Levensverhalen (pagina 358)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wat moet ik doen????!!!!

ik ben evi ik ben 12 jaar soms denk ik by mezelf wrm leef ik nog? er is maar een reden Lucy een lieve chihuahua we hebben een egte band ondanks ze nie van my is al meerdere keren heb ik zelfmoordpogingen gedaan het wil maar nie lukken!!! whate fuck moet ik doen????? ik weet het egt niet meer heb laats mezelf ernstig gesnede met een broodmes.......
Datum:
18-10-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Depressief

Ik heb zelf al veel meegemaakt, me ouders gingen scheiden op een leuke vakantie, me vader kon de pijn niet verdragen werd te boos, en werd depressief.
We hadden nog een paar dagen terschelling en gingen toen naar huis, me ouders woonden samen in een huis maar ze deden raar tegen elkaar, me vader zei vaak tegen mijnn moeder van "Ga eruit!" .
Ik deed net of het me niks scheelde maar van binnen ga ik kapot, me vaders kant van familie is een niet-emotie familie, ze praten niet over emoties, of over gegoel, verdriet of pijn.
Ne vader was toen ik nog niet geboren was, ook depressief ze moeder overleed op jonge leeftijd, me moeder die voor hem woonde in de straat, zorgte goed voor me vader, dit gebeurde totdat ik en me broertje geboren waren, sinds toen hielden ze niet veel meer van elkaar, nu zit mijn vader in een afklikkiniek, soms als ik op bezoek kom zie ik allemaal verslaafde, mijn vader behoort tot de depressieve afdeling, ik heb zelf PDD-NOS.
Een vorm van Autisme, gevoelloosheid noem ik mezelf.
Als ik oo bezoek kom praat hij weinig, of zegt rot dingen over me moeder, dat vond ik erg jammer, me vader heeft zelf ook autisme ( was laatst onderzocht ).
Ik vond het raar om te weten, zovan: misschien lijd ik hetzelfde leven als hem, ook deprissief..
Ik isoleer mezelf, laat me vrienden in de steek, ik let nooit op de complimenten, alleen op de rot opmerkingen, ik wil soms als ik aandacht krijg, hopen dat ik er nooit was, ik behoor er niet, ik heb ook geen energie meer.
Ik heb nu hefstvakantie, met wat huiswerk en klusjes, waar ik niks mee doe.
Ik zit nu op de bank, mijn verhaal te vertellen, ik hoop dat er misschien iemand is die ook in aanmerking kwam voor deprisievieteit ( ik weet ff niet hoe je het speld ). Of met gescheiden ouders, trouwens nu ik er aan denk, me ouders zijn officieel nog niet gescheiden, mijn vader werkt echt niet mee.. Ik hoop dat het goed komt, ik hoop dat het ook goed komt met mij, als ik jullie verhalen lees, denk ik: het kan erger, maar zelfmoord is geen oplossing, dat heeft je toch niet geholpen, kijk naar de leuke dingen, want ik weet zeker hoe dikdun lelijk of raar je ook bent, iemand vind jou wel aardig, ik hoop dat iemand misschien iets hierover meer weet,


Groetjes, someone without energy.
Datum:
18-10-2012
Naam:
Dede
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

help

Angsten voor iedereen om me heen ik voel de rilling vaak meteen
Datum:
18-10-2012
Naam:
bart
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

wat voor zin heeft het

Ik zit in een diep gat waar geen eind aan lijkt te komen. Heb niet echt het idee of komt dat ook. Voel me vreselijk nooit vrolijk vaak eenzaam en alleen. Nergens zin aan kan me nergens toe zetten. Heb steeds meer vragen maar geen antwoorden. Vraag me af wat ik hier doe en heb steeds minder zin door te gaan met dit leven, wat heeft het voor zin vraag ik me af.
Datum:
17-10-2012
Naam:
niemand
Leeftijd:
37
Provincie:
Friesland

My story

Ik heb vaak serieus gedacht over zelfmoord, maar het was nooit echt de oplossing. Ik wist dat ik mensen er pijn mee zou doen. Ookal dacht ik vaak dat niemand van me hield.
Hoe ik erop kwam om zelfmoord te plegen is een lang verhaal, maar toch wil ik het wel uitleggen. Want zelfmoord komt niet zomaar opeens, het gebeurt omdat je denkt dat niemand van je houd, of door problemen in je leven.

