Levensverhalen (pagina 321)

Hallo lieve mensen. Ik ben zwaar gepest op de basisschool, vanaf groep 3 tot groep 8. Dacht toen ik naar de eerste ging te beginnen aan een nieuwe start, maar het ging gewoon door. Puur omdat ik volwassener ben dan bij mn leeftijd hoort. Mn ouders zitten midden in een scheiding... Vind het echt verschrikkelijk, ik doe mezelf pijn om de pijn die ik in mijn hart heb te vergeten, maar na een tijdje werkt het steeds minder en doe ik mezelf steeds meer pijn... Eerst was het mezelf krabben op handen en armen, nu is het met scharen knippen, messen snijden, passerpunten prikken, nagels krabben... Ik wil al dit gedoe niet meer... Wil niet meer naar de psycholoog, wil geen ruzie meer met mn ouders over mn slechte cijfers door de situatie thuis, maar aangezien dat allemaal onmogelijk blijkt wil ik dood... Dit is niet de oplossing ik weet het, maar ik zie niets anders op het moment. Als jullie een bericht op het nieuws zien dat Paula 13 jaar zelfmoord heeft gepleegd, weten jullie dat ik het niet heb kunnen volhouden. Ik had een persoon die echt alles wist, waar ik altijd alles aan kon vertellen, maar sinds ik thuis een keer ben weggelopen is ze boos op me. Ik weet dat het fout was, maar om dan zolang boos te blijven? Ik heb nu niemand meer aan wie ik al mn gevoelens kan vertellen terwijl ik het nodig heb... Jaja ik heb nog een heel leven voor me, en ja ik ben nog zo jong, en ja ik laat een leeg gat achter als ik zelfmoord pleeg, maar daar heb ik dan toch geen last meer van? Weet ik niet wat ik gemist heb, dus maakt niet uit. Ik zit te denken aan overdosis pijnstillers en dan onder een trein springen of van een gebouw afspringen, polsen doorsnijden heeft bijna geen kans op succes. Ik ben er gewoon klaar mee, ik heb genoeg pijn geleden, ik heb genoeg dingen meegemaakt. Ik wil hier weg, zo snel mogelijk. Maar weten jullie, al die andere mensen op deze site, jullie hoeven niet dood. Er is altijd een oplossing, alleen ik zit te diep in de put om naar boven te kijken en de helpende hand te pakken. Jullie niet. Jullie kunnen dit, jullie kunnen uit de put klimmen. Niet denken, ik kan dit wel alleen, want dan eindig je net als mij, geloof me. Mijn punt is, ik ga binnenkort dood, maar jullie blijven doorgaan en vechten. Ik weet niet hoe, maar ik zal jullie steunen. Als jullie toch van plan zijn zelfmoord te plegen, lees mijn verhaal, en bedenk of je het wel echt wil. En niet snel denken ja ik wil het... Denk goed na... Ik eindig mijn verhaal hier, misschien eindig ik mijn leven ook binnenkort, wie weet. Zoek hulp bij een maatschappelijk werker, ouders hoeven niets te weten. Voor mij is het al te laat maar jullie hebben nog een kans. Laat dit verhaal tot jullie doordringen en misschien zien we elkaar ooit nog wel is... Xx succes met welke beslissing dan ook. Ik eindig hier

Ik heb er ook geen zin meer in. Datum wordt 25 maart, een paar maanden na beëindiging van mijn contract. Ik vind het helemaal niet zo erg en ik hoop alleen dat ik doorzet!!

