Levensverhalen (pagina 269)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

.

ik had vorig jaar een eel slecht jaar. alleem maar onvoldoendes en elke keer weer bang hoe mijn ouders zouden reageren. dus ik ga het nieuwe schooljaar in 1 niveau lager naar havo dus. en het begon allemaal goed ik haalde een 9.1 voor frans en toen had ik een engels so ik dacht dat ik het goed had gemaakt had ik een 5.4 ik heb er geen zin meer in ik wil niet hetzelfde jaar hebben. ik heb nu dus geen zelfvertrouwen meer en ik weet zeker dat ik de volgende toetsen heel slecht ga maken
Datum:
11-09-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Altijd maar doorgaan..

Mijn jeugd was onveilig; mishandeling mentaal en fysiek. Op mijn veertiende vertrokken, nog jong en levenslustig, nog geen idee van hoe mijn jeugd me had gevormd. Elke relatie die ik aanging, had veel overeenkomsten met mijn thuissituatie. Ik kon het patroon niet doorbreken. Ik kon de relaties trouwens ook niet verbreken, ik dacht dat ik dat niet zou overleven. In mijn tienerjaren een autistische zoon gekregen. Waar ik alleen voor moest zorgen. Geen opleiding, geen steun van ouders, wel mijn eigen bagage.. In mijn jeugd had ik veel vrienden, die me vanalles flikte, maar ik werd niet vergeten. Nu ben ik 35 jaar, al 21 jaar ga ik gebukt onder zware depressies. De perioden daar tussen zijn ook pijnlijk, maar minder intens. Ik ben een jaar of 15 geleden gediagnostiseerd met borderline. Ik wilde geen bordeliner zijn, dus heb ervoor gezorgd dat ik aan geen van de 'punten' op het lijstje nog voldeed. En dat is gelukt. Maar ik lijd zo enorm tijdens het leven. Ik vind mensen zo gemeen. Daarbij word ik nu wel vergeten, ik heb eigenlijk geen vrienden meer. Ik voel me altijd alleen en eenzaam. Het frappante is, ik ben een hele mooie, intelligente, sprankelende vrouw, waar menigeen van onder de indruk is. Maar omdat het leven me zoveel pijn doet, leef ik als een kluizenaar. Soms probeer ik onder de mensen te zijn, maar de afwijzing die ik voel, of de desinteresse doet zo'n pijn. Ik word vergeten als er uitgenodigd wordt voor verjaardagen, mijn verjaardag wordt sowieso vergeten. Mijn telefoon gaat weken niet. En dat is echt niet omdat ik het mensen zwaar maak, ik straal, ben enthousiast..goed gespeeld, want het voelt vanbinnen zo anders. Ik voel me zo naief en dom, omdat ik al zolang hoop blijf houden op verbetering. En ik doe echt mijn best, echt! Maar er verandert niets. Mensen om mij heen sterven, waar een enorm verdriet om is. Niemand zou mij missen, ik had graag geruild met de stervenden. Dan waren zij er nog, levenslustig en wel en was ik legaal gestorven. Mijn zoon van 16 heeft ook niemand. Ik vind dat ik hem niet achter mag laten. Maar elke dag gebeurt er wel iets wat zoveel pijn doet. Ik kan dit niet aan. Wat moet ik doen?
Datum:
11-09-2013
Naam:
Lila
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

vervelend schoolreisje

Met school gingen we op schoolreisje naar Florence. Iedereen had er zin in en vooral ik want ik werd niet vaak gevraagd iets te gaan doen na school dus dit was de tijd vriendinnen te maken.

De eerste dag was super leuk. Ik had nieuwe vrienden gemaakt en ze waren erg aardig tegen mij. Uiteindelijk kregen ze ruzie met iemand op hun kamer dus ze vroegen of ik bij hun op de kamer wou komen. Ik zei ja maar dit woordje geeft me spijt nu.

De eerste nacht ging super goed. Het was zo gezellig. Maar de tweede dag mochten we even vrij over de markt gaan. Ik was dom en pakte een kettinkje weg. Dit mag natuurlijk niet maar ik dacht niet na. Het was om een beetje stoer te doen. Ik had nog nooit zo iets gedaan het was voor de kick.

