Levensverhalen (pagina 319)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Wat moet ik doen?!

Ik zit er heel lang aan te denken om zelfmoord te plegen ik heb zelfs een keer geprobeerd mezelf te verdrinken waarom? Omdat ik me rot voel! Mijn 'beste vriendin' probeert me jaloers te maken met een ander... En mijn broer houd maar niet op met vervelen en op school zit ik achter een hele vervelende jongen: Stijn. En hij pakt mijn spullen af maakt mijn huiswerk map bijna kapot en ja gewoon ik heb een rot-leven. Ik probeer mezelf een beetje af te leiden en dan ben ik soms ook best wel blij alleen gewoon ik heb het zelfs een keer tegen mijn moeder gezegd maar ze neemt het denk ik niet serieus... WAT MOET IK DOEN?!
Datum:
17-02-2013
Naam:
Manon
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-brabant

ik wil hier niet meer zijn

hallo, ik haat mijn leven. Ik heb alles zwaar verpest en het heeft geen zin meer. Anderhalf jaar geleden ben ik verkracht geweest en sindsdiend gaat alles slecht. Mijn mama steunt me totaal niet en mijn papa weet het niet. Ik ben me sinds 1jaar geleden beginnen snijden. Ik denk niet dat dit leven zo nog zin heeft. Elke keer als ik alleen ben komen de gedachten terug en beginnen ik te wenen / snijden. Ik was vroeger een heel vrolijk meisje en nu ben ik alles behalve dat en de mensen rondom me merken dit ook. Wat moet ik doen?? IK WIL DOOD!
Datum:
17-02-2013
Naam:
Lore
Leeftijd:
15
Provincie:
België

wat moet ik doen

Ik weet het niet meer woon nog thuis heb zeer veel problemen met me broer kan geen vriendin vinden lig al een jaar te kutten met me werk kan er gewoon niet meer tegen ben soms aan het denken me voor een trijn te gooien ben ik er tenminste van af
Datum:
17-02-2013
Naam:
mark
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

pesterijen

hallo,
ik ben Luna, een meisje van 14 jaar uit Limburg. Ik werd voor het eerst gepest op me 8 jaar in school. Uiteindelijk is dat gestopt enzo. Maar nu wordt ik weer gepest in school, en thuis. Ik kan niet goed overweg met mijn papa en hij ook niet met mij, waardoor wij heel vaak ruzie maken. Als mijn papa & ik ruzie hebben zet hij altijd men zus en mama tege mij op, omdat ik een mama's kindje ben :)
Dus ik heb nu weer heel harde ruzie met mijn papa, mama en zus, omdat ik ''onbeleefd'' reageer zeggen ze. Waardoor ze nu al men privacy hebben afgepakt en mijn geen zakgeld meer geven en ik had hun 35 euro geleend en dat ook niet meer terug krijg!! Mijn papa noemt mij ook vaak wrattenhoofd en puistenhoofd omdak ik 3 mss 4 puisten op men hoofd heb. Het werd me allemaal te veel dat hij mij altijd zo uitschelden en ik ben het tegen mijn bomma en tante gaan zegge, en die vinden dit er ook overgaan dat ze me zo uitschelden. Maar nu noemen ze me ook nog dik en lelijk en in school: lelijke trol, en trut,... . Ik wil al heel lang zelfmoord plegen, maar ik kan het niet doen omdak ik een nichtje van 2 jaar en een half heb. die zo schattig en lief is! Nu wou mijn papa zijn leven ook beëindigen, maar hij moest met de fiets naar de dokter omdat hij ziek was, en hij is alles bij de dokter gaan zegge en zo dat ik heb pest, terwijl het andersom is, dus als nu mijn papa zelfmoord pleeg steekt mijn mama alle schuld op mij en zegt ze dat ik de gevangenis in moet, doordat alles op papier staat. Ik wil nu graag zelfmoord plegen omdat ik thuis niet meer welkom ben, ik moet zo snel mogelijk het huis uit van men papa en nu ook van mijn mama & zus. Ik heb al eens zelfmoord geprobeerd te plegen, maar die poging was mislukt omdat het mesje niet scherp genoeg was om in men polsen te snijden. Nu wil ik dus weer zelfmoord plegen mar ik weet niet hoe. Ik ben ook al eens van huis weggelopen na school (naar mijn bomma (de mama van mijn mama)), omdat er weer hevige ruzie was. Een vervang leerkracht wist hiervan dat ik alweer ruzie thuis had en dat ik weg ging lopen en ze wist ook dat mijn ouders het niet wisten, dus zei ze dat ik mijn ouders moest bellen. Maar door toen van huis weg te lopen heeft niets uitgehaald!
Datum:
17-02-2013
Naam:
Luna
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

