Levensverhalen (pagina 330)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Is dit mijn leven?

ik ben 19 jaar oud en wil jullie graag mijn verhaal delen van het verleden tot het heden.

ik was 8 jaar oud en toen begon de ellende, ik ben autistisch...
na vele onderzoeken en vele medicatie pogingen ondervonden dat ik mijn eigen leven wil bepalen en niet constant door de zorgmensen verzorgt wilde worden.
12 jaar oud. de opstandigheid kwam! vaak door mijn ouders uit het huis getrapt. je leeft op straat heb je een keus?
eten = overleven... zodra je weinig hebt kom je snel in zaken terecht waar je je buiten hoort te houden.
de leeftijd van 14 jaar bereikt en drugsdealen werd een feit. ik trok met de verkeerde mensen op.
van kleine dealtjes werd het groter. wiet word coke... vele jongeren kijken op naar mensen zoals ik maar zodra je in het circuit beland zou je willen dat je een jongen was die wel goed zijn best deed,
in het circuit zie je veel... wapens zijn te min... mensen verslaafd maken is normaal of juist goed voor je.
ik ben gaan blowen om deze dingen te vergeten..
thuis werd het er ook niet beter op... mijn ouders werden mishandeld.. door mij..
eenmaal 17 jaar is het jeugdzorg gelukt om mij op te pakken en in een internaat te gooien.
eigenlijk het mooiste moment van mijn leven.
op een internaat leer je veel en besef je andere wijzes.
in vele pogingen het contact met mijn ouders te behouden is dit niet gelukt...
thuiswonen... geen optie..
doet dat je pijn? geloof me, dit is 1 van de ergste dingen die mij is overkomen.
vanuit een internaat naar zelfstandigheidstraining toe. daar geleerd hoe ik voor mezelf moet zorgen en doorgegroeid naar een eigen flatje.
woonzaam in mijn eigen flatje een tekort aan geld, dit zorgt dat je keuzes maakt.
mijn keuze was mijn oude circuit... gelukkig wel klein en niet zo groot als eerder maar nog steeds niet goed!
eenmaal hier wonende ook een meisje gevonden waarop ik werkelijk verliefd ben geworden en dus ook een relatie mee heb gehad.
de relatie is uitgegaan en zij is zelf overgestapt naar haar ex. mijn hart is aan stukken gescheurt.
mijn zorgen aan mijn hoofd zijn en blijven.

eten, huur, vrienden, verslaafden, gepakt worden, liefde, ouders, geld, zin om te leven.

ze zeggen de aanhouder wint,
ik houd aan, maar waar blijft de winst?
Datum:
15-01-2013
Naam:
Martijn
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

geen oplossing

Ik heb er ook wel eens over na gedacht.. zie het niet meer zitten en wat doe ik hier en toen en ik toch doorgegaan omdat je positief moet denken en niet negatief.. niemand houd van me niemand denkt aan me... nee er is altijd wel IEMAND die van je houd... Ik ben in 2012 een jeugdvriend kwijt geraakt doordat hij voor een trein sprong.. waarom vraag ik me nu nog steeds af. Ik heb er elke dag last van en elke dag verdriet.. ik droom zelfs over hem dat ik hem zie en dat ik met hem praat en dan ben ik de hele dag van slag af. Dit wil je mensen toch niet aan doen? Het is niet de oplossing. liefs
Datum:
14-01-2013
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Houd vol

Toen ik 27 was heb ik ook een periode gehad waarin ik dacht niet meer uit de spiraal van negatieve gedachten te kunnen komen. Ik begrijp jullie goed maar alsjeblieft HOUD VOL! Er komt weer licht aan het einde van deze tunnel. Stop met vechten en laat los. Voel de pijn. Het is nodig om weer beter te worden. Wees maar niet bang...alle liefs van iemand die intens gelukkig is geworden.
Datum:
12-01-2013
Naam:
Lena
Leeftijd:
41
Provincie:
Zuid-holland

ik wil niks anders dan gewoon verder kunnen.

