Levensverhalen (pagina 272)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Beter dood dan leven

Ik weet niet zo goed hoe ik nu verder moet.Ik denk er zeer sterk erover om de stekker uit mijn leven te trekken.Al sinds mijn 14de ben ik veel bezig met de dood door een trauma.Heb hulp gezocht,maar wordt van het kastje naar de muur gestuurd.Ook maak ik mee dat de GGZ mij niet eens wil helpen.Ze bedenken dan allerlei zwakzinnige redenen:Dat ik niet echt een groot probleem heb,en dat ik beter af ben als ik meer naar mezelf luister.Maar als ik naar mezelf wil/moet/kan luisteren moet ik dood of weg.

Ik heb plannen in me hoofd gemaakt om een einde aan me leven te maken.Ik weet al een datum en tijdstip.Alleen de manier waarop weet ik nog niet.

Ik ben 2 jaar geleden gestopt met mijn studie.Ik kon er niet meer tegen.Ik was erg somber,sneed in mezelf,at/eet slecht,slaapt slecht.Ik heb er nogsteeds veel last van.Ik voel me het grootste gedeelte van de dag somber.Ik ben jaloers op kankerpatiënten. Die hebben een reden om te sterven.Depressieven mensen blijkbaar niet.

Heb geen makkelijke jeugd gehad.Alles gaat zo moeilijk.Ik ben seksueel misbruikt en ben 2 jaar geleden op school aangerandt door een klasgenoot. Ik ben erg bang en durf geen aangifte te doen.Ook mag dat niet van de school,want dan gaat het imago van de school eraan.Dat zeiden ze tegen me.

Verder baal ik ervan dat ik een vrouw ben.Ik haat het om mezelf te zijn.Ik hou niet zo van make-up. En voor menstrueren schaam ik me voor.Dat klinkt raar,maar daar wordt bij mijn ouderlijk huis niet over gepraat.

Ik hoop dat ik in slaap val en nooit meer wakker word. Ik denk dat ik veel zeur,en praat met famillie en vrienden NOOIT over me problemen.

Ik hoop dat er voor iedereen goede hulp komt die op deze site komt.
Datum:
28-08-2013
Naam:
Kelly
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

Ja

Ik ben een meisje van 13
Ik woon in een rustige dorp met men ouders
Ik heb geweldige vrienden waar ik op kan rekenen
Maar mijn probleem is mijn familie
Ik word uitgesloten door men mama
Ik word gesandazeert door mijn broer waarom?
Dus ja ik was 6jaar en mijn broer vroeg of ik wou bloot danse ik zijn kamer hij had mij een snoepje beloofd dus ja ik ging omdat ik dol was op snoepjes ik deed dat en da was men grootse fout !
Ik word ik door hem gepest geslagen znami hoer genoemd en men mama reageert niet !
Ze negeert me :(
Maar ik word gesandazeert door men broer gij zegt als jij dat niet doet voor me maak ik een brief voor mama en papa en ze gaan alles weten
Dus ik doe et door da alles
Begon ik mezelf te snijden en ooit bij een ruzie heb ik tege mijn beste vriendin F gezegt dat ik me snijd en ze begon dat ook te doen om mij te steunen ik heb al geprobeerd om zelfmoord te plegen maar het lukte me niet ik zei ooit tege mijn broer door zo een gedraxh van u zijn er 3/4 mense. Die zelfmoord plegen hij zei jaja da weet ik waarom doet gij het niet? Ik begon heel erg te Wenen en ik begon me terug te snijden heeft iemand een iedee om me te helpen ?
stuur een email ofz
l**********@hotmail.be
Datum:
27-08-2013
Naam:
Hallo
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Helemaal alleen

Ik ben net weer vrijgezel n 4 maanden een vrienden te hebben gehad. In de eerste drie maanden heb ik echt de tijd van leven doorgemaakt. De laatste maand heeft zij mij compleet genegeerd zonder enige reden. Vandaag ben ik er achter gekomen dat zij is vreemdgegaan met een vriend van mij. Toen het uit was, had niemand aandacht voor mij. Niemand wilde naar mij luisteren. Ik ben in tijden niet meer zo depressief geweest. Daarbij komt nog dat mijn ouders constant erge ruzie hebben. Ik ben al dagen verdrietig en heb niemand om mee te praten. Ik ben helemaal alleen
Datum:
27-08-2013
Naam:
ano
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

waarom nog leven?

