Levensverhalen (pagina 321)

Hoi ik ben anoniempje ik ben 11 jaar en zit in het 6de leerjaar en ik ben het beu om gepest te worden waarom ik! is het niet voor mijn achternaam of haarkleur dan is het wel voor iets anders ik kan het niet meer aan nu ben ik al van school gewijzigd het helpt heelemaal niet zelfs aan mijn familie durf ik dit niet te zegge ze zullen mij toch niet geloven elke moment denk ik eraan om zelfmoord te plegen maar voor 1 iemand doe ik het niet voor mijn hartsvriendin en misschien ook wel voor mijn familie maar als ik die ni had was ik er al lang ni meer geweest en het blijft erg moeilijk maar ik probeer te denken aan leuke momenten en dan lukt het wel maar soms begin ik in de klas ook te Wenen allemaal om dat gepest enzo en dan verzin ik vanalles om tegen de juf te zeggen het is zo moeilijk ik ben veel te bang om er met iemand over te praten daarom doe ik het hier op deze website dan voel ik me beter ik moest het even kwijt en in mijn dagboek durf ik het ook niet te schrijven want als mijn ouders dat dan eens lezen hoo waarom ik dit is allemaal zo moeilijk xx anoniempje

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee maanden oud was. Mijn moeder geeft mij de schuld ervan. Ze zegt het niet, Maar ik merk het aan hoe ze tegen me doet. Op de basisschool en middelbare ben Ik heel veel gepest. Ze sloten me buiten en scholden me uit. Ik ben elke dag doods bang om naar school te gaan. Mijn moeder is er niet voor mij. Ik voel me een slaaf bij haar thuis. Ik moet altijd Alles doen voor haar. Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen, en begon mezelf te snijden. Het geeft mij een opgelucht gevoel. Toen me moeder er achter kwam deed ze er niks aan. Doordat ik er altijd alleen voor sta en ik depressief geraakt. Ik weet van mezelf dat het zo niet lang meer door kan gaan. Ik weet 100% zeker dat niemand me zou missen. Niemand geeft nu om mij, dus zullen ze dat ook niet doen als ik er niet meer ben. Het zou me niet interesseren als ik een auto ongeluk krijg, teveel pillen inneem, een ader raak of iets anders. Op dit moment klinkt zelfmoord een goed idee. En een hele goede oplossing.

Waarom ik waarom moet ik homo zijn waarom ben ik anders waarom mag ik niet zijn wie ik ben wat willen de mensen van mij hoever moet dit komen. Waarom kan ik niet normaal over straat waarom moet ik elke dag uitgescholden worden geslagen niet geacsepteerd nergens niet wat moet ik doen ik trek dit niet meer dit gaat 6 jaar zo hoever moet dit komen wat moet ik doen om aan mensen te laten zien dat ik het niet meer trek en dat ik dit niet meer aan kan het word te zwaar te pijnlijk teveel help mij aub help mij aub dit word mij echt te veel ik schrijf dit met tranen in mijn ogen want ik ben niet iemand die snel aan zelfmoord denkt en nu denk je dat de opslossing is vooral als je naar tv kijkt en al die kinderen zichzelf dood maken omdat andere ons niet met rust laten de pijn die ik heb is te pijnlijk iedere dag hoop ik op te staan dat alles een droom was Waarom moet mij dit overkomen waarom mag ik niet zijn wie ik ben mensen mensen ik ga kapot van binnen