hallo,

ik heb een relatie van 2 en een half jaar achter de rug. tot ze besloot om het uit te maken.
ik hield ongelofelijk veel van haar ook al was de relatie zo ongezond als die van Hitler en Eva. na mijn mening is ze het mooiste meisje die ik ooit heb gekend.
het erge is dat ik me in de 2 jaar zo erg op haar heb gefocust dat ik men vrienden heb verwaarloosd en nu vrijwel niemand heb om men verhaal bij te kunnen doen. ik loop al bij een psycholoog maar dat helpt ook niet echt.
in sommige opwellingen denk ik wel is om er gwn een einde aan te maken.
ze heeft me gedumpt ze wil me niet meer en ze is hard opzoek naar een ander. probeert zoveel mogelijk op te vallen draagt extreem korte rokjes. zou niet erg zijn als ik het niet mee zou krijgen... maar ik zit bij haar op school en zelfs met een aantal lessen bij haar in de klas. ik moet toekijken hoe het meisje waar ik smoorverliefd op ben verder gaat en aanpapt met andere jongens. waarschijnlijk krijgt ze binnen nu en binnenkort een nieuw vriendje en ik kan enkel toekijken. ik heb haar uit bescherming voor mezelf geblokked op alles en haar nummer verwijderd, helpt wel wat maar voel me nog steeds extreem kut. ook al is het al bijna 2 maand uit. ik heb het gevoel dat ik niet verder kan/wil zonder haar.
ik mis haar. en het idee dat ze een ander vriendje krijgt en het met een ander zal doen vind ik ondraaglijk.
ik wil verder maar kan het niet. ik heb niemand meer en alles wat ik had heeft me gedumpt.
Datum:
11-01-2013
Naam:
raadeloos
Leeftijd:
17
Provincie:
Groningen

gedachten..

Ik vind het vreemd.

Ik heb al van men 19de zelfmoord gedachten...
Soms schrijf ik alles op... Agenda, blaadje, eender wat zo dat ik die gevoelens kwijt ben...

Wat eerder zo makkelijk lijkt, lijkt zo verdomd moeilijk nu...
Elke dag bekijk ik mijn herinneringen van wat deed ik zo fout?
Heb soms zo hard het gevoel dak ik gewoon rond loop zonder eendere betekenis, vaak denken ze zullen me toch al na een maand vergeten... Of ze komen binnen de dag toch al jagen op men spullen.
Ik ben dik... Althans comentaar door anderen maken me dik. Zelfs enkele geven altijd comentaar. Geven zelfs box van 50 euro om aftevallen.
Kunne die niet gewoon van me houden?
Ben jaren lang gepest geweest. Uitgelachen!!!
Ik mis echte vrienden, vrienden die gewoon met me willen afspreken zonder dat ik iets moet doen voor hun :( ik wil gewoon eens hard uithuilen, goed vast genomen worden!

Wil zo graag enkele dromen waarmaken! Schoonheidssalon open doen! Welness open houden! Maar dan krijgt ge Ne klets tegen u hoofd! Ge zyt te dom, of te dik! Wilde opnieuw naar school, dan spreekt u eigen thuis slecht over u! :'( heeft me zoveel pijn gedaan:(
Elke avond hopen dat ge u ogen niet meer hoeft open te doen. Dat ge mee mag naar een plek zonder egoïsme!
Maar toch moet ge elke dag die strijd aan... Elke dag opnieuw afvragen of het pijn zou doen moest ge ergens van zou springen.. of hoge snelheid tegen een boom!... Maar dan denk ik" dan zit mijn familie in de shit door een auto dat niet afbetaald is... Of stel nu dak toch nie dood ben! En eeuwig in een rolstoel zit...
Relaties die niet lukken. Zal mijn schuld zijn althans zeggen anderen altijd.
Ik heb geen kinderen. Dus niets dat op me wacht...
Dus niet belangrijk.
Misschien verhuizen naar een andere omgeving. Maar hier heb ik geen geld voor...
Ik weet niet waar te beginnen. Niemand wilt zien dat ik hulp nodig heb.. ookal geef ik meerdere signalen
Moet altijd fake lachen... En het doet zon pijn.
Het enige dat me op de been houdt is anderen hun verhalen, want ik ben niet alleen
Maar karma mag nu eens aan mijn kant staan en aan anderen die ook verdriet hebben!
Datum:
11-01-2013
Naam:
meisje
Leeftijd:
21
Provincie:
België

...