Leven om te sterven

Ik verloor mijn opa vorige week. Mijn opa. Om je heen wordt verwacht dat je daar snel weer overheen komt. Dat je op je studie verschijnt, weer mee doet aan het leven. Het was immers een oude man en hij heeft een mooi leven gehad. Ja dat is ook zo, dus ik mag geen verdriet hebben. Niet? Maar steeds meer begin ik me af te vragen, wat voor nut heeft het om een heel leven te leven. Om je uit te sloven, te werken, je in te zetten voor alles en iedereen. Haasten voor deze snelle wereld om overal maar op tijd te zijn, doen wat er van je wordt verwacht. Uiteindelijk gaan, net als net met mijn opa, alle herinneringen dood met jou. Ze verdwijnen, de energieën draag je mee naar de entiteit waar we allen uit gecreëerd werden. Je bent weer deel van het geheel. Maar wat maakt ons dit als individu nog? Wat maakt mij dan zo anders van alle anderen? Deze fractie van een leven in hetgene wat wij als tijd ervaren. Tijd is niks meer dan een stukje dood en verderf.
Ik ben niet depressief, en ik heb genoeg zelfvertrouwen. Dit zijn slechts logische beredeneringen en filosofieën over wat ons leven zou moeten zijn en over hoe het werkelijk is.
Datum:
17-02-2013
Naam:
Sophie
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

ik zie het niet meer zitten.

hey, hm ik weet niet hoe ik er aan moet beginnen.. ik was eigenlijk op awel aan het kijken en op zelfmoordlijn om te praten ma da gaat nog niet.. :'( ik ben het beu alles.. ik heb spijt dat mijn 1ste keer niet gelukt is.. ik voel me nog slechter dan ervoor. mijn psycholoog kan me niet helpen ik zit mijn tijd daar maar te verdoen, want als ik er van kom zit ik nog steeds met de gedachte, hoe ga ik afscheid nemen? iedere min van de dag denk ik eraan, als we in de auto zitten denk ik ho, wat als ik aan de handrem trek? zou het dan gedaan zijn? nu ik zou het niet erg vinden.. ik wil dat het gebeurt. maar toch wil ik het ook niet :'( ik ben zo fucked up.. ik kan niemeer :'(
Datum:
17-02-2013
Naam:
..
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Pff...

Ik weet het vaak ook niet meer. Zit heel erg met mezelf in de knoop. Wil geen aansteller zijn of iemand die aandacht loopt te vragen, daarom speel ik altijd een toneelstukje voor de buitenwereld, niemand heeft het door.. gelukkig maar... dat gezeur van anderen hoef ik ook niet aan te horen. Heel vaak denk ik eraan om een einde aan mijn leven te maken, zelfs in m'n dromen achtervolgd het me. Wil helemaal niet zo denken, voel me echt een idioot!! Kijk de mensen eens die ernstig ziek zijn en ik heb die rare gedachten.. Voel me mislukt, ik zou nooit tevreden zijn met mezelf, geen vriend vinden.. ( vertrouw ze niet en walg van mannen) ik heb gewoon geen toekomst. Ben bijna altijd moe, nergens zin aan.. kom het laatste jaar de deur bijna niet meer uit omdat ik er gewoon geen zin meer aan heb en me kloten voel. Kan nergens meer echt plezier uit halen, ik wil genieten van m'n leven maar kan het gewoon niet! Heb gewoon heel veel dingen waar ik mee zit. Bah voel me echt een triest eenzaam persoon.. zou nog bijna zelfmedelijden krijgen.
Datum:
17-02-2013
Naam:
Anna
Leeftijd:
24
Provincie:
Overijssel

ik kan niet meer

hey,
ik ben al jaren depressief
en het hou maar niet op ik snij mezelf en denk bijna elke dag aan zelfmoord mijn familie begrijpt me niet en willen me het liefst slaan als ze er achter komen dat ik mezelf weer heb gesneden ook sla ik mezelf vaak of ik trek haren uit me hoofd niemand voel hoe ik me voel en als ik er over praten wil krijg ik een grote bek dat ik me aan stel en dat ik het moet laten gaan.
Datum:
16-02-2013
Naam:
bibbel
Leeftijd:
23
Provincie:
Anders

eenzaam

Hoe kan het dat ook de mensen met de meeste vrienden zo eenzaam zijn? Dat vraag ik dus al een tijdje af want ik heb altijd al vrienden gehad en meestal nog supergoede vrienden ook. Dus hoe kan het dat ik me zo eenzaam voel? Niemand weet wat ik denk en niemand weet wat ik voel... Maar dat is mijn eigen schuld want ik heb bijna nooit iemand de kans gegeven om even een kijkje te nemen binnen. De paar keren dat ik het heb geprobeerd ben ik teleurgesteld dus heb ik het nooit meer gedaan. Wel vreemd... Het is alsof ik met al mijn vrienden op een eiland zit maar binnen dat eiland nog een eilandje is en daar zit ik terwijl de rest op dat andere eiland eromheen zit. Soms lukt het een van mijn vrienden om een bootje te maken en naar me toe te komen maar de stroming is meestal te sterk waardoor ze onderweg moeten opgeven. Je zou kunnen zeggen dat ik bepaal hoe sterk de stroming is daarom ben ik dus zo eenzaam. Die eenzaamheid heeft er altijd al gezeten, van kleins af aan maar soms lukte het me om het ter verdrijven. Misschien dat dat niet zo'n slim idee was want iedere keer kwam het nog erger terug... Ik... Ik denk dat dit de laatste keer wordt... Ik kan geen licht meer zien aan het einde van de tunnel...
Datum:
16-02-2013
Naam:
niemand
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Aandacht van jongens loopt alleen maar slecht af ..

