Levensverhalen (pagina 310)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn leven.

Onzekerheid is het grootste deel van mijn karakter of nee, dat is gewoon mijn karakter. Zolang ik me kan herinneren heb ik een sociale fobie, ik durf niet buitenkomen, telefoon opnemen, etc Ik ga ook nietmeer naar school. Dit jaar werd het alleen maar erger, het begin van de hel, mijn depressie, dit word alleen maar erger en erger aangezien ik ook met men fobie zit, sinds maanden uit ik men pijn vanbuiten, elke dag snij ik mezelf kapot, en het probleem is dat ik WIL geholpen worden, maar dat psychiaters me niet kunnen helpen, ik sta al maanden op wachtlijsten in verschillende psychiatrische instellingen, we hebben er de media bijgehaald etc, maar dit alles heeft geen goed einde gebracht, het lijkt wel of ze me gewoon niet willen helpen, Ik verlang maar naar één ding, dat is de dood.
Datum:
20-03-2013
Naam:
B.
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Zonder mijn grote liefde hoeft het voor mij niet meer

Op 18 februari 2013 is mijn grote liefde geheel onverwacht overleden.
We waren de dag er voor nog zo druk bezig met de voorbereidingen van ons huwelijk en een dag later moest ik, samen met zijn familie, ineens zijn uitvaart regelen. Natuurlijk moest ik ook alle plannen voor ons huwelijk stop zetten.
Ik mis mijn allergrootste schat enorm. We hadden het samen zo fantastisch. Het is zo onwerkelijk dat ik nu ineens met lege handen sta. Ik begrijp gewoon niet waarom hij ons zo ineens moest ontvallen. Ik doe mijn uiterste best om het leven weer op te pakken, maar het lukt niet. Ik wil graag dat hij trots op me is, maar tegelijkertijd vraag ik mij af waarom? Waarom zou ik? Het leven heeft mij echt niets meer te bieden, als hij niet aan mijn zijde staat. We hebben allebei geen makkelijk leven gehad, maar toen we elkaar hadden gevonden... verdween al het verdriet dat we ooit hadden gevoeld. De toekomst lachtte ons letterlijk toe. We waren gelukkig. Intens gelukkig.
Dit had niet mogen gebeuren!! Maar één ding weet ik heel erg zeker. I will be his bride... no matter what. I belong to him and him alone... We will be together again.
Waarom toch? Waarom moest mijn prachtige mannetje, mijn schitterende Amsterdammertje sterven? Ik begrijp het gewoon niet. Ik mis je, lieverd. Ik wou dat je was gebleven. Maar ik kom... ik kom...
Datum:
20-03-2013
Naam:
GwillloveMforever
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-holland

verdrietig

zo voel ik me, keer op keer, teleurstelling op teleurstelling. doe ik het zelf? roep ik het op mezelf af? ik ging twijfelen aan mezelf en kreeg de aloude gedachten terug: ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil niet meer..... lang geleden dat ik ze had, maar hardnekkig dat ze zijn. niet leuk. en toen ging ik hier lezen, de verhalen, zo verdrietig. ik wil niet jullie verdriet teniet doen en ook niet mijn eigen, maar wat zit het soms toch krom in elkaar. gevoel is zo iets ongrijpbaars, leegte ook (logisch, want dat is ook een gevoel). toch maar niet opgeven denk ik nu.... het leven biedt toch ook heel veel moois. het spijt me jullie verhalen hier te lezen, het raakt me en ik vind het in en intriest dat mensen zo door anderen teniet worden gedaan. maar lieve mensen, je waarde bepaal je zelf, dat moet je niet een ander voor je laten doen. wat weten zij nou. sorry dat ik dit verhaal begon met verdriet, ook al was ik wel echt even verdrietig, dat is toch niet wat het leven maakt. de dingen die vreugde geven wel. sterkte aan allen die met zoveel moeilijkheden te kampen krijgen.
Datum:
20-03-2013
Naam:
verdrietig
Leeftijd:
35
Provincie:
Groningen