Heey k bn 16 jaar en zit er behoorlijk doorheen.
Ik heb veel meegemaakt en heb geen vertrouwen meer in de toekomst.
Ik heb het idee dat k dr alleen voor sta.
Dat komt omdat me vader een alcoholist is en op straat leeft.
Hij was er nooit voor me.
Mn moeder ging van hen scheiden toen ik 6 was en het deed me zon pijn.
Ik heb gezien wat hij mn moeder allemaal heeft aangedaan.
Ik heb alles gezien en het doet me zon pijn.
Mn moeder kon daardoor ook niet voor me zijn.
Ze probeerde het wel maar omdat ze zelf ook moeilijk heeft gehad met haar ouders kon ze het gewoon niet en ze wist ook niet hoe.
Ik hou van mijn moeder en ik had gewilt dat het anders liep ze kon dr niks aan doen dat ze dr niet kon zijn het is niet haar schuld.
Ik hou van mijn vader maar tegelijke tijd heb ik zon haat aan hem.
Ik ben bang dat als k hm weer zie dat het fout gaat.
Dat ik enorm flip en hem iets aan doe.
Ik wil hem niet meer zien.
Dat is niet de enige rede dat ik erdoorheen zit.
Er is enorm veel gebeurt en ik kan er niet over praten het gaat niet over mn ouders.
Tot overmaat van ramp gebruik ik best veel drugs en heb ik een eetstoornis.
Ik eet soms dagen niet en gebruik dan veel drugs.
Op school lukt het niet meer.
Ik ben vaak ingestort op school en me cijfers gaan achteruit.
Mn mentor weet wat er speelt in me leven en probeert me te helpen.
Hij vreest wel eens dat ik mezelf wat aandoe.
En hij heeft er gelijk over ik probeer het ook vaak genoeg.
Alleen tjsa kzie het als failen.
Mijn vrienden zien het als geluk.
ik kan niet alles zeggen want deze pijn is te erg.
Ik krop alles op en k verwacht ook dat het er allemaal uit gaat komen.
ik hoop voor de mensen die dit lezen en er zelf ook doorheen zitten dat er hulp komt voor jullie.
Ik wil geen hulp.
Ik wacht af en zie wel wat er gebeurt.
Het is uitzichtloos voor mij maar voor juie allemaal niet er is hulp voor jullie en ik hoop dat jullie hulp krijgen.
De moeilijkste stap en de eerste begint bij je zelf.
Kijk in de toekomst en ga erop af.
Er is licht aan de andere kant.
Ik hoop dat jullie de hulp krijgen die jullie verdienen jullie zijn het waard.
Leer van mijn fout.
Leef en leer te leven.
Gr.wiki

Hallo iedereen ik ben 8 jaar lang op de basisschool gepest en dat heeft me zovel veel pijn gedaan. ik denk al 2 jaar over zelfmoord maar steeds is er dan weer 1 klein pluspuntje ik ben tegen pesten en ik vind dat het moet stoppen en daarvoor wil ik best mijn leven geven

Hoi ik ben anoniempje ik ben 11 jaar en zit in het 6de leerjaar en ik ben het beu om gepest te worden waarom ik! is het niet voor mijn achternaam of haarkleur dan is het wel voor iets anders ik kan het niet meer aan nu ben ik al van school gewijzigd het helpt heelemaal niet zelfs aan mijn familie durf ik dit niet te zegge ze zullen mij toch niet geloven elke moment denk ik eraan om zelfmoord te plegen maar voor 1 iemand doe ik het niet voor mijn hartsvriendin en misschien ook wel voor mijn familie maar als ik die ni had was ik er al lang ni meer geweest en het blijft erg moeilijk maar ik probeer te denken aan leuke momenten en dan lukt het wel maar soms begin ik in de klas ook te Wenen allemaal om dat gepest enzo en dan verzin ik vanalles om tegen de juf te zeggen het is zo moeilijk ik ben veel te bang om er met iemand over te praten daarom doe ik het hier op deze website dan voel ik me beter ik moest het even kwijt en in mijn dagboek durf ik het ook niet te schrijven want als mijn ouders dat dan eens lezen hoo waarom ik dit is allemaal zo moeilijk xx anoniempje

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee maanden oud was. Mijn moeder geeft mij de schuld ervan. Ze zegt het niet, Maar ik merk het aan hoe ze tegen me doet. Op de basisschool en middelbare ben Ik heel veel gepest. Ze sloten me buiten en scholden me uit. Ik ben elke dag doods bang om naar school te gaan. Mijn moeder is er niet voor mij. Ik voel me een slaaf bij haar thuis. Ik moet altijd Alles doen voor haar. Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen, en begon mezelf te snijden. Het geeft mij een opgelucht gevoel. Toen me moeder er achter kwam deed ze er niks aan. Doordat ik er altijd alleen voor sta en ik depressief geraakt. Ik weet van mezelf dat het zo niet lang meer door kan gaan. Ik weet 100% zeker dat niemand me zou missen. Niemand geeft nu om mij, dus zullen ze dat ook niet doen als ik er niet meer ben. Het zou me niet interesseren als ik een auto ongeluk krijg, teveel pillen inneem, een ader raak of iets anders. Op dit moment klinkt zelfmoord een goed idee. En een hele goede oplossing.