Hallo allemaal, mijn naam is Mariana en ik ben 21 jaar oud. Ik las net al jullie verhalen en ik herkende mij hierin. Sinds ik klein ben, heb ik alleen maar ruzie meegemaakt. Mijn vader sloeg mijn moeder en er vlogen borden door de huis. Toen ik nog ongeveer 4 was had dat bord mij bijna geraakt. Mijn ouders scholden ontzettend. Ik huilde elke dag in mijn kussen en niemand wist het. Soms moest ik mijn ouders zelfs uit elkaar halen, omdat ik erg bang was dat het fout zou lopen. Later kreeg ik psichische klachten. Elke keer toen ik moest huilen, werd ik erg histerisch. Later toen ik ouder werd, jaar of 9. Er was geen einde aan ruzies. We konden nooit met familie wat leuks doen, mijn vader was overaal ontevreden over en schold altijd uit. Later begon hij ook ruzie te maken met mij. Hij vernederde mij en toen ik op school gepest werd ofzo, kwam hij nooit voor mij op. Ik begon mijzelf te haten. Op school ging het af en toe mis met de cijfers en mijn vader geloofde nooit in mij. Hij riep altijd dat het mij toch nooit zal lukken en dat ik later een schoonmaakster wordt. Het deed me zo pijn, dat mijn vader nooit mij van iets kon beschermen en mij juist bemoedigen. Ik werd erg onzeker en kreeg faalangst. Ik ging soms niet naar school, omdat ik bang was voor de toetsen. Later toen ik jaar of 15 werd moesten wij verhuizen. Ik was nieuw op school en in begin deed iedereen aardig, maar op een dag ging iedereen over mij roddelen en pesten. Het kwam zover dat ik niet meer durfde te pauzeren waar iedereeen bij was, omdat niemand met mij omging. Ik ging pauzeren in de wc. Thuis kwam ik met die verhalen aan en het was weer mijn moeder die voor me opkwam. maar na eentijdje was ze zat om mijn verhalen aan te horen. Maar bij wie kon ik nog meer terecht? Ik had toen niemand alleen mijn moeder. Maar zelfs moeder begon te zeggen of er misschien iets mis was met mij, omdat iedereen op school zo tegen mij deed. Ik kon bij niemand meer terecht. Ik zocht liefde. Ik huilde elke dag en er was niemand die mij begreep. Ik huilde elke nacht in mijn kussen en vroeg me af waarom mensen zo tegen mij deden. Ik pratte met iemand, maar ik wist niet met wie. in die tijd ging ik heel vaak op msn om met mijn oude vrienden contact te houden. Op msn leerde ik een jonge kennen, die mij vaak ging helpen. Op een dag kwam hij op mijn verjaardag. en wij werden verliefd. Hij vertelde mij soms over God, maar ik ging heel vaak met hem discusseren. Ik geloofde nooit in God. Op een dag nam hij mij mee naar de kerk. Ik voelde zoveel rust in mijn hart. Ik zag dat mensen erg gelukkig waren en aan het klappen tijdens zingen. Ik dacht dat kerk voor oudere mensen was, maar ikzag ook veel jongeren. Ik vroeg me af waarom ik in de kerk zoveel rust vond. De jonge die ik op msn leerde kennen heette Karen, hij vertelde mij vaak over God en hielp mij bij mijn problemen. Omdat de afstand tussen ons ver was, gingen wij veel via telefoon praten. We gingen weer discuseren over geloof en hij zei: zal ik een bijbel voor je bestellen zodat je het kunt lezen? Ik ging akkoord, omdat hij in die tijd niet zoveel tijd meer had voor mij en ik toch met hem over iets wilde praten en ging dus akkoord dat hij dat boek bestelt. Maar na dit gesprek had ik een gevoel. Ik wist zeker dat die bijbel heel laat zal komen, maar ik wist dat die op mijn verjaardag komt. een maand later, was 1 dag voor mijn verjaardag en ik dacht weer aan dat bijbel. Zal die morgen komen? Want ik ben jarig. Volgende dag, ik ging van school naar huis en ik wist zeker dat het paketje in de deur ligt. Ik kwam binnen en ik zag een klein paketje. Het was de bijbel. WOW, dacht ik. Het is veel te laat, maar precies op mijn dag. Mijn verjaardag was al weer verpest, mijn ouders hadden mij iets