het leven is niet altijd fijn

mijn problemen begonnen al toen ik 7 was, ik was misbruikt door mijn buurman. ik had geen idee dat naakt bij hem in bed liggen fout was. thuis had ik vaak ruzie met me broer (oudste). ik zat onder de blauwe plekken. en vaak hield hij me keel dichtgeknepen. ik kreeg altijd de schuld en voelde me alleen dus vond de aandacht van me buurman fijn ook al weet ik nu dat het fout was. toen ik 9 was werd het tussen me broer(oudste) en mij beter. maar me andere broer(jongste) kreeg problemen, hij werd agressief tegen mij , me moeder en me andere broer. maar vooral tegen mij. ik werd veel geslagen, kreeg kandelaren naar me toe gegooid en van alles wat hij te pakken kreeg. rond me tiende kreeg ik zoveel stress dat ik heel veel ging eten. en daarom bleef ik aankomen in gewicht. jaren heeft me broer mij geslagen en geterroriseerd. toen ik naar de middelbareschool ging kreeg ik 4 goede vriendinnen, die me hielpen om door te gaan ondanks dat het thuis een hel was. als ik van school naar huis moest vond ik het afschuwelijk want eenmaal thuis , ruzie, geschreeuw, en pijn. met veel plezier had ik de eerste klas doorstaan met me vriendinnen aan mijn zijde. de tweede werdt al moeilijker. kon me niet concentreren en dacht vaak aan thuis en voelde me niet happy. tweede haalde ik ook. maar in de derde klas kon ik het niet meer. thuis was me oudste broer uit huis gegaan omdat hij het niet meer aankon dus waren ik, me moeder en me jongste broer er nog. me broer was bij me vader gaan wonen. hij had een ontzettend goede band met onze vader en ik, ik niet. ik had altijd het gevoel dat hij mij in de steek had gelaten. hij was weggegaan nadat ik geboren was. in de derde kwam ik erachter dat me vader een relatie met me zus had toen ik net geboren was. me zus was 14 en hij was volwassen. me vader ging uit huis, liet mij in de steek en ging samen met me zus wonen. uiteindelijk toen ze 16 was kwam ze terug bij ons. dus mijn vader was voor mij doen een pedo. ik was ontzettend van slag en mijn thuis situatie maakte het ook niet beter.ik raakte aan de alcohol en slikte pillen. waar ik maanden verslaafd aan was. ik stopte met school, maar kwam later weer terug nadat ik gedwongen werd te stoppen met alcohol en pillen door altrecht jeugd. en terug moest naar school. thuis ging het nog even slecht. sinds groep 8 was ik zoveel aangekomen dat ik 120 kilo woog in de derde klas. door mijn vele afwezig zijn op school , bleef ik zitten en toen nog een keer. me vriendinnen waren van lieve meiden veranderd naar bitches en lieten me vallen. vanaf toen werd het op school ook geen plezier meer voor mij , ik woog 120 kilo had geen vriendinnen meer, en thuis ging het steeds slechter. me broer stopte met mij slaan. dat vond ik fijn maar toen was me moeder het slachtoffer. elke dag werd ze opnieuw in elkaar getrapt en uitgescholden. ondanks dat ik bang was voor mijn broer probeerde ik me moeder te beschermen door erop in te gaan. maar het hielp niet veel en werd ie nog kwader. ik werd niet meer elke dag geslagen maar als ik wel werd geslagen was het afschuwelijk en pijnlijk, hij was namelijk groter en sterker geworden. hij ging weg naar een inrichting omdat hij onder geen omstandigheden thuis mocht wonen. ik was weer op school, het ging goed en was fijn( maar ergens voelde ik me ook verschrikkelijk omdat ik zo zwaar was geworden) en toen... toen werd het weer een hel thuis. me broer had iets gedaan op de inrichting en mocht niet terug komen. dus moest ie naar huis, bij ons. het begon weer opnieuw maar dit keer hadden ik en me broer weer elke dag ruzie ,op sommige dagen pakte hij ijzere kandelaren van de tafel en gooide die tegen me hoofd. op een dag kregen we zo een ruzie dat hij naar de keuken ging, een broodmes uit de la pakte en op me af kwam gestormd. me moeder die sprong ertussen om mij te beschermen en werd in haar buik gestoken. gelukkig was het niet diep. hij heeft vanaf het moment dat hij weer thuis was langer dan een half jaar bij ons gewoond. ik was weer gestopt met school. hij is nu sinds een maand weg. en het gaat goed met hem in een inrichting, hij wordt er goed geholpen. ik ben nu 17 ben 140 kilo, me school niet afgemaakt en omdat ik zo ben aangekomen haat ik mezelf , ik durf niet meer naar buiten omdat ik het me ontzettend schaam, ook weet ik hoe mensen zijn, er zijn niet veel mensen die het geen probleem vinden om met mij om te gaan en dat is mijn familie. ik heb meerdere keren geprobeerd af te vallen maar het lukte niet. en veel mensen denken dat het zo makkelijk is maar dat valt reuze tegen. ik voel me alleen, heb geen vrienden. heb meerdere keren zelfmoordneigingen gehad. door mijn zelfhaat ben ik in mijn arm gaan snijden. ik kan toch niet lelijker worden. en ik weet dat er mensen zijn met ergere problemen maar dat veranderd mijn gevoelens niet.
Datum:
19-03-2013
Naam:
celine
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

ik wil niet meer

ik ben vroeger misbruikt door mijn biologische vader ook sloeg ik mij en mijn zusje,
ik heb een vreslijke jeugd gehad,
mijn moeder werd ziek ,
ik werd keer op keer gebruikt door jongens.
ik wordt gepspest op school elke dag omdat ik lelijk ben.

