Levensverhalen (pagina 308)

Mijn jeugd is zeer slecht geweest ben meer mishandeld door mijn moeder dan dat ik liefde heb gekregen. Dat draag je de hele tijd met je mee of je wilt of niet. Viijf jaar geleden is mijn man mijn maatje mijn alles overleden sindsdien krijg ik mijn leven niet meer op de rit en denk steeds meer dat ik niet meer op deze aarde wil zijn want met mijn man was zo gelukkig en hij droeg me op handen, 9 maanden na de dood van mijn man kwam er een andere man in mijn leven die zei dat hij van me hield al jaren en ik geloofde dat en hij is getrouwd maar zei dat zijn huwelijk niet meer inorde was dat beetje liefde wat ik nog iemand kon geven heb ik hem gegeven omdat ik me goed bij hem voelde nu zijn we 3,5 jaar verder en hij is nog niet bij zijn vrouw weg en heeft mijn leven nog meer beschadigd dan dat het al was ja ik hoor nu alweer iedereen zeggen je wist toch dat hij getrouwd was waarom laat je je dan met hem in maar ik vetrouwde hem op zijn woord en nu denk ik dat het geluk wat ik had nooit en te nimmer meer zal krijgen dus wat moet ik nog hier laat me ook van deze aardbol verdwijnen want alleen houdt ik het niet meer vol en ik kan nooit meer iemand vertrouwen.

Heey allemaal,
ik doe mijn verhalen om te kunnen aantonen dat zelfmoord niet de enigste uitweg is ! Ik zat in het 6de leerjaar toen het begon. Jongens begonnen me hoer te noemen, slet, dikke teef, trol, in het begin trok ik er me niets van aan. Maar na een tijdje begon het erger te worden, ik ging daarmee naar de leerkracht, maar het werd steeds erger en erger. Ik had gedachte in mijn hoofd, maar had het dan g niet geprobeerd. Pas toen ik in het middelbaar zat, toen begonnen de echt problemen. Ruzie met een vriendin, een vriendin dat je niet kan helpen, ruzie met men mama, huiswerk, toetsen het werd me allemaal teveel ! Ook gepest door een meisje & dus bn ik me beginnen snijden. De ruzie tussen men mama is dan uiteindelijk opgelost door te praten, die ruzie met die vriendin ook, huiswerk ging al beter en toetsen ook, het meisje dat zoveel problemen had gaat het al beter mij. Ik ben weer op de goede weg & bn weer veel gelukkiger dan vroeger ;) Daarom wil ik aantonen, als je problemen hebt. Praat er met iemand over, verzwijgen heeft geen zin ! & zelfmoord is ZEKER NIET de juiste oplossing. En maak iets mooi van je leven, zoals ze hier bij ons zeggen( 't leven is veel te kort !) Voilà dit is mijn verhaal & ik hoop dat jullie ook zo denken !

Toen ik klein was deed mijn broer altijd lief nu niet meer. De problemen begonnen met mijn broer. Vol met blauwe plekken en er werd niks aan gedaan. Toen wat later op school werd ik gepest omdat ik dik ben. Nu wil ik ni naar school door 1 stom foutje haat iedereen mij. Iedereen wilt niks meer met me te maken hebben. Ik kan geen geheimen meer zeggen tegen men bffje. Het probleem is ook dat ik ni meer op straat durf of naar feestjes te gaan. Ik loop hier langer mee rond vanwegen alerlei problemen. Thuis krijg ik ook wel is een klap. Ik weet niet hoe het komt maar soms wil ik gewoon een mes pakken en men eigen van kant maken. Ookal ben ik bang van de dood ;d

ik ben eenmeisje van 16 en heb een rotjeugd waar ik nu nog inzit mijn broer lied me vroeger van alles doen en ik werd geslagen me moeder is door mijn vader super vaak zo hard geslagen dat ze geen adem kreeg dus moesten we weg met de politie ik kwam bij mijn oma te wonen en moest lerenlerenleren tot dat het 3 uur snachts was 6 uur eruit kom je thuis niemand kijkt naar je ik had geen vrienden en wrd gepest mijn vader pleegde zelfmoord en we verhuisde mijn oma overleed en me moeder had een nieuwe vriend ik was voor het eerst gelukkig hij was zo aardig maar nu is hij sinds 3 maanden overleden ik voel me super alleen niemand die er voor me is en me begrijpt ik ben het zat

voor het eerst vreemd gegaan,, had het nooit moeten doen. nu moet ik het hem vertellen wat ik nooit zou kunnen!