Toen we terug kwamen vertelde ik wat ik had gedaan. Senna zei "ach had ik ook gedaan'. Later werd onze kamer naar de leraren geroepen. Iemand had gezegd dat ik het was. Ik kreeg keihard op m'n flikker.
Ik moest de hele avond huilen want ik had me gerealiseerd hoe erg het eigenlijk wel niet was wat ik had gedaan. Ik had naar de gevangenis kunnen gaan. We lieten het achter ons en we zouden het aan verder niemand vertellen.

De volgende dag ging alles normaal verder door. Ik had alleen het gevoel dat de meiden anders deden tegenover mij. Die avond kwam Melanie erachter dat ze 10 euro miste. Ik dacht oh oh hier ga ik de schuld van krijgen. Tot mijn verbazing niet. Ze zeiden het zal wel gewoon toeval zijn.

De volgende dag kwamen we terug van het uitstapje van de dag. Rachel kwam erachter dat ook zij 10 euro miste. Deze keer kwam er super veel drama. Er waren allemaal dingen die mijn kant op wezen zoals... de beurs onder mijn kussen. Dus deze keer liep het niet zo goed af.

Ik ging naar de leraren zodat we het konden oplossen. Iedereen werd bij elkaar geroepen. Ik denk ik heb me nergens zorgen over te maken, ik heb het niet gedaan. Maar ik kreeg allemaal moeilijke vragen mijn kant op waar ik geen antwoord op kon geven. Ik schrok me dood. Die nacht moest ik van de kamer af. Ze zeiden niks tegen mijn vader te zeggen dus dat was een opluchting.

Toen we naar huis gingen was er niks aan de hand. Tot we in de bus zaten. Ze gingen liedjes zingen over hoe ik een dief ben en dat je je beurs moet verstoppen. De leraar riep me bij hem en zei we gaan het toch verder uitzoeken. Dat betekende dat mijn vader erachter kwam van het kettinkje.

Terug bij school zag ik mijn papa weer. Na dagen gepest te zijn en het nog niet over zijn ervan begon ik gelijk te huilen toen ik papa zag. Ik heb uit gelegd wat er aan de hand was en dat ik dief word genoemd.

We gingen naar binnen de leraar legde uit wat er was gebeurd en we mochten weer gaan. Er werd nog maanden gepest. Ik was bang naar school te gaan. Overal om me heen werd ik dief genoemd. Er werden grapjes over gemaakt.

Ik wou niet meer leven. Wat heeft het voor zin. Als iedereen zo over je denkt zal je toch wel een slecht persoon zijn. Dan hoor je hier niet. Ze proberen je weg te krijgen.
Ik dacht er zolang over na zelfmoord te plegen.

Maar vandaag in het heden ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. Ik heb weer vrienden en iedereen is het bijna vergeten. Ik voel me weer op m'n gemak op school.

IT ALWAYS GETS BETTER, DON'T WORRY
wacht nog even af, er komt iets goeds jou kant op.
Datum:
10-09-2013
Naam:
Tess
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

wat moet ik doen?

