Levensverhalen (pagina 31)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord gedachten

Hallo ik heb al een tijdje zelfmoordgedachten
En heb het al 2 keer proberen doen maar er hou mij altijd iemand tegen
De reden dat ik zelfmoord wil plegen is ik word al 3 jaar gepest door een fake foto van mij (naakt) en heb zo juist een berichtje gehad dat ze het naar mijn vriendin gaan doorsturen ze weet dat het fake ben ook al naar politie geweest en ze weten dat ik met zelfmoord in mijn hoofd zit maar ze doen er niets aan heb me ook al veel gesneden waardoord me polsen en armen vol staan met litekens
Datum:
10-09-2019
Naam:
cain
Leeftijd:
17
Provincie:
Oost-vlaanderen

No title

Aangezien ik nog zo jong ben. Mensen zeggen dat ik nog een heel leven voor me heb liggen. Je voor je uiterste moet gaan, is het lastig om NIET die blikken te krijgen.
Ik vraag nooit om hulp, meestal als ik het gevoel heb om te huilen vraag ik mijn docent of ik naar de wc mag gaan. En wanneer er niemand in de wc’s zijn, komen de tranen al.
Maar dit gebeurt telkens weer, door mijn domme gedachtes begin ik te huilen. Mensen vragen zich af waarom ik zo vreselijk stil ben, praten achter mijn rug om dat ik uit een groep moet aangezien ik “te stil” ben. Omdat ik “Toch nooit praat.” Ook zijn er veel problemen thuis wat me ook verdrietig maakt. Alles zit tegen, ik haal slechte punten.
Maar hé, ik ben veertien. Ik ben veel te jong om verdrietig te zijn. Die woorden spoken door mijn hoofd. Je bent een tiener verdomme, stel je niet aan. Je ouders waren waarschijnlijk ook blij op die leeftijd. Die zouden wel terug naar jouw leeftijd willen gaan. Opstaan en doorgaan. En ga zeker geen hulp zoeken, dan lijk je net een trieste tiener dat alleen maar aandacht vraagt omdat ze het thuis te weinig krijgt.
Je bent niet de enige dat verdrietig is, er zijn ergere dingen in de wereld dat gebeurt bij mensen, je stelt je aan. Stop.

Maar soms wil ik dat mensen mijn verdriet zien, dat ze een beetje medelijden krijgen met me. Dat ze me in de ogen kijken en me steunen. Dat ik óók een keer aandacht krijg, en dan bedoel ik geen aandacht van al die jongens. Maar een steun, dat ik weet dat er mensen om me heen zijn dat er altijd voor me zullen zijn wanneer dan ook.

Maar, of course, ik vraag dan teveel.
Datum:
09-09-2019
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Niks

Het is niks, het is nooit wat geweest en het zal nooit wat worden. Zo duidelijk is mijn leven. Fijn hoor...
Datum:
01-09-2019
Naam:
Fritz
Leeftijd:
54
Provincie:
Gelderland

Ik kan niet meer

Ik ben vroeger altijd aangepraat dat ik niet goed genoeg was en niets waard bent en opgegeven moment ga je het zelf geloven. Daar was ik een tijdje overheen maar nu heb ik zoveel bevestiging gehad dat ik inderdaad nergens goed genoeg voor ben. Wat doe ik hier dan nog? Ik ben ook zo moe van de pijn van af gelopen jaren. Ik wil gewoon niet meer Ik kan ook niet meer. Het liefst zou ik er vamavond een eind aan maken.
Datum:
31-08-2019
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Weg

Ik wil hier zo graag weg, gewoon weg van de wereld. Er wordt teveel op mij gelet door vriendinnen en de jongen juist niet.

Ik met de gele tijd op de treinen. Want dat is het makkelijkst voor mijn gevoel en het meest 'normale' want ik reis elke dag bijna met de trein. Ik wil zo graag naar het station fietsen en het eindigen, maar het is nu te maat want alle treinen zijn al geweest.