Waarom ik waarom moet ik homo zijn waarom ben ik anders waarom mag ik niet zijn wie ik ben wat willen de mensen van mij hoever moet dit komen. Waarom kan ik niet normaal over straat waarom moet ik elke dag uitgescholden worden geslagen niet geacsepteerd nergens niet wat moet ik doen ik trek dit niet meer dit gaat 6 jaar zo hoever moet dit komen wat moet ik doen om aan mensen te laten zien dat ik het niet meer trek en dat ik dit niet meer aan kan het word te zwaar te pijnlijk teveel help mij aub help mij aub dit word mij echt te veel ik schrijf dit met tranen in mijn ogen want ik ben niet iemand die snel aan zelfmoord denkt en nu denk je dat de opslossing is vooral als je naar tv kijkt en al die kinderen zichzelf dood maken omdat andere ons niet met rust laten de pijn die ik heb is te pijnlijk iedere dag hoop ik op te staan dat alles een droom was Waarom moet mij dit overkomen waarom mag ik niet zijn wie ik ben mensen mensen ik ga kapot van binnen

Hallo allemaal, mijn naam is Mariana en ik ben 21 jaar oud. Ik las net al jullie verhalen en ik herkende mij hierin. Sinds ik klein ben, heb ik alleen maar ruzie meegemaakt. Mijn vader sloeg mijn moeder en er vlogen borden door de huis. Toen ik nog ongeveer 4 was had dat bord mij bijna geraakt. Mijn ouders scholden ontzettend. Ik huilde elke dag in mijn kussen en niemand wist het. Soms moest ik mijn ouders zelfs uit elkaar halen, omdat ik erg bang was dat het fout zou lopen. Later kreeg ik psichische klachten. Elke keer toen ik moest huilen, werd ik erg histerisch. Later toen ik ouder werd, jaar of 9. Er was geen einde aan ruzies. We konden nooit met familie wat leuks doen, mijn vader was overaal ontevreden over en schold altijd uit. Later begon hij ook ruzie te maken met mij. Hij vernederde mij en toen ik op school gepest werd ofzo, kwam hij nooit voor mij op. Ik begon mijzelf te haten. Op school ging het af en toe mis met de cijfers en mijn vader geloofde nooit in mij. Hij riep altijd dat het mij toch nooit zal lukken en dat ik later een schoonmaakster wordt. Het deed me zo pijn, dat mijn vader nooit mij van iets kon beschermen en mij juist bemoedigen. Ik werd erg onzeker en kreeg faalangst. Ik ging soms niet naar school, omdat ik bang was voor de toetsen. Later toen ik jaar of 15 werd moesten wij verhuizen. Ik was nieuw op school en in begin deed iedereen aardig, maar op een dag ging iedereen over mij roddelen en pesten. Het kwam zover dat ik niet meer durfde te pauzeren waar iedereeen bij was, omdat niemand met mij omging. Ik ging pauzeren in de wc. Thuis kwam ik met die verhalen aan en het was weer mijn moeder die voor me opkwam. maar na eentijdje was ze zat om mijn verhalen aan te horen. Maar bij wie kon ik nog meer terecht? Ik had toen niemand alleen mijn moeder. Maar zelfs moeder begon te zeggen of er misschien iets mis was met mij, omdat iedereen op school zo tegen mij deed. Ik kon bij niemand meer terecht. Ik zocht liefde. Ik huilde elke dag en er was niemand die mij begreep. Ik huilde elke nacht in mijn kussen en vroeg me af waarom mensen zo tegen mij deden. Ik pratte met iemand, maar ik wist niet met wie. in die tijd ging ik heel vaak op msn om met mijn oude vrienden contact te houden. Op msn leerde ik een jonge kennen, die mij vaak ging helpen. Op een dag kwam hij op mijn verjaardag. en wij werden verliefd. Hij vertelde mij soms over God, maar ik ging heel vaak met hem discusseren. Ik geloofde nooit in God. Op een dag nam hij mij mee naar de kerk. Ik voelde zoveel rust in mijn hart. Ik zag dat mensen erg gelukkig waren en aan het klappen tijdens zingen. Ik dacht dat kerk voor oudere mensen was, maar ikzag ook veel jongeren. Ik vroeg me af waarom ik in de kerk zoveel rust vond. De jonge die ik op msn leerde kennen heette Karen, hij vertelde mij vaak over God en hielp mij bij mijn problemen. Omdat de afstand tussen ons ver was, gingen wij veel via telefoon praten. We gingen weer discuseren over geloof en hij zei: zal ik een bijbel voor je bestellen zodat je het kunt lezen? Ik ging akkoord, omdat hij in die tijd niet zoveel tijd meer had voor mij en ik toch met hem over iets wilde praten en ging dus akkoord dat hij dat boek bestelt. Maar na dit gesprek had ik een gevoel. Ik wist zeker dat