ik ben een meisje van net 14 jaar en ik wordt helemaal gek van mezelf. ik heb enorm last van stemmingswisselingen en heb helemaal geen zin meer in het leven. in mijn vriendengroep vertel ik een heleboel over wat er allemaal gebeurt maar ik heb het idee dat ze denken dat ik me aanstel. misschien stel ik me ook gewoon wel aan. ik kan gewoon de laatste tijd heel weinig hebben. ik snijd mezelf en heb soort van boulimia. ik eet heel weinig en af en toe heb ik een vreetbui waardoor ik extra moet sporten of pillen slik. dus geen kotsen.... op school gaat het ook heel slecht en het kost me gewoon kei veel moeite. ik zie de zin er gewoon niet meer van in. waarom naar school gaan als het leven toch verpest is? mijn ouders zijn gescheiden en maken de hele tijd ruzie. ze willen daarom alles via mij regelen en prberen mij voor 1 van hun laten staan. ik word er gek van! mijn broertje heft Asperger en dat is ook niet altijd makkelijk. het is altijd ruzie in huis door mijn broertje en mijn ouders verwachten vaak dat ik ook voor mijn broertje beetje zorg,maar die luistert totaal niet naar mij!!!! dat is de redden dat ik thuis ook niks vertel over mijn problemen.... ze zijn heel life enzo maar ik wil ze niet met nog meer problemen opzadelen. ze weten alleen dat ik het op school moeilijk heb omdat ik er vaak gewoon futloos uitzie maar that's it! we zijn ook niet de rijkste. mijn moeder is hertrouwt en daar is ze blij mee,maar mijn vader heft niet meer genoeg geld om het huis te onderhouden dus die wordt zijn huis uitgezet. daar maak ik me kei druk om!!! ik slik ook anti-stress pillen enzo omdat ik er gewoon niet meer tegen kan. ik heb het gevoel dat niemand van mij houdt. volgens mij is het beter als ik gewoon voor altijd wegga dan is iedereen blij. het is dat ik heel veel van mijn vriendje houd. hij zegt dat hij ook heel erg van mij houdt maar ik geloof hem maar half..... wie kan er nou van mij houden?! toch geloof ik hem half en dat zorgt ervoor dat ik geen zelfmoord pleeg. ik denk dat als hij het uit zou maken ik het echt zou proberen...... wanneer ik in een depressive bui ben dan denk ik over verschillende manieren om zelfmoord te plegen..... ik heb ze een paar keer bijna uitgevoerd. maar mijn vriendje houdt mij tegen. wat moet ik nou doen?! ik zie het echt niet meer zitten zo!!!!!!
Datum:
10-09-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

He

Ik weet niet waarom maar ik heb zon gevoeld dat ik dat ga doen
Datum:
09-09-2013
Naam:
Kimberly
Leeftijd:
11
Provincie:
Drenthe

twijfelen

Hoi ik ben melfi en ik ben 13 jaar. Al sinds dat ik 11 ben denk ik veel aan de dood en blood en vermoorden enz. Ik heb voorige zomervakantie geprobeerd zelfmoord te plegen, jammer genoeg is dat niet gelukt maar aan de andere kant ben ik blij dat het niet was gelukt. Het gaat nu beter maar ik wil nog steeds dood maar ik wil ook leven voor mijn vriend, ik hou heel veel van hem en ik wil hem geen verdriet doen door zelfmoord te plegen. Ik ben niet gelukkig thuis, nooit geweest ook. Het liefst zou ik bij mijn tante willen wonen maar dat mag niet van mijn moeder, en aan de andere kant wil ik thuis wonen. Als ik dood was dan had ik geen last van vragen en keuzes. Ik haat mijn emoties een tijdje terug moest ik ineens huilen waar een klasgenoot bij was, ik haat het als ik in het bijzijn van anderen ineens moet huilen. De wereld zou beter af zijn als ik er niet was en ik zou beter af zijn van het leven als ik dood was. Bedankt voor het lezen van mijn problemen...
Datum:
09-09-2013
Naam:
melfi
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Loslaten zoals de pijn van weeen...

Hoi

Ik ben Lies en heb het niet zo makkelijk gehad in mijn leven: mijn vader is/was verslaafd aan alcohol, medicijnen en vriendinnen, intussen heb ik zelf ontdekt dat hij hoogbegaafd is met aspergersyndroom waardoor hij enerzijds in een andere wereld leefde en anderzijds geen empathie voelt of zich niet kan inleven in de gevoelens van een ander; mijn moeder had een borderline-persoonlijkheidsstoornis, de manische en depressieve periodes volgen elkaar op tot ze uiteindelijk in een diepe depressie belandde en zich na 300 mislukte pogingen verhing op de zolder. Net tevoren had ze me nog gebeld om me de huid vol te schelden. Ze stelde me voor de keuze: ofwel haar in huis opnemen in mijn gezin ofwel zou ze zelfmoord plegen. Door haar psychische problemen wilde ik haar niet continu in mijn gezin bij mijn twee kleine kindjes, die toen 3 en 1 jaar waren hoewel ik ontzettend van haar hield en veel te loyaal was, veel meer dan ze verdiende in haar zelfmoordchantage-gedrag. Ik bracht het nog voorzichtig aan dat ik vond dat ze sterk moest zijn en het met mijn vader moest uitklaren, maar een kwartier later was ze dood.
Mijn hele jeugd heb ik geleden onder de problemen van mijn ouders, op school gepest omdat ik anders (lees: te snel volwassen) was. Toen mama dood was, heb ik me vaak de schuld gegeven, ik heb gehuild en gerouwd, niets of niemand leek me te kunnen helpen. En ik moest sterk zijn voor mijn kids, hoewel ze vaak aan me gemerkt hebben dat ik stress had en het moeilijk had. Het is vreselijk om achter te blijven in je machteloosheid en je eindeloze boosheid. The winner takes it all, the loser is standing small...
Rouwen is een eenzame en egocentrische bezigheid!!!

