Levensverhalen (pagina 34)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn (mislukte) zelfmoordpoging

22 decmeber 2018
ik had het helemaal gehad. was het leven meer dan beu.. ik had dus het idee om zelfmoord te doen. ik ging naar het station.. het was laat op de avond redelijk rustig op het station. er kwam een trein aan ik sprong op het spoor, met het gedacht dat ik eindelijk dood ging zijn.. NEE er was een man die me van het spoor trok.. ik moest naar het ziekenhuis voor controle, daarna moest ik met psychologen praten.. het heeft niet echt veel geholpen want vandaag 20/02/2019 wil ik opnieuw zelfmoor plegen
( neen mensen het is niet voor aandacht ik wil gwn mn verhaal kwijt)
Datum:
20-02-2019
Naam:
kattotje2004
Leeftijd:
17
Provincie:
West-vlaanderen

Mijn leven stelt niets voor

Hallo allemaal,

Ik voel me zo nutteloos, mijn zogenaamde vriendin die me verlaten heeft, mijn geweldige familie die ik niet meer zie of spreek omdat ze teveel met het verleden en zichzelf bezig zijn.

Mijn vader die al een aantal jaar overleden is, waarvan ik voor mijn gevoel geen afscheid van heb kunnen nemen. Mijn zwaar gehandicapt en autistisch broertje waar ik niks mee kan doen maar wie ik erg graag mag, en hij mij ook. En dan ook nog het gevoel dat ik niks goed kan doen omdat iedereen dat tegen me riep.

Sinds bijna 2 jaar heb ik aan mezelf gewerkt ben ruim 30 kilo afgevallen, mn kledingstijl veranderd en ben gezonder gaan leven. Voorheen was ik heel dik en eenzaam. Ik leerde een leuke meid kennen die me mocht om wie ik was. tot ze me verliet en met een ander ervandoor ging. Die jongen zag er veel beter uit dan ik.

Op dat moment ben ik volledig omgeslagen om gezond te leven. Maar ik voel me nog ongelukkiger dan ooit tevoren. Niemand die me ziet staan. Overal waar ik kom word ik weggekeken, aangewezen, uitgelachen, genegeerd en soms zelfs uitgescholden.

Ik draag een bril met een behoorlijke sterkte, ik ben zonder erg slecht ziend en kan dan heel weinig details zien. Ik draag al een bril vanaf mijn 6de, maar deze heeft me alleen maar tegengewerkt. Ik kan hierdoor met niemand een normaal gesprek voeren, of er komt de vraag; jij hebt wel sterke glazen he?

Door dit wordt ik ook niet echt geaccepteerd bij de meiden en telkens wanneer ik leuker contact met iemand heb, wordt het verbroken doordat ze mijn bril zien en ze zeggen dan dat ik niet hun type ben.

Verder heb ik ook niet echt sociale skills of überhaupt talent ergens in. Ik kan niet zingen, geen instrument bespelen, een sport beoefenen. en noem het maar op en ik kan het niet. Ik ben erg eenzaam en sta iedere dag op met de vraag: wat doe ik nog op deze aarde? ik wil niet meer. Ik kan niets doen, ik ben lelijk en kan geen relaties krijgen.

Ik ben de lelijkste van de familie, ik ben mismaakt, een lelijke nerd met die dikke jampot bodems op zn neus, Nooit een keer een glimlach van iemand. Geen leuke meid die met me wil praten door die vreselijke bril. Zelfs lenzen of een laserbehandeling kom ik niet voor in aanmerking. ik moet hier dus mee leren leven. Ik kan hier niet meer tegen vechten.

Ik slaap slecht, ik ben altijd moe, ik krijg niet het lichaam dat ik wil. Wat stelt mijn leven voor, Als ik zo doorga eindig ik als een eenzame brommende kluizenaar. Ik kan niet leven zonder iemand die van me houdt. Ik kan mijn uiterlijk niet accepteren, ik ben zo ontzettend lelijk.

Ze zeggen wel eens dat vrouwen naar het innerlijk kijken, innerlijke schoonheid is het belangrijkste. Nou niks is hiervan waar. Vrouwen kijken alleen maar naar uiterlijk, en zijn altijd bitter hard en negeren je als je niet aan hun plaatje voldoet.

Ik vraag ooit wel eens aan iemand die ik mag, Wat vind je leuk aan mij en ik krijg dan het antwoord: je bent aardig, en ik mag je. Wat moet ik daar toch mee. Aardig zijn maakt niets uit ik eindig alleen.

Ik wil geen saai nutteloos talentloos leven leiden. Iedereen om me heen ziet er goed uit en heeft talent of is succesvol in het leven. Als ik aangeef niks te kunnen of lelijk ben zeggen ze dat dat niet zo is. Maar ik weet beter.

