namaste allemaal,
Mijn leven is zo vreselijk suicidaal zeg en alles heb ik eraan moeten doen om geen zelfmoord te plegen. Ik had berekend dat ik gedurende de periode 1990 tot 1995 zeker minimaal 17520 uren suicidaal moest zijn geweest, want toen was ik semi illegaal, alleen op de wereld, paria van de paria's, psychiatrische patient, eenzaam, verstoten door mijn hindoe/moslim familie, ja vreselijke tijd zeg zo lang geleden. Nu ben ik er toch trots op om al mijn boeken en teksten te zien na 23 jaar lijden en doorzetten, ja ik kon geen titel halen van de universiteit en ik ben niet langer of blanker geworden, maar toch heb ik dit alles geschreven nu, zwart op wit he. Ik keek zonet nog naar het aanmeldings formulier voor euthanasie, omdat ik een aanvraag wil indienen voor levensbeeindiging bij de kliniek in Den Haag, om mijn lijden, eenzaamheid, paira status, pijn, lage kaste afkomst enz te stoppen. Maar het schrijven van dit bericht verandert nu toch mijn gevoelens en gedachten.
Ik kom uit de hindoe titel kastenwereld, mijn vader had een titel als beroemde hindoestaanse arts en ik was verplicht om ook een titel te halen anders moest ik dus zelfmoord plegen om de eer van mijn vader en hele hindoe familie te redden. En geloof mij, nog afgelopen maandag heeft mijn bloedeigen vader deze eis en verplichting herhaald toen ik hem had bezocht, echt pijnlijk en onvoorstelbaar bijna. Hoe durfde hij eraan toe te voegen dat mijn zuster ook van mij verwacht om een titel van de universiteit te halen, zij heeft mij toch al jaren geleden verstoten en onterfd. Hoe kan dit toch, is dit het hele hindoeisme in praktijk? Psychiatrische patienten die je familie zijn de dood inpraten?
Mijn leven is vol pijn en veel verdriet en ik voel mij beter nu door dit maar te schrijven, het geeft mij rust als ik maar schrijf thuis, en alleen op de wereld ben, maar mij daarna toch beter en gelukkiger voel en nog kan lachen en praten met mijn kat, Wieroe 's avonds laat he, en hij kijkt mij dan zo lief aan, wat mijn leven toch zin geeft. Niemand meer hebben die je sociaal nodig heeft is hard, maar ik was wel blij om mijn laatste verjaardag in juni met Wieroe alleen te vieren en hij vond de doksa (eend) met massala wel smakelijk die zondag.
Komende winter wil ik lekker met Wieroe een boek schrijven samen, om fun te maken en te genieten van ons leven samen. Schrijven is mijn zaligheid, ananda, het volmaakte kennis offer, mijn drukverband voor al mijn gapende aderlijke wonden, de redding van mijn zinloze bestaan als inferieure hindoestaanse jongen, klein, zwak, ziek, abnormaal, ja schrijf mensen over jezelf zou ik zeggen, altijd beter dan zelfmoord al wat je ook schrijft denk ik nu.
Dit bericht geeft mij een beter gevoel, na maanden suicidale depressies schrijf ik weer.
bedankt voor het plaatsen hier,
zet gerust mijn naam hoor onder, en publiceer deze tekst hier, want velen kennen mijn depressieve teksten op mijn site en vele forums en weten dat ik een psychiatrische patient ben die schrijft om zich beter te voelen en om zo geen daadwerkelijke zelfmoord te plegen, ook het ministerie van justitie weet dit heel goed.
Dewanand
hindoeschrijver
Delft
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.