Ik wil rust, ik wil vrolijk zijn en mensen kunnen helpen zonder zelf rot te voelen. Ik wil er voor mensen kunnen zijn zonder dat ik denk wanneer ben je er voor mij. Ik wil mijn vrienden kunnen helpen met hun problemen en ervoor zorgen dat ze zich niet alleen voelen.

Maar ik wil er niet zijn, want ik weet het gewoon niet. En dat ik de reden die niemand acceoteerd. Ik weet het niet het kan zijn dat iemand anders het weet tuurlijk maar op dit moment zit ik in het donker. Ik weet het niet en dat doet alleen maar meer pijn want hoe moet ik iets verbeteren als ik niet weet wat? Ik denk dat deze forum voor mij ook niks is want ik voel me niet beter
Datum:
22-08-2019
Naam:
Weg
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Zo moe

Je zou denken, het leven gaat de goede kant op, na een heel leven vol verdriet. Toen ik 3 was, werd mijn moeder dood geschoten. In ben dan geadopteerd door 2 blanke mensen. Geweldige ouders waar ik veel van hou. Maar het verliezen van mijn biologische moeder heeft zijn sporen nagelaten. Al van kinds af aan, zit ik bij psychologen en psychiaters. Vanaf mijn 9 jaar ben ik ook heel erg gepest omwille van mijn getinte huidskleur. Op mijn 14 ben ik verkracht. Voor de 1ste x opgenomen in de psychiatrie waar ik in contact kwam met automutilatie. Deed mijn 1ste zmpoging, die eigenlijk had moeten slagen. Het was volgens de dokters een wonder dat ik nog leefde. Ik kreeg de diagnose borderline. Jaren van psychiatrie volgden. Ik nam medicatie waardoor ik erg dik werd en nog veel meer gepest werd. Ik hoorde nergens bij. Op mijn 22 raakte ik mijn papa kwijt aan een hersenbloeding. Mijn lieve papa waar ik zo veel van hield, leefde nog, maar is nooit meer hersteld. Vorig jaar is hij gestorven na jaren te zijn afgetakeld tot hij nog maar een schim was van de fiere man die hij ooit was. Ik heb een kleine 2 jaar geleden mijn verloofde leren kennen en we trouwen over een dikke maand. Dus je zou denken: het lelijke, dikke meisje heeft een man gevonden, dus ze moet eigenlijk gelukkig zijn. Maar ik voel me nog steeds niet gelukkig. Ik heb nog steeds zmneigingen en ik kan met niemand praten. Iedereen denkt dat ik gelukkig ben, maar het enige dat ik doe, is huilen wanneer niemand het ziet en een masker opzetten, dat enkel afvalt wanneer ik alleen ben. Want ik ga trouwen met een fantastische man, dus ik moet eindelijk in mijn leven eens gelukkig zijn. Maar hoe gelukkiger ik zou moeten zijn, des te depressiever voel ik mij en ik heb nog steeds een paar keer per maand zware gedachten over zm. Het enige dat mij nog op de been houdt, is mijn katje. Het enige in mijn leven waar ik echt van hou en dat ik de moeite waard vind om voor te blijven leven. Verder kan niets mij gelukkig maken en zin geven om te leven. Maar voor haar hou ik vol. Voor een klein poesje waar ik meer dan wat ook ter wereld van hou.
Datum:
21-08-2019
Naam:
LonelyGirl
Leeftijd:
30
Provincie:
Oost-vlaanderen

