Levensverhalen (pagina 272)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mislukt...

Hallo, ik heb al een paar keer een zelfmoordpoging gedaan. De laatste keer was het zo ernstig, dat ik op de IC heb gelegen in comateuze toestand. Ik ben nog steeds boos, dat het is mislukt. Maar ik moet nu door voor mijn familie, want die kan het niet meer aan. Ik ben nu in heel zware therapie, maar alleen voor mijn familie, want voor mij hoeft het leven nog steeds niet. Het is voor mij overleven, mezelf wegcijferen (daar ben ik wel goed in) en braaf mijn therapie doen.
Datum:
24-08-2013
Naam:
anja
Leeftijd:
50
Provincie:
Utrecht

Wie ben ik?

Soms, of eigenlijk continu, vraag ik me af wat er mis is met mij. Ik ken mezelf niet, en dat voelt ontzettend machteloos. Wie ben ik? Of wat ben ik? Dagen gaan voorbij dat ik me verschrikkelijk rot voel. Dat niets in het leven er nog iets toe doet. Alsof ik het leven niet eens leef, maar dat alles simpelweg aan mij voorbij gaat. Ik speel het meisje dat graag in het middelpunt van de belangstelling staat, met zoveel vrienden om haar heen. Maar dat meisje ben ik niet. Maar wie ben ik dan wel? Soms lijkt het alsof ik naar een film aan het kijken ben, waar ik de hoofdrol in speel. Ik voel helemaal niets, ik kijk alleen. En wat ik zie is een eenzaam, alleen en onbegrepen, kwetsbaar meisje dat doet alsof het goed met haar gaat.

Maar ondertussen, word dat meisje van binnen helemaal gek. Knettergek. Ik wil het liefst schreeuwen, gillen, een bord tegen de muur kapot gooien; alles om die woede en onmacht uit mij te krijgen. De onrust in mij, maakt mij ook onrustig naar buiten toe. Ik kan niet stil zitten, ik moet iets doen, alles om niet te hoeven denken. Maar door die onrust in mijn hoofd, kan ik niet meer nadenken, en lukt het niet om afleiding te vinden. Met de minuut raakt mijn hoofd voller. En mijn hoofd doet pijn. Elke dag een beetje meer. Er gaat geen dag meer voorbij dat ik geen hoofdpijn heb.

Toch doe ik alsof alles goed met mij gaat. Ik lach en leef alsof de wereld aan mijn voeten ligt. Ik ben het gelukkige meisje met zoveel vrienden om haar heen. Het meisje, dat pas durft te huilen wanneer ze alleen is. Het meisje, dat zichzelf pijn doet om zo even haar hoofd leeg te krijgen. Ik ben het meisje dat van binnen helemaal overhoop ligt, maar toch lach ik elke keer weer. En als ze vragen hoe het met me gaat, geef ik ze mijn meest stralende lach en zeg ik dat het ontzettend goed met me gaat. Ik betrap me erop dat ik vrolijk doe, dans en zing zonder dat ik het echt besef, maar omdat ik weet dat daardoor mensen zullen denken dat het goed met me gaat. Het is automatisme geworden. Ik heb er alles voor over, dat ze geloven dat het goed met me gaat, zelfs als dat ten koste gaat van mezelf en mijn gevoel.

Toch stiekem, zou ik het liefst aan iemand vertellen wat er in mij omgaat, maar ik kan het gewoon niet. Ik wil dat iemand me begrijpt en er voor me is, maar wanneer ik het er met iemand over heb, word ik boos en wil ik alleen gelaten worden. Hij moet zich niet met mij bemoeien, hij moet me met rust laten. Wat denkt hij wel niet? Hij snapt me toch niet, wat heeft het eigenlijk voor zin. Het voelt zo verdomd tegenstrijdig, dat het me gek maakt. Dus dan moet ik het maar los laten. Ik moet het wegstoppen. Ik moet er gewoon niet meer aan denken en doorgaan. Dat is mijn redding, anders weet ik het ook niet meer. Ik weet niet hoe ik er anders mee om moet gaan. Maar het kost me ontzettend veel energie. Ik ben constant bezig om alles weg te stoppen. Dag in, dag uit, probeer ik het voor de buitenwereld te bergen. Ik ben kapot.

