Levensverhalen (pagina 33)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Einde

Na depressies sinds jonge leeftijd, en sinds 2 jaar ook de diagnose ptss, leek het alsof het niet erger kon.
Maar, sinds enkele jaren heb ik een lichamelijke ziekte de niet overgaat en waar geen oplossingen voor zijn
Ik kan niet meer fietsen, het lukt me soms 500 meter te lopen, en ik kan niet meer zitten.
De laatste maanden werd de pijn erger en het enige wat ik kan is thuis zitten.
Er is weinig vangnet, de zorg laat het af weten, ik slaap nauwelijks, ik eet bijna niets sinds een maand of 4.
Mijn lichaam geeft het op, terwijl mijn geest het probeert te begrijpen, maar ik kom er niet uit.
Ik heb alles geprobeerd elke dokter, elke zorg instantie.
Maar het komt erop neer dat ik 33 jaar ben, dat ik niets meer kan en dat euthanasie op deze leeftijd niet iets is dat ze gaan doen.
Ik kan met therapeuten praten maar, nu ik niet meer kan zitten is dit ook niet mogelijk.
Het wás al teveel, het was al overleven, maar nu ik niets meer kan, wat maakt het dan nog leefbaar?
Datum:
19-09-2019
Naam:
Leeftijd:
33
Provincie:
Anders

Reïncarnerend suïcideren

Ik geloof in reïncarnatie, dat is me een troost. Anders had ik mezelf na jaren van schijnbaar uitzichtloos lijden wel wat aangedaan, of euthanasie aangevraagd. Vier à vijf psychoses op rij, chronische vermoeidheid, fobieën, eenzaamheid, je niet begrepen of gezien voelen, het valt me erg zwaar.
De leer van karma leert me dat mijn lijden rechtvaardig is, dat het niet voor niets is. Loutering. De reïncarnatieleer vertelt me ten eerste dat zelfmoord het me enkel moeilijker maakt, omdat dat zorgt voor nog meer narigheid in mijn volgende leven, en ten tweede dat volhouden zorgt voor een meer positieve incarnatie hierna.
Mensen met een zelfmoordwens zou ik dan ook willen zeggen: hou vol! Want dat nieuwe leven, wie weet komt het wel vóór je dood. En anders wel erna.
Datum:
14-09-2019
Naam:
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

Zelfmoord gedachten

Hallo ik heb al een tijdje zelfmoordgedachten
En heb het al 2 keer proberen doen maar er hou mij altijd iemand tegen
De reden dat ik zelfmoord wil plegen is ik word al 3 jaar gepest door een fake foto van mij (naakt) en heb zo juist een berichtje gehad dat ze het naar mijn vriendin gaan doorsturen ze weet dat het fake ben ook al naar politie geweest en ze weten dat ik met zelfmoord in mijn hoofd zit maar ze doen er niets aan heb me ook al veel gesneden waardoord me polsen en armen vol staan met litekens
Datum:
10-09-2019
Naam:
cain
Leeftijd:
17
Provincie:
Oost-vlaanderen

No title

Aangezien ik nog zo jong ben. Mensen zeggen dat ik nog een heel leven voor me heb liggen. Je voor je uiterste moet gaan, is het lastig om NIET die blikken te krijgen.
Ik vraag nooit om hulp, meestal als ik het gevoel heb om te huilen vraag ik mijn docent of ik naar de wc mag gaan. En wanneer er niemand in de wc’s zijn, komen de tranen al.
Maar dit gebeurt telkens weer, door mijn domme gedachtes begin ik te huilen. Mensen vragen zich af waarom ik zo vreselijk stil ben, praten achter mijn rug om dat ik uit een groep moet aangezien ik “te stil” ben. Omdat ik “Toch nooit praat.” Ook zijn er veel problemen thuis wat me ook verdrietig maakt. Alles zit tegen, ik haal slechte punten.
Maar hé, ik ben veertien. Ik ben veel te jong om verdrietig te zijn. Die woorden spoken door mijn hoofd. Je bent een tiener verdomme, stel je niet aan. Je ouders waren waarschijnlijk ook blij op die leeftijd. Die zouden wel terug naar jouw leeftijd willen gaan. Opstaan en doorgaan. En ga zeker geen hulp zoeken, dan lijk je net een trieste tiener dat alleen maar aandacht vraagt omdat ze het thuis te weinig krijgt.
Je bent niet de enige dat verdrietig is, er zijn ergere dingen in de wereld dat gebeurt bij mensen, je stelt je aan. Stop.