Toen ik jonger was, had ik altijd een goed leven. Twee ouders, mooi huisje, een broer, huisdieren, veel vriendinnetjes op school. En een familie die van me hield. Ik weet nog dat één van me beste vriendinnen toen, haar ouders gingen scheiden. Ik vroeg aan mijn ouders later nog of zij zouden scheiden, en ze zeide nee. Gelukkig, maar uiteindelijk was dat een leugen geweest. Want mijn ouders scheiden toen ik 9 was. Nu dus 4 jaar geleden. Mijn ouders hadden altijd wel ruzie gehad, maar nog nooit zo erg. De laatste dag van de zomervakantie hadden me ouders heel erge ruzie in de woonkamer. Mijn broer was boven en ik zat dus alleen met 2 ouders die ontzettende ruzie hadden in één kamer. Ik gilde dat ze op moesten houden, ik was nog maar 9 dus dat was voor mij heel wat. Ze stopte eindelijk met schreeuwen naar elkaar. Ik heb eigenlijk best vaak spijt gehad dat ik dat gilde, want als ik dat niet had gedaan was mijn vader misschien niet boos de deur uit gelopen. Natuurlijk weet je in je achterhoofd ook wel dat het niet mijn schuld was. Maar dat is gewoon iets wat ik heb. Ik geef mezelf altijd de schuld. Maar goed, laatste dag van de zomervakantie en mijn ouders gingen scheiden, dat moest een leuk jaar worden. Omdat ik toen soort van depressief werd verloor ik veel goeie vriendinnen. Ik had uiteindelijk nog maar 2 vriendinnen waarmee ik nog afsprak. In de pauzes mocht je altijd naar huis en daar gaan eten, en daarna moest je weer naar school komen. Omdat ik zo verdrietig was, durfde ik gewoon niet meer alleen te zijn. Dus vroeg ik vaak aan mensen of ik bij hun kon lunchen. Ik zag ook wel in hun ogen dat ze wel wisten wat ik ging vragen omdat ik het zo vaak vroeg. Maar wanneer ik dan alleen moest lunchen eindigde ik alleen thuis huilend op de bank. Kon niet eens eten maken doordat ik zo erg moest huilen. Mijn moeder moest vaak dat uit haar werk naar een huilend kind toegaan om er toch maar voor te zorgen dat ze naar school ging. Toen dat iets beter ging kwam er weer iets. Mijn broer had asperge, dat is dat je niet goed met gevoelens om kan gaan. Hij was echt depressief en ik was toen nog maar 10 of 11. Hij ging helemaal niet meer naar school waardoor die later van school werd gezet. Zijn depressie duurde ongeveer een half jaar, misschien een jaar.Toen hij eindelijk weer naar school ging en het goed met hem ging zat ik al in de 1e. Ik was in het begin van het jaar heel stil, misschien omdat ik bang was wat andere van me zoude vinden. Weet nog dat we toen een nieuw school lied moesten bedenken. Ik kreeg heel de tijd de microfoon in me handen geduwd, dus begon maar ons lied te zingen. Ik was bang, niet normaal. Maar uiteindelijk hadden we gewonnen. Dat was misschien ook wel een goeie steun voor mij, het slaat voor andere misschien nergens op, maar ik was mezelf weer, en durfde andere dat te laten zien. Het jaar ging beter, mijn broer ging naar allerlei dingen om ervoor te zorgen dat die met zijn asperge om kon gaan en mijn moeder had gewoon werk en dat ging ook wel goed. Mijn vader had ondertussen een nieuwe vriendin en was getrouwd. Ze woont nu in samen met mijn vader. Hij verteld mij natuurlijk niets daarover, dus lang leve facebook. De familie van mijn vader had ondertussen ook nog mijn moeder genegeerd en dat deed ook wel pijn. Het voelde heel de tijd of ik moest kiezen. Kiezen tussen me ouders. Ik weet dat ik pas 13 ben, maar ik heb soms geprobeerd met drank de pijn weg te drinken, het hielp niet en later kwam ik erachter dat mijn oma, die overleed vlak voor dat ik geboren werd, overleden was aan drank. Ik stopte gelijk, nooit was ik echt alcoholist, maar ik nam gewoon af en toe een glaasje. Mijn moeder wist hier niets van en toch merkte ze dat er iets mis was. We hadden vaak ruzie, erge ruzie. En die ruzie's gingen over niets, over wie nou de tafel moest afruimen, dat soort dingen. Ik heb altijd wel spijt dat ik sommige dingen heb gezegd, zeker nu ik weet wat mijn moeder allemaal voor me gedaan heeft.