Ik doe mijn best om door te gaan, maar ik ben zo bang dat er ooit een moment komt dat ik de controle over mezelf kwijt raak. En vanaf dat moment, weet ik echt niet wat er kan gebeuren..
Datum:
24-08-2013
Naam:
Leeuwerik
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Wanhopig

Ben een vrouw die geen uitweg meer ziet.
Al vanaf dat ik een jaar of tien was ben ik gepest getreiterd en uitgelachen. Ik was minder snel, verlegen en begreep de spelletjes en grapjes van anderen niet.
Als jongste van een gezin van vier kinderen (nakomertje) viel ik overal buiten. Mijn ouders waren al niet zo jong meer toen ik geboren ben en waren niet zo modern. Ik mocht weinig en verlegen als ik was legde ik me neer bij de strenge regels van thuis.
Ik ging weinig tot niet uit, had amper vrienden.
Op de middelbare school was het helemaal een hel. Het pesten werd harder, ik werd geslagen, geschopt, mijn spullen werden kapot gemaakt. Ik verweerde me niet, het deed pijn maar ik kon alleen maar huilen. Als ik thuis kwam met kapotte spullen kreeg ik ook nog op mijn kop.
Op mijn 23e ging ik op mezelf wonen omdat ik een baan kreeg in een andere plaats. Het lukte me niet om mijn huishouden te runnen, ik had geen idee wat ik wel en niet moest doen, voelde me vreemd in mijn eigen huisje.
In diezelfde tijd werd mijn moeder ziek (systeematrofie). Ze jkon niet meer lopen, niet meer praten en is uiteindelijk overleden toen ik 30 jaar oud was.
Mijn vader leefde nog maar die vond het leven alleen niet meer zo de moeite waard. Hij was veel thuis en vond dat zijn kinderen bij hem moesten komen.
Ik ging regelmatig naar hem toe maar vond daar niet echt wat ik zocht.
Ik ging in therapie, had vele gesprekken met artsen en therapeuten maar ik bleef me alleen voelen. Ik werd somberder.
Toch kreeg ik uiteindelijk een relatie. Ik kwam iemand tegen die geen werk had en bijna geen geld. Ik had wel wat geld en samen kwamen we een heel eind.
Ik voelde me beter en we gingen trouwen.
Nu zijn we tien jaar verder, is ons geld bijna op en nu staat de relatie onder spannen. We kunnen bijna niet meer rond komen, ons uitgavenpatroon is compleet verschillend en dat geldt ook voor onze hobby's e.d.
We zijn in relatietherapie maar vandaag of morgen wordt de stekker er uitgetrokken en is het einde verhaal.
Ik heb helemaal geen vrienden meer, ben depressief en zie het niet meer zitten.
Ik voel me gebruikt: zo lang ik geld had was ik in tel, nu het geld op is kan ik vertrekken. Ik walg van mezelf dat ik het heb laten gebeuren.
Datum:
22-08-2013
Naam:
Antje
Leeftijd:
51
Provincie:
Friesland

harde waarheid....

