Levensverhalen (pagina 357)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik...

mijn mama is vaak werke, ik heb nog 2 zusse en als mama werke is en papa ook zorg ik altyd dat ze geen ruzi make , dat ze ete kryge ,dat het huis proper blijft enzo van di dinge k doe egt heeel veel dan... als mama thuis komt dan heb ik mss 1 ding vergete opteruime ofzo en dan wordt di egt suuuuper kwaad op mij en dan zijn mijn zusse weer de beste... ze zegt dan altijd dat ik nooit iets doe en dat ik een irritant kind ben enzo... tege mijn zusse (een tweeling allebij tien) zegt ze altijd lieve dinge en tege mij nooit... als ik een goede toets bij heb wat meestal wel is dan zegt ze doodgewoon ... ah.... als k dan eens een slegte bij heb ( onder de 8 is slegt volgens haar) dan begint ze te schreeuwe tege mij en van di prul... ik vind da egt nimeer tof... di plaagt mij ook altijd... di zegt zo van di dinge; jha toen ik zo oud was als u was ik veel dunner en veel mooier... da s egt ni leuk k voel mij hier egt ni thuis.... toen ik 11 jaar was ben ik een keer uit het raam gesprongen bij mijn thuis ( 2de verdiep ) mijn been was toen gebroke... de rede was omdat ze mij egt de heletijd uitschelde... ik heb toen gewwon terug gezegt dat ik da nimr tof vind en zij heeft my dan in mijne nek vast gepakt en heeft mij op de wc gegooid... papa is mij dr toen kome uithale en di heeft mij dan op mijn kamer gezet... toen ben ik uit het raam gespronge... k moest van mama zegge da k van het speelhuisje ben afgevalle... nu ben ik 13 en k snij mezelf... in school heb ik heel veel vriende, k ben 1van de 'populairste' kindere daar ... in school voel ik me egt goed ma as ik thuis kom is da direkt een heel ander gevoel... xx
Datum:
20-10-2012
Naam:
annelies
Leeftijd:
13
Provincie:
België

ik weet het gewoon niet meer...

Waar zal ik beginnen? M'n leven is een puinhoop en ik heb t allemaal aan mezelf te danken.
Ik ben als puber seksueel misbruik, zwanger geraakt en enorm in de war geraakt. Ik ging lijnen om me beter te voelen, met als gevolg dat ik de stempel 'Anorexia' kreeg.
Toen ik mijn man leerde kennen op m'n 16e ging het beter met me. En de afgelopen jaren leidde ik een gelukkig leven. Ondanks dat mijn ouders gingen scheiden en mijn vader me nooit meer wil zien...
Tot ik te horen kreeg dat ik ziek ben. Een chronische aandoening, die dus nooit meer over gaat. Ik ben beperkt in wat ik kan en het kost me veel energie om gewone dagelijkse dingen te doen. Ik ben 27 met het lijf van een 70 jarige...
Nu willen we graag kinderen. Maar na 2 jaar staan we nog altijd met lege handen. Mijn lijf doet niet waarvoor het gemaakt is. Steeds weer gaat het mis... Mijn lijf laat me keer op keer weer in de steek!
Een paar weken geleden kreeg ik weer een miskraam. Emotioneel hakt dat er zo enorm in. Van superblij dat ik zwanger was, naar superverdrietig omdat het weer mis gaat...
Vorige week liet het ziekenhuis weten dat ze ons niet verder kunnen helpen vanwege bezuinigingen. De afdeling houdt op te bestaan. We moeten het dus verder zelf maar uitzoeken.
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, is mijn man er achter gekomen dat ik stiekem chatte met een andere vent. Meer dan chatten is het niet, maar hij is vreselijk kwaad en teleurgesteld. Hij vertrouwt me niet meer. En terecht!
Het lijkt wel of ik alles alleen maar fout kan doen in het leven! En op zulke momenten wenste ik dat ik 's morgens niet meer wakker werd. Ik ben te laf om zelfmoord te plegen. Ik ben bang voor de pijn. En bang dat het zou mislukken en mijn lijf er nog slechter uit komt dan het nu al is. Maar diep van binnen... Wil ik het liefste dood...
Datum:
20-10-2012
Naam:
vH
Leeftijd:
27
Provincie:
Friesland

1leven 1 gevecht 1 dood

Wat een hel is mijn leven.

