Levensverhalen (pagina 35)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

I want to diggity die

Hallo,

ik ben op dit moment 19 jaar, studeer aan de wur en denk dagelijks aan dood willen. Ik weet niet precies wat het is, want ik heb op dit moment een redelijk leuk leven, ik doe sociale dingen, heb een leuke studie gekozen met leuke mensen etc. Op de middelbare school was het iets minder leuk, en ik heb het gevoel dat, hoewel mijn omstandigheden veranderd zijn, ik niet veranderd ben. Ik voel me vaak dood vanbinnen. Ik kijk niet uit naar mijn toekomst, en denk deels ook dat ik nooit een normaal, gelukkig leven kan lijden. Ik heb moeite met het ''vasthouden'' van relaties, en het heeft er allemaal mee te maken dat ik de helft van de tijd nergens zin in heb of het nut van dingen niet in zie. Ik kan normale dingen niet meer volhouden, zoals het spelen van D&D met online vrienden, verhalen schrijven of ook maar iets waarvan ik eerst het plan had om wel vol te houden. Zelfmoord plegen is zo ontzettend kut voor familie, vrienden of zelfs kennissen. Maar wat is er goed aan het leven?? Als ik een uitknop had, had ik er al lang op gedrukt. Maarja, daadwerkelijk zelfmoord plegen is veel meer moeite. Ik ben laatst naar een psycholoog geweest, maar ik voel me hetzelfde. Ik vraag me af in hoeverre ik hulp kan krijgen.
Datum:
10-04-2019
Naam:
Snaila
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

verdrietig

Wat mis mag gaan ging mis, mijn ex bedroog mij vier jaar, relatiebreuk, ik verhuisde van West Vlaanderen naar de Kempen, alles ging mis al mijn spaargeld ging in de auto, zoveel onkosten gehad, uiteindelijk ik was ook nog ziek kreeg minder geld dan mijn huur, OCMW steunt mij nu, maar is gewoon niet voldoende, ik jank iedere dag, en vraag mij af wat ik nog op deze planeet moet doen, soms denk ik was ik maar gewoon dood, en vraag mij nog steeds af waarom ik geboren ben, ik voel me eenzaam en dan zit ook alles tegen
Datum:
08-04-2019
Naam:
sil
Leeftijd:
53
Provincie:
Antwerpen

La vie comme elle vient

Toen ik jonger was, kreeg ik nooit kritiek. Alles wat ik deed was goed, ik werd hoogbegaafd genoemd etc. en nu voel ik me aangevallen bij alle kritiek die ik krijg; kan ik er niet mee omgaan en kan ik geen grenzen aangeven. Ik kan geen hulp accepteren omdat ik slecht ben ik het vertrouwen van anderen; mijn moeder ging vreemd met een collega en mijn vader wil van me houden maar had liever geen homo als zoon gehad. Doordat ik niet goed ben in het vertrouwen van anderen kom ik wantrouwend over; durf ik niet goed om hulp te vragen en ben ik in mezelf gekeerd. Ik ben ten einde raad en ik inventariseer alle opties, maar de stress en druk worden me teveel.
Datum:
03-04-2019
Naam:
Mario
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

zo moe

Hallo allemaal,

Ik heb niet echt veel te zeggen nu. Ik ben moe. Moe van de dag, moe van dat mensen me niet begrijpen, moe van dat mensen autistische aanvallen/paniek aanvallen bij mij triggeren en niet inzien hoeveel energie en pijn me dat kost en hoe langzaam ik ervan herstel. Moe van het niet vinden van een baan na een nominale studie aan de universiteit en een master in een mooie richting. (Het ligt niet aan m'n CV of aan m'n uiterlijk; echt gewoon geen werkervaring. Maar er zijn ook geen traineeships in m'n richting).
Moe van dat mensen je willen helpen, en ze heel erg hun best doen, maar je gewoon niet begrijpen. Ik ben heel specifiek en complex.
Ik ga gewoon weer slapen, het is al laat. Maar morgen word ik dus weer wakker en moet ik weer een dag vechten.
Er zijn heel veel mensen waar ik van houd, en voor wie ik wil vechten.
En ook een beetje voor mezelf. Maar dat betekent niet dat het geen pijn doet...
Datum:
29-03-2019
Naam:
M
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