Maar ik geloof dat dit het eerste jaar word dat ik een normaler leven heb, echt normaal zou het niet worden, maar ik zal het wel normaler hebben.

Datum:
17-10-2012
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

voel me waarde loos wat heb ik hier nog

ben sexueel misbruikt ken er niet meer tegen vechten het doet pijn voel me vies huil iederedag en ken niet slapen het is allemaal zo kort gebeurt allemaal mijn geluk is hier niet maar boven wel bij me familie en vriende
Datum:
16-10-2012
Naam:
meid28
Leeftijd:
28
Provincie:
Limburg

depresief

hallo , ik zal min verhaal maar bij het begin begiinen , ik ben al een hele lange tijd depresief , dat heeft vele redenen.
ik heb eigenlijk nooit een fammilie in me leven gekent alleen mijn vander moeder oma opa ja en dat was het eigenlijk wel , nooit fammile die er voor je was ik heb natuurlijk wel familie van vader en moeders kant alleen ja mensen die ik haat nooit wat van zich laten horen ruzie met je moeder maken en van vaders kan ja die ken ik eigenlijk helemaal niet heb ook nog een half broer nouja broer zo kun je hem niet noemen nee een klootzak nooit naar ons omgekeken , mijn vader is jammer genoeg alcholist , en ja ik kan ik er ook wat van , puur en alleen omdat ik me zo voel. ik ben 2 jaar geleden naar een andere stad verhuist en toen begon de meeste elende al , eenzaam niemand die je kent ik moest alles van het begin af aan weer opbouwen , maar omdat ik depressief begon te raken lukte dat niet , ik zit helemaal in de knoop in mijn hoofd weet niet waar ik moet beginnen elke dag hoop je dat je niet meer wakker word de pijn in me hoofd is gewoon ondragelijk niemand waar ik mijn verhaal mee kan delen , in dit land heb je het zwaar als je ouders in de armoede zitten , vaak over nagedaht om mijzelf van kant te maken maar ze zeggen altijd de wil om te leven is altijd sterker ooit zal ik het toch moetten doen want mijn hoofd basrt uit elkaar door alles , mijn verhaal is misschien wat rommelig komt omdat het in mijn hoofd ook zo is , ik begon wel eens te snuiven omdat ik dan dacht dat je daar misschien snel dood aan zou kunnen gaan , ik heb niet veel vrienden als je ze de echte eruit zou halen zou ik misschien op 3 mensen komen , dat doet me pijn omdat ik altijd veel vrienden heb gehad mensen waarmee je alles kon delen, het meeste is eigenlijk begonnen ja toen ik verhuist was. en ja met de liefde doordat depresief ben ook eigenlijk niet ik weet wel wat ik moet doen alleenhet komt er niet uit , en heb wel iemand in me leven nodig waarma ik verdriet en al het andere kan delen , kameraad zei vaak je moet je innerlijke rust vinden , nooit gevonden weet ook niet hoe ik dat moet doen en hoe ik hier uit moet komen , alsof je in een diepe donkere put zit vol met vanalles waar je niet uit kan komen , wat moet ik doen a.u.b iemand help me ik weet me geen raad mee in het leven en zit erover na te denken om zeer binnenkort er een eind aan te maken ben zo fuckt up weet geen raad meer elke dag somber geen zin in niks help alsjebieft dat roep ik al zo vaak dat schreew ik zelfs maar nee er gebeurt niks
Datum:
13-10-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Anders