Als dit niet snel veranderd heeft mijn leven geen nut en maak ik er snel een einde aan, hier heb ik geen energie meer voor, ik ben op mentaal en fysiek helemaal erdoorheen. Ik wil niet meer.

Mijn verhaal bewijst dat niet alleen ouderen eenzaam zijn.

Bedankt dat je de tijd nam om mijn verhaal te lezen hoop dat je er wat aan hebt.
Datum:
17-02-2019
Naam:
Freddy
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

De jaren

Ik ken mij en mijn leven, een man van bijna 63. Slim en dislecties. Broer en zus die goed kunnen studeren. Ik altijd een tandje bij, altijd kwetsbaar door “mijn geheim”. Om mijn tandvlees altijd mijn examens gehaald. 200% er voor gaan. Janken is voor mietjes. Geen ruimte om los van mijn focus voldoende oog te hebben voor vrouw en kinderen. Te veel tijd voor mijzelf nodig gehad. Het beetje ruimte dat er was at ik zelf op. Ik voel mij niet tekort gedaan. Ik heb andere tekort gedaan. Door blind door te gaan. Echt verlieft zijn was mij niet gegeven. Op het oog een prima bestaan. De zaken goed op orde. Debet en Credit met voldoende eigen vermogen alsof het leven een saldo is. Wantrouwend op mijn eigen gevoel. Mee op de stroom en de wind. Moeten op één. Regelen, oppakken, in control zijn. Nu mijn voet van het gaspedaal, veel vrijwilligers werk. Ik zie en voel meer (en nu pas echt) de mensen om mijn heen. Pas nu maak ik echt contact en zie het enorme gemis van jaren wat mij intens verdrietig maak. Soms een gevoel dat ik wat zweef naast mijn ik. Het klinkt raar als ik het terug lees. Maar ik kan mij wat meer als toeschouwer zien. Het lijkt dat de schaamte voor mijn bestaan wat krimpt, dat ik er met mijn tekortkomingen mag zijn. Ik werk op redelijk tot hoog niveau. En het lijkt erop dat het mij steeds meer koud laat om politiek correct te zijn. Teak it or leave it. Steeds meer sta ik waar ik sta, letterlijk. Maar het besef wat het mij gekost heeft, het verdriet wat het andere gegeven heeft geeft mij een gevoel van een verloren leven. Niet dat ik verlang naar de dood, maar het maakt mij eenzaam omdat mijn verhaal zich niet laat uitleggen en dat toch een bijna mensen leven op een half a4-tje past. Ik ben nu zover gekomen dat ik toch probeer de reis uit te zitten. Niet omdat ik het zo mooi vind allemaal maar wel omdat het leven geen rechte lijn is en voorbij de bocht een landschap ligt waar wat bloemetjes lijken te groeien.
Datum:
15-02-2019
Naam:
Iemand
Leeftijd:
62
Provincie:
Friesland

Geen naam

Het gaat kut op school, het gaat kut met mij. Het is kut met vrienden. Ik doe alles fout, mensen proberen me te helpen maar het helpt niet veel. Ik moet steeds huilen en ik voel me niet veilig. Ik wil weg. Weg van overal..
Datum:
15-02-2019
Naam:
..
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Pijn

Alleen maar pijn pijn in mijn hard met het gedachte dat mijn lieve hond er niet meer zal zijn dat hij zijn ogen dicht doet en nooit meer open doet hij vecht voor zijn leven om niet dood te gaan maar het moet hij te veel pijn en heeft mijn hart gebroken en ik wil voor nu altijd bij haar zijn
Datum:
11-02-2019
Naam:
Lotte
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

Ik weet het niet meer

Bij mijn zal je misschien niet zo snel denken dat ik met die gevoelens zit want ik heb wel wat vrienden enz. Alleen ik voel me gewoon heel ongukkig. Het voelt alsof ik niet in deze wereld thuis hoor. Soms hoop ik dat is dood ga aan een ziekte. Ik zal geen zelfmoord plegen want ik ben nog niet zo ver. Ik zal dat mijn ouders niet aankunnen doen. Ik snijd mezelf en ik hoop soms gewoon dat iemand van mijn vrienden die er normaal mee om zouden gaan het zien of voelt. Ik zal het nooit zelf vertellen. Ik denk dat ik ze zullen vinden dat ik me aanstelling of ze zullen me raar vinden of eng. Of ze gaan naar mijn mentoren of ouders. Mijn ouders zullen er nooit achter mogen komen . Ik hoop dat ik ooit weer gelukkig zal zijn.
Datum:
05-02-2019
Naam:
Floor
Leeftijd:
14
Provincie:
Drenthe

Zelfmoord

Ik heb altijd ruzie met mijn moeder ze word altijd kapot snel boos maar echt erg ik heb altijd pech in mijn leven nooit geluk gehad op school ook ben altijd gepest of geschopt het is gewoon niet meer leuk!!
Datum:
05-02-2019
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Anders