None

Sinds een paar jaar heb ik last van negatieve gevoelens en denk vaak dat ik er liever niet meer zou zijn. Om echt zelfmoord te plegen vind ik eng en zou ik verschrikkelijk vinden om de mensen om me heen dit aan te doen. Toch gaat het idee van dood gaan niet uit mijn gedachten en zie ik het als bevrijding op dit moment.
Hoewel mijn leven op rolletjes loopt voel ik me toch erg ongelukkig. Ik ben blij met een heleboel dingen... Ik heb een lieve man, leuk appartement, lief konijntje en fijne familie. We hebben geen geldzorgen of andere stress factoren. Toch lukt het me maar niet om echt te genieten van dingen.
Ik kan een hele gezellige avond hebben gehad met vrienden maar zodra ik daarna richting huis ga voel ik me meteen weer down.
Op mijn man na weet eigenlijk niemand hoe ik me echt voel. Ik zet continu een masker op... omdat ik andere mensen niet wil belasten met mijn gevoelens en omdat ik heb gemerkt dat ik me niet beter ga voelen door er met anderen over te praten.
Daarnaast heb ik er ook niet zoveel over te melden, ik voel me vaak rot maar weet niet de exacte oorzaak.
Ik denk dat ik me zo voel doordat ik me vaak zorgen maak over de toekomst. Op dit moment is mijn leven fijn, maar voor hoelang nog? Daarnaast... Mijn leven is wel fijn maar dat van heel van andere mensen niet, hoe kan ik gelukkig zijn terwijl zoveel mensen moeilijkheden meemaken? Ook heb ik er heel veel moeite mee dat het er zo slecht aan toe gaat in de wereld...qua moraal van mensen maar ook de puinhoop die er van de aarde wordt gemaakt.
Ik hoop dat er weer een periode in mijn leven gaat komen waarin die negatieve gevoelens weg zijn.
Ik vind veel dingen in het leven leuk, ik hoop dat ik weer echt van zal gaan genieten.
Datum:
25-02-2019
Naam:
Anushka
Leeftijd:
31
Provincie:
Utrecht

Iedere dsg denk ik aan zelfmoord, zie geen mooie toekomst meer v

Afgelopen jaar heb ik mijn 9 jarige relatie verbroken, omdat ik iemand anders ontmoete en ik te veel ellende met m'n ex mee gemaakt heb. O.a. mishandeling, in het bijzijn geweest van een marteling van een minderjarige met teaser en bijna met een bijl z'n been werd afgehakt en in elkaar werd geslagen tot bont en blauw aan toe door m'n ex en een maat van hem. In de tijd dst ik met hem ging werd er regelmatig drugs gebruikt het ging van het weekend naar doordeweeks aan toe. Ook heb ik heb ik hem eens met voorbedachte rade gestoken omdat ik d8 dat ie een hele nacht en ochtend bij een andere meid was, wat achteraf niet z0 bleek te zijn.( hij had toen weer drugs gebruikt) Ook ben ik eens midden ij de nacht zonder iets te zeggen naar hem toe gegaan en heb ik hem gered van een zelfmoordpging door ophanging. Wij werden verslaafd aan de drugs waardoor we heel veel ellende mee gemaakt hadden en elkaar de hersenpannen bewijze van insloegen. Toen hii naar poortje ging om af te kicken is het mij zelf gelukt om af te kicken van de drugs, hierbij eerst van de hard drugs af gegaan en geleidelijk ook van blowen. Elke week ging ik met zijn ouders mee op bezoek en dat was niet altijd prettig. Na alle ellende ging het uiteindelijk goed tussen ons totdat ik vertelde dat ik met een ander gezoend had heeft ie me een blauw oog geslagen en geschopt. Uiteindelijk waren we toch van plan om het nog te proberen maar februari besloten we uit elkaar t3 gaan, toen ben ik een tijdje bij mijn ouders gaan logeren totdat ik een baan had en een eigen huisje kreeg. M'n vader moest geopereerd worden aan z'n hart, er waren veel familieleden die ziek werden zoals kanker en ook hartoperaties. Ik was zelf nog druk aan het werk 5 dagen in de week fietste ik elke dag 3,5 km heen en weer terug maakte ik eten en fietste gelijk door naar de sportschool ook 5 dagen in de week. Uiteindelijk niet door gehad dat ik een burn out had (waardoor je je helemaal afsluit van de buitenwereld). Ik was op vakantie geweest met mijn autistiche broer naar gran canaria hebben we het erg leuk gehad maar had wel moeite met hem vanwege z'n autisme en hij liep zonnesteek op. Tijdens die vakantie was ik miin bikinilijn aan het epileren en toen hoorde ik m'n ex zeggen dat als ie ooit genoeg geld het weg mocht laten laseren ( terwijl m'n ex was al verledentijd) maar omdat ik nog in de burn out zat maakte ik met m'n domme kop een afspraak met de huidtherapeut terwijl ik op vakantie was. Toen ik later naar die huidtherapeut ging vertelde ze me dood leuk dat het 20 eur duurder zou zijn om de rest ooo te laten laseren (dus schaamstreek) dit had ik normaliter niet gedaan kwam namelijk alleen voor mijn bikinilijn maar toch zei ik ja. Uiteindelijk 150eur betaald en nu zit ik onder de littekens bij m'n schaamstreek en bikinilijn en ben nog maar 24. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan zelfmoord ik kan mezelf niet meer accepteren ik huil elke dag.
Datum:
24-02-2019
Naam:
Fiolin
Leeftijd:
24
Provincie:
Friesland