dit leven

Dit leven: het hoef echt niet meer voor mij
En toch ben ik hier elke ochtend weer van de partij
Ik zou niets liever willen dan dat dit alles gewoon stopt
Ik heb meer dan genoeg bij vrienden aangeklopt
Genoeg gezaagd, geklaagd, om raad gevraagd
Maar dit leven blijft gewoon een grote rotzooi
Het spijt me, maar ik hoef geen pleidooi
Ik geloof het niet, de goed bedoelde woorden: ooit komt alles goed
Neen je verliest hier alleen maar de moed
Het leven doet enkel zeer, voor mij hoeft dit niet meer.
Na regen komt zonneschijn, ook dat is maar schijn.
De waarheid is: na de zonneschijn komt er opnieuw regen.
En zo is dat dan voor het leven.

Neen, Ik wou dat ik het kon:
opzoek naar de echte zon!
Weg uit dit fucking leven.
Had ik de moed maar, heel even.
Alles zo voorbij, eindelijk rust.
En ik die vanboven jullie sust.
Had ik de moed maar, heel even.
Eindelijk gedaan met dit leven.
13 oktober 2012
Datum:
13-10-2012
Naam:
katerina
Leeftijd:
21
Provincie:
België

Gescheiden ouders

Hallo,
Ik ben Yannick, ik ben 16 jaar.
Mijn ouders zijn 4 jaar geleden gescheiden... maar ik denk er elke dag nog steeds aan.
We maken thuis elke dag ruzie, over dingen die belangrijk zijn, en ook vaak dingen die gewoon nutteloos zijn.
Mijn broer heeft autisme, hij is 18 jaar.
Mijn broer en ik haten elkaar als de pest, we maken elke dag, elke seconde, elke minuut ruzie, pff, ik haat mijn leven ;(
Op school voel ik me ten minste goed, en voel ik me thuis, maar eenmaal als ik naar huis ga, voel ik me meteen slecht.
Als ik binnen kom, voel ik meteen al de stress, al die haat van mijn broer.
Mijn mama heeft het zelf ook heel moeilijk, ze huilt elke week wel een paar keer.
Waarom doet het leven zoveel pijn?
Waarom moet dit mij overkomen?
Ik haat mijn leven.
Datum:
13-10-2012
Naam:
Yannick
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Ik kan niet meer! ben op!

Hoi Lezers.

Ik kan niet meer het liefst stop ik ermee!!
Alles komt te gelijk en ik ben gewoon op.
Mijn vader gaat binnenkort dood die is opgegeven mensen op school pesten me dat ik stink , terwijl ik nu een darminfectie heb ik probeer het voor iedereen goed te doen! Maar krijg er niks meer voor terug , er zijn wel mensen die me begrijpen maar waarom nog doorgaan , ik was bezig mijn droom te verwezenlijken en dat staat nu allemaal op een zeide draadje door verschikkelijk pest gedrag!!! Ik dacht ik moet sterk zijn voor me buiten wereld maar ik kan het niet meer!!! elke keer voor anderen klaarstaan en het niet terug krijgen. Vriendinnen die me niet meer willen steunen omdat ik constant vraag is er iets is er iets !! dat is niet goed ik doe gewoon van alles mis dit is niet de bedoeling maar ik ben het vertrouwen kwijt in de mens!!!! En ik weet even niet hoe het terug komt.. het ene moment ben ik weer even blij en dan zetten vriendinnen zich van je af!!!!! Ik snap niet wat ik fout doe. Maar ik kan niks meer bieden aan deze wereld terwijl het juist zo goed ging ik ben op!!!!!!!
Datum:
12-10-2012
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.