Ik ben al mijn hele leven een buitenbeentje. Jaar na jaar laten de mensen waarvan ik dacht dat ze m'n vrienden waren me in de steek. Op school heb ik echt superveel stress, ik zit in 4Vwo en mijn ouders vinden dat ik alleen maar zevens en achten moet halen. Ik heb gewoon nooit een moment rust, op mijn sport zetten ze me ook constant onderdruk, ik heb altijd ruzie en ik kan het gwn niet meer aan. Mijn ouders laten me niets zelf regelen en gaan paranoia doen om alles. Ik kan ze af en toe niet verdragen. In de eerste en tweede klas werd ik buitengesloten door me klas, altijd als er groepjes werden gemaakt bleef ik als enige over. I can't take it any longer
Datum:
11-01-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

4 jaar lang verkeerd circuit ingedrukt

ik was altijd een sportieve vrouw aktief, sociaal noem maar op en had met mijn man een bloeiende zaak opgebouwd met veel plezier, echter door verkeerde hoge bloeddrukmedicijnen van een cardioloog kreeg ik een ernstig natriumtekort zij hebben mij met zakken zoutoplossing volgespoten toen begon de ellende, ik liep nl al 15 jaar hard marathons new york noem maar op lopen was mijn passie en kon mijn energie daar in kwijt, na de verkeerde tabletten die zouten afvoerden en als je hard loopt drink je ook water werd ik verward in mijn hoofd ik gaf dit aan aan bij de desbetreffende cardioloog die als antwoord gaf neem maar een lorzepam wanneer schrift een cardioloog lorezepam u berijpt het al de ellende begon toen pas goed ik raakte depressief raakte mijn man kwijt vanaf het begin had ik een goede dag , daarna slechte dag geen probleem vond de psychiater die inmiddels naar rotterdam was gegaan ik schrijf wat voor en dan moet het goed gaan nu dat dacht u hier volgde een delerium op waar de honden geen brood van lusten ik vocht mij terug en ging op mijn zelf wonen wel bleef de ene dag goed de andere dag opgejaagd weer naar een andere psychiater die schreef weer wat voor dat is 9 maanden goed gegaan ik was erweer totdat ik merke het lijkt wel of genoemde pillen niet meer helpen de spanning zat in mijn lijf dat kon niet vlgs genoemde arts het was het staarje van de depressie echter ik ben niet depressief en ben dat nog steeds niet vervolgens ben ik naar een natuur arts gegaan die in een keer vertelde de spanning is in je lijf geslagen hier is wat anders aan de hand nu ben ik naar een proffessor in groningen in het umc geweest die binnen 10 minuten zag wat er aan de hand was nu naar 4 jaar zoeken het natriumtekort en het toedienen van de zakken zoutoplossing hebben verorzaakt dat ik een niet aangeboren hersenletsel heb opgelopen die genoemd wordt centraal pontiene myelinolyse of wel het ziektebeeld dat hoort thuis bij mensen die aan de drank zijn echter dat ben ik niet mijn wereld en v van mijn man , gezin is ingestort de proff. had er maar 10 minuten voor nodig u begrijpt dat ik veel vrienden heb verloren die mij voor gek hebben verklaard noem maar op sporten kan ik niet meer laatstaan nog werken voel mij eenzaam en nu is niemand thuis en moet de proff. kijken of hij mij nog een beetje kan helpen ik ben verbitterd dat er zulke medische misers zijn gemaakt ik ben mijn man kwijtgeraakt op een wijze wat niet had gehoeven graag wilde ik even mijn v verheeel kwijt het lijkt wel eenjanssen steur verhaal ik hebeen trauma opgelopen en kan alleen nog maar huilen van verdriet het is dat ik voor mijzelf ben opgekomen anders was ik ik in een psychiatrisch kliniek opgenomen waar ik niet thuishoor vertrouwende u hiermede voldoende geinformeerd hebben verblijf ik met vriendelijke groeten y
Datum:
11-01-2013
Naam:
y.
Leeftijd:
60
Provincie:
Overijssel

pffffffffff...