Ik vraag me heel vaak af waarom ik eigenlijk nog leef. Ben nu een vrouw van 24 maar in mijn jeugd ben ik misbruikt en lichamelijk en geestelijk mishandeld door mijn toenmalige vriend maar het lijkt niet te stoppe. Nog hoor heel vaak dak nie na denk, dat ik dom ben, dat ik de relatie kapot maak. Ik slaag nergens in. Een paar maanden geleden ben ik mijn baan kwijt geraakt en het lukt maar niet om een andere te vinden. Ik wil het niet meer. Wil die pijn njet meer om steeds maar weer te horen da je dom bent, dat je niet kunt na denke.
Ik heb het gevoel dat niemand mij missen zal. Alleen mijn paard dat is de reden dat ik er nog ben. Ik wil weg van dit leven. Wil geen pijn meer voelen.
Datum:
26-08-2013
Naam:
Chantal
Leeftijd:
24
Provincie:
Gelderland

zelfmoord

2 jaar terug begon het ik raakte mezelf kwijt en het was echt licht dat ik er wel aan dacht maar het niet wou doen en ik ben er boven op gekomen maar nu wil ik het weer ik heb me al een paar x gesneden er is maar 1 iemand voor wie ik het niet doe hij weet het en probeerd me te helpen maar ik ga kapot ben vroeger op de basisschool gepest ben daardoor van school veranderd en toen is het goed gegaan tot ik vorige jaar naar de 1e ging toen begon het weer ik voelde me kut ik ben ook heel erg onzeker en ik durf ook niet te zeggen dar ze stopte ik had 1 meisje met wie ik altijd samen fietste die ik al kende van de basisschool maar ze werd vriendin met een ander meisje en heeft mij een beetje laten vallen ik ga ook nog van klas wisselen ik kom in een pestklas er is meisje een goede vriendin maar die gaat met iemand anders fietsen dus ik ben helemaal alleen ook als zij ziek is sta ik er alleen voor ik kan het niet meer ik wil het niet meer thuis heb ik ook gezeik het is zwaar maar ik ga door voor die ene persoon
Datum:
25-08-2013
Naam:
anox
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

mislukt...

Hallo, ik heb al een paar keer een zelfmoordpoging gedaan. De laatste keer was het zo ernstig, dat ik op de IC heb gelegen in comateuze toestand. Ik ben nog steeds boos, dat het is mislukt. Maar ik moet nu door voor mijn familie, want die kan het niet meer aan. Ik ben nu in heel zware therapie, maar alleen voor mijn familie, want voor mij hoeft het leven nog steeds niet. Het is voor mij overleven, mezelf wegcijferen (daar ben ik wel goed in) en braaf mijn therapie doen.
Datum:
24-08-2013
Naam:
anja
Leeftijd:
50
Provincie:
Utrecht

Wie ben ik?

Soms, of eigenlijk continu, vraag ik me af wat er mis is met mij. Ik ken mezelf niet, en dat voelt ontzettend machteloos. Wie ben ik? Of wat ben ik? Dagen gaan voorbij dat ik me verschrikkelijk rot voel. Dat niets in het leven er nog iets toe doet. Alsof ik het leven niet eens leef, maar dat alles simpelweg aan mij voorbij gaat. Ik speel het meisje dat graag in het middelpunt van de belangstelling staat, met zoveel vrienden om haar heen. Maar dat meisje ben ik niet. Maar wie ben ik dan wel? Soms lijkt het alsof ik naar een film aan het kijken ben, waar ik de hoofdrol in speel. Ik voel helemaal niets, ik kijk alleen. En wat ik zie is een eenzaam, alleen en onbegrepen, kwetsbaar meisje dat doet alsof het goed met haar gaat.

Maar ondertussen, word dat meisje van binnen helemaal gek. Knettergek. Ik wil het liefst schreeuwen, gillen, een bord tegen de muur kapot gooien; alles om die woede en onmacht uit mij te krijgen. De onrust in mij, maakt mij ook onrustig naar buiten toe. Ik kan niet stil zitten, ik moet iets doen, alles om niet te hoeven denken. Maar door die onrust in mijn hoofd, kan ik niet meer nadenken, en lukt het niet om afleiding te vinden. Met de minuut raakt mijn hoofd voller. En mijn hoofd doet pijn. Elke dag een beetje meer. Er gaat geen dag meer voorbij dat ik geen hoofdpijn heb.