Whatever

Ik ben een nakomertje. Ik was niet geplanned. Ik kan geen kinderen krijgen. En het maakt niet uit of ik me in bochten wring, of juist stop daarmee en mezelf ben: niemand zit op mij te wachten. Het is niet eens dat ik mensen narigheid breng, ik breng vooral gewoon niks. Ik ben lucht. Ik besef dat ik nu vaak het woord "ik" heb getypt. En ik (gaan we weer) haat mezelf daarom. Het is te moeilijk, en het resultaat is dat bij lange na niet waard.
Datum:
04-02-2019
Naam:
Denies
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

Eenzaamheid, pijn en mislukt


Op een gegeven moment kijk je naar wat je bereikt hebt. Je ziet eigenlijk dat je niks bereikt hebt. Terwijl al mijn kennisen diploma's hebben, mooie auto's, met mooie meisjes bezig zijn. Dit heeft me veel onzekerheid gegeven. Ik probeer hard te zijn in mijn leven maar dit zorgt alleen maar dat ik de put dieper graaf. Ik ben 23 jaar en heb geen enkele cent op zak, geen sociale skills, ik heb vrienden verloren door mijn gedrag en hoe knap ik ook ben ik zie geen dame die naar mij opkijkt. Ik leef nu op een ernstige eenzaamheid. Enige wie ik heb is de man in de spiegel waar ik net nog naar durf te kijken. Op dit moment van mijn leven zou ik het liefst graag een kogel door mijn hoofd schieten zodat al het pijn, verdriet, agressie en het gevoel dat je gefaald hebt te laten gaan. Maar toch blijf ik doorgaan om rust te zoeken. Rust in de drugs gaat mij niet helpen. Rust in de alcohol kan mij ook niet helpen. Geloof in god heb ik verloren. Geloof in een stabiele leven heb ik verloren. maar toch toch zal ik doorgaan ookal is morgen het zelfde.


Nooit opgeven mensen !
Datum:
02-02-2019
Naam:
Soldt
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Lachen maar

Hallo
Ik ben een vrouw van 53 jaar,en heb twee dochters groot gebracht zonder vader. mijn jeugd was niet erg leuk, voor mijn 10de levensjaar zijn wij namelijk al 8x verhuisd. geen tijd dus om vrienden te maken, ook gingen wij van duitsland naar nederland verhuizen. voor mij betekende dit hard werken tenslotte werd ik al 10 jaar. in twee jaar tot de 6de klas moest ik dus maar een nieuwe taal leren, maar mocht toch niet doen wat ik eigenlijk wilde naar de kunst academie. weer iets leren wat ik niet wilde, dus ben ik maar gaan werken in verkoop, produktie en poetswerk. Daarna leerde ik iemand kennen die drugsverslaafd was. Wist ik veel.....3jaar ben ik geslagen en mishandelt en zijn 15x verhuisd , dan ben ik eindelijk weg gegaan met schulden van 15000 gulden. zwaar genoeg met een dochter van een jaar oud. Naar jaren alleen te zijn geweest leerde ik iemand kennen waarvan mijn tweede dochter is. deze man werd ziek tijdens mijn zwangerschap "schizofrenie".ook van hem ben ik af gegaan met 10000 euro aan schulden, die ik moest afbetalen met een uitkering. Nooit heb ik ook maar een cent van alimentatie gekregen, ook ben ik in die tijd geen relatie meer aan gegaan. alleen om de kinderen van mij toch iets te kunnen bieden heb ik wat gehandeld in drugs,zoals wiet verkopen. Dit is echter geen droombaan en omdat ik van de politie gepakt ben, had ik toch nog een kans gekregen mijn leven om te zetten. dan vond ik een knobbeltje in mijn borst, kanker. na alle ellende vond ik toch nog motivatie om te gaan werken. een wsw bedrijf bood mij een leer- werk project aan, dit is 9mnd na de kanker gebeurd, geen tijd dus om te herstellen na alles wat gebeurd was integendeel. Mijn diploma halen, 8 uur werken, verhuizen, de kinderen(waren toen 11 en 6 jaar oud)en ook nog eens bewind voering om van de schulden af te komen. alles ging ook nog een tijdje goed, dan de diagnose weer kanker, deze keer zat hij bij de longvleugel en kan niet meer geopereerd worden. dan ging mijn relatie kapot en ook het bedrijf waar ik werkte ging failliet. nu zit ik dus weer thuis met een uitkering en wacht, met alweer een bewind voering en met zo weinig geld ( 20 euro de week) dat ik mijn leven gewoon haat. ik heb geen enkele motivatie meer en was het liefste al dood, jammer dat dit nog niet is. ik zit thuis te wachten op de dood en hoop dat dit niet meer al te lang duurt....
Datum:
29-01-2019
Naam:
Angelika
Leeftijd:
53
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.