Pestenrijen, autisme (pdd-nos), spierziekte, onbekende diagnoses lichamelijke klachten, vervolgens dit jaar erbij huidkanker agressiefste vorm. Met uitzaaiing.
Fack it!! Weleens vaker gedacht wil hier weg, wil dood. Komt weer terug.

Ik doe het niet, ik doe het niet. Never give up.
Ga toch ooit keer dood aan deze ziekte (kanker)
Vechten tegen pijn jongs af aan, geen medicijnen helpen. Fack it!!

Vechten, vechten, vechten en anders pad volgen naar de dood niet zelfmoord of nouja...
Weer terugvallen als vroeger veel stress krijgen.


Datum:
20-10-2012
Naam:
Viv
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Onrealistisch

Joepie, morgen weer een dag. Wat moet ik ermee? Mijn bevredigen met een geluksgevoel? Daar is toch alles op gebaseerd? Het stukje chemie in de hersenen wat vrolijk maakt? Helaas, al jaren voel ik me apart van de rest. Relativeren lukt al bijna niet, omdat mijn gevoel in de weg zit, omdat ik weet dat iedereen maar gestuurd wordt door de maatschappij. Helaas is mijn "broer" in 2002 overleden. Hij was iemand die ook hetzelfde zicht en gevoel als ik had. Het is echt een gekkenwereld, met al die hunker naar gadgets en roem.........etc Vele dagen denk ik eraan, mij ophangen en gaan. Overleven in het nu, is zinloos, vooral met al die onzin wat de maatschappij bied. Damm wordt wakker allemaal!!
Datum:
18-10-2012
Naam:
Pascal
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

ik kan nie meer!!!

ik ben evi ben 12jaar
ik hou het nie meer uit my broer scheld me uit slaat me schopt me hy is 15 ik kan hem nie aan!!! ik heb egt geen ups and downs aleen downs erst was ik rijk mr toen de crisis kwamm gingen me ouders scheiden toen begon een zware deprsie tyd vr my moest op scheidingscursus 1 x flipte ik hem helemaal uit gooide keihard een stoel tege me juf moest toen op gesprek kome na da gesprek sneed ik me erg vaak 1x liet ik mezelf van de trap valle toen er niemand thuis was in de hoop ofdat myn leven kon eindigen maar ik brak aleen me been en een rib ok sla ik mezelf vaak met een hamer paar dagen geleden liet ik een metale hamer op me voet vallen nu heel me voet dik is moet ik opassen da niemand da merkt ik kom zowa me schoen niet in
hoe kan ik nouw zelfmoordplegen!!!!!
Datum:
18-10-2012
Naam:
evi
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

wat moet ik doen????!!!!

ik ben evi ik ben 12 jaar soms denk ik by mezelf wrm leef ik nog? er is maar een reden Lucy een lieve chihuahua we hebben een egte band ondanks ze nie van my is al meerdere keren heb ik zelfmoordpogingen gedaan het wil maar nie lukken!!! whate fuck moet ik doen????? ik weet het egt niet meer heb laats mezelf ernstig gesnede met een broodmes.......
Datum:
18-10-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Depressief