Ik ben lex 24 jaar jong
Ik sinds mijn 13e heb ik suikerziekte
En sinds mijn 14e uit huis
Van hier naar daar het hele land door
Maar nergens vastigheid kunnen voelen
een k*t verleden door mijzelf en mijn stiefvader voelde mij niks waard
Tot 6 jaar terug ik was 18 en kwam via een instelling aan een begeleidwonen addres. Kreeg eindelijk een goede baan had het naar mijn zin een leuke vakantie gehad en terug op mijn werk kreeg ik een vrouwelijke collega in de gaten we raakten bevriend maar ik werd
Stapel verliefd op haar na een korte,vriendschap kregen we verkering ik was dolgelukkig maar de tijd vloog voorbij en door mijn ontregelde bloedsuiker en mijn onverstandige gedrag door niet naar een internist te gaan
Sloot mij voor haar liefde af en ik keerde mij continu tegen haar we hadden samen een leuk,huisje maar kon niet met haar zijn ik maakte het uit en stuurde haar terug naar haar ouders.ik miste haar na een tijdje ging het beter tussen ons en was weer vaak bij me
Maar weer ging het mis
Ik blowde veel dan werd ik minder geirriteerd
Maar geld ervoor had ik eigenlijk niet
Het contact wat we hadden liep vaak uit op ruzie. Om niks. In mijn hoofd dacht ik dat ik haar gedachtes kon lezen en dus beantwoorde ik de vragen die ik,haar stelde met mijn antwoorden en werd daar weer boos/agressief/chagerijnig van. terwijl zij in feite machteloos stond toe te kijken
Mijn vriendin e
Werd zwanger en ik besefte dat ik er nog niet klaar voor was deed mij zo n pijn maar toch voelde het ook heel fijn
Naarmate de maanden vorderden wilde ik er voor gaan we gingen samen wonen alweer
En het huis en slaapkamer zo ingericht dat onze kleine zich thuis kon voelen
Dolgelukkig was ik,
Niks kon meer stuk
Ons kindje werd geboren
Kerngezond wij dolgelukkige ouders
Maar al snel raakte ik weer aan alles,geirriteerd het huile van de kleine ik durfde. Niet naar hem toe omdat ik mijzelf ergens niet vertrouwde(ik zou mijn kind nooit nooit wat aan doen)
Want ik kon onvoorspelbaar zijn
En zou mijn pc kast een gooi geven
Of een toetsenboord in 2e slaan
Maar geen levend wezen
Dusnhet ging weer fout en weer stuurde ik mijn vriendin dit keer inclusief mijn bloedeigen kind terug naar oma en opa
Ik werkte inmiddels ergens anders en werkte 11 uur per dag vermoeid geirriteerd en veel blowend hing ik thuis op de bank. Het contact met vrienden familie wat ik nog had verwaterde ging niet meer naar verjaardagen
Niks. Het contact met mijn vriendin en kindje was minimaal en keek niet naar ze om
En toch waren er momenten dat ik ze miste
Ik nam ze voor lief. Maar zei altijd dat ik het te druk had met werken
Terwijl ik eigenlijk genoeg tijd had om er voor ze te zijn maar wilde niet bij ze zijn als ik geirriteerd was maar ook niet als ik geblowt had ik durfde niet naar de eerste verjaardag van ons kindje omdat ik mij gehaat voel door haar familie maar ben togh wel geweest
maar we hadden eigenlijk alleen contact via whatsapp en zagen elkaar wel mnimaal 1x per week of we praken af en ik maakte op het laatste moment zodat het niet doorging kwam afspraken niet na niks boeide me zo ging het. Tot 1.5 maand geleden door mijn vriendin vroeg mij of ik zo nog door wou gaan
En op dat moment niet
En zij absoluut niet
Dus de relatie was voorbij
Op dat moment niks
Volgende dag niks
We spraken af maar het was niet het meisje dat ik kende afstandelijk
Met een k*t gevoel naar huis en onderweg
Knapte er iets alles werd ijzig koud zwart Het besef dat ik het laatste wat ik had kwijt was
De dagen daarna kreeg ik haar net uit mjn hoofd ik probeerde zo min mogelijk te blowen en smeekte haar om me te vergeven want heb spijt mijn echte ik heeft spijt mijn 2e chagerijnige ik voelt nu wel de pijn en besef
Maar mijn echte Ik wil door het besef dat dit niet zo door kan gaan en ik mezelf niet de afgrond ik kan sturen vanwege mijn kindje en de liefde van mijn leven! Mijn Ware!
En ik mijn rol als vader dolgraag zo goed mogelijk wil gaan doen
En mijn tijd aan hun besteden
Als een gezin en om dat te bereiken moet ik A naar een internist en discipline krijgen om mijn bloedsuiker onder controlle te krijgen
B stoppen met blowen
C een leven zoeken
Ik heb sinds kort een hele leuke baan waar ik de macht heb om mijn passie uit te oefenen
Maar ook daar heb ik heel lang vaak geen intresse in en het besef en de wens van mijn vriendin dat ik deze baan niet opgeef geeft me een puntje hoop ik heb haar gesmeekt (gedramt) om me nog een kans te geven
In een geirriteerde bui en gezegd hoe ik me op dat moment voelde toen zij nee zei en ze haar gevoel voor mij kwijt was ze had jarenlang een eenmans strijd tegen een zwaarbewapende muur gevoerd waar ze zo nu en dan toch overheen kon klimmen
mijn leven heeft geen nut zonder haar en zei haar dat ik dan niet verder wilde leven maar mijn echte Ik wil voor ons vechten gaan voor zijn vrouw en kind zijn baan en een mooie toekomst maar mijn Alter ego overheerst
En maakt mij steeds boos op haar en op die momenten voel ik geen vertrouwen maar jalousie en ben ik het leven moe en zie ik het nut van mijn bestaan niet in. Nuteloos doeloos kansloos egoistisch Bezeten?
Maar van het ene moment op het andere Ben ik De echte ik weer en is het kwaad alweer geschied
Ik ben bang voor een leven zonder haar want ik weet dat zij mijn ware is
En elke seconde hoor ik in mijn hoofd dat dat.niet meer wederzijds is en elke seconde dat dat gebeurt voel ik mijn hart breken en ga ik kapot van binnen
Kan me nergens op concentreren het werk lijd eronder
En het negatieve overheerst
En ik ben bang dat mijn alter ego in een bui de daad bij het woord voegt met een overdosis insuline