lonely

Ik weet niet meer precies wat ik voel, het ene moment voel ik me leeg en dan ineens woedend. De woede reageer ik alleen om mezelf af. Ik voel alleen woede en soms verdiet. Ik ben gaan geloven dat niemand om me geeft en dat ik waardeloos ben. Ik had één goede vriendin, voor de eerste keer in mijn leven. We kregen een relatie, maar ze woonde heel ver weg. Alles leek zo goed, het leek echt alsof ze me begreep en mijn sociale angsten accepteerden. Maar natuurlijk blijft niks voor altijd. Ze deed afstandelijk wanneer ik haar het hardst nodig had, en daarna maakte ze het uit. Voor iemand anders. Ze vertelde mij dat ze op de dag toen ze het uitmaakte zo blij was om die andere persoon te zien. Het deed me heel veel pijn.. ik weet niet eens of het normaal is om zoiets aan je "ex" te vertellen. Wat mij het meeste heeft gebroken was dat ze vertelde dat ze van die andere persoon houd terwijl ze niet eens wist of het wel wederzijds was. en toen wij nog een relatie hadden, had ze nog nooit gezegd dat ze van me hield. Ben ik echt zo waardeloos om van gehoud te worden? Ik had al de angst om mensen te verliezen, maar nu heb ik de angst om close te zijn met mensen en dan waarschijnlijk weer gebroken te worden. Het enige manier om dit te voorkomen is zelfmoord... ik ben moe, van alles en iedereen. iedereen om me heen is veel gelukkiger zonder mij. ik heb geen vrienden, en ik durf familie ook niet meer te vertouwen. ik ben gewoon klaar met alles, niemand zal me missen. niemand geeft om mij. niemand zal van mij houden. ik ben waardeloos.
Datum:
19-08-2019
Naam:
Janneke
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

tranen teveel

Ik vind alles heel moeilijk. Vroeger vond ik het makkelijk om te delen wat ik voelde, maar nu heb ik het gevoel alsof ik bij niemand meer terecht kan en iedereen alleen tot last ben.
Ik ben gister in tranen uitgebarst voor een hele groep, met heel lief de vraag gaat het goed of wat is er? maar ik kan het niet onder woorden brengen waarom ik huil, want ik wil het niet meer, ik wil er niet zijn, gewoon helemaal niet meer. maar dat kan ik niet
Datum:
19-08-2019
Naam:
Tranen
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Niet wetende