Toch doe ik alsof alles goed met mij gaat. Ik lach en leef alsof de wereld aan mijn voeten ligt. Ik ben het gelukkige meisje met zoveel vrienden om haar heen. Het meisje, dat pas durft te huilen wanneer ze alleen is. Het meisje, dat zichzelf pijn doet om zo even haar hoofd leeg te krijgen. Ik ben het meisje dat van binnen helemaal overhoop ligt, maar toch lach ik elke keer weer. En als ze vragen hoe het met me gaat, geef ik ze mijn meest stralende lach en zeg ik dat het ontzettend goed met me gaat. Ik betrap me erop dat ik vrolijk doe, dans en zing zonder dat ik het echt besef, maar omdat ik weet dat daardoor mensen zullen denken dat het goed met me gaat. Het is automatisme geworden. Ik heb er alles voor over, dat ze geloven dat het goed met me gaat, zelfs als dat ten koste gaat van mezelf en mijn gevoel.

Toch stiekem, zou ik het liefst aan iemand vertellen wat er in mij omgaat, maar ik kan het gewoon niet. Ik wil dat iemand me begrijpt en er voor me is, maar wanneer ik het er met iemand over heb, word ik boos en wil ik alleen gelaten worden. Hij moet zich niet met mij bemoeien, hij moet me met rust laten. Wat denkt hij wel niet? Hij snapt me toch niet, wat heeft het eigenlijk voor zin. Het voelt zo verdomd tegenstrijdig, dat het me gek maakt. Dus dan moet ik het maar los laten. Ik moet het wegstoppen. Ik moet er gewoon niet meer aan denken en doorgaan. Dat is mijn redding, anders weet ik het ook niet meer. Ik weet niet hoe ik er anders mee om moet gaan. Maar het kost me ontzettend veel energie. Ik ben constant bezig om alles weg te stoppen. Dag in, dag uit, probeer ik het voor de buitenwereld te bergen. Ik ben kapot.

Ik doe mijn best om door te gaan, maar ik ben zo bang dat er ooit een moment komt dat ik de controle over mezelf kwijt raak. En vanaf dat moment, weet ik echt niet wat er kan gebeuren..
Datum:
24-08-2013
Naam:
Leeuwerik
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Wanhopig

Ben een vrouw die geen uitweg meer ziet.
Al vanaf dat ik een jaar of tien was ben ik gepest getreiterd en uitgelachen. Ik was minder snel, verlegen en begreep de spelletjes en grapjes van anderen niet.
Als jongste van een gezin van vier kinderen (nakomertje) viel ik overal buiten. Mijn ouders waren al niet zo jong meer toen ik geboren ben en waren niet zo modern. Ik mocht weinig en verlegen als ik was legde ik me neer bij de strenge regels van thuis.
Ik ging weinig tot niet uit, had amper vrienden.
Op de middelbare school was het helemaal een hel. Het pesten werd harder, ik werd geslagen, geschopt, mijn spullen werden kapot gemaakt. Ik verweerde me niet, het deed pijn maar ik kon alleen maar huilen. Als ik thuis kwam met kapotte spullen kreeg ik ook nog op mijn kop.
Op mijn 23e ging ik op mezelf wonen omdat ik een baan kreeg in een andere plaats. Het lukte me niet om mijn huishouden te runnen, ik had geen idee wat ik wel en niet moest doen, voelde me vreemd in mijn eigen huisje.
In diezelfde tijd werd mijn moeder ziek (systeematrofie). Ze jkon niet meer lopen, niet meer praten en is uiteindelijk overleden toen ik 30 jaar oud was.
Mijn vader leefde nog maar die vond het leven alleen niet meer zo de moeite waard. Hij was veel thuis en vond dat zijn kinderen bij hem moesten komen.
Ik ging regelmatig naar hem toe maar vond daar niet echt wat ik zocht.
Ik ging in therapie, had vele gesprekken met artsen en therapeuten maar ik bleef me alleen voelen. Ik werd somberder.
Toch kreeg ik uiteindelijk een relatie. Ik kwam iemand tegen die geen werk had en bijna geen geld. Ik had wel wat geld en samen kwamen we een heel eind.
Ik voelde me beter en we gingen trouwen.
Nu zijn we tien jaar verder, is ons geld bijna op en nu staat de relatie onder spannen. We kunnen bijna niet meer rond komen, ons uitgavenpatroon is compleet verschillend en dat geldt ook voor onze hobby's e.d.
We zijn in relatietherapie maar vandaag of morgen wordt de stekker er uitgetrokken en is het einde verhaal.
Ik heb helemaal geen vrienden meer, ben depressief en zie het niet meer zitten.
Ik voel me gebruikt: zo lang ik geld had was ik in tel, nu het geld op is kan ik vertrekken. Ik walg van mezelf dat ik het heb laten gebeuren.
Datum:
22-08-2013
Naam:
Antje
Leeftijd:
51
Provincie:
Friesland

harde waarheid....