Maar het hoeft niet zo te zijn. We zijn nu bijna 5 jaar verder. En ik heb geleerd om los te laten. Heel mijn leven heb ik keihard gewerkt en stormen getrotseerd in de hoop om ooit gelukkig te zijn. Maar dat lukt zo niet. Hoe harder je ervoor knokt, hoe meer je van het geluk verwijderd geraakt.

Ik weet nu hoe het moet gelukkig zijn. Om gelukkig te zijn moet je loslaten.
Ongeluk, verdriet en pijn omringen je als weeen bij de geboorte van een kind.
Op dat moment moet je erop vertrouwen dat het ooit weer overgaat, dat het ooit weer beter gaat en de pijn aanvaarden. Je kan er toch niks aan veranderen.
Ik heb geleerd om mijn zoektocht naar geluk los te laten, ik verwacht het niet meer, ik hoop er niet meer op. Elke dag sta ik op en ik kijk wel wat er komt op mijn pad. Is het leuk, dan geniet ik voor 100%. Is het niet leuk, dan aanvaard ik mijn verdriet en mijn gevoelens en ik laat de dag voorbij gaan. Ik maak er geen strijd meer van om het te veranderen of te proberen om het op te lossen. Morgen is weer een nieuwe dag en misschien brengt die iets moois.

Het voelt zo goed, dat niets meer moet, dat alles zo eenvoudig is. Het is niet meer mijn schuld of mijn verantwoordelijkheid...

Zalig. En nu pas durf ik zeggen dat ik gelukkig ben. Mijn pa is nog steeds aan de drank en medicatie en heeft een vriendin die ook verslaafd is en daar erg aggressief van wordt. Ze belt regelmatig op om me in een zatte bui uit te schelden. Soms denk ik: ooit vermoordt ze hem nog.
En natuurlijk zit het dan weer onder mijn huid en ben ik er verdrietig over, maar ik laat het los. Het is mijn verantwoordelijkheid niet meer.
Mijn verantwoordelijkheid is alleen goed voor mezelf en mijn kinderen zorgen.
En alleen dat doe ik nog!

Ik hoop dat ik jullie een beetje kan helpen met mijn verhaal. En als ik niet kan helpen, dan laat ik het los... ;-)
Datum:
08-09-2013
Naam:
Lies
Leeftijd:
37
Provincie:
België

Wanneer ben je gelukkig?

Hoi,
Ik ben in mijn jeugd vele malen door mijn vader verkracht, toen ik 12 was... Werd ik zwanger van hem en heb anoniem abortus gepleegd. Op m'n tiende zijn m'n ouders gescheiden en heb het m'n moeder verteld. Zij vond echter dat ik gewoon naar m'n vader toe moest. Ik heb m'n vader gezien tot m'n 15de en was eindelijk sterk genoeg om van me af te bijten. Ik ben op m'n 16de gaan samenwonen met een man van toen 32 en hij bleek erg losse handjes te hebben. Ik wilde bij hem weg maar ik bleek zwanger te zijn. Echter is m'n dochter toen overleden door het hellp syndroom en heb ik ook op sterven gelegen. Een week na haar begrafenis ben ik door m'n toenmalige vriend het huis uitgezet. Hij gooide me van de trap en me spullen er achter aan en zijn laatste woorden tegen me waren: "je hebt me me dochter ontnomen, vuile moordenaar". Heb toen weer een korte tijd bij m'n moeder gewoond, maar de relatie met m'n moeder was en is niet optimaal. Al snel leerde ik een lieve jonge man kennen en heb hier 5 jaar een relatie meegehad en we hebben een prachtige zoon, helaas ging de relatie tussen ons nooit "goed" en zijn daarom ook uit elkaar gegaan. Ik had gelukkig nog een goeie en leuke baan, maar daar ben ik helaas weggepest (naar vermoeden). Verkracht door een collega en een werkgever die hem het hand boven het hoofd hield en mij heeft afgekocht. Gelukkig vond ik al snel een andere baan, het verdiende niet zoveel... Maar ik had iets. Toen ben ik weer depressief geworden, maar dit keer zo erg dat ik niet meer in staat was om te werken en heb me ziek gemeld. M'n werkgever heeft me toen op non-actief gesteld om een beetje op adem te komen, maar hij zou me contract ook in verlengen. Ik heb me toen gemeld bij het UWV en daar ben ik nu 11 maanden mee bezig en heb nog steeds geen geld. Inmiddels zit ik zo'n 12000€ in de schuld en zijn al m'n reserves op. Ik leef dalijk met m'n kind op straat, als m'n kind überhaupt al bij me mag blijven. Gelukkig heb ik de huur voor deze maand nog kunnen betalen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Na al een aantal pogingen tot zelfmoord heb ik de hoop dat zelfmoord lukt wel opgegeven, maar ik kan en wil niet meer verder. Ik voel me geen goeie moeder, want ik ben niet instaat om voor me kind te zorgen en ben er van overtuigd dat m'n kind en de rest van de mensen om me heen beter af zijn zonder me. Ik zak iedere dag steeds dieper weg in het dal. Ik probeer echt bij het UWV door te dringen dat ik geld nodig heb, maar ik wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Dus het UWV wordt bedankt!!!
Datum:
08-09-2013
Naam:
Niemand
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