Hye, ik ben isabel ;) ongeveer een jaar geleden had ik men eerste liefje. Hij was heel aardig, supervriendelijk, maar aan ieder sprookje komt een einde .. Aldus ook aan het mijne. In een vlaag van woede en gebrek aan aandacht stuurde ik een sms'je met ''het is uit''. Ik dacht: ach die houdt van mij, morgen is het weer aan.
Niet dus. Een week of 2 later was het zomervakantie.
Ik had geen enkel contact meer met hem.
Het deed zo veel pijn, echt ik ging eraan kapot.
Ik begon al stilaan te twijfelen aan de zin van het leven, fase 1 ..
Het voelde aan alsof men vrienden me in de steek lieten, niemand zocht nog contact met mij ..
Ik viel steeds dieper in de put van depressie ..
Toen het terug school was, ging het weer een beetje beter, maar ik was nog steeds verliefd op hem, SMOORverliefd..
Al snel bleek dat hij totaal geen interesse meer in mij had, dus kreeg ik weer een depressieaanval.
Ik kon wel wenen, maar er kwamen geen tranen uit mijn ogen.
Ik voelde me samen met mijn gevoelens opgesloten in mijn eigen lichaam.
Maar het ging terug beter, het was herfst, en dat is mijn favoriete seizoen :)
Mijn vriendinnen hadden meer interesse in mij en mijn beste vriendin had de ruzie bijgelegd, eindelijk, want ik had haar op dat moment hard nodig.
Uiteindelijk dacht ik dat ik over hem was geraakt, dat ik geen gevoelens meer had.
Maar na een tijdje werd dat helemaal van de baan geschoven, ik dacht na over zelfmoord..
Van de vraag of ik het wel zou doen, ging het over naar de vraag: hoe zou ik het doen? Fase 2..
Weken gingen voorbij, ik voelde me weer beter (: ik probeerde gwn minder aadacht te geven aan hem op school ;)
En het lukte, ik had geen gevoelens meer voor hem :)
Uiteindelijk kwas het januari, of ik aandacht kreeg van men vrienden kon me uiteindelijk niets meer schelen.
Bij ons op school zitten er vele populaire jongens, alsook Dries ..
Hij zit een jaartje hoger als mij en is zowet gekend door de hele stad.
Omdat het tegenwoordig zo'n rage is om een account te hebben op een website genaamd 'Ask', maakte hij het ook aan.
Mensen stuurden hem anoniem liefdesberichtjes, en om de éen of andere reden moet hij gedacht hebben dat ik die persoon was die achter de liefdesberichten zat.
Hij noemde mij zijn stalker ..
Iemand vroeg hoe zijn stalker noemde, en plots stond men hele naam op internet.
Fijn gevoel geeft dat, als de hele stad denkt dat je jongens letterlijk stalkt.
Dagen heb ik mezelf gewoon in slaap gehuild, ik was er zo kapot van om altijd nagekeken te worden op de bus, op school, in de stad, overal ..
Dat bracht me tot fase 3: wanneer zou ik het doen?
En dan had ik tumblr, ik postte al mijn gevoelens door middel van foto's online.
Ik deelde gewoon mijn gevoelens met andere mensen, had ik de indruk.
Want er waren velen die me volgden, en ze hadden allemaal dezelfde foto's op hun blog.
Ik voelde mij tenminste niet meer alleen, het voelde alsof ik niet de enige was die zo diep zat.
Niets is betere 'therapie' dan communiceren met lotgenoten, dus ik praatte met hen over wat ik had meegemaakt.
Ondertussen kraste ik men armen wel iedere keer open als ik me douchte, mijn hele arm staat nu vol met littekens.
Ze zullen er mijn hele leven staan ..
Maar ik heb er geen spijt van, ieder litteken staat voor een overwinning in mijn leven.
Nu zijn we bij het heden gekomen.
ik voel me nu veel beter, ik laat me niet zo makkelijk meer kwetsen.
En dat zal ik ook nooit laten gebeuren.
Mijn beste vriendin heb ik laten vallen, zij was de grootste reden voor mijn depressie..
Toen we ruzie hadden voelde ik me alleen, maar toen we bevriend waren voeldde ik me lelijk (zij is megapopulair en krijgt elke jongen vast, door haar krijg ik het gevoel dat ik lelijk ben en asociaal ben).
Ondertussen ga ik met de juiste mensen om, zij geven mij een goed gevoel.
Dus girls, laat liefdesverdiret je niet vloeren.
Zoek uw geluk op, blijf niet bij de pakken zitten zoals ik deed..
Mijn grootste tip is TUMBLR, en ik ben zeker dat het gaat werken, ik ben er 100% van.

Succes
Datum:
14-02-2013
Naam:
Isabelle
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.