belooft. Maar het ging niet door. Er was weer ruzie. Ik was heel verdrietig . Ik was in mijn kamer en ik zag het boek. Ik begon in te bladeren. Ik las het , ik snapte er niets van. Maar het vulde mij met vreugde..... ongeveer een maand later ging mijn vriend naar een christelijke kamp, om daar nieuwjaar te vieren. Ik vond dat raar, maar ik wilde graag nieuwjaar met mijn vriend vieren, omdat ik altijd met mijn ouders had gevierd en ze dronken op die dagen alleen maar. Dus ik ging mee naar kamp. Daar hadden ze bidstonden en preken. Ze spraken in het Armeens, want mijn vriend was ook armeens. Af en toe ging een vrouw af en toe vertalen. Ik ging heel stiekem bidden en vragen stellen aan God. Dat wist niemand. De liedjes begreep ik niet, maar ik begon uit niets te huilen. Pastor ging bidden voor mij, ik voelde bepaalde licht. ik wist nooit dat zoiets bestond. op 2 januari 2009 hadden ze avondmaal. Iedereen ging bidden. ik ook. En ineens kreeg ik een gevoel als of iemand van boven naar me keek. ik voelde bepaalde aanwezigheid. Een heel machtig iemand. ik zag een vision. Ik zag Jezus met een kruis op zijn rug ontzettend veel bloed . Ik had nooit eerder over hem gehoord, alleen als een personage. Maar ik had toen zelf met mijn ogen gezien. Ik had besef dat hij dat gedaan had voor mij, zodat ik niet meer hoef te rouwen en omdat hij zoveel van me houdt. Ik voelde enorm veel liefde. Ik had vergeving gevraagd over dingen die ik fout had gedaan. Ik zei dat in mijn zelf. ik zei word aub niet boos op mij en help mij. ineens fluisterde mijn vriend iets in mijn oren. Hij zei; ik ben niet boos op jou en ik kreeg alle antwoorden op de vragen die ik aan God stelde. Er was een man die de gave van God kon verstaan. Ik geloofde dat soort dingn nooit. Maar die vragen die ik stelde was alleen in mijn hart. Ik stond te huilen van geluk. Alle wonden in mijn hart op dit moment, waren genezen. Liefde die ik altijd in mijn kussen zocht, vond ik op dat moment. Alle mensen keken naar mij en dachten wat gebeurt met haar, want ze wisten dat ik geen christen was. SINDS TOEN. was mijn hele leven verandert. Ik keek in de spiegen en ik dacht wauw, God heeft mij gemaakt hij houdt zo van mij hoe ik ben. Ik ben Uniek! Mijn onzekerheid verdween, mijn verlegenheid, mijn piijn. Toen ik thuis kwam vertelde ik alles aan mijn ouders en aan mijn klasgenoten. Ik sprak met mijn vader en ik zei: vader je hebt me ontzettend veel pijn gedaan, maar de pijn is ineens weg en ik ben niet boos op jou. Dat was de eerste keer in mijn leven toen ik aan mijn vader zei; pap, ik hou van jou. Hij stond verbaasd. Sinds toen was mijn hele leven verandert. Ik wandel met God, want hij is de volmaakte liefde. Ik geloofde nooit in God. Maar hij geloofde in mij. Ik zocht hem nooit, maar hij heeft mij gevonden. In bijbel staat wie verlaagd wordt, zal ik verhogen. God hoort jou huilen en kent jou pijn. Hij is voor jou aan het kruis geleden, jj hoeft geen pijn meer te voelen, Hij heeft het al gedaan voor jou. Nu ziet mijn leven er heel anders uit. Ik ben getrouwd met dat zelfde vriend die mij over God vertelde, wij hebben nu kind en hebben huis gekregen. Mijn visie in dit leven is om zoveel mogelijk mensen te helpen van wat ik allemaal heb meegemaakt. Er is een oplossing! Jij bent te kostbaar, om pijn te lijden. Jezus zegt: Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. 29 Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, 30 want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’ Matteüs 11:28-30. Als je met God bent zal hij je van alles beschermen. Sorry dat het een lang verhaal is, en misschien vind je het een beetje raar. Weetenschap, kan niet bewijzen dat bijbel niet klopt en mijn ervaringen bevestigen dat. GOD HOUDT VAN JOU!

