie gefaald (alweer) ik had ruzie met iedereen om mij heen. ik woon sinds januari op mezelf, en ben 4 keer verhuisd uit angs voor mijn vader.


mijn vriend's verhaal:
Hij is groot gebracht door zijn pleegouders door wie hij geadopteerd was toen hij 2 jaar oud was.
zijn ouders zijn geweldig lieve mensen, ik keek mijn ogen uit toen ik zag hoe het ook kan in een huis...

maar verder over mijn vriend:
hij kwam in eerste instantie in een tehuis terecht, omdat hij toen hij een paar maanden oud was zwaar ondervoed werd gevonden in een bed van onbekende personen (hij is mogelijk verkracht).
zijn oudere zus van in die tijd nog 2, werd mee genomen uit een kinder crash, met grote blauwen plekken en bulten op haal lichaam.

ze woonden 2 jaar in een kinder tehuis, en ik heb foto's mogen zien van hun tijd in het tehuis, en het zag er klein maar fijn uit.
maar dat blijft natuurlijk wel steken.
dat je echte ouders zo weinig om je gaven dat ze je laten verhongeren! hij heeft het daar nog steeds moeilijk mee... gelukkig ziet hij zijn echte vader nog wel eens, maar we weten allebei dat zijn vader een zwerver in Utrecht is, en bekend staat bij de politie met meerdere geweldplegingen.
maar zijn echte vader is super trots op zijn zoon! en dat zie je ook! alleen jammer dat als hij zijn zoon niet meer ziet, dat hij dan door draait en mensen gaat slaan en in de bak beland (voor de zoveelste keer).
mijn vriend heeft geen contact meer met zijn moeder.
en ik denk dat we daar maar blij mee moeten zijn.
het zou te veel problemen veroorzaakt hebben.
aangezien zijn moeder borderline heeft, en zijn zus van inmiddels 22 ook..




Succes mensen, maar weet dat het altijd erger kan! en zelfs IK wil blijven door gaan! ondanks ALLES wat fout gaat, ga ik voor ALLES wat ik kan verbeteren!

Hallo ik heb altyd ruzie met mijn ouders.
Ze leveren allleen maar kritiek en ik kan niet met de vrouw van mijn moeder overweg.
Ik heb een vriendje en die is 19 maar ik hou echt van hem maar van de vrouw van mijn moeder mag ik niks met hem te maken hebben.vandaag is ze erachter gekomen dat ik met hem had en doet ze heel gemeen.
Ik wordt zo gek dat ik zelfmoord wil plegen.
Ik ben ook al van plan om weg te lopen!
Wat moet ik doen?

Ik ben enorm depressief, mijn leven is nogal ingewikkeld en moeilijk om snel uit te leggen, ik ben dik, ik heb geen ouders, geen vrienden, ben gezakt van gymnasium naar havo, heb pfeiffer, adhd... het heeft geen zin meer voor mij.

ik voel me vreselijk zie het niet meer zitten.
zoon wil me niet meer zien vriend heeft het uitgemaakt ben depressief en ben misbruikt door hulpverlener. weet het niet meer.
heb nergens zin in en zie maar een oplosssing weg van dit leven rust wil ik hebben en dat krijg ik hier niet.
contact met fam. heb ik ook niet meer.
iedereen laat me vallen. het hoeft van mij niet meer.