ik ben een meisje van 13 en wil zelfmoord plegen... ik zie het niet meer zitten, ik heb altijd gedacht dat de vele ruzies met mijn ouders normaal waren, blijkbaar niet. ze maken ruzie met elkaar, tegen mij... ik ben het beu... maar, dat is al heel mijn leven zo dus daar kan ik mee leven (min of meer)... dit schooljaar ging echter alles mis. een nieuwe vriendin,.. enkele maande later verloor ze haar moeder (misschien even tussendoor, mijn ouders betekenen niks voor mij, alleen mijn vriendinnen en sommige volwassen mensen zoals leerkrachten, trainers enzo betekenen iets voor mij..., ze zijn eigenlijk alles voor mij...) nouja, mijn vriendin was er kappot van, het ging steeds slechter met haar, ze begon te snijden, haar stiefpapa sloeg haar enzo... tot de dag dat ze zelfmoord probeerde te plegen (mislukt dus.) maar ik was er kappot van, ik ging eraan ten onder... ze lag in het ziekenhuis en omdat ik de beste band met de leerkrachte had mocht ik het verhaal opnieuw en opnieuw doen, telkens keer weer een helse pijn... ik heb haar nooit meer gezien, ze is het ziekenhuis ontvlucht en weg was ze... het enige wat ik nog kende was verdriet en pijn. mijn andere vrienden begonnen te beteren, hun leven terug op te nemen... maar ik niet. iedereen sprak me erover aan, over dat ik niks meer at, depri was, niet meer oplette en al die dingen, iedereen behalve mijn ouders en famillie... ik vertel niks tegen mijn ouders, maar echt niks!
nouja,... een aantal weken later ging 1 van mijn andere vriendinnen achteruit, dit keer wou ik erge dingen voorkomen... ze zat met zelfmoord gedachten, ging zich snijden en wou nooit een reden zeggen... ik waarschuwde onze schoolpsygoloog maar omdat ik zo depri was zei ze dat ik nog met die andere viendin in mijn maag zat en het nooit een 2de keer zo ver zou komen... okeejj, ik geloofde haar... (grootste fout van mijn leven..) mijn vriendin deed een zelfmoord poging (mislukt...) ik kon er niet meer tegen. ik zag mijn vriendin onderuit gaan, en iedereen die het wist volgde; zelfs leerkrachte heb ik er onderdoor zien gaan, andere die het niet wisten die kon ik ook niks vertellen, ik was bang dat hun hetzelfde lot zou te wachten staan... ik heb mezelf helemaal wag gecijfert, iedereen kwam naar me toe en vroeg wat er aan de hand was? ik antwoorde niets en ging telkens weer kapot van binnen... ik ging mezelfs snijden, wat ik nog steeds doe... en ik zit met zelfmoordgedachte... mijn ouders en familie weten nog altijd niks, sommige leerkrachte weten dat het slecht gaat en waarom maar niet dat ik me snij en met die gedachten zit... ik praat niet graag over mijn gevoelens.... wat moet ik doen? hoelang hou ik dit nog vol? waarom zou ik het nog langer willen volhouden? voor die paar leerkrachten en 3 vriendinnen?!? die helse pijn vanbinnen wint het van mijn gezonde verstand....
Liefs Lotte....
Datum:
22-08-2013
Naam:
lotte
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Klaar

Ik ben gauw moe, heb geheugen en concentratie problemen. Ik kan niet aan verwachtingen voldoen. Niet aan die van mijzelf, niet aan die van mijn kinderen, niet aan die van mijn partner, niet aan die van de rest van de wereld. De boosheid, met name die van mijn kinderen, kwetst mij intens keer op keer.

Het leven kan zo mooi zijn, maar je bent zelf degene die de verantwoordelijkheid moet nemen en je keuzes moet maken.

Mijn kinderen zijn nog te jong om aan hun lot over te laten en voor mijzelf te gaan. Mijn keuzes beïnvloed ze hoe dan ook.

Ik ben alleenstaand met een LAT en hun vader zit op het moment met een terminale vriendin. Ik kan hem nu niet om steun vragen. Ik vraag, nee ik schreeuw om steun, maar het wordt niet gehoord. Niet door mijn partner, niet door familie, niet door vrienden en niet door de hulpverlening.

Ik zit op the edge, maar het kwaad moet blijkbaar eerst geschiedde willen mensen je helpen.

Ik word steeds wanhopiger en denk steeds concreter aan zelfmoord.

Mijn dood zal mijn kinderen beschadigen maar zo door gaan nog veel meer.
Ik heb er wel vertrouwen in, dat ze het wel redden. Het zal ze vormen, maar sterker maken en rust geven.