Ik heb zelf al veel meegemaakt, me ouders gingen scheiden op een leuke vakantie, me vader kon de pijn niet verdragen werd te boos, en werd depressief.
We hadden nog een paar dagen terschelling en gingen toen naar huis, me ouders woonden samen in een huis maar ze deden raar tegen elkaar, me vader zei vaak tegen mijnn moeder van "Ga eruit!" .
Ik deed net of het me niks scheelde maar van binnen ga ik kapot, me vaders kant van familie is een niet-emotie familie, ze praten niet over emoties, of over gegoel, verdriet of pijn.
Ne vader was toen ik nog niet geboren was, ook depressief ze moeder overleed op jonge leeftijd, me moeder die voor hem woonde in de straat, zorgte goed voor me vader, dit gebeurde totdat ik en me broertje geboren waren, sinds toen hielden ze niet veel meer van elkaar, nu zit mijn vader in een afklikkiniek, soms als ik op bezoek kom zie ik allemaal verslaafde, mijn vader behoort tot de depressieve afdeling, ik heb zelf PDD-NOS.
Een vorm van Autisme, gevoelloosheid noem ik mezelf.
Als ik oo bezoek kom praat hij weinig, of zegt rot dingen over me moeder, dat vond ik erg jammer, me vader heeft zelf ook autisme ( was laatst onderzocht ).
Ik vond het raar om te weten, zovan: misschien lijd ik hetzelfde leven als hem, ook deprissief..
Ik isoleer mezelf, laat me vrienden in de steek, ik let nooit op de complimenten, alleen op de rot opmerkingen, ik wil soms als ik aandacht krijg, hopen dat ik er nooit was, ik behoor er niet, ik heb ook geen energie meer.
Ik heb nu hefstvakantie, met wat huiswerk en klusjes, waar ik niks mee doe.
Ik zit nu op de bank, mijn verhaal te vertellen, ik hoop dat er misschien iemand is die ook in aanmerking kwam voor deprisievieteit ( ik weet ff niet hoe je het speld ). Of met gescheiden ouders, trouwens nu ik er aan denk, me ouders zijn officieel nog niet gescheiden, mijn vader werkt echt niet mee.. Ik hoop dat het goed komt, ik hoop dat het ook goed komt met mij, als ik jullie verhalen lees, denk ik: het kan erger, maar zelfmoord is geen oplossing, dat heeft je toch niet geholpen, kijk naar de leuke dingen, want ik weet zeker hoe dikdun lelijk of raar je ook bent, iemand vind jou wel aardig, ik hoop dat iemand misschien iets hierover meer weet,


Groetjes, someone without energy.
Datum:
18-10-2012
Naam:
Dede
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

help

Angsten voor iedereen om me heen ik voel de rilling vaak meteen
Datum:
18-10-2012
Naam:
bart
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

wat voor zin heeft het

Ik zit in een diep gat waar geen eind aan lijkt te komen. Heb niet echt het idee of komt dat ook. Voel me vreselijk nooit vrolijk vaak eenzaam en alleen. Nergens zin aan kan me nergens toe zetten. Heb steeds meer vragen maar geen antwoorden. Vraag me af wat ik hier doe en heb steeds minder zin door te gaan met dit leven, wat heeft het voor zin vraag ik me af.
Datum:
17-10-2012
Naam:
niemand
Leeftijd:
37
Provincie:
Friesland

My story

Ik heb vaak serieus gedacht over zelfmoord, maar het was nooit echt de oplossing. Ik wist dat ik mensen er pijn mee zou doen. Ookal dacht ik vaak dat niemand van me hield.
Hoe ik erop kwam om zelfmoord te plegen is een lang verhaal, maar toch wil ik het wel uitleggen. Want zelfmoord komt niet zomaar opeens, het gebeurt omdat je denkt dat niemand van je houd, of door problemen in je leven.