iedereen is tegen mijn iedereen haat mij
Datum:
19-03-2013
Naam:
klaasje
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

zoveel teleurstellingen

Op veel momenten in m'n leven heb ik gedacht: ik trek de stekker eruit. Dat was zo rond m'n 17de, m'n 22ste, m'n 29ste, m'n 36ste en nu ben ik 43 en ik wil weer de stekker eruit trekken. Ik ben er door heen, kapot door alle teleurstellingen zowel prive als ook op m'n werk. Ik ben zo gevoelig voor dingen. Ik heb boeken gelezen over overgevoelige mensen en hoe je er mee om kan gaan. Maar mijn emoties zijn niet te stoppen. Niet door boeken of door meditatie. Het gebeurt gewoon. Ik heb nu weer therapie maar dat is alleen maar praten en wat tips, maar echt veranderd ben ik niet, alleen veel moeier en vaker geen zin in dingen. Het kost me veel moeite om door te gaan. In juli vorig jaar is het weer begonnen tot en met december. Nu een paar maanden later ben ik weer kapot van binnen. Eruit stappen, ik weet het niet. Ik woon alleen, kan geen ruzie hier met anderen maken maar ook niet even praten, m'n tranen met iemand delen. Telefonisch met m'n zussen kan wel, maar die kunnen geen arm om me heen leggen en ze hebben hun eigen gezin of wonen te ver weg. Zoveel struikelblokken en ze blijven maar komen.
Datum:
18-03-2013
Naam:
mat
Leeftijd:
43
Provincie:
Zuid-holland

het gevoel is er altijd

ik wil nog zoveel beleven maar wat heeft dat voor zin als je je continue slecht voelt
Datum:
18-03-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

leeftijd

Ik lees hier verhalen van jongeren onder de 20, zelfs onder de 15.
Let er op dat er heel veel veranderd in jullie manier van denken als je boven de 20 komt. Wat eerst heel belangrijk lijkt als je jong bent, daar kijk je als volwassene heel anders tegenaan. Ik heb als jongere altijd gedacht : "later als ik groot ben ben ik wijs en sterk". Het was voor mij ook geen makkelijke tijd. Maar als volwassene sta je tegenover heel andere beslissingen en problemen en sommige dingen zijn helaas vanzelfsprekend en je komt erachter dat het leven niet altijd feest is..dat hoort bij het leven. Dingen als de dood van anderen of dieren hoort bij het leven. Iedereen in de wereld moet de dood van een bekende verwerken. Iedereen wilt niet dat hun hond of kat of paard doodgaat. Het hoort bij het leven. Wat leeft, gaat een keer dood. Pas als je veel van het leven weet als gezond mens weet je waar je het over hebt.
Zelfmoord plegen omdat kinderen op school raar doen? Niet doen ! Andere kinderen op school zijn ook maar kinderen die zichzelf proberen te redden, die weten ook nog niks van het leven. Probeer je niet te vergelijken met hun. Denk ook niet dat jij niks waard bent omdat zij jou niet zien staan. Kinderen zijn nog niet zo ontwikkeld om een realistische denkwijze over een ander te vormen. Bij tieners word er vaak in vooroordelen gedacht. Volwassenen weten meer van het leven en zullen vooroordelen niet zo snel uiten, of pesten, zoals kinderen dat doen. Kinderen geloven in andere kinderen, zien een voorbeeld, zien populairiteit.. Als dit voor jou in het nadeel is en je denkt dat andere kinderen jou niet zien staan, jammer dan ! Blijf jezelf, als je ouder bent kan je hier veel beter op terugkijken en dan zal je weten dat die kinderen ook maar kinderen waren, en zelfs dat die kinderen zelf problemen hadden en zich daarom zo gedroegen.
Zelf denk ik ook wel eens, wat doe ik op deze wereld.. maar iedereen heeft het er even moeilijk mee. Iedereen moet hard werken, iedereen moet verwerken, kinderen grootbrengen, noem maar op. Niet denken dat je de enige bent. Problemen horen bij het leven en daarnaast moet je het zelf leuk maken en jouw plezier niet af te laten hangen van een ander.
Ik kan nog wel een hoop schrijven maar wil het even hierbij laten.
Datum:
17-03-2013
Naam:
Peter
Leeftijd:
37
Provincie:
Flevoland