Ik zal wel weer iets verkeerd hebben gedaan want dit is de tweede keer dat ik dit tiep maar:Naar de hel met al die kwetsers en kneuzen, naar de hel met al die figuren die alleen zichzelf kunnen zien-de sterkste mensen zijn het eenzaamst. Je bent uitgekozenvoor een speciale levensopgave.Wen er maar aan makker, want je zult er sterker uitkomen.De mensen die je hebben gekwetst zullen dat, naar ik vrees, niet meemaken...Ik ben 59 jaar, I"ve been there.Dat je een klote jeugd heb gehad(ik ook) betekent niet dat de rest van je leven ook klote is,eerder het tegendeel-je hebt ervaring....jullie redden het wel... je moest eens weten hoeveel ERVARING ervoor nodig is om andere mensen(net als wij) te helpen.En als jullie deze tijdelijke crisis hebben doorstaan, dan hebben jullie dat in huis...Groet Paul

Ik ben een meisje van 15. Ik hoorde er vanaf kleins af aan er niet bij. Ik was/ben gewoon anders. Me opa's en oma's zijn al heel vroeg gestorven en dat heb ik nooit echt kunnen verwerken. Verder heb ik nooit een leuke klas gehad, ik werd niet echt gepest. Maar ik hoorde er gewoon niet bij. Want bijvoorbeeld. Op de basisschool zat ik met 25 kinderen in een klas. Waarvan 11 meisjes. Je had dan de 6 ''populaire'' en die vier andere waren beste vriendinnen. En dan bleef ik over. Ik hoorde nergens bij. (Ben blijven zitten, dus het is altijd moeilijk om vriendinnen te maken in een nieuwe klas.) Ik was gewoon dat stille meisje die geen vrienden had/heeft.

Daardoor toonde ik geen emoties meer. Ik sloot mezelf af voor andere. Toen ging ik me af vragen waarom zouden mensen met mij willen omgaan? Ik wilde weten wat ik fout deed.

Naarmate ik ouder werd vond ik de dood steeds interessanter. Hoe zou het zijn om dood te gaan? Of doet het pijn als je voor de trein springt, wat voel je daarvan of voel je helemaal niks? En wat gebeurt er daarna met me? Wie gaat me missen en wie niet? Die vragen kreeg ik steeds vaker. Ik heb nu ze elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde. Ik kan bijna nergens anders aan denken.

Ik had laatst op uitwisseling een zelfmoord neiging. Ik drukte toen zelf me eigen keel dicht. Maar ik kon het niet. Ik kon het me gast gezin niet aan doen. Stel je voor, er komt iemand uit een andere land bij je. Op uitwisseling en die pleegt zelfmoord in jou huis. Dat verdienen ze niet. Dus ik liet me keel maar weer los.

Ik heb mezelf een paar keer gesneden. Maar ik doe het niet meer. Ik zie het als me zelf belonen. Als ik me snijd vergeet ik alles en voelt het alsof ik de hele wereld aan kan. Maar ik mag me niet van mezelf belonen. Dat verdien ik niet. Ik moet mezelf straffen. Ik hoor steeds stemmen. Het voelt alsof ik gek wordt.

hallo iedereen , ja zoals iedereen hier op deze site (denk ik( zit ik met zelfmoord in mijn hoofd... Vroeger toen ik in de lagere school zat , werd ik zwaar gepest .. maar ik was een sterk meisje & ik graakte er altijd doorheen (: vorig jaar zat ik in het 1ste middelbaar & ik hoopte op eindelijk leuke & lieve vrienden (: & die had ik ook . Ik werd gelukkig , mensen gingen van me houden en ik werd eindelijk nietmeer gepest (:
dan .. 2de middelbaar alles liep helemaal anders , neen , ik werd niet gepest .. ik had een liefje , & ja .. veel gebeurd .
uiteindelijk bleek het dat die jongen me alleen maar gebruikte & hij kreeg geld van zijn vrienden , de jongen kwetste me , begon me uit te schelden , roddels gaan vertellen & deed er alles aan om me kapot te maken .. dat lukte hem ook .. 4maand later was ik eindelijk over hem .. ik leerde een nieuwe jongen kennen .. alles verliep goed & dan weer 'BAM' alles was kapot .. hy schelde me uit & ging met een ander meisje .. thuis gaat het ook niet als een sprookje bij mij .. myn ouders blijven altijd hangen op café ..
dan ga ik alleen in de auto zitten , zet muziek op & begin te huilen .. elke dag opnieuw ... na 6maand werd ik het beu.. & ik begon aan zelfverminking .. snijden in armen & buik ..
ik leid ook aan borderline persoonlijkheids stoornis.. bang om verlaten te worden & zich eenzaam voelen ookal ben ik in een grote groep .. 6maand verden nu & ik ben het beu .. iedereen doet anders tegen me & ik heb echt het gevoel dat , of ik er nu ben of niet .. het zou niemand iets kunnen schelen . Ik hb al meerdere keren zelfmoordpogingen gedaan .. maar telkens was er wel iemand die me net op tyd kon stoppen .. Ik wil zo graag geholpen worden .. Maar soms zie ik echt geen uitweg meer.. :'(