Hoi,

Waarom deze gedachten bij me opkomen om mezelf van het leven te brengen is het volgende. 8 maanden geleden heb ik met kleine meid van 3 jaar verloren aan kanker. Tussen haar vader en mij is het dan ook afgesprongen. We gingen beiden anders om met het verdriet. Ik weet wel dat ik haar niets bewijs met mezelf van het leven te brengen. Maar moet ik dan deze pijn men hele leven blijven dragen? Misschien als ik mezelf ombreng, zie ik haar terug... Misschien...
Datum:
10-01-2013
Naam:
Kim
Leeftijd:
28
Provincie:
België

ongewaardeed, onbegrepen enz.

Ik ben isabbella (niet mijn echte naam) ben 15 jaar word binnenkort 16. Zit op het vmbo-tl. Ik ben depressief en ik heb een sociaal fobie. Ik ben een lelijk eendje heb nog nooit een vriendje gehad.

Het begon allemaal toen ik heftige ruzies kreeg thuis met mijn moeder. Het ging over school dat ik niet mijn best deed (dat was ook zo). Daar reageerde ik hondsbrutaal op en dan sloeg ze me ook met de riem, verlengsnoer, moest onder de koude douche allemaal van dat soort dingen. Me leven kon niet beter toen Ik in groep 5 zat werd gepest ik huilde bijna elke dag dat duurde tot eind groep 7. Ik ben daardoor gevoeliger geworden.Ik heb sinds ong. Me 8-10de jaar heb ik zelfmoord gedachten, het ging zelfs zover dat ik midden in de nacht ben opgestaan en een mes had gepakt en tegen me borst heb aangehouden.Ik dacht bij mij zelf als je het nu doet ben je er vanaf, het doet eventjes ben, maar ik kon het niet vanwege mijn oom. Ik schreef een aantal zelfmoordbrieven om zo me gevoelens te uiten. Het liefst wilde ik gewoon dood weg van de wereld, de pijn, de ruzies en het gezeur over school. In de eerste dacht ik : Nieuw begin, niemand kent me ,nieuwe ik. Ging compledig mis ik had me boekbespreking ik was zo zenuwwachtig, ik stotterde, ik voelde me een misslukking. Iedereen lachte me uit zelfs me vriendinnen (1tje ni) ik huilde en ik vroeg of ik mochte stoppen, maar de docente zei:' ga maar door.' Het was de ergste 8 min. Van me leven.

Dit is niet alles ik heb nog veel meer meegemaakt, maar heb het wel gehad. Na mijn eind examens van dit schooljaar ga ik weg (dood). Ik ben mijn leven zat (in mijn moeders ogen zal ik toch nooit volmaakt zijn) ik voel me ongewaardeerd thuis. Me moeder zei vandaag zelfs niemand doet iets voor jou, alleen maar voor je zus. Dat doet me zo'n pijn, dat wilt ze juist. Ik wil hier weg, maar ik durf het niet ik ga eind juni hier weg. Omdat ik me hier alleen voel, niemand die me begrijp en ik wil onzichtbaar zijn. Ik vind het alleen zo erg voor mijn oom, hij deedt alles voor me, hij nam het voor me op als ik ruzie had. Mijn lieve oom zal ik nooit vergeten
Datum:
09-01-2013
Naam:
isabella
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan me alleen loslaten in woorden.

Ik heb het gevoel dat ik nergens thuis hoor
ik heb het gevoel dat niemand bij me past
ik heb het gevoel dat de wereld naar de klote gaat
ik heb het gevoel dat ik depressief ben
ik heb het gevoel da ik geen nut heb
ik heb het gevoel dat ik over een aantal jaar niet meer besta
ik heb het gevoel dat ik dan zelfmoord heb gepleegd.
Datum:
09-01-2013
Naam:
Tara
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.