Toen ik jonger was, had ik altijd een goed leven. Twee ouders, mooi huisje, een broer, huisdieren, veel vriendinnetjes op school. En een familie die van me hield. Ik weet nog dat één van me beste vriendinnen toen, haar ouders gingen scheiden. Ik vroeg aan mijn ouders later nog of zij zouden scheiden, en ze zeide nee. Gelukkig, maar uiteindelijk was dat een leugen geweest. Want mijn ouders scheiden toen ik 9 was. Nu dus 4 jaar geleden. Mijn ouders hadden altijd wel ruzie gehad, maar nog nooit zo erg. De laatste dag van de zomervakantie hadden me ouders heel erge ruzie in de woonkamer. Mijn broer was boven en ik zat dus alleen met 2 ouders die ontzettende ruzie hadden in één kamer. Ik gilde dat ze op moesten houden, ik was nog maar 9 dus dat was voor mij heel wat. Ze stopte eindelijk met schreeuwen naar elkaar. Ik heb eigenlijk best vaak spijt gehad dat ik dat gilde, want als ik dat niet had gedaan was mijn vader misschien niet boos de deur uit gelopen. Natuurlijk weet je in je achterhoofd ook wel dat het niet mijn schuld was. Maar dat is gewoon iets wat ik heb. Ik geef mezelf altijd de schuld. Maar goed, laatste dag van de zomervakantie en mijn ouders gingen scheiden, dat moest een leuk jaar worden. Omdat ik toen soort van depressief werd verloor ik veel goeie vriendinnen. Ik had uiteindelijk nog maar 2 vriendinnen waarmee ik nog afsprak. In de pauzes mocht je altijd naar huis en daar gaan eten, en daarna moest je weer naar school komen. Omdat ik zo verdrietig was, durfde ik gewoon niet meer alleen te zijn. Dus vroeg ik vaak aan mensen of ik bij hun kon lunchen. Ik zag ook wel in hun ogen dat ze wel wisten wat ik ging vragen omdat ik het zo vaak vroeg. Maar wanneer ik dan alleen moest lunchen eindigde ik alleen thuis huilend op de bank. Kon niet eens eten maken doordat ik zo erg moest huilen. Mijn moeder moest vaak dat uit haar werk naar een huilend kind toegaan om er toch maar voor te zorgen dat ze naar school ging. Toen dat iets beter ging kwam er weer iets. Mijn broer had asperge, dat is dat je niet goed met gevoelens om kan gaan. Hij was echt depressief en ik was toen nog maar 10 of 11. Hij ging helemaal niet meer naar school waardoor die later van school werd gezet. Zijn depressie duurde ongeveer een half jaar, misschien een jaar.Toen hij eindelijk weer naar school ging en het goed met hem ging zat ik al in de 1e. Ik was in het begin van het jaar heel stil, misschien omdat ik bang was wat andere van me zoude vinden. Weet nog dat we toen een nieuw school lied moesten bedenken. Ik kreeg heel de tijd de microfoon in me handen geduwd, dus begon maar ons lied te zingen. Ik was bang, niet normaal. Maar uiteindelijk hadden we gewonnen. Dat was misschien ook wel een goeie steun voor mij, het slaat voor andere misschien nergens op, maar ik was mezelf weer, en durfde andere dat te laten zien. Het jaar ging beter, mijn broer ging naar allerlei dingen om ervoor te zorgen dat die met zijn asperge om kon gaan en mijn moeder had gewoon werk en dat ging ook wel goed. Mijn vader had ondertussen een nieuwe vriendin en was getrouwd. Ze woont nu in samen met mijn vader. Hij verteld mij natuurlijk niets daarover, dus lang leve facebook. De familie van mijn vader had ondertussen ook nog mijn moeder genegeerd en dat deed ook wel pijn. Het voelde heel de tijd of ik moest kiezen. Kiezen tussen me ouders. Ik weet dat ik pas 13 ben, maar ik heb soms geprobeerd met drank de pijn weg te drinken, het hielp niet en later kwam ik erachter dat mijn oma, die overleed vlak voor dat ik geboren werd, overleden was aan drank. Ik stopte gelijk, nooit was ik echt alcoholist, maar ik nam gewoon af en toe een glaasje. Mijn moeder wist hier niets van en toch merkte ze dat er iets mis was. We hadden vaak ruzie, erge ruzie. En die ruzie's gingen over niets, over wie nou de tafel moest afruimen, dat soort dingen. Ik heb altijd wel spijt dat ik sommige dingen heb gezegd, zeker nu ik weet wat mijn moeder allemaal voor me gedaan heeft.

Maar ik geloof dat dit het eerste jaar word dat ik een normaler leven heb, echt normaal zou het niet worden, maar ik zal het wel normaler hebben.

Datum:
17-10-2012
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.