Ik heb sinds mn negende weinig interesse meer in alles gekregen nadat ik het doorhad dat m'n ouders geen goede band meer met elkaar hadden. Toen ik in groep 7/8 was wist ik al dat ze gingen scheiden toen ik in de brugklas zat gingen ze scheiden met veel ruzie en al. Ik toonde geen interesse in alles wat op me kwam ik probeerde zo min mogelijk iets van ze nodig te hebben. Ze zijn gescheiden doordat de ene anders dacht over religie en wat wel en niet mag. Ik zelf ben als een moslim opgevoed maar ik vind religie niks. Ik heb zo de manieren die me aangeleerd zijn aangehouden behalve het eten van alleen halal vlees. In de vanaf de 2e heb ik een pijn in me gekregen dat me kapot maakt. Alsof ik constant leeggezogen word. Ik ben altijd het (postduifje) geweest tussen mn ouders. Ze praten niet met elkaar en groeten elkaar niet. Ook fiets ik een 30 minuten van huis naar huis.
Ik heb met cijfers op school proberen te laten zien dat het slecht met me gaat. Ik laat zo elke vak echt heel slecht door het jaar heen. En ik flik het om het daarna op te halen om zo aandacht te trekken. Ze denken dat ik een luilak ben. Ook heb ik nooit zakgeld gekregen als mn vrienden en kleedgeld of iets erop en eraan. Ik probeerde in het begin een beetje geld te maken met wiet etc. En nu werk ik wit. M'n moeder is altijd huisvrouw geweest en werkloos. Ze krijgt de laagste uitkering en kan vaak moeilijk rond komen. Ik ga naar de 4e havo en iedereen in m'n familie is een hypocriet. Ze houden zich aan alle regeltjes zogenaamd voor mn moeders neus of andere familie leden. Maar ik ik moet heilig zijn en ik kan niet zo laat buiten zijn en ik moet dat maar een andere dag doen. Ik heb nu de 2e jaar zonder (vakantie) gehad wil ik na werk beetje praten met mensen van mn werk. Dus na sluitingstijd 12 uur. Krijg ik gelijk een boerende broer en moeder over de telefoon. Ik wil iets, iets ergens van het moment nemen. Word het ontnomen. Ik heb van dat gesprek het meeste genoten dan van m'n zomervakantie. Ooit hoop ik dat ik omvergereden word zonder dat ik het merk of iets. Als ik ergens mee eens ben van mn ouders dus een kant kies zogenaamd in hun ogen. Ben ik gelijk de in de steek later. Soms denk ik hoe kunnen volwassenen zo dom zijn in het leven. M'n pa is intelligent maar te dom iets te zien. Ik heb gegroepeerd pijn doet verlichten door muziek te luisteren extra te sporten en buiten te zitten. Hopen dat iemand buiten iets oppikt. Thuis is nooit echt te eten wat ik wil daarom werk ik veel ste veel en dan op werk te kunnen eten. Ik werk vanaf de middag soms ochtend en dan sluit ik s'avonds. Ik had een tijdje dat ik een beetje emo keek en alles wat het was van mensen is "Haha heeft je vriendin uitgemaakt". Ik hoop dat ik ooit echt een besluit kan maken en een brief kan achterlaten wat voor een lijers mn familie was en hoezo ik hun verlaten had. Ik zou wat pillen willen of een groot mes door mn hoofd willen halen. Niemand heeft dit beeld over me. Ik ben de "spontane aardige sociale jongen" zo gedraag ik me. Soms heb ik even een flipout van een paar uur waar ik niemand wil zien of spreken. Ik word agressief emotioneel en ik word heel suïcidaal. Ik had vroeger toen ik 11 was ooit een groot mes gepakt en na te denken om mezelf te snijden. Net niet iets van gekomen. De grootste voorbeeld die ik heb is me spiegelbeeld. De mening van andere over mij maakt me helemaal niks uit

Ik hebt dit geschreven om zes uur in de ochtend (niet geslapen)

Ik luister nu naar lil peep-awful things ft lil tracy.
Datum:
18-08-2019
Naam:
Lievergeennaan
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Zelfmoord

Ik loop al maanden aan zelfmoord te denken en heb al diverse malen getracht om zelfmoord te plegen door middel mijn pols door te snijden.
Mijn vader begon ruzie met mij te maken vanwege dat mijn dochter tegen mijn vader had gelogen en ik vertelde hem dat het allemaal niet waar was, alleen mijn vader geloofde mij niet en de ruzie tussen mijn vader en mij werd erger waar op ik zei dat ik daar geen zin in had en hing op.
8 dagen overleed mijn vader en dat is nooit uitgepraat en dat zit mij erg dwars.
Ik had in december 2016 drie mensen overleden waar van mijn vader de laatste was en dat in 18 dagen tijd sindsdien heb ik dus PTSS en heb dus ook last van extreem veel stress en weet ik hier niet meer mee om te gaan.
De laatste maanden heb ik dus erge zelfmoord neigingen en gedachtes.
Ik loop bij de GGZ en zij weten dat ik heb geprobeerd mijn pols door te snijden alleen weten zij niet dat ik nog steeds probeer mijn pols door te snijden, ik heb al diverse littekens op mijn pols.
Het enige wat ik denk is dat ik dood wil want mijn dochter heeft al meer dan anderhalf jaar geen contact meer met mij en mijn zoon loopt alleen maar de boel bij elkaar te liegen en de boel bij elkaar te manipuleren en ruzie met mij te maken.
Ik ben dit allemaal moe en zat geworden en heb hier dus ook geen zin in meer.
Datum:
03-08-2019
Naam:
Ton
Leeftijd:
51
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.