Maar soms wil ik dat mensen mijn verdriet zien, dat ze een beetje medelijden krijgen met me. Dat ze me in de ogen kijken en me steunen. Dat ik óók een keer aandacht krijg, en dan bedoel ik geen aandacht van al die jongens. Maar een steun, dat ik weet dat er mensen om me heen zijn dat er altijd voor me zullen zijn wanneer dan ook.

Maar, of course, ik vraag dan teveel.
Datum:
09-09-2019
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Niks

Het is niks, het is nooit wat geweest en het zal nooit wat worden. Zo duidelijk is mijn leven. Fijn hoor...
Datum:
01-09-2019
Naam:
Fritz
Leeftijd:
54
Provincie:
Gelderland

Ik kan niet meer

Ik ben vroeger altijd aangepraat dat ik niet goed genoeg was en niets waard bent en opgegeven moment ga je het zelf geloven. Daar was ik een tijdje overheen maar nu heb ik zoveel bevestiging gehad dat ik inderdaad nergens goed genoeg voor ben. Wat doe ik hier dan nog? Ik ben ook zo moe van de pijn van af gelopen jaren. Ik wil gewoon niet meer Ik kan ook niet meer. Het liefst zou ik er vamavond een eind aan maken.
Datum:
31-08-2019
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Weg

Ik wil hier zo graag weg, gewoon weg van de wereld. Er wordt teveel op mij gelet door vriendinnen en de jongen juist niet.

Ik met de gele tijd op de treinen. Want dat is het makkelijkst voor mijn gevoel en het meest 'normale' want ik reis elke dag bijna met de trein. Ik wil zo graag naar het station fietsen en het eindigen, maar het is nu te maat want alle treinen zijn al geweest.

Ik wil rust, ik wil vrolijk zijn en mensen kunnen helpen zonder zelf rot te voelen. Ik wil er voor mensen kunnen zijn zonder dat ik denk wanneer ben je er voor mij. Ik wil mijn vrienden kunnen helpen met hun problemen en ervoor zorgen dat ze zich niet alleen voelen.

Maar ik wil er niet zijn, want ik weet het gewoon niet. En dat ik de reden die niemand acceoteerd. Ik weet het niet het kan zijn dat iemand anders het weet tuurlijk maar op dit moment zit ik in het donker. Ik weet het niet en dat doet alleen maar meer pijn want hoe moet ik iets verbeteren als ik niet weet wat? Ik denk dat deze forum voor mij ook niks is want ik voel me niet beter
Datum:
22-08-2019
Naam:
Weg
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Zo moe