verhaal

mijn verhaal gaat over werd altijd gepest in de klas kon niets goed doen voor iedereen werd altijd uitgestoten bij activiteiten maar heb daar toen ook veel last van gehad maar hield stand nu ik afgestudeerd ben heb ik er geen last meer van, heb sinds kort een vrienddin leren kennen die dan mijn lief is geworden alles leek goed te gaan relatie tussen ouders enz. tot ze bij mijn familie is komen logeren voor een maand omdat die werd geopereert dus voor te helpen, die man hield zich meer met mijn lief bezig enzo dan werd de vrouw ervan jaloers en is die hun relatie ook gebroken en gaan uit elkaar en ze geven mijn en mijn lief de schuld van alle problemen en weet niet hoe ik dat kan oplossen het gaat zelfs heel slecht tusse mij en mijn lief zie het gewoon allemaal nietmeer goed komen en kan niets goed meer doen voor niemand wil er nietmeer zijn
Datum:
07-09-2013
Naam:
bjornson
Leeftijd:
20
Provincie:
België

de gedachtte

Hallo, mijn naam is A ben geboren in Amsterdam, en woon met mijn 2 zoons alweer bijna 11 jaar in Tilburg, inmiddels ben ik bijna 10 jaar gelukkig getrouwd mijn man heeft 3 kinderen waarvan zijn dochter van 16 bij ons woon sinds kort, mijn zoons van 23 en 18 wonen ook nog bij ons. Doordat ik al lange tijd straatangst heb en een verleden waar ik een boek van kan schrijven, komen er bepaalde dingen weer naar boven, plus mijn bejaarde ouders van bijna 80 en 79 jaar wonen in Purmerend, ze wonen nog op zichzelf gelukkig, maar met mijn moeder gaat het niet zo goed, ze heeft een pacemaker, mijn vader heeft attrose maar kan nog rijden in zijn autootje, mijn broer,schoonzus en nichtje wonen ook in Purmerend, ik mis hun allemaal heel erg, en doordat we financieel niet goed zitten is het voor mij moeilijk ff te kunnen zeggen nu wil ik naar mijn ouders....alles bij elkaar heeft mij er toe gebracht via internet een strop te maken en de gedachtte naar het bos te fietsen en een einde aan mijn leven te maken....ik weet ik doe mijn dierbaren daar veel verdriet mee, nou is het zo dat mijn oudste zoon het allemaal is komen te weten, ook hij loopt bij een psygoloog en gister heeft hij die met nog iemand hierheen laten komen en later is de huisarts geweest.....hij zei heb je weer die gedachtte bellen dan word je opgenomen...ik probeer zo mijn best te doen er niet aan te denken maar het lijkt me niet te lukken, is er hier iemand die mij kan helpen? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen....liefs A uit Tilburg
Datum:
07-09-2013
Naam:
a
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.