die bijbel heel laat zal komen, maar ik wist dat die op mijn verjaardag komt. een maand later, was 1 dag voor mijn verjaardag en ik dacht weer aan dat bijbel. Zal die morgen komen? Want ik ben jarig. Volgende dag, ik ging van school naar huis en ik wist zeker dat het paketje in de deur ligt. Ik kwam binnen en ik zag een klein paketje. Het was de bijbel. WOW, dacht ik. Het is veel te laat, maar precies op mijn dag. Mijn verjaardag was al weer verpest, mijn ouders hadden mij iets belooft. Maar het ging niet door. Er was weer ruzie. Ik was heel verdrietig . Ik was in mijn kamer en ik zag het boek. Ik begon in te bladeren. Ik las het , ik snapte er niets van. Maar het vulde mij met vreugde..... ongeveer een maand later ging mijn vriend naar een christelijke kamp, om daar nieuwjaar te vieren. Ik vond dat raar, maar ik wilde graag nieuwjaar met mijn vriend vieren, omdat ik altijd met mijn ouders had gevierd en ze dronken op die dagen alleen maar. Dus ik ging mee naar kamp. Daar hadden ze bidstonden en preken. Ze spraken in het Armeens, want mijn vriend was ook armeens. Af en toe ging een vrouw af en toe vertalen. Ik ging heel stiekem bidden en vragen stellen aan God. Dat wist niemand. De liedjes begreep ik niet, maar ik begon uit niets te huilen. Pastor ging bidden voor mij, ik voelde bepaalde licht. ik wist nooit dat zoiets bestond. op 2 januari 2009 hadden ze avondmaal. Iedereen ging bidden. ik ook. En ineens kreeg ik een gevoel als of iemand van boven naar me keek. ik voelde bepaalde aanwezigheid. Een heel machtig iemand. ik zag een vision. Ik zag Jezus met een kruis op zijn rug ontzettend veel bloed . Ik had nooit eerder over hem gehoord, alleen als een personage. Maar ik had toen zelf met mijn ogen gezien. Ik had besef dat hij dat gedaan had voor mij, zodat ik niet meer hoef te rouwen en omdat hij zoveel van me houdt. Ik voelde enorm veel liefde. Ik had vergeving gevraagd over dingen die ik fout had gedaan. Ik zei dat in mijn zelf. ik zei word aub niet boos op mij en help mij. ineens fluisterde mijn vriend iets in mijn oren. Hij zei; ik ben niet boos op jou en ik kreeg alle antwoorden op de vragen die ik aan God stelde. Er was een man die de gave van God kon verstaan. Ik geloofde dat soort dingn nooit. Maar die vragen die ik stelde was alleen in mijn hart. Ik stond te huilen van geluk. Alle wonden in mijn hart op dit moment, waren genezen. Liefde die ik altijd in mijn kussen zocht, vond ik op dat moment. Alle mensen keken naar mij en dachten wat gebeurt met haar, want ze wisten dat ik geen christen was. SINDS TOEN. was mijn hele leven verandert. Ik keek in de spiegen en ik dacht wauw, God heeft mij gemaakt hij houdt zo van mij hoe ik ben. Ik ben Uniek! Mijn onzekerheid verdween, mijn verlegenheid, mijn piijn. Toen ik thuis kwam vertelde ik alles aan mijn ouders en aan mijn klasgenoten. Ik sprak met mijn vader en ik zei: vader je hebt me ontzettend veel pijn gedaan, maar de pijn is ineens weg en ik ben niet boos op jou. Dat was de eerste keer in mijn leven toen ik aan mijn vader zei; pap, ik hou van jou. Hij stond verbaasd. Sinds toen was mijn hele leven verandert. Ik wandel met God, want hij is de volmaakte liefde. Ik geloofde nooit in God. Maar hij geloofde in mij. Ik zocht hem nooit, maar hij heeft mij gevonden. In bijbel staat wie verlaagd wordt, zal ik verhogen. God hoort jou huilen en kent jou pijn. Hij is voor jou aan het kruis geleden, jj hoeft geen pijn meer te voelen, Hij heeft het al gedaan voor jou. Nu ziet mijn leven er heel anders uit. Ik ben getrouwd met dat zelfde vriend die mij over God vertelde, wij hebben nu kind en hebben huis gekregen. Mijn visie in dit leven is om zoveel mogelijk mensen te helpen van wat ik allemaal heb meegemaakt. Er is een oplossing! Jij bent te kostbaar, om pijn te lijden. Jezus zegt: Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. 29 Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, 30 want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’ Matteüs 11:28-30. Als je met God bent zal hij je van alles beschermen. Sorry dat het een lang verhaal is, en misschien vind je het een beetje raar. Weetenschap, kan niet bewijzen dat bijbel niet klopt en mijn ervaringen bevestigen dat. GOD HOUDT VAN JOU!