Mijn (mislukte) zelfmoordpoging

22 decmeber 2018
ik had het helemaal gehad. was het leven meer dan beu.. ik had dus het idee om zelfmoord te doen. ik ging naar het station.. het was laat op de avond redelijk rustig op het station. er kwam een trein aan ik sprong op het spoor, met het gedacht dat ik eindelijk dood ging zijn.. NEE er was een man die me van het spoor trok.. ik moest naar het ziekenhuis voor controle, daarna moest ik met psychologen praten.. het heeft niet echt veel geholpen want vandaag 20/02/2019 wil ik opnieuw zelfmoor plegen
( neen mensen het is niet voor aandacht ik wil gwn mn verhaal kwijt)
Datum:
20-02-2019
Naam:
kattotje2004
Leeftijd:
17
Provincie:
West-vlaanderen

Mijn leven stelt niets voor

Hallo allemaal,

Ik voel me zo nutteloos, mijn zogenaamde vriendin die me verlaten heeft, mijn geweldige familie die ik niet meer zie of spreek omdat ze teveel met het verleden en zichzelf bezig zijn.

Mijn vader die al een aantal jaar overleden is, waarvan ik voor mijn gevoel geen afscheid van heb kunnen nemen. Mijn zwaar gehandicapt en autistisch broertje waar ik niks mee kan doen maar wie ik erg graag mag, en hij mij ook. En dan ook nog het gevoel dat ik niks goed kan doen omdat iedereen dat tegen me riep.

Sinds bijna 2 jaar heb ik aan mezelf gewerkt ben ruim 30 kilo afgevallen, mn kledingstijl veranderd en ben gezonder gaan leven. Voorheen was ik heel dik en eenzaam. Ik leerde een leuke meid kennen die me mocht om wie ik was. tot ze me verliet en met een ander ervandoor ging. Die jongen zag er veel beter uit dan ik.

Op dat moment ben ik volledig omgeslagen om gezond te leven. Maar ik voel me nog ongelukkiger dan ooit tevoren. Niemand die me ziet staan. Overal waar ik kom word ik weggekeken, aangewezen, uitgelachen, genegeerd en soms zelfs uitgescholden.

Ik draag een bril met een behoorlijke sterkte, ik ben zonder erg slecht ziend en kan dan heel weinig details zien. Ik draag al een bril vanaf mijn 6de, maar deze heeft me alleen maar tegengewerkt. Ik kan hierdoor met niemand een normaal gesprek voeren, of er komt de vraag; jij hebt wel sterke glazen he?

Door dit wordt ik ook niet echt geaccepteerd bij de meiden en telkens wanneer ik leuker contact met iemand heb, wordt het verbroken doordat ze mijn bril zien en ze zeggen dan dat ik niet hun type ben.

Verder heb ik ook niet echt sociale skills of überhaupt talent ergens in. Ik kan niet zingen, geen instrument bespelen, een sport beoefenen. en noem het maar op en ik kan het niet. Ik ben erg eenzaam en sta iedere dag op met de vraag: wat doe ik nog op deze aarde? ik wil niet meer. Ik kan niets doen, ik ben lelijk en kan geen relaties krijgen.

Ik ben de lelijkste van de familie, ik ben mismaakt, een lelijke nerd met die dikke jampot bodems op zn neus, Nooit een keer een glimlach van iemand. Geen leuke meid die met me wil praten door die vreselijke bril. Zelfs lenzen of een laserbehandeling kom ik niet voor in aanmerking. ik moet hier dus mee leren leven. Ik kan hier niet meer tegen vechten.