Datum:
22-08-2013
Naam:
Mirei
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

School

Ik zit nu op de middelbare school. Ik vind dat heel stom
Datum:
22-08-2013
Naam:
Daan
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Leven is overgewardeerd

Hallo Allemaal,
Hier ben ik dan, met een anonieme naam en mijn verhaal. Ook ik wil niet meer leven, helaas. Wat heeft dit in me doen ontstaan? Gedacht wordt een psychische stoornis, genaamd sociale fobie. Het begon allemaal 20 jaar geleden toen ik naar Nederland kwam. Ik was een vrolijk jongetje van 13 en was zoals altijd (en nog steeds) vol energie en goede moed. Helaas werd het me steeds meer duidelijk, dat sommige mensen het niet waarderen als iemand vrolijk, enthousiast, ondernemend en ook nog een denkertje is. Ik kwam steeds weer iemand tegen die me met geweld of bedreiging eventjes wilde laten zien dat de wereld helemaal niet zo vrolijk was. Dit waren vaak mensen die zelf verstoten waren door hun vrienden/familie of kennisen. Mijn open karakter en emphatie voor anderen is hetgeen wat mij de das om doet. Ik wil nu niet meer leven, omdat ik gewoon te vaak ben bedreigd, aangevallen, vernederd en ook wel in de steek ben gelaten. Het lastige is, dat ik ook veel liefde heb gehad. Alleen lijkt het steeds moeilijker te worden om het verdrtiet dat me is overkomen achter me te laten. Vaak komt van alles en nog wat weer naar boven als ik stress ervaar. Ik ben een rustige man, maar het iedee er niet meer te zijn geeft me veels te vaak rust. Rondlopen met deze gedachten doet m'n leventje stilvallen. Ik doe m'n best niet op te geven .... maar eigenlijk weet ik wel beter. Het zal niet lang meer duren. Als ik mensen een tip mag geven, bescherm je kindertjes en helamaal als je een gevoellige zoon hebt. Als ik was gecoacht in m'n empatische vermogens, dan had ik super veel voor anderen kunnen doen. De omstandigheid niet bij m'n kracht te kunnen komen is wat me het meest dwarszit. Ik ben altijd wel een opvallend typje geweest. Ik hoop dat die jongens die me zo hebben gepest trots zijn op zichzelf. Zelfs op het hbo ben ik met de dood bedreigd door 3 klasgenootjes. Die werken nu heerlijk als accountants bij de big 4. Ze zouden na school hun glock eventjes met olie insmeren vertelde ze me, nadat ze ziek van jaloesie waren geworden omdat ik met een leuk meisje liever samenwerkte aan opdrachtjes. Mag dat ... ik heb tenslotte nooit een zusje gehad. En niet te vergeten mijn neef, die zijn vrouw slaat. Tegen hem heb ik een grens getrokken, daar waar anderen wegkijken. Haha, ik heb het moeten bekopen met een aanval op m'n leven en vervolgens het verzoek van oom om niet naar de politie te gaan. M.a.w. sterf lekker in het onrecht dat jou is aangedaan. Dit laatste had nooit mogen gebeuren, dit heeft echt m'n laatste kracht weggenomen. In tegenstelling wat iedereen denkt, ik ben een sterke man en liep ooit 10 km binnen 49 minuten. Op m'n achtste kwam ik op voor m'n klasgenootjes tegen een juf die ons sloeg. Ook die klasgenootjes hebben me later met z'n twintigen gepest. Haha, jullie hebben me nooit kunnen breken. Ik heb elke strijd moreel altijd overwonnen. Voor wat betreft de oorlog, geef ik me na 33 jaar graag gewonnen. Ik schaam me om mens te zijn. Todeledokie Ray (altijd zon in m'n hoofd, wat mensen me ook hebben aangedaan, ik hoef die ferrarie niet meer, sorry Pa en Ma, dit moest ik kwijt en ik probeer nog zolang ik kan niet op te geven en me te laten behandelen, ik doe echt m'n best...)
Datum:
22-08-2013
Naam:
Ray
Leeftijd:
33
Provincie:
Zuid-holland

Geschrokken

Hallo lieve mensen,

Op zoek naar cijfers over vereenzaming en zelfmoord stuitte ik op deze site en wat ben ik geschrokken. Het doet me zeer deze verhalen te lezen al zijn ze vaak nog zo begrijpelijk. Om die reden ga ik jullie niet vragen geen zelfmoord te plegen maar vragen daarmee te wachten.