Ik zal wel weer iets verkeerd hebben gedaan want dit is de tweede keer dat ik dit tiep maar:Naar de hel met al die kwetsers en kneuzen, naar de hel met al die figuren die alleen zichzelf kunnen zien-de sterkste mensen zijn het eenzaamst. Je bent uitgekozenvoor een speciale levensopgave.Wen er maar aan makker, want je zult er sterker uitkomen.De mensen die je hebben gekwetst zullen dat, naar ik vrees, niet meemaken...Ik ben 59 jaar, I"ve been there.Dat je een klote jeugd heb gehad(ik ook) betekent niet dat de rest van je leven ook klote is,eerder het tegendeel-je hebt ervaring....jullie redden het wel... je moest eens weten hoeveel ERVARING ervoor nodig is om andere mensen(net als wij) te helpen.En als jullie deze tijdelijke crisis hebben doorstaan, dan hebben jullie dat in huis...Groet Paul

Ik ben een meisje van 15. Ik hoorde er vanaf kleins af aan er niet bij. Ik was/ben gewoon anders. Me opa's en oma's zijn al heel vroeg gestorven en dat heb ik nooit echt kunnen verwerken. Verder heb ik nooit een leuke klas gehad, ik werd niet echt gepest. Maar ik hoorde er gewoon niet bij. Want bijvoorbeeld. Op de basisschool zat ik met 25 kinderen in een klas. Waarvan 11 meisjes. Je had dan de 6 ''populaire'' en die vier andere waren beste vriendinnen. En dan bleef ik over. Ik hoorde nergens bij. (Ben blijven zitten, dus het is altijd moeilijk om vriendinnen te maken in een nieuwe klas.) Ik was gewoon dat stille meisje die geen vrienden had/heeft.

Daardoor toonde ik geen emoties meer. Ik sloot mezelf af voor andere. Toen ging ik me af vragen waarom zouden mensen met mij willen omgaan? Ik wilde weten wat ik fout deed.

Naarmate ik ouder werd vond ik de dood steeds interessanter. Hoe zou het zijn om dood te gaan? Of doet het pijn als je voor de trein springt, wat voel je daarvan of voel je helemaal niks? En wat gebeurt er daarna met me? Wie gaat me missen en wie niet? Die vragen kreeg ik steeds vaker. Ik heb nu ze elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde. Ik kan bijna nergens anders aan denken.

Ik had laatst op uitwisseling een zelfmoord neiging. Ik drukte toen zelf me eigen keel dicht. Maar ik kon het niet. Ik kon het me gast gezin niet aan doen. Stel je voor, er komt iemand uit een andere land bij je. Op uitwisseling en die pleegt zelfmoord in jou huis. Dat verdienen ze niet. Dus ik liet me keel maar weer los.

Ik heb mezelf een paar keer gesneden. Maar ik doe het niet meer. Ik zie het als me zelf belonen. Als ik me snijd vergeet ik alles en voelt het alsof ik de hele wereld aan kan. Maar ik mag me niet van mezelf belonen. Dat verdien ik niet. Ik moet mezelf straffen. Ik hoor steeds stemmen. Het voelt alsof ik gek wordt.