Je zou denken, het leven gaat de goede kant op, na een heel leven vol verdriet. Toen ik 3 was, werd mijn moeder dood geschoten. In ben dan geadopteerd door 2 blanke mensen. Geweldige ouders waar ik veel van hou. Maar het verliezen van mijn biologische moeder heeft zijn sporen nagelaten. Al van kinds af aan, zit ik bij psychologen en psychiaters. Vanaf mijn 9 jaar ben ik ook heel erg gepest omwille van mijn getinte huidskleur. Op mijn 14 ben ik verkracht. Voor de 1ste x opgenomen in de psychiatrie waar ik in contact kwam met automutilatie. Deed mijn 1ste zmpoging, die eigenlijk had moeten slagen. Het was volgens de dokters een wonder dat ik nog leefde. Ik kreeg de diagnose borderline. Jaren van psychiatrie volgden. Ik nam medicatie waardoor ik erg dik werd en nog veel meer gepest werd. Ik hoorde nergens bij. Op mijn 22 raakte ik mijn papa kwijt aan een hersenbloeding. Mijn lieve papa waar ik zo veel van hield, leefde nog, maar is nooit meer hersteld. Vorig jaar is hij gestorven na jaren te zijn afgetakeld tot hij nog maar een schim was van de fiere man die hij ooit was. Ik heb een kleine 2 jaar geleden mijn verloofde leren kennen en we trouwen over een dikke maand. Dus je zou denken: het lelijke, dikke meisje heeft een man gevonden, dus ze moet eigenlijk gelukkig zijn. Maar ik voel me nog steeds niet gelukkig. Ik heb nog steeds zmneigingen en ik kan met niemand praten. Iedereen denkt dat ik gelukkig ben, maar het enige dat ik doe, is huilen wanneer niemand het ziet en een masker opzetten, dat enkel afvalt wanneer ik alleen ben. Want ik ga trouwen met een fantastische man, dus ik moet eindelijk in mijn leven eens gelukkig zijn. Maar hoe gelukkiger ik zou moeten zijn, des te depressiever voel ik mij en ik heb nog steeds een paar keer per maand zware gedachten over zm. Het enige dat mij nog op de been houdt, is mijn katje. Het enige in mijn leven waar ik echt van hou en dat ik de moeite waard vind om voor te blijven leven. Verder kan niets mij gelukkig maken en zin geven om te leven. Maar voor haar hou ik vol. Voor een klein poesje waar ik meer dan wat ook ter wereld van hou.
Datum:
21-08-2019
Naam:
LonelyGirl
Leeftijd:
30
Provincie:
Oost-vlaanderen

lonely

Ik weet niet meer precies wat ik voel, het ene moment voel ik me leeg en dan ineens woedend. De woede reageer ik alleen om mezelf af. Ik voel alleen woede en soms verdiet. Ik ben gaan geloven dat niemand om me geeft en dat ik waardeloos ben. Ik had één goede vriendin, voor de eerste keer in mijn leven. We kregen een relatie, maar ze woonde heel ver weg. Alles leek zo goed, het leek echt alsof ze me begreep en mijn sociale angsten accepteerden. Maar natuurlijk blijft niks voor altijd. Ze deed afstandelijk wanneer ik haar het hardst nodig had, en daarna maakte ze het uit. Voor iemand anders. Ze vertelde mij dat ze op de dag toen ze het uitmaakte zo blij was om die andere persoon te zien. Het deed me heel veel pijn.. ik weet niet eens of het normaal is om zoiets aan je "ex" te vertellen. Wat mij het meeste heeft gebroken was dat ze vertelde dat ze van die andere persoon houd terwijl ze niet eens wist of het wel wederzijds was. en toen wij nog een relatie hadden, had ze nog nooit gezegd dat ze van me hield. Ben ik echt zo waardeloos om van gehoud te worden? Ik had al de angst om mensen te verliezen, maar nu heb ik de angst om close te zijn met mensen en dan waarschijnlijk weer gebroken te worden. Het enige manier om dit te voorkomen is zelfmoord... ik ben moe, van alles en iedereen. iedereen om me heen is veel gelukkiger zonder mij. ik heb geen vrienden, en ik durf familie ook niet meer te vertouwen. ik ben gewoon klaar met alles, niemand zal me missen. niemand geeft om mij. niemand zal van mij houden. ik ben waardeloos.
Datum:
19-08-2019
Naam:
Janneke
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

tranen teveel

Ik vind alles heel moeilijk. Vroeger vond ik het makkelijk om te delen wat ik voelde, maar nu heb ik het gevoel alsof ik bij niemand meer terecht kan en iedereen alleen tot last ben.
Ik ben gister in tranen uitgebarst voor een hele groep, met heel lief de vraag gaat het goed of wat is er? maar ik kan het niet onder woorden brengen waarom ik huil, want ik wil het niet meer, ik wil er niet zijn, gewoon helemaal niet meer. maar dat kan ik niet
Datum:
19-08-2019
Naam:
Tranen
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.