verdriet pijn en ruzie

hey ik ben yamilé ik ben 14 jaar en moet vaak huilen als ik ruzie heb. mijn vader heeft 8 jaar geleden zelfmoord gepleegt nu pakt mijn oma als ons geld af we kunnen nauwlijks leven en ik wordt hier gek van laatst was de voor verkoop van justin bieber en daar kan ik dus niet heen omdat we daar geen geld voor hebben ik heb al vaker voor de hart medicijnen van mn moeder gestaan en dacht waar leef ik nog voor meestal was dat als ik ruzie heb met vriendinnen en/of met familie nu heb ik weer hele erge ruzie en ik wordt gek van mezelf ik huil de hele dag en wil niks eten..... ik heb ook al vaker in het raam gestaan maar ik wou niet springen omdat ik wist dat ik het dan niet zou overleven en dan zou ik nooit succesvol modeontwerpster worden ik heb heel vaak het gevoel dat niemand in me gelooft en geen vrienden heb ofzoo ik heb me ook heel vaak gesneden ik durf dit niet aan iemand te vertellen want dan worden ze misschien boos wat moet ik doen vertellen of niet? xx yamilé (14)
Datum:
17-03-2013
Naam:
yamilé
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

Long way to go

Ik ben een meisje van 19 jaar. Ik heb een redelijk onbezorgde basisschool tijd gehad. Alleen er was een probleem: sinds ik klein ben heb ik last van een angststoornis. Ik was bang voor harde geluiden zoals bijvoorbeeld een stofzuiger of een grasmaaier. Ik raakte compleet in paniek als iemand zo'n ding aanzette en daarom durfde ik ook niet goed bij vriendjes of vriendinnetjes te gaan spelen. Ik ben toen onder behandeling geweest bij een privé instelling alleen dat hielp niet. Maar goed dat heb ik uiteindelijk wel overwonnen toen ik een jaar of 8 was.

Ik was een slimme meid en dus heb ik eerst 3 jaar atheneum gedaan. In het 4de jaar ging het compleet mis. Ik kon de berg huiswerk niet overzien. Ik ontwikkelde zo een angst voor school. Ik kreeg lichamelijke klachten en ben hierdoor 9 maanden thuis geweest. Ik werd hartstikke depressief. Ik kreeg wel medicatie maar werd hier heel moe van en wilde alleen nog maar in bed blijven liggen. Gelukkig zijn een paar goede vrienden me blijven steunen.

Uiteindelijk werd ik opgenomen bij de GGZ voor dagbehandeling. Ik bloeide weer helemaal op en was heel gelukkig. Uiteindelijk moest weer weer terug naar school en mocht daar nog vwo proberen af te maken. Dit lukte niet en ik liet me terugzakken naar de havo.

Ik was heel teleurgesteld in mezelf. Ik was 2 keer blijven zitten en ging nu havo 4 doen. Ik dacht dat het echt een verschrikkelijk jaar zou worden en heb op de eerste schooldag bijna staan te janken bij de klassenindeling. Ik moest weer opnieuw beginnen. School had voor de introductie "over de streep" geregeld. Hier kon je al gevoelens en ervaringen kwijt tegenover medeleerlingen. Ik vond het ontzettend heftig en heb alleen gestaan toen ze vroegen wie homo, bi of lesbisch was. Ik ben bi dus wilde eerlijk zijn. Ik kreeg enorm veel respect. Ik heb een beetje wantrouwen tegen jongens, omdat mijn ex misbruik van me heeft gemaakt en heel gemeen tegen me werd.

Na de introductie werd havo 4 een top jaar! Een vriendin liet zich terugzakken van vwo 5 naar havo 4 en ik heb met een andere vriendin lekker kunnen experimenteren op seksueel gebied.

Maar nu in havo 5 gaat het slecht. Heel slecht. Heb een week in het ziekenhuis gelegen en moest 3 maanden herstellen. Ik heb weer een achterstand en de examens staan bijna voor de deur. Ik heb nog steeds die lieve vriendinnen, maar ik heb trekjes van borderline waardoor ik me heel eenzaam kan voelen en mijn emoties totaal om kunnen slaan. Het is altijd alles of niets: intens geluk/ genot of intense woede en verdriet. Ik kan er totaal niet mee omgaan en heb ook nog medicatie. Ik sta nu op de lijst voor schema therapie wat 2 jaar kan gaan duren maar aangezien mijn stemming in een keer om kan slaan heb ik veel last van zelfmoordneigingen. Ik wil rust en niet meer die storm van gedachtes in mijn kop hebben. Ik voel me mislukt en onbegrepen door iedereen eigenlijk. Ik probeer op dit moment in leven te blijven voor mijn familie, beste vrienden en superlieve mentor en mijn afdelingsleider die mij proberen toch nog door het jaar heen te slepen zodat ik mijn diploma haal. Helaas wil ik nog steeds voor een trein springen of met de auto ergens tegenaan botsen.

Ik hoop dat er voor andere mensen hier en voor mezelf snel hulp komt...




Datum:
17-03-2013
Naam:
Roomijs
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.