ik ben een meisje van 13 en wil zelfmoord plegen... ik zie het niet meer zitten, ik heb altijd gedacht dat de vele ruzies met mijn ouders normaal waren, blijkbaar niet. ze maken ruzie met elkaar, tegen mij... ik ben het beu... maar, dat is al heel mijn leven zo dus daar kan ik mee leven (min of meer)... dit schooljaar ging echter alles mis. een nieuwe vriendin,.. enkele maande later verloor ze haar moeder (misschien even tussendoor, mijn ouders betekenen niks voor mij, alleen mijn vriendinnen en sommige volwassen mensen zoals leerkrachten, trainers enzo betekenen iets voor mij..., ze zijn eigenlijk alles voor mij...) nouja, mijn vriendin was er kappot van, het ging steeds slechter met haar, ze begon te snijden, haar stiefpapa sloeg haar enzo... tot de dag dat ze zelfmoord probeerde te plegen (mislukt dus.) maar ik was er kappot van, ik ging eraan ten onder... ze lag in het ziekenhuis en omdat ik de beste band met de leerkrachte had mocht ik het verhaal opnieuw en opnieuw doen, telkens keer weer een helse pijn... ik heb haar nooit meer gezien, ze is het ziekenhuis ontvlucht en weg was ze... het enige wat ik nog kende was verdriet en pijn. mijn andere vrienden begonnen te beteren, hun leven terug op te nemen... maar ik niet. iedereen sprak me erover aan, over dat ik niks meer at, depri was, niet meer oplette en al die dingen, iedereen behalve mijn ouders en famillie... ik vertel niks tegen mijn ouders, maar echt niks!
nouja,... een aantal weken later ging 1 van mijn andere vriendinnen achteruit, dit keer wou ik erge dingen voorkomen... ze zat met zelfmoord gedachten, ging zich snijden en wou nooit een reden zeggen... ik waarschuwde onze schoolpsygoloog maar omdat ik zo depri was zei ze dat ik nog met die andere viendin in mijn maag zat en het nooit een 2de keer zo ver zou komen... okeejj, ik geloofde haar... (grootste fout van mijn leven..) mijn vriendin deed een zelfmoord poging (mislukt...) ik kon er niet meer tegen. ik zag mijn vriendin onderuit gaan, en iedereen die het wist volgde; zelfs leerkrachte heb ik er onderdoor zien gaan, andere die het niet wisten die kon ik ook niks vertellen, ik was bang dat hun hetzelfde lot zou te wachten staan... ik heb mezelf helemaal wag gecijfert, iedereen kwam naar me toe en vroeg wat er aan de hand was? ik antwoorde niets en ging telkens weer kapot van binnen... ik ging mezelfs snijden, wat ik nog steeds doe... en ik zit met zelfmoordgedachte... mijn ouders en familie weten nog altijd niks, sommige leerkrachte weten dat het slecht gaat en waarom maar niet dat ik me snij en met die gedachten zit... ik praat niet graag over mijn gevoelens.... wat moet ik doen? hoelang hou ik dit nog vol? waarom zou ik het nog langer willen volhouden? voor die paar leerkrachten en 3 vriendinnen?!? die helse pijn vanbinnen wint het van mijn gezonde verstand....
Liefs Lotte....
Datum:
22-08-2013
Naam:
lotte
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Klaar

Ik ben gauw moe, heb geheugen en concentratie problemen. Ik kan niet aan verwachtingen voldoen. Niet aan die van mijzelf, niet aan die van mijn kinderen, niet aan die van mijn partner, niet aan die van de rest van de wereld. De boosheid, met name die van mijn kinderen, kwetst mij intens keer op keer.

Het leven kan zo mooi zijn, maar je bent zelf degene die de verantwoordelijkheid moet nemen en je keuzes moet maken.

Mijn kinderen zijn nog te jong om aan hun lot over te laten en voor mijzelf te gaan. Mijn keuzes beïnvloed ze hoe dan ook.

Ik ben alleenstaand met een LAT en hun vader zit op het moment met een terminale vriendin. Ik kan hem nu niet om steun vragen. Ik vraag, nee ik schreeuw om steun, maar het wordt niet gehoord. Niet door mijn partner, niet door familie, niet door vrienden en niet door de hulpverlening.

Ik zit op the edge, maar het kwaad moet blijkbaar eerst geschiedde willen mensen je helpen.

Ik word steeds wanhopiger en denk steeds concreter aan zelfmoord.

Mijn dood zal mijn kinderen beschadigen maar zo door gaan nog veel meer.
Ik heb er wel vertrouwen in, dat ze het wel redden. Het zal ze vormen, maar sterker maken en rust geven.

Datum:
22-08-2013
Naam:
Mirei
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.