Aan de jonge lezers: In mijn puberteit heb ik ook verschillende momenten gehad waarin ik aan zelfmoord heb gedacht, soms omdat ik me somber voelde en soms omdat ik werd gepest. Ik heb daarbij wel het geluk gehad in een liefdevol gezin op te groeien maar erg stabiel was het niet. Zo was mijn moeder vaak depressief waardoor we in de financiële problemen kwamen en noodgedwongen ons huis uit moesten. Uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen maar als je in de puberteit zit doet dat natuurlijk wel wat met je. Wat ons op de been hield was eerlijkheid en openheid binnen het gezin. En dat wil ik jullie ook op het hart drukken: blijf er altijd open over en praat er met anderen over. Wanneer je de last in je eentje moet dragen is deze altijd het zwaarst. Als de situatie in je gezin daar niet naar is, zoek dan buiten het gezin naar een aanspreekpunt. Er zijn genoeg mogelijkheden om je verdriet en frustraties te kunnen uiten en gehoord te worden! Denk aan een huisarts, een docent op school of iemand die je vertrouwt. Het lucht al zoveel op om gewoon tegen iemand te kunnen zeggen: het gaat niet goed met me. Geloof me.

Ik lees ook veel verhalen van mensen die zijn misbruikt of mishandeld, soms zelfs door een familielid. Zelf heb ik dat gelukkig nooit mee hoeven maken dus ik kan me moeilijk voorstellen hoe dat moet zijn. Het lijkt me dat je vertrouwen in de mens compleet is verstoord en je gevoel voor eigenwaarde vrijwel verpest is. Vreselijk lijkt me dat. Ik hoop dat jullie ondanks alles toch een lichtpuntje hebben. Dat hoe vreselijk je leven nu ook is, het daarom altijd alleen maar beter kan worden. Probeer daar zelf een hand in te hebben! Laat je niet kisten en neem actie, zoek lotgenoten en hulp! Dit geldt ook voor mensen met een stoornis als ADD (waar mijn broertje ook mee worstelt op dit moment). Er is hulp daarbuiten, je moet er alleen om vragen!

Ik draag jullie allemaal een warm hart toe en wens jullie een goede toekomst.
L
Datum:
19-08-2013
Naam:
L
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-holland

waarom

Ik ben nu 49 en heb besloten geen 50 te worden omdat ik me gewoon klote voel, ik was 9 jaar en ben toen meerdere malen verkracht door mijn stiefvader en bedreigd door hem en durfde het nooit te vertellen aan de buten wereld en heb het mijn ex vrouw 2 jaar geleden verrteld en na een jaar heb ik ook maar eens maar verteld dat ik meer op mannen valt dan op vrouwen maar ik voel me nog niet gelukkig en heb toch besloten om eruit te stappen wan thier word ik echt niet gelukkig van xxx
Datum:
19-08-2013
Naam:
richard
Leeftijd:
49
Provincie:
Flevoland

mijn leven

Toen ik zes was zijn mijn ouders gescheiden en praten nooit met elkaar. Ik heb tot mijn 13e geen vrienden gehad en ben van mijn bassisschool afgegooid omdat ik een sociale handicap heb ondertussen ben ik ook in een psychiatrisch ziekenhuis beland waar ik 1,5 jaar zat daarna ben ik wegens plaatsgebrek in een jeugdgevangenis geplaats waar ik door 2 mensen in elkaar ben geslagen daarna kreeg ik mijn eerste vriend maar die was al snel weg weer stond ik alleen en ik zat nu in een internaat. Daar zat ik 2,5 jaar en toen ben ik naar een ander internaat gegaan. Tot op heden heb ik nog altijd geen vrienden en ik haat mezelf daarom denk ik vaak aan zelfmoord en de manier hoe ik dat zou doen. ik heb niemand om mee te praten en mijn problemen op te lossen. Ik val vaak huilend in slaap omdat ik spijt heb van mijn leven. Maar binnenkort gaan alle problen opgelost zijn
Datum:
17-08-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.