Ik slaap slecht, ik ben altijd moe, ik krijg niet het lichaam dat ik wil. Wat stelt mijn leven voor, Als ik zo doorga eindig ik als een eenzame brommende kluizenaar. Ik kan niet leven zonder iemand die van me houdt. Ik kan mijn uiterlijk niet accepteren, ik ben zo ontzettend lelijk.

Ze zeggen wel eens dat vrouwen naar het innerlijk kijken, innerlijke schoonheid is het belangrijkste. Nou niks is hiervan waar. Vrouwen kijken alleen maar naar uiterlijk, en zijn altijd bitter hard en negeren je als je niet aan hun plaatje voldoet.

Ik vraag ooit wel eens aan iemand die ik mag, Wat vind je leuk aan mij en ik krijg dan het antwoord: je bent aardig, en ik mag je. Wat moet ik daar toch mee. Aardig zijn maakt niets uit ik eindig alleen.

Ik wil geen saai nutteloos talentloos leven leiden. Iedereen om me heen ziet er goed uit en heeft talent of is succesvol in het leven. Als ik aangeef niks te kunnen of lelijk ben zeggen ze dat dat niet zo is. Maar ik weet beter.

Als dit niet snel veranderd heeft mijn leven geen nut en maak ik er snel een einde aan, hier heb ik geen energie meer voor, ik ben op mentaal en fysiek helemaal erdoorheen. Ik wil niet meer.

Mijn verhaal bewijst dat niet alleen ouderen eenzaam zijn.

Bedankt dat je de tijd nam om mijn verhaal te lezen hoop dat je er wat aan hebt.
Datum:
17-02-2019
Naam:
Freddy
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

De jaren

Ik ken mij en mijn leven, een man van bijna 63. Slim en dislecties. Broer en zus die goed kunnen studeren. Ik altijd een tandje bij, altijd kwetsbaar door “mijn geheim”. Om mijn tandvlees altijd mijn examens gehaald. 200% er voor gaan. Janken is voor mietjes. Geen ruimte om los van mijn focus voldoende oog te hebben voor vrouw en kinderen. Te veel tijd voor mijzelf nodig gehad. Het beetje ruimte dat er was at ik zelf op. Ik voel mij niet tekort gedaan. Ik heb andere tekort gedaan. Door blind door te gaan. Echt verlieft zijn was mij niet gegeven. Op het oog een prima bestaan. De zaken goed op orde. Debet en Credit met voldoende eigen vermogen alsof het leven een saldo is. Wantrouwend op mijn eigen gevoel. Mee op de stroom en de wind. Moeten op één. Regelen, oppakken, in control zijn. Nu mijn voet van het gaspedaal, veel vrijwilligers werk. Ik zie en voel meer (en nu pas echt) de mensen om mijn heen. Pas nu maak ik echt contact en zie het enorme gemis van jaren wat mij intens verdrietig maak. Soms een gevoel dat ik wat zweef naast mijn ik. Het klinkt raar als ik het terug lees. Maar ik kan mij wat meer als toeschouwer zien. Het lijkt dat de schaamte voor mijn bestaan wat krimpt, dat ik er met mijn tekortkomingen mag zijn. Ik werk op redelijk tot hoog niveau. En het lijkt erop dat het mij steeds meer koud laat om politiek correct te zijn. Teak it or leave it. Steeds meer sta ik waar ik sta, letterlijk. Maar het besef wat het mij gekost heeft, het verdriet wat het andere gegeven heeft geeft mij een gevoel van een verloren leven. Niet dat ik verlang naar de dood, maar het maakt mij eenzaam omdat mijn verhaal zich niet laat uitleggen en dat toch een bijna mensen leven op een half a4-tje past. Ik ben nu zover gekomen dat ik toch probeer de reis uit te zitten. Niet omdat ik het zo mooi vind allemaal maar wel omdat het leven geen rechte lijn is en voorbij de bocht een landschap ligt waar wat bloemetjes lijken te groeien.
Datum:
15-02-2019
Naam:
Iemand
Leeftijd:
62
Provincie:
Friesland

Geen naam

Het gaat kut op school, het gaat kut met mij. Het is kut met vrienden. Ik doe alles fout, mensen proberen me te helpen maar het helpt niet veel. Ik moet steeds huilen en ik voel me niet veilig. Ik wil weg. Weg van overal..
Datum:
15-02-2019
Naam:
..
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.