What the hell is my problem?

Ben ik schyzofreen
Bezeten
Door het blowen
Door mijn ontregelde bloed suikerspiegel
.???????

ik kom per ongeluk op deze site. ik was hulp aan het zoeken om zo netjes mogelijk mijn leven te stoppen. ik kan niet meer. ik vecht al 16 jaar en daarvoor verkapt ook al, het is me niet gegeven. ik ben een kreeft...met de lelijkste eigenschappen die dit sterrenbeeld kan hebben. ik ben alleen,woon alleen, alles verloren materieel voor het hogere geluk, liefde vinden en ik vond het en na 3 jr verlaat hij mij voor een jongere betere vrouw en ik heb pijn, zoveel pijn dat mijn lijf krampt en piept en kreten slaakt als een aangevallen dier. ik slik wat valeriaan, maar slaap nauwelijks, ik huil en huil en schrijf. en wil eigenlijk nog maar een ding, rusten, slapen, en niet meer wakker worden. slapen nadat ik hem die ik na 36 jaar wachten eindelijk vond nog een keer zie. ik wil in zijn armen doodgaan. dat doet hij nog wel voor mij denk ik. hij zou me niet laten vallen. hij zou nog bellen...ik moet een hoop opruimen en regelen voordat ik wegga omdat ik niet wil dat anderen ermee opgezadeld worden.maar ik krijg het bijna niet voor elkaar.door de tranen heen nu al maanden lang, zonder hem. na zoveel ander leed en ziekte en verlies, eindelijk die ene die je groter laat zijn dan je bent, die je compleet maakt en aanvult en zelfs een lichte aanraking je al doet smelten...opeens weg. ik weet het heel zeker dat komt nooit meer en nu moet ik weer diegene worden die ik van te voren was, achter hoge muren, gefrustreerd en lelijk. ik denk niet dat dat kan...en daarom geef ik op, uitgeput en overwonnen, zovele keren verloren, nooit goed genoeg, nooit de belangrijkste voor iemand, behalve voor mijn oma die al 10j dood is en mijn vader die met 42 al stierf.dus als het waar is...dan wil ik naar hen toe om me weer geborgen te voelen en veilig en niet zo vreselijk eenzaam en ongewenst en overbodig.nu nog hoe? zodat het niet shockeert, zodat het netjes is en dat ie dat in elk geval nog wel goed doe....

Ik voel me gewoon zo klote, van al die kinderen waar ik zoveel mee deed zeggen niet eens meer hoi als ze me zien. me cijfers zijn hierdoor slecht, en alles wat ik doe is niet goed.

Ik wordt gepest door 2 jongens uit me klas terwijl hun eerst me vrienden waren en daardoor ben ik al bijna 5 weken niet meer op school ben en ik heb ook zelfmoord gedachte en me ouders en ik praten ook met mensen maar ik heb het gevoel dat het niks helpt.

Hallo, normaal ben ik niet van het bespreken van mijn gevoelens. Dit keer moet ik om wel. Ik zou graag van de brug afspringen. Dan ben ik van de druk af. Waarom moet bij alles in het leven een bepaalde en bijna niet hanteerbare druk zitten. Ik kan er niet meer tegen. Druk van mijn ouders, school, stage noem maar op. Ik zou graag vrij willen zijn, maar hoe?