Hoii, ik ben een meisje van 12 jaar oud. Ik heb altijd het gevoel dat ik er niet bij hoor. Vroeger voelde ik me erg gepest voor mijn verlegenheid. Op de basisschool had ik veel neppe vriendinnen die mij als een soort van slaafje gebruikten daar werd ik van bewust en begon mezelf te haten. Via Hyves heb ik toen een emo jongen ontmoet en hij werd mijn vriendje. Hij was aan de drugs en sneed zichzelf, daardoor wou ik ook gaan roken. ik schreef op mijn spiegel vaak dingen die negatief waren en kreeg een soort van stemmentjes in mijn hoofd. Daar werd ik bang van. Er kwam een nieuw meisje in de klas. Daisy, haar pestten ze ook. Vaak gingen ze om haar heen staan en zeiden ; SPOOOOKKK! Daisy werd één van mijn vriendinnen. Daar werd ik vaak voor gepest (dat dezen ze niet echt maar ze roddelden wel over ons , het voelde als pesten). Ik zit nu op de middelbare en heb andere vriendinnen. Ze zijn beter dan op de andere school maar ze kwetsen me nog dagenlijks ook slaan we elkaar vaak endoen elkaar pijn. Ik heb daar echt een hekel aan als mensen elkaar pijn doen. Al mijn vriendinnen moeten een lager niveau gaan doen dan ik. DAT vind ik echt VERSCHRIKKELIJK! ik ben dan weer helemaal alleen. thuis gaat het ook niet goed mijn ouders zeuren vaak alleenmaar op mij en ik voel me door hun heel erg onbelangrijk. Mijn broer slaat en schopt me de hele dag. Daardoor heb ik zelfmoordneigingen gekregen en heb een keer met een mes op mijn bed gezeten. Het begint steeds zwaarder voor mij te worden. Ik ben helemaal alleen.

Mijn moeder is doodgegaan aan kanker en ik hoor het telkens uit iemand z'n mond komen, het breekt mijn hart in stukken. Mijn vader date iemand anders terwijl ik gepest wordt en heel erg veel pijn lijd. Ik ben enigskind en zo mijn ouders, er is niemand die me kan helpen en daarom denk ik aan zelfmoord. Ik doe ze een plezier, één iemand minder... Ik weet tenminste niet wat ik moet doen, ik zit maar achter mijn PC naar een wonder te geloven maar dat zal nooit uitkomen. Ik begin mijzelf al pijn te doen, wat moet ik doen?

Ik heb op de basisschool een klas overgeslagen en ik ben jong leerling, waardoor ik zo'n twee jaar jonger was dan mijn klasgenoten. In de tweede was ik net 12 en mijn ouders kregen enorme ruzie. Ik had niets meer. Mijn thuisbasis viel weg en mijn liefde voor leren ook; ik bleef zitten. Nu zit ik bij kinderen in de klas die zich totaal anders gedragen dan ik mij gedraag. Ik ben nu 14, maar ik gedraag me als iemand die 17 of 18 is. Men rekent je echter af op je leeftijd, wat als resultaat heeft dat ik ten eerste geen rechten heb en ten tweede word behandeld als iemand die te allen tijde nog in bescherming moet worden genomen. Mijn ouders vinden mij niet oud genoeg samen met mijn zusje, die bijna 13 is, alleen thuis te blijven. Ze gaan weleens een nacht ergens anders slapen met z'n tweeën en dan regelen ze consequent een oppas. Hier heb ik nog niet zo'n groot probleem mee, omdat dit wellicht fijner is voor mijn zusje. Waar ik een probleem mee heb, is dat het ook gebeurd op het moment dat ze voor 4 uurtjes 's avonds uitgaan. Ik zie het niet meer zitten; ik heb geen aansluiting met mijn leeftijdsgenoten en bijna niemand begrijpt me als een aantal leraren wel doet. Ik wil niet meer de eenzaamheid, het opgesloten gevoel in het lichaam van iemand die veel jonger is dan ik me voel en ik wil al helemaal niet langer behandeld worden als een kleuter. Ik wil er een eind aan maken. Ik wil dood.